คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] ONE PAIN (1/2) *G
Couple : TaoXKacha (สวนด.)
Author : ป่านนยงเง้อง้ะ
Genre : Romantic-Drama
Rating : G
อ้ออ! แล้วมีคนแอดมายไอดีเค้าไปด้วยคนนึง แต่ป่านไม่ค่อยได้เล่นมายไอดีนะคะ เล่นไม่เป็น = ='' ถ้าอยากติดต่อ ขอให้ไปเซิร์จใน Facebook เลยคะ ว่า 'Phphann Pajaree' แล้วมาเป็นเพื่อนกันนะค่ะ ดู๊ววว! 555555
คำอธิบายประกอบการอ่าน
ตัวหนังสือสีนี้ เป็นความคิดของคชา ส่วนสีนี้เป็นของเต๋านะค่ะ
Don’t Say Goodbye.
ได้โปรด อย่ากล่าวคำบอกลากับผมได้ไหม?
หากว่าคุณต้องการจะไป
ก็แค่หันหลังไป แล้วเดินจากไป เท่านั้นก็พอ
ภายใต้ค่ำคืนที่แสงจันทร์กำลังทอแสงนวล ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก รูปร่างออกจะไปทางผอมบางกำลังยืนอยู่เงียบๆคนเดียว จนกระทั่ง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มถามขึ้นจากทางด้านหลัง เด็กหนุ่มหันตามเสียงถามนั้นไปจนพบกับเจ้าของเสียงคือนักเรียนที่แต่งเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกับเขา ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ของเขาเสียด้วย ผู้ชายคนนั้นใส่แว่นตาหนาเตอะ ในมือเต็มไปด้วยตำราเรียนเล่มยักษ์หลายเล่มที่เจ้าตัวหอบเอาไว้
“ ........ “ คชาไม่ตอบอะไรในทันที เพียงแค่มอง เขาเพียงแค่มองชายตรงหน้าด้วยความสงสัย เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นเต็มดวงหน้าสวยๆของเขาเต็มไปหมด
“ผะ ... ผม เต .. เอ้ย ไม่ใช่ๆ ผมเศรษฐพงศ์ เพียงพอ ชื่อเล่นว่าเต๋า อยู่ม.6/1โรงเรียนเดียวกันกับคุณครับ” ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักให้กับชายแปลกหน้าที่ชื่อเศรษฐพงศ์ แล้วทำไมเขาต้องมาแนะนำตัวกับเราด้วยนะ ?
“เอ่ออ...คือว่า ถ้าเกิดว่าคุณนนทนันท์ไม่ว่าอะไร ผมขออยู่คุยด้วยคนได้มั้ยครับ ?”
แปลกดีแหะ !
คชาคิดพร้อมกับ พยักหน้าเปื้อนยิ้มให้ชายตรงหน้า เขาขยับกรอบแว่นให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนที่จะผายมือให้คนตัวเล็กออกเดินนำหน้าไปก่อน
“แล้วนายรู้จักฉันได้ยังไงกันนะ?” คชาถามระหว่างที่กำลังเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่กำลังผลัดใบ ใบไม้แห้งสีน้ำตาลอ่อนตกเกลื่อนตามพื้นดิน โดยที่ร่างบางใช้เท้าเตะมันเล่นไปมา
“ก็ ... เอ่อ”
“นายชอบฉันหรอ?” ตามนิสัยที่คนตัวเล็กมักจะเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา โผงผางเลยทำให้ถามคำถามนั้นออกไปเสียดื้อๆ เศรษฐพงศ์ได้ยินดังนั้นก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงออกมาซับเหงื่อเบาๆ คชาเห็นดังนั้นก็ปล่อยขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“นายนี่ ... ตลกดีจังเลยนะ อีกอย่างไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณก็ได้ มันรู้สึกแปลกๆน่ะ นายเป็นรุ่นพี่ฉันแท้ๆ แล้วก็เรียกชื่อเล่นของฉันด้วย โอเคมั้ย?”
“ครับ”
ทำไมเวลาอยู่กับผู้ชายคนนี้เขาถึงรู้สึกสบายใจแปลกๆ
ได้หัวเราะ ... อย่างที่ไม่เคยได้ทำ
ไม่ต้องคอยกังวล ไม่ต้องคอยคิดอะไรให้หนักสมอง
เหมือนตอนที่อยู่กับ ‘อีกคน’
คชายิ้มให้กับความซื่อที่สุดแสนจะมีมากเหลือล้นของคนตรงหน้า
“ถ้าชอบฉัน ทำไมเพิ่งมาบอกเอาป่านนี้ละ ไม่รู้หรอ ว่าฉันมีแฟนแล้วนะ”
“ผม “
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนน่ารัก ยิ้มสวยคนนี้ มีเจ้าของหัวใจแล้ว
แต่เมื่อเห็นว่าคนน่ารักคนนี้อยู่คนเดียว
มันเลยเป็นโอกาสเดียวที่ทำให้เขามีความกล้ามากพอ
มากพอที่จะ เอ่ยปากคุยกับ เขา เป็นครั้งแรก
“ดูสิ ...ทำหน้าเครียดเชียว” คชาเว้นจังหวะ ก่อนที่จะเอ่ยต่อว่า
“วันนี้ฉันทะเลาะกับแฟนมา ... มันเบื่อๆยังไงก็ไม่รู้ ยังไง ...นายก็ ช่วยมาเป็นแฟนฉันสักชั่วโมงละกัน เอามั้ย?”
ทำไมนายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้นะ คชา
หนังสือเล่มหนาทั้งหมดที่ร่างสูงถือมา ร่วงลงกับพื้นแทบจะทันที่คชาพูดจบประโยค เขากุลีกุจอเก็บหนังสือเหล่านั้นขึ้นมาหอบไว้เหมือนเดิม พลางทำหน้าตาตกใจจนคชาต้องปล่อยก๊ากออกมาอีกรอบ
“ล้อเล่นน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย เดินต่อเถอะ”
“ตกลงครับ!!!!”
นายมันโง่รึเปล่า ?
“ถ้าเกิดมันทำให้คุณ เอ้ย คชาสบายใจ”
“แต่มันไม่ยุติธรรมกับนายนะ”
“แต่ผมอยากทำครับ” เขายืนยันหนักแน่น คชามองมาทางร่างสูงอย่างไม่เข้าใจในความคิดของเขา ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ร่างบางส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม พร้อมกับบรรจงจูบเบาๆ ไปที่แก้มของแฟนหนุ่มที่เพิ่งคบกันเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา
“พี่เป็นแฟนของฉันแล้วนะ พี่เต๋า”
ตอนนี้เวลามันผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ จะครบหนึ่งชั่วโมงหรือยัง?
วันนี้เขาได้จูงมือกับคชา
วันนี้เขาได้รับจูบอันแสนหวานที่ประทับตรงแก้มจากคชา
และวันนี้ เขาได้เป็นคนรักของคชา
“เหลือเวลาอีกนิดเดียว พี่เต๋าอยากทำอะไรอีกมั้ย?”
“เพราะอีกเดี๋ยว เราจะต้อง” ร่างบางหยุดพูดก่อนที่จะเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตนกำลังนอนหนุนตักอยู่ เต๋ายิ้มให้ร่างบางก่อนที่จะช่วยต่อประโยคให้สมบูรณ์ “เราจะต้องเลิกกันแล้ว”
ร่างสูงส่ายหน้าเป็นเชิงตอบว่า เขาไม่ต้องการทำอะไรอีกแล้ว
เพราะที่เขาได้มาทั้งหมดในวันนี้ ‘มันมากมายเสียจริงๆ’
คชายกตัวขึ้นมาจากตักของร่างสูง พร้อมกับเอ่ยประโยคเบาๆ ว่า
“งั้น เรามาจูบลากันมั้ย?”
ร่างบางไม่รอคำตอบ โน้มคอของชายหนุ่มลงมาพร้อมกับประกบกลีบปากบางสวยลงไปทาบทับแทบจะทันที ทั้งสองจูบกันอยู่นาน นานจนเหมือนว่าชาตินี้ ทั้งคู่คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ซึ่งมันก็จริง ... เพราะนี่ ... เป็นจูบลานี่นา
เสียงริงโทนข้อความของโทรศัพท์คชาดังขึ้น เจ้าตัวผละออกมาจากตัวของเต๋าพลางกดดู พออ่านเสร็จร่างบางก็ฉีกยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยประโยคสั้นๆว่า
“พี่เต๋า ฉันไปก่อนนะ”
หลังจากคชาจากไปสักพัก เขาก็ยังคงทอดสายตามองเงาจันทร์ที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ให้กับโชคดีของตัวเองที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน ทำไมเขาถึงรู้สึกเศร้าได้ขนาดนี้นะ
พี่เต๋า ไปก่อนนะ
แบบนี้จะเรียกว่า อกหัก ได้รึเปล่า
ได้โปรด อย่ากล่าวคำบอกลากับผมได้ไหม?
หากว่าคุณต้องการจะไป
ก็แค่หันหลังไป แล้วเดินจากไป เท่านั้นก็พอ
FIN
ความคิดเห็น