คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [ตอนที่8] ผู้ชายแปลกๆ
By. Changfan
When you walk on the streets
เวลาเธอเดินบนถนน
I see the guys who stare at there
ฉันเห็นผู้ชายที่อยู่แถวนั้น
I see how their eyes feel
ฉันรู้ว่าสายตาพวกนั้นคิดยังไง
Even when you’re walking , you can be the pretty girl
แม้เวลาเดินเธอก็ยังน่ารักได้
ข้าวต้ม
8
ผู้ชายแปลกๆ
คลุกคลัก คลุกคลัก! คลุกคลัก!!
เมื่อเดินเข้าไปใกล้ถึงตำแหน่งนั้น เสียงมันก็ดังขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของฉันเต้นตึกตักๆด้วยความกลัว ในขณะที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความสั่นเทาแต่ก็กำมีดให้แน่นสุดแรง ภาวนาในใจลึกๆขอให้ไม่ใช่โจร เพราะไม่เช่นนั้นแล้วฉันกับแม่อาจโดนทำร้ายก็ได้ ถ้าเอาเข้าจริงแล้วพวกฉันก็คงสู้พวกโจรไม่ได้หรอก...
และในวินาทีที่ฉันหวาดกลัวเช่นนี้อยู่ๆใบหน้าของพี่ลูเชลล์ก็โผล่ขึ้นมาในหัว ฉันอยากให้เขาอยู่ด้วยจัง ถ้ามีเขาอยู่ด้วยฉันคงจะรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยมากกว่านี้แน่ๆ
คลุกคลัก คลุกคลัก! คลุกคลัก!!
เสียงนั่นยังดังอย่างต่อเนื่อง คล้ายกับว่ามีคนค้นของอยู่ด้านนอก...
ฉันกับแม่เดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆจนถึงบานประตู พวกเราทั้งสองคนนั่งลงมองหน้ากันพักหนึ่งเพื่อบอกให้เตรียมพร้อมที่จะบุก ฉันเอือมมือไปเปิดลูกบิดออกพร้อมทั้งถือมีดแทงไปยังอากาศข้างหน้าเพื่อป้องกันตัวไว้ก่อน ส่วนแม่เองก็ถืออาวุธวิ่งตามฉันมาติดๆ
“หยุดนะ!!” ฉันร้องตะโกนขึ้น
“...”
...
...มีเพียงความว่างเปล่าและความเงียบที่เข้ามาปกคลุม เอ่อ... โจร...อยู่ไหนเหรอ?! -*-
ฉันกับแม่มองหน้ากันด้วยความงงเพราะข้าวของตรงนี้ตรงนั้นกระจัดกระจายแต่กลับไม่มีคนในนี้เลย -^-
“เมี้ยวววว” ทันใดนั้นเสียงของสิ่งมีชีวิตบางอย่างก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ฉันกับแม่มองลงไปที่ข้างล่างพื้นติดกับซอกของผนังอีกด้านหนึ่งอย่างงงๆ แมวสีน้ำตาลลายจุดสีดำเต็มตัวเหมือนลูกเสือตัวอ้วนตัวหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ตรงนั้น มันจ้องมองมาที่ฉันกับแม่ด้วยดวงตาสีดำแป๋ว
O_O+
O_O
พวกฉันก็จ้องมองมันด้วยดวงตาที่ดำแป๋วเหมือนกัน...
“เมี้ยวววว” มันจ้องพวกฉันและส่งเสียงร้องขึ้นอีกครั้ง ฉันวางมีดลงและเดินไปอุ้มมันขึ้นมาใว้ในอ้อมแขน โอ๊ะ! ตัวหนักใช่เล่นเลยแหะ ขนมันนุ๊ม นุ่ม ฉันชอบจัง ลายบนตัวมันเหมือนกับลูกเสือเลย มันไม่ใช่ลูกเสือของจริงใช่มั๊ย ลูกเสือคงไม่ร้องว่าเมี้ยวหรอกเนอะ >’<
“มันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงอ่ะข้าว” แม่ถามฉัน
“เมี้ยวววว” เจ้าแมวเสือดาวร้องขึ้นอีกหน คล้ายกับมันตอบคำถามของแม่แทนฉัน เพราะมันเงยหน้าขึ้นมามองตาฉันก่อนที่จะส่งเสียงออกไป ฉันใช้มือขวาลูบที่หัวมันเบาๆ มันเอนหัวมาพิงที่แขนฉันและหลับตาอย่างผ่อนคลายภายใต้อ้อมแขนฉัน อ๊ายยยย น่ารักจัง >O<
“อิ อิ แม่ดูมันนอนที่อ้อมแขนข้าวสิ หลับซะสบายเชียว ^^”
“... z Z”
“นั่นน่ะสิ” แม่วางอาวุธลงและเดินมาหาเจ้าเสือดาวขี้เซาจากนั่นก็พูดขึ้นเชิงตำหนิอย่างยิ้มๆ “เฮ้อ! ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไร ที่แท้ก็เป็นเจ้านี้นี่เอง”
“มันมาจากไหนอ่ะแม่” ฉันก้มลงมองดูมันที่ตอนนี้ดูจะเคลิ้มหลับยกใหญ่จากนั่นก็พูดขึ้น
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ^^ แต่ว่าน่ารักดีนะข้าว” แม่เอือมมือมาลูบหัวมัน มันจึงเปิดเปลือกตาลืมตาขึ้นมองหน้าแม่
“เราเลี้ยงมันไว้ที่นี้ก่อนมั๊ยแม่ ถ้าไม่มีใครมาตามหามัน เราก็เลี้ยงมันเป็นแมวของเราเลย อิ อิ ^^” ฉันพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“เมี้ยวววว” เจ้าแมวเสือดาวน้อยขานรับขึ้นทันที ฮ่าๆ มันอยากให้ฉันเลี้ยงมันอ่ะ >.<
“ดูเหมือนว่ามันพร้อมใจที่จะเป็นแมวของลูกนะข้าว ฮ่าๆ ^_^” แม่พูดขึ้น
“เมี้ยวววว” เจ้าแมวเสือดาวน้อยร้องขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็เอนหัวลงใช้ลิ้นเล็กๆเลียแขนฉันเบาๆและพร้อยหลับต่อไป
“ฮ่าๆ ^O^” ฉันกับแม่หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
ไม่กี่วันต่อมา
“ข้าวๆหนูออกไปซื้อของให้แม่หน่อยได้มั๊ย!!” เสียงของแม่ที่เรียกฉันดังขึ้นมาจากในครัว
“อ่อ ได้ค่ะ ^O^ ว่าแต่แม่อย่าลืมให้อาหารเจ้าเสือดาวมันด้วยนะคะ”
‘เจ้าเสือดาว’ ที่ว่าคือแมวตัวนั้นที่ฉันเจอเมื่อไม่กี่วันก่อนในบ้าน อยากบอกว่ามันน่ารักมากกกก เข้ามาไม่กี่วันก็ได้ใจทุกคนในบ้านของฉันไปเต็มๆ อิ อิ >\\\< เวลาพวกเรานั่งดูทีวีหรือเดินไปไหนมาไหนมันก็มักจะเดินตามไปต้อยๆด้วยตลอด เวลาใกล้ค่ำอย่างนี้มันมักจะแอบไปงีบนอนหลับอยู่ในห้องน้ำหรือที่ชื้นๆนอกบ้านล่ะ ส่วนชื่อที่ว่า ‘เสือดาว’ นั่น ฉันเป็นคนตั้งให้มันเองล่ะ อิ อิ ถามว่ามันชอบมั๊ย มันก็ร้องเมี้ยวออกมาทุกทีไป ฮ่าๆ >O<
“จ้าๆ แม่ไม่ลืมลูกคนที่ 2 ของบ้านเราหรอก ข้าวซื้ออาหารแมวถุงใหญ่มาด้วยนะลูก ^^”
“ได้ค่ะแม่ ^O^”
“รีบไปรีบกลับนะ แม่ดูทีวีเห็นเขาบอกว่าวันนี้ช่วงใกล้ค่ำฝนจะตก”
“ค่ะๆ ข้าวจะรีบกลับค่ะ อิ อิ”
ฉันรีบถือเอากระเป๋าเงินที่วางอยู่ในลิ้นชักใต้ตู้ดูทีวีและเดินไปจับจักรยานที่จอดอยู่ข้างนอกบ้าน แต่เมื่อก้มดูข้างล่างของล้อจักรยาน ล้อหลังมันกลับแบนแต๊ดแต๋ เฮ้อ! นี่จักรยานของฉันมันยางรั่วตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย เดี๋ยวตอนกินข้าวต้องบอกพ่อสักหน่อยแล้วล่ะ
รถใช้ไม่ได้ เดินไปก็ได้ซิ L
ฉันแหงนหน้ามองขึ้นไปที่ท้องฟ้า เมฆฝนสีดำกำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ฉันคงต้องรีบหน่อยแล้วล่ะเดี๋ยวจะฝนตกเอาเสียก่อน
ตอนนี้มือทั้งสองข้างของฉันเต็มไปด้วยข้าวของพะรุงพะรังทั้งสองมือ เมื่อฉันเข้ามาในนี้ฝนจากข้างนอกก็ตกลงมาห่าใหญ่เลย โชคดีที่ฉันถึงก่อน และเมื่อฉันซื้อของเสร็จมันก็หยุดตกพอดีเลย เหมือนโชคจะเข้าข้างฉันเลยนะ
ฉันถือถุงข้าวของขนาดยักษ์เดินลัดเลียงไปทางฟุตบาทริมถนน สภาพพื้นถนนต่างเอ่อนองไปด้วยน้ำเพราะฝนที่ตกเพิ่งเสร็จ เฮ้อ เหนื่อยจังเลย อีกนานมั๊ยเนี่ยกว่าจะถึง ทำไมตอนขามามันดูใกล้ๆหว่า
ครื้นนนน
ซ่า!!...
ขนาดที่ฉันกำลังบ่นในใจกับความยากลำบากของตัวเอง ก็มีรถคันหรูสีขาวคันหนึ่งวิ่งผ่านฉันไปอย่างรวดเร็ว แต่...มันกลับทิ้งร่องรอยอันน่าเจ็บปวดหลงเหลือไว้ให้ฉัน ...น้ำที่เอ่อนองพื้นถนนกระเด็นใส่ฉันจนเปียกไปหมดทั้งตัว! -*- ฉันมองตามหลังรถคันนั้นไปด้วยความเคียดแค้น ทะเบียนรถคันนั้น กย 776 ใช่มั๊ย อืม...ฉันจะจำไว้!! กรอกแกรกๆ(กัดฟัน)
ครื้นนนน
เอี้ยดดดด!
รถเฮงซวยนั่นที่ว่าขี่ผ่านจากฉันไปแล้ว อยู่ๆมันก็ถอยหลังกลับมาหาฉันกะทันหันและจอดลงตรงหน้าฉันอย่างรวดเร็ว ทำอย่างนี้อยากกลับมาตายใช่มั๊ย!! ได้ ฉันจะจัดให้!! >O<
ฉันรอจังหวะที่เปิดตูรถจะเปิดออก ถ้าคนขับออกมานะฉันจะกระโดดถีบท่าสกายคิตเลยคอยดู!!
“...”
...แต่ฉันก็ได้แต่นิ่งอึ้งทันทีที่เห็นหน้าคนขับ
...ผิวขาวสว่างแข่งกันกับแสงแดด ผมสีน้ำตาลออกทองๆหยิกหน่อยๆ เซคผมมาอย่างดีด้วยการเปิดผากหน้านิดๆ คิ้วบางๆเล็กๆเชิดหน่อยๆเข้ากับตาตี๋ๆ ดวงตาที่เป็นสีน้ำตาลอ่อน จมูกที่โด่งเป็นสัน ปากที่เป็นสีชมพูระเรื่อ
“ไง ยัยตาเท่าโบกปูน -_-“
คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร...
“อะ ไอ้...”
“เปียกเป็นหมาตกน้ำไปเลยสินะ โทษทีๆพอดีฉันไม่นึกว่าจะเป็นเธอ”
นั่นมันหมายความว่าไงฟร่ะ!?
ฉันล่ะงงและพูดไม่ออกจริงๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรและทำตัวยังไงดี เพราะถ้าจำไม่ผิดไอ้หมอนี้เพิ่งบอกรักกับฉันหยกๆไม่ใช่เหรอ!? [-*-]
“เธอไปไหนมาเหรอ มาๆฉันเดี๋ยวฉันถือของช่วย -^-” อยู่ๆนายไส้เดือนก็เดินมาหยิบข้าวของพะรุงพะรังที่ถุงยางด้านนอกมันเปียกน้ำเพราะฝีมือของเขาเมื่อกี้ด้วยใบหน้ามึนๆ
“นายจะบ้าเหรอ!!” ฉันรีบฉกถุงคืน กล้าดียังไงมาทำตัวอย่างนี้กับฉัน “เรื่องที่ทำให้ฉันเปียกอย่างนี้นายจะชดใช้ยังไง”
“โดยการให้ฉันเป็นแฟนเธอ เอามั๊ยล่ะ -*-” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนพูดด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง ราวกับคำเมื่อกี้เป็นคำธรรมดาประมาณว่าฉันปวดขี้แล้วนะ -*-
“หึ นายคงเพี้ยนไปแล้วจริงๆสินะ” ฉันมองหน้าเขาและเอ่ยขึ้นอย่างเอียนๆ จากนั่นก็วางถุงข้าวของด้านขวาลงไว้กับพื้นและแบมือกระดิกนิ้วทั้งห้าเรียกเขา
ติ้ก ติ้ก ติ้ก
“ห้าพัน ชดใช้มาเลย ห้าพัน แล้วฉันจะไม่โกรธนาย”
ฮ่าๆ ฉันฉลาดใช่มั๊ยล่ะที่คิดได้อย่างนี้ นี่ถ้าคนโง่คิดวิธีอย่างนี้ไม่ออกนะเนี่ย
“ฉันไม่มี -*-“ นายไส้เดือนตบที่กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างไปมา จากนั่นก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าขาข้างขวาและหยิบอะไรบางอย่างออกมา “มีแค่ห้าบาทจะเอามั๊ย -*-“
กรี้ดดดด ขอกรี้ดในใจที ไอ้นี่มันกวนประสาทที่แสนมีค่าของฉันเกินไปแล้วนะ
ดึ๊ก!
“ไม่เอา!!” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับใช้ขาข้างขวาเตะเข้าที่สีข้างเขา ก็มันทนไม่ไหวแล้วจริงๆอ่ะ L
“โอ๊ย! ยัย...ถึก! เธอเตะฉันทำไม โรคหมาบ้าออกฤทธิ์เหรอ”
กรี้ดดดด ‘ถึก’ เหรอ! มันว่าฉันถึกใช่มั๊ย!! ไอ้ไส้เดือนนี่มันรักฉันจริงๆมั๊ยเนี่ยยยย ทำไมมันถึงได้ปากหมาอย่างนี้!! ถ้ารักฉัน ชอบฉันก็ควรปฏิบัติกับฉันดีๆสิ แต่นี่...ทำเอาซะฉันแสบทรวงเลย หรือว่านี่จะเป็นวิธีแสดงออกของความรักในแบบของเขา(เหรอ?) -_-^
ดึ๊ก! ดึ๊ก! ดึ๊ก!
“ถึกเหรอ! ถึกใช่ม๊ย!! นี่แน่ะๆ!!” ฉันเตะเข้าที่สีข้างของเขานับครั้งไปถ้วนอย่างเต็มแรง ฉันรับไม่ได้กับปากนายนี่จริงๆ ผู้ชายอย่างนี้ฉันไม่เอามาทำพันธ์หรอก กลัวลูกออกมาเป็นหมาพันธ์เห่าไม่หยุด
“โอ๊ย! โอ๊ย!! โอ๊ย!!! ยัยบ้า เธอเตะฉันทำไม” เขาทำหน้าทะเล่อทะล่าและวิ่งหนีไปหลบที่รถจากนั่นก็ตีหน้านิ่งเหมือนเดิม หลังจากที่เมื่อกี้เผลอหลุด หึ หล่อตายแหละ -_-*
“พรุ่งนี้ฝากเงินกับยัยผัดมาเลยนะ ห้าพัน!! เข้าจั๊ย?” ฉันพูดทำหน้ากวนโอ๊ย จากนั่นก็หยิบถุงข้าวของที่วางอยู่กับพื้นขึ้นมาถือและเดินหนีไป
“เดี๋ยวๆ ตอนนี้ฉันไม่มีเงินหรอกนะ เงินฉันช็อตมากเลย เธอคงไม่ได้หรอกถ้าจะเอาพรุ่งนี้” เสียงนายไส้เดือนดังไล่หลังตามมา หึ มันต้องโกหกแน่ๆเลยที่ว่าไม่มีเงิน ดูสิ รถที่มันขับมาหรูซะขนาดนั่น
“งั้นนายก็เอารถนายไปขายสิ ฉันว่าน่าจะได้เงินเยอะกว่าจำนวนหนี้ของฉันเป็นห้าสิบเท่า!!”
“ไม่ได้หรอก นั่นลูกฉันนะ ฉันทำอย่างนั่นไม่ได้หรอก มา มากับฉัน” ฉันได้ยินเสียงของนายนั่นดังอยู่ข้างหลังไวๆ แต่เอาไปเอามาทำไมนายนั่นก็มาอยู่ข้างๆฉันและแย่งข้าวของที่ฉันถือทั้งสองมือไปอยู่ในมือของเขา “อ้าว ตามมาสิ”
“นายจะทำอะไรน่ะ!! L”
“ก็ไถ่โทษเธอไง” นายไส้เดือนเอาของที่ฉันซื้อมาไปเก็บไว้ข้างหลังเบาะรถของเขาและตัวเองก็เดินหรี่ๆไปนั่งตำแหน่งของคนขับ จากนั่นก็เลื่อนกระจกข้างที่คนนั่งอีกฝั่งลง “ขึ้นมาสิ ฉันมีของของเธอเป็นตัวประกันอยู่นะ”
ไอ้...
ตึก ตึก
ฉันเดินกระทึบเท้าไม่พอใจแรงๆไปเปิดประตูรถของนายไส้เดือนและหันไปกัดเคี้ยวทำหน้าบึ้งใส่เขาเต็มที่ L
“เป็นไร ปวดอึเหรอ -*-”
อยากปาอึใส่หน้านิ่งๆของนายนั่นแหละ >O,<
“เรื่องที่นายพูดวันนั่นน่ะ มันเป็นเรื่องจริงใช่มั๊ย! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย!!” ในที่สุดฉันก็ถามคำนี้ออกไปเพราะเขาทำเหมือนกับว่าเหตุการณ์วันนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย มันเลยทำให้ฉันสงสัยว่าวันนั้นเขาพูดความจริงหรือแค่อยากล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันกันแน่... ซึ่งถ้าเป็นล้อเล่นมันจะดีมากเพราะฉันคงไม่เสียหน้าหรอก ก็วิ่งออกมาซะขนาดนั่น >\\\<
“อ่อ ...อืม -\\\-” นายไส้เดือนหันมามองหน้าฉันแวบหนึ่ง และใบหน้าใสๆของเขาก็แดงขึ้นอีกครั้ง เขารีบหลบสายตาฉันโดยการทำเป็นก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ที่หยิบออกมาจากกางเกง ซึ่งมันไม่เนียนเอาซะเลย เหอะๆ เขาเขินฉันจริงๆเหรอนั่น ...ไม่อยากจะเชื่อ!
“นายชอบฉันจริงๆเหรอ”
“อืม...” นายไส้เดือนทำเป็นกดโทรศัพท์และทำเสียงอู้อี้ในลำคอ ขู่ให้ฉันขึ้นรถแล้วตัวเองมาก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เนี่ยนะ ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ฮ่าๆ นั่นเขาเขินฉันใช่มั๊ยน่ะ อิ อิ >,<
“หา! เมื่อกี้นายพูดว่าไรนะ ฉันไม่ได้ยิน” ฉันถามขึ้นอีกครั้งเพราะอยากจะแกล้งนายไส้เดือนประหลาดนี่ คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งเย็นชา ทั้งหน้าโหด ทั้งกวนตีนแต่พอพูดถึงเรื่องนี้เท่านั้นแหละ เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนเลยเชียว เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ไรงี้ เป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆ
“ฉันชอบเธอ! พอใจหรือยัง” นายไส้เดือนเงยหน้าที่แดงกว่าหลายเท่าของรอบแรกที่ฉันเห็นขึ้นมาตอบฉันเหมือนเด็กงี้แง และก็รีบมุดหน้าเก็บลงไปอีกครั้ง
ให้ตายเถอะ เขาเป็นคนเดียวกันกับที่พูดกับฉันก่อนหน้านั่นใช่มั๊ยเนี่ย ตอนนี้ก็ให้ความรู้สึกเหมือนวันนั้นที่เขาบอกรักฉันอีกแล้ว
“...แล้วเธอวิ่งหนีฉันทำไม” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนสายตามองฉันอย่างลึกซึ้ง... มันสั่นไหวระริกๆเล็กน้อยเพราะเจ้าตัวประหม่าและเขินอาย ฉันก็จ้องเขากลับแบบไม่ทันตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเขาจะเงยหน้าขึ้นมาและทำสายตาอย่างนี้ใส่ฉัน อยู่ๆภายในใจฉันมีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่คิดว่าเขาน่ารักดี นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยข้าวโอ๊ต นี่มันนายไส้เดือนนะ!! ฉันบอกกับตัวเอง
“เอ่อ...” นั่นสิ ฉันวิ่งหนีเขาทำไม?!
“...” ภายในรถเงียบงัน นายไส้เดือนใช้สายตาสีน้ำตาลอ่อนมองฉันอย่างแปลกๆ อย่ามองอย่างนั้นสิฟร่ะ ฉันไม่ชิน! ไม่ชอบสายตาอย่างนั้นของเขาเลย เพราะมันทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวของตัวเอง L
“...เพราะฉันตกใจ และตั้งตัวไม่ถูก ฉันนึกไม่ถึงว่านายจะชอบฉัน มันเหมือนกับว่านายกำลังโกหกฉันอยู่หรือว่าฉันกำลังฝันไป นาย...ไม่ได้โกหกฉันจริงๆใช่มั๊ย”
“แววตาฉันตอนนี้...มันเหมือนกับฉันกำลังโกหกเธออยู่งั้นเหรอ...”
เอาแล้วไง! เอาอีกแล้วไง แววตาอย่างนี้ฉันไม่ชอบนะ >.< อย่าทำแบบนั้นสิ
“ฉันยอมรับว่าฉันอาจจะปากเสียไปบ้าง”
ไม่บ้างแล้วแหละ ‘มาก’ เลยล่ะ -_-^
“แต่ฉันก็เป็นอย่างนี้กับเธอแค่คนเดียวนะ...” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องมาที่ฉัน...
เอาแล้วไง! นายอย่าทำแบบนี้ได้มั๊ย ฉันจะหวั่นไหวนะเฟ้ย >.< (ก้มหน้าเก็บอาการงุกงิก!)
“ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันไปล่ะ” ฉันยืดตัวไปเก็บของที่ข้างเบาะหลังรถ แต่ในขณะที่ฉันจะลงฉันก็ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่านายไส้เดือนรู้บ้านของฉันได้ไง เพราะฉันยังไม่ได้บอกอะไรเขาเลย “ว่าแต่ นายรู้ได้ไงว่าบ้านของฉันเป็นหลังนี้ -_-^”
“ฉันเก่ง” เอาอีกแล้วไงอาการอย่างนี้ -_-^ เมื่อกี้ยังทำให้ฉันขนลุกอยู่เลย กลับมาเป็นอย่างนี้อีกแล้ว นายนี่เป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆ -_-^
“จะตอบดีๆมั๊ย...”
“ถึงหน้าบ้านแล้วก็ลงไปเถอะน่า เอ๊ะ นั่นแม่ของเธอใช่มั๊ย” ฉันมองกลับไปในตัวบ้านตามที่นายไส้เดือนพูด ก็เห็นเป็นแม่ของฉันจริงๆด้วย แม่เดินมาที่ยืนอยู่รั้วประตูหน้าบ้านและมองมาที่รถคันนี้อย่างสงสัย ที่แม่ออกมายืนอยู่หน้าบ้านอย่างนี้คงเพราะแม่เป็นห่วงฉันล่ะมั้งเพราะฝนมันตก
“งั้นดีล่ะ ฉันต้องไปไหว้ทำความรู้จักสักหน่อย” พูดจบนายไส้เดือนก็เปิดประตูรถและเดินออกไปสวัสดีทักทายแม่ของฉันหน้าตาเฉย ฉันได้แต่นั่งเออเร่ออ้าปากไม่ทันที่จะพูดอยู่ในรถอย่างอึ้งๆ...
ดูเหมือนว่าตอนแรกแม่ของฉันจะรับไหว้แบบงงๆ แต่พอนายนั่นได้พูดคุยสักพักแม่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเขา ทำไมแม่ถึงเข้ากับคนง่ายอย่างนี้ล่ะแม่! แม่เป็นคนเงียบขรึมชอบดุลูกสาวไม่ใช่เหรอ! แล้วทำไมกับนายนี่ที่เป็นคนแปลกหน้า...ทำไมแม่ถึงไม่เงียบขรึมทำหน้านิ่งล่ะ -_-
ฉันเปิดประตูลงจากรถ อยากรู้นักว่านายไส้เดือนนั่นมันพูดอะไร ถึงได้ตีสนิทแม่ของฉันได้เร็วไวขนาดนี้ >.<
“นั่นไงครับ น้องข้าวโอ๊ตลงมาแล้ว ดูสิครับเปียกปอนไปหมด เป็นเพราะผมคนเดียวแท้ๆ ผมรู้สึกผิดเลยพาน้องเขามาส่งน่ะครับ” นายไส้เดือนพูดสุภาพเหมือนผู้ใหญ่และยิ้มหวานไปด้วย
หน็อยยยย ทำมาเป็นตอแหลแล้วรู้สึกผิดเลยมาส่งเนี่ยนะ ถ้าจำไม่ผิดนายขู่ฉันขึ้นรถโดยจับข้าวของของฉันเป็นตัวประกันนิ! >O< ถ้ารู้สึกผิดจริงก็จ่ายมาสิวะ ห้าพันน่ะ!!(มันยังหน้าเงิน) >O<
“ไม่เป็นไรๆ ข้าวเองก็คงไม่คิดติดใจอะไร แกเป็นคนจิตใจดีให้อภัยคนเสมอแหละ ^^”
ไม่ติดใจเอาเรื่องกะผีน่ะสิแม่ ฉันยังถามท้วงเงินค่าเสียหายอยู่ในใจหงิกๆอยู่เลยนิ -_-
“ฮ่าๆครับ ยิ่งเห็นน้องเป็นเด็กดีอย่างนี้แล้วผมยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้น้องต้องเปียก ผมต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะครับ” แห๊มมมม นายไส้เดือนเข้าหาผู้ใหญ่เก่งใช่เล่นเลยนะยะเนี่ย!
“ไม่เป็นไรๆหรอกพ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มเองก็ไม่ได้ตั้งใจนิ ว่าแต่พ่อหนุ่มชื่อว่าไรเหรอ”
“ข้าวต้มครับ”
“ว้าว! ตายแล้ว ชื่อข้าวต้มจริงๆเหรอลูก คล้องจองกับชื่อลูกสาวแม่เลย ^^” แม่มีลูกชายตั้งแต่ตอนไหนเหรอ -_-^
“อ้าวข้าว ไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นล่ะลูก มานี่มา มาขอบคุณพี่เขา” แม่ควักมือเรียกฉันไวๆ ขอบคุณเหรอ? หึ! หนูเป็นคนเปียกนะ ทำไมต้องไปชอบคุณคนที่ทำให้หนูเปียกด้วย -_-
“...”
“อ้าว ขอบคุณพี่เขาสิข้าว นิ่งอยู่ทำไมล่ะลูก”
“...” ไม่ค่ะแม่ มันเป็นคนทำให้หนูเปียกนี่คะ ทำไมต้องขอบคุณ ฉันประท้วงในใจ ก้มหน้าไม่ชอบใจ >.< (งุกงิก)
“ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวลากลับก่อนครับ จะไปซื้อหากาแฟกินซักหน่อยคอมันแห้งๆ” นายไส้เดือนก้มหัวลงไหว้โค้งกับแม่ฉันงามๆ
“อยากกินกาแฟเหรอ ทำไมไม่เข้าไปกินในบ้านก่อนล่ะลูก แม่นี่ชงกาแฟอร่อยมากเลยนะ อย่างนี้เลย” แม่พูดชักชวนอยากให้นายไส้เดือนเข้ามาในบ้านเต็มที่และยกนิ้วโป้งขึ้นกำกับยืนยันในสิ่งที่ตนเองพูด แม่จะชวนไส้เดือนเข้าทำไม เดี๋ยวบ้านเราก็ได้เชิญแม่เข้ามาทำพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายที่ไม่เป็นสิริมงคลหรอก ถ้านายนี่เหยียบเข้าไป
“ไม่เป็นไรครับ”
“เถอะน้าน แปบเดียวเองคนกันเองทั้งนั้น เกรงใจทำไม -_<” แม่ยักคิ้วให้นายนั่นข้างหนึ่ง
...ในที่สุด
“นายเข้ามาในนี้ทำไม... -_-“ ฉันถามขึ้นด้วยหน้าบูดๆ ในขณะที่แม่ไปชงกาแฟอยู่ในครัว
“เธอหูตึง ไม่ได้ยินที่แม่เธอชวนฉันหรือไง -_-” เห็นมั๊ยคะ คุณผู้อ่าน อารมณ์มันคนละอย่างกับที่คุยกับแม่ของฉันเมื่อกี้เลย อย่างที่บอกแหละคะว่ามันตอแหลลลล L
“นายอยากตายเหรอ กล้าพูดอย่างนี้กับคนที่นายเพิ่งจะสารภาพรักกับเขาไปได้ยังไงกัน” มันชอบฉันจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย? -_- (ฉันถามตัวเองในใจเป็นรอบที่สี่สิบเก้า)
“ขอโทษคร้าบบบ -_-“ นายไส้เดือนจงใจลากเสียงยาวด้วยใบหน้านิ่งๆมึนๆ
“เงินห้าพันน่ะ อย่าเบี้ยวนะ”
“ชิ ขี้งก หน้าเงินซะมัด -_-”
“นายพูดว่าอะไรนะ!!” ฉันได้ยินนะ!! >O<+
“เปล่าๆ ฉันกำลังท่องศัพท์ภาษา ‘งกมันนี่’ อยู่น่ะ ใกล้จะสอบแล้ว -_-“ ภาษางกมันนี่มันมีด้วยเหรอวะ ทำไมฉันไม่เคยได้ยิน ฟังดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้
“กาแฟหอมๆมาแล้วจ้า” เสี่ยงแม่ที่ดังร่าออกมาจากในครัว จากนั่นไม่นานเจ้าตัวก็เดินถือถ้วยกาแฟสองแก้วออกมาพร้อมรอยยิ้ม กลิ่นกาแฟที่โชยหอมไปทั่วห้องปะทะเข้าจมูกฉันเต็มๆ ตัวฉันที่เปียกๆอย่างนี้ถ้าได้กินกาแฟอุ่นๆอร่อยๆสักแก้วคงจะดีไม่ใช่น้อย ดีใจจังที่จะได้กิน ^o^ นานๆแม่จะชงให้ฉันกินที(ปกติอ้อนวอนยังไงก็ไม่ทำให้ ด่าว่าฉันไม่มีมือมีเท้าหรือไงไล่ให้ฉันไปทำเองทุกทีเลย)
“อ้าว ยัยข้าวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิลูกมานั่งหัวโด่ทำอะไรอยู่ตรงนี้” ขณะที่มือทั้งสองข้างกำลังเลื่อนไปหยิบถ้วยกาแฟที่ว่างอยู่ตรงหน้าด้วยอารมณ์กระหายหิวแม่ก็พูดขึ้นขัดจังหวะ
ง่ะ!! >O<
“ไปสิ เดี๋ยวไม่สบายเอาหรอก”
“แต่นี่มันเป็นถ้วยของหนู ขอหนูดื่มสักอึกก่อนไม่ได้เหรอ T^T”
“ใครบอกล่ะ นี่มันถ้วยของแม่ ถ้าอยากกินก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วลงมาชงกินเองใหม่ไป”
“หงะ! แม่อ่ะ!! L”
ฉันลุกขึ้นยืนหน้าบูดและสะบัดหน้าใส่นายไส้เดือนที่นั่งมองฉัน จากนั่นรีบเดินขึ้นบันไดด้วยการลงน้ำหนักเท้าหนักๆลงบนพื้นบันไดแรงๆ เพื่อบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!!
เสียงนี่ดังสะนั่นสะท้านไปทั่วทั้งบ้านเลย L
“ยัยข้าวเดินเบาๆหน่อย!! เดี๋ยวเจ้าเสือดาวจะแตกตื่นคิดว่ามีช้างตกมันเข้ามาอยู่ในบ้านหรอก!!!”
หงะ! กรี้ดดดด!!! L
12.42 AM.
“ใช่ๆ การบ้านวิชาคณิต โหดมากเลยเมื่อคืนฉันเกือบจะไม่ได้นอนแน่ะ”
“ฮ่าๆ ของฉันสบายมากเลยเพราะทำมันตั้งแต่สามวันที่แล้ว อิ อิ” ผัด
“แล้วภาษาไทยล่ะ เธอเสร็จหรือยัง” หอม
“เสร็จแล้วๆ ฮ่าๆ ฉันทำเสร็จหมดเลย ^O^” ผัด
“เอ๊ะ! ช่วงนี้เธอทำตัวแปลกๆนะผัด ปกติเธอไม่ตั้งใจเรียนขนาดนี้นิ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น!! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” ยัยหอมพูดขึ้นและมองหน้าผัดอย่างจับผิด นั่นน่ะสิ ฉันก็ว่างั้นนะ ช่วงนี้ผัดทำตัวแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“ฮ่าๆ มันก็...”
ตึก!
(^_^) ยิ้มมึนๆ
(O_O) (O_O) (O_O)! อึ้งอิมกิ
ในขณะที่ผัดกำลังจะพูดอยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ มานั่งเก้าอี้ม้าหินอ่อนข้างๆฉันอย่างกะทันหันและยิ้มให้พวกเราแบบซื่อๆ ต่างจากพวกฉันสามคนที่มองหน้าเขาและตกใจพูดอะไรไม่ออก ก็อยู่ดีๆมันก็โผล่มาอ่ะ!!
“ฉันชื่อรอเย็นร์นะ เธอคือข้าว...” นายนั่นมองหน้าฉันและลากเสียงยาวจากนั่นก็มองไปที่ผัดกับหอม เพราะเธอสองคนก็ชื่อข้าวเหมือนกัน “...โอ๊ตใช่มั๊ย?”
“...” ฉันมองเขาตาไม่กระพริบและพยักเป็นคำตอบ
ใบหน้าเนียนๆ ดวงตาโฉบเป็นวงรีเหมือนผู้ชายอ่อนโยนและเซ็กซี่ในบางที เรือนผมยาวลงมาปรกคิ้วสีดำสนิท...
จำได้แล้ว!
นายคนนั่นน่ะเอง คนที่วิ่งมาเก็บฟุตบอลวันนั้น!!
“ขอเบอร์เธอหน่อยสิ!”
เอารูปเจ้าเสือดาวมาฝากคร่าน่ารักมากมาย เมี้ยววว >O<
โปรดติดตามตอนต่อไป
Add fan จิ้มๆ
บทที่ 8 คลอดออกมาแล้วค่ะ >.< (ก้มหน้าด้วยความฟิน งุกงิก) บทนี้ข้าวต้มแยกซีนข้างข้างเยอะเลย เออ! มันเป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆเนอะ เหมือนผีเข้าผีออก ฮ่าๆ อ่อ แล้วก็มีตัวละครใหม่โผล่มาคือเจ้าเมี้ยวเสือดาวน้อยนั่นเอง! ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเน้อออ มันขี้อ้อนมากมาย โฮะๆ >O< ปล. กด Vot ให้คะแนนที่ช่องด้านล่างด้วยเน้อ
อ่อ ฤดูฝนเปลี่ยนชื่อนิยายใหม่นะคะ จาก ‘Man in dream รักวุ่นวายของยัยเพ้อฟัน’ เป็น ‘Man in dream ตามล่าหาหัวใจ พระเอกนิยายในฝัน’ ค่ะ!! >O<
ขอบคุณที่ติดตามาจนถึงตอนนี้นะคะ ฤดูฝนรักรีดเตอร์ทุกคนเน้ออออ จุ๊บๆๆ ^3^
ขอบคุณภาพพื้นหลังสวยๆจาก B ♔ W
ความคิดเห็น