ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่1 การพบเจอ+ทำความรู้จัก+OMG!!![100%]
ห้อง� ม.2/3
แซดๆๆๆๆๆๆ
"นี่ๆ เธอเขาว่ามีนักเรียนย้ายมาใหม่แหละ"
"จริงเหรอๆ� ผู้ชายหรือเปล่า"
"บ้า� ผู้หญิงย่ะ เห็นว่ามาจากอิตาลีนะ"
"เฮ้ยๆงั้นก็ต้องสวยเด้"
"เงียบไปเลย� คางุโนะ คนอย่างนายไม่มีใครเอาหรอก"
"โฮๆ ดูพูดเข้า คนอย่างเธอก็พอกันแหละ"
"เอ๊ะ� นี่นาย...."
ครืด~~~~~~~~~
"เอานี่ นั่งที่ๆ เร็วๆหน่อยนี่สายแล้วด้วย จะได้เรียนกันสักที"อาจารย์คนหนึ่งเข้ามาพร้อมทำไม้ทำมือให้นักเรียนไปนั่งที่
เมื่ออาจารย์กวาดตามองว่านักเรียนทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้วก็พูดว่า
"งั้นจะเซ็คชื่อนะ.......ทา..."ยังไม่ทันที่อาจารย์จะพูดจบก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งขัดขึ้น
"อาจารย์คะ� แล้วนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาล่ะค่ะ"
"อ้อ....พอดีมีปัญหานิดหน่อยนะ เขาติดต่อมาว่าจะมาถึงวันพรุ่งนี้� ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่มั้ย� คุณฟุรุเนะ"
"ค่ะ "
"อืม� เอาๆเรียนได้แล้ว"
แล้วการเรียนการสอนของโรงเรียนนามิโมริก็ดำเนินไปอย่างปกติจนถึงตอนกลางวัน
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
tsuna mode********
ห้อง ม.2/1
"เอา� ไปพักกันได้แล้ว"เมื่ออาจารย์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที
"เฮ้อ~~~ เรียนไม่รู้เรื่องเลยง่าT_T"ทุกคนครับข่าวร้ายสุดๆผมเรียนม่ายรู้เรื่องงงงงงงงง
"รุ่นที่สิบครับไปทานข้าวกันมั้ยครับ"โกคุเดระคุงเดินมาหาผม
"เอ่อ...เอาสิ ชวนยามาโมโตะไปด้วยนะ"ว่าแล้วผมก็เหลือบไปมองเพื่อนอีกคนที่นอนหลับอยู่คาโต๊ะเรียน
"หนอย.....เฮ้ไอ้บ้าเบสบอสตื่นเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย"แล้วโกคุเดระคุงก็เขย่าตัวยามาโมโตะอย่างแรงส่งผลให้พี่ท่านตื่น
"อือ....อ้าวโกคุเดระ หมดชั่วโมงเรียนแล้วเหรอ"ยามาโมโตะพูดพร้อมกับขยี้ตา
"ก็เออสิ� ไปกินข้าวกันได้แล้วรุ่นที่สิบรอนานแล้ว"แล้วโกคุเดระคุงก็ลากผมออกมาทันที
"เฮ้� รอกันด้วยสิ โกคุเดระ� สึนะ"แล้วยามะโมโตะคุงก็รีบวิ่งตามออกมา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดาดฟ้า
แกร็ก
"เฮ้อ� ลมเย็นสบายดีจัง^_^"ผมพูดแล้วเดินไปนั่งตรงที่นั่งประจำของเรา
"นั้นสิครับ"
"55+"
แล้วพวกเราก็เริ่มลงมือกินกันทันที
แต่.......
...............................................
แกร็ก
"เฮ้ย!!!� นั่นใคร"โกคุเดระคุงพูดพร้อมกับหยิบระเบิดออกมา
"พี่ฮายะ� นี่ริสะเองค่า"น้องสาวโกคุเดระคุงพูดแล้วโบกมือไปมาแล้วเดินมาหาพวกผม
"พี่ฮายะค่ะ พวกหนูของนั่งกินข้าวด้วยได้มั้ยคะ"ริสะพูดก่อนจะหันไปเรียกเพื่อนอีก2 คนให้เดินมา
"มิสะ� ไมริน ทางนี้"
"นี่..ฉันยัง.."
"ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง� กินกันเยอะๆก็สนุกดีนะ"ผมพูดหันไปกับโกคุเดระคุงก่อนหันไปบอกพวกริสะ
"พวกเธอจะนั่งกินกับเราก็ได้นะ"
"ใช่ๆ ไม่ต้องไปฟังโกคุเดระหรอก 55+"
"ขอบคุณนะค่ะ� พี่สึนะ� พี่ทาเคชิ"
"ชิ...."
แล้วพวกเราก็นั่งทานอาหารกลางวันกันต่อ
"เออนี่� มิสะกับไมรินพักกันที่ไหนเหรอ"ริสะถามเพื่อทำลายความเงียบ
"อืม...เดี๋ยวตอนเย็นจะมีคนมารับนะ"มิสะตอบ
"แล้วไมรินจังล่ะ"
"เหมือนกันนะ"
"งั้นเหรอ� ถ้างั้นฉันไปพักกับพี่ฮายะนะ"
พรวดดดดดดดดดด
"แค่กๆๆ เธอ แค่ก ว่าไงนะ� แค่กๆ"ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าเกิดอะไรขึ้น โกคุเดระคุงพอได้ยินริสะพูดแบบนั้นก็เลยสำลักข้าวเท่านั้นเอง
"ก็� ไปพักกับพี่ฮายะไงคะ"
"ยัยบ้า� เธอเป็นผู้หญิงนะ แล้วฉันก็เป็นผู้ชาย� มัน....."
"นะๆๆๆๆๆๆ� น้า~~~~~~~~~*-*"
"อึก...."เหอะๆ� สงสัยโกคุเดระคุงจะแพ้สายตาแบบนี้ของน้องสาว รอยวิ้งพิฆาต
"*-*"
"กะ...ก็ได้"
"เย้~~~~ รักพี่ฮายะที่สุดเลยยยย"ว่าแล้วริสะก็กระโดดกอดโกคุคุงทันที
"เฮ้ย� ปล่อยนะ ริสะ"
"ม่ายยยยยยยย"
แล้วพวกเราก็มองพี่น้องทั้งสองทะเลาะกันต่อไป
"555555+"
แต่เพราะสองคนนี้ก็เลยทำให้ทุกคนหัวเราะกันไปหมด
++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็น
"รุ่นที่สิบคร้าบบบบบบบ"ผมหันไปมองโกคุเดระคุงที่เรียก
"มีอะไรเหรอโกคุเดระคุง"ผมถาม
"เอ่อ..คือว่า...ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดี....."
"ไม่เป็นไรๆ� คงเป็นเรื่องริสะจังสินะ� ฉันกลับเองได้"
"แต่..."
"55+ นั่นสิ� เดี๋ยวฉันกลับกับสึนะก็ได้น้า� นายไม่ต้องห่วงหรอกโกคุเดระ"ยามาโมโตะเดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วกอดคอ
"เฮ้ย!!� ไม่ได้ๆ ยิ่งมีแกฉันยิ่งเป็นห่วง- -"
"อ้าว.."
"เฮ้.....ยามาโมโตะวันนี้มีซ้อมเบสบอลนะ"เสียงหนึ่งดังลอยมาจากทางฝั่งสนาม
"เอ๋� จริงเหรอ� งั้นสึนะ ฉันขอโทษทีนะ ไปล่ะ"ว่าจบยามาโมโตะก็วิ่งไปทันที
"งั้นฉันกลับก่อนนะ บาย~~~"แล้วผมก็เดินมุ่งหน้ากลับบ้าน
+++++++++++++++++++++++++
บ้านสึนะ
"มาแล้วเหรอ� คิโยะ"เสียงของนักฆ่าครูสอนพิเศษนามรีบอร์นพูด
"อืม� แล้วพี่สึนะล่ะ"เด็กสาวที่ถูกเรียกถามขึ้น
"เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ"
"เหรอ...งั้นฉันขึ้นไปจัดของก่อนนะ"ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นไปเลย
กริ้งงงงงงงงงงง
ปิ๊ป
"ฮัลโหล...."
//ไง..เจ้าหนูโทรหาฉันมีเรื่องอะไร//
"อ้อ...ฉันอยากให้นายเอาชุดนักเรียนหญิงนามิโมริมาให้หน่อยนะ"
//ทำไมต้องเป็นฉัน....//
"ก็ไม่มีอะไรนี่.."
//........//
"ก็แค่......นายคงอยากรู้ว่า มาซาฮาชิ คิโยโกะเป็นใคร......"
// !!!! //
"ว่าไงฮิบาริ� "
//ได้เดี๋ยวฉันไป.....ปิ๊ป//
"หึ......."
ตึกๆๆๆๆ
"มีอะไรเหรอ รีบอร์น เมื่อกี้..."
"เปล่านี่..."
"??"
แกร็ก
"กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ"
กึก
สึนะหยุดเดินก่อนเงยขึ้นมองหน้าแขกผู้มาใหม่
"คะ...คิโยโกะ"
"สวัสดีค่ะ พี่สึนะ"เธอพูดแล้วยิ้มบาง
"ธ....เธอ มาถึงตั้งแต่เมื่อไร"
"เมื้อกี้นะคะ� ว่าแต่...."แล้วผมก็เห็นคิโยะเหลือบมองไปด้านหลัง
ผมเลยหันไปมอง......
.............................................
.........................................................
....................................................................
"เฮ้ย!!! มิสะจัง ไมรินจัง มาได้ไงเนี่ย0-0"ผมมองหน้าทั้งสองคนที่ยิ้มแห้งๆมาให้ผม
"ฉันไปรับมาเองแหละ"
"บะ...เบี้ยงกี้!!!!"
"สวัสดีค่ะ คุณซาวาดะ"
"อะ...อี้ผิง"
"ค่ะ� พอดีฉันกับไมรินเป็นเพื่อนกันนะคะ......"
"............"
"ก็เลยอยากขอให้ไมรินอยู่ที่นี่ด้วยได้มั้ยคะ"
"หา??"
"ไม่ได้เหรอคะ"
"เปล่าหรอก ได้นะได้อยู่ฉันไม่ได้ว่าอะไร"
"ขอบคุณค่ะ งั้นฉันพาไมรินจังไปดูห้องก่อนนะคะ"ว่าแล้วอี้ผิงก็จูงมือไมรินจังขึ้นไปข้างบนแล้วไมรินจังก็พูดขึ้นไล่หลังมา
"ฉันขอตัวก่อนนะค่า� แล้วก็ขอบคุณมากค่า"
ผมได้แต่ยิ้มแหะๆกลับไป� แล้วหันไปมองมิสะจังที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องรับแขกกับรีบอร์น
"สึนะ มานี้สิ"
รีบอร์นเรียกผม ก็เลยเดินไป
"มีอะไรรีบอร์น "
"ฉันมีเรื่องจะบอกแก..."แล้วรีบอร์นก็เหลือบไปทางมิสะจัง
"นายคงรู้จักมิสะแล้วสินะ ที่ฉันจะบอกแกก็คือ� มิสะนะเป็น....."
"เป็น? เป็นอะไร"ผมถาม
"เขาเป็นคู่หมั่นแก"
"อืม..คู่หมั่น...หา!!!!คู่หมั่นเหรออออออออ"
"ใช่...."
"ฉัน...ฉันรู้ว่านายล้อเล่นน่า...รีบอร์น"
"ฉันเคยพูดเล่นกับแกด้วยเหรอสึนะ..."
"แต่..."
"มันเป็นเรื่องจริงสึนะคุง" ผมหันไปมองมิสะที่หลังจากเงียบมานาน
"เธอ...พูดจริงเหรอ"
"ใช่� "
"ไว้วันหลังค่อยคุยสึนะ วันนี้ให้มิสะไปพักก่อนเถอะ"
"แล้วพักทีไหนล่ะ มิสะจัง"
"ฉันพักที่นี่ไง^_^"
"งั้นเอาเป็นว่ามิสะเดี๋ยวฉันให้เบี้ยวกี้พาไปที่ห้อง"รีบอร์นพูด
"ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ"แล้วมิสะจังก็เดินตามเบี้ยงกี้ขึ้นไป
"แล้วเอาไงต่อเนี่ย"
"ไม่ต้องมาพูดนายขึ้นไป......"ยังไม่ทันที่รีบอร์นจะพูดจบก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
แกร๊ก
"ไง เจ้าหนู"
"คุณฮิบาริ!!!"
"หึ....เจ้าสัตว์กินพืชแกจะไปไหนก็ไป"คุณพี่ท่านเข้าพูดด้วยน้ำเสียงโหดๆแล้วผมจะทำไงได้นอกจาก...........
...........................................
.........................................................
....................................................................
วิ่งสิครับท่านนนนนนนนนนน
"ไปแล้วก้าบบบบบT_T"
ฟิ้ว~~~~(นึกว่าเวลาวิ่งแล้วมีลมพัดผ่านไปเร็วๆ/writer)
"ว่าไงเจ้าหนู� ฉันเอาเสื้อผ้ามาแล้ว เอาไว้ไหนล่ะ"
"อ้อ..รอแป๊ป....."
"......"
"เฮ้� คิโยะ ลงมานี่หน่อยสิ!!!!"
"ค่า~~~"
+++++++++++++++++++++++++++
Hibari Mode***
"ค่า~~~~"
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงขานรับและกำลังเดินลงมาข้างล่าง
ตึก.....
กึก
"รีบอร์นเรียกฉันทำไมมี....."เธอหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผม
"นี่...นายเป็นใคร"
"หึ...."
"......."
"หมอนี่ ชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ เป็นกรรมการคุมกฎของโรงเรียนนามิโมริที่เธอต้องไปเรียน...."
".....วันนี้ ฉันเลยให้ฮิบาริเอาเสื้อนักเรียนมาให้เธอ......"
"เหรอ...."พูดจบเธอก็เดินมาใกล้ผมแล้วเอือมมือมาหยิบเสื้อนักเรียนในมือผม
"ขอบคุณ...."แต่ก่อนที่เธอจะหยิบเสื้อไปมีเหรอ� ผมจะยอม อุตสาห์เอาเสื้อผ้ามาให้ พูดแค่ขอบคุณงั้นเหรอ................
..................................................
....................................................................
ไม่มีทางซะล่ะ
พรึบ!!!
ผมยกมือข้างที่ถือเสื้ออยู่หนีเธอ
"นี่....ฉันเดินมาหยิบดีๆ เอาหนีทำไม"
"ทำไม??� อย่ามาตลก ฉันอุตสาห์เอาเสื้อมาให้....."ผมยังพูดไม่ทันจบเธอก็ขัดขึ้น
"อ้อ....นายจะมาทวงคำขอบคุณเหรอไง� ฉันว่าฉันก็พูดไปแล้วนะ"
"แล้วไง......"
"แล้วไงงั้นเหรอ� นายก็ส่งเสื้อมาให้ฉันซะ"เธอพูดพร้อมกับแบมือ
"ส่ง?ขอโทษทีนะเธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า� ฉันไม่มีเหตุผลที่จะส่งเสื้อให้เธอ"
"-*-"
"........"
"ก็ได้......งั้นขอตัว"แล้วเธอก็หันหลังกลับเตรียมเดินขึ้นห้อง
"เดี๋ยว.....จะไปไหน"
กึก
"จะไปไหนก็เรื่องของฉัน"เธอหันกลับมาตอบผม
"แล้วไม่เอาเสื้อเหรอ"
"แล้วนายให้มั้ยละ"
"เธอก็เดินมาเอาสิ"
"หึ..."
เธอยอมเดินมาแล้วในเสี้ยววินาทีที่ผมคิดจะแกล้งเธออีก
กลับกลายเป็นว่าเธอฉวยมันไปจากมือผมอย่างรวดเร็ว!!!!!
"ขอบคุณ....ที่เอามาให้"
"............"
"ขอตัว....."
หมับ!!!
"นาย.....ปล่อย"
"......."
"ฉันบอกให้ปล่อย"
"......"
"ไม่ได้ยินรึไง� ฮิบาริ เคียวยะ!!!!"
"หึ......"
แล้วผมก็ปล่อยแขนเธอเป็นอิสระ
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้..........มาซาฮาชิ� คิโยโกะ"
.........................................................................................
จบสักทีเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แหมๆ เราโล่งแล้วจบตอน2แล้วววววววว
ยังไงก็เม้นด้วยล่ะ
แซดๆๆๆๆๆๆ
"นี่ๆ เธอเขาว่ามีนักเรียนย้ายมาใหม่แหละ"
"จริงเหรอๆ� ผู้ชายหรือเปล่า"
"บ้า� ผู้หญิงย่ะ เห็นว่ามาจากอิตาลีนะ"
"เฮ้ยๆงั้นก็ต้องสวยเด้"
"เงียบไปเลย� คางุโนะ คนอย่างนายไม่มีใครเอาหรอก"
"โฮๆ ดูพูดเข้า คนอย่างเธอก็พอกันแหละ"
"เอ๊ะ� นี่นาย...."
ครืด~~~~~~~~~
"เอานี่ นั่งที่ๆ เร็วๆหน่อยนี่สายแล้วด้วย จะได้เรียนกันสักที"อาจารย์คนหนึ่งเข้ามาพร้อมทำไม้ทำมือให้นักเรียนไปนั่งที่
เมื่ออาจารย์กวาดตามองว่านักเรียนทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้วก็พูดว่า
"งั้นจะเซ็คชื่อนะ.......ทา..."ยังไม่ทันที่อาจารย์จะพูดจบก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งขัดขึ้น
"อาจารย์คะ� แล้วนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาล่ะค่ะ"
"อ้อ....พอดีมีปัญหานิดหน่อยนะ เขาติดต่อมาว่าจะมาถึงวันพรุ่งนี้� ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่มั้ย� คุณฟุรุเนะ"
"ค่ะ "
"อืม� เอาๆเรียนได้แล้ว"
แล้วการเรียนการสอนของโรงเรียนนามิโมริก็ดำเนินไปอย่างปกติจนถึงตอนกลางวัน
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
tsuna mode********
ห้อง ม.2/1
"เอา� ไปพักกันได้แล้ว"เมื่ออาจารย์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที
"เฮ้อ~~~ เรียนไม่รู้เรื่องเลยง่าT_T"ทุกคนครับข่าวร้ายสุดๆผมเรียนม่ายรู้เรื่องงงงงงงงง
"รุ่นที่สิบครับไปทานข้าวกันมั้ยครับ"โกคุเดระคุงเดินมาหาผม
"เอ่อ...เอาสิ ชวนยามาโมโตะไปด้วยนะ"ว่าแล้วผมก็เหลือบไปมองเพื่อนอีกคนที่นอนหลับอยู่คาโต๊ะเรียน
"หนอย.....เฮ้ไอ้บ้าเบสบอสตื่นเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย"แล้วโกคุเดระคุงก็เขย่าตัวยามาโมโตะอย่างแรงส่งผลให้พี่ท่านตื่น
"อือ....อ้าวโกคุเดระ หมดชั่วโมงเรียนแล้วเหรอ"ยามาโมโตะพูดพร้อมกับขยี้ตา
"ก็เออสิ� ไปกินข้าวกันได้แล้วรุ่นที่สิบรอนานแล้ว"แล้วโกคุเดระคุงก็ลากผมออกมาทันที
"เฮ้� รอกันด้วยสิ โกคุเดระ� สึนะ"แล้วยามะโมโตะคุงก็รีบวิ่งตามออกมา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดาดฟ้า
แกร็ก
"เฮ้อ� ลมเย็นสบายดีจัง^_^"ผมพูดแล้วเดินไปนั่งตรงที่นั่งประจำของเรา
"นั้นสิครับ"
"55+"
แล้วพวกเราก็เริ่มลงมือกินกันทันที
แต่.......
...............................................
แกร็ก
"เฮ้ย!!!� นั่นใคร"โกคุเดระคุงพูดพร้อมกับหยิบระเบิดออกมา
"พี่ฮายะ� นี่ริสะเองค่า"น้องสาวโกคุเดระคุงพูดแล้วโบกมือไปมาแล้วเดินมาหาพวกผม
"พี่ฮายะค่ะ พวกหนูของนั่งกินข้าวด้วยได้มั้ยคะ"ริสะพูดก่อนจะหันไปเรียกเพื่อนอีก2 คนให้เดินมา
"มิสะ� ไมริน ทางนี้"
"นี่..ฉันยัง.."
"ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง� กินกันเยอะๆก็สนุกดีนะ"ผมพูดหันไปกับโกคุเดระคุงก่อนหันไปบอกพวกริสะ
"พวกเธอจะนั่งกินกับเราก็ได้นะ"
"ใช่ๆ ไม่ต้องไปฟังโกคุเดระหรอก 55+"
"ขอบคุณนะค่ะ� พี่สึนะ� พี่ทาเคชิ"
"ชิ...."
แล้วพวกเราก็นั่งทานอาหารกลางวันกันต่อ
"เออนี่� มิสะกับไมรินพักกันที่ไหนเหรอ"ริสะถามเพื่อทำลายความเงียบ
"อืม...เดี๋ยวตอนเย็นจะมีคนมารับนะ"มิสะตอบ
"แล้วไมรินจังล่ะ"
"เหมือนกันนะ"
"งั้นเหรอ� ถ้างั้นฉันไปพักกับพี่ฮายะนะ"
พรวดดดดดดดดดด
"แค่กๆๆ เธอ แค่ก ว่าไงนะ� แค่กๆ"ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าเกิดอะไรขึ้น โกคุเดระคุงพอได้ยินริสะพูดแบบนั้นก็เลยสำลักข้าวเท่านั้นเอง
"ก็� ไปพักกับพี่ฮายะไงคะ"
"ยัยบ้า� เธอเป็นผู้หญิงนะ แล้วฉันก็เป็นผู้ชาย� มัน....."
"นะๆๆๆๆๆๆ� น้า~~~~~~~~~*-*"
"อึก...."เหอะๆ� สงสัยโกคุเดระคุงจะแพ้สายตาแบบนี้ของน้องสาว รอยวิ้งพิฆาต
"*-*"
"กะ...ก็ได้"
"เย้~~~~ รักพี่ฮายะที่สุดเลยยยย"ว่าแล้วริสะก็กระโดดกอดโกคุคุงทันที
"เฮ้ย� ปล่อยนะ ริสะ"
"ม่ายยยยยยยย"
แล้วพวกเราก็มองพี่น้องทั้งสองทะเลาะกันต่อไป
"555555+"
แต่เพราะสองคนนี้ก็เลยทำให้ทุกคนหัวเราะกันไปหมด
++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็น
"รุ่นที่สิบคร้าบบบบบบบ"ผมหันไปมองโกคุเดระคุงที่เรียก
"มีอะไรเหรอโกคุเดระคุง"ผมถาม
"เอ่อ..คือว่า...ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดี....."
"ไม่เป็นไรๆ� คงเป็นเรื่องริสะจังสินะ� ฉันกลับเองได้"
"แต่..."
"55+ นั่นสิ� เดี๋ยวฉันกลับกับสึนะก็ได้น้า� นายไม่ต้องห่วงหรอกโกคุเดระ"ยามาโมโตะเดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วกอดคอ
"เฮ้ย!!� ไม่ได้ๆ ยิ่งมีแกฉันยิ่งเป็นห่วง- -"
"อ้าว.."
"เฮ้.....ยามาโมโตะวันนี้มีซ้อมเบสบอลนะ"เสียงหนึ่งดังลอยมาจากทางฝั่งสนาม
"เอ๋� จริงเหรอ� งั้นสึนะ ฉันขอโทษทีนะ ไปล่ะ"ว่าจบยามาโมโตะก็วิ่งไปทันที
"งั้นฉันกลับก่อนนะ บาย~~~"แล้วผมก็เดินมุ่งหน้ากลับบ้าน
+++++++++++++++++++++++++
บ้านสึนะ
"มาแล้วเหรอ� คิโยะ"เสียงของนักฆ่าครูสอนพิเศษนามรีบอร์นพูด
"อืม� แล้วพี่สึนะล่ะ"เด็กสาวที่ถูกเรียกถามขึ้น
"เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ"
"เหรอ...งั้นฉันขึ้นไปจัดของก่อนนะ"ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นไปเลย
กริ้งงงงงงงงงงง
ปิ๊ป
"ฮัลโหล...."
//ไง..เจ้าหนูโทรหาฉันมีเรื่องอะไร//
"อ้อ...ฉันอยากให้นายเอาชุดนักเรียนหญิงนามิโมริมาให้หน่อยนะ"
//ทำไมต้องเป็นฉัน....//
"ก็ไม่มีอะไรนี่.."
//........//
"ก็แค่......นายคงอยากรู้ว่า มาซาฮาชิ คิโยโกะเป็นใคร......"
// !!!! //
"ว่าไงฮิบาริ� "
//ได้เดี๋ยวฉันไป.....ปิ๊ป//
"หึ......."
ตึกๆๆๆๆ
"มีอะไรเหรอ รีบอร์น เมื่อกี้..."
"เปล่านี่..."
"??"
แกร็ก
"กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ"
กึก
สึนะหยุดเดินก่อนเงยขึ้นมองหน้าแขกผู้มาใหม่
"คะ...คิโยโกะ"
"สวัสดีค่ะ พี่สึนะ"เธอพูดแล้วยิ้มบาง
"ธ....เธอ มาถึงตั้งแต่เมื่อไร"
"เมื้อกี้นะคะ� ว่าแต่...."แล้วผมก็เห็นคิโยะเหลือบมองไปด้านหลัง
ผมเลยหันไปมอง......
.............................................
.........................................................
....................................................................
"เฮ้ย!!! มิสะจัง ไมรินจัง มาได้ไงเนี่ย0-0"ผมมองหน้าทั้งสองคนที่ยิ้มแห้งๆมาให้ผม
"ฉันไปรับมาเองแหละ"
"บะ...เบี้ยงกี้!!!!"
"สวัสดีค่ะ คุณซาวาดะ"
"อะ...อี้ผิง"
"ค่ะ� พอดีฉันกับไมรินเป็นเพื่อนกันนะคะ......"
"............"
"ก็เลยอยากขอให้ไมรินอยู่ที่นี่ด้วยได้มั้ยคะ"
"หา??"
"ไม่ได้เหรอคะ"
"เปล่าหรอก ได้นะได้อยู่ฉันไม่ได้ว่าอะไร"
"ขอบคุณค่ะ งั้นฉันพาไมรินจังไปดูห้องก่อนนะคะ"ว่าแล้วอี้ผิงก็จูงมือไมรินจังขึ้นไปข้างบนแล้วไมรินจังก็พูดขึ้นไล่หลังมา
"ฉันขอตัวก่อนนะค่า� แล้วก็ขอบคุณมากค่า"
ผมได้แต่ยิ้มแหะๆกลับไป� แล้วหันไปมองมิสะจังที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องรับแขกกับรีบอร์น
"สึนะ มานี้สิ"
รีบอร์นเรียกผม ก็เลยเดินไป
"มีอะไรรีบอร์น "
"ฉันมีเรื่องจะบอกแก..."แล้วรีบอร์นก็เหลือบไปทางมิสะจัง
"นายคงรู้จักมิสะแล้วสินะ ที่ฉันจะบอกแกก็คือ� มิสะนะเป็น....."
"เป็น? เป็นอะไร"ผมถาม
"เขาเป็นคู่หมั่นแก"
"อืม..คู่หมั่น...หา!!!!คู่หมั่นเหรออออออออ"
"ใช่...."
"ฉัน...ฉันรู้ว่านายล้อเล่นน่า...รีบอร์น"
"ฉันเคยพูดเล่นกับแกด้วยเหรอสึนะ..."
"แต่..."
"มันเป็นเรื่องจริงสึนะคุง" ผมหันไปมองมิสะที่หลังจากเงียบมานาน
"เธอ...พูดจริงเหรอ"
"ใช่� "
"ไว้วันหลังค่อยคุยสึนะ วันนี้ให้มิสะไปพักก่อนเถอะ"
"แล้วพักทีไหนล่ะ มิสะจัง"
"ฉันพักที่นี่ไง^_^"
"งั้นเอาเป็นว่ามิสะเดี๋ยวฉันให้เบี้ยวกี้พาไปที่ห้อง"รีบอร์นพูด
"ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ"แล้วมิสะจังก็เดินตามเบี้ยงกี้ขึ้นไป
"แล้วเอาไงต่อเนี่ย"
"ไม่ต้องมาพูดนายขึ้นไป......"ยังไม่ทันที่รีบอร์นจะพูดจบก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
แกร๊ก
"ไง เจ้าหนู"
"คุณฮิบาริ!!!"
"หึ....เจ้าสัตว์กินพืชแกจะไปไหนก็ไป"คุณพี่ท่านเข้าพูดด้วยน้ำเสียงโหดๆแล้วผมจะทำไงได้นอกจาก...........
...........................................
.........................................................
....................................................................
วิ่งสิครับท่านนนนนนนนนนน
"ไปแล้วก้าบบบบบT_T"
ฟิ้ว~~~~(นึกว่าเวลาวิ่งแล้วมีลมพัดผ่านไปเร็วๆ/writer)
"ว่าไงเจ้าหนู� ฉันเอาเสื้อผ้ามาแล้ว เอาไว้ไหนล่ะ"
"อ้อ..รอแป๊ป....."
"......"
"เฮ้� คิโยะ ลงมานี่หน่อยสิ!!!!"
"ค่า~~~"
+++++++++++++++++++++++++++
Hibari Mode***
"ค่า~~~~"
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงขานรับและกำลังเดินลงมาข้างล่าง
ตึก.....
กึก
"รีบอร์นเรียกฉันทำไมมี....."เธอหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผม
"นี่...นายเป็นใคร"
"หึ...."
"......."
"หมอนี่ ชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ เป็นกรรมการคุมกฎของโรงเรียนนามิโมริที่เธอต้องไปเรียน...."
".....วันนี้ ฉันเลยให้ฮิบาริเอาเสื้อนักเรียนมาให้เธอ......"
"เหรอ...."พูดจบเธอก็เดินมาใกล้ผมแล้วเอือมมือมาหยิบเสื้อนักเรียนในมือผม
"ขอบคุณ...."แต่ก่อนที่เธอจะหยิบเสื้อไปมีเหรอ� ผมจะยอม อุตสาห์เอาเสื้อผ้ามาให้ พูดแค่ขอบคุณงั้นเหรอ................
..................................................
....................................................................
ไม่มีทางซะล่ะ
พรึบ!!!
ผมยกมือข้างที่ถือเสื้ออยู่หนีเธอ
"นี่....ฉันเดินมาหยิบดีๆ เอาหนีทำไม"
"ทำไม??� อย่ามาตลก ฉันอุตสาห์เอาเสื้อมาให้....."ผมยังพูดไม่ทันจบเธอก็ขัดขึ้น
"อ้อ....นายจะมาทวงคำขอบคุณเหรอไง� ฉันว่าฉันก็พูดไปแล้วนะ"
"แล้วไง......"
"แล้วไงงั้นเหรอ� นายก็ส่งเสื้อมาให้ฉันซะ"เธอพูดพร้อมกับแบมือ
"ส่ง?ขอโทษทีนะเธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า� ฉันไม่มีเหตุผลที่จะส่งเสื้อให้เธอ"
"-*-"
"........"
"ก็ได้......งั้นขอตัว"แล้วเธอก็หันหลังกลับเตรียมเดินขึ้นห้อง
"เดี๋ยว.....จะไปไหน"
กึก
"จะไปไหนก็เรื่องของฉัน"เธอหันกลับมาตอบผม
"แล้วไม่เอาเสื้อเหรอ"
"แล้วนายให้มั้ยละ"
"เธอก็เดินมาเอาสิ"
"หึ..."
เธอยอมเดินมาแล้วในเสี้ยววินาทีที่ผมคิดจะแกล้งเธออีก
กลับกลายเป็นว่าเธอฉวยมันไปจากมือผมอย่างรวดเร็ว!!!!!
"ขอบคุณ....ที่เอามาให้"
"............"
"ขอตัว....."
หมับ!!!
"นาย.....ปล่อย"
"......."
"ฉันบอกให้ปล่อย"
"......"
"ไม่ได้ยินรึไง� ฮิบาริ เคียวยะ!!!!"
"หึ......"
แล้วผมก็ปล่อยแขนเธอเป็นอิสระ
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้..........มาซาฮาชิ� คิโยโกะ"
.........................................................................................
จบสักทีเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แหมๆ เราโล่งแล้วจบตอน2แล้วววววววว
ยังไงก็เม้นด้วยล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น