Attack of Vampire คืนชีพเจ้าชายแวมไพร์ ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #4 : ชนผู้ปกป้องแคนเดิลไลท์ [50%]

ตอนที่ 4

ชนผู้ปกป้องแคนเดิลไลท์

       หลิวอี้เล่นแรงแทงตรง ทำเอาเซนต์ฟาร์กระอักกระอ่วนทันทีที่ได้ยินคำว่า เมีย

เมียอย่างนั้นเหรอ? จริงหรือที่เวียร์-!?

"อะ...อะ" จะพูดก็พูดไม่ออก เจ้าชายทรงอภิเษกแล้วอย่างนั้น ??? เต็มไปด้วยความผิดหวังและสับสนมากมายนัก ให้รู้สึกว่าที่ตนทำลงไปนั้นผิดไปหมดเสียทุกอย่าง ไหนจะใกล้ชิดกับหัวใจของผู้อื่น ทั้งยัง...ช่างน่าสมเพชตัวเองเหลือเกิน อย่าได้โทษเขาเลย เขาจำอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั่งตัวเองในอดีต ขอโทษเวียรที่เราทำตัวน่ารังเกียจ "...."

       เซนต์ฟาร์ละล่ำละลักแลจ้องมองหลิวอี้ดั่งกระจกเงาของตน พลางเพลานั้นหลิวอี้ก็เดินเข้าไปควงแขนเจี้ยนหมิงแสร้งกระหนุงกระหนิงซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้อธิบายอะไรหรือขัดขืนแต่อย่างใด

"นั่งลงคุยกันดีกว่า" เจ้าหนุ่มโพล่ง "เดี๋ยวข้าไปเอาชาให้เจ้านะหลิวอี้ จงอย่าได้ซนนัก"

"ไม่" หลิวอี้กลับเกาะแขนเจี้ยนหมิงแน่น ทำสายตาดุใส่เซนต์ฟาร์ก่อนแวบหนึ่งแล้วจึงหันสบสายตาชายหนุ่ม "เราต้องคุยกัน มากับข้า"

       นางมารน้อยหารู้ไม่ว่าที่ทำลงไปนั่นเลวร้าย น้ำตาเซนต์ฟาร์พลันร่วงลงถ้วยชาหยดหนึ่ง



       เป็นว่าบ้านนี้ใครใหญ่รู้กันเลย ผู้เป็นพี่ถูกผู้เป็นน้องลากท่อนแขนไปไกลถึงนอกบ้าน วกไปทางทิศตะวันออกจึงได้พบกับคอกสัตว์ขนาดใหญ่ซึ่งพื้นที่เกือบครึ่งของคอกอยู่ใต้ร่มเงาไม้ที่ขึ้นอยู่บนเนินสูง เหล่าสัตว์หน้าตาแปลกประหลาดมีอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นหมีขนดำสวมเกราะเหล็ก มนุษย์เสือโคร่งกับมนุษย์หมาป่านอนเล่นไถลฝุ่นดิน กระต่ายหน้าตื่นถือนาฬิกาทองคำ กบพิษกำลังเล่นโคลนตลอดจนพวกต้นไม้เดินได้ที่สูงราวสองเมตร รวมเหล่าสิ่งมีชีวิตเหนือจินตนาการที่เจี้ยนหมิงเป็นผู้นำมาทั้งสิ้น

"คอกเราจะเต็มอยู่แล้วพี่เห็นไหม! ข้าเหนื่อยหน่ายที่จะต้องดูแลพวกมันแทนพี่ นี่พี่ ไปหิ้วนางมาจากไหน พ่อแม่นางรู้หรือเปล่า ทำแบบนี้ชาวบ้านจะเข้าใจผิดได้นะ" หลิวอี้บ่นอุบโดยมีพี่ชายของตัวเองยืนสงบปากสงบคำทำหน้าเจื่อน น้องสาวคนนี้หาใช่คนเจ้ากี้เจ้าการหากว่าพี่ชายของตนยอมตัดใจไม่นำสิ่งมีชีวิตประหลาดกลับบ้านมาด้วยครั้งแล้วครั้งเล่า หนนี้น่ะใช่ โอเคไม่ประหลาดแถมสวยอย่างกับนางฟ้า ทว่าจัดเต็มมาแบบนี้คล้ายกับพี่จะไม่เข้าใจน้องสาวคนนี้เอาเสียเลย "นางกุกๆกักๆเหมือนคนเป็นใบ้ สารภาพบาปมานะเจี้ยนหมิง คืนแห่งความเปลี่ยวเหงาใช่ไหม จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาข้าก่อน"

       ขณะที่หลิวอี้กำลังต่อว่าจำเลยข้อหาลักพาตัว มนุษย์หมาป่าขนสั้นสีน้ำตาลก็เดินสองขาเพื่อมาทักทายนายทั้งสองคนอย่างยินดีด้วยน้ำเสียงหล่อเข้ม

"บ้านนี้ของท่านดุจดั่งบ้านเก่าข้า อยู่สบายเพื่อนฝูงมากมาย ยกเว้นเจ้ากระต่ายนั่นที่ไม่พูดอะไรเลยมาเกือบเดือนแล้ว ฮี่ฮี่ สวัสดีแม่คนงาม" มนุษย์หมาป่ายิ้มกว้างแบบยิงฟัน ก่อนจะทราบว่าบรรยากาศรอบบริเวณนั้นไม่สู้ดี มันจึงหุบยิ้มแล้วตีสีหน้าจริงจัง "ยามใดที่ท่านผมยาวมาแวะเวียน พวกเราจะได้เพื่อนใหม่เสมอ หนนี้ให้เขาอยู่ข้างบ้านข้านะ นั่นตรงนั้นไง" มนุษย์หมาป่าชี้ไปที่โพรงกระต่ายซึ่งเป็นโพรงดินสูงประมาณหนึ่งฟุต "ย้ายเจ้ากระต่ายใบ้ออกไป ข้าจะได้มีเพื่อนคุยแก้เบื่อ"

       แม่คนงามในคำยอก็คือหลิวอี้ นางฟังแล้วก็ค้อนสายตาใส่สัตว์หน้ายาวช่างเจรจา

"เบื่อมากทำไมเจ้าไม่ไปอยู่ป่าล่ะ"

       มนุษย์หมาป่ารู้สึกเหมือนถูกแส้ฟาดจนสะดุ้งขนหัวลุกตั้ง หน้าแหกมาก

"...ก็ได้"

       สุดท้ายให้ตามที่ขอ สัตว์หน้ายาวดีใจแทบร้องหอน ยิ้มแหะๆทำท่าจะรื้อโพรงกระต่ายใบ้ให้สิ้นซาก โดยมันหารู้ไม่ว่าที่กำลังจะเข้ามาอยู่ใหม่นั้นก็ใบ้ไม่ต่างกัน



       ถึงจะเรียกว่าคอกแต่ก็เป็นพื้นที่ที่มีบ้านหลังเล็กๆจำนวนมากสร้างด้วยอิฐ ดินและกระเบื้องอย่างดีทาสีอย่างสวยงามนะขอบอก กั้นด้วยไม้สีน้ำตาลแดงเนื้อแข็งทนแดดฝน แลมีดอกไม้หลากสีสันปลูกประดับประดาเรียงรายอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ก็หวังว่าเด็กใหม่จะสามารถอยู่ร่วมกับนานาสัตว์ประหลาดได้อย่างไม่มีปัญหา ครั้นตกลงกันตามนี้ ช่วงบ่ายของวันเดียวกันหลิวอี้จึงเป็นแม่งานคุมงานก่อสร้างอย่างที่เคยทำมาโดยมีเหล่ามอนสเตอร์น้อยใหญ่ขนอิฐและดินมาสร้างเป็นบ้านแทนโพรงกระต่ายใบ้

       การณ์นี้ชายหนุ่มแสร้งเป็นไม่รู้เรื่อง เขาคิดเพียงว่าจอมขมังเวทย์สาวคงไม่ต่างจากมอนสเตอร์ชนิดอื่นที่ได้อาศัยอยู่ในคอกแห่งนี้ อยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเองเน๊อะ



       เมื่อข่าวว่าเจ้าหนุ่มกลับมาถึงหมู่บ้านเลื่องลือออกไป พ่อเฒ่าชรากับผองชาวบ้านจึงแวะมาเยี่ยมเยือนถึงที่ แม้จะไม่สบอารมณ์เท่าใดที่ชายหนุ่มไม่มาบอกกล่าวแต่เห็นเขาปลอดภัยก็หายห่วง รู้ได้เลยว่าคนแก่แลคนหนุ่มเหล่านี้ต่างก็รักใคร่เจี้ยนหมิง ทว่าพอพวกเขาได้ยลโฉมตรูผู้มาใหม่นั่งอยู่ในบ้านหมอเทวดาใจงามเท่านั้นแหละ ต่างก็ต้องร้อง

ฮึ้ย!
เฮ้ย!
อุบ๊ะ!
สวยจังฮู้!
แจ่มโพด!

       ต่างก็ตกใจตะลึงงันอ้าปากตาค้าง กระทั่งผู้เฒ่าวัยดึกยังมีสีหน้าคึกคัก เดินนี่ยิ้มมาเลยออกอาการอะห๊ะๆ เป็นว่าเยี่ยมเยือนพอหอมปากหอมคอทั้งหมดจึงขอตัวลากลับ ชายหนุ่มพิจารณาสิ่งที่ประจักษ์ตั้งแต่พวกเขาจ้องเขม็งมายังจอมขมังเวทย์สาวก็หัวเราะชอบใจ ในตอนท้ายจึงเอ่ยแก่เธอว่า

"อิอิ ข้าว่าพวกเขาต้องเอ็นดูเจ้าแน่ๆ"



       กลางวันหายลับไปกลางคืนก็เข้ามาแทน สามชีวิตนั่งคุยกันในบ้านหลังใหม่ของจอมขมังเวทย์สาว เซนต์ฟาร์ได้บ้านใหม่เพียงช่วงวัน คุณความดีนี้ต้องยกให้กับท่านผู้จัดการใหญ่หลิวอี้ ด้วยเหตุนี้ชายหนุ่มจึงเอ่ยชมน้องสาวของตนอย่างภาคภูมิ ทั้งยังแจกแจงกฎระเบียบการอยู่ร่วมกันอีกเล็กน้อยให้กับเด็กใหม่ จากนั้นสองพี่น้องก็ขอตัวลาไปพักผ่อนทิ้งให้เซนต์ฟาร์เข้าใจผิด แม้นใบหน้าหญิงสาวจะไม่แสดงความชอกช้ำใดๆออกมาแล้วก็ตาม แต่ในใจที่เปี่ยมล้นความหวังก็ได้พังทลายลงไม่เหลือชิ้นดี

       '...เวียร์....'






       ท้องฟ้านั้นมืดแลกว้างใหญ่ ภายใต้ความเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา เจี้ยนหมิงกำลังนั่งชมจันทร์กลมอยู่บนหลังคาบ้านตัวเอง เขาใช้เวลาชั่วครู่ตรึกตรองเรื่องราวของวันวานที่เพิ่งจางกลิ่น ความแปลกประหลาดของโลกใบนี้เสมือนบอกใบ้แก่เขาว่าทุกสิ่งนั้นชอบกล ดวงตาชายหนุ่มครุ่นคิดประกอบลมหายใจเบาบางภายใต้สองมือที่ผสานกันตั้งไว้บนเข่า ดวงตาคู่เดียวกันนี้แลไปยังบ้านท่านผู้เฒ่า เห็นเวรยามรูปร่างผอมท่าทางอิดโรยกำลังเดินไปที่น้ำพุเพื่อพูดคุยกับเวรยามอีกคน

       แคนเดิลไลท์คือดินแดนความลับ สิ่งที่ปกปิดเจ้าหนุ่มแท้จริงคือภารกิจแสนสำคัญที่นับวันใกล้สำแดงผล การมาของเซนต์ฟาร์ทำให้พวกเขาต้องชุมนุมกันอีกครั้ง

       ใต้ถุนบ้านพ่อเฒ่าชรา ปรากฏผองชาวบ้านมาคอยอยู่ก่อนแล้วรวมถึงมนุษย์หมาป่าหน้ายาว ครั้นพ่อเฒ่าเดินลงมาจากบันไดไม้ทุกคนจึงลุกขึ้นยืนทำความเคารพด้วยการก้มศีรษะให้เล็กน้อย ผู้ชรากล่าวประสงค์ในทันที

"จิ๊กซอว์แห่งความทรงจำแสดงตัวแล้ว ดั่งคำเจี้ยนหยางทำนายไว้มิผิดเพี้ยนเลย ในเมื่อนี่เป็นชะตาลิขิต" พ่อเฒ่าชรากลับถอนหายใจ "พวกเราก็ต้องยอมรับ..."