จำนนเสน่หา (โดย...ภคมน)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 สายฟ้าฟาด (1)

บทที่ 1

สายฟ้าฟาด

แรงลมทำให้พื้นน้ำสีฟ้าเข้มกว้างใหญ่ค่อยๆ กระเพื่อเป็นระลอกคลื่นพาให้เรือยอร์ชลำใหญ่เคลื่อนตัวตามแรงพื้นผิวน้ำ ชายหนุ่มเจ้าของร่างกายกำยำที่เวลานี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนสีขาวเพียงผืนเดียวห่อหุ้มส่วนด้านล่างของตัวเองเอาไว้ นอนระนาบกับพื้นเรือที่ปูเพียงผ้าสีขาวเอาไว้บริเวณหัวเรือ สวมแว่นตาดำกำบังแสงแดดที่ถือว่ายังจัดอยู่ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาใกล้พระอาทิตย์ตกดินแล้วก็ตาม

            “คริตคะ เราจะอยู่ที่นี่กันกี่วันคะ” หญิงสาวร่างเล็กที่เวลานี้สวมใส่ชุดที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่นัก นั่นอาจเพราะเจ้าหล่อนกับชายหนุ่มที่นอนระนาบอยู่กับพื้นเรือนั้นเพิ่งทำกิจกรรมร่วมกันมาเมื่อครู่

            ชายหนุ่มเจ้าของชื่อ ‘คริต’ ขยับตัวหันมองหน้าเจ้าของเสียงหวานนิดหนึ่ง แล้วจึงหันกลับแล้วค่อยๆ ดึงแว่นตาที่อำพลางแดดเอาไว้ออก

            “คุณเบื่อแล้วเหรอ” ชายหนุ่มถามสั้นๆ นัยน้ำเสียงนั้นไม่ได้อ่อนหนุ่ม หรือใส่ใจอะไรกับหญิงร่างเล็กนั้นเท่าไหร่นัก

            “นานๆ เจนจะได้มีเวลาอยู่กับคุณสองต่อสองโดยไม่มีการ์ดคุณแบบนี้ ใครจะกล้าเบื่อล่ะคะ คุณต่างหากล่ะที่จะเบื่อเจน” เจนสุดาค่อยๆ ทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆ ซบศีรษะเข้ากับอกกว้างที่เผยให้เห็นผิวเนื้อ และแผงขนหน้าอกที่เรียงตัวสวยยาวจนถึงขอบผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มบ้างส่วนเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

            “ถ้าคุณไม่ทำให้ผมเบื่อ” คำตอบนั้นถึงแม้จะสั้น เจนสุดารู้ดีว่าเขากำลังจะบอกอะไรกับเธอ

            “อย่างเจนเหรอคะจะทำให้คุณเบื่อ” หญิงสาวพูดพรางใช้ปลายนิ้วไล้แผงอกกว้างเล่นพอให้กล้ามเนื้อนั้นกระตุกตามเวลาที่ปลายนิ้วนั้นค่อยๆ เคลื่อนสัมผัสมัน

            เจนสุดารู้สึกได้ว่าเพียงแค่ปลายนิ้วเจ้าหล่อนสัมผัสกับผิวกายเขาเพียงแผ่วเบา ทว่าร่างกายหนาแน่นด้วยกล้ามเนื้อนั้นมีปฏิกิริยาตอบโต้เรียวนิ้วบาง ซึ่งแน่นอนว่าหากเธอจะเดินหน้าต่อไปเขาคงไม่ปฏิเสธแน่นอน เจนสุดาค่อยๆ ขยับตัวขึ้น และบรรจงกดรมฝีปากตัวเองเข้าที่ปลายคางก่อนค่อยๆ ไล่ลงตามปลายนิ้วที่เคลื่อนสัมผัสวนไปมาตามแผงอกนั้น

            คริต หรือ ชาคริต นอนนิ่งปล่อยให้หญิงสาวที่เขาเคยสัมผัสลึกซึ้งมาแล้วไม่รู้ต่อกี่ครั้งเคลื่อนไหวหยอกล้อกับตัวเขาตามอำเภอใจ แม้ร่างกายจะนอนนิ่งปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองครองธรรมก็ตาม ทว่าหัวใจเขาสิเวลานี้มันเต้นถี่เร็วจะแถบจะจับจังหวะไม่ได้

            เจนสุดาจับความรู้ความเป็นชายของได้เป็นอย่างดี เมื่อเวลานี้เขากำลังต้องการดังนั้นเธอจึงเริ่มปลุกเร้าร่างกายหนาแน่นนั้นด้วยริมฝีปากและมือนั้นยิ่งขึ้น เจ้าหล่อนๆ ค่อยๆ เคลื่อนริมฝีปากตัวเองขึ้นมาซุกไซร์บริเวณซอกคอใหญ่ก่อนเลื่อนขึ้นมาประกบริมฝีปากสวยได้รูปราวกับผู้หญิงนั้น ใช่ว่าเจ้าของจะปฏิเสธเมื่อริมฝีปากอ่อนนุ่มทาบทับเขาก็เผยอรับทันที ปลายลิ้นอุ่นของเขาไม่รอช้าที่จะควานหาความหอมหวานที่เคยได้รับมาแล้วหลายครั้ง

            คราวนี้เขาไม่ปล่อยให้เจ้าหล่อนเป็นฝ่ายรุกเพียงผู้เดียวเท่านั้น มือใหญ่เริ่มคลุกครามเรือนร่างเจ้าหล่อนบ้าง แม้ร่างนั้นจะเล็ก ทว่าก็มีสิ่งที่ทำให้เขาหลงใหลอยู่นั่นคงไม่พ้นหน้าอกหน้าใจของเธอที่อัดแน่นเบียดชิดกัน ทำให้เขาอยากที่จะถอดถอนออกมาได้เวลาที่ได้สัมผัส ลิ้มชิมรสชาติ หรือขรุกอยู่บริเวณนั้น

            ชาคริต ค่อยๆ พลิกร่างเล็กให้ลงไปนอนระนาบกับพื้นเรือแทนเขา ขณะที่มือใหญ่หนาทว่านุ่มไม่สากกร้านเหมือนชายอื่นๆ ค่อยๆ แทรกปลายนิ้วเข้าไปในสาบเสื้อตัวบางแล้วกอบกุมอกอวบเอาไว้เต็มรัก เพียงแค่มืออุ่นสัมผัสที่ผิวเนื้ออ่อนอัดแน่น เสียงครางอย่างพอของเจนสุดาก็เล็ดรอดออกมาแผ่วเบา ตามจังหวะและแรงบีบเค้นนั้น เมื่อเขาเพิ่มแรงปรารถนาเติมเชื้อไฟให้เจ้าหล่อน แม้ไม่ต้องบอกเพียงแค่ได้ยินเสียงและแววตาที่เขาเห็นเมื่อครู่ก็รู้ว่าเจ้าหล่อนเรียกร้องอะไรจากเขา และเวลานี้เขาก็ยินที่จะให้ในสิ่งเธอเรียกร้องนั้น มาร์คัสค่อยๆ ก้มลงซุกไซร้ที่ก้อนเนื้อแน่นนั้นตามใจตัวเองทันที

            เจนสุดาแทบจะกรีดร้องให้ก้องทั่วท้องทะเล เมื่อริมฝีปากที่กำลังซุกไซร้จนจะถึงปลายยอดนั้นต้องหยุด และเขาถอดถอนใบหน้าออกจากอกอวบนั้น เมื่อเสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างๆ นั้นดังขึ้น

            “โธ่เว้ย!” น้ำเสียงนั้นแสดงชัดเจนว่าไม่พอใจ

            หากเขาไม่ได้ตั้งเสียงแยกเอาไว้เพื่อให้รู้ว่าปลายสายนั้นเป็นใคร แน่นอนเวลาแบบนี้เขาไม่เสียเวลามารับสายแน่นอน ทว่าสายนี้ไม่ได้เพราะเป็นสายของบอร์ดี้การ์ดคนสนิทที่อยู่บนฝั่งนั้นโทรเข้ามา เขาเชื่อว่าต้องมีเรื่องอะไรเร่งด่วนแน่นนอนไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าโทรมากวนแบบนี้

            “ว่าไงแม็กซ์” น้ำเสียงห้วนจัด อีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่าเขาทำผิดขนาดใหญ่

            “เอ่อ... ผมขอโทษครับคุณคริต”

            “ช่างเถอะมีอะไรก็ว่ามา” ชาคริต ขยับตัวเองก่อนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หัวเรือ ปล่อยให้ร่างเล็กที่เวลานี้นอนบิดลำตัวอยู่เหมือนกำลังเจ็บปวด

            ซึ่งแน่นอนร่างกายที่พร้อมจะรับและปลดปล่อยกามารมณ์นั้น เมื่อมันไม่ได้อย่างที่หวังอาการเจ็บปวดทรมานมันมีแน่นอน นับว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจนสุดารู้สึกเช่นนี้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาและเธอจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้ผ่านพ้นหรือจบลงด้วยวิธีแบบนี้

            “คุณหญิงท่านโทรมาครับ”

            “คุณแม่โทรมา” มาร์คัสทวนคำเสียงดังฟังชัด

            “ครับคุณหญิงท่านบอกว่า ถ้าผมยังไม่พาคุณคริตกลับบ้าน ท่านจะให้แม่ผมออกจากบ้าน และจะให้น้องผมออกจากงาน และสั่งห้ามไม่ให้ผมกลับไปที่บ้านนั้นอีก” ชาคริตจับน้ำเสียงได้ทันทีว่าการ์ดคนสนิทนั้นไม่ได้พูดเล่น

            ชาคริตรู้จักนิสัยมารดาเขาดี ถึงแม้จะเป็นคนจิตใจดีชอบทำบุญ และช่วยเหลือคนไม่ว่าจะสถานสงเคราะห์ไหนขอความอนุเคราะห์มามารดาเขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง ทว่าเมื่อบทที่จะไม่ยอมอะไรขึ้นมามารดาเขาก็สู้หยิบตาเลยทีเดียว เห็นทีเรื่องนี้ก็เช่นกัน เขาคงไม่มีทางเลือกเสียแล้ว ลงเอามารดาและน้องสาวของแม็กซ์มาขู่แบบนี้ ไม่สิเขาเชื่อว่ามารดาเขาไม่ได้ขู่ ท่านทำจริงแน่นอน คิดได้เช่นนั้น มาร์คัสถอนหายใจดังออกมาอย่างไม่เกรงใจอีกฝ่าย

**********************************************************
อีกหนึ่งเรื่องที่เอามาฝากค่ะ
โดย... ภคมน