คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 ตัวจริงของเขามาแล้ว
10
(ตัวจริงของเขามาแล้ว)
“ไม่ได้ยินหรือไงฉันถาม หรือว่าเธอเป็นคนที่ตีต้าร์ซุกไว้ ที่แท้ก็เธอนี้เอง”
เพลียะ
ใบปิ่นเงื้อมมือมาตบหน้าฉันอย่างแรง เธอไม่คิดจะถามอะไรต่อจากนี้เลยว่ามันใช่ความจริงหรือเปล่า ฉันจับหน้าตัวเองและมองหน้าเธอไม่อยากจะเชื่อว่าแฟนของนายนั่นเขาจะอารมณ์ร้ายอย่างนี้
“ปิ่น!! คุณมาที่นี้ได้ยังไง!!” ฉันได้ยินเสียงตีต้าร์ตะโกนเรียกมาแต่ไกล จากที่เธอจะตบหน้าฉันต่ออีกรอบเธอจึงต้องชะงักไว้ก่อน เมื่อเธอเห็นตีต้าร์เธอก็วิ่งเข้าไปกอดตีต้าร์ทันที มันทำให้ฉันเจ็บแปลบในใจอย่างไม่มีสาเหตุ
“ต้าร์! ปิ่นคิดถึงต้าร์จังเลย ^_^” เธอวิ่งไปกอดเขาแล้วก็หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ แต่ตีต้าร์กลับทำเฉยๆแถมยังหันมามองหน้าฉันอีก เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ แค่นี้ฉันก็เจ็บพอแล้วจะเยาะเย้ยฉันหรือไงที่ฉันไม่ใช่คนที่เขารัก(แล้วฉันจะเพ้อทำไมเนี่ย)
“ต้าร์ยัยหน้าจืดนี้ใครคะ” เมื่อกอดกันหายชื่นมื่นชื่นคอแล้วก็ถามเรื่องฉัน
“…คนใช้ผมน่ะ -_-”
“ต้าร์ชอบโลกส่วนตัวไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมต้าร์จ้างคนใช้ ต้าร์กำลังปกปิดอะไรปิ่นอยู่ใช่ไหมคะ”
“ผมเปล่าปกปิดผมพูดความจริง เราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่าคุยกันตรงนี้ไม่ค่อยสะดวก” ตีต้าร์ลากแขนใบปิ่นเข้าห้อง ส่วนฉันก็หอบทั้งกระเป๋าเขาและกระเป๋าของใบปิ่นใบใหญ่เข้าห้องตาม ฉันทำถึงขนาดนี้แล้วหล่อนยังจะไม่เชื่ออีกไหมว่าฉันเป็นคนใช้ หลักฐานมันทนโท่
“นั่งตรงนี้ก่อนนะครับคนดี” ตีต้าร์หันมามองหน้าฉัน อยากรู้นักเขาจะพูดอะไร จะขอโทษฉันเรื่องที่โดนแฟนชอบความรุนแรงของเขาตบฉันน่ะหรอ ชิ ฉันไม่ให้อภัยง่ายๆหรอก ><’
“เธอ… ไปเอาน้ำมาเสริฟ์คุณปิ่นสิ”
“-_-///” <<<ดูเอานางเอกหน้าแตก
“ค่ะ -_-”
ทีพูดกับเธอน่ะพูดเพราะซะอย่างกับอะไรดี แต่พอพูดกับฉันนี้สิคนละคนเลย(เปลี่ยนเรื่องเร็วจังเนอะ) ฉันก็ก้มน้าก้มตาทำตามที่เขาสั่งอย่างสมบทบาท ถ้าฉันไปเถียงเขา(เหมือนปกติ) เธอจะไม่เชื่อว่าฉันเป็นคนใช้
“น้ำมาแล้วค่ะ” ฉันวางมือเบาๆลงบนโต๊ะ
“เธอไม่รู้หรือไงว่าฉันชอบน้ำส้ม ไปเปลี่ยนเอามาใหม่ไม่งั้นฉันไม่กิน”
ฉันจะไปทราบอยู่หรอกก็ไม่มีป้ายตัวใหญ่ๆติดไว้ที่หน้าผากเธอนิว่า ‘ฉันกินเป็นแค่น้ำส้ม’ ยัยนี่ช่างเหมือนเหมือนตัวร้ายละครหลังข่าวที่ฉันดูวันพฤหัสฯ ศุกร์ไม่มีผิด
“ไม่มีน้ำส้มหรอกค่ะ”
“ตายแล้วต้าร์!!! ทำไมต้าร์จ้างคนแบบนี้มาเป็นคนใช้คะ ไม่มีคุณสมบัติอะไรเลย ต้าร์คงไม่ว่าอะไรนะคะถ้าปิ่นจะไล่มันออก >O<” เธอหันมาชี้หน้าฉัน คิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนกันย่ะ(ก็แค่แฟนเจ้านายฉัน) คนที่จะมาสั่งฉันอย่างนี้ได้มีแต่ตีต้าร์คนเดียวเท่านั้นแหละ
“คุณไม่มีสิทธิมาไล่ฉันออก เพราะคุณไม่ได้เป็นคนจ้างฉัน -_-”
“หน็อยยยย แน่ะแก >O<”
เพลียะ
ใบปิ่นลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอามือที่ทาสีเล็บแดงจัดๆมาตบที่หน้าฉันอีกรอบ ฉันไม่เคยยอมคนขนาดนี้มาก่อนนะ ยัยปิ่นเธอเจอดีแน่ ฉันก็ลุกขึ้นจากพื้นเหมือนกัน กำลังจะง้ามือมาตบหน้าเธอแต่ตีต้าร์ก็ลุกขึ้นกระซิบฉันเสียก่อน
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร ควบคุมสติดีๆหน่อย นั่นแขกคนสำคัญนะ” ตีต้าร์พูดขนาดนี้แล้วฉันจึงระงับสติอารมณ์อีกครั้ง
“เมื่อกี้แกจะตบฉันเหรอ แกตาย!!!” ใบปิ่นจะตบฉันอีกรอบซึ่งฉันเตรียมตัวตั้งรับไว้อยู่แล้วถ้าชีแรงมาฉันก็จะแรงกลับมากกว่าชีเป็นสองเท่าเหมือนกัน แต่ตีต้าร์กลับจับมือเธอไว้ก่อนที่จะมาโดนใบหน้าฉันที่แดงระเรื่ออยู่แล้ว
“ปิ่นพอได้แล้ว” ตีต้าร์พูดเสียงเย็น
“แต่มันจะตบปิ่น!!!”
“แต่ที่ผมเห็นมีแต่คุณตบเธอ ถ้าเห็นแกผมเลิกทำร้ายเธอ ผมไม่อยากให้ใครมาตบตีกันในห้องผมแบบนี้ คุณเองก็รู้ว่าผมไม่ชอบ -_-”
“ฮึ! ก็ได้ แต่ปิ่นจะไล่มันออก”
“ปิ่นไล่เธอออกไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะคะ”
“เพราะผมเป็นคนทำให้เธอความจำเสื่อมผมต้องรับผิดชอบเธอ”
“นี้มันเรื่องอะไรกัน >O<”
“ผมขับรถชนเธอ -_-”
“ต้าร์เข้าข้างมัน!!” ใบปิ่นเริ่มตะวากเสียงตีต้าร์ ฉันไม่คิดมาก่อนว่าผู้หญิงที่ฉันเห็นสวยๆในโทรศัพท์จะเป็นคนเจ้าอารมณ์ร้ายขนาดนี้ ฉันคิดว่าเธอจะใจดีเสียอีก
“มายเธอออกไปก่อน”
อึ้งงงง
นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อฉัน ฉันเดินออกไปตามคำที่เข้าบอกแต่ก็เกาะแอบดูเหตุการณ์อยู่หน้าบานประตูห้องครัว
“ไม่รู้แหละ!!! ต้าร์ต้องไล่นังนั่นออกปิ่นเกียจขี้หน้ามัน!!!” อย่างกับว่าฉันชอบขี้หน้าเธอตาย
“ไม่งั้นปิ่นไม่ยอม!!! ไม่ยอม!!! ไม่ยะ… อุ๊บ!”
ขณะที่ใบปิ่นกำลังพูดดิ้นไปดิ้นมาเหมือนปลาไหลโดนน้ำร้อนลวก ตีต้าร์ก็โน้มตัวลงไปจูบเธอ…
หัวใจของฉันเต้นโครมครามเหมือนมันจะหยุดเต้นเสียให้ได้ กลายเป็นว่าตอนนี้ฉันหายใจไม่ออกไปแล้ว มันแน่นหน้าอกไปหมด อยู่ๆน้ำใสๆก็ร่วงหล่นออกจากทั้งสองตาอย่างไม่ได้ตั้งใจจะมันไหล
…เวลาเนิ่นนานเขาทั้งคู่ก็ยังไม่ผละออกจากกัน
จะให้ฉันเจ็บไปถึงไหนพอสักทีเถอะ
ตีต้าร์เป็นฝ่ายค่อยๆละออกจากใบปิ่นอย่างแผ่วเบา…
“ต้าร์… ปิ่นยอมก็ได้ค่ะ” จากที่เมื่อกี้แข็งข้อ เธอก็กลับอ่อนข้ออย่างไม่น่าเชื่อ
“เดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าคุณไปเก็บไว้ในห้องนะ”
“ไม่ต้องค่ะ เรียกคนใช้ของต้าร์มาเก็บสิคะ”
“มาย! มาย! มาเก็บกระเป๋าคุณปิ่นไปไว้ที่ห้องนอนสิ” ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องครัวพยายามทำสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติที่สุด เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าเห็นทั้งหมด!!
“นั้นตู้ใส่ผ้าของฉันเอาไปเก็บไว้ตรงนั้น” เธอชี้มือไปที่ตู้เสื้อที่ตีต้าร์เคยบอกฉันฉันใส่ชุดในนั้น
ขณะที่ฉันอยู่ในห้องกำลังเก็บเสื้อผ้าของใบปิ่นอย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมฉันต้องเสียใจ ใบปิ่นเดินตามฉันเข้ามาส่วนตีต้าร์นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอก
“ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรกับแฟนฉัน” เธอพูดขณะที่ฉันกำลังจัดการกับเสื้อผ้าของใช้ของเธอเข้าตู้ ฉันเองก็ไม่ได้ตอบอะไรไม่เงยหน้าขึ้นมาดูทำเป็นว่าไม่สนใจ ทั้งๆที่หูทั้งสองรูตั้งใจฟังเธอพูดอย่างจดจ่อ “แต่ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไว้อย่างนะว่าอย่างเธอน่ะเขาไม่ทางหันมาสนใจหรอก ตัดใจซะเถอะ เดี๋ยวจะเจ็บเปล่าๆ กิ๊กของเขาแต่ละคนที่ฉันเคยเจอมาก็ล้วนแต่ดูดีกว่าเธอทั้งนั้น อย่างเธอไม่ได้อยู่ในสายตาเขาหรอกนะ” คำพูดแค่นั้นแต่เล่นเอาฉันเครียดตัวเกร็งเลย “ตีต้าร์น่ะเขารักฉันมาก ฉันรู้นะว่าเธอเห็นว่าต้าร์เขาทำอะไรกับฉันเมื่อกี้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวและก็เจ็บใจไปมากกว่านี้ไสหัวออกจากห้องนี้ซะ” ฉันรู้สึกถึงน้ำเสียงที่เธอพูดเหมือนเป็นการประกาศชัยชนะไปในตัว
ฉันลุกขึ้นจากพื้นหลังจากที่จัดการกับข้าวของเสร็จหมดแล้วมาประชันหน้ากับเธอ เพราะที่ผ่านมาฉันไม่ตอบโต้อะไรกลับไปเลย
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ถ้าเข้าใจผิดโปรดเข้าใจใหม่ด้วย” ฉันกำลังจะเดินออกจากห้องแต่เธอก็พูดสวนขึ้นมาซะก่อน
“เธอร้องไห้เพราะเสียใจเรื่องนี้ทำไมฉันจะไม่รู้ ถึงเธอจะปฏิเสธแต่ดวงตาของเธอก็ฟ้องอยู่ทนโท่” …เธอรู้ว่าฉันร้องไห้
…ต่อไปนี้ฉันคิดว่าอะไรๆมันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วตราบใดที่ฉันอยู่ห้องนี้ ฉันก็คงจะโดนเธอระรานอย่างนี้ประจำ ความสุขของฉันมันกำลังจะหายไปแล้ว
ตกดึก
“ต้าร์คะเราไปนอนกันเถอะค่ะปิ่นง่วงแล้ว” ใบปิ่นชวนตีต้าร์ขณะที่เขาสองคนนั่งดูทีวีกันสองคนอยู่นอนแล้ว ส่วนฉันก็หลบตัวอยู่ในครัวตลอดไม่ออกไปวุ่นวายสายตาของพวกเขา หน้าที่คนใช้จองฉันเริ่มชัดขึ้นมา ณ ขณะ ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในครัว…
“อ๋อ! ครับ” ตีต้าร์กดรีโมตท์ทีวี
“ต้าร์… อีกอย่างต้าร์ช่วยอาบน้ำให้ปิ่นหน่อยสิคะ” อึ้ย!! หน้ายัยปิ่นหนามากเลย
“…” แต่ตีต้าร์ก็ยังนั่งนิ่งๆไม่ให้คำตอบ
“นะคะๆต้าร์” มีมือมีแขนมีขาครบทำไมไม่ทำเอง ทำเป็นสำออย
“อืม ก็ดะ…”
“ตีต้าร์คืนนี้ฉันนอนไหน” ฉันรู้ว่าตีต้าร์กำลังจะตกลงแต่ฉันไม่ยอมให้เขาตกลงหรอก ฉันรีบกระโดดพรวดพราดออกมาจากห้องครัวพูดขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน ยัยใบปิ่นทำหน้าฉุนไม่พอใจฉันอย่างเห็นได้ชัด
“นี้ยัยบ้า!! ไม่มีใครบอกหรือไงว่าคนใช้อย่างเธอ!! เขาไม่ให้พูดแทรกเจ้านาย ไม่มีมารยาท!!” เธอเองก็ทำตัวเป็นสุภาพสตรีที่น่าเคารพยกย่องตาย อ้อนให้ผู้ชายอาบน้ำเนี่ยนะ
“ก็ฉันง่วงแล้วนิไม่รู้ว่าจะไปนอนที่ไหนเพราะคุณปิ่นคงแย่งที่นอนฉัน”
“อะไรกันคะต้าร์!! นี่ต้าร์นอนกับมันเหรอ!!” ตีต้าร์พยักหัว
“กรี้ดดดด ปิ่นรับไม่ได้ กรี้ดดดด >O<” ยัยนี้กำลังจะมาแข่งกริ้ดกับฉันแน่ๆ ให้มันรู้ซะบ้างว่าฉันเองก็ไม่ใช่นางเอกที่จะต้องเจียมตัวยอมตัวร้ายได้ตลอด ฉันเป็นนางเอกยุคใหม่ ฉันเองก็เก่งมีปากมีเสียงได้เหมือนกัน
“มายเธอนอนข้างนอกก็แล้วกันข้างในคงไม่มีที่ให้เธอนอน -_-” ตีต้าร์
“ต้าร์นอนกับมัน มันยั่วยวนต้าร์ให้ไปมีอะไรกันกับมันไหมคะ มันไม่ได้มีอะไรกันกับต้าร์ใช่ไหม บอกปิ่นมาที >O<” แต่ใบปิ่นก็ยังไม่หยุดแว้ด
“คุณปิ่นกรุณาพูดจาให้เกียรติฉันด้วยนะคะ ฉันไม่ทำเรื่องอย่างว่าฉันไม่ยอมขึ้นเตียงไปมีอะไรง่ายๆเหมือน(คุณ)ผู้หญิงยุคนี้หรอกค่ะ”
“อ๊ายยยย แกด่าฉัน >O<”
“ฉันไม่ได้ด่าคุณค่ะ(สตอได้อีกฉัน) ฉันแค่กล่าวว่าผู้หญิงสมัยนี้มีอะไรกับผู้ชายง่าย แต่ถ้าคุณไม่ได้ทำตัวอย่างนั้นคุณก็ไม่เห็นจะต้องฉุนเลยนิคะ -_-?”
“คืนนี้ถ้าฉันไม่ได้ตบแก!! ฉันอยู่ไม่ได้!!”
เพลียะ
ใบปิ่นกำลังจะตบหน้าฉันแต่ตีต้าร์วิ่งเข้าแทรก ทำให้มันโดนหน้าเขาเข้าไปเต็มๆ ฉันกับใบปิ่นอึ้งตีต้าร์ไปชั่วขณะ
“ต้าร์ปิ่นขอโทษ ปิ่นไม่ได้ตั้งใจ *^*”
“ผมขอล่ะ เธอก็ด้วย!!” ตีต้าร์ตะหวัดตามามองฉันแวบหนึ่ง “อย่ามีเรื่องอะไรในห้องผมเลย ผมอย่างอยู่เงียบๆอย่างสงบ ไม่ใช่ได้ยินแต่เสียงแวดๆแสบแก้วหูตลอดเวลา -_-”
ใบปิ่นเข้าไปกอดตัวตีต้าร์ “ปิ่นรักต้าร์ ต้าร์ขอแค่นี้ทำไมปิ่นจะให้ต้าร์ไม่ได้”
เขาสองคนเดินไปห้องนอน ยัยใบปิ่นแอบหันหน้ากลับมาหาฉัน แล้วแสยะยิ้มใส่ฉัน
วันรุ่งขึ้น
ฉันตื่นขึ้นมาก่อนใครกวาดห้องถูห้องตามหน้าที่ฉันไป ตีต้าร์กับใบปิ่นยังไม่โผล่หัวออกมาจากห้อง ฉันหวังว่าเมื่อคืนเขาสองคนคงไม่ทำกิจกรรมอย่างว่าร่วมกันจนเพลียนะ
เอี๊ยด
เสียงประตูห้องนอนเปิดออก บ่งบอกว่าใครคนใดคนหนึ่งที่อยู่ในนั้นกำลังจะออกมา
“ยัยทาสทำอาหารให้ฉันกินหน่อยสิ” ดูเธอพูดกับฉันสิไม่สุภาพเอาซะเลย
“คุณจะกินอะไร -_-” แต่ฉันก็ข่มอารมณ์ไว้ตามที่ตีต้าร์ขอ
“แซนด์วิชแฮมชีส กับสโมกกี้พันเบคอน ฉันจะรออยู่ในห้องนะ อ๋อ! จัดมาสองชุดล่ะ เพราะต้าร์เองเขาก็ต้องการอาหารเหมือนกัน พอดีว่าเมื่อคืนเขาจัดหนักฉันไปหน่อย ฉันน่ะเหนื่อยไม่เท่าไหร่หรอกเพราะไม่ได้ทำอะไรมาก แต่เขาเนี่ยสิทุ่มกับฉันเต็มที่ ^.^” ฉันหันหลังเดินหนีจากเธอเพราะไม่อยากฟังอะไรต่อ ทำไมต้องเป็นอย่างที่ฉันคิดว่าเขาจะมีอะไรกัน แล้วฉันเองก็รู้มาก่อนว่าเขาเป็นคนยังไงเขาผ่านผู้หญิงมาเยอะแล้ว เรื่องอย่างนี้มีนับครั้งไม่ถ้วน แล้วทำไมฉันจะต้องเสียใจด้วยล่ะเนี่ย ฉันน่าจะทำใจได้ …และไม่รู้สึกอะไร
ฉันทำอาหารไปอย่างเศร้าๆน้ำตามันก็ไหลไปด้วย แต่ก็ใกล้จะเสร็จเต็มที่ เวลาที่ฉันไม่อยากเจอมันใกล้เข้ามาทุกที่ ฉันไม่อยากที่จะเดินเข้าห้องนั้นแล้วเห็นภาพพวกเขาสองคนกำลังนอนกองก่ายกันอยู่
“เธอกินยาหรือยัง” ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง แต่คงเป็นแค่เสียงลมเฉยๆ ฉันคงคิดถึงเขามากไปเลยเพ้อสินะ “เม้อคิดอะไรอยู่ ฉันถามว่ากินยาหรือยัง”
“ตีต้าร์ O.O” เป็นเขาที่มาพูดกับฉัน ฉันไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะได้มาพูดจากับฉันอีก เพราะตั้งแต่ที่แฟนเขาเข้ามาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
“กินแล้ว -_-”
“เธอเป็นไรร้องไห้ทำไม”
“เปล่า” ฉันรีบเอามือเช็ดน้ำตาออก
“ปิ่นเขาแกล้งเธอหนักมากเลยเหรอ” เขารู้ด้วยว่าเธอแกล้งฉัน
“คนอย่างฉันนายก็เคยพูดนิว่ามันอึด แค่โดนแกล้งแค่นี้ฉันไม่เป็นอะไรหรอก T_T”
“แล้วเธอร้องไห้ทำไมกัน”
“ฉันมันเป็นแค่คนใช้นายไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก ไปทำกิจกรรมอะไรที่มันสนุกๆตื่นเต้นเร้าใจของนายต่อเถอะ >.<”
“เธอพูดอะไร”
“ไปหาเธอซะเถอะอย่ามายุ่งกับฉัน T_T”
“มาย เธอเป็นอะไร ทำไมเธอทำตัวห่างเหินกับฉันอย่างนี้”
“ฉันก็แค่ไม่อยากที่จะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของนายให้มันมากนัก นายเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เดี๋ยวแฟนนายจะเข้าใจผิดคิดว่าเรามีอะไรกันซ่อนไว้ในใจ ฉันทำถูกฉันทำถูกแล้วไม่ใช่เหรอที่ไม่ทำตัวส่อพิรุธ”
“แล้วทำไมเสียงเธอถึงได้เศร้าอย่างนี้ เธอกำลังเสียใจเหรอ”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“เธอไม่ต้องมาโกหกฉันเลย ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง น้ำตาของเธอมันก็ช่วยบ่งบอกอยู่แล้วว่าเธอเสียใจ -_-”
“แล้วนายจะมาอยากรู้อะไรนักหนาว่าฉันจะดีใจหรือเสียใจ มันไม่ใช่เรื่องของนาย คนของนายอยู่นู๊นไปดูแลเขาซะ ไปแคร์เขาซะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายเลิกมาห่วงฉันอย่างนี้ได้สักที ฉันมันก็แค่คนใช้ของนาย”
“มาย ฉัน…”
โปรดติดตามตอนต่อไป
“ว้าวต้าร์วิวตรงนั้นส๊วยสวยค่ะ ป่ะ เราไปถ่ายรูปตรงนั้นกัน ^O^”
“ยัยทาสถ่ายให้พวกฉันสวยๆนะ”
“คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อเอเชียยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“มายมานี้ ไปนั่งคุยอะไรกับใครอยู่น่ะ!!”
“หวัดดีตีต้าร์ ไม่คิดเลยนะว่าจะมาเจอนายที่นี้ เป็นไงบ้าง แล้วนี้เพื่อนนายเหรอน่ารักดีนะ ไม่เห็นนายเล่าให้ฉันฟังเลย”
“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี้ พอดีว่าฉันมาเที่ยวกับยัยนี้น่ะ -_-”
“นายกับเธอเป็น…”
“ใบปิ่นก็มาด้วย” ฉันรีบพูดก่อนที่ผู้ชายที่ชื่อว่าเอเชียจะเข้าใจผิด
“อ๋อ ค่อยโลงใจหน่อยนึกว่าเธอเป็นกิ๊กนาย เอาไว้เจอกันที่กรุงเทพแล้วกันนะ อย่าลืมแนะนำให้ฉันรู้จักด้วยล่ะคนนี้ J”
ะะ
ขอบคุณรีดเตอร์ที่ติดตามนะคะ ดีใจจังที่อ่านมาได้ถึงตอนนี้ ปลื้มๆ ^^+
ยังไงก็อย่าลืมแอดแฟน คอมเม้นต์ และโหวตให้เรื่องนี้ด้วยนะคะ
รักเน้ออออ >O<
ความคิดเห็น