ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความสุขของใครบางคน .. ความทุกข์ของคนๆนี้
“ท็อป! ชั้นมีเรื่องจะถามนายว่ะ” ยองเบเดินกลับไปกลับมาทั่วห้อง เขาเพิ่งมาถึงได้ไม่นานนัก และรีบโทรถึงเพื่อนรักทันทีเพื่อจะคลายความสงสัยบางอย่าง
“เออ อะไร?” เสียงทุ้มๆงัวเงียเพราะยังไม่สร่างกับการเมาเมื่อคืน
“คู่หมั้นแกน่ะ ชื่อควอน จียงใช่มั้ย?”
“เออ” ท็อปตอบด้วยคำสั้นๆ เขาเบื่อกับการได้ยินชื่อนี้จะตายอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยมีใครฟังเค้าเลยว่าเขาไม่ชอบ- -...
“เฮ้ย!!!!นะ นาย รู้รึเปล่า....”
“....”
“เฮ้ยยยย ชั้นเจอแฟนแกว่ะ แม่งโคตรน่ารักเลยอ่ะ แกเกลียดจียงไม่ใช่เหรอ..ขอ”
“เออ ฝากเอาไปเลย อย่าให้มากวนชั้นละกัน” ท็อปกระแทกเสียง เขารู้ดีว่าแทยังจะพูดอะไรต่อ และเขาก็ยินดีอย่างที่สุดที่ควอน จียง จะไปจากชีวิตได้จริงๆสักที เขาเชื่อว่าเมื่อคนอย่างจีดีเจอกับไอ้หื่นแทยังเข้าไป อะไร๊มันจะหยุดได้....555+
การสนทนาจบลงเพียงแค่นี้ ท็อปยังคงหลับต่อไป ส่วนแทยังจึงเริ่มแผนการที่สมควรจะทำเป็นอย่างยิ่ง เขาอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว จึงพอจะรู้ลู่ทางของโรงแรมดีๆและนั่นมันก็ชวนให้ครึ้มใจยิ่งนักเมื่อนึกถึงร่างอันเปลือยเปล่าของจียงบนเตียงนุ่มๆที่ชวนให้หลับใหลกลืนไปกับราตรีที่สุขสันต์....
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
“ท็อป...” เสียงเล็กลอดผ่านโทรศัพท์
“มีอะไร คนจะหลับจะนอน โทรมาอยู่ได้” ท็อปตะคอกกลับ อะไรกัน เมื่อครู่นี้ก็เพื่อน ก็ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้เป็นยัยจีจี้สุดน่ารังเกียจนี่ ยิ่งไม่อยากคุย (แล้วจะรับเพื่อ???)
“จะนอนเหรอ ชั้นรู้น่าว่าตอนนี้ที่เกาหลีมันกี่โมง นายกินเหล้าใช่มั้ย....กินอยู่ได้ อยากเลี้ยงฉลองที่ชั้นมาอยู่อเมริกาล่ะสิ ทำไมนายไม่เคยเห็นชั้นในสายตาเลยหา!!%$^%*^%&*8” ความโกรธพุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย จียงรู้ว่ามันจะยิ่งทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงไปอีก แต่ทำไงได้เมื่อเขาไม่รัก ก็เอาให้มันไม่รักไปมากกว่าเดิมก็หมดเรื่อง ถึงจะเจ็บหรือทรมานแค่ไหน มันก็มีค่าเท่ากันกับการที่เขาไม่สนใจอยู่ดี
“โอ๊ยยยย ยัยปลาดุกเอ๊ยยยยยยย นี่ถ้าจะด่าชั้น แกก็ไปด่าใส่ไอ้แทเลยซิ! อยู่ใกล้มันไม่ใช่เหรอ....ระวังตัวไว้ละกัน เดี๋ยวจะเสียความบริสุทธิ์ที่เก็บไว้ให้ชั้นไม่รู้ด้วย” สงครามโทรศัพท์เริ่มปะทุหนักขึ้นกว่าเดิม จียงเริ่มน้ำตาคลอ ท็อปรู้หรือนี่ว่ามีผู้ชายที่ไหนไม่รู้พยายามรังความเขา แต่กลับดุด่าว่าอย่างไม่ปราณี....
“ท็อป!!!!ไอ้บ้า...ชั้นก็ขอให้นายโดนผู้หญิงเชรี่ยๆเขี่ยทิ้งละกันเว่ยยยยยย” การสนทนาจบลงด้วยคำที่จียงคิดว่ามันคงจะแทงใจดำท็อปอย่างถึงที่สุดแล้ว มันก็ถูกที่ท็อปเคยรักกับผู้หญิง แต่ที่แน่ๆ เขาก็ทำตัวเพอร์เฟ็คต์พอที่จะเขี่ยผู้หญิงยามที่เบื่อในทันที
“โธ่!!!!อะไรว่ะ เราไม่น่าไปพูดอย่างนั้นเลย แล้วใครจะช่วยชั้นได้ว่ะเนี่ย” จียงขว้างโทรศัพท์ใส่หมอนและทุบตีตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เขาร้องไห้บ้างหัวเราะบ้าง ดูแล้วช่างนาเวทนานัก แต่สุดท้าย เขาก็ผล็อยหลับไป...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ใบหน้าเศร้าๆ จ้องมองรูปใครบางคนในกระเป๋าสตางค์ คนๆนั้นจากไปกี่ปี กี่เดือน กี่วัน เขาจำได้ดี แต่คนๆนั้นก็ไม่เคยที่จะติดต่อกลับมาเลยสักครั้ง ทุกวันได้แต่พร่ำเพ้อ ทุกวันได้แต่ละเมอ ไม่รู้จะนอนกอดใครแล้ว ไม่มีหนทางที่จะเดินไปข้างหน้า มีแต่ถอยหลังลงเรื่อยๆ ถ้าไม่ทำงาน ก็จะมานั่งจ้องรูปอยู่อย่างนี้ หวังเพียงว่า...คนๆนั้นจะกลับมา......
“ซึงรี!!!!555+จ้องกระเป๋าตังค์อีกแล้วล่ะสิ ไปกินข้าวเที่ยงกันได้แล้วน้องเอ๋ย” ชายหนุ่มตาตี่ยิ้มร่า เขาชินแล้วที่เห็นเพื่อนรักจ้องกระเป๋าสตางค์ทุกวัน จึงไม่เห็นเป็นเรื่องแปลก ต่างกับจียงที่ไม่ยอมให้ซึงรีจ้องกระเป๋า เขาบอกว่ามันจะทำให้เราเจ็บกว่าเดิม แต่กระนั้นแดซองก็ไม่เข้าใจสักทีว่ามันมีความหลังอะไรในกระเป๋าหนักหนา เขาเชื่อว่าสักวันก็คงได้รู้เมื่อถึงเวลา และตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เราจึงไม่ควรไปยุ่มย่ามกับชีวิตของน้องเล็กซึงรี
“อ้อ ไปสิๆ แต่ผมว่าผมขี้เกียจกินข้าวแล้วอ่ะพี่ ผมจะกินขนมปังก็พอ คิดว่านะ” คำว่า คิดว่านะ เป็นคำที่ติดปากซึงรีเป็นประจำ แดซองชอบที่จะได้ยินคำๆนี้จากซึงรี เพราะมันดูมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“จีดีไปอยู่อเมริกาได้วันเดียว ชั้นก็เหงาแล้วว่ะ เนอะซึง”
“อืม ไม่มีพี่เค้าก็เงียบทั้งบริษัทเลย”
“เออ บริษัท ได้ข่าวรึเปล่าว่าจะมีคนมาแทนจีดีนี่หว่า แล้วรู้มั้ยใครซึงรี..” แดซองหน้าตาตื่น
“(- - )( - -)(- - )” ซึงรีส่ายหัวไปมา แต่เห็นท่าทางของแดซองอย่างนี้ ก็ชักเริ่มกลิ่นไม่ดีแล้ว
“ไอ้ท็อปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปงายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” แดซองตะโกนลั่น จนทุกคนบริเวณนั้นหันมามองไอ้หนุ่มตาตี่ที่หน้าตาตื่นมาสักพักใหญ่ๆ
“หา!!!!!????? เฮ้ย พี่พูดจริงเหรอ?” ซึงรีใจหล่นไปที่ตาตุ่ม
“จริงดิ ไม่จริงชั้นคงไม่ตาเท่าไข่ห่านแบบนี้หรอก” แดซองชี้ไปที่ตาตัวเอง มันช่วยให้ซึงรีคลายเครียดกับท่าทางบ้าๆนั่นได้เป็นอย่างดี แต่ลึกๆแล้ว ใครจะรู้ว่าเขากรีดร้องสุดเสียงอย่างบ้าคลั่ง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องมาร่วมสงานกับไอ้บ้าท็อปที่ตามตื๊ออยู่ได้เช้าเย็น รู้ก็รู้ว่าเขาไม่รัก มันก็ยังพยายาม นี่แหละหนารัก มีคนรัก คนที่แสนดีอย่างพี่จียงอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่เคยมองเห็น กลับมาแอบชอบเพื่อนสนิทของพี่จียงที่วันๆเอาแต่จ้องกระเป๋าสตางค์ตัวเอง คนเรา.....มีเพชรเม็ดงามห้อยไว้ที่คอก็บ่นว่าหนัก แต่พอห้อยเศษอิฐเศษปูนที่ไม่มีค่า กลับรู้สึกอิสระ ปลอดโปร่ง คนอย่างท็อป ดูก็รู้ว่ามันรักใครไม่จริง ไม่อดทนเพื่อวันที่ดีกว่า....ไม่อดทนเพื่อพี่จียงเลยสักนิด....
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เช้าวันใหม่ที่แจ่มใสสำหรับใครบางคน เทมโปเดินมาอย่างมาดเนี๊ยบในชุดสูท เขาตรวจดูงานที่จียงยังสะสางไม่เสร็จเต็มโต๊ะ พลางบ่นๆว่าทำไมจียงไม่รีบสะสางงานก่อนแล้วค่อยไป แต่ก็มักได้คำตอบจากปากของเพื่อนในประเทศว่า
“ก็แกไม่ใช่เหรอที่ส่งเขาไปดูงานที่อเมริกาไม่บอกไม่กล่าวน่ะ” ยูโนวไม่ได้ช่วยอะไรเพื่อนมาก เขาทำได้แค่ช่วยจัดแฟ้มให้เป็นระเบียบและอ่านหนังสือให้ฟังบ้างเวลาเบื่อๆ
“เฮ้อ!แต่ชั้นไม่เหนื่อยหรอกกะอีงานแค่นี้ นายน่ะรีบๆเถอะชั้นจะได้ไปดูฝ่ายผลิต” ท็อปยิ้มที่มุมปาก
“ฝ่ายผลิต หรือ ผู้จัดการฝ่ายผลิตว่ะ” ยูโนวแหย่
“เออๆ เหมือนๆกันว่ะ” ท็อปเริ่มหน้าแดง เขาไม่ได้มีอาการอย่างนี้มานานมากแล้ว พอมาตกหลุมรักซึงรี เขาจึงต้องการซึงรีมากกว่าคนไหนๆที่เคยเจอ....
“ไอ้บ้าเอ๊ย คนเค้าไม่รักก็ยังดันทุรัง เงินน่ะ ซื้อหนุ่มน้อยซึงรีไม่ได้ร็อก”
“แล้วใครว่าจะเอาด้วยเงินล่ะ ชั้นต้องการหัวใจของซึงของชั้นต่างหาก”
“แหวะ!” ยูโนวหัวเราะร่า....ไม่รู้ว่าเพราะท็อปหรือเพราะหนังสือการ์ตูนที่เขากำลังอ่านอยู่กันแน่
“ผมเอางานมาส่งครับ” เสียงหวานๆนุ่มหูเข้ามาในห้อง ซึงรีนั่นเอง มาเพื่อเป็นเหยื่อแท้ๆ
“0.0 ซึงฮยอนเหรอครับ นั่งๆฮ่ะ” ท็อปรีบถีบเพื่อนรักออกจากโซฟาและเข้าไปประคองซึงรีอย่างกับเจ้าหญิง ไม่สิ เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ให้มานั่ง
“มีงานอะไรครับ มาๆผมจัดการเอง:D” ท็อปหยิบแฟ้มไปวางที่โต๊ะ เขาเข้าไปนั่งเบียดซึงรีบนโซฟา ซึงรีรีบลุกออก เขาอยากจะวิ่งออกไป แต่พอเห็นยูโนวยืนขวางประตูไว้จึงรู้ว่านี่มันกักขังหน่วงเหนี่ยวชัดๆ
“จะทำอะไร นี่มันกักขังหน่วงเหนี่ยวแล้วน่ะ”
“ใช่ที่ไหน ชั้นก็แค่อยากคุยกับนายตามลำพัง” ท็อปลุกขึ้นมายืนข้างหลังซึงรี เขาโน้มตัวมาข้างหน้าและพูดใส่หูซึงรี
“ไอ้บ้า ออกไปจากชั้นนะ ไม่อย่างนั้นชั้นจะแจ้งตำรวจ” เขาผลักท็อปจนกระเด็นไปชนผนัง ทำให้ท็อปเริ่มฉุนหนัก
“สำหรับชั้นก็ขอตัวก่อนนะ แหะๆตามบายๆเพื่อนๆ” เมื่อเห็นสถานการณ์มาถึงจุดแดงเดือด ยูโนวรู้ใจเพื่อนตัวเองดี เขารีบจ้ำอ้าวออกจากห้องและไม่ลืมที่จะล็อกประตูจากข้างนอก อุตส่าห์ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นใจอย่างนี้ มีหรือท็อปแกจะไม่จัดการ....ควักหัวใจของหนุ่มน้อยซึงรี
“เฮ้ยๆๆ ใครที่อยู่ข้างนอกช่วยหน่อยเซ่....” ซึงรีทุบประตู แต่มือหนักๆก็มาจับแขนรวบไว้ทั้งสองข้าง
“นี่นายจะทำอะไร พี่จียงล่ะ เขาเป็นคู่หมั้นนายนะเว่ย” ซึงรีดิ้นไปดิ้นมา ร่างทั้งสองร่างแทบจะรวมเป็นหนึ่งเดียว ท็อปรัดซึงรีแน่นจนไม่คิดว่าจะหายใจออก (มันเป็นงูเหลือมรึไงว่ะ- -)
“แต่นี่แหละ ชั้นจะถอนหมั้นแล้ว” ไม่รู้ว่าคว้ากล้องมาจากไหน ท็อปรัวชัตเตอร์ ภาพท็อปกอดซึงรีคงจะถึงมือพี่จียงอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้เป็นแน่
“และนี่ ภาพเด็ด” กล่าวเสร็จ ร่างสูงจู่โจมประทับริมฝีปากของเขาไปที่ริมฝีปากร่างโปร่ง สัมผัสถึงอุ่นไอที่ปรากฏช่างหอมหวานเร่าร้อน ท็อปบดขยี้ร่างโปร่งจนอ่อนระรวย ร่างโปร่งไม่สามารถยืนได้ต่อไป เขาสอดมือประคองตัวเองไว้ และอยากจะหยุดมัน แต่ไม่อาจทนแรงร่างสูงได้ ภายในปากชุ่มฉ่ำไปด้วยความหวาน ความสดชื่นที่ไม่อาจจะหยุดยั้งมันได้ ร่างสูงผ่อนแรงลงจากบดขยี้ กลายเป็นบรรจงจูบอย่างนุ่มนวล หวาน...~น่าลิ้มลองตลอดเวลา หวาน...~น่าจะทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ หวาน.....รสชาติการจูบกับซึงรีครั้งแรก ช่างนุ่มละมุนต่างกับใครคนอื่น หรือแม้กระทั่งจีดราก้อน น่าสัมผัสให้ลึกซึ้งกว่านี้กว่าใครในโลก....ท็อปเขวี้ยงกล้องทิ้ง เขาไม่สนใจจะถ่ายมันอีกต่อไป มือหนาไล้ไปทั่วเรือนร่าง ค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด บรรจงจูบเรื่อยลงมาจนถึงคอ เสียงคร่ำครวญของร่างโปร่งยังคงสะท้อนไปมาในหู แต่มันก็เปรียบกับเสียงสวรรค์.....เสียงสวรรค์ที่ยิ่งเร่งเร้าให้ทำมากกว่านี้~~~
“ท็อป...เฮ้ย!” ยูโนวเข้ามา(ขัด)พอดี ทำให้ท็อปต้องผละจากร่างโปร่งที่ดูไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“เฮ้ยๆๆ ขอโทษๆๆ แต่งตัวเร็ว ซึงรีน่ะ แดซองกำลังมาว่ะ เพื่อนซึงรีอ่ะ” ยูโนวเข้ามาช่วยพยุงร่างที่อ่อนปวกเปียกของซึงรีไปนั่งที่โซฟา
“ทำไรกัน!!!!”อีกครั้งที่แดซองตาโตเป็นไข่ห่าน
“นี่พวกนายทำอะไรเพื่อนชั้น” แดซองเข้าไปผลักทั้งสองออก รีบติดกระดุมให้ซึงรีและตบหน้าซึงรีให้ตื่นจากฝันเสียที
“ดะ แด ซอง” เสียงอันเหือดแห้งกล่าว
“ชั้นๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่แดซอง....ช่วยชั้นที! ฆ่าชั้นที ฮือๆ” ซึงรีร้องไห้ทันทีที่ได้สติ เขาโผเข้ากอดเพื่อนรักเพื่อหวังว่าจะได้ความอบอุ่นที่เสียไปบ้างแดซองทุบหลังพลางบอกว่าไม่เป็นไรๆ
“เค้าเป็นอะไร” ท็อปตกใจมาก อยากจะเข้าไปกอดบ้าง แต่ก็โดนแดซองกันไว้
“อาการเค้าน่ะ พวกนายไม่มีอะไรทำกันรึไง ไปทำงานสิ!!!” แดซองตัดบท ขืนให้คนอื่นเห็นเพื่อนเขาทรมาน น่าสมเพชเช่นนี้ เขาคงรับไม่ได้ ยูโนวคว้าแขนท็อปทันทีตามคำสั่ง และกึ่งลากกึ่งกระชากออกไปนอกห้อง
“ไม่เป็นไรๆนะซึงรี นายยังมีชั้นนะ เอางี้ โทรหาจีดีมั้ย?” แดซองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทุกๆครั้งที่ซึงรีเป็นเช่นนี้ เขาจะต้องร้องหาจียงทุกครั้งเพราะจียงคือทุกๆอย่างสำหรับทุกๆอย่างที่ทั้งสองมี
“ไม่! ผมไม่อยากให้เค้าต้องมาทุกข์เพราะผมอีกแล้ว เค้าอยู่ที่นั่นก็เพื่อทำงาน ไม่ได้เพื่อเป็นที่รองรับความทุกข์นะ!” ซึงรีปัดมือถือออกกระเด็นไปไกล แต่แดซองก็ยังใจเย็น ไม่โกรธเคือง
“ชั้นเกลียดๆ ไอ้ท็อปนั่น....มันไม่มีความสุขเลยที่ได้จูบกับมัน แต่กลับขมอย่างกับกินบอระเพ็ด ผมเกลียดมัน ผมเกลียดโลก ปลดปล่อยผมสิ!” ซึงรียังร้องไห้โฮ ทุบอกตัวเองราวกับว่ามันเต็มจนจะระเบิดแต่มันก็ไม่ยอมระเบิดสักที
“หยุดๆ พอได้แล้ว ชั้นก็ช่วยอะไรนายไม่มากหรอกน่ะ ชั้นไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตนายทุกอยางเหมือนกับจีดีนี่นะ ฉะนั้นนายควรใจเย็นก่อน อย่าคิดมากสิ เอางี้ ไปนอนบ้านชั้นมั้ย จะได้มีเพื่อนกอดไง ชั้นรู้นะว่านายต้องการคนนอนกอดทุกคืนน่ะ” แดซองยิ้มสู้กับอาการของน้อง
“เอางั้นเหรอ”
“อื้อ:D”
“พี่แดซองก็ดีเหมือนกับพี่จีดราก้อนแหละน่า อย่าน้อยใจล่ะกัน” ซึงรีหยุดร้องและจับจมูกแดซองให้สั่นไปมาเหมือนเด็กๆ ทั้งสองโผเข้ากอดกันอย่างอบอุ่น พี่กับน้อง ตลอดไป....ตลอดกาล....สัญญา..
เป็นไงค่ะ ncนิดๆค่ะตอนนี้ ไม่รู้ว่ามันจะดีรึเปล่า....ยังไงก็ติชมด้วยนะค้า;D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น