คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ..(จิงๆจ้า)
บทนำ
ณ ร้านขายข้าวมันไก่แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
‘สวัสดีคุณ ฝุ่นละออง วิธิทศาสตร์
จดหมายที่คุณได้อ่านในขณะนี้เป็น จดหมายเรียนเชิญคุณ ให้เข้ารับการศึกษาในโรงเรียนมัธยมในตำนาน ของเรา ในระดับชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่คุณจะต้องศึกษาต่อในภาคเรียนหน้านี้ โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น
เราหวังว่าคุณจะตอบรับจากทางเรา – เราอยากให้คุณได้เข้ารับการศึกษากับเรา
เพราะ...คุณคือผู้ที่ถูกเลือก
โรงเรียนมัธยมในตำนาน เอรี่ เอราเรีย’
หญิงสาวลดจดหมายลงพลางเหงยหน้ามองผู้เป็นบิดาและมารดาของตน
“พ่ออออ....มันเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมากเลยนะว่ามั้ย*0*”
เมื่อสิ้นเสียงของเด็กหญิงวัย 17 ปี ย่างเข้าปีที่ 18 กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ลูกคิกว่างั้นเหรอฝุ่น-_-+”
“นั่นสิแม่ว่า...”
“แม่ค่ะ...หนูตัดสินใจแล้วหนูจะไปค่ะ+0+”
ยังไม่ทันที่ผู้เป็นแม่จะพูดจบ เด็กสาวที่ชื่อฝุ่นก็พูดแทรกทันที
“แม่ว่าไม่ดีมั้งลูกใช่ไหมพ่อ-_-++++....”
ผู้เป็นแม่พูดพร้อมๆกับหันหน้ามองคู่ชีวิตตนอย่างช้าๆ
“นั่นสิ...พ่อก็คิดเหมือนแม่นะ...แล้วใครจะมาช่วยพ่อกับแม่ขายข้าวมันไก่ล่ะลูก”
“ไม่รู้ล่ะ....ยังไงหนูก็จะไป-0-”
เด็กสาวแย้งเสียงแข็ง
“แม่ไม่ให้ลูกไปจิงมั้ยพ่อ-0-+++”
“แม่ค่ะ...หนูรู้นะว่าแม่ขยิบตาให้พ่อหน่ะ+0+”
“แต่พ่อว่าไปอยู่นั่นก็น่าจะดีนะ...”
“ใช่มั้ยล่ะ หนูว่าแล้ว^0^”
ฝุ่นว่าพลางเขยิบไปเกาะแขนพ่อของตนไว้
“คืนนี้นอนนอกห้องนะ-_-***”
“ง่ะ...ฝุ่นพ่อขอโทษนะลูก ยังไงลูกก็ไม่ควรจะไป โฮ่ๆT0T”
“พ่ออ่ะ-0~”
พูดจบฝุ่นก็ผละออกจากพ่อของตนทันทีด้วยคงามโกรธ
“พ่อ...แม่ คอยดูยังไงหนูก็จะไป”
เด็กหญิงพูดจบก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของตนทันที
“แม่...พ่อว่านะ”
“หยุด...แม่รู้นิสัยลูกดี...ถ้าลูกเราคิดจะทำอะไรแล้ว ก็ต้องทำแน่”
หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ของฝุ่นพูดพลางซบลงไปบนไหล่ของผู้เป็นพ่อของเด็กหญิงคนนั้นทันที
23:00 น.
รั้วหลังบ้าน
“ฮึ๊บ....เฮ้อออออ กว่าจะออกมาได้....เหวอๆๆๆ ทรงตัวบนนี้ไม่ค่อยดีแหะ ลงดีกว่า”
พูดจบปั๊บฉันก็กระโดดลงจากรั้วทันที...สวัสดีจร้า...ฉันชื่อฝุ่นและตอนนี้ฉันก็กำลังจะเดินทางไปตามจดหมายฉบับนี้...เอ...ว่าแต่โรงเรียนนี่มันอยู่ที่ไหนหนิ...ทำไมไม่เคยได้ยิน แต่ช่างเถอะ เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระของพ่อแม่เรื่องแค่เนี่ยไอ้ฝุ่นทำได้...หุหุ-.,-
“โฮ่งๆ...โบ๊ววววว”
“เฮ้ยยยย...อะ...ไอ้หมาบ้า ไปนะ ไปนะ อย่ามายุ่งกับฉ๊านนนนน”
ไอ้หมาเวรนี่ อะไรเนี่ย พึ่งออกจากบ้านแท้ๆ ยังไม่ทันถึงไหนเลย ซวยซะแล้วเรา โว้... แม่จ๋า...พ่อจ๋าลูกไปก่อนน้า....รักนะจุ๊บๆ
อ๊ากกกก...วิ่งดีกว่าวุ้ย...ดูดิ ไอ้หมาบ้านี่ก็ยังไล่ตามอยู่ได้ ...
บนบ้าน
“โถ่เอ้ยยยย...นึกว่าลูกจะเปลี่ยนใจ เฮ้อ”
“แม่ก็รู้นี่ลองลูกเราคิดอะไรแล้วไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอก”
“ก็นั่นแหละ...ยังไงก็ขอให้ลูกคิกถึงเราบ้างก็แล้วกัน เนอะพ่อเนอะ”
“จ๊ะ แม่...”
ทั้งสองพูดพลางมองทอดออกไปยังเด็กสาวที่ดูยังไงๆก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆสำหรับพวกเค้าอยู่ดี...คอยมอง มองดูเรื่อยๆ จน ลูกลับตาไป
ความคิดเห็น