สาปนพเก้า

ลำดับตอนที่ #5 : เดือนมหาลัย

    พัดชา หมุนตัวสำรวจตัวเองในกระจกเป็นรอบที่สาม สายตามองตัวเองด้วยความชื่นชม ก็ทั้งใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากชมพูที่อวบอิ่มเข้ากับรูปหน้า ทุกอย่างช่างสวยเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้ วันนี้สาวน้อยแต่งหน้าบางๆทั้งที่ปกติเวลาเธอไปมหาวิทยาลัยเธอยังกะจะไปเดินแฟชั่นโชว์เลยทีเดียว วันนี้เธอคิดว่าเธอน่าจะลดความแรงลงหน่อยเดี๋ยวนี้ใครๆก็ชอบสาวหวานแบ๊วๆแบบเกาหลี พัดชาจึงบรรจงแต่งหน้าตัวเองให้โทนสีชมพู เปลือกตาทาสีชมพูอ่อนสวย กรีดอายไลเนอร์เพิ่มความคมให้ดวงตา พวงแก้มปัดสีชมพู คู่กับริมฝีปากที่ทาลิปกลอสให้ดูอิ่มน้ำ ผมสีน้ำตาลดัดลอน ถักเปียไขว้ทางด้านหลังเพิ่มความน่ารัก
    แม้วันนี้เธอจะมาในชุดนักศึกษาธรรมดา กับการแต่งหน้าที่ลดโทนลง แต่รองเท้าส้นสูงสีแดงแปร๊ดยังคงคอนเซปต์ ถ้าไม่เปรี้ยว มันไม่ใช่เธอสักหน่อย!!
   "เธอนี้มันนางฟ้ามาเกิดนะเนี่ย...พัดชา"สาวน้อยชี้หน้าตนในกระจก พลางยิ้มด้วยความภูมิใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะประตูดัง ทำให้พัดชาสำรวจความเรียบร้อยตนอีกหน ก่อนจะตะโกนตอบ ทุกคนในบ้านต่างรู้ดีว่าจะเข้าห้องเธอต้องเคาะประตู ถ้าไม่เคาะเธอมีเคืองนะ..เว้นแต่มีเรื่องด่วนนั้นละ แต่ถึงด่วนแค่ไหน เธอก็ชอบความเป็นส่วนตัว ไม่ชอบให้ใครมายุ่มยามในห้องนอนของเธอขณะที่เธออยู่ ควรจะเคาะประตูขออนุญาตก่อนเป็นดี
"ตาหรอ เข้ามาสิ"
"ข้าเอง.."
พณขัณท์ ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามา พร้อมยิ้มแฉ่ง
"อ๊าย!..ใครให้นายเข้ามายะ!"พัดชาแหวทันทีเมื่อเห็นหน้าพณขัณท์..จริงๆเธอก็แหวแก้เขินไปงั้นละ เธอยังเขินค้างอยู่นะเมื่อคืน แต่เธอไม่ได้ปะทะคารมกับเทวดาหน้ากวนนี้มันไม่ใช่เธอ...
"เมื่อครู่เจ้ายังบอกอยู่เลยว่าให้เข้ามา"พณขัณฑ์โต้กลับ ไม่ยอมแพ้พลางยักไหล่
"ฉันนึกว่ายัยตาเลยให้เข้ามายะ!"พัดชาตะโกนใส่หน้าเทวดามาดกวนที่ยักไหล่ใส่เธอ ก่อนจะแลบลิ้นให้
"เออ..ว่าแต่ทำไมยังไม่แต่งตัว"พัดชามองชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นลง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอจะให้เทวดามาดกวนและยมทูตผู้เงียบขรึมไปเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ  ก็หลังจากวันที่ตัดสินใจจะให้ทั้งสองคนไปเรียนเพื่อไม่ให้สร้างความวุ่นวายที่บ้านเธอไปมากกว่านี้ ก็เลือกว่าจะให้เรียนคณะนิเทศศาสตร์ เพราะเธอคิดว่าจะได้ไม่เป็นที่ครหามากนักเท่าไรแถมคณะแบบนั้นก็ไม่น่าจะเรียนหนักอะไรเท่าไรนัก อีกอย่างเธอเป็นถึงลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย..ใครรึจะกล้าแหยม ถ้ากล้าก็เตรียมตัวโดนรีไทต์ได้เลย...!
แล้วเมื่อไม่กี่วันมานี้ก็เพิ่งจะจัดการธุระ ฝากหรือยัดให้ทั้งสองเข้าเรียนไปนั้นละ!
"ไปไหน...จะให้ข้าแต่งตัวด้วยเหตุอันใด?"พณขัณฑ์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวตรงหน้ายังไม่เคยนัดแนะอะไรเขาให้เขาจะไปไหนเลย แล้วด้วยเหตุใดเขาถึงต้องไปแต่งตัว
พัดชาไม่ตอบอะไรมาก เธอดีดนิ้วเปาะราวกับคิดอะไรออก ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องแต่งตัว ซึ่งในห้องนอนของเธอแบ่งเป็นสามส่วน คือ ห้องนอน ห้องน้ำ และห้องแต่งตัวซึ่งอยู่ติดกับห้องน้ำทะลุถึงกัน
ชายหนุ่มได้แต่ยืนมองกิริยาของหญิงสาวด้วยความงุนงง เขามองตามพัดชา ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
"นี้เลย..ชุดนักศึกษานาย"พัดชายื่นชุดนักศึกษาชายที่แขวนเก็บอย่างดี รีดเรียบร้อย ส่งให้พณขัณฑ์ที่มองด้วยสายตาประหลาดใจ คิ้วขมวดมุ่นขมวดหนักกว่าเดิม จ้องชุดนักศึกษาชายราวกับเป็นของแปลก พัดชาส่ายหน้าไปมาก่อนรวบมือชายหนุ่มให้มารับของ
"ใส่ซะ..ใส่ไม่อยากหรอก..เอ้อ..อีกอย่างนะ เอาให้หล่อๆละ วันนี้มีประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย..อย่าให้เสียชื่อฉันละ"

พณขัณฑ์ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกกับคำว่าดาวเดือน..อะไรสักอย่างนั้นละ รุู้สึกติดๆในหัวแต่เรียกไม่ถูก รู้แต่ว่าดาวกับเดือนบนสวรรค์ก็คือดาวกับพระจันทร์ ซึ่งเป็นเหมือนสิ่งที่บอกความโชคดีโชคร้ายได้อีกทางด้วย ดาวนั้นเป็นเหมือนสัญญาณแห่งความโชคดี เพราะเมื่อไรก็ตามที่ปรากฏดาวสีเหลืองสุกสว่างบนท้องฟ้าย่อมหมายถึงนิมิตหมายอันดีซึ่งนานทีจะเกิดขึ้น ส่วนพระจันทร์หมายถึงความโชคร้ายขั้นมหาวิบัติซึ่งตั้งแต่เขาเกิดมายังไม่เคยเห็นเลย รู้แต่ว่าเคยได้ยินเหล่านางฟ้าพูดกันว่าถ้าเจอพระจันทร์สีแดงสดปรากฏขึ้นสวรรค์ปวริเสถียรอาจถึงวันดับสูญ
...วันดับสูญ นึกแล้วใจเขาก็รู้สึกไม่ดี เขารู้สึกคิดถึงน้องสาวของเขา พณานันท์ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง..?แต่ถึงนึกไปเวลานี้เขาก็ยังกลับสวรรค์ไม่ได้เสียด้วย แถมเขายังรู้สึกไม่อยากกลับ จะเรียกว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่บางครั่้งเขาก็รู้สึกเหมือนกันว่าที่นี้ก็เคยเป็นบ้านเกิดเมืองนอนที่เขาเคยจากมา สตรีเพศที่เขาพบเจอที่ไม่อ่อนหวานเหมือนนางในฝันเขาสักนิดกับทำให้เขารู้สึกคล้ายอบอุ่นใจและมีความสุขอย่างประหลาด...
ชายหนุ่มแอบอมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึง พัดชา..แต่แล้วเขาก็นึกได้ว่าพัดชาร้ายกาจจะตายไป เขาก็ส่ายหน้ากลบความคิดบ้าๆทิ้งทันที ก่อนจะสำรวจตนในกระจกบานใหญ่ ...สิ่งของอีกอย่างที่สวรรค์กับโลกมนุษย์มี...นั้นคือกระจก