คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 [100%]
บทนำ
มยองดง
ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด แสงดาวแพรวพราวแข่งกับแสงจันทร์ และภายใต้ท้องนภาอันมืดสลัวนั่นกลับมีแสงไฟสีสดใสระยิบระยับละลานสายตาเต็มไปหมด ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาอย่างอลวน... แต่ก็มีพื้นที่แห่งหนึ่งที่แตกต่างจากส่วนอื่น มันถูกห้อมล้อมเป็นวงกลมโดยผู้คนรอบข้าง ในขณะเดียวกันก็มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่กลางวงล้อมนั่นอยู่ประมาณห้าคน
“สวัสดีครับ!! พวกผมเป็นเด็กฝึกหัดจากค่ายบีแอล!!” เสียงของหนุ่มผมสีทอง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกล่าวขึ้น
“กรี้ดดดด”
“วี้ดดดดว๊ายยยย”
เมื่อหนุ่มผมทองพูดขึ้น แต่ยังไม่ทันจะจบประโยคเสียงกรี้ดและเสียงฮือฮาจากผู้คนก็ดังขึ้นมาทันที หนุ่มผมทองยกยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความพอใจ ที่พวกเขาได้รับการตอบรับจากผู้คนเกินคาด หากเมื่อได้กล่าวชื่อค่ายที่พวกเขากำลังเทรนออกไป
แน่แหละ! ก็เป็นค่ายบีแอลซะอย่างนิ
“วันนี้พวกเรามาทำโจทก์ที่เราได้รับในสัปดาห์นี้ นั่นก็คือโจทก์ “การกล้าแสดงออก” ครับ!!”
“กรี้ดดดดด”
“โอปป้า!!”
เสียงสาวๆแข่งกันดังเซ็งแซ่ขึ้นอีกครั้ง
“และสิ่งที่พวกเราเตรียมมาสำหรับวันนี้คือการเต้นในเพลงของรุ่นพี่XXครับ!! ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้พวกผมด้วยนะครับ!! >O<” เมื่อพูดจบรอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าแสนซน สาวๆหลายคนที่เจอกับรอยยิ้มนี้ของ ’ปาร์ค คยอง’ เข้า หัวใจดวงน้อยๆถึงกับเผลอเต้นผิดจังหวะกันตามไปเป็นแถว
“ฝากด้วยนะครับบบบ!!!” เมื่อปาร์ค คยองกล่าวจบเหล่าเมมเบอร์ทั้งสี่คนก็ก้มหัวลงและพูดขึ้นเสียงดังอย่างพร้อมเพรียงกัน และหนึ่งในชายหนุ่มทั้งห้าคนหนึ่งได้ก้มลงไปหยิบกล้องเล็กๆอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนพื้นถนน จากนั่นเขาก็วิ่งตรงไปยังเด็กสาวผมยาวใส่กระโปรงสั้นสดใสคนนึงที่ยืนอยู่แถวข้างหน้าตรงกลาง จากนั่นก็ยื่นกล้องของเขาส่งไปให้เธอ
“ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ช่วยถ่ายคลิปไว้ให้โอปป้าหน่อยนะ ^_<” เขาพูดขึ้นพร้อมกับยิงฟันขาวแจกรอยยิ้มสดใสไปให้เธอ เด็กสาวคนนั่นยื่นมือสั่นๆมารับกล้อง
ผิวขาวของเธอแดงขึ้นจนจะกลายเป็นสีชมพูไปทั้งตัว และส่งยิ้มให้เขาจนแก้มแทบจะฉีก เธอจ้องมองชายหนุ่มระยะใกล้ๆตาแทบจะไม่กระพริบ เขาช่างหล่อจริงๆ เธอคิดในใจ
“ดะ ได้ค่ะ ^\\\^”
หมับ!
“ฝากด้วยนะ ^^” เมื่อมือของเด็กสาวแตะโดนกล้อง เขาก็ใช้มือหนาทั้งสองข้างของตัวเองกุมมือของเธอเข้าไว้กับกล้องอย่างอ่อนโยน ก่อนจะวิ่งออกไปรวมตัวกับฝูงเพื่อนที่อยู่ตรงกลาง
“ละ หล่อ...” เด็กสาวได้แต่มองตามแผ่นหลังแกร่งที่วิ่งออกไปตาค้าง
“ฮยอง... ผมกลัวทำพลาดจัง...” คนตัวสูง ผิวใสผุดผ่องราวกับน้ำนม ริมปากรูปหัวใจอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวกระซิบขึ้นเบาๆกับปาร์ค คยอง จากนั้นก็เหลียวมองไปยังสายตามากมายของผู้คนที่อยู่รอบๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ทำอะไรอย่างนี้... เขากลัวว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่ทำให้ทีมล้มเหลว
“ไม่เป็นไรหรอก! นายทำได้อยู่แล้วเชื่อฉัน...” ปาร์ค คยองแหงนหน้าขึ้นมอง ‘พีโอ’ พร้อมกับตบไหล่น้องชายอันเป็นที่รักเบาๆ
“นายทำได้อยู่แล้ว!! สู้ๆ ^O^” เมื่อได้ยินน้องชายขี้เล่นของเขาพูดขึ้นมาอย่างนั้น ‘ลี แทอิล’ คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม ก็เดินออกมาจากข้างหลังพีโอพร้อมกับตบแขนให้กำลังใจพีโอเบาๆ
“กรี้ดดดด”
ไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงเพลงก็เริ่มขึ้น พร้อมกับเสียงกรี้ดของสาวๆที่ดังระหึ่มขึ้นมาด้วยเช่นกัน พวกเขาทั้งห้าคนเริ่มที่จะจับจังหวะดนตรีและเคลื่อนไหวร่างกายที่คนทั่วไปเรียกว่าการ ‘เต้น’ ที่พวกเขาซ้อมกันมาเป็นห้าสิบกว่ารอบเพื่อเอามาใช้ในการนี้
“…”
ทุกท่วงท่า...
ทุกจังหวะ...
ไม่ผิดเพี้ยนไปจากตอนที่ซ้อมเลย... อีกอย่างพวกเขาทั้งห้าต่างก็มีคาริสม่าออกมาจากตัวกันทุกคน ชายหนุ่มทั้งห้าต่างสะกดสายตาคนดูทั้งหลายที่อยู่รอบๆให้จ้องมองเพียงพวกเขาราวกับตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะ...
เมื่อเสียงเพลงจบลง พวกเขาทั้งห้าก็จัดเสื้อผ้าหน้าผมที่ไม่เข้าที่เข้าทาง จากนั่นก็รีบมายืนรวมตัวกันอยู่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง
“...”
แต่ผู้คนรอบข้างกลับได้แต่จ้องมองพวกเขาและพากันเงียบไม่แสดงปฏิกิริยาหรือการเคลื่อนไหวใดๆออกมาเลย...
“…”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนรอบข้างเป็นอย่างนี้หนุ่มหล่อทั้งห้าต่างก็ตกใจและเหงื่อตกกันยกใหญ่ ได้แต่มองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก การแสดงของพวกเขามันคงห่วยมากเลยสินะ!
“เอ้า! ทุกคนปรบมือ!! ^O^” อยู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนพูดขึ้นท่ามกลางของเงียบ และดูเหมือนผู้คนจะเริ่มได้สติกันแล้ว เพียงไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็กลับคืนเป็นปกติเช่นเดิม
แปะ! แปะ! แปะ!
“กรี้ดดดด โอปป้าเท่ที่สุดเลยคร่า!! >O<”
“พวกเราจะซับพอร์ตโอปป้านะคะ!! >O<”
“เดบิวต์เร็วๆนะ!!”
เสียงปรบมือดังและเสียงร้องเซ็งแซ่ดังขึ้นจากผู้คนรอบทิศที่ยืนชมพวกเขาแสดงเมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มทั้งห้าคนต่างก็ยิ้มกับโค้งคำนับทุกคนด้วยความสุขใจ
“ขอบคุณครับๆ”
ตึก ตึก ตึก
ชายหนุ่มผู้ชื่นชอบการออกกำลังกายที่ก่อนหน้านี้ได้วิ่งเอากล้องไปให้เด็กสาวคนหนึ่งเหตุที่ต้องถ่ายคลิปไว้ก็เพราะว่าจะต้องเอาไปใช้ในการทำโจทก์ที่ทางค่ายให้มา ตอนนี้เขาได้วิ่งกลับไปหาเด็กสาวคนเดิมที่เจ้าตัวกำลังยืนหัวใจเต้นแรงรอให้ผู้ชายรอยยิ้มสวยอย่างเขามาเอากล้องคืน
“เสร็จแล้วค่ะ ^^\\\” เธอยื่นกล้องให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มไร้เดียงสาที่เต็มไปด้วยความเขินอาย
“อือ ขอบคุณมากนะครับ ^^” รอยยิ้มสดใสออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มอีกครั้ง
“คุณชื่อว่าอะไรคะ?...” เด็กสาวผิวขาวพูดขึ้นเบาๆอย่างอยากรู้
“...คิม ยูควอนครับ ผมชื่อคิม ยูควอน ^^”
เมื่อแจกยิ้มที่เป็นที่พึ่งพอใจเสร็จแล้ว ‘คิม ยูควอน’ ก็วิ่งยิงฟันขาวกลับมาหาเพื่อนๆ และก้มหน้าลงเช็คสภาพกล้องว่าถ่ายติดหรือเปล่า?
“วันนี้พวกเราขอบคุณพวกคุณทุกคนมากๆเลยนะครับ!! ที่เสียสละเวลามาดูการแสดงของเด็กฝึกหัดธรรมดาๆอย่างพวกเรา!! ^O^” ปาร์ค คยองเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่หุบยังไงก็หุบไม่อยู่
ก็มันปลื้มใจนิน่า...
“พวกเราขอบคุณมากจริงๆครับ!!” เสียงใสๆน่ารักของแทอิลพูดขึ้นมาบ้าง
“ยังไงก็ขอฝากตัวไว้กับทุกคนในอนาคตด้วยนะครับ!! จำหน้าของพวกเราไว้นะครับ อิอิ >\\\<” พีโอพูดเสียงทุ้มขึ้นมาอย่างทะเล้น พร้อมกับเกาหัวก้มหน้ามุดลงพื้นด้วยความอาย โดยมีสายตาของพี่ๆทั้งหลายจ้องมองอยู่ข้างๆ
...ช่างเป็นเด็กน่ารักจริงๆ
“ช่วยแนะนำตัวพวกคุณทีละคนหน่อยได้มั๊ยคะ!! ว่าพวกคุณชื่ออะไรกันบ้าง!!” เสียงแก่นเซี้ยวที่ดังมาจากทางไหนซักทางเอ่ยขึ้น และพวกเขาทั้งห้าก็ทำตามคำที่เธอขออย่างไม่ลังเล
“ผม...ปาร์ค คยองที่จะรับตำแหน่งเป็นหน้าตาของวงในอนาคต เมื่อผมได้เดบิวต์ครับ!! >O<” ปาร์ค คยองเดินออกมาข้างหน้าแถวเล็กน้อยและกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ เรียกเสียงวี้ดว๊าดจากพวกผู้หญิงและเสียงโห่ไล่จากพวกผู้ชายได้พอสมควร เมื่อปาร์ค คยองยิ้มพอใจได้ที่แล้วเขาก็เดินถอยหลังกลับไป
“สวัสดีครับ ผมลี แทอิลครับ” แทอิลเดินก้าวขาออกมาข้างหน้าจากนั่นก็เอาแขนกับมือสั้นๆไปวางที่ต้นขาเล็กๆของตัวเองและก็โค้งทักทายอย่างน่ารัก
“...ผมพีโอครับ” พีโอก้าวออกมาและเกาหัวตัวเองอย่างอายๆ
“แฮะๆ ...คิม ยูควอนครับ” ยูควอนก้าวออกมาพร้อมกับแจกรอยยิ้มสดใสที่ชอบทำจนเป็นนิสัยให้กับทุกคน และสาวๆหลายคนต่างก็พากันอ่อนระทวย โดยเฉพาะเด็กสาวผิวขาวผมยาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนั้น เธอเอือมมือเรียวยาวขึ้นมาจับทัดที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง...
“สวัสดีครับ อัน แจฮโยครับ ^-^” และดูเหมือนว่าบุคคลผู้ออกมาท้ายสุดที่มีนามว่า ‘อัน แจฮโย’ จะเป็นที่ป๊อบปูล่าที่สุดในบรรดาผู้ชายหนุ่มหล่อห้าคน
แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะร่างก็สูงยาวสง่า แถมยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบแบบที่ผู้ชายควรมี ดวงตาคู่สวยเข้ากันกับขนตาสีดำงอนยาวเป็นแพอย่างลงตัว เป็นการยากต่อเพศตรงข้ามที่จะสะกดหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงไปกับนัยน์ตาสีดำอันแสนเซ็กซี่คู่นี้
“กรี้ดดดด โอปป้า!! ซารางแฮ >O<”
“ฮยองเข้ามาเลยๆ -_-” เมื่อเห็นกระแสตอบรับของสาวๆที่ดีเกินคาดทำให้ปาร์ค คยองต้องออกตัวและมาดึงแขนเสื้อของแจฮโยเข้าไปยืนอยู่ที่เดิม ทั้งๆที่เพิ่งจะออกมายืนอยู่ข้างหน้าได้ไม่นานแท้ๆ
“ห๊ะ อ่อ... อ้อ!” ดวงตาคู่สวยของแจฮโยมองหน้าปาร์ค คยองอย่างงงๆและตอบรับกับตัวเองอย่างมึนๆอยู่คนเดียว
“พวกคุณเก่งมาเลยค่ะ >O< ขอให้ได้เดบิวต์เร็วๆนะคะ!!”
“ฉันจะรอดูผลงานของโอปป้านะคะ!!” เสียงของสาวๆที่ดังมาจากหลายทิศทางทำเอาเด็กฝึกทั้งห้าหนุ่มหล่อหุบยิ้มกันไม่ได้เลยทีเดียว โดยเฉพาะยูควอนเจ้าของฉายารอยยิ้มเทวดาที่เพื่อนๆต่างมอบให้เขา!!
“ขอบคุณทุกคนมากครับ!!” ทั้งห้าหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับกันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เมื่อผู้คนต่างเริ่มทยอยเดินไปออกจากวงกลมทีละน้อยๆ พีโอก็วิ่งไปเอากระเป๋าสะพายใบใหญ่ที่มีตุ๊กตาลิงสีน้ำตาลตัวใหญ่ติดอยู่ข้างหน้ากระเป๋าอย่างมีความสุข
ป๋อง แหล๋ง!
“อะ! อะ!! เฮ้ย!!! O_O” ในขณะที่พีโอกำลังจะวิ่งไปหากระเป๋าลิงสุดที่รักอยู่นั้น ก็มีเด็กผู้ชายขี้แกล้งคนหนึ่งที่ยืนอยู่แถวนั้น ตั้งใจโยนกระเป๋าน้ำอัดลมเปล่าเข้ามาหาเท้าพีโอ ทำให้เขาลื่นล้มตัวไถลไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก สุดแท้แล้วแต่กระป๋องน้ำอัดลมที่อยู่ใต้เท้าจะพาไป ตามยถากรรม
‘ดั้งหักแน่ๆตู’ พีโอหลับตาปี้ดพร้อมคิดในใจอย่างน่าเวทนา
ฉึ้บ!
“โอ๊ะ! O_O”
กระพริบๆ
ดวงตาเล็กๆกลมโตของพีโอเบิกขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับกระพริบตาปริบๆมองคนตัวสูง สวมเสื้อฮู้ดสีดำที่ช่วยเขาไว้ได้อย่างทันท่วงที ...ใบหน้าเนียนเรียวยาวขาวใสมีเสน่ห์ จมูกที่โด่งเป็นสันแตกต่างจากมนุษย์ธรรมดาๆทั่วไป คิ้วของเขาที่พีโอเห็นแลดูจะแข็งแกร่ง ดวงตาเรียวยาวที่โฉบเป็นเส้นตรงทั้งสองคู่นั้นช่างดูน่ากลัวและมีอย่างเสน่ห์เหลือร้ายอย่างน่าใจหาย
พลั่ก!
เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไม่เป็นไรแล้ว ชายหนุ่มเสื้อฮู้ดสีดำก็รีบผลักพีโอออกไปจากตัวของเขาอย่างรวดเร็ว และหน้าตายมองหน้าพีโอด้วยสายตานิ่งๆ
“ขะ ขอบคุณครับ ที่ช่วยผมไว้...” พีโอยิ้มแหยๆ ยกมือข้างขวาขึ้นมาเกาหัวตัวเองแกรกๆเบาๆ
“ไม่เป็นไร นายปลอดภัยก็ดีแล้ว ...การแสดงของพวกนายวันนี้สุดยอดมาก สู้ๆนะ!” ริมฝีปากหนาเป็นสีแดงสดพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างของตัวเองจับฮู้ดสีดำที่ข้างหลังขึ้นสวมหัวไว้อย่างเดิม จากนั่นก็หันหลังเดินออกไปอย่างเงียบๆ
“ใครน่ะ...” ยูควอนถามขึ้นพร้อมกับมองแผ่นหลังของชายคนนั่นที่โดนผู้คนมากมายบดบังจนหายลับตาไปให้ที่สุด
“เขาช่วยนายไว้เหรอ” แทอิลถามขึ้นพร้อมกับมองตามสายตาของยูควอนออกไปด้วยเช่นกัน
“ครับ…”
“ฉัน...รู้จักเขานะ...” อยู่ๆแจฮโยก็พูดขึ้น หลังจากที่ส่งสายตาคู่สวยไปขู่เด็กน้อยแสนซนที่โยนกระป๋องน้ำอัดลมเข้ามาอย่างคาดโทษ ทำเอาเด็กมันน้ำตาซึมจะร้องไห้หาแม่ไปเลยทีเดียว
แต่เขาสนซะที่ไหนกันล่ะ เด็กนิสัยเสียอย่างนี้...
“นายรู้จักเหรอ...”
“อือ เขาเป็นแร๊พเปอร์ใต้ดินที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในวงการใต้ดิน และตอนนี้ก็กำลังดังในระดับหนึ่งเลยแหละ ชื่อไรน่า... อ้อ! เขาชื่อ ‘ซิโค่’ น่ะ!” สายตาเลื่อนลอยของแจฮโยมองออกไปยังทิวทัศน์ข้างนอก ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเดินขวักไขว้กันไปมา...
“ซิโค่... งั้นเหรอ...”
#ผู้ชายลวง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะคะ ^^
ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ
พูดคุยกันได้ผ่านทางทวิต @KPharv
ความคิดเห็น