ฟิครีบอร์น BF~

ลำดับตอนที่ #1 : BF 1 ~

สวัสดีครับ ผมฟราน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนฮะ

เอาหล่ะ นับจากวันนี้ไป ผมเองก็ไม่เเน่ใจว่า อนาคตที่ผมกำลังจะได้เจอต่อจากนี้ มันจะเป็นยังไงมั่ง

"ที่นี่สินะ ปราสาทของหน่อยลอบสังหาร วาเรีย" ผมมาหยุดอยู่หน้าปราสาทที่ใหญ่โตเเห่งหนึ่ง เห้อ..ใหญ่จริง ๆ แฮะ ทุกคนคงสงสัยกันอยุ่ล่ะสิท่า ว่าผมมาทำอะไร

เเน่นอน ก็ผมกำลังจะมาเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยลอบสังหารวาเรียน่ะสิ ที่ตริงผมเองก็ไม่ได้อยากมาหรอกครับ เเต่ติดตรงที่ว่า ขัดคำสั่งอาจานไม่ได้เนี่ยสิ

ย้อนกลับไปอาทิตย์ที่เเล้ว
"เอ่อ...ฟราน" ผู้หญิงตัวเล็กๆคนถึงเรียกชื่อเขา "มีอะไรงั้นหรอโครม" ผู้หญิงคนนี้เปนเพื่อนของผมเองครับ เเละใน ขณะเดียวกัน ก็เป็นอาจานของผมด้วยเช่นกัน
เพราะมีโครมอาจารย์ของผมถึงสื่อสารกับคนภายนอกได้ "ท่านมุคุโร่มีอะไรอยากจะให้ฟรานทำน่ะ" โครมบอกฟราน "หืม อาจารย์หัวสัปประรดหน่ะหรอ" อ่า..นี่ผมไม่ได้อยากกวนนะครับ เเต่ปากผมเนี่ยสิ มันพูดออกไปเอง

(หรอยะ:ไรเตอร์)(ผมพูดจริงนะคร้าบ:ฟราน)

ปุ้งง ~ ~ ~

"หึหึหึ ว่าไครหัวสัปประรดงั้นหรอครับ เจ้าลูกศิษย์ตัวเล็ก" เอาเเร้วสิ สงสัยปากผมจะไปสกิดเจ้าของไม้สามง่ามอันนั้นซะเเร้ว

"ป่าวคร้าบบ อาจารย์~" "ว่าเเต่มีอะไรจะไห้ผมทำงั้นหรอ" ผมเปิดคำถามอย่างรวดเร็ว หุหุ ~ เเน่นอนว่า ถ้าผมไม่เป็นคนเปิดประเด็นผมอาจต้องโดนไม้สามง่ามนี่เสียบประจานหน้าโกคุโยเเลนด์เเน่ ๆ

"นับตั้งเเต่วันนี้ไป ผมอยากจะให้คุณไปอยุ่หน่อยลอบสังหารของวองโกเล่นะครับ ตัวเล็ก" เอ๋? นี่อาจารย์จะให้ผมไปหน่วยรอบสังหารวาเรียงั้นหรอเนี่ย

"ทำไมหรอครับ" ตอนนี้ผมอยากรู้เหตุผลของอาจารย์จริง ๆ "ไม่จำเป็นต้องมีคำถามครับเจ้าตัวเล็ก เเค่ทำตามก็พอ หึหึหึ" " (  _ _) "ให้ตายสิ เสียงหัวเราะของอาจารย์นี่ทำให้ผมขนลุกได้ทุกทีเรยจริงๆ

ณ หน้าปราสาท (ปัจจุบันที่ผมยืนอยุ่นั่นเเละครับ)

เห้อ..นี่เเค่ข้างนอกปราสาท ผมก็รู้สึกถึงจิตสังหารอันเเรงกล้าเข้าซะเเร้วสิ ไม่อยากจะคิดเร๊ยว่าคนพวกนี้เป็นยังไง เเต่ฟังจากรุ่นพี่เคนมา เค้าก็พอจะนึกออก

"ฟราน เเกรู้ไหม่ทำไมวาเรียถึงได้เป็นหน่อยลอบสังหาร " เสียงของรุ่นพี่เคนดังก้องในหัวผม "นั่นก็เพราะว่า พวกนั้น เป็นพวกโรคจิตน่ะสิ" โรตจิตงั้นหลอ โหยย ถ้าเกิดผู้ใชข้มายาอย่างผมโดนทำร๊ายขึ้นมาจะทำไง อาจารย์นี่ไม่เป็นห่วงลูกศิษย์ที่แสนบอบบางคนนี้เอาซะเลย 

"เฟร๊ยยยยยยยยยย ....!!!!! เเกเด็กไหม่ที่มาวันนี้หรอห๊าา !!" ผู้ชายร่างบางคนหนึ่งเดินตรงมาถามผม

 อ่า..เเก้วหูผมจะเเตก อยุ่ไกล้เเค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยนะ ผมมองคนที่อยุ่ตรงหน้านี้อย่างพินิจพิเคราะ  หน้าเรียว ตาคม จมูกโด่งผมตรงยาวสลวย หุ่นบาง ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาหล่อเอาการ เเต่  .... ดูท่าจะโหดเอามากๆ เรยนะครับเนี่ย

"อ่า..ครับ " ผมตอบนิ่ง ๆ เเต่ที่จริง หน้าผมตอนนี้ไม่นิ่งหรอกครับ กลัวจะตาย ไม่รู้จะเป็นอย่างที่พี่เคนบอกมารึปล่าว "ตามมาไอเด็กไหม่" "ครับ..คุณลุง" ฮ่ะ ๆ ผมไม่ได้จะกวนนะครับ ก็เค้าผมยาวไม่พอ เเถมยังผมขาวทั้งหัวอีกตังหาก "เรียกชั้นว่าสควอโล่ เข้าใจไหมม !!" หนุ่มผมยาวหันมาตวาด 'กล้าดียังไงมาเรียกตูว่าลุงฟะ' สควอโล่บ่นในใจ "ครับ ลุงสควอโล่" อ๊ะ..อีกเเร้วว จิตสังหาร  ควับบ ~ อ่า ตอนนี้ มีดาบยาวมาจ่ออยุ่ที่คอผมซะเเล้ว "เอาลุงออก" คนผมยาวหันมาออกคำสั่ง "ครับ ส.สควอโล่"  อ่า ตาคนนี้ผมไม่อยากสบตาเรยแหะ "ตามมาเร็ว ๆ ทุกคนรออยุ่นะเฟร๊ยย !!!" สควอโล่หันมาตวาดอีกครั้ง  "คร้าบบ ๆ ~"

**********************************************************

วันนี้ไรเตอร์คงต้องขอตัวไปนอนก่อนละนะคะ - -. ง่วงสุดพลัง
เด๋วจะมาอัพต่อพรุ่งนี้น๊าา 555 สำหรับเเฟนคลับเบลเฟกอล รอก่อนนะค๊าา
(มันเเน่อยุ่เเร้ว พี่แกได้บทเป็นพระเอกของเรื่องนี้ : ฟราน)
(ฮ่าๆ ฟรานจัง ไรเตอร์อุส่าเอานายออกตอนเเรกเรยน๊าา : ไรเตอร์)
(ถามผมซักคำไหมครับเนี่ยว่าอยากออกตอนไหนมั่ง ไรเตอร์งี่เง่า : ฟราน)
(หุหุ พูดแบบนี้ง เดะจับไปจิ้นก่ะตาลุง เลวี่ อาเเทน เรยนิ : ไรเตอร์ )
(ผมไปนอนก่อนนะคร้าบไรเตอร์ : ฟราน)
(อ้าวทิ้งกันซะงั้น บ๊ายบายค่ะทุกท่านน : ไรเตอร์)