ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำสาปผีดูดเลือด [100%]
ตอนที่ 4
คำสาปผีดูดเลือด
คำสาปผีดูดเลือด
เมื่อคิงไลออนจากไป จู่ๆแสงสีทองก็ส่องประกายทั่วร่างของเวียร์ ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นและมีพละกำลังเพิ่มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่สภาพเดิม ความหนาวเย็นกลับสัมผัสกายอีกครั้ง เวียร์ยกสองมือไขว่กันลูบต้นแขนของตัวเองไปมา
"อยู่กับสิงโตไม่เห็นจะหนาวขนาดนี้เลยนี่" ไออุ่นถูกพ่นออกจากปากขณะที่พึมพำ
"แล้วไหนล่ะของขวัญ? หลอกกันหรือเปล่า" ชายหนุ่มสำรวจร่างกายตัวเอง ทั้งเสื้อ กางเกงและรองเท้า...เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง "ไม่เห็นมีอะไรเลย เห้อ~ให้เชื่อสัตว์หน้าขน ...หือ รอยเท้า?"
คนอยากบ่นพบว่าบนพื้นหญ้าที่ยืนอยู่นี้นอกจากรอยเท้าของสิงโตแล้ว ยังมีรอยเท้าจางๆคล้ายของสัตว์ป่า แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะลักษณะฝ่าเท้าเหมือนมนุษย์ แต่ปลายเท้าเหมือนมีเล็บยาวงอกจิกลงพื้นลึกเอาการ แสดงว่าสิ่งมีชีวิตชนิดนี้ต้องมีน้ำหนักตัวมาก ทั้งช่วงของการก้าวเท้ายังไกลกว่ามนุษยปกติ ดังนั้นตัวมันจะต้องสูงเอาเรื่องทีเดียว
"บรื้อ~" เวียร์ส่ายศีรษะไล่ความกลัว ขนแขนกลับลุกตั้ง "ขออย่าได้เจอตัวนี้เลย"
บรู้~~~ เสียงหมาป่าหอนแว่วมาแต่ไกล ซ้ำเติมความรู้สึกให้หวาดหวั่น
(-*-)
"ฮื้ยยย~หนาว อ๊ะ!" เหมือนคิดสิ่งใดได้ ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งแตะข้อมืออีกข้างแล้วกล่าว "สถานะ"
หน้าต่างขอบทองก็ปรากฏตรงหน้า ความปิติจึงอุบัติ "เจอแล้ว! อิอิ"
เวียร์ ระดับ : 1
ชีวิต : 100 + 100 หน่วย
โจมตี : 1 หน่วย
ป้องกัน : 1 หน่วย
เงิน : 0 ไลออน
ทักษะ : ไม่มี
ไอเทม : เกราะราชสีห์ทองพิทักษ์ ระดับ 1
ของขวัญ เกราะราชสีห์ทองพิทักษ์ ช่วยเพิ่มเลือดอย่างนั้นสินะ ชื่อสวย ทว่าเหตุใดมันไม่ปรากฏเป็นรูปร่างให้เขาสวมใส่แทนเสื้อตัวบางแขนกุดนี่ล่ะ? หรือเพราะระดับของเขายังน้อยมันจึงไม่ยอมแสดงออกมา หรือว่ามันเป็นไอเทมที่มีเงื่อนไขบางประการ
??? ด้วยความสงสัยเวียร์จึงยื่นมือไปจับ ชายหนุ่มสัมผัสได้เพียงอากาศและนิ้วมือก็ทะลุไปอีกด้านของหน้าต่าง
"เอ้า?...ยังไงเนี่ย" เขาครวญ "สิงโตที่ให้ก็ไปแล้วด้วยสิ ช่างมันๆไว้ก่อนแล้วกัน"
ผ่านไปเนินนานเวียร์ยังคงเดินวนเวียนในป่าเพียงลำพัง ชายหนุ่มมองไม่เห็นวี่แววของเมืองที่คิงไลออนบอกไว้
'เอ...หรือว่าเราผิดทิศ'
บรรยากาศรอบกายเงียบเชียบวังเวงเหลือเกิน คนใจเหงาตัดสินใจหยุดเดินแล้วนั่งลงยังโคนต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้บริเวณนี้ใหญ่โตกว่าที่พบก่อนหน้านี้มาก พลันหูของเวียร์กลับได้ยินเสียงอะไรสักอย่างกำลังวิ่งมาทางเขา O_O!!! เฮ้ย~จิตใจจึงรู้สึกแย่ลงเพราะเสียงที่ได้ยินเว้นช่วงเท้ากว้างมาก เกินปกติธรรมดา
"เหอะๆใครจะอยู่ดู" ไม่รอช้าชายหนุ่มจัดเต็มสปีดเก้าวิ่งข้ามพุ่มไม้แลกอหญ้าหนามไปอย่างไว หากสองมือใช้เป็นสองเท้าหน้าได้เขาคงทำไปแล้ว โลด! กระโดดข้ามตอไม้แห้งขนาดใหญ่ O_O กลับพานพบเนินผา "ตายล่ะ!"
อั๊ก! อุ๊ก! โอ้ย! โอ้ย! เหยียบหินตรงเนินดินลื่นไถลกลิ้งเป็นลูกมะนาวผ่าพุ่มไม้แลกอหญ้าหนามทุกกอที่ประดาใส่ สติสัมปชัญญะเลือนหายเป็นพักๆ เกิดความชาไปทั่วร่างกาย กระทั่ง ตูม!!! ตกลงไปในสายธารเย็นยะเยือก ณ ตีนผา
เวียร์ ชีวิต : 105 หน่วย
บัดนี้นักวิ่งสปีดเก้านอนคว่ำหน้านิ่งอยู่ในสายธารสีใสที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงทีละน้อย เลือดที่ไหลจากบาดแผลได้ย้อมสายธารบริเวณดังกล่าวจนคาวคลุ้ง ดีที่ยังไม่ตาย แต่หากอยู่ในท่านี้นานไปก็ไม่แน่
เวียร์ ชีวิต : 104 หน่วย
เวียร์ ชีวิต : 103 หน่วย
เวียร์ ชีวิต : 102 หน่วย
นับเป็นวินาทีเลยเทียว
เวียร์ ชีวิต : 101 หน่วย
เวียร์ ชีวิต : 100 หน่วย
เวียร์ ชีวิต : 99 หน่วย
ปรากฏเงาตะคุ่มรูปร่างคล้ายมนุษย์อยู่บนเนินสูงเหนือธารน้ำ ศีรษะของมันมีเขาแหลมงอกออกมา สิ่งมีชีวิตประหลาดก้มหน้ามองมาที่เหยื่อ ดวงตาสีม่วงเข้มส่ายไหวภายใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ เสียงแหบแห้งกล่าว
"เจ้า...หนีข้าไม่พ้นหรอก"
บนท้องฟ้าสีเงินขลับแสงจันทร์เสี้ยว ห่างจากเนินสูงสู่ท้องทุ่งเวิ้งว้าง หญิงสาวสองนางเดินมาเคียงกัน คนซ้ายผมสีเพลิงมัดรวบไว้ด้านหลัง ผิวกายสีขาวนวล ในมือเธอถือทวนยาวเอาไว้ ส่วนคนขวาผมสีม่วงแดงมัดรวบไว้ด้านหลังเฉกกัน เธอคนนี้ที่ใต้ตาซ้ายมีไฝดำเม็ดเล็กช่วยเพิ่มเสน่ห์ชวนมองนัก ผิวกายสีขาว สวมผ้าเรียบสีดำคล้ายกับจอมเวทมนตร์ ในมือถือเคียวยาวสีม่วงดูน่ากลัว สองสาวพูดคุยหยอกล้อกันตลอดทางกระทั่งเดินมาถึงธารน้ำซึ่งเป็นเป้าหมาย
"นี่แตม อีกเดี๋ยวแฟนแกจะมาหาใช่ไหม" สาวถือเคียวถามเพื่อนสาว "ไม่ชวนเขาเล่นเกมนี้ด้วยล่ะ คิคิ"
"ชวนไปแล้วล่ะย่ะ" สาวถือทวนตอบคำ "แต่เอ็ดบอกว่าพ่อเพิ่งซื้อเครื่องเล่นให้"
"อ่าว~ แบบนี้เขาจะรีบมาหาแกทำไมวะ" สาวถือเคียวยังคงสงสัย
"ก็วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดเอ็ดน่ะสิ เอ็ดเลยว่าจะมาหาที่บ้าน คงฉลองกันนิดหน่อยล่ะมั้ง" สาวถือทวนยิ้มแก้มแดง เมื่อเพื่อนสาวเห็นเข้าดังนั้นก็แซวใหญ่
"เฮ้ๆ หรือว่าแกเปิดใจมีจุดจุดจุดกัน ฮันแน่ บอกฉันมาซะดีๆ"
"ยัยบร้า ฉันไม่ได้ไวไฟเหมือนแกนะ แล้วนี่เวลาอยู่ในเกมน่ะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดชื่อจริง-" สาวถือทวนปั้นสีหน้าจริงจัง
"แค่ชื่อเล่นเอง ก็ได้ๆ คุณฟานเซีย" สาวถือเคียวเอาใจเพื่อนสาว "กับพี่ชนสรณ์เราแค่จูบกันหรอก ยังไม่เคยถึงขั้นนั้น"
"ฟานเซียเชื่อก็ได้องค์หญิงลิลลี่" สาวถือทวนหรือชื่อ ฟานเซีย พิงทวนยาวไว้กับหินก้อนใหญ่ แล้วถอดเกราะสีเพลิงดั่งสีผมของเธอไว้ข้างลำธาร สาวน่ารักคนนี้จ้องมองเพื่อนสาว ลิลลี่ ซึ่งกำลังจะก้าวลงในน้ำ "ว้าย! เรื่องถอดเสื้อผ้านี่ไวนักนะแก ไม่ทันไรโป๊ซะแล้ว ฮะฮ้า"
ลิลลี่ฟังแล้วรู้สึกอายนิดหน่อย มือก็ไสน้ำสาดใส่เพื่อนสาว
"ชักช้าแบบแก เดี๋ยวก็ไม่ได้เล่นน้ำกันพอดี ลงมาเร็ว"
สองสาวเปลือยกายเล่นน้ำยามค่ำคืนอย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้ตัวว่าชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังลอยตุ๊บป่องเข้ามาใกล้
"เคียวยมเกี่ยววิญญาณนั่นแกจ่ายไปเท่าไร ฉันว่าแพงแน่ ถึงจะเป็นช่วงโปรโมทเซิฟก็เถอะ" ฟานเซียมองไปยังเคียวม่วง เห็นกะโหลกมนุษย์ถูกสลักเป็นลายบนด้ามเคียว "ฟังว่าพี่ชนของแกเป็นเพื่อนกับจีเอ็มคนนั้นด้วยนี่"
"ฉันไม่เสียสักไลออนย่ะ"
"ฟรี!? ได้ไงละ"
"ใครว่า ฉันหมายถึงพี่ชนเป็นคนจ่ายให้ ของดีแล้วฟรีมีที่ไหน"
"แล้วเท่าไร"
"สี่สิบห้าล้านไลออนถ้วน"
"สี่สิบห้าล้าน! แรร์ไอเทมชิ้นเดียว? แล้วอัตราแลกเปลี่ยนเป็นเงินบาทล่ะ?"
"อื่ม ...หารห้าร้อยก็เก้าหมื่นมั้ง"
"โอ้ย~รวยกันจริงนะเด็กวิศวะเนี่ย ระวังพี่เขาจะหมดเงินมาขอหมั้น..."
ระหว่างนั้นเอง คอเสื้อของเวียร์ก็เกี่ยวเข้ากับด้ามทวนยาว ร่างของเขาไหลไปเกยแผ่นหินแบนเรียบที่ฝังตัวครึ่งหนึ่งเฉลียงลงไปในธาร แลปลายด้านที่โผล่พ้นน้ำนั้นกลายเป็นที่กำบังให้กับชายหนุ่ม รอดตาย
เวียร์ ชีวิต : 9 หน่วย
>> โจรรับจ้างระดับ 28 ระดับ 26 ระดับ 20 และระดับ 15 อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง ขอให้ระวังตัวค่ะ
เสียงใสพลันดังขึ้นในศีรษะของหญิงสาวทั้งสอง ระบบแจ้งเตือนนี้จะทำงานทันทีที่มันตรวจพบว่ามีผู้เล่นหรือกลุ่มปาร์ตี้ซึ่งถูกตราโทษทัณฑ์ปรากฏตัวในระยะทางไม่เกินสี่ร้อยเมตร เป็นระบบเตือนภัยพิเศษสำหรับผู้เล่นสังกัดกิลด์วอร์เท่านั้น เพื่อที่จะได้เตรียมตัวป้องกัน หรือใช้เพื่อเสาะแสวงหาเป้าหมายที่ต้องการโจมตีก็ได้
"ยัยแตมได้ยินแล้วใช่ไหม!"
"ได้ยิน เอาไง จะลองสู้ดูไหม?"
"ฉันเพิ่งเวลแปดเอง พวกมันมีตั้งสี่คน หนีก่อนเถอะ"
"แหม รักชีวิตหรือเคียวนั่นกันแน่"
"ก็ทั้งสองอย่างแหละ หรือแกอยากให้กิลด์เราเสียชื่อ"
คนหนึ่งว่าอีกคนก็พยักหน้าตกลง เป็นว่ากลับเข้าเมืองก่อนแล้วค่อยหาพรรคพวกมาจัดการกับเหล่าโจร เพียงฟานเซียหมายจะหยิบทวนยาว หญิงสาวยิ่งกว่าตกใจ เธออุทานจนเพื่อนสาวคนสนิทต้องหันมอง
"อะไร?!"
"โจร!"
กลับเห็นเป็นชายคนหนึ่งสลบเหมือดคาก้อนหิน
"ไม่ใช่ ลิลลี่แกมาดูนี่เร็ว"
"ว้าย ผู้ชายนี่~"
"เออสิ สงสัยคงเจอพวกนั้นเล่นงานมา เอาไงดีท่านหญิง พากลับไปเมืองด้วยไหม"
"อี๋~อย่าเลย ปล่อยไว้นี่แหละแก ไปกันเถอะเร็วเข้า"
สุดท้ายสองสาวก็ทิ้งเวียร์ไว้ตรงนั้นเพราะไม่รู้จักมักจี่ น้ำใจคนออนไลน์ไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิงก็แค่นี้ หากไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ก็หาได้ใส่ใจบุคคลอื่นไม่ ผลคือชายหนุ่มเลือดเก้าหน่วยยังคงนอนอยู่ตรงนั้นกระทั่งดวงตะวันยิ้มพริ้มพราย ณ ยอดเขาสีน้ำเงิน
"หึหึหึ เจ้าจงภูมิใจที่โลหิตของเจ้า" เสียงแหบแห้งบังเกิดขึ้นพร้อมกับเงาทะมึน "จะกลายเป็นอาหารก่อนนอนของข้า"
ทันใดปีศาจก็อ้าปากงับเข้าที่ต้นคอชายหนุ่มด้วยเขี้ยวอันยาวและแหลมคม!!!
ทว่าชั่วพริบตาขณะเขี้ยวยาวสัมผัสผิวบริเวณต้นคอ แสงสีทองพลันเปล่งประกายขึ้น! วาบ! ปีศาจหมายจะดูดเลือดกลับร้อนผ่าวไปทั่วทั้งปากคล้ายถูกไฟเผา มือทั้งสองป้องปากที่แทบจะพองสุก
ดวงตาสีม่วงเข้มก็กลอกกลิ้งไปมาขณะใช้ความคิด
"เป็นไปไม่ได้! หรือเจ้าคนนี้-"
เพื่อให้แน่ใจมันจึงกำหมัดขวาแล้วชกเต็มแรงเข้าที่หน้าอกเหยื่อ
"โอ้ย!!!" ชายหนุ่มร้องออกด้วยความเจ็บปวดแลได้สติพร้อมกับแสงสีทองสว่างวาบอีกครา แสงนั่นก่อร่างเป็นกายมนุษย์ต่อยหมัดสวนใส่ปีศาจดูดเลือดทันที ผั๊วะ! หมัดทองเสยเข้าใต้คางมันจนหน้าหงาย ปีศาจปวดร้อนไปทั้งศีรษะ ต้องส่ายศีรษะไล่ความมึนงงสุดทานทน โลหิตสีข้นถึงกลับไหลซิบออกที่มุมปาก
"ใช่แล้ว! เกราะราชสีห์ทองพิทักษ์!" ปีศาจร้ายตื่นตระหนกไม่น้อย "ปราการกำบังกายคลายมนตร์ทั้งปวง สะท้อนกลับถึงทรวงดับดิ้นทุกรายไป เกราะของราชันย์ปีศาจที่สาบสูญ"
เวียร์นอนกุมหน้าอกด้วยความจุกเสียดจนหน้าแหย กระทั่งเสียงก็ไม่สามารถเปร่งออกมา มีเพียงหูเท่านั้นที่ยังคงรับรู้เรื่องราวภายนอก
'หมายความว่ายังไง มันชกเราทำไม-อุ๊บ' แต่ความคิดของเขายังคงโลดแล่น 'โอ้ยจุก~บ้าเอ้ย'
"ข้าคือไนท์สตอลเกอร์ หรือก็คือผีดูดเลือดที่อาศัยอยู่ในป่ายักษ์ นี่เจ้า อย่าพยายามเคลื่อนไหว ถึงข้าจะดูดโลหิตจากตัวเจ้าไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะทำอันตรายอื่นใดเจ้าไม่ได้ ข้ามีคำถาม เจ้าเคยพบคิงไลออนใช่หรือไม่?"
"..." ชายหนุ่มมิอาจตอบคำเพราะจุกเสียด
"อ้อ ลืมไปว่าเจ้ายังพูดไม่ได้ตอนนี้ งั้นข้าจะคอยอีกนิด"
รอบตัวเงียบงัน ดวงตะวันเริ่มฉายแสงอุไรรับอรุณรุ่งซึ่งยังไม่จางความหนาวเย็น มีเพียงเสียงลมที่พัดยอดไม้ให้โบกไหวไปมา
ไม่นานนักเวียร์ก็ลุกขึ้นนั่งได้ แม้จะแน่นหน้าอกอยู่บ้าง และใจหวั่นหวาดผีดูดเลือดตรงหน้า แต่เมื่อมันไม่ทำอันตรายเขาอีก ชายหนุ่มจึงทำใจดีสู้เสือ
"...คะคิงไลออนเพิ่งเจอมาครับ" เวียร์พูดออกไป "สุดท้ายคุณจะฆ่าผมหรือเปล่า?"
เมื่อได้รับคำตอบไนท์สตอลเกอร์พลันฉีกยิ้มชั่วร้าย ดวงตาสีม่วงกลับเริงร่า มันกางนิ้วมือทั้งห้าข้างหนึ่งออกให้เขาเห็น ตรงกลางฝ่ามือนั้นมีลายคล้ายรูปก้นหอยสีม่วงม้วนขดออกไปกระทั่งถึงปลายนิ้ว
"หึหึหึ แม้ทางกายภาพจะทำอะไรเจ้าไม่ได้ ทว่าข้าสามารถสร้าง วอยด์ หรือกลุ่มความมืดว่างเปล่าเข้มข้นปิดกั้นลมหายใจของเจ้า" เสียงแหบแห้งข่มขวัญเหยื่อ "เนื่องจากพลังชีวิตเจ้าน้อยนัก วอยด์เพียงครั้งเดียว...จบสิ้นทุกสิ่ง ดังนั้นข้าจึงมีข้อเสนอ"
"แต่ผมไม่มีอะไรจะแลกเปลี่ยน ผมเพิ่งมาเล่นเอง" ชายหนุ่มตัดสินใจอ้อนวอนขอชีวิตตน "ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลยนะคุณแวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่"
"เจ้ามีสิ โลหิตของเจ้าคือสิ่งแลกเปลี่ยนไงล่ะ"
เวียร์ถึงกับหน้าซีดเผือด ด้วยระดับเริ่มต้นเขาไม่สามารถต่อสู้กับปีศาจตนนี้ได้แน่ๆ และหากเขาตายยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก แต่ถ้าให้มันดูดเลือด...อื่ม...น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เพราะถ้าเขาไม่ตายก็ยังสามารถเล่นเกมต่อไปได้ ดังนั้นตัดสินใจ
"ก็ได้ ผมให้คุณดูดเลือดก็ได้"
"ดี..." ผีดูดเลือดจึงขยับกายเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ปากก็กัดเข้าที่ต้นคอของเหยื่อ ครั้งนี้ไม่ปรากฏแสงสีทองเหมือนที่ผ่านมา คงเพราะเวียร์ประสงค์ให้ถูกกระทำ คุณสมบัติพิเศษของไอเทมเกราะราชสีห์ทองพิทักษ์จึงไม่แสดงออกมา
เมื่อเขี้ยวยาวฝังเข้ากับเนื้อ ชายหนุ่มรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง น้ำตาพลันไหลออกดั่งสายน้ำ หัวใจเหมือนถูกบีบแน่นและเต้นเร็วกว่าปกติ นิ้วมือนิ้วเท้าด้านชาพร้อมกับฉี่ที่ไม่สามารถอั้นได้ก็ปล่อยไหลออกมา
ห๊ะ.ห๊ะ... แม้พยายามหายใจเข้า แต่ทำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เวียร์ ชีวิต : 1 หน่วย
หลังจากดูดเลือดจนพอใจ ไนท์สตอลเกอร์จึงถอนเขี้ยวออก มองดูสภาพเหยื่อที่นอนหมดแรงและหายใจหอบถี่อยู่ตรงหน้า
"บอกต่อเจ้า หึหึหึหึ มนุษย์ผู้ถูกข้าดูดโลหิตแต่ไม่ถึงตาย จะติดคำสาปให้กลายเป็นอมนุษย์เช่นเดียวกับข้า ทุกวันหลังตะวันลับขอบฟ้าเจ้าจะหิว โหยหา และต้องการโลหิตมากกว่าสิ่งใด หวังว่าเจ้าคงสนุกกับมัน ข้าลาล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น