คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราวครั้งที่ 1
ท้องฟ้าสีเทาหม่นๆ ลอยปกคลุมเหนือกรุงเทพมหานครอันหนาแน่นไปด้วยรถราและผู้คนต่างเพศต่างวัย แม้กระทั่งโรงเรียนมัธยมศึกษาชื่อดังแห่งหนึ่ง เม็ดฝนเม็ดเล็กๆ ค่อยทิ้งตัวโปรยปรายลงมาเป็นระยะๆ จนในที่สุดก็กลายเป็นฝนห่าใหญ่ กลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสายนั้น บริเวณสนามบาสเกตบอลของโรงเรียนยังมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ ผมสีดำสนิทลู่ลงแนบแก้มขาว เสื้อนักเรียนที่ทั้งบางและเป็นสีขาวเมื่อถูกน้ำ จึงเผยให้เห็นเรือนร่างที่บ่งบอกถึงการดูแลสุขภาพของตนเองตลอดเวลา เด็กหนุ่มเงยหน้าแล้วแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบสิ่งหนึ่งออกมา วัตถุมีคมสีเงินวาวยาวประมาณคืบกว่าๆถูกเด็กหนุ่มใช้ทาบที่ลำคอขาวนวล จากนั้น...
"คัท!!! พอๆ วันนี้เลิกได้แล้ว" เสียงประกาศิตจากท่านผู้กำกับนามแพรพัน ทำให้พวกสต๊าฟที่กำลังสนุกสนานกับการโปรยสายฝนจำลองต้องหยุดชะงัก พร้อมคำสบถที่พรั่งพรูออกมาที่ผู้กำกับดันขัดจังหวะการเล่นสนุก
"ขุน วันนี้นายแสดงได้ดีมากเลยนะ มีใครไปกระตุ้นอะไรรึเปล่า" แพรพันเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่กำลังยืนเช็ดผมของตัวเองอยู่ นัยน์ตาที่ปกติออกจะดูใสซื่อและน่าแกล้ง วันนี้กลับดูหงุดหงิดเมื่อเธอเอ่ยถาม
"ก็ใครล่ะครับที่เคี่ยวผมตั้งแต่เช้ายันเย็น" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเซ็งๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมากไปกว่านั้น ถึงจะทำหน้าโกรธยังไง แต่ 'ขุน' ก็ยังดูน่าแกล้งอยู่ดี องค์ประกอบรูปร่างหน้าตาของขุนเล่นดูน่ารักไปซะทุกอย่างเลยนี่นา ตั้งแต่ผมสีดำที่ยุ่งไม่เป็นทรง ใบหน้ารูปไข่กับนัยน์ตาใสซื่อ แถมผิวก็ขาวอีกต่างหาก
"ถ่ายเสร็จแล้วใช่ไหม จะได้กลับบ้าน" น้ำเสียงเยือกเย็นดังมาจากทางด้านหลัง ทั้งแพรพันทั้งขุนหันไปมองพร้อมๆกัน "ฉันรอจนรากจะงอกอยู่แล้วนะ" เด็กหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ เขามารอขุนที่ต้องถ่ายหนังสั้นทุกวัน และถึงแม้จะเป็นวันหยุดอย่างเสาร์-อาทิตย์ ก็ไม่มีเว้น
"ถามผู้กำกับเอาเองสิวะ ว่าจะให้ฉันกลับได้รึยัง?" ไม่ค่อยจะประชดกันเท่าไหร่เลยนะไอ้ขุน แพรพันนึกในใจ แล้วจึงไล่ให้ขุนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ขืนพระเอกของเรื่องเป็นอะไรไปคงจะไม่เป็นผลดีต่อหนังสั้นที่จะส่งประกวดแน่ๆ
"ขุน พรุ่งนี้ไม่ต้องมาถ่ายนะ ฉันติดธุระ อิงฟ้าก็ไปต่างจังหวัด วายุก็ติดงานที่บ้าน" เสียงแพรพันตะโกนไล่หลังขุนที่กำลังเดินอยู่ เขาหันกลับมาพยักหน้ารับสองสามทีแล้วถึงเดินออกจากโรงเรียนไป
"งานยุ่งใช้ได้เลยนี่" เพื่อนของขุนที่เดินมาด้วยกันทักขึ้น
"ก็ยังไม่เท่ากับประธานชมรมมวยอย่างแกหรอกเซ พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหม ไหนๆก็ว่างทั้งที" ขุนเอ่ยปากชวนอย่างอารมณ์ดี เซ เพื่อนสนิทของขุน เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ด้วยดีกรีลูกครึ่งไทย-อังกฤษ-จีน และตำแหน่งประธานชมรมมวยไทย ทำให้เซเป็นหนุ่มที่มีสาวๆกรี๊ดกร๊าดมากคนหนึ่งของโรงเรียน
"ไม่เอา เบื่อ ขี้เกียจ" สามคำง่ายๆสำหรับคำตอบ เพราะเป็นคนขี้เบื่อเลยทำให้เซไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษตั้งแต่ที่ขุนเคยรู้มา แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมคนขี้เบื่ออย่างหมอนี่ถึงได้ยอมมาเป็นเพื่อนกับคนพูดมากอย่างเขา
"ไอ้เซ ไปดูเป็นเพื่อนหน่อยเถอะนะ ฉันไม่มีใครไปดูด้วยแล้วนะ ขอร้องล่ะ" เซเหลือบตามองคนข้างๆที่กำลังทำหน้าวิงวอนเหมือนลูกหมาอ้อนเจ้านายไม่มีผิด มันทำให้เขาอดหัวเราะไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้มันจริงๆ
"เออๆ ก็ได้ แต่ถ้าฉันหลับในโรงจะว่ากันไม่ได้นะ" เซดักคอ ขุนหัวเราะร่าแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"มีแกไปเป็นเพื่อนฉันก็โอเคแล้ว" ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยถึงแผนกำหนดการของวันพรุ่งนี้ จู่ๆ ก็มีกลุ่มนักเรียนต่างโรงเรียนเข้ามาล้อมกรอบทั้งสองคนไว้ ไอ้หน้าบากคนหนึ่งก้าวออกมาข้างนอกพร้อมชี้หน้าเซอย่างหาเรื่อง
"แกสินะ ที่ต่อยลูกน้องฉันที่ร้านเกมเมื่อวานนี้ ไม่รู้จักนักเลงใหญ่แถวนี้รึไง ไอ้น้องชาย" นักเรียนคนหนึ่ง ที่ขุนแอบคิดลึกๆว่ามันน่าจะเป็นนักมวยปล้ำมากกว่าตะโกนข่มขวัญ เซถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมโยนกระเป๋าที่สะพายอยู่ในขุนถือไว้ จังหวะที่ไอ้อ้วนนักมวยปล้ำนั้นเงื้อมหมัดจะต่อยเขา เซก้มตัวหลบหมัดนั้นอย่างว่องไว มือซ้ายกำหมัดแน่นก็เสยปลายคางของไอ้อ้วนได้ไม่ยากเย็น ส่งผลให้มันลงไปนอนอยู่ที่พื้น
"มีใครจะลองอีกไหม??" น้ำเสียงเย็นๆของเซทำเอาพวกนักเลงถอยร่นไปหลายก้าว
"ฝะ ฝากไว้ก่อนเถอะ" ไอ้คนอื่นพอเห็นลูกพี่ตัวเองหงายลงง่ายๆแบบนั้นก็ทำได้แค่วิ่งหางจุกตูด เซแบมือมาขอกระเป๋าคืนจากขุนที่ยังตามเหตุการณ์อะไรไม่ทันแล้วรีบเดินต่อไป
"เฮ้ย เซๆ รอด้วยดิ" ขุนที่เพิ่งจะได้สติรีบวิ่งตาม "เมื่อกี้นายเจ๋งว่ะ หมัดเดียวจอดเลย สมกับเป็นหัวหน้าชมรมมวยจริงๆ" ขุนพูดอย่างตื่นเต้น เขาไม่ค่อยเห็นเซชกใครนอกสังเวียนมาก่อนเลย แต่คนพวกนั้นมาหาเรื่องก่อนนี่นะ มันเป็นธรรมดาที่เซจะตอบโต้
"ก็ถ้าไม่ทำให้หมัดเดียวจอด นายก็พลอยซวยไปด้วยน่ะสิ" เซตอบ
"แล้วยังไงล่ะ เห็นอย่างนี้ฉันก็สู้คนนะ" ขุนพูดอย่างหนักแน่น พร้อมถกแขนเสื้อขึ้นยืนยันคำพูด เซเห็นแบบนั้นแล้วอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ เขาหยุดเดินแล้วแตะมือที่บ่าของขุนเบาๆ
"ฉันไม่ยอมให้เพื่อนคนสำคัญของฉันถูกใครทำร้ายเอาหรอกน่ะ"
ความคิดเห็น