คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เด็กแสบปะทะตาแก่จอมโหด
ตอนที่ 1 เด็กแสบปะทะตาแก่จอมโหด
ณ อาณาจักร เซฟิรอส มีหมู่บ้านเล็กๆที่ห่างไกลติดกับทะเลเซฟิรอสตะวันออก เป็นเมืองท่าที่ไม่ใหญ่มากนะ หมู่บ้านนั่นคือ ‘การากัส’ ผู้คนอยู่กันอย่างสงบเว้นแต่เด็กเพียงคนนึง
“เฮ้!! ใครก็ได้ช่วยจับเด็กนั่นทีมันแอบหยิบแอ๊ปเปิ้ลของร้านฉันไป” ชายวัยกลางคนตะวาดเสียงดังพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เด็กหนุ่มในชุดซอมซ่อในมือแอ๊ปเปิ้ลที่กัดไปแล้วคำโต
“อร่อยชะมัดแอ๊ปเปิ้ลนี่ ฮาๆ” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับเคี้ยวแอ๊ปเปิ้ลในมืออย่างอะเร็ดอร่อย
แฮะแฮ่ม!! เสียงกระแอมดังขึ้นมาทีนึงทำเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งอยู่นั่นชะงักทันที
“ตะตะตาแก่” เด็กหนุ่มกล่าวเสียงสั่น
โป๊ก!! กำปั้นหนักๆเขกใส่หัวของเด็กหนุ่มจนต้องเอามือปิดหัว
โอ้ย!! เจ็บนะตาแก่เขกหัวผมทำไมเนี่ย
“ยังไม่รู้ตัวอีกนะไอ้ตัวแสบ บอกกี่รอบละว่าอย่าเรียกข้าว่าตาแก่ ข้าหนะพึ่งจะเข้าสู่วัยทองเองนะ” ชายวัยทอง (?) กล่าวออกมาด้วยท่าทางที่หลงตัวเองสุดๆ
“ตรงไหนกันตาแก่อายุปาเข้าไปจะ60อยู่ละยังจะซ่าอีก” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงปลงๆ
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยแก ข้าบอกกี่ครั้งแล้วเวลาจะขโมยอะไรต้องอย่าให้เค้าจับได้สิ”
แฮะแฮ่ม!! ครั้งนี้เป็นเสียงกระแอมของคุณลุงคนขายผลไม้ที่กำลังยืนฟังบทสนทนาอยู่
“เอ่อเอาเป็นว่าแกห้ามขโมยอีกเข้าใจไหม”
“ขะมงขโมยอะไรกันหละตาแก่แค่หยิบมากินโดยไม่จ่ายเงินแค่นั้นเอง(?)”
โป๊ก!! แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย ไอ้ตัวแสบ
“แอ๊ปเปิ้ลแดงสดจากเมืองหลวงราคาทั้งหมดรวมค่าภาษีด้วยก็ 150 เฟรี” ลุงขายผลไม้ไม่พูดเปล่ายื่นมือออกมาหาชายวัยทอง
“ไม่นะเงินของช้าน” ชายวัยทองกล่าวพร้อมกับดูเงินในกระเป๋าสตางค์ที่แทบจะไม่เหลือแล้วด้วยท่าทางเหมือนคนกำลังจะตาย
ผิดกับเด็กหนุ่มที่เดินเคี้ยวแอ๊ปเปิ้ลในมืออย่างอะเร็ดอร่อย ชายวัยทองมองเด็กหนุ่มที่กินแอ๊ปเปิ้ลอย่างอะเร็ดอร่อยจนเผลอยิ้มออกมา
“ยิ้มอะไรตาแก่คิดแผนแก้แค้นผมอยู่ใช่ไหมละ” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับมองด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
“โป๊ก!! คงจะยังงั้นแหละเอางี้วันนี้แกไม่ต้องกินข้าวเย็นฮาๆ” ชายวัยทองกล่าวจบก็หัวเราะเสียงดัง
“หน่อยเขกหัวผมแล้วยังจะไม่ให้กินข้าวอีกตาแก่ค่อยดูนะผมจะแก้แค้นให้ได้” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยท่าทางโมโหยิ่งทำให้ชายวัยทองหัวเราะหนักยิ่งขึ้น
‘หิวชะมัดอยากกินข้าวก็ไม่ได้กิน’ เด็กหนุ่มบ่นในใจพร้อมกับช่วยจัดเหล็กและอาวุธที่กระจายอยู่ให้เป็นระเบียบเพราะเป็นคำสั่งของชายวัยทองที่บอกทิ้งท้ายว่า
“ถ้าแกอยากกินข้าวเย็นแกก็ต้องช่วยงานข้าและเป็นค่าแอ๊ปเปิ้ลด้วย”
และถ้าถามว่าทำไมบ้านผมถึงมีเหล็กและอาวุธเยอะแยะไม่ต้องแปลกใจหรอกครับเพราะบ้านผมที่อยู่ด้านหน้าเป็นร้านขายอาวุธส่วนด้านในก็เป็นที่สำหรับตีอาวุธ ที่นอนนะหรอครับอยู่ชั้นสองซึ่งแคบยิ่งกว่าด้านหน้าร้านอีกนะครับ
“ร้าน ครูซโซ เวปอน (Weapon) สวัสดีครับ ต้องการอาวุธแบบไหนร้านเรามีหมดครับ ร้านเราดีที่สุดในการากัสแล้วนะครับ เพราะมีอยู่เจ้าเดียว(?)”
“งั้นข้าขอขวานเหล็ก2อันแล้วเคียวทำนาอีกอันนึง” ชายในชุดชาวบ้านกล่าวขึ้นมา
“รอแปปนะครับ ไอ้ตัวแสบขวานเหล็กสองอัน เคียวทำนาอีกอันนึง”
“คร้าบบบบ” เสียงเด็กหนุ่มดังออกมาพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ถือของที่สั่งออกมา
“ทั้งหมดก็100 เฟรีครับ รับซาลาเปาเพิ่มไหมครับอะล้อเล่น”
“นี่ครับ” ชายชาวบ้านยื่นเงินแล้วก็เดินออกจากร้านไปก็มีลูกค้าอีกคนเดินเข้ามาในชุดฮู้ดสีดำไม่เห็นแม้แต่หน้าตาของเขา
“ร้าน ครูซโซ เวปอน สวัสดีครับ ต้องการอาวุธแบบไหนร้านเรามีหมดครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามาจากเมืองอื่นหรอครับไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
ชายในชุดฮู้ดไม่กล่าวอะไรแค่เพียงควักตราสัญลักษณ์นกฟีนิกซ์ขึ้นมาตั้งให้ชายวัยทองเห็น ชายวัยทองเห็นตรานั่นก็ต้องขมวดคิ้ว เขาเดินไปยังหน้าร้านแล้วผลิกป้ายที่ประตูที่เขียนว่า OPEN(เปิด) เป็น CLOSE (ปิด)
“ไอ้ตัวแสบไปซื้อค้อนจากร้านลุงเดรคมาให้ข้าหน่อย”
“ตาแก่ทำค้อนเองก็ได้นิหน่าแล้วทำไมต้อง..”
“ข้าบอกให้ไปก็ไป” เด็กหนุ่มพูดไม่ทันจบชายวัยทองก็กล่าวตัดประโยคด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังผิดกับปกติ
“ก็ได้ไปก็ไป” เด็กหนุ่มก็ไม่ได้โง่ก็คงมั่นใจว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่นอนจึงไล่ให้เขาออกไปจากร้าน
“ปิดกั้นเสียงและพรางกายเสร็จเรียบร้อย” เป็นเสียงของชายในชุดฮู้ดที่พูดออกมาพร้อมกับร่ายเวทย์บาเรียล้อมรอบร้านนี่ไว้
“เวทย์บาเรียพรางกายช่างสมบูรณ์แบบถ้าใครเดินผ่านมาคงเห็นเป็นร้านเปล่าๆไม่มีใครอยู่สินะแม้แต่เสียงก็ไม่เล็ดลอดออกมา”
“สมกับเป็นท่านอดีตหัวหน้าหน่วยองค์รักษ์แห่งเซฟิรอส ท่านครูซโซเนล อาลามัส” ชายในชุดฮู้ดกล่าวออกมาพร้อมกับถอดผ้าคลุมให้เห็นใบหน้า
“ ข้ามีนามว่า ซาเต้ มาซาเอโร่ รองหัวหน้าหน่วยองค์รักษ์แห่งเซฟิรอส” ชายหนุ่มผมทองกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหัวให้ชายผู้มีนามว่าครูซโซเนล แสดงให้เห็นว่าชายตรงหน้ามียศสูงแค่ไหน
“ไม่ต้องพิธีการมากนักหรอกเป็นถึงรองหัวหน้าหน่วย ข้าเบื่อ รีบๆเข้าเรื่องได้แล้ว”
“อย่างที่ท่านหัวหน้าว่ามาจริงๆว่าท่านเป็นคนอย่างไร” ซาเต้กล่าวติดตลกแต่ก็ยังกล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพชายตรงหน้า
“ท่านหัวหน้าข้าฝากเรื่องมาบอกท่านว่าโมโตรอสเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”
เมื่อชายวัยทองได้ยินชื่อนั่นก็ทำสีหน้าตกใจอย่างชัดเจน
“เป็นไปไม่ได้เจ้านั่นหน้าจะตายไปแล้ว”
“ท่านหัวหน้าก็คิดเช่นนั้นแต่ข่าวจากหน่วยลับไม่เคยผิดพลาดและที่สำคัญคือเด็กคนนั่น” ซาเต้ชี้นิ้วไปยังรูปของเด็กหนุ่มผมดำที่ยืนใกล้กับๆชายวัยทอง
“มิดไนท์ แอโรไลท์”
“พลังของเจ้าเด็กนั่นโดนเจ้าไลท์นิ่งผนึกแล้วมิใช่รึ”
“นี่ก็ผ่านมา16ปีแล้วผนึกของท่านไลท์ก็คงใกล้จะคลายแล้วคนของหน่วยผู้รอบรู้เป็นคนบอกพวกเรามา”
“หน่วยผู้รอบรู้บอกมางั้นรึแล้วทางนั้นคิดจะแก้ไขปัญหาอย่างไร”
“ท่านคงจะเคยได้ยินโรงเรียนเซฟิรอสอะคาเดมี่ สินะ”
“โรงเรียนนั่นสินะว่าแต่โรงเรียนที่ว่ามันคืออะไร” ชายวัยทองกล่าวออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“ข้าว่าแล้วเชียว โรงเรียนเซฟิรอสอะคาเดมี่ที่ข้าพูดถึงคือ โรงเรียนฝึกสอนเพื่อเป็นหนึ่งในหน่วยทั้งหก”
“แล้วมันยังไง”
“โรงเรียนนั่นเป็นแหล่งรวมพลังเวทย์มากมายเพราะอย่างนั่นเมื่อผนึกถูกคลายพลังเวทย์ของเด็กนั่นจะถูกพลังเวทย์ของที่นั่นบดบัง เป็นเสมือนแหล่งหลบซ่อนตัวชั้นดีเลยล่ะ”
“ท่านหัวหน้าของเจ้าก็ฉลาดไม่เบา เขาคงคิดว่าถ้าผนึกคลายที่นี่ซึ่งเป็นหมู่บ้านชนบกคนที่มีพลังเวทย์ก็มีเพียงข้ากับหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้น โมโตรอสคงจะรับรู้ถึงพลังเวทย์ของไอ้ตัวแสบทำให้รู้ว่าไอ้ตัวแสบหลบอยู่ที่นี่”
“อย่างที่ท่านว่ามา ทางเราก็เลยอยากให้เด็กนั้นได้ไปเรียนที่นั่น”
“ข้าคงจะปฏิเสธไม่ได้สินะฮาๆ” ชายวัยทองกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลก
“ตกลงข้าอนุญาตให้เจ้าเด็กนั่นไปเรียนที่ที่เอ่อที่นั่นแหละข้าลืมไปแล้ว แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าต้องเก็บเรื่องประวัติและพลังของเจ้านั่นเป็นความลับ”
“ได้แน่นอนส่วนอีกเรื่องนึงการสอบเข้าโรงเรียนเซฟิรอสนั่นยากมากผู้เข้าสอบก็มีจำนวนไม่น้อยแต่สำหรับเด็กนั่นทางเราสามารถเจรจาให้เข้าไปเรียนได้ทันทีโดยค่าใช้จ่ายทั้งหมดทางเราจะเป็นคนจ่ายเอง”
“ข้าขอปฏิเสธ”
“ท่านพูดว่าอะไรนะ”
“ถึงเด็กนั่นจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของข้าแต่ข้าก็รู้ในฝีมือหมอนั่นการที่เจ้าให้ไอ้ตัวแสบนั่นเข้าไปเรียนได้เลยมันจะเป็นการเอาเปรียบคนอื่นซึ่งข้าก็เป็นคนที่ไม่ชอบเอาเปรียบผู้อื่น ถ้าเป็นเด็กนั่นก็คงจะคิดแบบข้าแน่นอน”
“ถ้าท่านพูดขนาดนี้แล้วคงต้องมั่นใจในฝีมือของเจ้าเด็กนั่นสินะ”
“ของมันแน่อยู่แล้วก็อาจารย์ของเจ้านั่นก็เป็นถึงอดีตหัวหน้าหน่วยองครักษ์เชียวนะ”
ด้านเด็กหนุ่ม
“เฮ้!! แกไอ้ไนท์ได้ข่าวแกจะไปป่วนพวกชาวบ้านอีกแล้วสินะ” เด็กร่างยักษ์กล่าวออกมาพร้อมกับสั่งให้ลูกสมุนอีก5คนล้อมเด็กหนุ่ม
“หน่อยแกไอ้บิ๊กหาเรื่องข้างั้นเรอะ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเอาก็เข้ามาเพราะกำลังอารมณ์เสียที่ตาแก่ไล่เขาออกมาซื้อของ
“ใช่พวกเราตื๊บมันดิ” เด็กร่างยักษ์กล่าวพร้อมกับสั่งให้สมุนสองคนวิ่งเข้าไปต่อยหน้าเด็กหนุ่มจากด้านหน้าและด้านหลัง
ผลั๊วะ!! เสียงหมัดปะทะเข้ากับหน้าอย่างจังของลูกสมุนทั้งสอง ที่กำลังร้องอย่างเจ็บปวดที่พลาดต่อยกันเอง
“ช้าไปนะ” เด็กหนุ่มกล่าวแบบสบายๆ ด้านหลังของเด็กร่างยักษ์
“หน่อยแกบังอาจทำสมุนของข้าได้” เด็กร่างยักษ์สบถออกมาเสียงดังพร้อมกับหันกำปั้นยักษ์เข้าใส่ร่างของเด็กหนุ่มเต็มแรง
“ใครทำลูกน้องแกห๊ะรู้สึกเจ้าพวกนั้นจะต่อยกันเอง” เด็กหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ปะปะปะเป็นไปไม่ได้” เด็กร่างยักษ์กล่าวเสียงสั่นไม่ใช่เพราะคำพูดของเด็กหนุ่มแต่เป็นเพราะหมัดของเขาที่ต่อยเต็มแรงกลับโดนหยุดง่ายๆด้วยฝามือของเด็กหนุ่ม
“แล้วก็จำไว้ว่าอย่ามาซ่ากับข้า มิดไนท์ แอร่อนไลท์ แห่งหมู่บ้านการากัส” ชายหนุ่มกล่าวจบก็กำมือของเด็กร่างยักษ์เขวี้ยงกระเด็นออกไป
ปั้ง!! เสียงร่างของเด็กร่างยักษ์ชนเข้ากับแผงขายผลไม้จนถล่ม
‘ซวยแล้วไง’ เขาคิดในใจ
“แกอีกแล้วไอไนท์ขโมยของข้าไม่พอยังจะมาถล่มร้านข้าอีกเรอะ วันนี้แกตาย!!!” ลุงคนขายผลไม้ตาลุกเป็นไฟพร้อมกับหยิบอีโต้ไล่ฟันเด็กหนุ่ม
จังหวะเดียวกัน
“ถ้าท่านพูดขนาดนี้แล้วคงต้องมั่นใจในฝีมือของเจ้าเด็กนั่นสินะ”
“ของมันแน่อยู่แล้วก็อาจารย์ของเจ้านั่นก็เป็นถึงอดีตหัวหน้าหน่วยองครักษ์เชียวนะ”
“หืมบาเรียโดนคลาย” ซาเต้กล่าวขึ้นมาอย่างตกใจ
“ช่วยด้วยตาแก่ ลุงร้านขายผลไม้จะฆ่าผม” เสียงเด็กหนุ่มมาแต่ไกล
“เก่งจริงแต่การสร้างเรื่องนี่ไอ้ตัวแสบเก่งยิ่งกว่า” ชายวัยทองกล่าวออกมาพร้อมกับส่ายหน้าอย่างละอ่อนใจ
หลังจากเคลียเรื่องร้านขายผลไม้ที่พังแล้ว
“เงินเก็บของช้านหมดเกลี้ยงเลย”
“เจ้าบิ๊กนั่นมันหาเรื่องผมก่อนนี่นา”
“แล้วไปทำอีกท่าไหนไปถล่มร้านเขาห๊ะไอ้ตัวแสบ”
“หมดรูปอดีตหัวหน้าเลยแต่เด็กนั่นก็ไม่ธรรมดาจริงแค่วิ่งผ่านบาเรียก็คลายแล้ว” ซาเต้กล่าวออกมาลอยๆพร้อมมองไปยังตาแก่กะเด็กแสบที่กำลังเถียงกันอย่างเมามันส์อยู่นอกร้าน
‘คงได้เวลาที่ต้องไปแล้วสินะ’ ซาเต้คิดในใจแล้วหยิบเอกสารตั้งไว้บนโต๊ะแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ไรเตอร์มือใหม่นะครับผิดพลาดอะไรก็ขอโทษด้วยนะครับ^^
ความคิดเห็น