คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 นี่นะหรอเมืองหลวงสุดยอดไปเลย
ตอนที่ 3 นี่นะหรอเมืองหลวงสุดยอดไปเลย
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไอ้ตัวแสบคงไม่เป็นไรสินะเพราะคนที่อาสามาอารักขาไอ้ตัวแสบเป็นถึงคนจากหน่วยลับผู้ได้รับฉายามัจจุราชสีเงิน ซันโจ คุโรเบะ” ชายวัยทองกล่าวออกมาทั้งที่ใจยังเป็นห่วงอยู่หน่อยๆ
“ถึงซักทีจะบ้าตายนั่งอยู่ในรถไฟตั้ง10ชั่วโมงทำให้เริ่มเข้าใจแล้วละว่าทำไมหมู่บ้านเราถึงถูกเรียกว่าบ้านนอก” สภาพของเด็กหนุ่มเหมือนเด็กที่พึ่งลงจากรถไฟเหาะความเร็วสูงมามาดๆ ผิดกับผู้มาด้วยที่ทำสีหน้าอารมณ์ดีไม่รู้สึกอะไร
“ไปกันเถอะคุณไนท์ก่อนอื่นเรายังพอมีเวลาเดินเที่ยวแถวนี้นะครับคุณไนท์อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษไหมครับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่พูดไม่ทันจบร่างของเด็กหนุ่มก็ไม่อยู่แล้ว
“ปะปะเป็นไปไม่ได้นั่นมันหมูป่าเหล็ก” เด็กหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจพร้อมกับชี้ไปยังเครื่องจักรเหล็กตรงหน้า
“หลบไปสิเว่ยไอ้เด็กเวรอยากโดนรถชนรึไง”
“ใจเย็นก่อนครับเด็กคนนี้พึ่งมาเลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะครับ” ชายหนุ่มขอโทษพร้อมโค้งหัวให้ทำให้ชายแก่ยอมขับรถผ่านไป
“อะไรกันทำไมเจ้านั่นต้องว่าผมด้วย ผมอุตสาห์จะจับหมูป่าเหล็กได้อยู่แล้ว”
“เอ่อคุณไนท์ครับเจ้าสิ่งนั้นไม่ได้เรียกว่าหมูป่าเหล็กหรอกครับเขาเรียกมันว่ารถเวทย์มนตร์เพราะเป็นเครื่องจักรที่เคลื่อนด้วยพลังเวทย์
“งั้นเรอะ แหะๆ” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับเกาหัวแบบงงๆ
“งั้นผมขอถามอีกคำถามนึงนะครับ”
“ว่ามาเลยครับ”
“เวทย์มนตร์คืออะไรหรอครับ???”
“…….”
ถ้าใช้คำว่าเงิบคงไม่แปลกเพราะแทบทุกคนทั่วทั้งอาณาจักรถึงจะบ้านนอกเพียงใดใครๆก็ต้องรู้จักเวทย์มนต์เพราะในโลกนี้เวทย์มนต์ก็เปรียบเสมือนกับปัจจัยในการดำรงชีวิต
“เอ่อเรื่องนี้ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันเอาเป็นว่ามันเป็นพลังเหนือธรรมชาติที่ใช้ในการดำรงชีวิตนะ”
“อย่างงั้นหรออืมเข้าใจล่ะ” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับใช้มือทุบฝามืออย่างมั่นใจ
‘เข้าใจง่ายเกินไปแล้วละมั้ง’ ชายหนุ่มคิดใจใจพร้อมกับยิ้มแหยะๆ
“นี่นะหรอเซรีนาซิตี้ เมืองหลวงของอาณาจักรเซฟิรอสยิ่งใหญ่เหมือนคนที่หมู่บ้านว่ามาเลย” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับสอดส่องมองไปรอๆเมืองที่เป็นสิ่งที่แปลกตาสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างเขา
“เอ่อคุณไนท์ครับผมคิดว่าไปยืนส่องไปส่องมาตรงนั้นไม่ดีนะครับ”
“อ่าวทำไมล่ะ” เด็กหนุ่มกล่าว
ชายหนุ่มไม่ตอแต่ชี้ไปยังป้ายด้านหลังเด็กหนุ่ม
ที่เขียนด้วยอักษรตัวใหญ่ว่า WOMAN TOILET (ห้องน้ำสุภาพสตรี)
“ดูสองพี่น้องนั่นสิหื่นจริงไปเที่ยวด่อมๆมองอยู่ด้านหน้าห้องน้ำหญิงหน้าไม่อายจริงๆ”
“ออกจะหล่อทั้งคู่ไม่น่าเลยเนาะ”
เสียงซุบซิบนินทาของกลุ่มสาวๆที่เดินผ่านหน้าห้องน้ำหญิงกล่าวออกมาทำให้หน้าของชายหนุ่มแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆผิดกับเด็กหนุ่มที่ทำหน้าตาไม่รับรู้อะไร
หลังจากสองหนุ่มรีบแจ้นออกจากพื้นที่นั้นมาได้เป็นระยะทางไกลก็เริ่มเดินชมเมืองต่อ
สองหนุ่มเดินจนมาถึงใจกลางเมืองที่เป็นแหล่งช๊อปปิ้งที่ขายทั้งของหายากของแปลกและแหล่งรวมแฟชั่นมากมาย เรียกได้ว่าเป็นเปิดท้ายายของทุกอย่างก็ว่าได้
“ดูดาบเล่มนั้นสิสวยชะมัด” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับชี้ดาบคาตะนะในฝักชั้นดีตั้งอยู่ในร้ายขายอาวุธและของโบราณ
“คุณไนท์คงจะชอบอาวุธมากสินะครับถึงเลือกเดินเข้ามาร้านนี่”
“ก็คงจะอย่างนั้นแหละก็ผมเป็นผ้ช่วยร้านขายอาวุธนี่นา”
“ดาบคาตานะเล่มนี้ดูท่าทางจะเก่ามาก คงจะเป็นดาบคมด้านเดียวเพราะดูจากฝักดาบ ใบดาบสีเงินแววมีคราบสนิมอีกนิดหน่อยแสดงถึงความเก่าดูจากใบดาบที่ตีได้แนบเนียนขนาดนี้ในอดีตคงจะเป็นดาบที่มีชื่อเสียงแน่นอน”
“ตาถึงนี่คุณลูกค้าดาบเล่มนี้มีชื่อ คุซานางิ เป็นดาบเลื่องชื่อของซามูไรแดนนิปปง”
“ชักจะอยากได้ซะแล้วสิไม่ทราบว่าราคาเท่าไหร่หรอครับ”
“10000เฟรีครับ นี่ผมลดให้คุณลูกค้าแล้วนะครับ”
เด็กหนุ่มได้ยินแล้วก็ถอนหายใจเมื่อดูเงินเก็บในกระเป๋าแล้วมีไม่ถึง1000เฟรีด้วยซ้ำ แต่บางอย่างก็ดลใจให้เด็กหนุ่มหันไปมองแหวนสีดำที่ดูขลังไม่ใช่น้อย
“แล้วแหวนนั่นละครับ” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับชี้ไปยังแหวน
“อ่อแหวนนั่นหรอครับพอดีมีตาแก่ๆเอามาฝากขายนะครับ ถ้าคุณลูกค้าอยากได้ผมแถมฟรีเลยถ้าซื้อดาบเล่มนี้”
“ถ้างั้นผมคง..”
“นี่ครับ10000เฟรีใช่ไหมครับผมออกเอง” ชายหนุ่มที่มาด้วยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรพร้อมกับยื่นถุงเงินให้กับพ่อค้า
“คะคะคุณจ่ายให้ผมงั้นหรอขอบคุณมาก” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงปลื้มปิติ
“ไม่ต้องแสดงอาการขนาดนั้นหรอกครับนี่ยังไม่เท่าสิ่งที่คุณครูซโซเคยช่วยผมไว้เลย”
“ตาแก่นี่ก็ไม่เบาแหะ” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลก
“เฮ้ยไอ้เด็กน้อย” เสียงของชายร่างกำยำกลุ่มนึงเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่ม
“ดาบสวยดีนี่พวกพี่ขอได้ป่ะ” ชายร่างกำยำที่ดูท่าทางจะเป็นหัวโจกของพวกที่เหลือกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนักเลงสุดๆ
“คงไม่ได้หรอกครับถ้าอยากได้ก็เข้ามาแย่งเองสิครับ”
“ปากดีนะนักอยากมีเรื่องงั้นสินะจัดให้”
“อย่าดีกว่านะครับใจกลางเมืองขนาดนี้ถ้าพวกองครักษ์มาเห็นคงจะไม่สวยนะครับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยหน้าตายิ้มแย้มผิดกับรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากชายหนุ่ม
“เออวะ ระระวังตัวเอาไว้” ชายหัวโจกกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งหนีตะเลิดไปพร้อมกับเบ๊ของมัน
“ไม่ไหวจริงๆพวกองครักษ์เนี่ยไม่ทำงานรึไงนะ” ชายหนุ่มกล่าวกับส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“พวกองครักษ์คืออะไรงั้นหรอ”
“เอ่อถ้าใช้ศัพท์บ้านๆก็คงหมายถึง ‘ตำรวจ’ ละมั้งครับ”
“เออว่าแต่ไอ้โรงเรียนที่ตาแก่บอกมาอยู่ไหนงั้นหรอ”
“จริงด้วยผมเกือบลืมไปเลย” ชายหนุ่มกล่าวอย่างตกใจพร้อมกับก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“อีก10นาทีก็จะเริ่มสอบแล้ว”
“ซวยละไงคุณไนท์ถือนี่ไว้นะครับเอกสารสำหรับยื่นสอบ”
“โอเค” เด็กหนุ่มกล่วตอบรับอย่างงงๆ
“ถือเอกสารไว้แน่นๆนะครับ”
ชายหนุ่มไม่รอให้เด็กหนุ่มถามอะไรก็ลงมือร่ายเวทย์อย่างรวดเร็ว
“เวทย์เสียงคลื่นเสียงกำปะนาท” ชายหนุ่มกล่าวจบก็ใช้ฝ่ามือแตะไปที่ร่างของเด็กหนุ่มทันทีที่ฝามือแตะแผ่นหลังของเด็กหนุ่ม
ร่างของเด็กหนุ่มโดนพลังเสียงกระเด็นลอยขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว
“อารายยยเนี่ยยย” เสียงลากยาวของเด็กหนุ่มก่อนที่จะลอยหายไป
“ขอให้บินให้สนุกเอ้ยสอบให้ได้นะครับ” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมชูนิ้วโป้งให้กับร่างเด็กหนุ่มที่ลอยหายไป
“ส่วนของเมื่อคุณสอบติดผมจะส่งตามไปที่หลังนะครับ”
อาจไม่ได้ลงบ่อยๆนะครับ :/
ความคิดเห็น