คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 8 ทุกคนเข้ากับฉันได้ ยกเว้นเขา
8
ทุกคนเข้ากับฉันได้ ยกเว้นเขา
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องหลังจากที่เสร็จธุระจากทางค่ายเพลง เมื่อเขาเข้ามาเสียงทีวีที่มิ้นต์เปิดไว้นั้นดังกระแทกใส่หูเขาเข้าเต็มๆ เธออยู่คนเดียวทำไมต้องเปิดทีวีเสียงดังขนาดนี้ด้วยนะ แล้วนี้เจ้าตัวหายไปไหนแล้วล่ะ ก่อเรื่องไว้แล้วชอบหายตัวไปอย่างนี้ตลอด
ตีต้าร์มองซ้ายมองขวาหามิ้นต์และเดินไปปิดทีวี ค่อยรู้สึกเบาหูขึ้นมาหน่อย ตีต้าร์เดินตรงเข้าห้องที่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ในนั้น และก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้จริงๆ ร่างๆหนึ่งกำลังนอนเอาผ้าห่มคลุมโปง ตัวสั่นพับๆ และที่นอนอยู่บนเตียงคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมินต์ เขาคิดพลางตลกในใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงชอบทำตัวเพี้ยนๆแปลกๆไม่เหมือนใครอยู่เรื่อยเลย
“เธอ! เป็นอะไรน่ะทำไมไปนอนอย่างนั้นหนาวหรอ! ถ้าเธอหนาวเธอจะเปิดแอร์ทำไม!”
“…”
แต่มินต์ก็ยังคงเงียบ นอนสั่นพับๆเหมือนเดิม นี้เธอหนาวขนาดนั้นเลยเหรอ
“นิเป็นไร ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆหน่อย” เขาเดินไปใกล้เธอพลางเอื้อมมือไปจับตัวเธอที่มีผ้าห่มคลุมไว้ซะแน่นหนา
ขวับ!!
“กรี๊ด!!!~”
จู๋ๆเธอก็ร้องออกมาเสียงดังลั่นห้อง เรื่องกรี๊ดมันคงกลายเป็นนิสัยเธอไปแล้วละมั้ง
“เอ้ย! เธอกรี๊ดอะไร ฉันเองๆ ตีต้าร์ๆ มองดูหน้าฉันชัดๆสิ”
เธอลืมตาขึ้นมาดู
“ตีต้าร์ใช่นายจริงๆด้วย”
เธอรีบโผกอดเขา ตีต้าร์แอบใจสั่นเล็กน้อยที่เธอมาทำอย่างนี้ เป็นเขาตกใจซะมากกว่า เพราะผู้หญิงส่วนมากที่ทำอย่างนี้กับเขามันมักจะต้องเลยเถิดไปไกลจนต้องนอนก่ายกองกัน เป็นเพราะเขาไม่อยากทำอย่างนั้นกับเธอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมรู้แต่ว่า ไม่อยากทำร้าย ทำให้เธอเสียใจ เพราะผู้ชายอย่างเขาไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนก็เอาเขาไม่อยู่เรื่องความเจ้าชู้ของเขาเอง เธอจะเสียใจซะเปล่าๆ
“เธอเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย มาแต๊ะอั๋งฉันอีกแล้ว หรือว่าเธอจะคิดอะไรไม่ดีกับฉันจริงๆ” เขาแกล้งพูด เพราะรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอย่างนั้นอยู่แล้ว
“นี่แน่ะ!” เธอตีแขนเขาแรงๆ “ฉันบอกแล้วไงว่าให้เลิกเล่นมุกนี้มันเสี่ยว”
“โทษทีฉันลืม ว่าแต่เธอเป็นอะไร”
เธอทำหน้าตาเลิ่กลัก
“ฉะ ฉันโดนผีหลอก” เธอเข้าไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูเขา ทำเอาเขาใจสั่นกลัวจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ทำอย่างนั้นกับเธอ
“ผี… ที่ไหนกัน…” เขา
“ก็ผีที่ห้องนี้แหละ ฉันเห็นตัวเป็นๆเลย ยืนอยู่ระเบียบหน้าต่าง เป็นผู้หญิงผมยาวๆ”
“แน่ใจนะว่าเธอไม่ได้ตาฝาด เธอยิ่งเพี้ยนๆอยู่ด้วย”
“แน่ใจสิ เดี๋ยว! เมื่อกี้นายด่าหาว่าฉันเพี้ยนเหรอ ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!”
“เธอได้ยินไม่ผิดหรอก”
“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้เพี้ยน >O< ฉันออกจะเรียบร้อยปกติ นายเอาตาไหนดูว่าฉันเพี้ยน อ๋อ! ฉันลืมไปว่านายตาต่ำ”
“ฉันเปล๊าตาต่ำ ที่เธอว่าฉันตาต่ำเพราะฉันเคยว่าเธอน่ะไม่สวยใช่ไหมล่ะ เรื่องนั้นฉันยอมรับนะว่าฉันพูด แต่ฉันไม่ได้ตาต่ำนะ ฉันพูดความจริง ความจริงล้วนๆ”
“นาย!!!” เธอกัดฟันเหมือนหมาบ้าอยู่ในปาก
“ทำไมฉันตอบคำถามดีใช่ไหมล่ะ จะให้รางวัลฉันล่ะสิท่า”
“หวังรางวัลด้วยยยย”
“คนพูดดีก็ต้องมีรางวัลสิ ^_^”
“ฮ่าๆ คนพูดดีก็ต้องมีรางวัลสินะ นายได้แน่ ย้ากกกก!!!” เธอคว้าหมอนคว้าผ้าห่มมาฝาดใส่เขาอย่างไม่ยั้งอย่างเมามันเอาเป็นเอาตาย ส่วนเขาก็ใช้แขนอันบึกบึนรับน้ำหนักรับแรงของสิ่งต่างๆเหล่านั้นไว้ ก็มีพลาดโดนบ้างไม่โดนบ้างคละกันไป เล่นเอาคืนนี้ทั้งสองคนนอนหลับปางตายไปตามๆกัน เพราะหมดแรงกันทั้งคู่
สองวันต่อมา
“เอ้า กระเป๋า” ตีต้าร์โยนกระเป๋ามาให้ฉัน
“กระเป๋า เอามาให้ฉันทำไม หรือว่าเป็นรางวัลที่ฉันทำงานดี แหม!ที่จริงไม่ต้องให้ก็ได้ ^///^” ฉันพูดเขินๆ นี้ฉันทำงานดีขนาดนั้นเลยหรอนี้
“ไม่ใช่รางวัล แต่ให้เธอเก็บของของฉันเข้ากระเป๋านี้ เพราะฉันกำลังจะไปบ้านแม่ -_-” เขาบอกฉัน อ้าว! มันไม่ใช่รางวัลหรอกเหรออุตส่าห์ดีใจ คนสวยเซ็ง!
“คิดไว้แล้วเชียวว่าคนขี้เหนียวอย่างนาย ไม่ให้รางวัลใครเขาหรอก”
“พูดมากๆอย่างนี้ อยู่เฝ้าคนเดียวเลยดีไหม เอ๋ะ! ลืมไปว่าจะไม่ได้อยู่คนเดียวเพราะมีผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเพื่อนอยู่”
“ขอโทษๆค่าเจ้านาย ต่อไปนี้อีข้าคนนี้จะไม่ปากมากแล้วเจ้าค่า TOT” ฉันแกล้งพูดประชด
“ดีที่รู้ตัวว่าพูดมาก”
หึ พูดอย่างนี้มันน่าโดนมะกอกสักสองสามลูกดีไหมเนี่ย >O<
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ฉันอยู่บนรถสปอร์ตของตีต้าร์ที่กำลังจะขับพาฉันไปหาแม่เขา แล้วฉันก็เริ่มพูดในสิ่งที่ฉันกังวลใจขึ้น
“นาย ฉันกลุ่มใจจังเลย กลัวแม่นายเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นกิ๊กของนาย”
“จะกลุ้มใจไปทำไม แม่เขาเข้าใจผิดไปของเขาเอง เธอไม่ได้เป็นซะหน่อย จะไปกลัวทำไม -_-”
“แต่ภาพลักษณ์ของฉันเสียหายนะ”
“เอาเป็นว่าฉันจะอธิบายกับแม่ให้ก็แล้วกันว่าเธอไม่ใช่กิ๊กฉัน -_-”
บ้านของตีต้าร์
ตีต้าร์เขาขับรถช้าๆเข้ามาจอดที่บ้านของเขา ฉันมองดูรอบบ้านก็น่าอยู่เลยทีเดียวเพราะปลูกต้นไม้ไว้รอบบ้านทำเอาทุกทีร่มรื่นไปหมด น่าอิจฉานายนี่จังที่มีบ้านหลังดีๆน่ารักๆอย่างนี้ บ้านก็หลังใหญ่ใช่เล่น
“ตีต้าร์นี้มันบ้านนายจริงๆหรอ”
“ก็บ้านฉันน่ะสิ สวยไหมล่ะ”
“ไม่น่าเชื่อว่าบ้านนายจะน่าอยู่ขนาดนี้ แล้วว่าแต่ทำไมนายถึงไม่อยู่บ้านของนายล่ะไปอยู่ทำไมไอ้โรงแรมนั้น ที่นี้ออกจะสวยร่มรื่น ^^”
“ฉันชอบความเป็นส่วนตัวน่ะ -_-”
“นายนี้ก็แปลกคน >.<”
“เขาเรียกว่าคนมีโรคส่วนตัวสูงต่างหาก แต่ก็ไม่ใช่อย่างที่ฝันไว้เลย เพราะมีเธอมาอยู่ด้วยโลกส่วนที่ฉันฝันถึงเลยต้องพังทลายลง -_-”
“นายโทษฉันหรอ นายเป็นคนขับรถชนฉันนะอย่าลืม และฉันก็ไม่ได้อยู่ฟรี ฉันยังเป็นคนใช้ให้นายด้วยสำนึกในส่วนนี้บางสิ แต่ถ้าฉันจำได้เมื่อไหร่ฉันจะรีบออกไปจากชีวิตนายก็แล้วกันเพราะนายเองก็คงรำคาญฉันเต็มทน” ฉันพูดอย่างเศร้าๆเขาเองก็คงต้องการอย่างนั้น หันไปมองหน้าเขา เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ
ตีต้าร์ทำหน้านิ่งๆทำให้ฉันเองก็ไม่สามารถเดาได้ว่าในใจเขาตอนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่
“ลูกฉันมาแล้วๆ มารอถือกระเป๋าให้ลูกฉันเร็ว” ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงสั่งคนอยู่ข้างนอก เดาว่าน่าจะเป็นแม่เขาอ่ะนะ
“ตีต้าร์ ตีต้าร์ลูกแม่ แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน” ทันที่ตีต้าร์ลงรถผู้หญิงคนนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาโผกอดทันที
“แล้วแม่หนูนี้ใครกันลูก” เธอหันหน้ามาทางฉัน เหมือนจะถามฉันว่าหล่อนเป็นใครนั่งรถลูกชายฉันมาได้ยังไง ออกไปจากที่นี้ซะ ฉันไม่ยอมรับให้เข้าบ้านฉันเด็ดขาด(คิดไปจนไกล) “อันแน่ะๆ กิ๊กคนล่าสุดของลูกใช่ไหมล่ะ หนูๆใช่คนที่คุยโทรศัพท์กับแม่หรือเปล่าจ๊ะ”
“หนูไม่ใช่กิ๊กนะคะ >O<”
“ไม่ต้องอายๆ แม่ชินแล้วล่ะ ตีต้าร์เขาไม่เคยพากิ๊กเข้าบ้านเลยนะ หนูเนี่ยแหละคนแรก หนูต้องมีอะไรในตัวที่ดีๆแน่ๆเลย แต่เดี๋ยวเข้าไปข้างในก่อนเราค่อยคุยกัน มาๆตีต้าร์ หนูเข้าบ้าน ^_^”
“ตีต้าร์ไหนนายว่าจะพูดให้ฉันด้วยไง” ฉันท้วง
“แม่ครับผมอยากให้แม่เข้าใจใหม่ว่าเธอไม่ใช่กิ๊กของผม แต่เธอคือคนใช้ของผมต่างหาก” ถ้าฉันไม่พูด รู้สึกว่าเขาอยากจะให้แม่ของเขาเข้าใจว่าฉันเป็นกิ๊กซะเหลือเกิน
“คนใช้! ลูกเนี่ยนะจ้างคนใช้ เป็นไปได้เหรอลูก ปกติโลกส่วนตัวสูงจะตาย ฮะ ฮะ อย่ามาอำแม่เลยดีกว่า”
“จริงๆนะครับแม่ เรื่องมันยาวเดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง” ฉันเดินเข้ามาข้างในตัวบ้านที่ข้างค่อนจะใหญ่โตพอสมควร
“ไหนเล่ามาสิว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ลูกจะแต่งเรื่องได้ดีแค่ไหนกันเชียว”
“แม่อย่าตกใจนะ ผมขับรถชนเธอจนเธอความจำเสื่อม เธอจึงจำอะไรไม่ได้และไม่มีที่จะไปผมเลยเอาเธอมาอยู่ด้วยก่อนเพื่อให้เธอจำอะไรได้แล้วเธอจะได้ไปหาญาติของเธอ ถ้าปล่อยเธอไว้เธออาจจะโดนทำร้ายก็ได้”
“ตายจริง! OoO เรื่องใหญ่ขนาดนี้ลูกทำไมไม่บอกแม่ ลูกเก็บเงียบที่จะไม่บอกทำไมกัน”
“ผมไม่อยากให้ใครมาวอรี่เรื่องนี้กับผม เรื่องแค่นี้ผมแก้ไขเองได้ ผมโตแล้วนะครับแม่”
“นี้สรุปว่าหนูตอนนี้ก็ยังจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมจ๊ะ ชื่อว่าอะไรก็จำไม่ได้ใช่ไหมหนู O_o”
“ค่ะ -_-” ฉันตอบตามความจริง
“แล้วหมอบอกว่าไงบ้างจ๊ะ”
“เออ… ไม่ได้ไปหาหมอหรอกคะ ลูกชายแม่น่ะสิคะเขากลัวว่าชื่อเสียงเขาจะเสียหาย ปาปาระซี่จะแอบถ่ายเขา เขาบอกว่าเขาดังระเบิด แต่หนูไม่เชื่อเขาหรอกนะคะเขาคงขี้เกียจรับผิดชอบมากกว่า -_-”
“เธอ…” เขาจ้องฉันอย่างจะกัดกินเลือดเนื้อ
“ตีต้าร์นี้ลูกยังไม่พาเธอไปหาหมอหรอลูก” แม่เขา
“อยากจะบ้าตาย ลูกฉัน” พ่อเขา
“ยังไม่พาไปครับ ก็ผมกลัวจะเป็นข่าวถ้ามีข่าวอย่างนี้ออกมาทางค่ายเล่นผมเอาตายแน่”
“ลูกนี้มันจริงๆเล้ย แต่ก็ดีแล้วล่ะที่พาเธอมาหาแม่ด้วยจะได้ให้พี่แกดูอาการให้ โชคดีที่พี่แกเป็นหมอด้านนี้พอดี” ตีต้าร์มีพี่เป็นหมอด้วยเหรอ
“ครับ -_-”
“อ้าวนั้นไงตานพมาพอดี” พ่อเขาพูดแล้วก็มองออกไปหน้าประตูทางเขา ผู้ชายลักษณะหน้าตาท่าทางคล้ายๆกับตีต้าร์(แต่ตีต้าร์หล่อกว่า)อายุประมาณสามสิบต้นๆ เดินถือกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในบ้าน
“นพๆ ทางนี้ลูก มาดูสิว่าน้องชายตัวดีของลูกไปก่อเรื่องอะไรไว้” เขาเดินเข้ามาตามที่คำแม่ของตีต้าร์เรียก และมองมาที่ฉันอยู่สักครู่นึง
“มีผู้หญิงมาบ้านอย่างนี้ แล้วก็ไม่ใช่ใบปิ่น อย่าบอกนะว่า… ตีต้าร์แกไปทำผู้หญิงท้องหรอ!” ฉันว่าพี่เขาคงจะได้เชื้อมาจากแม่เยอะนะนั้น >O<
“เอ้ยๆ อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะพี่ ความคิดพี่นี้อกุศลจริงๆเลย -_-”
“น้องชายแกน่ะมันไปขับรถชนแม่หนูนี้ เล่นเอาเธอความจำเสื่อมไปเลย หมอก็ไม่พาเธอไปหา นพช่วยมาตรวจดูอาการให้แม่หนูนี้หน่อยว่าเป็นอะไรมากไหม” พ่อเขา
“มันแน่อยู่แล้วครับ” พี่ชายเขาที่ชื่อว่านพหันไปมองหน้าเขาอย่าเอือมๆ ฉันก็เอือมๆกับคนบ้านนี้เหมือนกัน แฮะๆ
สองชั่วโมงผ่านไป ฉันกลับมาบ้านของตีต้าร์หลังจากที่ออกไปตรวจสมองที่โรงพยาบาลกับพี่ของเขา พี่นพบอกว่าฉันจะไม่เป็นอะไรมากหรอก เขาให้ยาฉันมาทานและบอกให้ทานประจำไม่ขาด ถ้าฉันทำอย่างนั้นสม่ำเสมออีกไม่นานฉันก็จะจำเรื่องราวต่างๆได้ เย้! ฉันจะจำได้แล้ว พี่นายนั่นใจดีกว่าเขาตั้งเยอะด้วยแหละ พี่กับน้องต่างกันฟ้ากับเหว
06.00 AM.
“ตีต้าร์อย่าเพิ่งกลับโรงแรมเลยนะ อยู่พักที่นี้ซักคืนก่อน ^-^”
“นานๆแกมาหาพวกฉันสักทีพักค้างทีนี้หน่อยจะเป็นไรวะ นี้มันก็เป็นบ้านแกนะ” พ่อเขา
“ผมค้างที่นี้ก็ได้ แต่ห้ามบ่นผมเรื่องยัยตัวแสบนี้นะ”
“เผด็จการสั่งได้แม้แต่พ่อกับแม่ตัวเอง >.<” ฉันพูด เขาเองก็ได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจที่ฉันพูด
“หนู…แม่จะเรียกชื่อหนูว่าอะไรดีนะ หนูอยากชื่อว่าอะไรหนูบอกแม่มาสิ แม่จะได้ให้ทุกคนเรียกอย่างนั้นเลย ตีต้าร์เขาเองก็ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้หนูใช่ไหม ถ้าเขายังไม่ได้ตั้งชื่อแล้วเขาเรียกชื่อหนูว่าอะไรล่ะ”
“ไม่เห็นจะยากเลยครับ ผมก็เรียกว่ายัยบ้า ยัยตัวแสบ ยัยจอมจุ้น ไม่เห็นจะต้องตั้งชื่อให้ยากเลยนิครับ เรียกเหมือนผมก็สิ้นเรื่อง อีกอย่างมีตั้งสามชื่อให้เลือกแน่ะ ยัยตัวแสบนี้คงจะชอบเพราะมีชื่อเยอะๆ ใช่ไหมล่ะ” หน็อย! ดูพูดเข้า
“นายมันความคิดต่ำ(เสียงโหด)” หันหน้าไปสบตาแม่เขา “ว่าไหมคะแม่(เสียงหวาน ตาหวานหยดย้อยด้วย) ^^” แล้วก็จ้องกับมาทางเขาอีก “ชื่อแต่ละชื่อบ่งบอกถึงรสนิยมของคนเรียกทั้งน้านนนน >^<” ฉันพูดเสียงกวน แล้วก็ทำหน้ากวนบาทาเขา
“เธอเป็นคนใช้ฉันนะมีสิทธิอะไรมาด่าเจ้านาย”
“พอๆเลิกทะเลาะกันได้แล้ว” แม่เขา
“นี้แสดงว่าแกกับเธออยู่ด้วยกันก็เป็นอย่างนี้กันทุกวันเลยใช่ไหมเนี่ย อยู่ได้ไงวะ” พี่นพพูดขำๆ และก็จ้องหน้าฉันไปด้วย
“ไอ้ต้าร์แกก็เลิกเรียกเขาว่าอย่างที่แกพูดมาได้แล้ว ดูตั้งชื่อให้ผู้หญิงแต่ละชื่อสิ เสียชื่อเสียงว่าเป็นลูกฉันหมด รู้ถึงไหนอายถึงนั้นนะเนี่ย เรียกเธอดีๆหน่อย” พ่อเขาพูดอย่างนั้นฉันก็ทำเป็นแลบลิ้นใส่เขาเป็นเชิงว่าฉันชนะฉันถูกทุกคนเข้าข้างฉัน แบร๊ยะ : P เขาก็มองตาขวางใส่ฉัน เราต่างด่ากันด้วยสายตา
“หนูลองเลือกสิว่าหนูจะชื่ออะไร” แม่เขาถามฉัน ทำไมครอบครัวเขามีแต่คนใจดียกเว้นเขา เขาเป็นลูกนอกคอกหรือเปล่าเนี่ยถึงได้แตกต่างจากทุกๆคน
“อืม…” ติ๊กต้อกๆ “หนูอยากชื่อว่ามายคะ” อยู่ๆชื่อนี้ก็ผลุบขึ้นมาในสมองของฉัน
“มาย… น่ารักดีนิ เข้ากับหนูนะแม่ว่า”
“ไม่เห็นจะเข้าตรงไหนเลย สู้ชื่อฉันก็ไม่ได้” ตีต้าร์พึมพำ ชิ
“แกแหละหุบปากไปเลยไม่ต้องมายุ่ง” พี่นพแขวะนายนั้น คิดแล้วก็น่าภูมิใจนะ ฉันเข้ามาบ้านหลังนี้ไม่กี่วัน ก็เหมือนว่าฉันจะกลายเป็นคนโปรดของทุกคนที่นี้ไปแล้ว ส่วนตีต้าร์ก็โดนฉันแย่งตำแหน่งนั้นไป ฉันรู้สึกอย่างนั้น เอ๊ะ! หรือจะจริงที่เขาพูดว่าฉันมันเป็นตัวแย่งเสน่ห์ไปจากเขาหมด สำหรับเขาแล้วฉันเป็นตัวซวยเหรอ ฮ่าๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆฉันคงต้องใกล้ชิดเขามากกว่านี้เขาจะได้ซวยมากกว่านี้ โทษฐานที่ชอบใช้อำนาจเผด็จการกับฉันนัก ฮ่าๆ นายเสร็จฉันแน่
“มายปล่อยให้พวกผู้ชายเขาคุยกันไปตามประสาเขา เราไปทำอาหารกันดีกว่าจ๊ะ ป่ะ” แม่ของตีต้าร์เอื้อมแขนมาโอบตัวฉันอย่างสนิทสนม แม่เขานี้มนุษย์สัมพันธ์ดีกับทุกคนจริงๆ ผิดกับลูกชายที่ทำหน้าตาท่าทางไม่ได้อึมาเป็นชาติตลอด
“หนูทำอาหารไม่เป็น”
“เดี๋ยวแม่สอนให้ มาเป็นลูกมือแม่แค่นั้นเอง อาหารทำไม่ยากหรอกคนอย่างหนูแม่เชื่อว่าแป๊บเดียวหนูก็ทำเป็นแน่”
“จริงหรือคะ ^_^”
“จริงสิ”
“งั้นเราไปกันเลยคะ!” ถ้าฉันทำเป็นแล้วฉันจะโชว์ฝีมือฉันให้นายดูว่าฉันน่ะก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันตีต้าร์ ฮะ ฮะ ฮะ ฉันก็จะได้ชนะนายเรื่องอาหารไปอีกเรื่องด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอหัวเราะแบบตัวร้ายในละครหลังข่าวหน่อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจ ^O^
“แม่ครับหวังว่าถ้าผมกินไปแล้วจะไม่ท้องเสียนะครับ” เสียงนายนั่นตะโกนไล่หลังฉันมา หึ ตีต้าร์แล้วนายจะผิดหวังเพราะมันไม่เป็นอย่างที่นายคิด 555+
“ตีต้าร์นิเขาปากร้ายอย่างนี้เป็นประจำกับทุกคนเหรอคะแม่” ฉันถามแม่เขา แต่แม่เขาไม่ตอบยังเตรียมอุปกรณ์แล้วก็อมๆยิ้มไปด้วย
“แม่คะฟังที่หนูพูดอยู่หรือเปล่าคะ” แม่เขาอมยิ้มสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน
“ตีต้าร์เขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง เขาไม่ค่อยพูดกับใครมากหรอก และแม่ก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้กับใครที่ไหนด้วย เพิ่งเห็นว่าเขาเป็นแต่อย่างนี้กับหนูแหละคนแรก”
“งั้นคงแสดงว่าเขาไม่ชอบขี้หน้าหนูมากเลยสินะคะ ถึงได้ทำกับหนูแตกต่างจากคนอื่น หนูไปทำอะไรให้เขาไม่ชอบนะ” ฉันคิด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก หรือเขาจะไม่ชอบที่ฉันเป็นฉันอย่างนี้ เขาไม่ชอบทุกอย่างที่เป็นฉัน
“แม่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน” แม่เขาตอบออกมาอย่างนั้นแล้วก็อมยิ้มต่อไป ฉันสงสัยจังว่าแม่เขาอารมณ์ดีอะไรนะถึงได้เป็นอย่างนี้
“แม่อารมณ์ดีเรื่องอะไรคะ เห็นอมยิ้มตลอดเลย -_-?” ฉันถามด้วยความสงสัยงวยงง
“แม่เผลออมยิ้มออกมาขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่มีน้า มายคิดไปเอง ^_^” แม่เขาตอบมาอย่างนั้นแต่พอพูดจบก็ยังอมยิ้มเหมือนเดิม …ฉันว่าแม่เขาคงดีใจที่วันนี้มีลูกมือสวย(อย่างฉัน)ช่วยทำอาหารแน่ๆเลย อิ อิ
โปรดติดตามตอนต่อไป
“ไอ้ต้าร์อยู่ที่ห้องแก แกให้มายเค้านอนยังไงวะ”
“นอนที่เตียงผมไงถามแปลก”
“เฮ้ย!!!~” เสียงทั้งสามคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ใช่สิ ฉันมันไม่มีสิทธิอะไรแค่จะพูดก็ผิดแล้ว แต่ถ้าเป็นแฟนนายที่ชื่อใบปิ่นอะไรนั้นคงจะทำอะไรไม่ผิดเลยสินะ -_-”
“ทำไมต้องเอาปิ่นเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย -_-”
“อะ เอ่อ… แล้วมันจริงไหมล่ะที่ฉันพูด เธอคงจะถูกเสมอในสายตานายสินะ เพราะเป็นคนที่นายรักนิ”
“มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนะ ปิ่นเขาทำอะไรก็จะถูกเสมออยู่แล้ว ไม่ทำอะไรก็ผิดเสมอเหมือนเธอ -_-”
“นาย!!!”
“แต่ที่จริงแล้วฉันจะรู้สึกยังไงเธอก็ไม่น่าที่จะรู้สึกอะไรนิ เพราะเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน แต่ถ้าเธอรักฉันสิค่อยเข้าท่าที่จะรู้สึกอย่างนั้น”
“ใช่แล้วแหละ ฉันไม่รู้สึกอะไรหรอก ฉันไม่ได้รักนายนิ”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ ทำไมต้องพูดเตือนซ้ำๆด้วย”
“อือ ก็ดี”
“ผู้หญิงที่อยู่กับมันที่ห้องสองต่อสองต้องเสร็จมันทุกราย แล้วถ้าอยู่บนเตียงร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าเสร็จมันแน่ไม่เหลือ แต่นี้มันกลับไม่อะไรมายเลย พี่ว่ามันแปลกไปนะ มายอยู่กับมันสองต่อสองยังไงก็ระวังตัวด้วยไอ้ต้าร์เรื่องอย่างว่าน่ะมันสุดยอดที่สุดแล้ว”
ความคิดเห็น