Zombie World Online

ลำดับตอนที่ #3 : นารีเป็นผล [100%]

ตอนที่ 3

นารีเป็นผล

       ประตูห้องเปิดออกเพราะสาวแว่นกลับมาจากข้างนอก ห้องนี้คือของเธอกับเพื่อนสาวนาม 'คิว' หรือ 'คิวปิด' ลูกสาวสุดที่รักของประธานสมาคมยิงปืนแห่งประเทศไทย ท่านทั้งรักทั้งหวงลูกสาวอย่างกับอะไรดี จึงได้ไว้วางใจเยาวชนหญิงนักแม่นปืนหมายเลขหนึ่งคอยดูแลเป็นพิเศษ สาวแว่นผู้เป็นเสมือนเทวีผู้พิทักษ์กลับต้องมาเจอสภาพเพื่อนสาวคนสนิทนอนจับมือกับผู้ชายแปลกหน้าที่สวมเสื้อหนึ่งผืนกับกางเกงในอีกตัว นี่มันเรื่องอะไรกัน? หรือความสำพันธ์ของสองเธอฉันไม่ดีพอ เธอจึงมีความลับแอบนัดผู้ชายมานอนร่วมเตียงของเรา ไม่! ฉันรับไม่ได้

"คิว!" สาวแว่นตะโกนชื่อเพี่อนสาวคนสำคัญเสียงดังลั่น "คิวปิ๊ด! ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่อง!"

"กลับมาแล้วเหรอ~" อีกฝ่ายตอบทั้งที่ไม่อยากตื่น "นอนกันต่อเถอะ อีกหน่อยนะ"

"คิว! มันเป็นใคร!?"

"ใครเหรอ?..." เจ้าตัวเริ่มสะลึมสะลือ บีบกำมือข้างนั้นที่เป็นของใครก็ไม่รู้ ก่อนจะลืมตามองด้วยสงสัย "รีโน... อ๊ะ?"

กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! คิวเปล่งเสียงร้องสุดแสนจะตกใจ ปลุกหนุ่มไคท์ตื่นขึ้นมาทันที เจ้าหนุ่มสะดุ้งจนลุกนั่ง "เฮ้ย!"

       จึงได้รู้ว่าฝันนั้นไม่ใช่เรื่องจริง แต่กลับประวิงจิตคิดไม่ออกว่าผู้หญิงสองคนนี้เข้ามาอยู่ในห้องของเขาได้อย่างไร

"ไอ้กามวิตถาร!" คิวเอ็ดตะโร "โรคจิต!"

       แล้วก็แจ้นไปหาสาวแว่นอย่างไว

"รีโนมันเข้ามาได้ยังไง!?" คิวที่เข้าใจว่าสาวแว่นนอนอยู่ด้วยแต่แรกยังไม่แจ่มกระจ่าง "รีโนฆ่ามัน!"

       ไคท์โดนด่าหน้าเหวอ งงเป็นวัวเป็นควายกันเลยทีเดียวเทียว หนุ่มไคท์เพิ่งรู้อีกว่าตัวเองนุ่งน้อย เย้ย! สองมือปิดจ้าวมังกรที่ไม่ใคร่จะผงาดง้ำไม่ให้เป็นที่สนใจของสองนางที่มองตาขุ่นตาเขียว เดาว่าสองเธอคงอยากจะเฉือนเจ้ามังกรนี้ทิ้งเป็นแน่ ให้สาสมใจที่มันชอบเป็นข่าวก่อการบ่อยๆ ในที่สุดก็เจอตัวจริงแล้วในโลกออนไลน์ ไคท์ผู้หื่นกาม ชายโรคจิตที่เป็นภัยคุกคามเยาวชนสตรีเพศ

"ใครโรคจิต!?" เจ้าหนุ่มชักสีหน้าสู้ "คุณสองคนเป็นใคร เข้ามาในห้องของผมได้ยังไง?"

"นี่ห้องของพวกฉัน!" สาวแว่นรีโนโพล่งออกมาอย่างเหลืออด "นายสิเป็นใคร!?"

"ห้องของพวกคุณงั้นเหรอ ไม่จริงอะ ผมเพิ่งเช่ากับท่านตามู่จา ผมไม่ได้ทำอะไรผิดมาว่าผมทำไม?"

"นอนแก้ผ้าในห้องผู้หญิงยังจะว่าไม่ผิดอีก ไอ้คนหื่นกาม! ต่ำช้า! นายทำอะไรเพื่อนฉันหรือเปล่า! ถ่ายวีดีโอไว้ด้วยใช่ไหม มันอยู่ไหน!"

"บ้าไง!" ไคท์แย้ง "คิดอะไรทุเรศ!"

"ฆ่ามันเลยรีโน! ไม่ต้องไปพูดกับมันหรอก!"

"นี่คุณ-"

ปั้ง! นัดเดียวจอด ไม่รออีกฝ่ายแก้ตัวน้ำขุ่น มือปืนพลังพลาสมาเหนี่ยวไกเข้ากลางหน้าผากหนุ่มไคท์อย่างแม่นยำ ผลคือไอ้หื่นกามสติดับ นอนหงายแน่นิ่งบนเตียงสียอดตองตามเคราะห์กรรมของตนที่ก่อเอาไว้อย่างชั่วช้าเลวทราม

"ขอบคุณนะรีโนที่ปกป้องฉัน" คิวกอดรีโนแน่น "เธอน่ารักที่สุดเลย~"

"จ๊ะ ว่าแต่มันทำอะไรเธอหรือเปล่าคิว"

"คิดว่าไม่นะ"

"โล่งอกไปที งั้นก็แจ้งความ แบนมันตลอดชาติ"

"อื้อ~ เดี๋ยว! อย่าเพิ่ง..." คิวกลับคิดว่านี่อาจเป็นประโยชน์ซึ่งอาจไม่ผิดกฎข้อบังคับของซอมบีเวิลด์ "ลองเอามันมาทดลองสูตรใหม่ของเราก่อนดีไหม"

"... ก็ดี"



เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา



       ไคท์รู้สึกปวดกลางหน้าผากเป็นอย่างมาก ความรู้สึกปวดนี้ราวกับถูกของแข็งกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรง ทว่าไม่มีเลือดไหล พลังพลาสมาในตัวของเขาที่อัตราการเพิ่มสิบพลาสมาต่อหนึ่งนาทีขณะนี้ก็เต็มหนึ่งร้อยพลาสมาแล้วด้วย เจ้าหนุ่มจึงเห็นว่ามือทั้งสองข้างนั้นถูกโซ่สีเงินล่ามไว้กับเตียงนอน เขานั่งอยู่บนเตียงนอนและ...ใส่แค่กางเกงในตัวเดียว

"ฟื้นสักทีนะ" เสียงของสาวแว่นในชุดน้องกระต่ายหูยาวทักสติให้หนุ่มไคท์สบมองด้วยความแปลก "กระสุนพลาสมาน่ะฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกันไม่ได้ อย่างมากก็ทำให้พลังพลาสมาของนายลดลงเหลือหนึ่ง ฉันยิงใส่จุดตายของนาย นายก็แค่สลบ"

       สาวแว่นแต่งตัวเอ็กซ์ไปไหม ถุงน่องตาข่ายสีดำ ชุดว่ายน้ำรัดรูปสีดำติดหางกระต่ายอย่างปุยสีขาว บนศีรษะสวมหูกระต่ายยาวสีชมพู ... รวมๆก็เคนะ ดูแล้วตื่นเต้นดี แล้วนี่ชามอะไร ? ใส่น้ำใสๆมาวางไว้ตรงหว่างขานี่~ตั้งใจจะทำอะไร นั่น!เธอถือแส้อีกต่างหาก

"กินซะ" วาจาสั้นๆหนักๆจากแม่กระต่ายหูยาว

"ไม่กิน! คุณทำร้ายผมไม่พอยังจับผมแก้ผ้าล่ามโซ่" ไคท์หาได้ใส่ใจรูปโฉมตรงหน้าไม่ "พวกคุณแหละโรคจิต!"

"ถ้านายทำตามที่พวกฉันต้องการแต่โดยดี บางทีพวกฉันอาจปล่อยนายไปก็ได้นะ" สาวแว่นทำท่าจะเฆี่ยนตีหนุ่มไคท์ด้วยแส้ยาว "กินซะ"

"ไม่กิน!"

เพี๊ยะ! แส้ได้ฤกษ์ฟาดใส่ไหล่ซ้ายไคท์แฉลบถึงท้องน้อย โอ้ย! เจ้าหนุ่มก็ร้องออกมาดุจสุนัขถูกหวดด้วยไม้กวาด ค่าพลังพลาสมาลดลงทันทีห้าพลาสมา

"ซาดิสม์!" เพี๊ยะ! โอ้ย!เจ็บนะ!

"จะกินไม่กิน! ห๊ะ!" เพี๊ยะ!โอ้ย!เพี๊ยะ!โอ้ย! "กินเดี๋ยวนี้!"

เพี๊ยะ!

"รีโนหยุดก่อน!" เสียงนางฟ้าดังมาจากด้านหลังแม่กระต่ายคลั่งที่กระหน่ำบทลงทัณฑ์ไอ้กามวิตถารไปแล้วห้าครั้งต่อเนื่อง มันส์สะใจจิตหล่อนดีแท้ "ไม่เห็นจะต้องใช้กำลังเลย"

       คิวในชุดเมดหูแมวสีดำกับผ้ากันเปื้อนสีขาวเดินออกมาจากห้องน้ำซึ่งอยู่ติดกับประตูห้องพัก เธอคล้ายกับไม่พอใจเพื่อนสาวรีโนที่ทำรุนแรงกับชายผู้น่าสงสารคนนี้ จับล่ามโซ่ไม่พอยังตีอีก นี่มันเกินกว่าเหตุและไม่ใช่แนวทางของความผาสุก เธอคิดอย่างนั้น

"โอ๋ๆฉันขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะจ๊ะ เจ็บมากไหม ดูสิเป็นรอยหมดเลย" คนน่ารักมัดผมแกละคู่จู่ๆก็นั่งลงด้านข้างนักโทษหน้าเศร้า ที่จริงหนุ่มไคท์โมโหด้วยนะเออ "ไม่เป็นไรนะ น้ำในชามนี่น่ะเป็นยาพิษจ๊ะ"

... ฟังแล้วสงสัยไคท์จะปลื้มหนัก

"แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันมียาแก้พิษเตรียมไว้ นี่ไง" คิวหยิบหลอดทดลองที่บรรจุสารเหลวสีเหลืองออกมาจากกระเป๋าของชุดแมวเหมียว "ถ้ารู้สึกไม่ดี ฉันจะป้อนนายเอง"

       ปิดท้ายด้วยการทำปากจุ๊บๆนัยว่าจะป้อนด้วยปากกันเลยทีเดียวเทียว

"อยากให้ผมกินจริงๆเหรอ~" ไม่ทราบว่าตัวเองทำผิดอะไรถึงต้องมาประสบเคราะห์กรรมมหาเฮงซวย "ยาพิษนะ บอกเองว่าเป็นยาพิษนะ"

"อื้อ กินๆไปเถอะ แล้วก็กินนี่ตามไง" คำหวานจากน้องแมวยังจะรู้สึกดีกว่าแส้ของน้องกระต่ายนัก "เชื่อสิ หลอดนี้เอาอยู่น่านะ ^^ จุ๊บๆ"

"ก็ได้"

"ตะเองน่ารักอะ" คิวยิ้มแป้น "เค้ายกชามให้แล้วกัล~"

       เมื่อชามยาพิษถูกยกจรดปาก หนุ่มไคท์จึงกลั้นใจดื่มมันลงไป รสชาติไม่ต่างจากน้ำเปล่า อึกๆๆๆ หมดชามในที่สุด

"เก่งจังเลย เย้ๆๆ รู้สึกเป็นไงบ้าง" น้องแมวใคร่อยากได้คำตอบนัก "ตอนนี้ร้อนที่ท้องหรือเปล่า"

       ไม่ใช่เพียงร้อนที่ท้อง ไคท์นั้นหายใจไม่ค่อยออกพร้อมกับมีเลือดไหลออกจมูก

"ขอยาแก้! อั๊ก- ผมขอยาแก้! ขอยาแก้ด้วย หะหายใจไม่ออก อั๊ก-"

       สภาพเจ้าหนุ่มเริ่มทุกข์ทรมาน ร่างกายของเขากระตุกบ่อยครั้งและบ่อยมากขึ้น

"อุ้ยเค้าขอโทษ" คิวรีบลุกหนีจากไคท์แล้วโยนหลอดยาแก้ทิ้งลงพื้น "เค้าทำหลุดมือไปแล้ว ว้ายทำไงดี"

"อิอิอิ" น้องกระต่ายกับน้องแมวหัวเราะกันใหญ่ "โง่จริงๆ อิอิ"

"ยาแก้- ยา-"

       สุดท้ายไอ้กามวิตถารก็นิ่งสนิท เลือดของมันเขลอะเปื้อนที่นอนชวนสยองยิ่ง เห็นอย่างนั้นแล้วสองสาวก็ยังครึ้มอกครึ้มใจ ท่าทางจะอารมณ์ดีไม่ใช่น้อย



ราวสิบนาทีผ่านไป



       เสียงน้องแมวพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นผิดหวังนัก

"ไม่ตาย... ยาพิษนี่ฆ่าเผ่าเดียวกันไม่ได้ ชิ"

"ใจเย็นคิว อาจต้องใช้เวลาอีกนิดกว่าร่างมันจะกลายเป็นแสง" น้องกระต่ายปลอบใจเพื่อนสาว

       คิวกลับส่ายศีรษะ

"นี่ตัวแรงสุดแล้ว สรุปว่ามนุษย์ฆ่ากันเองไม่ได้" ราวกับน้องแมวมีเรื่องบางอย่างในใจจึงคิดใช้วิธีพิษกำจัดศัตรู "เสียเวลาชะมัด"

"..."

"ทิ้งไว้ที่นี่เหรอ หรือโยนออกไปนอกหน้าต่าง?" คิวหันไปเสนอความเห็นแก่รีโนว่าควรจัดการกับหนุ่มไคท์อย่างไร "หรือว่ามัดมันไว้ก่อน เผื่อมีวิธีอื่นก็ค่อยใช้มันเป็นตัวทดลองอีกไง"

"ไม่รู้สินะ มันก็หมดประโยชน์แล้ว" น้องกระต่ายยักไหล่ ทันใดนั้นเองเธอก็พูดโพล่ง "แย่ล่ะคิว!"

"อะไรรีโน?"

" 'เคนจิ' เคนจิกำลังจะมาที่นี่"

"อะไรนะ! เป็นไปได้ยังไง"

"ฉันวาง 'Observer Spirit' ไว้ที่บันไดน่ะ อีตาเคนจิต้องจับได้ว่ามีการละเมิดกฎแน่ๆ เราสองคนอาจถูกแบนได้นะที่ทำกับไอ้หื่นนี่เกินกว่าเหตุ เอางี้แล้วกัน"

       ไม่ทราบนามที่ถูกขานว่า 'เคนจิ' นี้สำคัญอย่างไรจึงทำให้สองสาวรู้สึกผิด แต่ที่แน่ๆคือในโลกของซอมบีเวิลด์นั้นมีตำแหน่งสารวัตรยุวชนอยู่ด้วย หน้าที่ของพวกเขาคือการจับกุมนักเดินทางที่กระทำบาป หรือพวกที่ชอบใช้กำลังข่มเหงผู้อื่น สารวัตรยุวชนจะทราบการก่อเหตุโดยการกระจายพลังพลาสมาที่เรียกว่า 'Spread Soul' ของตนออกไปรอบๆตัว ซึ่งจะได้รับเป็นตำราสำหรับฝึกฝนก็ต่อเมื่อเลือกสายอาชีพทางศาสนาและไต่เต้าจนถึงตำแหน่งบิชอปแล้วเท่านั้น ถ้าเคนจิที่ถูกกล่าวถึงนี้รู้ว่าไคท์ถูกกลั่นแกล้งอย่างไม่เป็นธรรมล่ะก็ เขาสามารถใช้ทักษะ 'Mask Reduction' ตัดสินคดีได้

       เสียงเคาะประตูพลันดัง

ก๊อกๆๆ

"เปิดประตู เราคือเคนจิ เรารู้ว่ามีการกระทำอันไม่ควรเกิดขึ้นในห้องของเจ้า" น้ำเสียงราบเรียบแต่แผงพลังอำนาจ นุ่มลึกทว่าเอาจริงเอาจัง "จงเปิดประตูให้เราก่อนจะที่เราจะไม่มีมารยาทกับเจ้า"

       เมื่อไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากด้านใน มือสีขาวของผู้ออกคำประกาศก็ผลักประตูให้เปิดออกอย่างง่ายดายโดยที่ไม่ต้องสัมผัสกับส่วนหนึ่งส่วนใดของประตูเลย เคนจิจึงปรากฏกายขึ้นต่อดวงตาเศร้าสลดสองคู่ที่ดูยับเยินสิ้นดี

...อื้อๆๆ สาวสวยใส่แว่นกับสาวน่ารักในชุดคอสเพลย์กระต่ายและเมดหูแมวถูกมัดมือทั้งสองข้างด้วยโซ่เหล็กสีเงิน พวกเธอเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ...เสื้อผ้าของพวกเธอเดาว่าคงถูกกระชากขาดให้ขาดวิ่น ดุจถูกข่มเหงหัวใจอันบริสุทธิ์ให้หม่นหมองแปดเปื้อนมลทิน ให้ด่างพร้อยเพราะกามตัณหาของชายผู้แก้ผ้าที่ได้กระทำระยำย่ำยีศักดิ์ศรีของเด็กสาววัยใส เธอสองคนคับแค้นใจจนไม่อาจเอ่ยคำปรามาสใดๆกับไอ้กามวิตถารคนสารเลวที่นอนแน่นิ่ง โดยมีเลือดบริสุทธิ์ของสองเธอระบายอยู่บนเตียงสวาทรักอันอัปยศ

       เคนจิในชุดนักบวชสีแดงสดหลบสายตาเป็นเชิงอเนจอนาถใจ นักบวชหนุ่มผิวขาวกล่าวกับสองสาวผู้เคราะห์ร้าย

"ขออภัย...เราจะปลดพัฒนาการนั้นของเจ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ คิดเสียว่านี่ก็แค่เกม"

       เพียงเอ่ยน้ำคำ โซ่เหล็กก็ถูกถอดสลัก หลุดออกจากข้อมือของเหยื่อสาว

"เราจะจัดการกับชายผู้นี้เอง อย่างสาสมที่สุด เรารับรองได้รีโน" แววตาของเคนจิหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัดเมื่อกล่าวถึงชื่อของสาวแว่น "เจ้าอยากให้ล้างความทรงจำไหม?"

       รีโนตอบคำด้วยการส่ายหน้าเล็กน้อย จิตใจของเธอตอนนี้คงป่นปี้ย่อยยับเหลือคณานับ

เกล็กกกก! โซ่เหล็กพลันพุ่งไปมัดคอไคท์แทน ส่วนปลายอีกด้านหนึ่งของโซ่อยู่ในมือของเคนจิ

"เราจะไม่ถามเจ้าว่าชายผู้นี้กระทำอย่างไรต่อเจ้าจนเขามานอนสลบอย่างนี้ เสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเจ้า รักษาสุขภาพใจล่ะ"

       ว่าแล้วเคนจิก็ลากหนุ่มไคท์ออกจากห้องไปด้วยความโศกา ทิ้งสาวร่างบอบบางทั้งสองให้เปลี่ยนเสื้อผ้าและทำใจรับกับเรื่องอัปรีย์ที่เพิ่งเกิด เข้มแข็งนะคิว เข้มแข็งนะรีโน

       งานนี้ไคท์ก็รับไปเต็มๆ ช่างน่าสมเพชจริงๆ อิอิ สมน้ำหน้ามัน



ณ ทางเดินของชั้นที่สอง



       เมื่อเห็นว่าปลอดคนเคนจิจึงนั่งชันเข่าลงข้างไคท์ เขาคลายโซ่ออกแล้วทาบฝ่ามือกับอกของหนุ่มไคท์ ??? นักบวชชุดแดงกำลังจะทำอะไรนั่น

"พลังนาราแห่งองค์เทเรเซียขอจงสถิตสู่กายา" ประหนึ่งร่ายมนตร์ "Purification!"

วิ้ม! แสงทองส่องสว่างจากกลางฝ่ามือเคนจิ แสงทองเหล่านั้นคืนค่าพลังพลาสมาของไคท์เต็มหนึ่งร้อย เจ้าหนุ่มได้สติทันที

"โอ้ย~แสบ" ไคท์ยังรู้สึกแสบร้อนไปทั่วคอ แต่สีหน้าเป็นปกติทุกประการ "หะ?"

"ไม่มีอะไร เจ้าปลอดภัยแล้ว" นักบวชกล่าวพลางยกมือห้าม นัยว่าไม่ต้องตกใจไปหรอก "ต่อไปอย่าได้ยุ่งกับผู้หญิงสองคนนั่นอีก ถ้าเจ้าไม่อยากมีภัยเหมือนที่เพิ่งประสบมา เราขอเตือน"

       ลึกๆแล้วหนุ่มไคท์ก็ผูกพยาบาทยวดยิ่ง ยัยกระต่ายโหดกับยัยแมวแสบอย่าให้ได้เอาคืนนะ สาบานได้พ่อจะทรมานให้สาหัสเลย เจ็บใจๆ แต่ตอนนี้ชายชุดแดงตรงหน้าดูเหมือนจะช่วยเหลือเราเอาไว้ เขาเป็นใครกันน่ะ? ทว่าอย่างไรก็ควรมีมารยาท รู้กาลเทศะอันดีงาม

"ขอบคุณครับ คุณช่วยผมไว้สินะ"

"ใช่"

"ผมชื่อไคท์ แล้วคุณล่ะ"

       เคนจิกลับยิ้ม

"นามเราไม่สำคัญหรอก เจ้าควรรีบฝึกฝนพลังนารา และอยู่ห่างจากพวกระดับสูงไว้ให้มาก เพราะเจ้ายังอ่อนแอ" นักบวชก็ลุกขึ้น "แล้วก็อย่าคิดแก้แค้น ร่างกายเจ้ายังไม่พร้อมจะเจ็บตัว เข้าใจนะไคท์"

"เข้าใจครับ" หนุ่มไคท์หาได้หมายความตามที่พูดไม่ ใครล่ะจะปล่อยให้ถูกกระทำฝ่ายเดียว รู้จักไคท์น้อยไปแล้ว เรื่องนี้มันต้องมีแก้เผ็ด "ขอถามอะไรหน่อยสิครับ"

"ว่ามา"

"เล่นอาชีพอะไรเหรอครับ ชุดสวยมากเลย"

"เจ้าชอบเหรอ"

"ครับ"

"บางทีอัศวินหญิงที่กำลังตามหาม้าน่าตอบคำถามเจ้าได้ดีกว่าเรา รุ่งเช้าจงไปหาวิคตอเรียที่ตีนผาทางทิศตะวันออก เจ้าจะพบนางได้เกือบทุกวันในช่วงฤดูหนาวนี้ เราไปล่ะ"

       มาเพื่อช่วยแล้วก็จากไป เขาเป็นใคร? ทำไมช่วยเรา? เคนจิจากไปพร้อมกับปริศนาคำถามมากมายที่ค้างคาใจหนุ่มไคท์ ต้องเป็นนักบวชแน่ๆ เท่าที่ได้ยินมาจากคำโฆษณาไม่มีอาชีพไหนสูงส่งเท่านี้อีกแล้ว ก็คาดเดาไปตามอาภรณ์เครื่องแต่งตัวอันหรูหรา ทว่าไคท์ไม่ชอบพระ เขาชอบจับดาบฟาดฟันศัตรูมากกว่าจะท่องบทสวดมนต์วิงวอนพระเจ้า สรุปว่าชอบชุดเฉยๆหรอก

       ก่อนอื่นต้องกลับไปเค้นคออีท่านตามู่จา ไหนว่าห้องนี้เราเช่าใยถูกอ้างว่าเป็นของปีศาจสาวจิตวิปริตสองตนนั่น ดูสิว่าเรื่องนี้ใครกันแน่ที่มั่วนิ่ม



อีท่านตามู่จา



"บอกแล้วให้ข้าไปส่ง มีปัญหาเกิดขึ้นจนได้เห็นไหม แต่ดีที่เจ้าไม่เป็นอันตราย" ชายชรากล่าวหน้าตายต่างจากเจ้าหนุ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด "ขอบคุณองค์เทเรเซียที่คืนนี้มีสารวัตรยุวชนมาเดินตรวจการณ์"

       เป็นว่าหนุ่มไคท์ขึ้นบันไดผิดฝั่ง แล้วควรจะโทษใครนอกจากตัวเอง ไม่ก็อีท่านตามู่จาที่ไม่บอกรายละเอียดให้มากกว่านี้ สักกำบ่ออีลุงหนวด! คิดไปก็อารมณ์ตึงเสียเปล่า สงสารตัวเองมากกว่า

"สารวัตรยุวชน? มีอาชีพแบบนี้ด้วยเหรอครับท่านตา" ไคท์เปลี่ยนบทสนทนา ไหนๆมันก็ผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะเรื่องห้องน่ะ "ไม่เคยได้ยินเลย"

"สารวัตรยุวชนเป็นตำแหน่งไม่ใช่อาชีพ"

"ยังไงครับ"

"เพราะโลกของซอมบีเวิลด์ในขณะนี้มีเพียงหกสายอาชีพ แต่ละสายอาชีพจึงมีตำแหน่งย่อยไว้คอยแต่งตั้งให้ถ้าทำเงื่อนไขของสายอาชีพนั้นๆสำเร็จ ตัวอย่างคือ สารวัตรที่ช่วยเจ้าเขาชื่อเคนจิ"

"เคนจิ" หนุ่มไคท์ย้ำคำ

"ใช่เคนจิ สายอาชีพของเขาคือพรีสท์หรือก็พระนั่นแหละ การสะสมค่าความดีด้วยการช่วยเหลือผู้เดือดร้อนทำให้เขาได้รับพรจากองค์เทเรเซีย ที่สุดแล้วเขาอาจได้รับตำแหน่งเป็นถึงผู้พิพากษาสูงสุด ซึ่งจะส่งผลให้เขากลายเป็นผู้มีอิทธิพลในหมู่พรีสท์ชั้นสูง"

"ว้าว!ทำอะไรได้ครับตำแหน่งที่ว่านั่น"

"ควบคุมเหล่าพรีสท์ชั้นสูงได้ ประหนึ่งเป็นจ้าวแห่งซอมบีเวิลด์ไงล่ะ"

"เหมือนเป็นกษัตริย์เหรอครับ"

"ทำนองนั้น ว่าแต่เจ้าเถอะอ่านตำราเรียนพลังพลาสมาไปถึงไหนแล้ว อย่าได้ขี้เกียจเทียว"

"ข้ารู้หรอกน่า" ไคท์ปั้นหน้าราวกับลิงจะกินกล้วย "ขนมกรุบ"

"เหรอ"

"เคเค ข้าไปนอนห้องข้าดีกว่า หวังว่าจะไม่ซวยอีกนะคืนนี้ บ้ายบายท่านตา"

"ฝันดีไคท์"

       สงสัยหนุ่มไคท์จะไม่หิวข้าวแล้วแฮะ



หมู่บ้านอิว ไคท์เอ็กซ์ตร้ารูม ห้าทุ่มสี่สิบห้านาที



       อื้อ~ ไคท์นอนแผ่หลาเหยียดแขนเหยียดขาแสนสบายบนที่นอนนุ่มๆภายในห้องของเขา ดวงไฟสีเหลืองอ่อนบนหัวเตียงให้ความรู้สึกอบอุ่นและนวลสายตาเป็นอย่างยิ่ง การอยู่ตามลำพังโดยไม่มีเรื่องร้ายๆของวันนี้มารบกวนจิตใจช่างประเสริฐเลิศสะแมนแตน อิอิ อา~หนุ่มไคท์กลิ้งตัวไปทางซ้ายหยุดในท่าคว่ำหน้าก่อนจะยิ้มร้ายๆแล้วกลิ้งไปทางขวาในท่านอนหงาย แสนสบายกายกับกางเกงในสีขาวสดใสซึ่งหาเจอในตู้เสื้อผ้า

"เกมนี้จะหิวข้าวเป็นเวลา" เจ้าหนุ่มเปรยกับตัวเอง "เลยเวลาก็ไม่หิว ดีเหมือนกันนะ"

       แล้วก็คว้าเอาน้องหมีตัวสีน้ำตาลมากอดอย่างหลวมๆ

"ตำรา..." ไคท์พลันคิดถึงตำราเรียนพลังพลาสมาระดับสองที่อยู่กับกองเสื้อผ้าเน่า...ห้องยัยปีศาจนั่น "แย่ละสิ ใส่แต่กางเกงในนี่หว่าตอนนั้น"

       น้องหมีจึงถูกกอดแน่นขึ้นและถูกกัดหูด้วย

"ทำไงดีๆๆ ไปขอใหม่ได้ไหม? ต้องได้สิ"

       ว่าแล้วก็



หมู่บ้านอิว เที่ยงคืนสามนาที



"สวัสดีครับท่านตามู่จาผู้น่ารัก น่านับถือ" หนุ่มไคท์อ้อนเต็มที่ "ที่นี่กลางคืนอากาศดีนะครับ ว่าแต่ท่านตายังไม่นอนหรือครับเนี่ย หุย~ถนอมสุขภาพด้วยนะครับ"

... เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน ผู้ชรามู่จารับฟังพลางยิงฟันแก้เก้อ ไหนบ่นว่าจะไปนอน

"น่าเสียดายจริงๆ" เจ้าหนุ่มตีบทเศร้าทำคอตก "ไม่น่าลืมไม่น่าเลยท่านตา"

"ลืมอะไรเหรอไคท์"

"ก็...แหม ข้าพูดตรงๆจะเป็นการเสียมารยาทไหมนะท่านตา ข้ามีท่านเป็นครูหนึ่งเดียวเสียด้วยสิ"

"ทำตำราหายใช่ไหม?"

"ห๊ะ!" รู้ได้ไงอะ "ท่านตารู้?"

       มู่จารู้ตั้งแต่ไคท์ใส่กางเกงในมาโวยเรื่องห้องแล้ว เพราะเขาเจอเหตุการณ์ลักษณะนี้บ่อย นักเดินทางมักทำตำราหายหรือไม่ก็ทำลายตำราทิ้งโดยหามีความรู้ในการใช้มันฝึกฝนไม่ บ้างก็เอาไปให้เพื่อน ให้ทำไม? บ้างก็เอาไปโยนลงแม่น้ำ ทำเพื่อ? บ้างก็เผาไฟ หนาวขนาดหาฟืนไม่ได้เลยเร๊อะ? บ้างก็เอาไปกิน สมงสมองไม่ใช้กันเลย เห้อ~

       แล้วกรณีของไคท์ล่ะ

"ทำหายที่ไหน"

"ลืมไว้ห้องนั่นน่ะครับ" หนุ่มไคท์รับสารภาพตามจริง โดยไม่อายหนังหน้าตัวเองเลยสักนิด "ผมชอบแก้ผ้านอน มัน...มันชอบอะ"

"อื่ม งั้นก็เอาเล่มใหม่ไป" เจ้าหนุ่มพอฟังคำนี้สีหน้าก็ระเริงขึ้นทันตา ดุจเพิ่งถูกหวยรางวัลใหญ่ "แต่ต้องตกลงกับข้าก่อน"

"ได้ๆๆ"

"ห้ามทำหายอีกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นเจ้าต้องจ่ายหนึ่งร้อยมินนิบลูคริสตัลสำหรับเล่มใหม่ในครั้งต่อๆไป ระดับยิ่งสูงราคาก็ยิ่งแพง"

       คำเตือนคล้ายจะทะลุหูขวาออกไปแล้ว ไคท์ปิติยินดีกับตำราฟรีมูลค่าหนึ่งร้อยมินนิบลูคริสตัลที่ไม่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงตาย หนุ่มไคท์ยิ้มหวานให้ชายชราพร้อมโค้งคำนับเป็นนัยว่าข้าขอลาละนะท่านตา แล้วเขาก็โอ้ลันลากลับไปที่ห้อง กระโดดไปวิ่งไปโดยไม่อายสายตาประดานักเดินทางคนอื่นๆที่จ้องมองกางเกงในสีขาวของเขา ช่างกล้านัก

       กลับมาที่ห้องปุ๊บเจ้าหนุ่มก็ปรี่ขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม กางตำราที่มีเพียงหน้าเดียวไม่รวมปกออกอย่างไว ไหนดูหน่อยว่าเขียนอะไรไว้บ้าง

"องค์เทเรเซียผู้ดำรงอยู่ทุกแห่งหน ... อื่ม..." แลไปแลไป "...นารีผลแห่งองค์เทเรเซียโปรดฟังคำวอน"

       ตรงกลางนั้นมีอยู่สองสามประโยคย่อยที่ไคท์ตีความไม่ออก 'ต้องออกเสียงให้ถูกด้วยไม่อย่างนั้นเจ้าจะพลาดความอัศจรรย์' เป็นเหตุให้นึกถึงคำขู่เล็กๆของท่านตามู่จา คนแก่ทำหน้าตาทะเล้นแบบนั้นไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ และสองสามประโยคย่อยที่คิดว่าน่าจะอ่านออกเสียงทำนองนี้ มีดังต่อไปนี้

"อัมบลาดอนก้า เยปิยอนน่า" แท้จริงอ่านว่า 'อัมบลา ดอนก้า เยปิยอนน่า' หมายถึง ลูกมังกรเพศเมีย

"เทริยาโก๊ะ ฟรุตโต๊ะ" แท้จริงอ่านว่า 'เทไรยาโก๊ะฟอร์ตโต๊ะ' หมายถึง ภูติมีปีกเพศชาย

"เซบาสเตียนซอร์ด" แท้จริงอ่านวา 'ดาบเซบาสเตียน' หมายถึง ดาบของเซบาสเตียน

       หากออกเสียงได้ถูกต้อง องค์เทเรเซียก็จะเปลี่ยนตำราเรียนพลังพลาสมาเป็นสิ่งนั้นๆ จึงถือได้ว่าเป็นของขวัญลับเฉพาะสำหรับคนที่ช่างสังเกตแบบพิเศษสุดยอด กระทั่งเดี๋ยวนี้บอกได้เลยว่ามีผู้อ่านออกเสียงชัดเป๊ะไม่ถึงสิบคน แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีนักบวชเคนจิรวมอยู่ด้วย

       หนุ่มไคท์ไม่กล้าลองผิดลองถูก อาจคล้ายปริศนาอักษรไขว้ ที่เมื่อทายผิดจะมีบทลงโทษ เช่นว่า มีต้นไม้ปีศาจผุดออกจากตำราแล้วงับศีรษะของเขา งำๆๆ บรือออ~น่ากลัวชะมัด หรือเมื่อทายผิดเขาอาจกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด ว้ายตายแล้ว! หรือหนักสุดเมื่อทายผิดอาจถูกย้ายไปนั่งบนเตียงห้องฝั่งโน้น ปั้ง! เจอะกระต่ายจิตกับแมวหลอน อ๊าก! ไม่อาววว! คิดดังนั้นไคท์จึงปิดตำราและวางมันลงบนตัก เหงื่อซึมเบย

       นี่มันทำใจยากกว่าสอบ Admissions อีกนะโว้ย

.
.
.
.
.
.

       พลันสายตาดุจแร้งโฉบซากศพ

"เอ๋..." เจ้าหนุ่มพบรอยดินสอจางๆที่ปกหลังตำรา มีใครสักคนเขียนมันไว้นานแล้ว จะเป็นใครเล่านอกจากมู่จา ชายชราหยิบตำราผิดเล่ม เอาของตัวเองมาให้นักเดินทางนามไคท์ซะงั้น "อิอิอิ" หนุ่มไคท์หัวเราะอย่างผู้ชนะเลิศ โดยนัยน์ตาลุกวาว "อิอิอิอิอิอิ"

       ปากจึงขยับตามความอยาก

"องค์เทเรเซียผู้ดำรงอยู่ทุกแห่งหน พระวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง ความกล้าหาญของ อัมบลา ความสง่างามของ เทไรยา และความซื่อสัตย์ของเซบาสเตียนล้วนถือเป็นหนึ่งเดียว นารีผลแห่งองค์เทเรเซียโปรดฟังคำวอน"

ฟู้ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ! แสงรุ้งพุ่งขึ้นจากตำราเรียนพลังพลาสมาปะทะกับเพดานห้อง สีสันตระการตามาพร้อมกับวาจาอันคุ้นเคย

>> นี่คือเสียงแห่งข้าเทเรเซีย คำวอนของท่านสัมฤทธิ์เป็นผลแล้ว ข้าให้กายาท่านเป็นดั่งเกล็ดของอัมบลา ข้าให้อาภรณ์ท่านเป็นดั่งฉลององค์กษัตริย์ และข้าให้ท่านมีโชคดีถึงเจ็ดวันนับจากนี้ เพื่อความเป็นนิรันดร์ที่จะไม่มีวันกลับกลาย จงพิสูจน์ศรัทธาของท่านแด่การแลกเปลี่ยนของเรา

โว้วววววววว~ อะไรกันเนี่ยๆ! ไคท์แทบลุกขึ้นเต้น จามะจ๊ะจิงจา มาจ๊ะจิงจา ดีใจกับความไฉไลของตนเอง วะวะว้าววว!

- ผลจากอัมบลา พลังพลาสมาในร่างกาย เดิม 100 กลายเป็น 1000 (Max 9999)
- ผลจากเทไรยา รับชุดเซตองค์ชายคึกคะนอง ค่าความสวยงาม + 25 (Max 100)
- ผลจากเซบาสเตียน ค่าโชค + 50 (Max 100) มีผล 7 วัน