Zombie World Online

ลำดับตอนที่ #1 : ซอมบีเวิลด์ออนไลน์ [100%]

ตอนที่ 1

ซอมบีเวิลด์ออนไลน์

       ถึงฤดูหนาวอากาศก็หนาวจับใจ เหล่าหิมะก้อนกลมตกจากฟากฟ้ามาแต่ไกลไฉนจึงหยุดอยู่เพียงดิน เกาะกลุ่มรวมกันเป็นผืนหิมะขาวโพลนปกคลุมเต็มไปหมด นั่นต้นไม้ ไร้ใบเขียวไร้ใบเหลืองไร้ใบน้ำตาลเรืองที่เคยเต็มต้น กิ่งไม้แห้งกรังดั่งหนาวเหน็บ ต้นไม้ไร้ใบมากมายเหล่านั้นอยู่หลังทางเดินที่มุ่งสู่กระท่อมแห่งนี้ เส้นทางดินที่เพื่อนหิมะตัวขาวถูกโกยออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าโดยเหล่าคนงานผู้ขยัน เอ๋? มือของพวกเขาไม่แตะหิมะเลย เอ๋? มีแตะบ้างเหมือนกันแต่ก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ดี

       กระท่อมทรงสูงที่มุงชายคาด้วยกระเบื้องสีขาว อ๊ะ เปล่าหรอกมันเปื้อนหิมะที่ตกลงมานี่ต่างหาก นั่นกระดิ่งทอง นั่นกระดิ่งเงิน กระดิ่งผูกริบบิ้นสีแดงสดเยอะจนละลานตา ว้าว! ราวกับจะมีเทศกาลคริสต์มาส แต่ไหนล่ะจึงขาดตุ๊กตาหิมะจมูกแครอท

       กระท่อมทรงสูงที่ได้เล่ามายังประดับด้วยก้อนหินที่สามารถเรืองแสงได้ พวกก้อนหินถูกร้อยเล่ห์ด้วยเชือกสีสันสวยงามท่ามกลางความสุขของหลายคนที่ยืนจ้อง หลายคนก็เหมือน 'ไคท์' ต่างเพิ่งมาถึงสถานที่แห่งนี้



หมู่บ้านอิว สิบนาฬิกาสิบสามนาที



"เชิญทางนี้เลยหนุ่มน้อย" ชายชราหนวดขาวใส่หมวกขนสัตว์สีน้ำตาลอ่อนหันมาทักไคท์ "มาใหม่สินะ"

       ชายชราหนวดขาวใบหน้าแหลมแถมไว้เคราเล็กๆที่คางยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะไม้ขนาดยาวสีมะกอก ชายชราแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีน้ำตาลเข้ม เป็นเสื้อที่ตรงปกคอหนายิ่งนัก นั่นก็เพื่อความอบอุ่น และไหนจะสวมถุงมือผ้าฝ้ายอีก

"ครับ เพิ่งมาถึงที่นี่ ผมเดินมาจากทางโน้น~"

"สวัสดี 'หมู่บ้านอิว' ขอต้อนรับนักเดินทางผู้กล้าหาญ เรียกข้าว่า 'มู่จา' ต่อไปนี้ข้ามีหน้าที่ช่วยเหลือเจ้า"

"โอ๊ะโอ๋ สวัสดี" หนุ่มไคท์เอาอย่างวลีในท้องถิ่นบ้าง "เรียกข้าว่าไคท์ ท่านตามู่จาโปรดชี้แนะ"

"เริ่มแรกเจ้าต้องมีกระเป๋าใส่ของเสียก่อน เป็นกระเป๋าของนักเดินทางนั่นแหละนะ อื่ม..." มู่จาก้มหยิบของที่อยู่ในชั้นของโต๊ะไม้ "นี่กระเป๋าห้าช่อง ส่วนนี่คือตำราเรียนพลังพลาสมาระดับที่หนึ่งกับ..." ดูเหมือนว่ามู่จาจะไม่เคยเห็นของสิ่งนี้ "อะไรเนี่ย?"

"มันคือหีบสมบัติขนาดมินิ" ไคท์กล่าวไปตามที่เห็น "เก่ามาก"

       มู่จายักไหล่ทำนองว่าช่างมันเถอะก่อนจะยื่นมันให้กับหนุ่มไคท์

"ข้าก็ไม่รู้ชื่อของมันเพราะมันไม่มีบอกไว้ เอาเป็นว่าเจ้าได้เป็นของแถม ไม่มีลูกกุญแจด้วย จะเปิดด้วยวิธีไหนก็สุดแล้วแต่เจ้า สำคัญคือตำราเรียนพลังพลาสมา"

"ครับ"

"สำหรับ 'Zombie World Online' พลาสมาเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เมื่อเจ้าเข้าไปในเมืองเจ้าจะตระหนักว่าพลาสมาของเจ้ามีไม่พอ ดังนั้นต่อจากนี้เจ้าจะต้องฝึกใช้พลาสมา และข้ามีหน้าที่เพื่อช่วยเหลือเจ้า จนกว่าเจ้าจะฝึกพลังพลาสมาระดับที่สามสำเร็จ เจ้าเข้าใจนะ"

"เข้าใจ"

"ในกระเป๋านี้มีคู่มือการใช้ชีวิตเบื้องต้นโปรดอ่านด้วย แต่ข้าก็รู้มาว่านักเดินทางไม่ชอบอ่านหลังสือ ดังนั้นข้าจะสอนวิธีการอ่านตำราเรียนพลังพลาสมาให้เจ้าเป็นอันดับแรก"

"ครับผม"

"แต่ก่อนอื่นข้าต้องคิดค่าใช้จ่าย ค่ากระเป๋าห้าสิบพลาสมา ค่าตำราเรียนสามสิบพลาสมา รวมแล้วแปดสิบพลาสมา"

       รายงานค่าใช้จ่ายแล้วเสร็จ กระเป๋าคาดเอวสีน้ำตาลก็มาปรากฏเหนือเอวของไคท์เล็กน้อย กระเป๋าว่างจำนวนสี่ช่อง ส่วนช่องที่ห้ามีคู่มือการใช้ชีวิตในซอมบีเวิลด์ออนไลน์เก็บไว้ นอกจากนั้นแถบพลังพลาสมาสีขาวก็บังเกิดแก่สายตาไคท์ คล้ายกับแถบพลังชีวิตที่ขณะนี้ลดลงไปแล้วแปดสิบแต้มจากหนึ่งร้อยแต้ม

"เจ้าจงจำไว้ให้มั่นนะไคท์ พลังพลาสมาห้ามกลายเป็นศูนย์เด็ดขาด มิเช่นนั้นเจ้าจะตาย"

"ผม เอ้ย!ข้าจะจำไว้ท่านตา"

"แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าพลาสมาเจ้าจะหมดเพราะมันสามารถเพิ่มขึ้นเองได้ อัตราเริ่มต้นก็คือหนึ่งนาทีต่อสิบพลาสมา ขอให้เหลืออย่างน้อยหนึ่งพลาสมาเจ้าก็ไม่ตายแล้ว เจ้าเข้าใจนะ"

"เข้าใจครับ แต่ถ้าข้าใช้เองจนหมดล่ะ?"

"หากจงใจใช้เองมันจะเหลือไว้หนึ่งพลาสมาเป็นอย่างน้อยเสมอ ข้อสำคัญคือระวังการถูกโจมตีหลังจากนั้น"

"โอเคครับ ท่านตาข้าอยากเรียนแล้ว"

       ตามประสาคนมาใหม่ที่รู้สึกตื่นเต้นกับสัมผัสเหนือจินตนาการของตัวเอง ซึ่งนักเดินทางรายอื่นก็เป็นเหมือนกัน คือใคร่อยากรู้ว่าพลังพลาสมาที่ว่าสำคัญมันน่าอัศจรรย์ขนาดไหน

       มู่จาเดินนำนักเดินทางหน้ายิ้มออกจากกระท่อม แล้วทั้งสองก็อยู่ในวงล้อมของหิมะขาว อะฮะ สังเกตชุดที่ไคท์ใส่สิ เสื้อกับกางเกงเป็นสีน้ำตาลแดงหนังสัตว์ ตัวเสื้อก็รัดปล่อยชายยาวถึงหน้าขา มีจักรดาราเจ้ากระดุมคล้ายดั่งดาวอ้วน เจ้ากระดุมดาวเม็ดล่างสุดนั้นอยู่ตรงสะดือพอดี ออกแบบมาอย่างนี้แสดงว่าให้ง่ายต่อการหยิบของตรงกระเป๋าคาดเอวเป็นมั่นเหมาะ ว่าไปถึงกางเกงก็อาจหัวเราะเพราะเป็นทรงยาวรัดเป้า ว้าย~จะเด็บบี้ไปหรือเปล่านะไคท์

"พูดตามข้า" มู่จาเปิดตำราเรียนพลังพลาสมาที่มีอยู่เพียงหน้าเดียว ใช่ มีหน้าเดียวแหละเท่าที่เห็น "วิญญาณอันบริสุทธิ์แห่งองค์เทเรเซียขอโปรดจงพิทักษ์กายาแห่งข้า"

"วิญญาณอันบริสุทธิ์แห่งองค์เทเรเซีย" หนุ่มไคท์พูดตามโดยตั้งใจจริง หน้าตาจึงขึงขังขึ้นทันที "ขอโปรดจงพิทักษ์กายาแห่งข้า"

"นำลมหายใจแห่งข้าไป แลกกับพลังนาราแห่งองค์เทเรเซีย ข้าขอวิงวอน"

"นำลมหายใจแห่งข้าไป แลกกับพลัง พลังอะไรนะตา?" อ่าวลืม

"พลังนาราแห่งองค์-"

"อ๋อๆ พลังนาราแห่งองค์เทเรเซีย ข้าขออ้อนวอน"

"ข้าขอวิงวอน ไม่ใช่อ้อนวอน"

"อ่าวเหรอ ข้าขอวิงวอน"

       แล้วตำราเรียนพลังพลาสมาในมือมู่จาก็ทอแสงสีเงินแตกเป็นประกายระยิบระยับ เหล่าแสงดวงน้อยเคลื่อนลอยละลิ่วชิวหาไคท์ พวกมันเลือนหายเข้าไปในร่างกายของเขา รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คุกรุ่นในทรวงอก อา~

"รู้สึกได้ถึงความสดใหม่ เฟรชชี่จากภายใน!" หนุ่มไคท์ครวญดังจนหลายคนหันมามอง "แจ่มครับ!"

       จังหวะเดียวกับลมหนาวพัดผ่านไปและไคท์กลายเป็นจุดสนใจทำนองว่า อะไรของมันน่ะ? นั่นสิตะโกนทำไม? เด็กโข่งเด็กเกรียน พวกปัญญาไม่แข็งแรงล่ะมั้ง อย่าไปสนใจเลย เอ้า!โกยต่อ... แล้วทุกอย่างก็เป็นปกติ แต่ละคนรีบฝึกการโกยหิมะออกจากทางเดินดุจเดิม

"เห็นพวกเขาไหมไคท์ เจ้าว่าพวกเขากำลังทำอะไร?" มู่จาไม่เปิดโอกาสให้ตอบ ชายชราพลันกล่าวต่อไป "พวกเขากำลังฝึกการใช้พลังพลาสมาระดับที่หนึ่ง คือการขับพลังพลาสมาของตัวเองให้ออกมายังฝ่ามือ นี่ๆ มันจะเป็นไอสีขาวเหมือนในมือข้า นี่ อย่างนี้นะ"

       ปรากฏไอสีขาวลอยขึ้นมาพร้อมกับคลื่นความร้อนที่เคลื่อนไหวในอากาศ หนุ่มไคท์เห็นฝ่ามือของมู่จาเป็นแบบนั้นก็อ้าปากหวอ กระสันอยากทำได้เหมือนชายชรา

       เมื่อรับทราบวิธีการจากท่านอาจารย์เป็นอันเรียบร้อย และมู่จาเดินกลับไปที่กระท่อมก็ถึงคราวจะได้ทำเองบ้าง มันจะไปยากเย็นอะไรกัน ขำๆ ของกล้วยๆ

       ไคท์นั่งคุกเข่ากับกองหิมะที่เขาเลือกแล้วตรงหน้า เอาล่ะ เขาจะต้องผลักมันออกไปโดยใช้พลังพลาสมาที่มีอยู่ในร่างกาย ช่าย... ให้ความร้อนสยายออกจากฝ่ามือทีละน้อย หนุ่มไคท์สัมผัสได้ว่าฝ่ามือทั้งสองร้อนขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น

ฟู่! กองหิมะสูงประมาณหนึ่งไม้บรรทัดก็ทลายหายไปกับตา วะวะว้าว! ไคท์ทำได้หรือเนี่ย! พร้อมกับแสงสีทองระเบิดดังบุ้ง!เยื้องไปด้านหลังของเขา WHAT HAPPENED?

"ฉันดีใจกับเธอด้วยนะ 'คิว' ในที่สุดก็สำเร็จขั้นที่หนึ่งจนได้ เยี่ยมไปเลย อิอิ นี่แหละกระสุนพลาสมา" สาวใส่แว่นปรบมือเชยชมเพื่อนสาวของตัวเองใหญ่ ดูลักษณะสองคนนี้ คนที่ใส่แว่นน่าจะเล่นมาก่อนจึงกลายเป็นครูสอนอีกคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เหมือนกับไคท์ "ปะไปหาคุณตามู่จากัน"

"อื้อ"

       คนที่มาใหม่ถักเปียน่ารักเทียว สาวแว่นเรียกเธอว่า 'คิว' สองสาวน่าจะมีอายุน้อยกว่าไคท์หนึ่งหรือไม่ก็สองปี แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับกองหิมะของหนุ่มไคท์เละไปซะแล้ว ทำแบบนี้ได้ไง ทำแบบนี้เหมือนทำร้ายความรู้สึกกันนะแม่คุณ หน่อยๆๆๆ ไคท์กลับนิ่งเงียบ เจ้าหนุ่มเก็บความไม่พอใจไว้ในใจก่อนจะลงมือโกยหิมะสร้างเป็นกองขึ้นมา เอาล่ะ เริ่มกันใหม่ก็แล้วกัน



หมู่บ้านอิว สิบเอ็ดนาฬิกาตรง



       ให้ตายเถอะ ไคท์บ่นกระปอดกระแปด เกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไปหิมะกองเดิมก็ยังอยู่อย่างเดิม อะไรเนี่ย? ความรู้สึกร้อนที่ฝ่ามือนี่มันก็มีอยู่แค่นั้นเอง หนุ่มไคท์ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นๆจึงสามารถผลักกองหิมะได้ง่ายดายนัก ดูอย่างเด็กผู้หญิงที่ชื่อคิวนั่นสิ ยืนอยู่ก็ไกล แป๊บเดียว จัดการกองหิมะของเขาพังไปแล้ว แต่ไฉนกรณีของเขาจึงแตกต่าง หรือว่าเกิดความผิดพลาดของระบบ ย๊าก!ไม่มั้ง ครั้นจะให้ไปถามคนนั้นคนนี้ก็ใช่เรื่อง เดี๋ยวจะถูกหัวหัวเราะเยาะเอา เห้อ~ ก็คนมันอยากทำเองให้ได้ก่อนอะ

"ไปถามท่านตาใหม่ดีกว่า" ก็น่าจะไปตั้งนานแล้ว ...หรือมันจะเขียนไว้ในคู่มือ "ไหนดูหน่อย"

       คิดได้ดังนั้นไคท์ก็นั่งลงบนกองหิมะเจ้ากรรม พร้อมกับมองไปที่กระเป๋าช่องที่ห้า เอ๋~ กระเป๋าช่องที่สี่มีแสงอะไรเรืองออกมาน่ะ?

"เอ้า!บ้าจริง" หนุ่มไคท์แทบร้อง "โฮ่ฮฮฮฮฮฮฮฮ~~~ มู่จาๆๆทำไมลื้อไม่บอกอั้ว"

ไอเทม : กระเป๋าของนักเดินทางระดับ 1
- [ ว่าง ]
- [ ว่าง ]
- [ หีบสมบัติปริศนา? ]
- [ ตำราเรียนพลังพลาสมาระดับ 1 ]
- [ คู่มือการใช้ชีวิตเบื้องต้น ]

       สรุปว่ายังไม่ได้อ่านตำราเรียนพลังพลาสมานะก๊าบ ที่ท่องตามชายชราเมื่อประมาณชั่วโมงก่อนก็แค่การซักซ้อมเฉยๆ

       เมื่อเปิดตำราเรียนพลังพลาสมาระดับที่หนึ่งเพื่ออ่าน ไคท์พบว่าถ้อยคำที่ใช้ก็ภาษาไทยทั้งนั้น ? ทำไมมู่จาต้องให้ท่องตามด้วย ที่ให้อ่านก็มีแค่ที่ได้ยินนั่น แค่สองบรรทัด หรือจะบอกเป็นนัยๆว่ามีเด็กไม่รู้หนังสือเล่นอยู่ด้วย อื่ม...ก็ไม่แน่ ซอมบีเวิลด์ออนไลน์สมแล้วที่เป็นเกมขวัญใจเยาวชนดีเด่นถึงสามปีซ้อน

"ห๊ะ?..." ไม่ไกลหนุ่มไคท์เท่าใดนัก เด็กผมเหลืองคนหนึ่งซึ่งน่าจะมาใหม่อย่างเขาเอาตำราเรียนพลังพลาสมาวางไว้บนหัวตัวเอง แล้วนั่งโกยหิมะออกจากทางเดิน

"เฮ้ย!" ไม่ไกลจากสายตาไคท์ เด็กผู้หญิงสองคนโยนตำราเรียนพลังพลาสมาใส่กองไฟที่ใครไม่รู้มาสร้างไว้ผิงแก้หนาว

เพี้ยะ! หนุ่มไคท์ตบหน้าตัวเองให้ส่างสงสัย เพราะเขากำลังประจักษ์ว่ามีคนกำลังฉีกกินตำราเรียนพลังพลาสมา!

"ทำไมไม่อ่านกันเล่าาาาาา!!!" ตะโกนไปก็ไม่เกิดอะไรขึ้น "..."

       พวกเขาเพียงหันมามองแล้วทำสิ่งนั้นต่อไป เข้าใจแล้วว่าทำไมมู่จาถึงต้องทำทีเป็นอ่านให้ฟังก่อน ใครที่เข้าใจจะได้ทำตามนั่นเอง เอาล่ะ! อย่าเพิ่งไปสนใจคนอื่นเลย ว่าแล้วก็อ่านตามที่ตาเห็น

"วิญญาณอันบริสุทธิ์แห่งองค์เทเรเซียขอโปรดจงพิทักษ์กายาแห่งข้า นำลมหายใจแห่งข้าไป แลกกับพลังนาราแห่งองค์เทเรเซีย ข้าขอวิงวอน"

วิ้ง! แสงทองทอสว่างจากตำราแล้วม้วนเป็นก้อนชนใส่อกของไคท์ พลางที่มือทั้งสองข้างเรืองแสงสีทองออกมาวูบวาบ ว้าว! ก่อนจะเลือนหายไปพร้อมกับตัวตำราเรียน

       ปรากกฏเสียงใสของผู้หญิงดังอยู่ในโสตประสาทของหนุ่มไคท์ เธอออกนามตัวเองว่า 'เทเรเซีย'

>> นี่คือเสียงแห่งข้าเทเรเซีย ข้าพิทักษ์สมดุลของโลกใบนี้ ข้าขอวิงวอนต่อท่านเช่นกัน ช่วยผนึกวิญญาณจอมเวท 'อนาสตาเซีย' สู่ความสงบด้วยเถิด ข้าจะให้พลังนาราแด่ท่าน โปรดจงใช้มันเพื่อการแลกเปลี่ยนของเรา

"ภารกิจหลักของเรื่องมาแล้วสินะ" ไคท์พึมพำระหว่างการเตรียมตัวใช้กระสุนพลังพลาสมาอย่างที่เขาได้เห็นมา "จอมเวทอนาสตาเซียงั้นเหรอ สบายมาก!"

ย๊ะ! สองมือหนุ่มไคท์ผลักออก เบื้องหน้าของเขาคือกองหิมะที่นั่งจนแบนเมื่อครู่ ฟู่! ระยะห่างราวหนึ่งฟุตกองหิมะนั้นกระจายไปเลย เย้!

บุ้ง! เสียงดังบุ้งมาพร้อมแสงทองสว่างรอบตัวไคท์ ตามด้วยคำประกาศแห่งองค์เทเรเซีย

>> ท่านประสบความสำเร็จในการใช้พลังนาราระดับที่หนึ่ง 'Rush Spirit' ค่าโจมตี 10 พลาสมาต่อ 1 พลาสมาของท่าน ระยะเวลาต่อเนื่องใน 5 วินาที พลังนี้ไม่สามารถใช้โจมตีเผ่าพันธุ์เดียวกันได้ ขอความสงบจงมีแด่ซอมบีเวิลด์

"เจ๋งไปเลยวู้! วะฮ่าฮ่าฮ่า!วะฮ่าฮ่าฮ่า!" หนุ่มไคท์ผู้เก่งกาจหัวเราะร่าราวคนบ้า เจ้าหนุ่มทำเป็นเลียนแบบคำพูดของสาวแว่น "ปะไปหาคุณตามู่จากัน"

       ช่วงบ่ายของวันที่อากาศหนาวไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นอีกแล้วหลังจากไคท์ทราบว่ากระสุนพลังพลาสมานั้นใช้ง่ายแสนง่าย มันก็คล้ายกับตอนยิงปืนอัดลมที่เมื่อเหนี่ยวไก ปั้ง! กระสุนพลาสติกก็จะถูกขับเคลื่อนออกมา ปลายกระบอกปืนก็คือตรงกลางฝ่ามือ มีมือสองข้างก็เหมือนถือปืนอัดลมสองกระบอก แย่ตรงที่มันเล็งยากไปหน่อย ระยะไกลๆนี่หวังผลอันใดไม่ได้เลย ให้รับรองว่าโดนเป้าแน่ๆก็ประมาณหนึ่งฟุต ตลกเวอร์! สงสัยเรียนไปใช้ผลักกันเล่นเท่านั้นเอง

       ว่าแต่หลายคนที่หนุ่มไคท์สังเกตขณะเดินอยู่บนทางดิน เขาพบว่าส่วนมากไม่ใช้พลังพลาสมาเพื่อยิงกองหิมะ แต่ใช้มันโกยหิมะออกจากเส้นทางเดิน ทำไปเพื่ออะไรกันน่ะ? ไม่เห็นจะจ๊าบตรงไหนเลย ถ้าถามเขาว่างานแบบนี้จะทำหรือไม่ คำตอบในใจชัดมาก ไม่มีวัน!

       แล้วไคท์ก็ไปถึงกระท่อม บ่ายคล้อยผองชนค่อยมากขึ้น แต่งตัวเท่ต้องชุดหนังมันวาวสีดำ แต่งตัวเปรี้ยวต้องชุดขนสัตว์สีขาว แหม~ พวกเขาไปหามาจากไหน หนุ่มไคท์ใคร่อยากเปลี่ยนกางเกงรัดเป้านี่เต็มทน

"ท่านตามู่จาข้าะฝึกพลังพลาสมาระดับหนึ่งสำเร็จเรียบร้อย" ไคท์ทักชายชราด้วยวาจาที่แสดงถึงผลลัพธ์ที่เขาแสนพอใจ "ใช้ได้อย่างคล่องเเคล่ว แม่นผุดๆ"

       มู่จาก็หันมาสบสายตา

"แอบไปเดินเล่นที่ไหนหรือเปล่า ข้ารอเจ้าเป็นชั่วโมงเลยนะไคท์"

"..." หนุ่มไคท์นึกในใจ พูดความจริงคงน่าอายพิลึก โม้ไว้ดีกว่า "ข้าฝึกจนเชี่ยวชาญน่ะ เลยต้องใช้เวลานิดหน่อย"

"อื่ม ดีมาก น้อยครั้งที่ข้าจะได้ยินนักเดินทางพูดแบบนี้ ส่วนมากข้าถามก็จะตอบไปเรื่อยว่าไปเดินเที่ยว ไปปั้นตุ๊กตาหิมะ หาจมูกมันไม่เจอ หลงป่าหรือรอเพื่อน ที่ไหนได้ไม่รู้จักวิธีการอ่านตำรา ข้าไม่เข้าใจเลยว่าการอ่านตำรามันยากตรงไหน แถมข้าก็ให้พูดตามตั้งรอบหนึ่ง"

"มันยากก็เพราะท่านนี่แหละ"

"เจ้าว่าอะไรนะ ข้าไม่ได้ยินเมื่อกี้?"

"อะอ้อเปล่าครับ ข้าพูดว่าท่านตาช่วยได้มากเลยทีเดียว ข้าชอบวิธีการสอนของท่านตามากเลยแหละ" ตบท้ายด้วยร้อยยิ้มกลบเกลื่อน "แฮ่ๆ ^^ "

"ข้าเองก็ชอบเจ้า เอานี่รางวัลของความสำเร็จ มันคือคริสตัล"

       วัตถุใสสีฟ้าอ่อนรูปทรงเหลี่ยมลักษณะไม่แน่นอนประมาณหนึ่งกำมือถูกวางไว้บนโต๊ะ คริสตัลคละเหลี่ยมกองนี้ที่มู่จามอบให้ไคท์ก็คือเงินในซอมบีเวิลด์ออนไลน์

"มีไว้ทำอะไรครับ"

"บางอย่างเจ้าต้องจ่ายด้วยพลังพลาสมาของตัวเอง การติดต่อธุรกรรมกับพวกเอ็นพีซี*เช่นข้าเจ้าต้องใช้พลังพลาสมาแลกเปลี่ยน แต่ถ้าเป็นนักเดินทางด้วยกันเจ้าก็สามารถใช้คริสตัลเหล่านี้ รับไปสิ"

"โอ้!ขอบคุณ"

"เจ้าสามารถหาคริสตัลเพิ่มได้ถ้าต้องการ โน่นไง ที่พวกเขาทำอยู่ โกยหิมะออกจากทางเดินเจ้าจะได้รับค่าจ้างเป็นคริสตัล"

"หา... พูดเป็นเล่น"

       มู่จาคลี่ยิ้ม

"คิดตามปริมาณที่โกยได้ต่อพื้นที่ของทางเดิน หนึ่งตารางวาข้าจะจ่ายให้อย่างน้อยยี่สิบคริสตัล โกยหิมะได้เยอะข้าจะจ่ายให้อีกสิบคริสตัล" ชายชรายักไหล่ "ก็พักนี้หิมะตกตลอดเวลา ข้าก็เลยต้องจ้างพวกเขา"

"ประมาณสามสิบคริสตัลว่างั้นเถอะ"

"เจ้าสนใจไหมล่ะไคท์"

"โอ้ไม่ ไม่ไม่ไม่" ทั้งส่ายหน้าและโบกมือลา "มีทางไหนจะหาคริสตัลได้อีกไหมท่านตา แบบว่าไม่เอาอย่างนั้นน่ะ"

"มีเยอะไป ลองของานกับประดาเอ็นพีซีทั้งหลายสิ โน่น อย่างคนนั้น" มู่จาชี้ไปที่ชายร่างกายบึกบึนซึ่งไม่สวมเสื้อ เขายืนอยู่ตรงริมทางเดินใต้ชายคาของกระท่อม "ชื่อ 'โจนาส' เป็นช่างอาวุธคนเดียวที่ต้องการวัตถุดิบหายากบนภูเขา ค่าจ้างแพงที่สุดและงานก็ท้าทายอย่างมาก หรือเจ้าอาจอยากรู้จักกับ" มู่จาชี้ไปที่เด็กสาวผมสีบลอนด์ทอง เธอน่าจะสูงประมาณไหล่ของหนุ่มไคท์ " 'จาไมตี้' เธอเป็นเด็กส่งของที่งานล้นมือแทบทุกวัน เจ้าอาจไปขอแบ่งเบาภาระของเธอหากชอบการท่องเที่ยว หรือคนนั้น ใต้ต้นไม้นั่นไง"

       ไคท์มองตามก็เห็นหญิงสาวแต่งกายชุดนักรบกวัดไกวดาบในมือไปมา ว้าว!~ เกราะที่เธอใส่ช่างดูงามสง่านัก ชักชอบแล้วสิ

"ใครครับนั่น"

"ฟังว่าชื่อ 'วิคตอเรีย' เป็นอัศวินของศาสนจักร คงมาหาคนเพิ่ม บางทีอาจจ้างเจ้าไปเป็นทหาร อันนี้ข้าก็ไม่รู้"

"เหรอครับ... ข้าน่าจะลองไปคุยกับเธอจริงไหมท่านตา"

"ก็แล้วแต่เจ้าไคท์ อ้อ คริสตัลที่ให้น่ะจำนวนห้าสิบก้อนนะ มีชื่อว่า 'Mini Blue' แล้วข้าก็มีตำราเรียนพลังพลาสมาระดับที่สองมอบให้เจ้า นี่ อ่านด้วย"

       มู่จาวางตำราเรียนปกสีทองเล่มใหม่บนโต๊ะ จากนั้นกางมันออก

"เจ้าหายไปเป็นชั่วโมงพลังพลาสมาคงเต็มแล้ว ค่าตำราเรียนเล่มสองนี้คือหกสิบพลาสมาข้าหักเลยก็แล้วกัน ตรงนี้ โปรดอ่านตรงบรรทัดนี้ให้ดี ออกเสียงให้ถูกด้วย ไม่อย่างนั้นเจ้าจะพลาดความอัศจรรย์"

"หือ?" หนุ่มไคท์พลันอ่านตามที่ตาเห็น "นารีผลแห่งองค์เทเรเซียโปรดฟังคำวอน"

"สมแล้วที่เป็นนักเดินทางผู้ชาญฉลาด หวังว่าเจ้าจะไม่พลาดความอัศจรรย์"

"ขอบคุณครับท่านตา" เก็บตำราใส่กระเป๋า "เรียนเสร็จข้าจะกลับมาหาใหม่"

       ผละจากท่านอาจารย์มู่จา ไคท์ก็วิ่งไปทางวิคตอเรียทันที เธอคืออัศวินอย่างนั้นหรือ งานของเธอจะต้องเหมาะกับเขาแน่ๆ ลองคิดถึงตัวเองได้สวมเกราะสีขาวตัดแดงอย่างนั้นบ้างสิ อา~ เท่ระเบิดๆ หนุ่มไคท์วิ่งลัดผ่านผืนหิมะหนาไปด้วยความกระสันที่จะได้รับเกียรติเป็นดั่งนักรบผู้กล้าหาใช่นักเดินทางผู้โกยประดาหิมะต่ำต้อยไม่

---

พลังพลาสมา	ระดับ 1	ระดับ 2	ระดับ 3	ระดับ 4	ระดับ 5
Rush Spirit	ATK*: 10/1*, CDN*: 5	ATK: 10/1, CDN: 4	ATK: 10/1, CDN: 3	ATK: 10/1, CDN: 2	ATK: 10/1, CDN: 1

เอ็นพีซี* ย่อมาจาก Non-player Character หมายถึง ตัวละครใดๆที่ไม่ได้ถูกควบคุมโดยผู้เล่น ซึ่งถูกควบคุมโดยคอมพิวเตอร์ผ่านระบบปัญญาประดิษฐ์

ATK* ย่อมาจาก Attack หมายถึง ค่าความเสียหายต่อเป้าหมาย มีหน่วยเป็นพลาสมา

10/1* คือ สร้างความเสียหาย 10 พลาสมา โดยสูญเสียพลังพลาสมาของตัวเอง 1 พลาสมา

CDN* ย่อมาจาก Cool Down หมายถึง เวลาที่สามารถใช้ทักษะได้อีกครั้ง มีหน่วยเป็นวินาที