คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EXOXYOU:SEHUN WAITING FOR YOU 1 100%
Ficforyou
Waiting for you 1
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ไอ้เซฮุนโว้ยมึงตายอยู่ในห้องน้ำหรอวะ!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของรูมเมทดังก้องไปยังห้องน้ำที่มีเซฮุนอยู่ ก่อนประตูจะถูกเปิดออกพร้อมกับสีหน้าเรียบนิ่งของเจ้าตัว เล่นเอาจงอินที่เป็นเพื่อนร่วมห้องหมั่นไส้
“เดี๋ยว..”
เซฮุนชะงักฝีเท้าก่อนจะหันมามองตามเสียงเรียกของจงอิน ในขณะที่มือหนายังคงเช็ดผมตัวเองอยู่ลวกๆ
“มึงหาพี่รหัสเจอยัง?”
เซฮุนส่ายหน้าแทนคำตอบสองอาทิตย์แล้วตั้งแต่เขาเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ประเพณีพี่รหัสน้องรหัสเริ่มขึ้นตั้งแต่เริ่มเปิดภาคเรียนจนป่านนี้เขาก็ยังหาตัวไม่เจอด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะมาใส่ใจสักเท่าไหร่ ยังไงซะพี่รหัสเขาก็มาปรากฏตัวเองล่ะ
ชายหนุ่มสวมยูนิฟอร์มเสร็จเรียบร้อยเตรียมตัวจะไปเรียนคาบบ่ายนี้ ทว่าเสียงจงอินทั้งๆที่อยู่ในห้องน้ำเอ่ยใช้เขาเสียก่อน
“ไปรดน้ำดอกไม้ที่หน้าระเบียงด้วย”
เซฮุนส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะไปหยิบฝักบัวรดน้ำแล้วเดินออกไปที่ระเบียง มือขาวจัดการรดน้ำดอกไม้สีสดในกระถางช้าๆ เขาไม่ใช่คนพิถีพิถันอะไรมากและดอกไม้นี่ก็ไม่ใช่ของเขา แต่มันเป็นของจงอินที่ปลูกไว้เอาไปให้แฟนมัน
ทว่าดวงตากลับมองเห็นผีเสื้อตัวน้อยๆกำลังเกาะอยู่กับกลีบดอกไม้สีสดอยู่ สีของปีกมันดูโดดเด่นกว่าดอกไม้ดอกนั้นเสียอีกขยับปีกเล็กน้อยๆเมื่อดูดน้ำหวานเสร็จสรรพก็บินผ่านหน้าเขาไป…
ดูดน้ำหวานเสร็จแล้วก็บินจากไปงั้นหรอ..
เหมือนใครบางคนที่เข้ามาทำให้หัวใจหวั่นไหวแล้วเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เซฮุนหันหลังกลับเข้ามาจัดการปิดประตูหน้าระเบียงก่อนที่จงอินจะเดินถือโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาจากห้องน้ำ หน้าตาดูไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
“มือถือมึงลืมในห้องน้ำเอาเข้าไปทำเชี่ยไรห้ะ?”
เซฮุนไม่ตอบคำถามแต่กลับไปหยิบมือถือของตัวเองในมือของจงอินมองดูพวงกุญแจรูปผีเสื้อที่ห้อยอยู่ว่ามันหลุดหรือไม่
“ผีเสื้อหรอนี่มึงตุ้ดป้ะเนี่ย?”
เซฮุนเหลือบตามองหน้ารูมเมทด้วยสายตาขวางเล่นเอาจงอินหุบยิ้มทันทีก็ไม่เข้าใจหรอกว่าที่เวลาเขาพูดถึงผีเสื้อทีไรมันจะเป็นแบบนี้ทุกที เคยเข้าไปในห้องนอนมันครั้งนึงนึกว่าดงผีเสื้อซะอีก
เซฮุนเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจรูมเมทตัวเองที่ยืนเกาหัวอยู่อย่างงุนงง
ชายหนุ่มเดินเข้ามหาวิทยาลัยตามปกติที่เคยทำ นึกถึงตอนเรียนอยู่มัธยมปลายกว่าจะเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เพราะใครบางคนที่เป็นเหมือนแรงผลักดันให้ตั้งใจและทำให้ได้และในที่สุดเขาก็ทำได้
แต่จุดประสงค์ไม่ใช่มหาวิทยาลัยแต่เพราะใครบางคนต่างหากที่ทำให้เขาดั้นด้นมาที่นี่ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เจอใครคนนั้น
สามปีแล้วสินะ
สองอาทิตย์ที่เปิดภาคเรียนก็ยังไม่เจอหน้าใครคนนั้นสักที มหาลัยตั้งใหญ่ตั้งกว้างแล้วเมื่อไหร่เซฮุนจะได้เจอสักที
อยากเจอจนใจจะขาดแล้วนะ
พี่คนดี..ของโอเซฮุนอยู่ที่ไหน..
บรรดานักศึกษาสาวรุ่นพี่ต่างมองเขาเป็นตาเดียวมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เขาอยู่ม.ปลายแล้วจนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังถูกจับจ้อง เซฮุนไม่ค่อยชอบเป็นจุดเด่นไม่ชอบให้ใครจ้องมองเขาบ่อย ดังนั้นเขาจึงหลบเลี่ยงสายตานับสิบแบบนี้เป็นประจำ
คนที่อยากให้มองกลับไม่มองเห็นเขาด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มเดินไปยังล็อกเกอร์เก็บของทว่ามันกลับผิดปกติเมื่อล็อกเกอร์ของเขาถูกเปิดออกอยู่ เซฮุนเห็นเพียงร่างหญิงสาวด้านข้างกำลังทำอะไรอยู่ข้างในล็อกเกอร์ยุกยิกๆ แถมยังเขย่งปลายเท้าให้ลำตัวสูงขึ้นไปอีก
“ทำอะไรครับ?”
“โอ๊ะ!”
หญิงสาวนิรนามสะดุ้งโหยงเมื่อเจอเสียงบุคคลใหม่ ก่อนที่บานประตูล้อกเกอร์จะถูกจับโดยเจ้าของ นั่นทำให้รู้ได้ทันทีว่าถูกจับได้เสียแล้วสินะ
เซฮุนหรี่สายตามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนกระทั่งหญิงสาวหันหน้ามาเท่านั้น ใบหน้าที่เคยเย็นชากลับแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะใช่….
สามปีที่ผ่านมาไม่เคยเปลี่ยนไปสักนิด
พี่คนดีของโอเซฮุนอยู่ตรงหน้าแล้ว..
เรื่องจริงใช่ไหม เซฮุนไม่ได้ฝันไป…
เซฮุนกัดริมฝีปากก่อนจะจ้องหน้าพี่คนดีอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้มองผิดไป เขาจำทุกอย่างเกี่ยวกับพี่คนดีได้หมด จำทุกอย่างแม้กระทั่งสิ่งเล็กๆน้อยๆที่พี่คนดีชอบหรือไม่ชอบอะไร
แล้วพี่คนดีจะจำเซฮุนได้รึเปล่า…
“โดนจับได้ซะและ”
หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมถอนหายใจออก ในขณะที่เซฮุนกำสายสะพายกระเป๋าไว้แน่นกำลังรอว่าพี่คนดีของเขาจะพูดอะไรต่อไป
“โอเซฮุนสินะ..”
เซฮุนเบิกตากว้าง หรือว่าพี่คนดีจะจำเขาได้ พี่คนดีจำเซฮุนเมื่อสามปีก่อนได้ใช่ไหม
“พี่คือพี่รหัสนายไง..”
…..เปล่าเลย
พี่คนดีไม่ใช่แค่จำไม่ได้แต่เซฮุนไม่เคยอยู่ในความทรงจำของเธอเลยต่างหาก ที่แท้เธอก็คือพี่รหัสของเขาเองสินะ ที่พูดชื่อเขาก็เพราะเป็นน้องรหัสไม่ใช่เด็กชายโอเซฮุนเมื่อสามปีก่อนเลย
“พี่ชื่อนาบีเรียกบีเฉยๆก็ได้”
เซฮุนพยักหน้ารับก่อนที่หญิงสาวจะเอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ให้ความอบอุ่นระหว่างพี่กับน้อง
แต่สำหรับโอเซฮุนมันไม่ใช่…
การกระทำแบบนี้รอยยิ้มแบบนี้สายตาแบบนี้ มันทำให้เขานึกถึงเมื่อสามปีก่อนที่พี่คนดีช่วยเขาไว้ ตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นถึงแม้มันจะเป็นเพียงวัยเด็กของเขาและพี่คนดีที่อยู่มัธยมปลายก็ตาม
ทำไมนะ ทำไมกัน ทำไมถึงจำเซฮุนไม่ได้
“น้องรหัสพี่หล่อจัง”
หญิงสาวพูดพลางเลื่อนมือมาหยิกแก้มเบาๆ รู้สึกชอบใจอีกฝ่ายที่เป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจา ความจริงนาบีเพิ่งมาดูแลน้องรหัสก็วันนี้ สองอาทิตย์ที่ผ่านเธอกำลังวุ่นอยู่ธุรกิจทางบ้านจนไม่มีเวลามาดู แต่ก็ถูกจับได้ตั้งแต่วันแรกซะแล้ว
“ว่าแต่กินข้าวเที่ยงหรือยัง?”
นาบีเอ่ยถามก่อนจะลดมือลงแล้ววางไว้ข้างลำตัวเหมือนเดิม จ้องมองหน้าน้องรหัสที่ทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วนึกขำ เซฮุนเป็นอะไรไปเธอดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ
“ย..ยังครับ..”
“ดีเลยพี่ทำข้าวกล่องมาให้ด้วยแหละ”
หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบข้าวกล่องห่อด้วยผ้าอย่างดีจากล็อกเกอร์ที่กะว่าจะให้น้องรหัสแปลกใจเสียหน่อย แต่ยังไงซะถูกจับได้แล้วก็กินด้วยกันเลยแล้วกัน
“ไปกินข้าวกัน”
ข้อมือหนาถูกมือเล็กๆของพี่คนดีคว้าจับแล้วออกแรงดึงให้เดินไปตามกัน ก้มมองข้อมือตัวเองจู่ๆแก้มสีขาวก็ปรากฏรอยแดงจางๆ ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ชินชาไปนานกว่าสามปี
มันเป็นแบบนี้หากมีพี่คนดีอยู่ข้างๆ…
“ทำไมเซฮุนไม่ค่อยพูดเลยล่ะ”
นาบีเอ่ยถามในขณะที่ยื่นตะเกียบให้น้องรหัสตัวเอง สังเกตมาอยู่พักใหญ่ๆมีแค่เธอเท่านั้นที่เป็นฝ่ายถามอยู่ฝ่ายเดียว มันก็ดีอยู่ที่น้องรหัสของเธอเป็นแบบนี้ แต่เซฮุนก็ไม่พูดอะไรออกมาเลยเว้นก็แต่พยักหน้ากับส่ายหน้าเท่านั้น
“ผม…”
ผมคิดถึงพี่..
“ฮะฮ่าฮุนอ่าไม่ต้องเกร็งก็ได้ทำตัวสบายๆเถอะ”
นาบีพูดอย่างเป็นกันเองกับน้องรหัสตัวเองเพื่อให้เซฮุนไม่ต้องอึดอัดระหว่างพี่น้องที่เพิ่งพบกันครั้งแรก เหลือบมองชายหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาเงียบกริบก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยน
เซฮุนประหม่าอีกครั้งไม่กล้าสบตากับพี่คนดีของเขาตอนนี้หน้าอกด้านซ้ายมันเต้นแรงจนกลัวว่าเธอจะได้ยิน
เซฮุนชอบที่พี่คนดีลูบหัวเขา ชอบที่พี่คนดียิ้มให้เขา ชอบที่พี่คนดีพูดกับเขา ชอบทุกอย่างที่เป็นนาบี นาบีที่เหมือนผีเสื้อที่สดใสยามดูดเกสรดอกไม้….
“ไม่กินซักทีพี่ป้อนดีกว่า”
นาบีหยิบตะเกียบจากมือของเซฮุนคีบข้าวปั้นที่เธอตั้งใจทำมาให้แล้วยื่นจ่อปากน้องรหัสที่ดูอ้ำอึ้งอยู่อย่างไม่คิดอะไร เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่หญิงสาวจะยิ้มให้ ยิ้มให้อีกแล้ว…
ชายหนุ่มอ้าปากกินข้าวปั้นจากพี่คนดีป้อนให้ มันอร่อยที่สุดแล้วสำหรับอาหารที่กินมาทั้งหมด ในขณะที่นาบีจ้องมองน้องรหัสตัวเองเพื่อรอดูว่าอาหารที่เธอทำมาจะกินได้หรือเปล่าและก็ต้องโล่งอกเมื่อเซฮุนยังคงเคี้ยวตุ้ยๆไม่พูดอะไรสักคำ
“อร่อยมั้ย?”
“…”
เซฮุนเงยหน้ามองหญิงสาวเมื่อได้ยินคำถาม ใบหน้าเปื้อนยิ้มของพี่คนดีทำให้เซฮุนต้องอมยิ้มที่มุมปากน้อยๆซึ่งน้อยคนนักที่จะเห็นมันหรือบางทีอาจจะไม่มีเลยก็ได้..
พี่คนดีจะเป็นคนเดียวที่ได้เห็นมัน…เท่านั้น
“ว่าไงหืม?”
“อ..อร่อย..ครับ..”
“จริงหรอดีใจจังพี่ตั้งใจทำมาให้เราเลยนะกินเยอะๆล่ะ”
เป็นอีกครั้งที่พี่คนดีคีบอาหารมาจ่อปากป้อนคำที่สองเซฮุนไม่รอช้ารับอาหารเข้าปากทั้งที่ยังอมยิ้มอยู่ มันคงจะดีหากได้กินข้าวกับพี่คนดีของเขาทุกวัน..
ครืด ครืดด
“อ่าว่าไงมาร์ค..”
เซฮุนจ้องมองพี่คนดีพูดกับคนปลายสายโดยที่หญิงสาวขยับตัวเปลี่ยนท่าหันข้างคุยโทรศัพท์อยู่
“ฮะฮ่าแกจะบ้าหรอวะ”
เซฮุนรู้สึกไม่ชอบใจที่รอยยิ้มของพี่คนดีที่เคยยิ้มให้เขาถูกแบ่งให้ใครอีกคนที่อยู่ปลายสาย ชายหนุ่มกำหมัดแน่นระงับความไม่พอใจอยู่ในความรู้สึก อยากจะพูดอยากจะบอกให้พี่คนดีสนใจคนข้างหน้าที่กำรังรอบ้างสักนิด
แต่โอเซฮุนก็ลืมไปว่าเป็นแค่น้องรหัสจะไปมีสิทธิ์อะไรทำแบบนั้น..
“อะไรนะทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกวะ!!เออไปแล้วๆๆ”
ใบหน้าที่เคยหัวเราะเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นคิ้วขมวดทันทีนั่นก็ทำให้เซฮุนรู้ว่าพี่คนดีจะไม่อยู่กินข้าวกับเขาอีกต่อไป ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้อีกแล้ว..
“ฮุนอ่าพี่ต้องไปแล้วนะกินให้หมดละแล้วก็นี่เบอร์พี่มีไรโทรมาได้นะ”
นาบีพูดอย่างร้อนรนส่งตะเกียบคืนให้เซฮุนที่นั่งจ้องมองเธออยู่ หยิบกระดาษโน๊ตและปากกาในกระเป๋าจดเบอร์โทรยิกๆแล้วส่งให้น้องรหัส ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวอีกครั้งแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินหันหลังไป
ชายหนุ่มมองตะเกียบในมือตัวเองที่ก่อนหน้านี้มันอยู่ในมือพี่คนดีที่กำลังป้อนอาหารเขา แต่ตอนนี้เขากลับมานั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง พาลให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ฉายซ้ำเมื่อสามปีก่อน
‘พี่ต้องไปแล้วนะรีบกลับบ้านอย่าให้แผลโดนน้ำนะเข้าใจใช่มั้ย?’
ถึงแม้จะเข้าใจดีว่าเดี๋ยวก็เจอกันอีกครั้งแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้ เขาได้เจอพี่คนดีแล้วแต่ก็ยังอยากจะอยู่ต่ออีกสักนิด อยากจ้องมองหน้าพี่คนดีไปอีกสักพัก แต่มันก็ไม่เป็นไปตามดั่งใจ สุดท้ายเขาก็อยู่คนเดียวอีกจนได้
เซฮุนเดินเข้ามาในหอพักจงอินคงจะเรียนภาคค่ำกว่าจะกลับก็คงดึกดื่นบรรยากาศเลยเงียบเหงาไปหน่อย เปิดประตูเข้าห้องนอนตัวเอง วางกล่องเข้าที่เขาด้วยผ้าสีสวยไว้เหมือนเดิมอยู่บนโต๊ะ ล้วงหยิบกระดาษแผ่นเล็กในกระเป๋าเสื้อที่มีเบอร์ของพี่คนดีของเขาอยู่
อยากโทรไปจัง…แต่จะมีเหตุผลอะไรให้โทรไปล่ะ
วางไอโฟนลงกับเตียงก่อนจะหยิบสมุดไดอารี่ที่หน้าปกห่อหุ้มด้วยผ้าสีซีดในลิ้นชัก มีความหนาอยู่พอสมควรเพราะเขาเริ่มเขียนมันตั้งแต่เริ่มต้นเจอพี่คนดีในวันนั้น…
ลงมือเขียนตัวอักษรบนเนื้อกระดาษอย่างเชื่องช้า นึกถึงวันนี้ที่เขาเจออะไรเกี่ยวกับพี่คนดีมาบ้าง วันนี้เป็นวันแรกที่โอเซฮุนมีอะไรให้เขียนเยอะมากกว่าวันที่ผ่านมา เพราะตลอดสามปีตั้งแต่พี่คนดีของเขาจบมัธยมปลายไป เขียนแค่คำว่า….
‘ผมอยากเจอพี่’
ลงมือเขียนเสร็จเขาจึงจัดการกับธุระส่วนตัวของตัวเอง ล้มตัวนอนบนเตียงกว้างเมื่อทำธุระเสร็จสรรพ นึกถึงใบหน้าของพี่คนดีเมื่อยามลูบหัวเขา ทั้งยิ้มให้…ทั้งห่วงใย…
มุมปากหยักยกยิ้มช้าๆ การที่ได้เจอหน้าพี่คนดีเหมือนเวลาที่รอคอยมาทั้งชีวิตมันคุ้มค่ามากหากแลกกับความเหนื่อยที่เขาต้องตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ให้ได้
คุ้มค่าจริงๆ..
************
เวลากลางวันที่นักศึกษาจะมากินข้าวกันที่โรงอาหาร วันนี้เซฮุนเรียนเสร็จตั้งแต่สายๆพร้อมกับจงอิน รอเพื่อนผิวเข้มซื้อข้าวมากินด้วยกันอยู่ที่โต๊ะ ก่อนที่เซฮุนจะวางกล่องข้าวที่ตั้งใจจะเอามาคืนพี่รหัสของเขา แต่จนป่านนี้ยังไม่เห็นวี่แววของหญิงสาวเลย
“มองใครวะกูอยู่นี่”
จงอินเอ่ยถามเพื่อนตัวขาวพร้อมกับวางถาดอาหารลง ชะเง้อมองไปตามที่เซฮุนมันมองอยู่ก็ไม่เห็นจะมีใครสักหน่อย
“พี่รหัส…”
“เอ้าเจอแล้วหรอวะ”
เซฮุนพยักหน้าหงึกๆก่อนที่จงอินจะกินข้าวต่อโดยไม่สนใจ เซฮุนยังคงมองหาพี่คนดีอยู่อย่างนั้นแม้ไม่รู้ว่าเธอจะอยู่แถวๆนี้หรือไม่ เขาอยากรู้จังว่าพี่คนดีของเขาทำอะไรอยู่ตอนนี้..
จะกินข้าวยังนะ…
“ไอ้มาร์ค!เดินเร็วๆดิวะ!”
“ยัยบ้านิคนมันเบียดอยู่จะให้ฉันทำยังไงวะ”
นาบีใช้ฝ่ามือฟาดเข้าที่ลำแขนของเพื่อนสนิทอย่างนึกหมั่นไส้ มาร์คชวนเธอไปกินข้าวที่ห้างสรรพสินค้าใกล้กับมหาวิทยาลัย แต่นาบีก็ปฏิเสธเนื่องจากมีงานคั่งค้างที่ยังต้องเคลียร์ให้เสร็จในวันนี้ และถ้าหากจะต้องไปไกลถึงที่นั่นกินข้าวที่โรงอาหารมันจะไม่ง่ายกว่าหรือไง
“เอ้าไอ้ดำนี่”
มาร์คเรียกชื่อน้องชายที่นั่งกินข้าวอยู่ใกล้ๆที่ตัวเองยืนอยู่ เล่นเอาทั้งเซฮุนทั้งจงอินหันมาตามต้นเสียง ก่อนที่จงอินจะทำสีหน้าเบ้ปากใส่พลางยักไหล่อย่างกวนๆทำให้มาร์คต้องเอื้อมมือตบหัวจงอินอย่างหมั่นไส้
“ไอเด็กนี่กวนซะละ”
“จะทักทั้งทีทักให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง”
“จะให้ทักว่าไรล่ะเห้ยจงอินน้องรักแบบนี้น่ะเหรอ เหอะ”
เซฮุนจ้องมองระหว่างจงอินกับรุ่นพี่คนใหม่ที่กำลังสนทนากันอย่างกวนๆมันเคยเล่าให้ฟังอยู่ว่ามันมีพี่ชายแท้ๆอยู่คนนึง แต่มันกับพี่ชายก็ทะเลาะกันบ่อยจนทำให้มันต้องย้ายมาอยู่หอส่วนพี่มันก็อยู่คอนโดแถวๆมหาวิทลัยนี่แหละ ถึงจะทะเลาะกันยังไงก็ยังรักกันอยู่ดี
“มาร์คแกทำอะไรอยู่วะ”
มาร์คหันกลังกลับไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิทก่อนจะกวักมือเรียกให้นาบีเดินมาทางที่เขายืนอยู่ มาร์คจึงถือวิสาสะนั่งโต๊ะเดียวกับน้องชายเสียเลย
“มานั่งทำไมตรงนี้เอ้าจงอิน”
“หวัดดีเจ้”
เซฮุนที่ก้มกินข้าวอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินชื่อสรรพนามของใครบางคนพอดี ทำเอาเซฮุนต้องถือตะเกียบค้างไว้อยู่แบบนั้นก่อนที่สายตาของหญิงสาวจะสบเข้าพอดี
“โอ๊ะเซฮุนอยู่นี่เองหรอ”
นาบีเอ่ยทักทายน้องรหัสตัวเองด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนที่จะนั่งลงข้างๆกับมาร์คที่กำลังถกเถียงอยู่กับจงอินอยู่อย่างไม่สนใจใคร
“เรียนเป็นยังไงบ้างล่ะ”
นาบีเปิดประเด็นสนทนาหยิบยกเรื่องเรียนถามไถ่น้องรหัส เซฮุนจ้องหน้ามองพี่คนดีที่กำลังยิ้มให้เขาอยู่ เล่นเอาเซฮุนเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“ดีครับ. .”
“ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ถามพี่นะเข้าใจไหมครับ”
หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง จนบางครั้งเซฮุนก็หวั่นๆว่าพี่คนดีไปยิ้มให้ใครคนอื่นแบบนี้บ้างหรือเปล่า
พี่คนดีของเขาเป็นคนสวยน่ารัก ไม่แปลกหรอกหากจะมีคนมาชอบมารัก
เซฮุนวางตะเกียบลงก่อนจะหยิบกล่องเข้าแล้วยื่นให้ตรงหน้าพี่คนดีของเขา เล่นเอานาบีเอียงหน้าสงสัยก่อนที่เซฮุนจะขยับปากพูดกับเธอ
“ผม..คืนครับ”
“อ่าๆโอเคไว้วันหลังพี่จะทำมาให้กิน”
"รู้จักกันหรอบี"
มาร์คหันมาถามเมื่อกวนประสาทจงอินจนพอใจแล้ว นึกสงสัยว่าจะสนิทอะไรกันถึงขนาดต้องลูบหัวแถมยังยิ้มจนหวานหยาดเยิ้ม ก็เข้าใจอยู่ว่าเพื่อนสนิทเขาเป็นคนอัธยาศัยดียิ้มเก่งแต่นี่เพิ่งเจอกันเองไม่ใช่หรือไง
“ก็น้องรหัสฉันไง”
“คนนี้เองหรอ..ดูไปก็หล่อนะเนี่ย”
เซฮุนเงียบเมื่อเจอสายตาของพี่ชายจงอินมองมาแบบนั้น ทำเอามาร์คต้องหัวเราะในลำคอๆก่อนจะเท้าคองนั่งจ้องหน้าเซฮุนอยู่อย่างนั้นแต่ก็โดนฝ่ามือของเพื่อนตัวดีตีเข้ามาอีกรอบ
"มาร์คหยุดจ้อง..."
นาบีดูออกว่าเซฮุนคงจะอึดอัดและทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจ้อง ยิ่งเป็นมาร์คจอมขี้แกล้งยิ่งแล้วใหญ่ เธอรู้ดีว่าน้องรหัสเป็นคนเงียบๆและการพูดคุยแต่ละครั้งนั้นแทบนับคำได้
“อะไรวะจ้องนิดหน่อยก็ไม่ได้”
“ก็น้องฉัน หวงนะเว้ยนี่แกไม่ได้เป็นเกย์ใช่มั้ย”
มาร์คช้อนสายตามองนาบีขวางๆสีหน้ามันดูเหมือนไม่ไว้ใจเขาสักเท่าไหร่ ก่อนจะละความสนใจจากนาบีมาจ้องที่เซฮุนต่อ ถามว่าทำไมเขาถึงต้องจ้องเซฮุนอ่ะหรอ…
“ไม่ต้องสนใจพี่มาร์คหรอกนะเซฮุนสนใจแต่พี่ก็พอ”
นาบีแกล้งพูดพลางตวัดสายตามองเพื่อนตัวแสบนิดๆก่อนจะหันไปยิ้มให้เซฮุนต่อ เล่นเอาเซฮุนต้องก้มหน้าหลบสายตาอีกครั้ง ซึ่งมาร์ครู้ได้ทันทีว่าน้องรหัสของนาบีกำลังคิดอะไรอยู่ เห็นเพียงด้านข้างที่แก้มขาวๆเริ่มแดงจนลามไปถึงหูก็พอดูออก
ใครที่ไหนจะแสดงอาการเขินเงียบๆแบบนั้นหากไม่ได้คิดอะไร เซฮุนคิดอะไรมากกว่าน้องรหัสแน่ๆ
ชักจะสนุกแล้วสิ…
............100%.............
********************
อ้าวิืพี่มาร์คจะแกล้งอะไรน้อง แสบสุดๆ ติดตามนะคะ ฝากเม้นด้วยเน้อนางเอกจ๋า
รีบเม้นไรท์จะได้รีบอัพนะคะ อยากอ่านเร็วต้องเม้นนะนะนะนะนะ
คนเข้ามาอ่านกันเยอะนะแต่ไม่เม้นเลยอ่ะ
ไรท์ก็เริ่มไม่มีกำลังใจแล้วอ่ะ บางครั้งมันก็ตันนะคิดไม่ออก
อย่าลืมนะ นางเอกชื่อนาบี นาบีที่แปลว่าผีเสื้อออเสื้อออเสื้อออ
ความคิดเห็น