ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำแห่งรัก...ความสับสนที่เริ่มสับสน
เครื่องบินเลยพ้นขอบฟ้า... ต่อไป... เขาคงไม่เห็นคนๆนั้นอีกแล้ว คนที่ตามติดยังกะหมากฝรั่ง คนที่ร้องไห้ขี้แยเหมือนเด็กๆ คนที่อ่อนหวานอ่อนโยนรับกับใบหน้าที่สวยงามควอนจียง ยังไงๆ ฉัน ก็ จะ ลืม นาย55+
“แม่ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ชเว ซึงฮยอนว่าที่นักธุกิจใหญ่กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ ใบหน้าอาบไปด้วยสายน้ำตาของลูกผู้ชาย
“จ้าๆ ทำใจดีๆด้วยล่ะ อย่าเศร้านะลูก” แม่ของเขาลูบหัวเขาอย่างแผ่วเบา
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“555+ แม่ชั้นอ่ะน่ะ เชื่อชั้นสนิทเลยว่ะ ยัยจีนั่นก็แสดงละครเก่งเป็นบ้า ทำเป็นร้องไห้ไม่อยากจากชั้นไป โถ่เอ๊ย!” ท็อปเบ้ปากเชิงหยะแหยงกับชื่อที่เอ่ย
“เออๆ ชั้นเชื่อและ ว่าแกเกลียดจีดีเค้าจริงๆอ่ะ” ยูโนวเพื่อนรักในประเทศเอ่ย เขาทนฟังท็อปบ่นเรื่องจีดีมาตลอด 2 ปี ตั้งแต่ท็อปโดนคลุมถุงชนให้หมั้นหมายกับชายหนุ่มที่หน้าตาสวยพอๆกับผู้หญิง เพราะปัญหาทางธุรกิจ
แต่แล้วต่อแต่นี้คงไม่ต้องเห็นท็อปบ่นไปอีกจนกว่าจีจะกลับมา
“แล้วนายจะทำไงต่อล่ะ” ยูโนวพูดต่อ
“เรื่องอะไร”
“ก็ซึงรีไง นายบอกว่าจะจัดการให้เสร็จสิ้นภายในอาทิตย์นี้ไม่ใช่เหรอ” ยูโนวพูดกำกวม- -
“เออ คงงั้นมั้ง ถ้าชั้นทำได้นะ” ท็อปส่ายหัวไปมาเหมือนพยายามคิด
“อ่ะ ชนแก้ว” เสียงแก้วไวน์กระทบกัน พาให้หลงใหลไปกับน้ำเมา ต่อแต่นี้ก็คงจะไม่มีนายอีกแล้วในชีวิตของฉัน นาย จี-ดราก้อน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
“ฮะ ฮะ ฮ้าดดดเช่ยยยย” ใบหน้าสวยปิดปาก ใครนะที่กำลังนินทาเขาอยู่ตอนนี้ ถึงได้จามอยู่ได้ หรือจะเป็นเขาคนนั้น.....แต่ถ้าจะนินทาก็คงนินทาในแนวมีความสุขมากกว่า ที่จะไม่ได้เจอหน้ากันอีกนาน
หน้าสวยแบกรับความเจ็บปวดมามากมายกับการกระทำของใครบางคน...เขารู้ คงไม่มีวันจะเป็นไปได้ให้ท็อปมารัก การทุกข์ระทมกับคำว่าเกลียดมันไม่เคยมีคำว่าชินเลย ได้แต่ร้องไห้ทุกคืนๆ และทุกคืน...เพราะเขาคนเดียว...ผู้เปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด แม้กระทั่ง....หัวใจ....
“อุ๊ย!” ด้วยความเหม่อลอย จียงจึงเดินชนเข้ากับใครบางคน
“ขอโทษๆครับ” ผู้ชายหน้าตาดีรีบกล่าว
“ไม่เป็นไรครับ...” เขาตอบกลับ พลางก้มลงเก็บของที่หล่นอยู่เต็มพื้น
“ผมช่วยครับ” ชายหนุ่มช่วยเก็บบ้าง พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นนามบัตรของร่างบางตรงหน้า เขาหยิบขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ควอน จียง ชื่อนี้รู้สึกคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก...ควอน จียง
“ชื่อควอน จียงเหรอครับ” เขารีบถาม
“อ่อ ครับ” จียงยิ้มอย่างมีไมตรี ชวนให้หลงใหลกับรอยยิ้มยิ่งนัก
“ผมชื่อ แทยังฮ่ะ หรือ ดง ยองเบ” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับกับมือจียงอย่างนุ่มนวล
มืออะไรกัน ช่างน่าทะนุถนอมจริงๆ หัวใจของแทยังเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เขารู้สึกแล้วว่านี่คือคนที่ตามหามาทั้งชีวิต
“ดีจังนะครับที่มีคนเกาหลีเป็นเพื่อนที่นี่” จียงปล่อยมือออก เขารู้สึกว่าจับกันนานเกินไปแล้ว
“ครับๆ ที่อเมริกานี่..:)”
“แล้วคุณจียงมาทำอะไรที่อเมริกาล่ะครับ”
“ดูงานนะครับ” จียงเริ่มเบื่อหน่ายกับการพูดคุย เขาอยากพัก อยากนอนเต็มแก่ แต่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้เลย ผู้ชายคนนี้มีอะไรมากกว่าที่คิด...แต่ตอนนี้ สิ่งที่ดีที่สุด...คือการหนี...
ว่าแล้วจียงจึงเริ่มแผนคุยโทรศัพท์ทันที
“เอ่อ ผมขอตัวสักครู่นะครับ พอดีมีโทรศัพท์เข้ามา..” ร่างบางปลีกตัวออกห่างเพื่อแกล้งคุยโทรศัพท์ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบสัมภาระมาด้วย ในที่สุดเขาก็หนีออกมาจากแทยังได้อย่างง่ายดาย...
โดยไม่รู้เลยว่า....นามบัตรของเขาอยู่ในมือของผู้ชายที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวที่สุดในโลกแล้ว....
*-*-*-*-*-*
ตอนแรกอาจจะสั้นไปหน่อยนะค่ะ เพราะตอนนี้งานเยอะมากๆ แต่งมาก็หยาบๆยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่ ฝากกันให้อ่านต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น