P'5 Dream My Lovely.รักสุดท้ายรู้มั๊ยว่าคือเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : 1-นางฟ้าขอร้อง

1

นางฟ้าขอร้อง

 

 

          *แอนนา

 

          "สม! บอกได้คำเดียวว่าสม! =_=" ฉันพูดกับยัยซิกซ์เนียที่ตอนนี้ดันมาบอกเรื่องราวว่าโดนแฟนตัวเองลากไปเต้นรำที่ห้องเรียนแล้วให้คู่ที่(เคย)เป็นคู่ของนางเต้นรำกับคนอื่นแทน "เป็นไง ได้เต้นรำกับแฟน ดีใจมั๊ย?"

 

 

          "เขินมากกว่าอ่ะ =/ / /=" จ๊ะ! แม่นักตบ =_=

 

 

          "แล้วนี้พวกเธอจะมาสิงสถิตอยู่ที่บ้านฉันอีกนานป่ะค่ะ? =_=" ฉันพูดเมื่อมองโซเฟียขนมหวานโรสและซิกซ์เนียมานั่งในห้องนอนของฉัน

 

 

          "ไม่รู้สิ ฉันถูกลากมา =_=" ขนมหวานพูดขึ้น

 

 

          "ว่าแต่โรส เมื่อไหรแกจะย้ายโรงเรียนมาอยู่กับพวกเราสักทีเนี่ย? =_=" โซเฟียพูดขึ้นพร้อมหันไปทางโรสที่ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนแมกนิสต์

 

 

          "ไม่รู้สิ คงใกล้ๆนั่นแหละ ฉันเบื่อพวกผู้ชายนชที่นั้่นชะมัด ตั้งแต่ที่ซิกซ์เนียย้ายออกมาฉันก็ไม่มีความสุขเลย =_="

 

 

          "อ้าว? ไมอ่ะ?" ซิกซ์เนียพูดขึ้นหลังจากที่โรสพูดจบ เธอคงไม่รู้อะไรเลยสินะว่าตัวเองนั่นมีอำนาจมากแค่ไหนในประเทศ ซิกซ์เนีย =_= "ช่างเหอะ แต่ฉันกลับก่อนนะ พอดีวันนี้ฉันได้พี่เขยนะ ^^"

 

 

          "เอ๋?" พวกเราทุกคนทำหน้าสงสัยกันไปตามๆกัน

 

 

          "พอดีพี่ฮอตพาย พี่สาวของฉันกำลังจะแต่งงานในเดือนหน้านะ"

 

 

          "จริงดิ!" ถึงพวกเราจะไม่ค่อยสนิทกับครอบครัวยัยนี้ก็เถอะ แต่แค่ข่าวที่ลื่อกันว่าครอบครัวซิกซ์เนียมีแต่พวกไม่ปกติทั้งนั่น ก็ทำให้พวกเราไม่อาจจะเข้าใกล้พวกเขาไป

 

 

          "งั้นฉันไปก่อนนะ เคียวนัดนะ" โซเฟียเอ่ย

 

 

          "อิจฉาจริงพวกมีแฟน" ฉันแกล้งแซวเล่นแต่ก็ทำให้โซเฟียหน้าแดงขึ้นนิดนึง

 

 

          "บ้า! ไปล่ะ!"

 

 

          "ฉันเองก็ต้องไปเหมือนกัน มะทะโคนโดะ(แล้วพบกันใหม่)" ขนมหวานเอ่ย

 

 

          "อย่ามาพูดญี่ปุ่นแถวนี้นะเว้ย ฟังไม่ออก!" ฉันว่า

 

 

          "งั้นฉันกลับด้วยดีกว่า ไปนะ" โรสพูดก่อนที่ทุกคนจะออกจากบ้านฉัน ฉันโบกไม้โบกมือเป็นการบอกลาแล้วก็นอนแผ่บนเตียง เฮ้อ เหนื่อยจัง วันนี้ดันโดนพวกนักเลงเรียกค่าไถซะได้...

 

 

     ฉันมองเพิกตัวตัวหันไปมองเก้าอี้ที่ตอนนี้มีร่างโปร่งแสงกำลังนั่งอยู่ เธอมองมาที่ฉัน ผมสีทองยาวสลวยนัยตาสีน้ำทะเล เอ๊ะ? แล้วใครมาอยู่ในห้องฉันละเนี่ย =_=

 

 

          "นี่เธอเป็นใครเนี่ย!" ฉันตะโกนแหกปากทันทีที่เริ่มรู้สึกตัวถึงบางสิ่งบางอย่าง

 

 

          "ชูว! ฉันไม่ใช่ผีหรือวิญญาณหรอกนะค่ะ ฉันคือนางฟ้าที่ลงมาที่นี้เพื่อจะทำบางสิ่งบางอย่างให้สมหวังดั่งปราถนาและฉันก็ต้องการความช่วยเหลือจากเธอค่ะ! >_<"

 

 

          "ห๊ะ! =[]=" ฉันลุกนั่งบนเตียงแล้วถอยห่างออกมาห่างๆยัยผู้หญิงร่างโปร่งแสงคนนี้ นี่หรือว่าฉันกำลังเจอกับเหตุการณ์สยองขวัญเนี่ย! =[]= "อย่าเข้ามานะ! ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำบุญไปให้นะ >_<"

 

 

          "ฉันได้รับส่วนบุญมาเยอะแล้วค่ะ! ตอนนี้คุณช่วยฟังคำขอร้องจากฉันก่อนได้มั๊ยคะ!!! >O<"

 

 

          "อย่าเข้ามาน่าาา!!! TTOTT" อะไรว่ะเนี่ย ยัยนี้มันเป็นผีไม่ใช่หรออออ!

 

 

          "ไม่ค่ะ ไม่! ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอกค่ะ ได้โปรดฟังฉันก่อนนะคะ! ฉันชื่ออันน่าเป็นอดีตแฟนของไคโตะค่ะ!"

 

 

          "จะมาบอกฉันทำไม! ใครคือโต๊ะหรือใครคืออีโบน่าฉันไม่รู้จัก อย่ามาจองเวรจองกรรมกันอีกเลยนะ!"

 

 

          "คุณช่วยฟังฉันก่อนสิค่ะ!"

 

 

          "ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!! TOT"

 

 

          "ฉันไม่ใช่ผีนะคะ! ฉันคือนางฟ้า เป็นนางฟ้าที่ลงมาเพื่อทำตามความต้องการให้สมปราถนาค่ะ!"

 

 

          "ฉันไม่รู้เรื่องงงง! TOT"

 

 

          "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! หยุดร้องได้แล้วนะยัยเด็กบ้า! =[]="

 

 

          "..." ฉันหุบปากทันทีเมื่อเธอเธอกรี๊ดแล้วออกคำสั่ง ฮือออ! ไม่นะ ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย T^T

 

 

          "ฉันชื่ออันน่า เป็นอดีตแฟนของไคโตะ ผู้ชายที่เธอเจอเมื่อตอนพักกลางวันไง" ฉันนึกย้อนไปเมื่อตอนกลางวันในเวลาที่พบกับผู้ชายหน้าเด็กคนหนึ่งกำลังยืนเอ๋ออยู่ อ๋อ คนนั่นอ่ะนะ "ฉันกับเขาเราสองคนเคยคบกันเมื่อสองปีที่แล้ว แต่หนึ่งปีก่อนฉันประสบอุบัติเหตุทางน้ำเพราะตกเรือ ก็อย่างว่า ไคโตะยังไม่อาจจะลืมความทรงจำที่มีต่อฉันได้ ฉันเลยอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อย"

 

 

          "ถ้าจะให้ฆ่าคนฉันขอผ่าน"

 

 

          "ฉันเป็นนางฟ้านะย่ะ! จะฆ่าคนให้บาปทำไม! =[]="

 

 

          "แล้วทำไมเธอถึงต้องมาขอความช่วยเหลือจากฉันอ่ะ"

 

 

          "เพราะว่าชะตากรรมของเธอ ยังไงๆก็ต้องผูกพันธ์กับไคโตะไง เพราะฉะนั่นเรื่องที่ฉันจะขอก็คือ..."

 

 

          "..."

 

 

          "อยากให้เธอช่วยรักษาแผลใจของไคโตะให้หน่อยอ่ะ ^^;"

 

 

          "ห๊ะ? =O=;;;" ฉันแทบจะตกเก้าอี้คาพื้นเมื่อได้ยิน "เธอต้องเป็นภาพหลอนแหงๆ ฉันอาจจะฝันไป ผันไปๆ"

 

 

          "ไม่ค่ะ นี่ไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง"

 

 

          "ฝันไปๆ"

 

 

          "จะให้ฉันพิสูจณ์มั๊ยล่ะค่ะ?"

 

 

          "ฝันไปๆ"

 

 

          "อีกสักพักพี่ชายของคุณจะมาเคาะประตูและบอกว่าให้ลงไปกินข้าว..."

 

 

          ก๊อกๆๆ

 

 

          "แอนนา ลงไปกินข้าวได้แล้ว..."

 

 

          "..."

 

 

          "^_^" ก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความจริงแฮะ... "ฉันเป็นนางฟ้าค่ะ!" ฉันนิ่งไปก่อนจะมองหน้าเธอ เธอมองฉันก่อนที่จะเอ่ยต่อพร้อมกับจับมือฉันว่า "ฉันต้องการ... ความช่วยเหลือจากคุณจริงๆ"

 

 

          "แล้วทำไมเธอไม่ไปบอกเจ้าตัวเองล่ะ"

 

 

          "ฉันทำแบบนั่นไม่ได้ ไคโตะไม่มีทางมองเห็นฉันเพราะจิตใจของเขายังคงฟุ้งซ่านเรื่องที่ฉันตาย เขามักจะโทษตัวเองเสมอว่าเป็นเพราะเขา ฉันถึงต้องตาย ฉันแค่อยากให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาและฉันก็ไม่อยากที่จะผูกมัดหัวใจของเขา เขาควรที่จะเป็นอิสระ"

 

 

           "เธอก็เลยอยากให้ฉันช่วย?"

 

 

          "ใช่"

 

 

          "แล้วถ้าฉันไม่ทำ?"

 

 

          "...เมื่อเธอตายไป เธอจะไม่ได้ไปเกิด"

 

 

          "..."

 

 

          "เธอคงไม่กล้าหือกับฉันหรอกนะ แอนนา ^^"

 

 

          "=_="

 

 

 

          เช้าวันรุ่งขึ้น

 

 

     ฉันควรจะทำยังไงดี จู่ๆก็มีร่างหญิงสาวโปร่งแสงโผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วก็มาบอกว่าตัวเองเป็นนางฟ้าและต้องการความช่วยเหลือและฉันก็กลายมาเป็นผู้ช่วยของยัยนั่นและ...

 

 

          "เธอจะตามฉันมาโรงเรียนทำไมเนี่ย =_=" ฉันพึมพำไม่ให้ใครได้ยินแต่พยายามให้ยัยนางฟ้าที่เดินตามฉันมาได้ยิน

 

 

          "ก็ฉันอยากจะเจอหน้าไคโตะนี่น่า ผ่านมาตั้งปี ตอนนี้คงโตน่าดูเลยเนอะ"

 

 

          "คงใช่..."

 

 

          "นี่! เธอสัญญาแล้วนะว่าต้องพูดออกไปให้ได้นะ"

          "จ้าๆ จะพูดออกไปจ้า U_U;;;" ก็ถ้าไม่ทำตามมีหวังตายไปฉันก็ไม่ได้เกิดนะสิ =_=

 

 

          "จะว่าไปเธอบอกว่าเขาเป็นสภานักเรียนหรอ?"

 

 

          "อืม ไคโตะ เซนน์เวอร์เรส เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงเรียนนี้และมหาลัยนานาชาติแห่งหนึ่ง เขาเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่สนใจผู้หญิงที่เข้ามาสักเท่าไหร"

 

 

          "งั้นหรอ..."

 

 

          "แถมยังเป็นหนึ่งใน P'5 Dream กลุ่มสภานักเรียนที่ดีเลิศประเสริฐศรีที่สุดในโรงเรียนอีกต่างหาก เขาทั้งเก่งและฉลาดรวมถึงรอบคอบอย่างมากจนกลายเป็นเลขานุการที่เป็นขวัญใจของผู้หญิงน่ะ"

 

 

          "เขาคงจะถูหผูกมัดด้วยความรักที่มีให้ฉันสินะ ถึงได้ไม่เลห์ตามองผู้หยิงอื่นเลย U_U"

 

 

          "รู้ตัวด้วยนี่แม่คุณ =_="

 

 

          "ก็นะ -O-;;;"

 

 

          "เดี๋ยวฉันไปห้องศิลปะแป๊ปนะ ลืมของเอาไว้" ฉันเดินตรงไปยังห้องศิลปะเพื่อจะเอาของที่ลืมไส้ มันเป็นกระเป๋าดินสอนะ วันนี้ต้องใช้เพราะมีสอบเขียนอักษรภาษาจีน ฉันเปิดประตูห้องศิลปะแล้วเดินตรงไปหาของ เมื่อหาพบก็คิดจะออกจากห้องทันที "ไปเถอะอันน่า"

 

 

          "...นี่มัน..." อันน่าเอ่ยขึ้นตอนที่ตัวเธอหันหลังให้กลับภาพอะไรสักอย่าง ฉันเดินเข้าไปดูพบว่านัยตาสีน้ำทะเลของเธอเบิกกว้าง ฉันเงยหน้ามองภาพที่เธอกำลังมองอยู่ พบกับภาพของหยิงสาวผมสีทองมัดแกะสองข้างกำลังกอดลูกแมวสีขาวอยู่แล้วยิ้มออกมาและภาพนี้ก็คือ... ภาพของอันน่า

 

 

          "ใครนะ!"

 

 

          ฉันตกใจในทันใด...