คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ก้าวแรก
ในที่สุวันที่รออยอเหมย็มาถึ เหมยอลาหยุเรียนในวันนี้เพื่อไปส่ใบสมัรเ้ารับารแ่ันิทุนารศึษาอโรเรียนศิลปะที่มีื่อเสียและเป็นที่ยอมรับในประเทศลำับหนึ่ อาารย์อู๋่วยเธอัทำและี้แนะในารรวบรวมผลานั้แ่เริ่มแรนถึปัุบัน อาารย์อู๋ยัให้ำแนะนำในารัเรียผลานให้แฟ้มผลานอเธอูน่าสนใและทำให้ะรรมารที่ไู้แฟ้มนี้มอเห็นารพันาารวาภาพอเธอ มันน่าะทำให้เธอผ่านรอบแรไ้ละนะ! เหมยรู้สึัวลและื่นเ้นผสมปนเปในะที่เธอะไปยื่นใบสมัร
"ำไว้ เหมย นี่เป็นเพียุเริ่ม้น" อาารย์อู๋พู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามภาภูมิใ "ไม่ว่าอะไระเิึ้นวันนี้ ุะผ่านรอบแรหรือไม่ไม่สำั แุ่พยายามไว่ว้ามันแล้ว มันเป็นเพีย้าวแรสำหรับอนาที่สใสรออยู่้าหน้า"
"อบุ่ะ อาารย์ หนูะพยายามอย่าเ็มที่ะไ้ไม่้อย้อนลับมาเสียาย" เหมยอบ้วยน้ำเสียอวามมั่นใ วันนี้พ่อแม่บุธรรมมาส่พร้อมับอาารย์อเธอ เธอลารถเมื่อมาถึโรเรียนศิลปะ เธอสูลมหายใเ้าลึๆ เพื่อระับวามันและหายใออเพื่อลวามประหม่า านั้นเธอเินึ้นไปยัอาารที่เปิรับใบสมัร เหมยหันไปมอรอบๆ ัว เห็นู่แ่อเธอมีไม่น้อย
‘โอ้…โหนเยอะัเลย…เหมย…เธอะไ้มั้ยนี่ เาให้ทุนไม่ี่ทุน้วย…น่าเหมยเธอ็้อทำไ้ ทำไ้อยู่แล้ว’ เธอเฝ้าบอประโยนี้ับัวเอ้ำแล้ว้ำเล่า แล้วหันไปยิ้มให้ับเพื่อนร่วมะาที่เป็นู่แ่ อาารย์อู๋ไ้ลื่อให้เธอมา่อนหน้านี้แล้ว เหมยเพียแ่มอหาแผนผัที่นั่ที่มีื่ออเธอ เมื่อเอเธอ่อยๆ มอูผลานอนัเรียนที่อาะเป็นรุ่นพี่อเธอในอนา…็แ่อาเท่านั้นนะ เหมยเินูไปเรื่อยๆ ามทานถึหอประุม าร้าวเินอเหมย้าวย่าอย่าไม่รีบร้อนเพราะเวลายัเหลือ มันทำให้ใที่ระวนระวายสบลไ้
ะที่เหมยเินออาอาาร เธอสูหายใเ้าลึ ๆ รู้สึถึน้ำหนัอารย่า้าวอเธอมันเบาลไปเล็น้อยแล้ว วามฝันและวามพยายามอเธอมันบรรลุผลไปรึ่้าวแล้ว…ใ่แล้วเธอผ่าน..รอบแร เธอรู้ว่าเธอทำเ็มที่แล้ว และอนนี้็ถึเวลาที่้อรอเพื่อให้ะรรมารัเลือัสอบรอบแสวามสามารถในอี 2 อาทิย์
สออาทิย์ผ่านไปหลัาเหมยเ้ารับารทสอบในรอบแสวามสามารถ เหมยยัไปเรียนที่โรเรียนและไปที่สูิโอออาารย์อู๋ ารรอผลประาศเรื่อทุนารศึษาเป็นเรื่อที่ทรมาน แ่เหมยพยายามิบว ึำลัใาเพื่อนและนในรอบรัวอเธอ
เย็นวันหนึ่ ะที่เหมยเินออาโรเรียนมุ่หน้าไปสูิโอออาารย์อู๋ึ่มันเป็นิวัรอเธอไปแล้ว ทันในั้นเธอเห็นเินหลุนพ่อบุธรรมยืนอยเธอที่ป้อมยาม “พ่อ..ะ ทำไมวันนี้มารับหนูไ้เหรอะ” เหมยทัทายพ่ออเธอหลัาไ้แสวามเารพ
“วันนี้พ่อผ่านมาทานี้ เห็นว่าเหมยใล้ะเลิแล้ว็เลยแวะรับไปส่ที่สูิโอ” เินหลุนอบลับพร้อมับพยัหน้ารับารแสวามเารพ เหมยยิ้มบาๆ แล้วหันไปโบมือให้ับเพื่อนๆ ที่เินออมาพร้อมัน พร้อมทั้เินามพ่อบุธรรมลับไปที่รถที่ออยู่้าน้าโรเรียน
“ีเลย่ะ..วันนี้หนู็ำลัะไปออนุาอาารย์หยุอ่านหนัสือเพราะอาทิย์หน้าหนูมีสอบ ะไ้ลับพร้อมับพ่อเลย” เหมยบอผู้เป็นพ่อะที่รถำลัเลื่อนที่
“พ่อ…มาไ้ัหวะเลยสิ” พ่อพูในะที่สายาทอมอถนน
“่ะ…ถูัหวะมาเลย” หลัาที่ออนุาอาารย์แล้ว ทั้สอ็มุ่หน้าลับบ้าน
หลัาวันที่รออยในวันนี้ เธอพบอหมายรอเธออยู่บนโ๊ะในห้อโถ ึ่อหมาย่าหน้าื่ออเธอ หัวใอเธอเ้นแระที่เธอเปิมันออและอ่านเนื้อหา
"หนูทำไ้แล้ว!" เหมยอุทาน วาอเธอเ็มไป้วยน้ำาแห่วามสุ "หนูไ้ทุนารศึษาแล้ว!"
้วยทุนารศึษาที่ไ้รับ เหมยรู้ว่าารเินทาอเธอยัอียาวไล ะมีวามท้าทายและอุปสรรใหม่ๆ แ่เธอ็พร้อมที่ะเผิหน้าับพวเา้วยวามมั่นใและวามล้าหา เมือที่รั้หนึ่เยเป็นสถานที่แห่วามหวาลัว เพราะเธอ็เป็นแ่นานบทเท่านั้น แ่อนนี้ไ้ลายเป็นสถานที่ให้โอาสและวามหวั และสำหรับเหมย นี่เป็นเพียุเริ่ม้นอารเินทา
เย็นวันหนึ่ ะที่เลิเรียนและลับไปบ้าน เธอไ้นัับเสี่ยวหลาน พวเธอพูุยเรื่อ่าๆ ใน่วหนึ่เหมยพูึ้นว่า
"ันำลัสับสน เสี่ยวหลาน ัน็รู้ว่าโรเรียนสอนศิลปะเป็นโอาสอันที่ะทำามวามฝันอย่าแท้ริ แ่บารั้ัน็หวนิถึารสอบเ้ามหาวิทยาลัย" เหมยสารภาพ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามไม่แน่นอน
เสี่ยวหลานวามือบนไหล่อเหมยอย่าอ่อนโยน "เหมย นี่ือวามฝันอเธอ ็แ่ปีเียวเอ เธอำลัะสอบเทียบบแล้วะัวลไปทำไม เรียนศิลปะที่นี่ไปพอบเธออยาเรียนมหาวิทยาลัย เธอ็่อยไปเรียน็ไ้นี่ ที่นี่ให้เทียบหน่วยิับมหาวิทยาลัยไม่ใ่หรือ"
เสี่ยวหลานรู้สึถึลื่นแห่อารม์อเหมยะที่เหมยพู เสี่ยวหลานไ้แ่พูให้ำลัใเพื่อนและอเพื่อนอเธอแน่น "อบุเสี่ยวหลาน ารสนับสนุนอุมีวามหมายับันทุอย่า"
"เธอะทำสิ่ที่ยิ่ให่ เหมย เธอะทำให้เราทุนภูมิใ" เสี่ยวหลานพูพร้อมับที่เหมยออบเธอ
ในที่สุวันที่เหมย้อเรียมัวเบี่ยเบนเป้าหมายีวิไปที่โรเรียนศิลปะ็มาถึ ในห้อนอนอเธอเ็มไป้วย้าวอและอุปร์วาภาพ เหมย้อเ้าพัในหอพัอโรเรียน ปีแรอารเรียนในโรเรียนศิลปะมีิรรมมามายทำให้ารเินทาอเหมย่อน้ายาและไม่ปลอภัย แ่เหมยไ้บอเรื่อนี้และแ้ให้รอบรัวรับรู้ และเธอะลับมาบ้านในทุวันหยุโยพ่อบุธรรมะไปรับ เสี่ยวหลาน่วยเธอเ็บอ เสียหัวเราะและเสียพูุยอพวเาเิมเ็มห้อ้วยวามอบอุ่น
“อย่าลืมเอาร่านี้ไป มันืออันแรที่เธอเริ่มร่าไม่ใ่หรือ” เสี่ยวหลานพูพร้อมยื่นสมุภาพที่เ็มไป้วยภาพร่าให้เหมย
เหมยยิ้มรับสมุร่าเล่มแรอเธอหลัาเริ่มเรียนับอาารย์อู๋ เธอรับไปวาที่ั้นหนัสือในห้อ “อันนี้้อเ็บไว้อย่าี ไม่เอาไปเิทำหายัน้อเสียใแน่”
เมื่อพวเาเ็บอเสร็ เหมยมอไปรอบๆ ห้อ้วยวามรู้สึาหวัและิถึ และอนนี้็ถึเวลาที่ะ้อ้าว่อไป
วัน่อนที่ะไปโรเรียนศิลปะ เหมยไ้รับารมาเยี่ยมเยียนาหลินเว่ย าิผู้พี่อเธออย่าไม่าิาเียี ารปราัวอเาทำให้วามทรำมามายลับืนมา และเหมยรู้สึีใอย่าสุึ้
"พี่เว่ย ีใที่ไ้พบพี่" เหมยพู อเาอย่าอบอุ่น
"ันไ้ยินเี่ยวับทุนารศึษาอเธอแล้ว เหมย ันภูมิใในัวเธอมา" หลินเว่ยอบ้วยวาที่เป็นประาย้วยวามภาภูมิใ "เธอมาไลมา และันรู้ว่าเธอะประสบวามสำเร็อย่ายิ่ให่"
"อบุ่ะ พี่เว่ย วามเื่อมั่นอพี่และวามหวัีที่มี่อัน ันไม่เยลืม" เหมยพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยอารม์อวามาบึ้ที่เธอไ้รับาาิผู้พี่นนี้มาโยลอ
ความคิดเห็น