คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >> SECRETLY LOVE
1
“เฮ้ย!! เป็นแฟนคลับMaroon5 เหมือนกันอ่อ!!”
อือหือ..
หูอื้อเลยกู..
ผมดึงหูฟังออกอย่างเสียอารมณ์พร้อมหันไปทางต้นเสียง ไหน ใครมันกล้ามาตะโกนกรอกหูคนแมนครับ
“ตะโกนหาพะ..”
ชห
ไอ้หน้าหล่อนี่มันใครครับ บอกพี่แบมคนแมนที
จมูกโด่งเป็นสัน
ดวงตาเรียวสวยที่แฝงไปด้วยความขี้เล่นปนเจ้าเล่ห์
ริมฝีปากหยักได้รูป
โครงหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรมาเกิด..
ผมสีน้ำตาลเข้ม..
แล้วไงวะ? พี่แบมว่าพี่แบมหล่อกว่า จบนะ
“นายๆ ฮัลโหล” กระพริบตาปริบๆ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือไอ้หน้าหล่อเจ้าของเสียงตะโกนโค-ต-ร พ่อ โค-ต-ร แม่ กำลังยกมือขึ้นโบกไปมาอยู่ตรงหน้า
“อะไร” เอ่ยเสียงแข็งพร้อมปัดมือของคนตรงหน้าออก ยัง กูยังเคืองเรื่องเมื่อกี้อยู่บอกเลย ดูมัน ทำหน้าอึ้งหาอะไรเหรอ
“ถามว่ามีอะไร”
“อ่อ จะบอกว่าเป็นแฟนคลับมารูนเหมือนกันเลย โคตรดีใจอ่ะ” ไอ้หน้าพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก คิดว่าหล่อมากป่ะ
“ใคร?”
“ก็นายไง”
“ใครถาม”
พูดจบผมก็เสียบหูฟังอีกครั้งพร้อมเปิดเสียงให้ดังกว่าเก่า ปลีกตัวออกจากโลกภายนอกทันที ไม่สนใจแม้กระทั่งคนที่กำลังยืนทำหน้าอึ้งแ_ก อยู่ข้างๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเดินกลับไปนั่งที่มันตอนไหน ไม่รู้ว่าไอ้ยูคกับยองแจทะเลาะกันเสียงดังขนาดไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าหมดเวลาเรียนตอนไหนด้วยซ้ำ
โกรธอ่ะ โกรธ เข้าใจป่ะ
คน
เยอะ
สัด
โทษเถอะแก นี่โรงอาหารหรือสงครามอิตาลีออสเตรีย อห พวกมึงไม่เคยแ_ก ข้าวเหรอ? อดอยากมากมั้ยถามใจตัวเองดู
“คนเยอะวะ” ยูคยอมพูดพร้อมเสยผมขึ้นลวกๆ
“กูเห็นด้วย จะมีที่นั่งมั้ยวะ” ยองแจพูดเสริม กวาดสายตาทั่วโรงอาหารเพื่อมองหาที่นั่ง ไม่นาน พวกเราสามคนก็หาที่นั่งสำหรับมื้อกลางวันนี้ได้ เราตกลงกันว่าจะให้ยูคยอมไปซื้อข้าว ยองแจไปซื้อน้ำ และผมนั่งเฝ้าโต๊ะ
ระหว่างนั่งรอก็หากิจกรรมทำไปพลางๆ ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากกิจกรรมบนโทรศัพท์มือถือ ผมนั่งสไลด์เล่นไปเรื่อยเปื่อย เข้าไปกดไลค์รูปในไอจีบ้าง เช็คเฟสบ้าง และสุดท้ายที่อยู่นานที่สุด.. ทวิตเตอร์ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างติดเล่นทวิตน่ะ ผมว่ามันสนุกดีนะ นั่งอ่านมุมมองความคิดดีๆ คมๆ บ้างที่ก็มีมุมเสี่ยวๆมาให้รู้อยากอ้วก หรือไม่ก็เกี่ยวกับนักร้องเกาหลี ไม่ได้อะไรนะ คือแบบอปป้าแต่คนหล่อมากแก บางทีก็มีเรื่องมาให้เผือกเล่นๆด้วยสนุกดี
“ไอ้แบม!! มึงกินมือถือแทนข้าวเลยดีมั้ย” ยูคยอมพูดพร้อมวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ผมหย่อนมือถือลงกระเป๋ากางเกง
“ได้ก็ดีนะมึง”
“สัด”
กวนตีนเพื่อนวันละนิดจิตแจ่มใสนะรู้ยัง ฮ่ะๆๆๆ
“แล้วยองแจอ่ะ” ยูคยอมถาม ชะโงกคอมองไปทางร้านขายน้ำก่อนเบ้ปาก
“นู้นมึง ร้านน้ำคนเยอะวะ”
“อือหือ เยอะจริง” ผมเอี้ยวตัวไปมองร้านน้ำที่อยู่ด้านหลังตัวเอง เห็นล่ะอึดอัดแทนยองแจ โชคดีนะเพื่อนนะ
แต่ก่อนที่จะหันหน้ากลับมาทางเดิม สายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่โคตรสะดุดตา จะใครล่ะ ไอ้หน้าหล่อนั่นไง และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว เบ้ปากเล็กน้อยพอเป็นพิธีแล้วสะบัดหน้ากลับมาทันที เหอะ!!
“อะไรของมึงไอ้แบม สะบัดที มึงคิดว่าตัวเองเป็นพรีเซนเตอร์ซันซิวหรือไง” คิม ยูคยอม มึงไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้นะ..
“หยุดกวนตีนกูสักนาทีจะตายมั้ย คิม ยูคยอม” พูดพร้อมส่งตาขวางไปให้
“มึงบอกตัวเองเหอะ”
“สัด!!” ด่าไม่พอ ส่งนิ้วกลางไปให้อีกหนึ่งดอก แล้วนั่งกินข้าวต่อเงียบๆ จังหวะเดียวกันกับที่ยองแจเดินถือน้ำสามแก้วมาที่โต๊ะพอดี
“แบม.. เป็นไรวะ” ยองแจถามก่อนนั่งลงข้างๆยูคยอม
“หงุดหงิด.. ใครบางคน” ตอบไปแค่นั้น ก่อนตักข้าวเข้าปากคำโต
“หงุดหงิด? ใคร?” เป็นยูคยอมที่ถาม ผมเงยหน้ามองมันก่อนตอบ
“ก็ไอ้คนที่มันมากวนกูในชั่วโมงคอมฯไง แม่ง..”
“อ่อ.. มาร์คอ่ะนะ” ยองแจเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“จะชื่ออะไรก็ช่างเหอะ! อุตสาห์คิดว่าจะไม่เจอแล้วนะ” ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์เสีย คนแมนหงุดหงิดมากกกก
“ไม่เจอ? พูดอะไรของมึงไอ้แบม มาร์คมันอยู่ห้องเดียวกับเรา เผื่อมึงลืม”
อะไรนะมึง...
“อยู่ห้องเดียวกัน? ล้อกูเล่นสินะ คิมยูค” พูดพร้อมยิ้มรู้ทัน แหะๆ ไม่มีทางหรอกน่า
“กูจะล้อมึงเล่นทำไม นี่อย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้มองหน้าเพื่อนในห้องคนอื่นเลย นอกจากพวกกู”
“เอ่อ..”
จริงด้วยวะ ตั้งแต่เช้ามาก็เดินไปหาไอ้ยูค นั่งข้างไอ้ยูค ก้มหน้าอยู่กับมือถืออย่างเดียว พออาจารย์ออกไปก็คุยกับยูคแล้วก็ยองแจ คิดไปคิดมาก็ไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับใครในห้องแต่อย่างใด..
ฉิบหายแล้วกู..
โอ๊ยยยย ทำไม ทำไมๆๆ
ทำไมต้องอยู่ห้องเดียวกันด้วยวะ!! แค่นี้ก็เหม็นขี้หน้าจะแย่ล่ะ!!
“หยุดได้แล้วน่าแบม มันไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” ยองแจเอื้อมมือมาจับมือผมที่กำลังทึ่งหัวตัวเองลง ไม่ต้องมาปลอบใจ.. บอกเลย มันไม่ช่วยอะไรรรรรร
“จริงของไอ้แจมัน จะอะไรนักหนาวะ มาร์คมันก็ไม่ได้นิสัยแย่อะไร”
“มึงไม่เจอกับตัวมึงก็พูดได้สิ!!” ใช่ๆ ลองมันมาเจอแบบผมดูสิ โด่วววววววว
“ถ้าเป็นเรื่องในคาบคอมฯ กูเห็นว่ามีแต่มึงนั่นแหละที่ไปกวนตีนเขา” ยูคยอมพูดพร้อมชี้หน้าผม
“ก็มัน..!!”
“อะไร? มึงผิดเหอะ อย่ามา” ยัง..ยัง..
“จริง เราก็เห็น มาร์คยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” เข้าข้างกันจังนะพวกมึง..
“ม.. ไม่รู้เว้ย!! ยังไงกูก็ไม่ผิด!! จบ!!” พูดจบแล้ว กินเสร็จแล้ว อยู่หาสวรรค์วิมานอะไรล่ะครับ ผมรีบลุกขึ้นยืน ก่อนสาวเท้าเดินออกจากโรงอาหารอย่างไว ไม่สงไม่สนมันละจานข้าว ไม่เก็บจะทำไม ไม่มีอารมณ์!!
“รีบไปไหนอ่ะ” เสียงทุ่มเอ่ยพร้อมกับมีอะไรสักอย่างมายืนอยู่ด้านหน้าผม คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ เดี๋ยวเหอะมึงๆ เงยหน้าเตรียมจะด่า แต่ปากเจ้ากรรมดันหุบลงทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“ไง.. จะไปไหน?” ไม่ใช่ใครหรอก ไอ้หน้าหล่อนั่นแหละ!! ชื่ออะไรนะ.. มาก ม้า มาร์ค.. จะอะไรก็ช่างเหอะ!! แล้วอะไรมึง ยิ้มทำไม? แล้วเขี้ยวเล็กๆในปากนั่นอะไร หล่อมากเหรอ? หล่อมากดิ? เออ!!
“อย่าเผือก” พูดพร้อมผลักเข้าที่อกมันไปทีหนึ่ง แล้วรีบเดินออกมาทันทีและไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีก
ทำให้ผมไม่เห็น..
ว่าคนที่ถูกเพิ่งถูกตัวเองผลักไปเมื่อกี้..
กำลังส่งยิ้มขี้เล่นพร้อมเขี้ยวอันเป็นเอกลักษณ์มาให้และมองตามหลังจนผมเดินลับไป..
“น่าสนใจ..”
..................................................................................
TALKING
มาต่อแล้วววววววววววววว
ขอโทษทีมาต่อให้ช้าน้า
อ่านแล้วเป็นไงกันบ้างเอ่ย?
แบมเจอมาร์คไปตอนแรกก็ไม่ชอบมันเลย5555
ตอนนี้มีTAG แล้วนะรู้ยัง? >> #แอบชอบมบ
ยังไม่มีใครใช้แท็กนี้ใช่มั้ย? กลัวซ้ำ5555
ว่างๆเข้าไปเยี่ยมกันได้ในแท็กนะ
ความคิดเห็น