ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หลอนมีนา (จบ1เดือน)
มีนาม: เาือใร?
ใล้สอบแล้วล่ะ ผม่อน้าเรียับารสอบปลายภา ่วนี้ผม้อนหนัสือไปอ่านทุที่ทุเวลานผมรู้สึเรีย ผมเริ่มเ็บัวอ่านหนัสือเียบๆเพราะพ่อแม่อผม่อน้าเ้มว โึ้นผมอยาเป็นสถาปนิและปลายปีนี้ผม็ะเอนท์แล้ว้วย แ่ถึยัไผม็สสัยอยู่ีว่าารที่ผมะเรียนสถาปัย์้อำื่ออแบทีเรียแรมบวแรมลบหรือสไปโรีท้วยรึยัไ? ผมว่าผมไม่้อไปยืนส่อล้อเ็นิแบทีเรียที่เาะบนเสาหรอนะ
โรเรียนที่ผมเรียน็เ้มวและเป๊ะเรื่อารเรียนมานเินไปนผมรู้สึเหมือนว่าผมะิอะไรไม่เป็นนอาิามวิธีออาารย์เท่านั้น ีฬา็ไม่มีเวลาเล่นเพราะเรื่อเรียนนี่แหละ แถมารสอน็มีแ่ทฤษี อุปร์วิทยาศาสร์ีๆ็หาแทบไม่ไ้ อาารย์ที่เ้ามาสอนบาน็เอาแ่ิ้มโทรศัพท์ินเินเือนไปั้นๆ ถ้ายัี้ผมะเสียเินมาเรียนทำไมล่ะเนี่ย
4 มีนาม
ผมเินมาโรเรียนามปิ ผมหาที่นั่เียบๆนั่ทบทวนหนัสือนถึาบแร
อาารย์ประำวิา็ยันั่ิ้มโทรศัพท์ ปา็บ่นเรื่อที่ห้อผมทำ้อสอบราวที่แล้วไ้ไม่ีที่วร...ทั้ที่ัวเอ็ไม่ไ้สอนอะไร!! ผ่านมาี่วิา็ยัเป็นเหมือนเิม วันนี้มีสอบุประส์ิศาสร์ แน่นอนว่ามันยามาและสิ่ที่สอนและสิ่ที่ออสอบไม่เหมือนัน
ในอนเย็น ผมโนเรียไป่อว่าเรื่อะแนนิที่สอบไปใน่วเ้า อาารย์โทรบอพ่อผม ผมึโนพ่อ่อว่าอย่าหนัเมื่อผมลับถึบ้าน ผมล็อประูััวเอไว้ วามโรธ วามน้อยใ็เ้าัินผม ผมไม่ไหวแล้ว...
5 มีนาม
ผมมาถึโรเรียน มีเพื่อนนหนึ่ทัผม " อ้าว แลับมาเมื่อไหร่เนี่ย เมื่อี้เห็นเินไปอีทา แหม่เี๋ยวนี้หยิ่นะ ทั็ไม่อบ" แม้ผมะรู้สึุนแ่็ไ้แ่หัวเราะแห้ๆ ผมเพิ่ะมาถึนะ...
6มีนาม
ผมอัวอาารย์ไปเ้าห้อน้ำระหว่าาบ เมื่อผมลับมา็พัพอี ะที่ผมำลัเรียับานนอยาะายให้รู้แล้วรู้รอ มีเพื่อนผู้หิยื่นัเอร์มารหน้าผม เธอเห็นผมทำหน้าๆ เธอึอบ้วยประโยวนว่า
"็ที่แอยืมเมื่อี้แ่เราใ้อยู่ไ อ่ะ เราใ้เสร็แล้ว"
"็ที่แอยืมเมื่อี้แ่เราใ้อยู่ไ อ่ะ เราใ้เสร็แล้ว"
7 มีนาม
อนผมมาที่โรเรียนอยู่ีๆ็โนอาารย์ฝ่ายปรอเรียไปพบ ท่านล่าวหาว่าผมทำลายรูปวาในห้อศิลปะรวมถึรูปปั้นนเละ ผมปิเสธทุทา แ่ผม็ถึับ็อเมื่ออาารย์เปิล้อวรปิใหู้ ผมยืนอยู่ในห้อศิลปะ หันมาแสยะยิ้มให้ล้อ แล้วใ้วานในมือทำลายทุอย่าในห้อศิลปะ เวลาที่บออยู่ที่มุมอบอว่านั่นือเวลา 21.30น. ึ่ในเวลานั้นผมอยู่ับแม่และพ่อที่บ้าน! ผมโทรเรียพ่อและพ่อ็ยืนยันไ้ว่าผมอยู่บ้านในเวลานั้นริๆ
8 มีนาม
นี่มันวันเสาร์และผม็เรียนทั้วัน นอนประมา 22.40น. ะที่ผมนั่อ่านหนัสืออยู่นั้น เิฝนหนั อยู่ีๆไฟ็ับ ผมล้วมือเ้าไปในลิ้นัเพื่อหาไฟายแ่็หาไม่เอ ทันในั้น ฟ้า็แลบาม้วยเสียฟ้าผ่า แสาฟ้าแลบทำให้ผมเห็นท่าทาผมอนนี้าทาระ ผมนั่ัวรและยิ้มแปลๆ หน้าผมีมา ออผม่อยๆเอียไปทา้ายทีละนิ แ่เมื่อไฟิผมึเพิ่นึไ้ว่า...สิ่ที่อยู่ิโ๊ะหนัสือผมนั้นไม่ใ่ระแ่เป็นหน้า่า...
ผมวิ่ไปยัห้อนอนแม่ และเาะประูเพื่อะไปอนอน้วย
9 มีนาม
ผมื่นมาอน8.00น. แม่นั่รอผมที่โ๊ะทาน้าว นมหม...ผม้อออไปื้อที่ร้านสะวื้อหน้าปาอย
เมื่อผมลับมา็พบแม่ล้าานอยู่ ผมถามแม่ถึอาหารเ้าอผม แม่อบว่าผมเพิ่ะทานหมไปเมื่อี้และบอแม่ว่าะออไป้านอพร้อมี้ไปที่แ้วบนโ๊ะที่มีราบนมิอยู่ เมื่อผมเปิู้เย็น็พบว่ามีวนมที่มีรอยเปิแล้วแ่อยู่ ผมเพิ่ะลับมาเอนะ... ผมนึถึเหุาร์ที่ผ่านมา มีหลายนเห็นผมอยู่ทีหนึ่ทั้ที่ผมอยู่อีที่หนึ่ แล้วไอสิ่ที่เิึ้นเมื่อืนอะไร?
10มีนาม
ผมรู้สึหัวเสียับทุสิ่ทุอย่าที่เิึ้น ผมเินหาที่อ่านหนัสืออนเที่ย เมื่อถึที่มุมึ ผมเห็นัวผมอีนนั่อยู่ ามอมาที่ผม้วยแววาทีู่มีวามสุนน่าลัว เาูเหมือนนเสียสิ เายืนึ้นและวิ่เอาไม้มาีหัวผมนผมหมสิไป
11มีนาม
ผมื่นึ้นมาในโรพยาบาล พ่อถามว่าเิอะไรึ้น ผมเล่าเรื่อทุอย่าให้พ่อฟัแ่พ่อไม่เื่อและหาว่าผมี่เ่า
ผมออาโรพยาบาลในอนเย็น ผมไ้พบับัวผมนนั้นอีรั้ "แน่ะ เรียับีวิมาเลยนะ อย่าลืมหาอะไรสนุๆทำ่อนะสายเินไปล่ะ" มันพู
12 มีนาม
ผมิะใ้ีวิอย่าสบายๆูบ้า หลัเลิเรียนผมึไปเะบอลับเพื่อน ผมมีวามสุมา ผมลืมวามเรียที่เิึ้นไปไ้...ผมไม่เยรู้สึีอย่านี้มา่อน
18 มีนาม
ผมใ้ีวิอย่ามีวามสุมาเรื่อยๆนถึวันนี้ รูประำั้นไ้รายานเรื่อที่ผมไปเล่นบอลับเพื่อนให้พ่อฟั พ่อรู้สึผิหวัึ่อว่าผม
19 มีนาม
ผมสอบิ พ่อรู้เ้าึ่อว่าผม้วยถ้อยำรุนแร
" แล้วอย่าี้มึะเป็นหมอไ้ยัไ!!! แ่เลยัไ้!!"
"พ่อรับ...ผมไม่ไ้อยาเป็นหมอ"
"ูเลี้ยมึมานะ มึเป็นลูู มึ้อเรียนหมอ"
ผมวิ่เ้าห้อไป ผมทั้โมโหทั้น้อยใ นี่มันีวิอผมนะ
20 มีนาม
วันนี้ประาศผลสอบวัระับ รูประำั้นเรียผมไป่อว่าเรื่อที่ะแนนอผมออมาไม่ี
"เี๋ยวนี้เอาแ่ทำัวเหลวแหล มัวแ่ไปเะบอลับเ้าพวนั้นอยู่ไ้ เห็นมั้ยล่ะ ะแนนออมาห่วยมา"
...
"มีอะไระแ้ัวมั้ย แล้วอย่าี้ะไปเป็นหมอไ้ยัไ!!"
...ีวิอผม
"รั้นี้แผิมานะรู้ัวมั้ย!!! ื่อเสียอโรเรียนเลยนะเว้ย!!"
...ุห่วแ่ื่อเสียโรเรียน
"เียบทำไมล่ะ ทีอย่านี้ล่ะสำนึ อนออไปเล่นไม่เยิถึอนาัวเอ"
...พอไ้แล้วล่ะรับ
"แนี่มันเ็ไร้อนาัๆ แมันไม่ใ่ลูศิษย์ัน!!"
ำล่าวว่าำหนิยัพล่ามอย่า่อเนื่อ ผมรู้สึแย่ับมันมา
อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้ อทนไว้
"อโทษรับ แุ่็ไม่ใ่อาารย์อผมเหมือนัน!!!"
ผมอีนหนึ่ปราัวอยู่้าหลัอาารย์ เาว้ารรไรบนโ๊ะแล้วระหน่ำแทอาารย์ไม่ยั้ เลือสาระเ็นไปทั่วห้อ เาใ้รรไรัปาออาารย์นนั้น อาารย์ิ้น้วยวามเ็บปว เายัใ้รรไรแทอาารย์นพื้นห้อและผนัเ็มไป้วยเลือ สุท้ายเาึปาออาารย์
"อาารย์รับ อนนี้หมอที่ไหน็่วยอาารย์ไม่ไ้แล้วล่ะรับ"
ผมที่ยืนูอยู่สะุ้รู้สึัว่อนะพบว่า ผมอีนหนึ่หายไปแล้ว มืออผมำรรไรเปื้อนเลือไว้แน่น เลือระเ็นโนเสื้อผ้าอผม ผมเินออไปที่ระเบีย ยืนนิ่อยู่รูหนึ่่อนะทิ้ัวิ่ัวลมา ภาพสุท้ายที่ผมเห็นือ ผมอีนหนึ่ยืนอยู่ที่ระเบียที่ผมลมา่อนที่ทุอย่าะับวูบไป
................................................................................................
านัเียน
ผมอบุทุท่านที่เ้ามาอ่านรับ อนนี้อามีเนื้อหารุนแรไปสันินะรับ แ่ผมแ่อนนี้ในแนวเสียสีสัมโยสะท้อนถึปัหาารศึษาและวามันรับโยัวละรปริศนาที่โผล่มาในเนื้อเรื่อ็ือิใอัวละรหลัรับ หาท่านผู้อ่านท่านใเป็นผู้ให่็อวามรุาว่าถ้าท่านมีลู ท่านอย่าันเ็ให้มาเลย ้อสอบสมัยนี้มัน็ยาึ้นทุปีๆ อย่าเอาสมัยทีุ่ประสบวามสำเร็มาันลู้วยรระที่ว่า'ุทำไ้ ลู็ทำไ้' อย่าบัับให้เรียนในสิ่ที่ลูไม่้อาร มันไม่มีวันประสบวามสำเร็หรอรับถ้าทำานแล้วไม่มีวามสุ ปล่อยให้ลูเล่นีฬาหรือนรี็มีผลีนะรับ อย่าไปวาพวเาเลย ุสามารถำหนิพวเาไ้ แ่อย่าใ้ถ้อยำรุนแรนะรับ แน่นอนว่าผมยัอยู่แ่ม.้น หาผู้ให่ท่านใเ้ามาอ่านท่านอาิว่าผมยัเ็ ไม่เ้าใ รับ ผมไม่เ้าใรระอุ ผมเ้าใแ่วามรู้สึอผมและเพื่อนที่เยโนันาทาโรเรียนและรอบรัวรับ
ัวอย่ารับ รุ่นพี่ผมสอบไม่ไ้ที่1 (ห้อิ) ุแม่นนั้นว่าพี่นนั้น่อหน้าอาารย์และเพื่อนๆรับ เพื่อนผมบานเยโนัในห้อน้ำเพราะเรื่อเรียนยัมีเลยรับ
ผมอหยุยาวน่วเมษายนปีหน้านะรับ เพราะผม้อสอบเ้ารับ ้อออภัย้วยนะรับ
อบุที่รับฟัรับ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น