ยังคิดไม่ออก??

ลำดับตอนที่ #3 : ~บทที่ 1 ค่า~

~บทที่ 1~

ป้ายรถเมล์ 00.00 น.

          เออเนอะ...เดินมาเรื่อยๆก็มีที่มาเหมือนกันหนิ

เที่ยงคืนแล้วนี่ทำไมคนยังเยอะอยู่เลย เอ...เท่าที่ดูๆเนี่ยพวกนี้น่าจะอายุรุ่นเดียวกับเราเลยนะเนี่ย...หรือว่าพวกนี้จะมีจุดหมายเดียวกับเราน้า...     

            “นี่ๆ..ใช่แล้วล่ะทุกคนมีจุดหมายเดียวกัน”

            “เฮ้ย....นายเป็นใครเนี่ย อยู่ดีๆก็มาทักฉัน รู้จักกันเหรอ”

          อยุ่ๆไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาทักฉัน

          “ก็นี่ไงรู้จักแล้ว...และฉันก็แค่มาตอบคำถามที่เธอสงสัย”

          “ฉันพูดเหรอ”

          “ป่าว...เธอคิด”

          อะไรเนี่ย?...ก็แค่คิดจะรู้ได้ไง  ไอ้นี่ถ้าจะบ้าแหะ

          “ฉันไม่ได้บ้านะอย่าพูดงั้นสิ-_-”

            เวรรู้อีก-_-** หน้าตาก็ดีนะ...แต่เหมือนคนบ้าเลย

          “ขอบใจนะที่ว่าฉันหล่อหน่ะ...แต่ว่าฉันไม่ได้บ้านะ”

          “อ้าวววว...ฉันไปชมนายตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”

          “เมื่อกี้ไง^0^”

          “บ้าจริงๆด้วยแฮะ”

          “เฮ้อ...ไอ้เรารึก็อุตส่าห์หวังดีมาผูกมิตรด้วยซักหน่อย”

          “เออ...เป็นพระคุณค่ะ”

          “ยินดีคร๊าบบบบ...^.^”

          แหม่ยิ้มแฉ่งเชียว...ฉันว่านะ...บ้าแน่ๆเลย  บรื๊ออออ...ไม่อยู่แล้วไปดีกว่า

คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินหนีทันที

          “นี่!! ฉันไม่ได้บ้าจริงๆนะ-0-”

            ยังไม่หยุดแหะไอ้บ้านั่นก็ตะโกนตามหลังอยู่อีก...

ปู๊นๆๆๆๆๆ....ชึกชักๆๆๆ

          เฮ้ยยยย...อะไรเนี่ย นี่ป้ายรถเมล์นะ...รถไฟมาจากไหนเนี่ย เฮ้ยยยยย ตาฝาดรึป่าวว่ะ  ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่จริงอ่ะ   ฉันได้แต่ส่ายหัวเป็นพัลวัน

          “อืมมมมมม...นั่นสินะแปลกจริงๆแต่ก็ท่าจะจริงแหละ”        

          “เฮ้ย นายอีกแล้วเหรอ...มาทำไมเนี่ย”

          “อื้อ...ก็เห็นเธอส่ายหัวยุ่งๆ...คิดอยู่แล้วว่าสงสัยอะไรอยุ่*0*”

          “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายเล่า”

            “เออ...จิงด้วยแฮะ”

          “รู้จักมารยาทซะมั้งสิ-0-”

            ฉันพูดพลางมองตาขวาง

          “ฉันผิดเหรอ”

          “เต็ม เต็ม 100%”

          “555+ เธอแปลกกว่าฉันอีกนะ”

          “คัยว่าฉะ....”

~โปรดทราบ...ขอให้ทุกท่านอย่าตกใจรถไฟคันนี้จะพาท่านไปยังโรงเรียนมัธยมในตำนานของเราอย่างปลอดภัยขอให้ทุกท่านโปรดวางใจและให้ความเชื่อมั่นที่จะเดินทางไปกับเราและขอขอบคุณทุกท่านมากที่ให้ความไว้วางใจแก่เรา ขณะนี้เราได้จัดที่นั่งในห้องโดยสารของแต่ล่ะท่านไว้แล้วขอให้ทุกท่านสนุกกับการเดินทางค่ะ เชิญค่ะ~

            ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากด่าไอ้บ้านี่แต่แล้ว ผู้หญิงสวยคนหนึ่งก็เดินออกมาจากรถไฟแล้วบรรยายไปเร่ยๆ แล้วตอนนี้ต่างคนก็ต่างเดินขึ้นไปยังบนรถไฟ

          “เอาล่ะ...หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก บ๊าย...บาย จ๊ะ^0^”

          “อะ...อ้าว...ดะ..เดี๋ยว”

          ยังไม่ทันที่หมอนั่นจะพูดอะไรฉันก็รีบวิ่งมาที่ปากประตูก่อน

ตุ๊บ...

          “โอ้ยยยยย อีบ้า...มาชนฉันทำไมเนี่ย”

สงสัยฉันจะรีบเกินไปจนเดินไปชนคนเข้า

          “อู๊ยยยย...ขอโทษ นะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

            “ขอโทษ...ขอโทษแล้วมันหายมั้ย”

อ้าวพูดงี้ก็สวยดิ...คนอุตส่าห์ขอโทษ ดีๆ แล้วนะ

          “ก็ตามใจสิ...ฉันขอโทษแล้ว”

          “กรี๊ดดดด...แกจะปัดความรับผิดชอบยังงี้เหรอ แกชนฉันนะ”

          “ก็ขอโทษแล้วไง ถ้าไม่พอใจก็คิดซะว่าฉันชน หมา...ไปก็แล้วกันนะจ๊ะ^0^”

          “กรี๊ดดดดดดด....แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”

          “น่าสงสารจังขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร”

            ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วรีบเดินขึ้นรถไฟทันที…

          “นี่ ไม่เคยเห็นคนรึไง มองอยู่ได้”

          ฉันพูดแล้วรีบเดินขึ้นรถไฟทันที…ทั้งที่มีสายตานับสิบที่มองฉันอย่างหวาดกลัวแต่ก็แฝงไปด้วยความอาฆาต และยังเห็นสายตาของยัยนั่นที่จ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

          โอ้โห...นี่มันรถไฟหรือว่าพระราชวังกันแน่เนี่ย ทำไมมันดูหรูหราไฮโซจังเล้ยยยยย...ว้าวๆๆๆ ตายตอนนี้ก็ยังไม่เสียดายชีวิตเลยนะเนี่ย...โอ้โห สุดยอด  ข้างในรถไฟประดับตกแต่งอย่างหรูหราสไตล์ยุโรปเลยโทนสีน้ำตาล-ขาวหมดทั้งคันเลยโอ้แม่เจ้าทำไมมันสวยงามอย่างนี้เล่า ฮู้ สวยจริงๆ...ดูสิ ใครๆที่เข้ามาก็ต่างมองตะลึงงึนงันเหมือนฉันเปี๊ยบ

            “คนอื่นเค้าไม่เหมือนเธอหรอกหน่า อย่าเหมารวม”

          เสียงคุ้นๆ แหะหรือว่าจะเป็นเสียงของนาย....  ไม่จริง ฉันส่ายหน้าไปมา เพื่อไล่ความคิดบ้าๆให้ออกไป

          “นี่เธอ ได้ยินฉันพูดไหม”

          มีนิ้วมาสะกิดที่ไหล่ด้วย  โอ้ม่ายยยยยย จริ๊งงงงงง...โน้วววว  ต้องไม่ใช่นาย ฉันรีบหันหน้าไปทางต้นเสียง

          “เสียใจด้วยนะที่เป็นฉัน ^_-^”

          “นะ.....”

          ~ท่านที่ขึ้นมาแล้วโปรดหาที่ห้องพักของตนให้พร้อมนะค่ะ เพราะเราจะใช้เวลาเดินทางอีกนานค่ะแล้วเรื่องอาหารหรือว่าข้าวของเครื่องใช้ต่างๆจะถูกจัดเข้าไปอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้วนะค่ะ และเมื่อถึงเวลาอาหารก็จะมีแม่ครัวของเรานำไปเสิร์ฟให้ถึงที่เลยค่ะ~

            “ฉันไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับนาย เอาเป็นว่าเราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน บ๊าย”

          ฉันรีบวิ่งหนีนายนั่นอย่างเร็วที่สุด.....

            “เดี๋ยวเธอ....”

          เชอะ  ฉันไม่ฟังนายหรอก

            เอาล่ะ...เอ...ห้องของเราอยู่ไหนน้า...อะๆ นี่ไงเจอแว้ว....

‘คุณ ฝุ่นละออง   วิธิทศาสตร์ กับ คุณ ธิปกร เทพวิสุทธ์’

            ใครกัน  ธิปกร เทพวิสุทธ์ ชื่อแปลกแฮะ

          “ชื่อเธอก็แปลกเหมือนกันแหละ”   

เอาอีกแล้วไง...เจออีกแล้ว  สงสัยเราจะหนีมันไม่พ้นจริงๆด้วย ช่างเหอะ...เลยตามเลยแล้วกัน  ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมโลกสักคนคงไม่ลำบาก

          “เฮ้ยยยย...ตกใจหมด นายนี่ชอบทำตัวลับๆล่อๆนะ”

            “ถ้าไม่ทำแบบนี้มีหวังโดน นินทาลับหลังแย่สิ”

            รู้สึกเหมือนโดนด่าแหะ?

          “นี่นาย!”

            ทำไม่ฉ๊านต้องมาอยู่ห้องเดียวกับนายด้วย โฮ.....โฮ T.,T

          “555+ พอๆเนื่อยจะตายขอเอาของเก็บก่อนเถอะ ”

          พูดจบอีตาบ้านี่ก็เอาของเก็บไว้ที่ชั้นวางของ ของฝ้ากนายนั่นทันที

          “นี่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าคิดจะข้ามฝ้ากมาเชียวนะ...ระวังศพจะไม่หล่อ”

          “คร๊าบบบบ...นี่...ว่าแต่เธอชื่อฝุ่นใช่มั้ย”

“ใช่ฉันชื่อฝุ่น...แล้วนายล่ะ”

          “ฉันชื่อเซย์ ยินดีที่รู้จักอย่างเป็นทางการ”

          จะยินดี ดีมั้ยเนี่ย

          “ยินดีเห๊อะ”

          ไอ้นี่ มันคนหรือผีว่ะเนี่ย...ไม่ๆๆๆๆ เป็นผีจะหล่อขนาดนี้ได้ไง...ไม่ๆๆๆๆฉันคิดไปเอง  ฉันคิดไปเองๆๆๆ

          “555+ เธอนี่ตลกดีนะ...น่าจะไปเล่นตลกนะ ไม่ต้องมาเรียนหนังสือดีกว่ามั้ง”

          “ใครตลก-*-”

            “ก็เธอไง”

          “ฉันเนี่ยนะ”

          “นี่...ฉันจะบอกให้นะ ว่าฉันเป็นคนจริง ๆ”

          “ก็แล้วไงล่ะ...ฉันไม่ได้ว่านายเป็นหมาซะหน่อย”

          “แต่เธอบอกว่าฉันเป็นผี-_-^^”

          “นายรู้ได้ไง...ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไหร่”

          “เธอคิด...”

          “เออ...ฉันคิด-_-^^แล้วไง...ฉันผิดหรอที่คิด”

            “ก็ไม่ไงหรอกทีหลังก็คิดเบาๆหน่อยสิเดี๋ยวคนอื่นรู้^0^”

            คิดเบาๆ  มันจะคิดไงว่ะ เอ้อ...ใครจะคิดได้เนี่ย-*-

            “5555+เธอนี่ตลกจริงๆ”

เมื่อการสนทนาของฉันกับนายเซย์จบลงพวกเราก็แยกย้ายกันเก็บของเข้าที่ให้เสร็จจัดทุกอย่างให้เสร็จ

          “ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

          มาขออนุญาตฉันทำไมว่ะ

          “ก็อยากขอ^.^”

          “ฉันว่านายต้องเป็นผีแน่ๆเลยเนี่ย”

          “ไม่หรอกฉันเป็นคน...หล่อด้วย”

          “แหวะ...คนหลงตัวเองล่ะสิ”

          “ไม่นะ...ขนาดเธอยังว่าฉันหล่อเลยจริงมั้ย^0^”

            “ไปไหนก็ไป ไป๊!!”

          “5555+”

          คนร่างสูงหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ  ส่วนฉันได้แต่แลบลิ้นตามหลัง

ไหนๆ...เราเอานาฬิกาปลุกที่พ่อซื้อให้มามั้ยน้า...คิดไม่คิดเปล่า ฉันเลยดึงข้าวของออกมากระจุยกระจาย

แผละ....เอ อะไรตก ช่างเหอะ เดี๋ยวค่อยเก็บ

          เอ...มีกระดาษอะไรเนี่ยไหนๆดูหน่อยสิ

          ‘ฝุ่นลูกรัก

                   แม่กับพ่อรักลูกมากนะ...อันที่จริงแม่กับพ่อไม่อยากให้ลูกไปหรอกนะ แต่ว่าเมื่อเป็นความต้องการของลูกพ่อกับแม่ก็ไม่ขัด  ที่จริงแล้วหน่ะพ่อกับแม่กลัวลูกไม่กลับมาหาพ่อกับแม่อีก แม่กับพ่อก็รู้นะว่ามันเป็นแค่โรงเรียนประจำ แต่ว่าพ่อกับแม่ก็มีลางสังหรณ์เหมือนจะเสียลูกไป ถึงยังไงแม่กับพ่อก็รักลูกเสมอนะ ยังไงถ้าเค้าปล่อยให้กลับบ้านได้ก็อย่าลืมมาเที่ยวหาพ่อกับแม่บ้างนะลูก....พ่อกับแม่จะรอ

                                                                                      รักลูกเสมอนะ

   จาก

                                                                                      พ่อกับแม่’

          พออ่านจบ น้ำตาฉันก็ไหลพรวดออกมาทันที นี่ฉันมันโง่จริงๆที่ไม่ฟังพ่อแม่...รู้งี้ไม่มาซะก็ดี แต่ยังไงเพื่อที่ครอบครัวเอาจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ฉันทำยังงี้ก็ดีแล้ว ยังไงฉันก็รักพ่อกับแม่ของฉันเสมอแหละ...แต่ตอนนี้ขอไปล้างหน้าก่อนแล้วกัน

          “อ้าวเธอ..ปะ...”

            ระหว่างเดินไปฉันก็สวนทางกับอีตาบ้านั่นทันที  เลยทำให้จากการเดินธรรมดา เปลี่ยนเป็นการวิ่งทันที

            “เฮ้อ...เป็นอะไรของเขาเนี่ย...ไม่บอกก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวอ่านใจเอาก็ได้ หุหุ-.,-”

            ชายร่างสูง หรือเซย์หัวเราะร่าพลางเดินเข้าห้องพัก และเห็นอะไรตกอยู่ใต้โต๊ะนั่ง เขาจึงเดินเข้าไปดูและหยิบมันขึ้นมา

          “เอ...ต้องเป็นสร้อยของแม่ตัวดีนั่นแน่ๆเลย555+ ได้เวลาแกล้งคนแล้ว...”

          เขาพูดกับตัวเองพลางรีบเก็บใส่กระเป๋าเสื้อเพราะว่าฝุ่นเปิดประตูเข้ามาพอดี

            “นายแอบเอาอะไรใส่กระเป๋าหน่ะ-0-^^”

            “เปล๊า...”

          “เค้าว่ากันว่าคนโกหกจะเสียงสูง...แบบนายตอนนี้ไง บอกมานะว่าแอบเอาอะไรของฉันซ่อนไว้ใช่มั้ย”

            555+ทีงี้ล่ะกลัวจนตัวสั่น นั่นแน่ต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆเลย

ความคิดของเซย์: ให้ตายเหอะยัยนี่รู้เหรอ...ไม่นะกะจะแกล้งเล่นๆซะหน่อย

          “ก็ไม่มีไงว่าแต่เธอล่ะเมื่อกี้ร้องไห้ ไมอ่ะ?”

          “...”

          ถามทำไมว่ะ...เฮ้ออออ...คิดถึงแม่จัง

          “ออ...ที่แท้ก็ทะเลาะกับแม่ก่อนมานี่เอง”

          “ใครบอก-0-”

            “เดาเอง...เป็นไงฉันเก่งมั้ย*0*”

          มั่วเอง มัน ก็มั่วถูกแหะ...

          “เออ...ฉันยอมรับว่านายเก่งโคตร...ขอบใจนะที่ช่วยตอกย้ำ โฮๆๆๆT0T”

          หึหึ...ขอแกล้งเล่นหน่อยเหอะ

ความคิดของเซย์: จะแกล้งฉันล่ะสิ...หึหึ เดี๋ยวก็รู้

          “โอ๋ๆๆๆๆ อย่าร้องไห้นะ”

          เฮ้ยๆๆๆ...ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้นะ อยู่ดีๆไอ้บ้านี่ก็ดึงฉันเข้าไปซบอกทันที

          “อ๊ากกกก...ปล่อยนะ ไอ้บ้า...อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ…นี่แหน่ะๆๆๆ”

          “โอ้ยยยยย...เจ็บจังเลย”

          ยิ่งเอามือทุบ อีตาเซย์ก็ยิ่งกอดฉันแน่นเข้าไปอีก โอ้ยยยย  จะบ้าตาย

          “ถ้านายไม่ปล่อย...ฉันจะๆ...”

ก๊อกๆๆ...

            “อาหารมาแล้วค่ะ..”

          ว่ะ555+ พอสิ้นเสียงนายเซย์ทำหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะปล่อยฉันจากนั้นก็เดินไปเปิดประตู

ว้าวๆๆๆ  อาหารน่ากินจังเลย อู้หู น้ำยายไหยเยย

          “เออ...พี่ค่ะ ขอเปลี่ยนห้องได้มั้ยค่ะไม่อยากอยู่กับนายนี่หน่ะค่ะ”

          “อ๋อ...ได้สิค่ะ แต่ต้องเป็นขากลับเที่ยวหน้านะค่ะ^.^”

          พี่สาวคนสวยยิ้มแฉ่งและกำลังจะเดินออกไป

          “เดี๋ยวค่ะ...แล้วกว่าจะถึงโรงเรียนต้องใช้เวลานานอีกเท่าไหร่ค่ะ”

          “อืมมมม...ก็ราวๆ 5 ชั่วโมงหน่ะค่ะ ระหว่างนี้ก็พักผ่อนให้สบายนะค่ะ” พูดจบ พี่สาวแสนสวยก็เดินจากไป

          โฮ่ๆๆๆ…โน้ววว..ไม่จริง Y-Y 5 ชั่วโมงในนรกเหรอ

          “งั้นเดี๋ยวฉันช่วยให้มันเป็นสวรรค์เอามั้ย-.,-”

            พูดไม่พูดเปล่าอีตาเซย์กลับยื่นหน้าเข้ามาทางด้านหลังฉัน

          “ลองเปลี่ยนมันดูสิ นายได้ลงนรกก่อนขึ้นสวรรค์แน่ๆ-*-”

            “555+ ฉันล้อเล่นน่า...คิดมาก หุ่นอย่างเธอคงไปได้แต่นรก+0+”

ตุ๊บ....

          ว่าฉันเหรอเอาหมัดเข้าท้องไปกินซะเถอะ…หึหึ

          “อ๊ากกกกก...ยัยโหดดดด”