ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : thank you 1
“ ไม่เอาอ่า ฮึก.. ผมจะอยู่กับพี่คุณ ฮือ “
เด็กชายพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องร้องไห้ แต่พอรู้ว่าอีกคนจะไม่อยู่กับเขา มันก็ให้ความรู้สึกเสียใจ จนต้องปล่อยโฮ โดยไม่อายเลยสักนิด
“ ไม่เอาน่าอูยอง อูยองโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ ทำไมถึงร้องไห้เป็นเด็กติดแม่อย่างนี้ “
“ ก็ผมไม่อยากอยู่คนเดียวนิ ฮึก.. “
ใช่แล้ว เขาไม่เคยจะต้องอยู่คนเดียว ตั้งแต่พ่อกับแม่อย่ากัน ท่านทั้งสองก็แยกกันไปตามทาง อย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับทิ้งเขาเอาไว้ เหมือนเป็นส่วนเกินของชีวิตการแต่งงาน ก็ยังดี ที่จ้างคนมาคอยดูแล และส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนๆ ไม่งั้นเขาคงต้องตายไปนานแล้วล่ะ แล้วคนที่พ่อและแม่จ้างมาก็คือ ‘นิชคุณ’ พี่ชายที่ทั้งใจดีและน่ารัก นิชคุณอยู่กับเขามาตั้งแต่ เขาอายุ 16 ปี เพราะพ่อกับแม่บอกว่า ‘อยากให้ได้เพื่อนเล่น มากกว่าพ่อแม่คนใหม่’ ก็เลยได้พี่ชาย ที่อายุห่างกันแค่ 1 ปี มาคอยเป็นเพื่อนเล่น
“ ใครว่าอูยองจะต้องอยู่คนเดียว พี่ไปหาคนมารับงานต่อแล้ว “
นิชคุณพูดขึ้นเป็นเชิงปลอบใจ เขารู้ตัวอยู่แล้ว ว่าเด็กมันคิดอะไรเกินพี่เกินน้อง เขาเลยต้องตีตัวออกห่าง เพราะเขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วเหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคนคนนั้นจะมีใจให้กันรึเปล่า แค่นั้นเอง
“ อูยอง พี่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง เพื่อนพี่ก็มาดูแลอูยองแล้วนะ ไม่ต้องกลัว “
“........”
“ ไม่เอาน่า อย่าร้อง พี่ไปแล้วนะ แล้วพี่จะมาเยี่ยมบ่อยๆนะ ถ้ามีเวลา
ว่าง “
หลังจากนั้นพี่คุณก็เดินออกไป ใช่แล้ว พี่คุณเดินออกไปโดยไม่ถามเขาสักคำ เดินออกไปโดยไม่คิดจะถามเขาสักคำว่าอยากให้ไปรึเปล่า ไม่ถามเขาสักคำ ว่าเขาโอเคไหม ใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย
………………………………..
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมนั่งก้มหน้าซบลงกับเข่ามานานมากน้อยเท่าไหนแต่ถึงตอนนี้ผมก็ได้ยินเสียงออดหน้าประตูบ้านแล้ว
“ ออดดดดดดดดดดด ออดๆๆๆๆ “
แค่ได้เห็นได้ยิน มารยาทในการกดออด ผมก็ไม่อยากเปิดประตูแล้ว พี่คุณคิดยังไงส่งคนแบบนี้มาดูแลผม แต่ผมก็ต้องจำใจ
“ แอ๊ดดดดดดดด “ ( เอ่อ พยายามคิดให้มันเป็นเสียงประตู )
แต่เมื่อผมเปิดประตูออกไป ผมก็ต้องพบกับผู้ชายที่ดูมีอายุ(?) และผมก็คิดว่า มันไม่ใช่แล้วล่ะ ไม่ใช่คนที่พี่คุณส่งมาแล้ว!!
“ หวัดดีครับ น้องสาว อยุ่บ้านคนเดียวหรอ ^^“
เมื่อไม่ได้ยินประโยคคำถามจากไอ้คนตรงหน้า ผมน้ำตาแทบไหล น้องสาว?? ผมดูเหมือนผู้หญิงงั้นหรอ ??
“ครับ อยู่คนเดียว มีอะไรกับผมรึเปล่า?? “ :’c
ถามไปงั้นแหล่ะ ตูรู้อยุ่และว่ามึงเมามา และไอ้สิ่งที่กำลังจะทำก็คงไม่พ้น..........
“ มาเป็นของพี่นะคนดี “
โอ๊ะ มันช่างกล้าเรียกตัวเองว่าพี่ อย่างแกน่ะ ต้อง ปู่ทวด แล้ว แต่ ไม่ใช่เวลามาโวยวาย เพราะตอนนี้มันดันอกผม แล้วผลักผมลงกับโซฟา นี่เมิงเอาจริงหรอว่ะ อย่านะ กูกลัว ( บอกเพื่อ?? )
“ ปล่อยเว่ยยยยยย อย่านะเว้ยยยย ช่วยด้วยยยยยยยย “
ผมร้องตะโกนอย่างสุดเสียง อีกใจยังงง ว่าทำไมไม่มีคนมาช่วย และก็ยังสงสัยว่า คนที่พี่คุณส่งมาดูแลผม เขาอยู่ไหน??
“ ผลั๊ก !!“
ผมหลับตาปี๋ เมื่อรู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป ใช่แล้ว ผมเตะของของมันเอง แหม่ แอบเก่งนะเนี่ยเรา ตอนนี้ผมต้องรีบคลำหาทางออกไปแล้ว ผมกลัว..
“ จะไปไหน ห๊ะ!!“
ไม่พ้น ผมกลัวจริงๆนะ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย มันจับขาผมไว้แล้วออกแรงดึง ทำให้ผมถูกลากไปกับพื้นบ้านที่ถึงแม้จะไม่ขรุขระ แถมยังสะอาด แต่ความเจ็บนั้น ไม่ได้แตกต่างกันแม้แต่น้อย
“โอ๊ย!!“
ผมเห็นมันแสยะยิ้ม ตอนที่ผมหลุดปากร้องออกมา ดีใจสินะที่เห็นกูเจ็บ ตอนนี้มันเริ่มถอดกางเกงของมันแล้ว ใช่ ผมต้องหนี มันต้องมีวิธีสิ ทันใดนั้น ผมก็หันไปเจอโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้โซฟา ผมรู้ว่าไอ้โทรศัพท์บ้านเครื่องนั้นมันหนักพอที่จะทำให้หัวแตกและสลบได้ ผมจึงค่อยๆเอื้อมมือไป ..จะถึงแล้ว แต่..
“ตุ้บ!!”
มันคือเสียงท้องของผม ที่ถูกมือใหญ่นั่น กระแทกเต็มแรง ..เจ็บ มือที่ตอนแรกใกล้จะแตะโทรศัพท์ ตอนนี้ลดระยะห่างออกมาอย่างน่าใจหาย
ผมไม่มีแรงจะต่อสู้แล้ว ก็ได้ ไหนๆ ตอนนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนิ ทั้งพ่อแม่ ทั้งพี่คุณ ผมอยู่คนเดียว ถ้าผมเป็นไรไป คงไม่มีใครเสียใจหรอกมั้ง?? คิดได้ดังนั้น ผมก็หลับตา เตรียมตัวยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง และต้องทำใจ!!
ตอนนี้เสื้อของผมถูกถอดออกเรียบร้อย ไม่รู้พระเจ้าเล่นตลกอะไร วันนี้ถึงได้ดลบันดาลใจให้ผมใส่เสื้อเชิ้ตติดกระดุม มันจึงทำให้ถอดง่ายยังไงล่ะ และตอนนี้ มันก้มหน้ามันลงมาแล้ว อ๊ากกกกกกกกกก ผมได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ ขอให้มันเป็นแค่ความฝัน แต่คงไม่ใช่ เพราะผมยังรู้สึกเจ็บที่ท้องอยู่เลย ฮึก..ฮือ.. กลัว ผมกลัว
“ เพล้ง!!“
และสิ่งที่ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมา ด้วยความไม่คาดคิด นี่เรื่องจริงหรอ ใช่จริงๆหรอ มีคนมาช่วยผม มีคนมาช่วยผมจริงๆด้วย ฮึก..ฮือ ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ
“ ออกไป!! แล้วอย่ามายุ่งแถวนี้ ! ถ้าฉันเห็นแกอีก แกไม่รอดแน่ จำไว้ !!“
ผมได้ยินแต่เสียงของชายปริศนาคนที่ช่วยผมไว้ ผมไม่สามารถมองเห็นได้เต็มตา เพราะน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ทำให้ทุกอย่างดูพร่ามัว เขาไม่ใช่พ่อแม่ เขาไม่ใช่พี่คุณ แล้วเขาคือใครกัน??
“อะ..เอ่อ ฉันขอโทษนะที่มาช้า ฉันเป็นเพื่อนของนิชคุณ ที่จะมาดูแลนาย ลุกขึ้นมาก่อนสิ “
อ๋อ ที่แท้เขาก็เป็นเพื่อนของพี่คุณนี่เอง ถ้าเขามาช้ากว่านี้ ผมคงไม่ยอมให้เขาดูแลผมแน่ ผมเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ โดยที่ยังไม่ยอมติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย ตอนนี้ผมไม่ห่วงสภาพตัวเองหรอกว่าจะเป็นไง เพราะผมกลัวเกินกว่าจะคิดและทำอะไรได้
“ ฮึก...ฮือ คะ คุณ..ฮึก ทะ ทำไม ปล่อย ฮึก..ผะ ผมไว้คนเดียว “
............................................................
ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านของเด็กที่ไอ้คุณมันให้มาดูแล เป็นเด็กผู้ชาย อายุ 21 ย้ำครับ ว่าอายุ 21 แถมเป็นเด็กผู้ชาย แล้วจะให้ผมมาดูแลทำไมอีก แต่ก็นะ เงินเดือนดี แค่นี้สบาย ไม่ได้ดูเด็กประถมซะหน่อย อายุ 21 แล้วคงทำอะไรเป็นหมดนั่นแหล่ะ เพราะผมก็อายุ 22 =_=’’ (ต่างกันเพียงน้อยนิด เอาเด็กมาดูแลเด็ก ) << ก็ถ้าเขาเด็ก ผมก็เด็กอ่ะแหล่ะ
แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ผมสงสัยคือ ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ เหมือนมีลางสังหรณ์ ผมรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที แล้วสิ่งที่ผมเห็น ทำให้ผมแทบลืมหายใจ นี่กำลังจะมีหนังสดในบ้านหรอ..??
ผมรีบหยิบแจกันบนโต๊ะข้างประตูแล้วค่อยๆย่องเข้าไป ให้เงียบที่สุด พอผมกะระยะดีแล้ว ผมเลยจัดการฟาดลงไปทันที
“ เพล้ง !!“
แต่มันไม่สลบ ก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาลากออกจากบ้าน
“ ออกไป!! แล้วอย่ามายุ่งแถวนี้ ! ถ้าฉันเห็นแกอีก แกไม่รอดแน่ จำไว้ !!“
ผมขู่มันออกไป เท่านั้นแหล่ะ มันรีบเผ่นทันที เห๊อะ รู้จัก ‘อ๊ค แทคยอน’ น้อยไปซะแล้ว
และสิ่งที่ทำให้ผมแทบลืมหายใจอีกครั้ง ก็คือเจ้าเด็กผู้ชายที่นอนทำตาตี่ส่งมาให้ผม หน้าตาจิ้มลิ้ม คิ้วสีดำเข้มขมวดเป็นปม จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางสีแดง ตัดกับผิวขาวอมชมพู ดูเข้ากันเป็นอย่างดี ไหนจะแก้มป่องๆนั่นอีก ตอนนี้บอกได้คำเดียว ........จะละลาย
“อะ..เอ่อ ฉันขอโทษนะที่มาช้า ฉันเป็นเพื่อนของนิชคุณ ที่จะมาดูแลนาย ลุกขึ้นมาก่อนสิ “
ใช่แล้ว ผมควรจะต้องขอโทษเขาก่อน ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าผมมาช้ากว่านั้น มันจะเป็นยังไง?? ตอนนี้เขากำลังเดินเข้ามาหาผม อ๊ากกกกก ทำไมไม่ติดกระดุมเสื้อก่อนเล่า เดี๋ยวก็จับกดซะเลยนิ แต่คำพูดที่เขาพูดกับผมปนเสียงร้องไห้ ทำให้ผมสำนึกผิดอย่างแรง
“ ฮึก...ฮือ คะ คุณ..ฮึก ทะ ทำไม ปล่อย ฮึก..ผะ ผมไว้คนเดียว “
อ่า ผมผิดไปแล้ววว อภัยให้ผมด้วยยยย
“ คะ คือว่า ฉันมัวแต่ทำธุระน่ะ ขอโทษจริงๆนะ วันหลังจะไม่ทำอย่างนี้อีก ตะ แต่ก่อนอื่น ติดกระดุมเสื้อก่อนได้ไหม?? “
ผมพูดออกไปแล้วววว นี่มันเท่ากับสารภาพทางอ้อมเลยนะว่าผมกำลังมองแผ่นอกของเขาอยู่ ผมเปล่านะ แค่บอกด้วยความหวังดีตะหาก ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ เชอะ ( อิเหมียวมันงอน )
“ ติดให้หน่อยสิครับ ผมไม่มีแรง “
เฮ้ย คือ นี่ตอนแรกนะ อ่อยกันขนาดนี้เลยหรอ ไว้ตอนใกล้จบก่อนสิ แบบว่าไอ้เราก็เข้าใจนะว่าเหนื่อยกับการต่อสู้กับไอ้โรคจิตนั่น แต่ว่าแค่ติดกระดุมติดเองก็ได้โว้ยยย ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมาย แต่ เอ๊ะ หรือว่า ไอ้คุณมันจะติดให้ประจำ ฮั่นแน่ รู้แล้วว่าถูกเลี้ยงมายังไง
ก็คิดคัดค้านแค่ในใจ เพราะในความจริง ผมกำลังเอื้อมมือของผม ไปตรงกระดุมเม็ดล่าง และค่อยๆจับมัน ติดเข้าด้วยกัน ตอนนี้ใจผมกำลังสั่น แต่ที่แย่ยิ่งกว่าใจสั่น คือมือสั่นนั่นแหล่ะ ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าได้แต่มองอย่างงงๆ ไอ่แทคยอน อดทนไว้ เม็ดบน เม็ดสุดท้ายแล้ว เม็ดสุดท้าย แต่.. ทำไมไอ้เม็ดสุดท้ายมันติดยากจังว่ะ เป็นไรของมัน ผมเลยก้มหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ อ๋อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง รังดุมมันเล็กเกินไปน่ะเอง เท่านั้นล่ะ ผมเลยใช้ฟันผมกัดมันซะเลย แล้วลองติดดูอีกครั้ง โอ้โห ใส่ได้แห๊ะ เก่งนะเนี่ย ผมเลยเงยหน้าขึ้นไป และนั่นทำให้ผมรู้ตัวว่า เราสองคนอยู่ใกล้กันไปแล้ว ผมเลยรีบถอยออกห่าง ทำให้ผมเห็นว่า อีกคนกำลังหน้าแดงอยู่
“ อะ.เอ่อ ผมไปอาบน้ำนอนก่อนนะครับ “
พูดจบก็เดินก้มหน้างุดออกไปเลย อ๊า..น่ารักจริงๆเลย ให้ตายสิ ผมว่างานนี้ไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิดไว้ซะแล้ว เพราะผมห้ามใจตัวเองไม่เก่งน่ะสิ
................................................
ไรเตอร์คิดว่า มันโคตรสั้นนนน
5555+
มีไรติชมได้ที่กล่องคอมเม้นด้านล่างเลยค่ะ
ส่วนโบนัสตอนนี้ก็ อันนี้ล่ะกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น