มาลัยรจนา

ลำดับตอนที่ #1 : พระราม

" อันตัวข้าคือพระรามผู้ทรงศักดิ์     จะรักมั่นภักดีนางสีดา

ขอน้องแก้วโปรดจำคำสัญญา     วาจานี้มั่นคงไม่เสื่อมคลาย..."

"เหมี๊ยว...."แมวสีขาวแซมสีน้ำตาลวิ่งกึ่งกระโดดเข้ามาหาชายหนุ่มที่กำลังวางรองเท้าผ้าใบนันยางสีดำลงบนชั้นวางรองเท้า หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้น ยิ้มกว้าง ก่อนย่อตัวและผายมือรับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่กระโจนตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขาและคลอเคลียอย่างออดอ้อน

"หืม หิวละสิ เหมียวเล็ก..."เหมียวเล็ก ชื่อเจ้าแมวขี้อ้อนของเขาที่เอาตัวของมันคลอเคลียต้นแขนของเขาไม่ยอมห่างพลางส่งเสียงร้องประท้วงให้เขาสนใจมัน มือหนาเกาคางแมวขี้อ้อนของตนแผ่วเบาก่อนอุ้มมันเข้าบ้านพร้อมกับเขา

"นั่งตรงนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวพี่ไปเก็บของก่อนนะ..." ราม เอ่ยบอกกับเจ้าเหมียวขี้อ้อนในวงแขนอย่างอ่อนโยน เขามักใช้สรรพนามเรียกแทนตัวเขาเองว่า พี่ และคำลงท้ายอ่อนหวานไพเราะน่าฟัง กับเจ้าแมวขี้อ้อนเสมอ จนจินตะหราผู้เป็นแม่อดแซวเขาไม่ได้

"พูดเพราะกับแมวซะด้วย ลูกแม่นี้สงสัยจะพูดกับสาวๆบ่อยสิท่า...แฟนเยอะนะสิเรา" 

"แฟนเยอะที่ไหนกันครับแม่...ก็มีแค่สีดาคนเดียวนั้นแหละ...อีกอย่างรามก็พูดเพราะกับแม่เหมือนกันนะ.."หนุ่มน้อยขี้อ้อนไม่แพ้แมวน้อยเอ่ยตอบแม่อย่างประจบ...พลางคว้าตัวผู้เป็นแม่เข้ามากอดก่อนหอมแก้มขาวเนียนของแม่ฟอดใหญ่อย่างออดอ้อน จนจินตะหราอดหมั่นไส้ไม่ได้จึงตีเบาๆที่ต้นแขนของลูกชาย

"โตแล้วนะรามจะยี่สิบอยู่แล้ว แฟนก็มีแล้ว ยังมาอ้อนแม่เป็นเด็กๆไปได้..."

รามวางตัวมันลงบนพื้นกระเบื้องในบริเวณบ้านให้มันรอเขาเก็บกระเป๋าสะพายสีดำที่พาดอยู่บนไหล่ให้เรียบร้อยเสียก่อน เจ้าแมวน้อยร้องครางประท้วงเสียงดังเมื่อเจ้าของจะห่างจากตัวมัน หนุ่มน้อยจึงต้องจุ๊ปากแผ่วเบาเป็นสัญญาณสื่อกันระหว่างเขากับแมวให้มันหยุดดื้อ เหมียวเล็กจึงยอมสงบเสียงของมันแต่ไม่วายตวัดค้อนวงใหญ่ให้เขาหนึ่งทีอย่างงอนๆราวกับสาวน้อยวัยแรกรุ่นที่งอนชายคนรัก

"พี่ไปแปปเดียวเดี๋ยวมาให้อาหารนะ..."

คำเอ่ยย้ำของหนุ่มน้อยทำให้เจ้าแมวขี้งอนยอมหันหน้ามาสบสายตากับเจ้าของพลางส่งเสียงเมี้ยวดังด้วยความพอใจ ทำให้รามอดหัวเราะกับท่าทางแสนงอนแต่น่าเอ็นดูของแมวน้อยตัวนี้ไม่ได้....

ติ๊ง...

"เดี๋ยววันนี้ดาจะโชว์ฝีมือทำขนมทองหยิบ รามจะกินป่าว..."

รามเปิดอ่านข้อความในไลน์ที่แฟนสาวส่งมาให้ พลางยิ้มกว้างกับหน้าจอสมาร์ทโฟน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

แต่ยังไม่ทันส่งตอบไป ลมแรงพัดเอากระดาษบนโต๊ะตัวยาวกลางบ้านลอยมาตกที่หน้าจอโทรศัพท์ พร้อมกับหอบเอากลิ่นหอมประหลาดคล้ายกลิ่นมะลิ มาด้วย

หอมเหลือเกิน....

มือหนาวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเดินตามกลิ่นหอมชวนหลงใหลน้ันไป 

..หอมเอยหอมกลิ่นแม่น้องนวล     

ชวนหลงใหลให้พี่นั้นต้องมนตร์..

ราวกับต้องมนตร์สะกด ให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมประหลาดนั้น ชายหนุ่มหลับตาพริ้ม เดินตามกลิ่นหอมกำจายนั้นไปหากยิ่งตามหากลิ่นนั้น มันกลับยิ่งจางหายไป   มีเพียงสายลมแผ่วเบาพัดอ้อยอิ่งคลอเคลียอยู่กับใกล้ๆไม่ห่างแทน และความรู้สึกบางอย่างที่ยังติดตรึงในใจ  ความรู้สึกแสนคุ้นเคย..เท่านั้น

 ..หมอกหนาก่อตัวหมุนวนอยู่รอบกาย รามขมวดคิ้วมุ่น เพ่งสายตามองรอบกาย บัดนี้สภาพแวดล้อมรอบกายเปลี่ยนไป บ้านสีไข่ไก่หลังเล็กของเขาหายไป เจ้าเหมียวเล็กขี้อ้อนก็หายไป ทุกอย่างขาวโพลน...ขาวจนแสบตา มือหนาแหวกม่านหมอกออก พยายามปรับสายตาให้มองเห็น ทว่ายิ่งเพ่งทุกอย่างยิ่งเลือนราง                           

"เจ้า....จะไปไหน มานี้ จะหนีข้าไป..ไหน..." เสียงแหลมเล็กตวาดดังฝ่าม่านหมอกนั้นออกมา เสียงที่แสนคุ้นเคย หวานใสกังวาน ทว่าเจือความเศร้าสร้อยในปลายเสียง เจ้าของเสียงนั้นกำลังตามหาบางอย่าง และ ดูท่าจะร้อนรน.. 

"ราม...ราม..."

แรงเขย่าที่ต้นแขนและเสียงนุ่มแสนคุ้นเคย ดึงกระชากให้เขาหลุดจากม่านหมอกนั้น ร่างหนาสะดุ้งตัวแรง เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดเปลือกตาและปรับสายตา..

"ดา..."รามเอ่ยเมื่อเห็นสีดา แฟนสาวของตน ยืนอยู่ตรงหน้าเขา หนุ่มน้อยค่อยๆพยุงร่างกายขึ้น ยิ้มเจื่อนตอบ นี้เขาหลับฝันไปรึเนี่ย...

"...รามเป็นอะไรหรือเปล่า ดาปลุกตั้งนานแหน่ะ..."สีดาเอ่ยถามด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นแฟนหนุ่มฟลุบหลับไปบนโต๊ะตัวยาวอยู่นานสองนานเรียกเท่าไรก็ไม่ไหวติง ไม่ยอมตื่น จนเธอใจหายกลัวอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป

"ไม่...รามไม่ได้เป็นอะไรหรอก..สงสัยจะเหนื่อย.."รามโกหกสีดาให้อีกฝ่ายสบายใจทั้งที่เขาเองก็ยังไม่รู้เช่นกันว่าเขาเป็นอะไรแล้วทำไมอยู่ดีๆถึงมาฟลุบหลับบนโต๊ะตัวนี้ได้ ..เขาจำได้ว่าเขากำลังจะตอบไลน์สีดาและกำลังจะเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องนอนชั้นสอง..ไม่น่าจะมานั่งหลับตรงนี้ได้..น่าแปลกจริงเชียว..

"แน่นะ..ราม..ดูสิตาปรือ..ดูยังง่วงๆมึนๆอยู่เลยนะ..แล้วยังนี้อีก.."สีดาเอ่ยถาม พลางยื่นมือไปเช็คคราบน้ำลายที่มุมปากของราม สั่นศรีษะไปมาและกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของรามที่ มึนงง ตาปรือ น้ำลายยืดเป็นคราบขาวติดแก้มราวกับเด็กๆ..

"ดา..ก็.."เขาปัดมือแฟนสาวออกอย่างไม่จริงจังนัก หน้าขาวแดงระเรื่อ อายที่โดนจับได้ว่าหลับน้ำลายยืดเป็นเด็กน้อย พลางส่งสายตาค้อนขวับให้เมื่อเห็นเธอหัวเราะเยาะเขาอย่างชอบใจ

"ราม...ดาล้อเล่นหน่า...ไม่เอานะ..อย่างอน..เลยนะนะ..ดีกัน ดีกัน.."สีดายื่นดวงหน้าหวานของตนไปใกล้ๆราม พลางชูนิ้วก้อยง้อ เมื่อเห็นเขาสะบัดค้อนขวับใหญ่ให้เธอ แต่คนตัวโตขี้งอนกว่าที่คิด ยังยึกยักทำปรายตามองเธอแวบหนึ่งคล้ายชั่งใจก่อนจะสะบัดหน้าหนีอีกรอบจนเธออดขำออกมาไม่ได้...

"ขี้งอนเป็นเด็กๆไปได้นะราม..สาวเจ้าเค้าอุตส่าห์มาง้อ ยังเล่นตัวอยู่นั้นแหละ..."จินตะหรา วางถุงกับข้าวและสัมภาระของตนลงบนโต๊ะไม้ตัวยาวกลางบ้าน พลางเอ่ยเมื่อเห็นลูกชายจอมขี้งอน ค้อนวงใหญ่ให้แฟนสาว..

 "แม่...แม่จ๋า..อย่าว่ารามสิจ๊ะ...นู่น..เค้าว่าราม..แม่ต้องจัดการให้รามนะจ๊ะ.."คนตัวโตรีบซุกตัวกอดออดอ้อนมารดาของตน ฟ้องยกใหญ่พลางบุ้ยใบ้ปากไปทางสีดา....จินตะหราขำพรืดออกมาเมื่อเห็นท่าทางแสนงอนขี้ฟ้องของคนขี้เล่นอย่างรามก่อนจะผลักลูกชายตนออกจากอ้อมกอดอย่างไม่จริงจังนักพลางเอ่ยกับสีดา

"แม่ไม่จัดการหรอก..เรานะขี้งอน..ต้องให้หนูดาจัดการ..ดูสิตัวโตซะเปล่าขี้งอน..อย่างกับเด็กๆไปได้...หนูดาจัดการได้เลยนะจ๊ะ..แม่ฝากด้วย จะตีสองทีสองทีให้หลาบจำแม่ก็ไม่ว่านะ.."

"เอ้า..แม่จ๋า..แม่..อย่าเข้าข้างคนผิดสิจ๊ะ..รามลูกแม่นะ.."