ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสกับวันวาเลนไทน์สุดสยอง

ข้อมูลเบื้องต้น

โอ๊ย...ช็อกโกแล็ตช้าน

ไม่น้า...

อุส่าต์จะเอาไปให้...

ฮือๆๆซวยชะมัด

เนื้อเรื่อง

 เช้าวันวาเลนไทน์...

 ในเอดินเบิร์กตอนนี้...อบอวนไปด้วยกลิ่นไอแห่งความรักมากมาย ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆก็มีแต่ความรักๆๆ....

 ฮึ่ย!?!เลี่ยนจนอยากอ้วก...

 "เย้...ในที่สุดก็ทำสำเร็จแล้ว ช็อกโกแล็ตชิ้นแรกของฉัน..."เฟรินพูดแล้วมองดูช็อกโกแล็ตในมือตัวเองอย่างภูมิใจ

 "เอาไปให้คาโลดีกว่า"คิดพลางเท้าก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆอย่างเลื่อนลอย...และแล้ว

 โครม!!!

 "โอยเจ็บชะมัดยากเลย...ไอ้หินบ้านี่"เฟรินบ่นหลังจากที่ตัวเองเดินสะดุดก้อนหินล้มโครมหน้าคะมำลงกับพื้น

 "เฮ้ย???แล้วช็อกโกแล็ตฉันล่ะ"

.........................................................................................................................................

 
 ทางด้านบุคคลที่โชคร้าย...ผู้ที่กำลังเบื่อกับวันแห่งความรักนี้อย่างสุดขีด...

 "ฮ้าว...ง่วงนอนจังเลย"ลูคัสกล่าวพร้อมๆกับหาวออกมาอีกครั้งหนึ่ง

 ฟิ้ว...........ตุบ...

 ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ตกลงมาในปาก แต่ลูคัสก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว...ทำท่าจะนอนอย่างเดียว...

 คิดพลางก็สาวเท้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะได้ยินเสียงใครบางคนที่เรียกชื่อตัวเองมาจากทางด้านหลัง...

 "พี่ลูคัสฮะ พี่ลูคัส...เอาช็อกโกแล็ตผมคืนมานะฮะ"เฟรินว่า ขณะที่วิ่งตามลูคัสไปติดๆ...

 เมื่อเห็นช็อคโกแล็ตที่รักยิ่งหายวับไปกับสายตา...(ไม่น้า......)

 "หือ ช็อกโกแล็ตอะไร...เฟรี่ ไม่มีสักหน่อย"ลูคัสแก้ตัว

 "เมื่อกี้ผมเห็นอยู่เต็มๆตา...ว่าพี่กินช็อกโกแล็ตของผมเข้าไป...ผมอุตส่าห์ทำมาลำบากแทบตาย...

 ไม่รู้ล่ะฮะ พี่ต้องหาช็อกโกแล็ตมาคืน

 ผมภายในเย็นวันนี้ด้วย...ไม่งั้น...ผมจะบอกพี่โรเวนทันทีว่า

 พี่แอบอู้งาน...ไปนะฮะ..."เฟรินขู่โดยปราศจากความเกรงกลัวในบุรุษตรงหน้า....

 แล้วหันหลังเดินจากไปอย่าง รวดเร็ว...

 "ซวยแล้วสิเรา"ลูคัสบ่นแล้วเกาหัวแกรกๆ...แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอาความอะไร...(ก็ตัวเองผิดนี่นา...)

 โครม!!!

 "เฮ้ย...ลูคัส นายหัดเดินให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย"ลอเรนซ์บอกอย่างหัวเสีย

 "ขอโทษๆ ลอเรนซ์"ลูคัสตอบ

 "เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ"ลอเรนซ์ทวน

 เงียบ...........................................

 "ลูคัส"

 "หือ...อะไรหรอ"

 "นายมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า"ลอเรนซ์ถาม

 "อืม...พอดีว่าฉัน...บังเอิญไปกินช็อกโกแล็ตเฟรี่เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะ...เลยต้องชดคืน"ลูคัสบอกเสียงอ่อยๆ

 "งั้น เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง"

 "อืม....."

 10วินาทีต่อมา

 "หา...อะไรนะ"ลูคัสถามซ้ำ

 "เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง..."ลอเรนซ์บอกอย่างเริ่มหงุดหงิด

 แล้วก็ต้องยกมือขึ้นปิดหูแทบจะในทันทีเมื่อลูคัสตะโกนออกมาเสียงดังว่า

 "จริงๆหรอ...ขอบคุณมากๆเลยนะ ลอรี่"

 ฟิ้ว?ฉึก?

 "อย่ามาเรียกฉันอย่างนั้นอีก ลูคัส"

.........................................................................................................................................
 หลายชั่วโมงผ่านไป....

 "โอย...ลอรี่ ฉันไม่นึกเลยว่า การทำอาหารมันจะยากถึงขนาดนี้"ลูคัสบ่นหงุงหงิง

 เมื่อในที่สุด เขาและลอเรนซ์ก็ทำช็อกโกแล็ตสำเร็จจนได้ แต่เล่นเอาหมดแรงไปหลายชั่วโมงเลยทีเดียว...

 "รู้แล้วก็ดี คราวหลังก็อย่า ไปทำของคนอื่นเสียหายอีกล่ะ"ลอเรนซ์เตือน

 "โธ่...คนมันไม่ตั้งใจนี่นา"ลูคัสกล่าว

 "เอาช็อกโกแล็ตนี่ไปให้เฟรินกันเถอะ"ลอเรนซ์บอก

 "อืม..."

 แต่แล้วทั้งคู่ก็แทบจะเป็นลมไปอีกคราเมื่อพบกับภาพของคาโลกับเฟรินที่สวีทหวานแหว๋วกันปานน้ำตาลหยด...

 "นี่ลูคัสไหนนายว่าเฟรินจะเอาช็อกโกแล็ตไปให้คาโลไง"ลอเรนซ์กระซิบถาม

 "ตอนแรกก็เป็นอย่างนั้น...แต่ตอนนี้...ไม่รู้"ลูคัสตอบงงๆ

 แล้วอย่างนี้ ช็อกโกแล็ตที่ทำมา ก็เสียเปล่าน่ะสิ...

 อุตส่าห์ทำแทบรากเลือด...แล้วยัง...ลูคัสคิดพลางปรายตาไปยังสหายที่เริ่มปล่อยไอสังหาร...

พลางค่อยๆตั้งช็อกโกแล็ตทิ้งไว้อย่างไม่คิดจะสนใจอีกต่อไป...(ใครอยากได้ก็มาหยิบเอาเองนะ)

 "ลูคัส นี่นายหลอกฉันหรอ"ลอเรนซ์พูดเสียงเหี้ยม

 "ปะ...เปล่าๆนะ ลอรี่ ฉันไม่ได้หลอกนาย"ลูคัสบอกตะกุกตะกัก

 "อ๋อ...หรอ..."ลอเรนซ์ลากเสียงยาว

 "งั้นก็....ไปตายซะเถอะ"

 ฟิ้วๆๆ...ฉึกๆๆๆ

 "เฮ้ย ลอรี่ใจเย็นๆ กลัวแล้ว...."ลูคัสเอ่ยไปวิ่งไปโดยมีลอเรนซ์วิ่งตามอยู่ติดๆ...

 "ฝันไปเถอะ...ฉันเหนื่อยแทบตาย แต่นายกลับมาหลอกฉันอย่างนี้เนี่ยนะ...ตายลูกเดียว"ลอเรนซ์พูด

 ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....ฉึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 "ฮือๆๆเฟรี่นะเฟรี่กลับไปงานนี้เธอตายแน่ๆ"ลูคัสทิ้งท้ายไว้

 วันวาเลนไทน์ปีนี้ทำไมฉันจึงเป็นแบบนี้คนเดียวเลยนะ...ฮึ่ม เฟรี่...

 "ฮัดชิ้ว???ใครนินทาฉันเนี่ย"เฟรินจามออกมาเสียงดัง...

 "อากาศคงหนาวมั้ง...เรากลับกันเถอะ"คาโลชวน

 "อื้ม...ไปกันๆ"

 และแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็คงจบลงแค่นี้...แต่เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...วันวาเลนไทน์

 ไม่ได้มีแต่ความสุขอย่างเดียวหรอกนะ...นี่มันใช่คำสอนจริงๆหรอเนี่ย...

 เวลาในขณะนี้…4 ทุ่มตรง...

 หน้าห้องคู่หูตัวแอล...

 "ฮัลโหล...ลอรี่"ลูคัสทักนักบวชน่าบูดที่นั่งรออยู่แล้ว

 แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาเป็น....

 ฟิ้ว.....ฉึก....

 "ออกไปซะ ลูคัส...วันนี้ไม่ต้องนอน"

 "ไม่น้า...ลอรี่ ยกโทษให้ช้านด้วย...ย......"

.........................................................................................................................................

 จบแล้วค่า...เป็นไงบ้างคะ ชะตากรรมอันแสนรันทดของซาตานแห่งป้อมอัศวิน

 ตอนแรกก็นึกไม่ออกว่าจะแต่งยังไง แต่พอแต่งออกมาแล้วมันเป็นแบบนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้....