ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2-ผมลืมไม่ได้
2
ผมลืมไม่ได้
*ไคโตะ
"ใครนะ!" ผมพูดขึ้นหลังจากที่กลับมาจากเอาพู่กันไปล้าง เด็นนักเรียนผู้หญิงคนที่ยืนมองภาพที่ผมวาดอยู่ค่อยๆหันมามองผมก่อนจะมีสีหน้าดูไม่ดีเท่าไหรและภ้าผมจำไม่ผิด "เธอคือคนเมื่อวาน..."
"เอ๊ะ? เอ่อ อ๋อ! ใช่ๆๆ ฉันเองๆ ^^;"
"...รุ่นพี่แอนนามาทำอะไรที่นี้หรอกครับ"
"เอ๊ะ? อ๋อ! ฉันลืมกระเป๋าดินสอนะ พอดีวันนี้ต้องใช่ ^^;;"
"งั้นหรอครับ แล้วมายืนดูภาพที่ผมวาดทำไมล่ะครับ? ใกล้จะเข้าแถวแล้วนะ?"
"เอ๊ะ? อ๋อ! ฉันเห็นว่ามันสวยดีนะ ^^;;;"
"..."
"..."
"อุ๊บ! ฮ่าๆๆ"
"เอ๊ะ? เอ่อ? นายหัวเราะอะไรนะ?" เธอพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางหัวเราะของผม
"อ๋อ พอดีเห็นพี่แล้วมันน่าหัวเราะนะครับ"
"หา? นายจะหาเรื่องฉันรึไง =_=+++"
"ไม่หรอกครับ ผมไม่กล้ามีเรื่องกับลูกสาวผู้บริหารในกรมทหารนานาชาติแล้วก็ยังเป็นเพื่อนของซิกซ์เนียและโซเฟียแฟนของเฮียผม ผมไม่กล้าหรอกครับ ^^" ผมพูด เธอดูตกใจนิดน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
"ทำไมนายรู้ละเอียดจัง =O=;;;"
"ทำไมจะไม่รู้ละครับ ผมเป็นเลขานุการนะ เรื่องค้นหาประวัตินักเรียนในโรงเรียนมันจะยากอะไร ผมรู้แม้แต่เบอร์รองเท้าพี่เลยนะ"
"ฉันจะฆ่านาย =_="
"ใจเย็นๆสิครับ ผมไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกหรอกครับ..."
"แล้วนายมีสิทธิอะไรมาก้าวกายความเป็นส่วนตัวของฉัน ห๊ะ! =[]=^^^"
"ผมแค่อยากรู้เฉยๆว่าพี่เป็นใคร ก็แหม ผู้หญิงที่กล้ามีเรื่องกับอันคพาลแล้วไม่กลัวโดนคืนแบบนั่น นอกจากเจ๊ซิกซ์เนียผมก็ไม่เคยเห็นใครเลยนี่น่า ^^"
"เลิกยิ้มเถอะ มันน่าขยะแขยง =_=" ผมมองผู้หญิงตรงหน้าที่ทำสีหน้าไม่อยากเข้าใกล้ผม ดูไปดูมาผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดแบบนั่นจะออกมาจากปากของผู้หญิงน่ารักๆคนนี้ ^^;;; "ว่าแต่ทำไมนายถึงวาดภาพอันน่าเหมือนเด๊ะเลยอ่ะ"
"ก็ผม..." เอ๊ะ?
"?"
"..ทำไม... รุ่นพี่ถึงรู้จักอันน่าได้ล่ะ"
"!" ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ผมมองใบหน้าของเธอที่ดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหรก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมาว่า "เอ่อ มันเป็นความลับน่ะ"
"..." เธอเบี่ยงหน้าไปทางอื่นในขณะที่ผมมองหน้าเธอนิ่งๆ ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าอันน่ากับรุ่นพี่เขาเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่าแต่ดูท่าว่าเธอจะลำบากใจ "ไม่เป็นไรหรอกครับ อันน่าเป็นแฟนผมนี่น่า ยังไงผมก็ต้องวาดแฟนของตัวเองเหมือนอยู่แล้วล่ะ..."
"...เก่งจังนะ ทั้งๆที่เธอตายไปตั้งหนึ่งปีแล้วแท้ๆแต่ก็ยังจำใบหน้าของเธอได้ เขานี่เก่งจริงๆ"
"!" ผมเบิกตากว้างด้วยความไม่เข้าใจ เธอดูรู้เรื่องของอันน่าเยอะจัง... "ผมกลัวจะลืมใบหน้าของเธอนะครับ..."
"เอ๊ะ?"
"...ตั้งแต่ที่เธอตายไป ผมโทษตัวเองซ้ำว่าเป็นเพราะผม เพราะว่าผมขอร้องให้พวกเราไปลงเรือด้วยกันทั้งๆที่รู้ว่าไม่กี่นาทีฝนก็จะตก แล้วเรือก็คว่ำ... ผมรอดกลับมาได้แต่อันน่า..."
"เธอไม่อยากให้นายโทษตัวเองนะไคโตะ..."
"เอ๊ะ?"
"อันน่าน่ะ เขาไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง ที่เขาตายก็เพราะอุบัติเหตุไม่ใช่เพราะนายหรอก เขาอยากให้นายทำใจเรื่องของเขาซะแล้วก้เป็นอิสระสักที เขาจะได้หมดห่วงไง" ผมมองผู้หญิงตรงหน้าก่อนที่เธอจะเอ่ยต่อว่า "ฉันขอตัวนะ เดี๋ยวจะเข้าแถวไม่ทัน..."
"เดี๋ยวครับ!" ผมคว้ามือของเธอเอาไว้ เธอหยุดเดินแล้วกันมามองหน้าผม "...ทำไมรุ่นพี่ถึงพูดอะไรแบบนี้กับผมล่ะครับ?"
"!"
"ผม... ไม่เข้าใจว่ารุ่นพี่... กำลังทำอะไรอยู่ ช่วยบอกผมได้รึเปล่าครับ ว่ารุ่นพี่กำลังทำอะไร?"
"ฉัน... ฉัน..."
"ผมอยากรู้ ทำไมรุ่นพี่ถึงพูดอย่างกับว่าอันน่าอยากให้ผมเลิกคิดถึงเรื่องนั่น ทั้งๆที่... รุ่นพี่"
"...อันน่า แค่...อยากให้นายเป็นอิสระ"
"ทำไมถึงตอบไม่ตรงคำถามเลยล่ะ!" ผมตะคอกใส่คนตรงหน้าเต็มๆ ร่างเล็กตกใจก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแต่ก็มีแววตาที่สงสัย... "เอ่อ ผมขอโทษครับ..."
"...ก็ฉันบอกไปได้นี่..."
"!"
"...ก็อันน่าขอร้องไม่ให้ฉันบอก ฉันแค่ทำตามที่เธอขอเท่านั่น เธออยากให้นายเลิกคิด เลิกนึก เลิกจำเธอ อยากให้นายเป็นอิสระและควรเริ่มต้นกับใครสักคนได้แล้ว... อย่ายึดติดกับอดีตอีกเลย" ดวงตาของผมเบิกกว้างก่อนจะมองสีหน้าเรียบเฉยของคนตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา...
"ไม่มีทาง..."
"..."
"อันน่าคือผู้หยิงคนเดียวที่ผมจะรัก และก็จะรักตลอดไป ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง... และผมจะไม่รักใครอีก นอกจากเธอ... เพราะฉะนั่นผมอยากจะบอกเลยว่า อิสระของผมก็คือการได้รักคนที่อยากจะรัก ไม่ใช่การเริ่มต้นใหม่กับคนที่ผมไม่ได้รัก!" คนตรงหน้าผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อว่า
"โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้วๆ นายก็ปล่อยฉันสักทีเถอะ!"
"ไม่! จนกว่ารุ่นพี่จะบอกผมว่าต้องการอะไร เงิน? ชื่อเสียง? หรือแค่จะมาประจบ?"
"นายจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะไคโตะ!"
"หรือว่ารุ่นพี่ต้องการสเปิ-"
"หยุด! นายคือว่าฉันต้องการสืบพันธ์กับนายรึไงไคโตะ!"
"ก็รุ่นพี่?"
"พ่อฉันเป็นใคร? เงิน? ชื่อเสียง? ฉันมีหมดแล้ว ประจบ? นายคิดว่าคนอย่างฉันจะมาประจบนายเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ? แล้วทำไมฉันต้องลดตัวลงต่ำไปทำในสิ่งผิดศีลธรรมแบบการผมสพันธ์ ห๊ะ!" ผมเงียบทันทีที่ได้ยินแบบนั่น เธอพูดมาเป็นชุดจนผมประมวลผลแทบไม่ทัน อะไรคือการที่ผมโกรธจนดูถูกผู้หยิงตรงหน้าแบบนี้ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้
"ผม...ขอโทษ"
"ถ้านายทำผิดแล้วก็ขอโทษ บอกเลย! ชาตินี้นายอาจจะไม่มีวันทำถูกสักครั้งเดียว! ฉันเข้าใจที่นายโกรธ แต่อย่าคิดเองเออเองว่าฉันเป็นยังไง ต้องการยังไง ทำไปเพื่ออะไร อย่ามั่ว!" จุกครับ บอกเลยว่าจุก!
"ผม..."
"ไคโตะ..." เธอเริ่มเดินเข้ามาใกล้ๆผมก่อนจะใช้มือประคองใบหน้าของผมให้ขึ้นมาแล้วมองตาเธอ "นายมีสิทธิ์ที่จะรักใครก็จริง แต่ถ้าการรักใครสักคนของนายมันทำให้ตัวนายยึดติดจนทำให้ตัวเองไม่สามารถเห็นสิ่งที่สำคัญกว่านั่นได้อีกแล้ว... ฉันว่านายควรจะเริ่มต้นใหม่..." ใบหน้าสีครีมของเห็นอยู่ในระยะประชิด ผมรู้สึกถึงลมหายใจของคนตรงหน้าและบางสิ่งบางอย่างที่กำลังเต้นแรง
ตึกตัก ตึกตัก!
"ฉันอยากให้นายเป็นอิสระ... ไม่ใช่คำพูดของอันน่า แต่เป็นความรู้สึกของฉัน..."
"..."
"ฉันไปล่ะ บาย!"
ตึกๆๆ
เสียงฝีเท้าของเธอวิ่งออกไปจากห้อง เหลือให้ผมยืนนิ่งอยู่คนเดียว บางสิ่งบางอย่างทำให้ผมขี้เกียจไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ไม่! ยังไงผมก็ลืมไม่ได้หรอก
"ใบหน้าของอันน่า ผมลืมไม่ได้..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น