กับดักคานสวาท

ลำดับตอนที่ #1 : เกือบแล้วมั๊ยล่ะ

 *****กับดักคานสวาท*****

 

 บทที่ 1  เกือบแล้วมั๊ยล่ะ

 

        ~ฟิ้ววว...หลั่น...ลัล...ล้า...~

   เสียงผิวปากบรรเลงเพลงอย่างสนุกสนาน บนริมฝีปากของคนที่กำลังอยู่ในอารมณ์ครื้นเครง กับเท้าที่ถีบจักรยานเสือหมอบแบบออกกำลังกาย ท่ามกลางบรรยากาศตอนเย็น ริมถนนราบเรียบอย่างดีสองเลนแถวชานเมืองอยุธยา ที่เต็มไปด้วยอากาศบริสุทธิ์สดชื่นสองข้างทางเป็นทุ่งนาข้าวเขียวขจีซึ่งกำลังแตกกอ พลิ้วปลายช่อดอกสีขาวล้อเล่นกับสายลม ภายใต้แสงสีทองของแสงอัสดงที่กำลังเจิดจ้าก่อนลาลับฟ้า

             เท้าเล็กสองข้างภายในรองเท้าผ้าใบสีขาวหม่น กับชุดวอร์มหลวมโกร่งสีเทากลางเก่ากลางใหม่ ที่คอแขวนกล้องอย่างดีชนิดปรับซูมได้ ทับด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับซับเหงื่อ ขาเรียวถีบจักรยานคู่ชีพขึ้นเนินจนก้นแอ่น สายตาของคนถีบจ้องมองไปเบื้องหน้าตรงบ้านไม้สักหลังงาม ใต้ต้นตาลคู่ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง ซึ่งอยู่ข้างล่างเนินลูกย่อมมองเห็นอยู่ลิบๆ

              ‘ฟิ้ววว...’

              เส้นผมสีดำสลวยที่ซอยปรกหน้าไล่ยาวระลำคอ และแผ่นหลังดั่งกับทรงผมนักร้องเกาหลี พลิ้วลู่ตามแรงลมและแรงของรถจักรยานสองล้อ ที่พุ่งลงมาจากเนินเขาด้วยความเร็ว หูแว่วได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถมอเตอร์ไซด์ ดังกระหึ่มสนั่นเลือนลั่นบนถนนด้านขวาที่ตัดเชื่อมมาแต่ไกล สาวหล่อปลายหางตามองเห็นแว๊บแรกก็รู้โดยสัญชาตญาณ ว่าสิ่งของสองสิ่งที่กำลังเคลื่อนที่เข้าหากัน ด้วยความเร็วสูงต้องปะทะกันอย่างจังแน่ๆ

              “ว้ายยยย...เฮ้ยยยย....โครมมมม...”

             


            ขอโทษลบออกแล้วนะค่ะ ได้พิมพ์กับธราะรแล้วค่ะ 

        แต่งงงไม่หายว่าหน้าใบขึ้นมายิ้มอยู่ในนี้ได้ รับรองว่าผู้เขียนไม่ใช่คนนี้      และไม่ได้โพสท์รูปนี้ลงแน่คะ  ขอรับรอง