ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทิ้งรักลงแม่น้ำ
มือเรียวไล้ไปตามแป้นคีบอร์ด งาน งาน งาน งานอีกแล้ว งานเยอะจนไม่มีเวลาทำอะไรเลย อยากจะโทรหาเพื่อนรักอย่างแดซองกับซึงรีก็ยังปลีกตัวไปไม่ได้ ถ้าทำงานคนเดียว ในห้องคนเดียวมันก็ดีสินะ แต่นี่....ต้องมานั่งกดๆๆคีบอร์ดอยู่ในห้องประชุมของบริษัท บริษัทบ้านี่ก็ประชุมอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน แถมไม่ยอมให้ควอนจียงคนนี้ไปทำงานที่อื่น หรือว่าเห็นท่านควอนสวยเกินหน้าเกินตา กะจะให้มานั่งเป็นนางกวักเรียกลูกน้องเข้ามาประชุมกันว่ะ- -“
“เอ่อ คุณเคลวินครับ..” จียงเอ่ยขึ้น รู้สึกจะทนต่อไปไม่ได้แล้ว
“ครับ?” ชายหนุ่มวัย27ชาวสวิตเซอร์แลนด์ แต่มาทำงานเป็นผู้บริหารบริษัทในเครือของบริษัทWHaTeverซึ่งมันก็คือบริษัทท็อปนั่นเอง.....
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำได้มั้ยครับ” ควอนจียงทำสีหน้าอย่างกับนักเรียนขออนุญาตคุณครูคุณครูผู้ใจดีนามเคลวินทำท่าคิดอย่างหนัก
“อืมมม ถ้าหากมีอะไรต้องปรึกษาคุณขณะที่คุณไม่อยู่ ผมจะทำยังไงล่ะครับ”
“เฮ้อ!” จียงถอนหายใจอย่างเสียมารยาท (ดูเหมือนจะประชดมากกว่า)
“ก็โทรหาซึงฮยอนสิครับ รายนั้นเค้าเป็นว่าที่เจ้าของ ผมน่ะมันก็แค่คนรู้จัก ไม่แน่ผมอาจฝีมือห่วยกว่าที่คุณคิดอีก!!” จียงพูดเสร็จก็ลุกขึ้น อึดอัด จะตายอยู่แล้ว....ทำไมต้องส่งเขามาทำงานในที่ๆน่าเบื่อแบบนี้ด้วยนะ ที่อื่นก็ตั้งเยอะแยะ...หรือจะให้ดี....อย่าส่งมาเลยจะดีไหม....ชเว ซึงฮยอน....
“ท็อปเหรอ” ควอนจียงออกจากห้องปุ๊บก็โทรหาเทมโปตามความต้องการ(รึเปล่า)
“เออ” ชเว ซึงฮยอนยังคงรับด้วยคำเดิมๆ
“นี่...ชั้นเบื่องานนี่จังเลย นายช่วยหาคนมาเป็นเพื่อนดูแลงานให้ชั้นสักคนสิ”
“เหรอ ได้” ท็อปตอบอย่างว่าง่ายจนควอนจียงรู้สึกแปลกๆ
“นี่ๆ อย่าเอาทง ยอง…” ท็อปตัดสายทันที นั่นไง สัญญาณของเรื่องแย่ๆกำลังดังอีกแล้ว...
“เบ.....” จียงพูดกับโทรศัพท์สายว่างเปล่า....แล้วสิ่งเลวร้ายก็ตามมาอีกจนได้....
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“เฮ้อ เบื่อโว้ยยยย” จียงล้มตัวลงบนโซฟา ใบหน้าดูโทรมสุดๆเพราะจ้องคอมมาทั้งวัน ผิดแผนไปนิดนะ แทนที่จะโวยวายแล้วคุณเคลวินเค้าจะให้กลับบ้าน แต่ก็ยังเรียกตัวมานั่งต่ออีก5 ชั่วโมง นั่งจนก้นระบมไปหมด....แค่งานวันแรกก็ขนาดนี้ ต่อไป...มันไม่จิตตกเลยเหรอ....
Forever you're my girl Forever be my world You are the only one.The only one I'll ever need, my life is you and me
เสียงเรียกเข้าเพลงโปรดของจีดราก้อนดังขึ้น เขาแทบจะรับในทันที แต่เพราะความเหนื่อยล้าทำให้ผิดคาดไปถนัด
“ฮัลโหล” เขากล่าว
“เปิดคอมซิ เปิดเมลด้วย” เสียงทุ้มๆดังก้องในโสตประสาท จียงทำตามแต่โดยดี แม้อยากจะพักสายตาเต็มทน
“แค่นี้นะ เออ สักพักจะมีเพื่อนตามไปถึงรอเค้าด้วยล่ะ” ท็อปจากไป....จียงเลิกสนใจโทรศัพท์ หันมาดูอีเมลของตัวเอง....เมลล่าสุด...จากชเว ซึงฮยอน
ดูซะ!อืม ชั้นชอบจัง มันดูดีน่ะ
แล้วถ้าคิดว่าดูแล้วอยากถอนหมั้น
ชั้นยินดี
ประโยคที่ปรากฏท้าทายหัวใจของจียงยิ่งนัก....ชั้นยินดี ควอนจียงเลื่อนหน้าต่างลงมาเพื่อดูสิ่งที่แนบมา....
รูป
รูป
“................................” เขาก้มลงกับโต๊ะ น้ำตาไหลพราก เสียงสะอึกสะอื้นตามมาพร้อมกับคำสบถ คืนที่สองกับความวุ่นวายในหัว.....ว่าแต่....ลืมไปแล้วเหมือนกัน มาอยู่อเมริกากี่วันแล้วว่ะ...
อยากหลับจัง อยากพักสายตาอีกครั้ง แต่ก็มิอาจห้ามใจตัวเองได้ ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ควอนจียงคว้ากล้องขึ้นมา เขาจัดท่าทางที่คิดว่ามันดูดีที่สุด มุ่งมั่นและตั้งใจที่สุด และ แชะ!!
ส่งกลับไปแล้วสินะ......คำตอบ.....
“ก็อกๆ” เสียงๆๆๆๆ วันนี้สุ้มเสียงช่างเยอะเสียจริง จียงลุกอย่างเอื่อยๆเพื่อไปเปิดประตู นึกไว้ในใจแล้วว่าคงจะเป็นนายแทยังนั่น แต่จะดีใจมากเลยนะถ้าเป็นซึงรีหรือแดซอง....คงจะกระโดดกอดเทมป์ให้มันหายใจไม่ออกที่รู้ใจเขาเป็นเรื่องแรกในชีวิต....
“....” ไม่มีใคร....หรือว่าจะมีเด็กมากดเล่น...หรือเป็นเพียงเสียงสะท้อนแห่งความหวังที่ดังขึ้นภายในจิตใต้สำนึกของเขาเอง
“แบร้รรรรร” พลันก็มีใครบางคนโผล่หน้ามาจียงตกใจมาก เขาเตะร่างนั้นแทบจะทันที
“แอ้ก...!!” ผู้ถูกกระทำทรุดลงกับพื้น ตัวงอ สีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด
“เอ้ยๆๆ ขอโทษครับ” กว่าจะได้สติก็นานหลายวิ
“ผมไม่ได้ตั้งใจ คือว่าเข้าบ้านก่อนครับ....- -“” จียงกึ่งลากกึ่งพยุงใครบางคนที่เขาก็ยังไม่เห็นหน้าเข้ามาในบ้าน แต่ที่แน่ๆก็ไม่ใช่ซึงรีหรือแดซอง
“นั่งๆสิครับ ผะ ผมจะไปเอายามาทาให้” เขาลุกลี้ลุกลน แล้ววิ่งขึ้นบนบ้านหายไป....
“โอย เจ็บชะมัด โคตรรรรจุก....” แทยังบ่นไปบ่นมาตามนิสัยของเขา มานั่งรอยาอยู่นี่ก็นานจังนะ หรือว่าควอนจียงจะพยายามหลบหน้าเขา....
“มะมาแล้วครับ....” ร่างบางตรงมาพร้อมกล่องยา เขาตกใจเล็กน้อยกับบุคคลที่เห็น แต่ทำไงได้ มันคงแก้อะไรไม่ได้อีกแล้ว...
“ขอบคุณครับ” แทยังกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มสุดๆ เขาลงมือทายาหม่องที่ขา มันแดงเป็นจ้ำใหญ่
“ผมช่วยฮะ” จียงไม่รู้ว่าเสนออย่างนี้แล้วมันจะดีหรือเปล่า แต่เขาก็รู้สึกผิดจริงๆ
“ควอน จียง นายทำอย่างนี้มันยั่วชั้นชัดๆ” แทยังคิด ซึ่งจียงคิดถูกแฮะ- -“
“คุณใช่มั้ยที่จะมาช่วยผมน่ะ?” ร่างบางละมือ หันไปปิดคอมที่เปิดอ้าไว้ ผลการส่ง เสร็จสิ้น
“อ้อ ครับ”
“แล้วคุณรู้จักท็อปได้ไง” จียงถามไปเก็บกล้องไป รวมถึงของรกๆบนโต๊ะที่ไม่ได้เก็บมาเป็นวันๆ
“ก็เพื่อนกันตั้งแต่ประถม แต่ผมนะย้ายมานี่ตั้งแต่5 ปีก่อน แต่เราสองคนก็ติดต่อกันตลอด มันมีอะไรก็จะเล่าให้ผมฟังเสมอละครับ”
“กริ๊ง” ของบางอย่างตกลงกระทบพื้นไม้บาร์เก้.....จียงก้มลงเก็บ ควานหาอยู่นาน จึงได้แทยังมาช่วย
“นี่ไง แหวนครับ” คนตาตี่กว่ามองเห็นจนได้ แทยังชูแหวนวงเล็กๆสีเงินบริสุทธิ์ขึ้นมา เขาฉีกยิ้มน่าหลงใหล พอดีกับที่ควอนจียงเอื้อมมือไปหยิบ แทยังก็จับมือไว้ เขาเพ่งพินิจ นิ้วนางข้างซ้าย......?
“แหวนหมั้น.....?” เขาเอ่ย
“คือ...ว่า...มะ ไม่ใช่ครับ แหวนหมั้นบ้าอะไรจะเป็นของปลอมล่ะ แหวนนี่มันของปลอมน่ะ” จียงชักมือออก เกาหัวแกรกๆเหมือนโกหกคำโตก้อนนี้มันจะเนียน (แต่....มันไม่เนียน)
“ผมว่าจะเอามันไปทิ้งแล้วแหละ ใส่แล้วคันชะมัด” จียงหยิบแหวนในมือยองเบแทบไม่ทัน เขาเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกง คิดว่าจะเอาไปทิ้งแม่น้ำ....ให้มันหายไป.....
To TOP
ใช่.....ชั้นถอนหมั้นกับนาย....ท็อป...รูปที่นายส่งมามันทรมานใจชั้นมาก แต่ดูก็รู้ว่าซึงรีเค้าไม่ได้เห็นด้วย...ที่ร้องไห้ เป็นเพราะเสียใจที่นาย....รักซึงรี....
ชั้นขออย่าให้นายทำร้ายซึงรีเลย.....ขอบคุณ.... ส่วนรูปที่ชั้นส่งให้นายนี่ ถ่ายสดๆร้อนๆ อุตส่าห์เก๊กอย่างดี หวังว่านายคงถูกใจ
From GD
To G-dragon
อืม ชั้นถูกใจ....
From TOP
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
สองหนุ่มก้าวขาอย่างเร่งรีบ วันทั้งวันงานเยอะ จนตอนนี้ปาเข้าไปจะสว่างแล้ว งานก็ยังไม่เสร็จ แต่ก็เริ่มชินเสียแล้ว เพราะทุกๆช่วงหนึ่งของทุกๆปีมักจะมีงานสุมๆๆๆๆ จนผลิตแทบไม่ทัน...
“พี่แดๆ เดินเร็วๆสิ ตามผมให้ทันหน่อย เดี๋ยวเข้าห้องไม่พร้อมกัน พี่แดอาจเข้าไม่ทัน แล้วผมก็อาจ....เป็นเหมือนวันนั้นอีก” ซึงรีเร่งเพื่อน+พี่
“เออๆ” แดซองแทบจะวิ่ง ตั้งแต่คบกันเขาไม่เคยจะวิ่งตามไอ้น้องคนนี้ทันสักครั้งแถมคราวนี้ยังต้องหอบเสื้อพะรุงพะรังแทบไม่เห็นทาง
“ขอเข้าไปหน่อยครับ” ซึงรีเคาะประตูห้องๆเดิม ที่มีปีศาจร้ายสิงสถิต
“เข้ามา” ปีศาจร้ายตะโกนกลับ...
“ผมเอางานมาส่ง เป็นตัวอย่างเสื้อผ้าทั้งหมด” แดซองวางเสื้อลงบนพื้น พร้อมๆกับซึงรีที่ยื่นแฟ้มเอกสารให้
“ทำงานหนักสินะ....?” เทมโปเอ่ย
“อือ” ทั้งสองตอบพร้อมกัน ทำให้ท็อปฉีกรอยยิ้มนิดๆ
“อยากทานอะไรหน่อยมั้ย”
“ไม่!!” ทั้งสองตอบพร้อมกันอีกครั้ง แดซองและซึงรีหันมาขำให้กัน...
“งั้นก็.....นอนพักซะที่ห้องนี้แหละนะครับ....คือว่าผมไม่ทำอะไรร็อก” ท็อปเสียงสูง ทำให้ประโยคยิ่งดูน่าเชื่อเข้าไปใหญ่- -“
“มะไม่” ซึงรีค้านเสียงแข็ง
“คือว่าเราชินแล้วกับการไม่ได้หลับไม่ได้นอน อย่าห่วงพวกเราเลยครับ” แดซองขยายความต่อ
“ไม่ต้องกลัวผมหรอก เพราะผมจะออกไปข้างนอก นอนกันอยู่สองคนเถอะนะ”
“คือเรามีงานเยอะมาก” แดซองลังเล
“นี่ๆ ได้ข่าวว่าบริษัทนี้เก่งไม่ใช่เหรอ ลูกน้องทำงานกันเองได้น่า” ท็อปลุกจากโต๊ะ ก้าวช้าๆไปที่ประตู
“คิดให้ดีๆนะครับ” เขาเดินจากไป....ทิ้งไว้เพียงความสงสัยของคนสองคน
“อือ เราจะนอนดีมั้ยอ่ะพี่ ผมว่าถ้าจะสบายแฮะ” ซึงรีเริ่มคิดแบบเด็กๆ
“ไม่รู้สิ.....(- - )( - -)”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“ไปเลยไป....ไอ้แหวนเฮงซวย!!!” ร่างบางทุ่มสุดแรงเกิด ขว้างแหวนเงินเน่าๆทิ้งลงแม่น้ำ....หวังนะหวังว่าจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง....แต่อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอน เราไม่สามารถจะรับรู้มันได้ แต่เราก็สามารถพยายามกำหนดมันได้ในบางเรื่อง.....แล้วเรื่องนี้.....ฉันจะกำหนดได้หรือเปล่า....จะลืมมันได้มั้ย.....ถอนหมั้นไปแล้ว จะกลับเกาหลีได้หรือยัง.....?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น