“ขอบคุณที่ช่วยน้องชายฉัน แต่เชิญพวกคุณกลับไปได้แล้ว บ้านนี้ไม่มีห้องว่าง”
“ไม่เอาน่า เมษา... ผมรู้ว่าคุณมี”
ประโยคสั้น ๆ ที่คนกลัวใจต้องถอยหลังตั้งหลัก
ร่างสูงที่ก้าวเข้ามากำลังค้อมตัวจ้องระยะประชิด
“อ้าว รู้จักกันเหรอครับ” สิงหาถาม
“ไม่! ไม่รู้จัก แล้วก็ไม่อยากรู้จักด้วย ส่งแขก! พี่จะปิดร้าน”
เมษาสั่งเสียงแข็ง ทว่าคำหลังที่เหวี่ยงใส่คงสะกิดให้คุณวินอยากจะเอาชนะ
เขารั้งต้นแขนของเธอไว้ในทันที
“เฮ้ยคุณ! จะทำอะไร! ปล่อยพี่สาวผมนะ”
แต่นอกจากจะไม่ฟัง มาเฟียใจร้ายยังเร่งรวบตัวเจ้าของบ้านไว้ในอ้อมแขน
แล้วอุ้มพาเปลี่ยนทิศ สะกิดให้คนตื่นกลัวดิ้นรนหาทางรอด
แต่ก็ไปไม่พ้นอ้อมกอดที่โหยหา
ส่วนน้องชายก็ถูกลูกน้องของเขาขวางไว้
“อย่าดื้อน่า... คุณรู้ว่าผมทำอะไรได้บ้าง”
“เงียบ! ไม่งั้นผมจูบโชว์น้องคุณจริง ๆ ด้วย รึจะลอง”
บ้าบอ! ทำไมต้องตามมาระราน
ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้รึไง
>_< ฮ่า ฮ่า
อันนี้ไรท์ก็ไม่รู้ว่า จะตอบ 'หนูเมย์' ยังไง
ถามคุณมาเฟีย เอ๊ย! มาวิน...ดูเลยจ้ะ
ถามเลย ไรท์จิไม่ยุ่ง!!!
เพราะความอยากรู้อยากลองและถูกเพื่อนเหน็บ
‘เมษา’ จึงประชด ‘ชีวิตโสด’ ด้วยการทำตามใจตัวเอง
เธอเริ่มต้นที่อยู่เที่ยวงานเทศกาลวันไหลพัทยา
สาดน้ำ ปะแป้ง โดยไม่จำเป็นต้องสนว่า... ใครเป็นใคร
ก็นะ อาหารตา อาหารใจ เติมความสดชื่นแจ่มใสให้ชีวิต
รู้ตัวอีกที ก็มีผู้ชายมาดขรึมหล่อล่ำ... นอนเคียงข้าง
และกิจกรรมยามค่ำยันสว่างคาตาคือ ‘ข้ออ้าง’ ที่เขางัดมาผูกมัดเธอ
มาวิน... สามีคนแรกและคนเดียวที่ ‘เมษา’ เชื่อว่า...
เขาคือ ‘มาเฟีย’ ที่ขี้หวง และเผด็จการแบบสุดขั้ว
หมดกัน!
ความโสดโหมดอิสละ มลายหาย... เพียงข้ามคืน!
ความคิดเห็น