คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EXOXYOU:SEHUN WAITING FOR YOU
Ficforyou
waiting for you
----------------------------------------------------------------------------------
“อย่า..ฮึก..เจ็บ…”
เด็กชายส่งเสียงร้องโอดครวญอย่างน่าสงสารสองมือเล็กปัดป่ายหาที่ป้องกันตัวจากเท้าของกลุ่มคนนับห้าหกคนที่กำลังเตะต่อยมาที่เขาอย่างสะใจ
“รุมมันเลยพวกเรา!!”
“อย่า..ปล่อยเรานะ..อึก”
น้ำเสียงสะอื้นไห้เอ่ยอยากยากลำบาก ร่างกายถูกทำร้ายจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เพียงแค่เด็กชายคนเดียวจะไปสู้อะไรกับเด็กที่โตกว่า อยากจะต่อสู้กลับไปแต่เด็กชายเองก็อ่อนแอเกินกว่าจะทำอย่างที่ใจคิด
“ทำอะไรกันหยุดนะ!!”
เท้าที่กำลังง้างเตรียมจะเหยียบใบหน้าของเด็กชายชะงักค้างกลางอากาศเมื่อได้ยินเสียงบุคคลใหม่กำลังเอ่ยคำสั่งให้เขาหยุดการกระทำ ค่อยๆหันไปมองตามต้นเสียง เพียงเท่านั้นถึงกับต้องลุกลี้ลุกลนจับกันเข้าเป็นกลุ่มแทบจะทันที
“อ..เอ่อพี่ครับ..”
“จะไปไหนก็ไปเลยนะไม่อย่างนั้นพี่จะบอกครู”
เอ่ยเพียงเท่านั้นกลุ่มคนก็วิ่งหนีหายไปคนละทิศทางเหลือเพียงเด็กชายที่นอนคุ้ดคู้อยู่ที่พื้นหญ้าสองมือเล็กกุมท้องขดตัวใบหน้าแสดงอาการเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
“น้องๆเป็นอะไรมั้ย?”
เสียงหวานเอ่ยถามเด็กชายอย่างเป็นห่วงมือบางค่อยๆเอื้อมไปจับแขนเด็กชายพยุงให้ลุกขึ้น เสื้อนักเรียนเปื้อนเป็นรอยพื้นรองเท้าเต็มไปหมด ดวงตากลมโตสำรวจร่างกายของเด็กชายทั่ว ตามลำแขนมีรอยฟกช้ำ ขาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนมากมายและที่ศีรษะมีเลือดออกย้อยลงมาตามหางตา
“ค่อยๆลุกนะพี่จะพาไปทำแผล”
“อึก…ฮึก...”
มีเพียงเสียงสะอื้นลอดไรฟันเท่านั้น มืออุ่นๆของหญิงสาวคอยจับแขนเด็กชายให้เดินไปห้องพยาบาลด้วยกัน อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจะต้องทำร้ายร่างกายกันถึงขนาดนี้หากว่าเธอไม่มาเห็นก่อนเด็กน้อยคนนี้จะเป็นยังไง
ร่างบางถือกล่องปฐมพยาบาลและอุปกรณ์ทำแผลวางไว้ข้างๆเตียงที่เด็กชายนั่งอยู่ คุณครูกำลังวุ่นวายอยู่กับการเซนเอกสารของทางโรงเรียนหน้าที่พยาบาลทั้งหมดจึงตกมาที่หญิงสาวโดยปริยาย
“พี่จะทายาให้เจ็บหน่อยนะ”
เด็กชายพยักหน้ารับอย่างทันท่วงทีลอบมองใบหน้าพี่คนดีที่ช่วยเขาเอาไว้ เสียงของเธอเหมือนกับสวรรค์ที่มาช่วยเด็กน้อยให้ลอดพ้นจากเงื้อมมือคนใจร้าย สัมผัสอุ่นๆที่กำลังทายาอยู่ที่แผลของเขารู้สึกอุ่นไปยังหัวใจดวงน้อย ในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่ทำแบบนี้ให้เขากัน
“เงยหน้าสิพี่จะแปะพลาสเตอร์ให้”
เด็กชายทำตามคำสั่ง ดวงตากลมที่เคลือบด้วยน้ำใสๆจับจ้องเห็นใบหน้าพี่คนดีอย่างแจ่มชัด ความรู้สึกเจ็บที่บาดแผลมันมลายหายไปจนหมดแล้วในตอนนี้
“เสร็จละทีหลังต้องสู้เขานะรู้ไหมจะได้ไม่เจ็บตัว”
พี่คนดีบอกเด็กน้อยก่อนจะเก็บอุปกรณ์ใส่ไว้เหมือนเดิม เดินหันหลังเพื่อเอามันไปเก็บยังที่ของมัน ในขณะที่เด็กน้อยได้แต่มองตามกลัวว่าพี่คนดีของเขาจะหายไป และใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่พี่คนดีเดินกลับมาหาเขา
“ทำไมพวกนั้นถึงรุมเราล่ะ?”
“ม..ไม่รู้ครับ…”
ยกเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงก่อนจะเอื้อมมือลูบหัวทุยๆของเด็กชายอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นและน้ำเสียงของความห่วงใยกำลังถูกส่งมาที่เด็กชายคนนี้
มันอบอุ่นมากๆเลยล่ะ
“เป็นผู้ชายห้ามร้องไห้สิ”
มืออีกข้างยกมาเกลี่ยซับน้ำตาที่หยดย้อยลงมาตามแก้มขาวๆของเด็กชาย สูดน้ำมูกเพื่อไม่ให้มันไหลลงมาอีกครั้งพลางแหงนหน้าจ้องพี่คนดีของเขา
“ชื่ออะไรเราน่ะ..”
“เ…เซฮุนครับ..”
พี่คนดีพยักหน้าเบาๆก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานมาให้ เด็กชายก้มหน้าเผลอกัดริมฝีปากล่างด้วยความเขินอาย นี่คือรอยยิ้มแรกที่เด็กชายได้รับ การกระทำที่อ่อนโยนและแสนจะห่วงใยเขามีเพียงพี่คนดีคนนี้เพียงคนเดียว
“เอาล่ะเซฮุนมีผู้ปกครองมารับมั้ย?”
“ไม่มีครับ..ไม่มีเลย…สักคน..”
“งั้นหรอ…”
เด็กชายพยักหน้ารับคำถามของพี่คนดี ไม่มีใครที่บ้านอยากจะเจียดเวลามารับคนอย่างเขาหรอก นี่คือต้นเหตุที่ทำให้เด็กชายต้องนั่งรถเมล์กลับบ้านคนเดียวประจำ วันดีคืนดีก็ถูกเพื่อนห้องเดียวกันที่ตัวโตกว่ามารุมทำร้ายเพียงเพราะหมั่นไส้ที่ครูชมว่าเขาเป็นเด็กดีมากไป
ครืด ครืด
ยังไม่ทันพูดอะไรไปได้มากกว่านี้ แรงสั่นครืดที่กระเป๋ากระโปรงส่งเสียงบอกให้เจ้าของรับรับสาย ผละมือออกจากหัวทุยของเด็กชายแล้วรับสายทันที
“เอออะไร”
“เออๆออกไปแล้วๆอย่าบ่นดิวะ”
เด็กชายได้แต่จ้องมองทุกอากัปกิริยาของพี่คนดีตรงหน้า ดูเหมือนว่าพี่คนดีของเขาจะไม่ว่างอีกต่อไปเพราะใบหน้าเริ่มขมวดคิ้วแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ต้องไปแล้วนะรีบกลับบ้านอย่าให้แผลโดนน้ำนะเข้าใจใช่มั้ย?”
เอื้อมมือไปลูบหัวทุยๆนั่นหันหน้าไปยิ้มให้เด็กชายอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไปเหลือเพียงเด็กชายเซฮุนที่นั่งอยู่บนเตียงคนเดียว ดวงตากลมจ้องไปยังพี่คนดีจนกระทั่งแผ่นหลังบางนั่นหายไป
เขายังอยากอยู่กับพี่คนดีอีกสักนิดก็ยังดี แม้แต่ชื่อแซ่ของพี่คนดีเซฮุนก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
ก้มมองแผลที่เข่านึกถึงคำพูดของพี่คนดีเมื่อซักครู่ อุ้งมือน้อยยกมาอังไว้ที่หน้าผากบริเวณที่มีพลาสเตอร์แปะอยู่ มุมปากจุดยิ้มขึ้นมาน้อยๆเมื่อนึกถึงหน้าพี่คนดีกำลังห่วงใยเขา ใบหน้าขาวซีดเริ่มปรากฏรอยแดงจางๆขึ้น ไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนี้สักครั้งในชีวิต. . .
ช่วงเวลาที่แสนสั้นแต่มันก็มีความสุขที่สุด. . .
พี่คนดีจะรู้ไหมว่าพี่คนดีคือความทรงจำของเด็กชายคนนี้ คนแรกและคนเดียว
พี่คนดีของโอเซฮุน…..
*************************
สวัสดีคร้าานางเอกทุกคนไรท์กลับมาแล้ว
เริ่มต้นน้องฮุนก็โดนแกล้งเลย5555 มีพี่คนดีมาช่วยได้ทัน
ไรท์จะบอกว่าตั้งแต่ตอนนี้ไปนางเอก[เรา]จะกลายเป็นสิ่งฝังใจของฮุนไปจนโตเลยล่ะคะ
แต่ไม่รู้นะนางเอกจะจำได้รึเปล่า ฝากติดตามด้วยน้าา เนื้อเรื่องเป็นยังไงถูกใจไหมมาบอกกันด้วยนะคะ
เม้นเถอะนะนะนะนะ เม้นเมื่อไหร่อัพเร็วเมื่อนั้นน้าค้าา จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น