ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เข้าใจผิด? ( Got it wrong? )
� �17.46 PM
� �(Yuri's talk)
เอี๊ยดดด!!
"ขอบคุณนะที่มาส่ง" ผมเอ่ยปากขอบคุณยูโตะที่มาส่งผมที่บ้านหลังเลิกเรียนอย่างที่เขาทำเป็นประจำ ก่อนที่ผมจะลงจากรถจักรยานและกำลังจะเดินเ้ข้าบ้าน
หมับ! แต่อยู่ๆยูโตะก็คว้าข้อมือของผมไว้ก่อน "เดี๋ยวสิ"
"หืม? มีอะไรหรอ?"�
"นายกับรุ่นพี่ประธานนักเรียนคนนั้น..ดูสนิทกันจังนะ -3-" เขาว่าพลางทำปากจู๋ แถมยังทำเป็นมองไปทางอื่นอีกต่างหาก
"แล้วนายจะถามทำไม?" ผมหรี่ตามองเขา
"ก็...ก็หมู่นี้น่ะ ที่นายชอบแยกตัวไปจากพวกเราบ่อยๆ ก็เพราะรุ่นพี่คนนั้นใช่ไหมล่า?"
"รุ่นพี่ทาคาคิน่ะหรอ?"�
"เค้าชื่อ ทาคาคิหรอ?"
"อื้ม ใช่"
"ใช่ไหมล่า? นายกับเค้า..เป็นแฟนกันอ่อ?"
"0.0! ฮะ?!"
"ใช่ป่ะล่ะ?" ยูโตะหันมามองผมด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง ต่างจากที่เค้าเป็นโดยสิ้นเชิง
"อะไรของนายเนี่ย? แล้วนายจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร?"�
"ก็ฉันเป็นเพื่อนนายไง เรื่องอย่างนี้น่ะ นายต้องบอกฉันไม่ใช่หรอ?"
"ทำไมฉันต้องบอก?"
"อ้าว? - -*"
"ก็ในเมื่อฉันกับรุ่นพี่น่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"เอ๊ะ?!"
"นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ- -"
"ก็วันนี้ฉันเห็นนายไปกินข้าวกับเค้านี่"
"แค่ไปกินข้าวด้วยกัน มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นแฟนกันสักหน่อยนี่"
"เออ ก็ใช่"
"เอ้อ เข้าใจแล้วก็ปล่อยฉันสักที - -"�
"อื้ม" ว่าแล้วเขาก็ยอมปล่อยมือผมไป "งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ^^" เขาบอกลาก่อนที่จะปั่นจักรยานออกไป�
"อื้ม แล้วเจอกัน" ผมพูดตามหลังเขาออกไป ก่อนที่จะหันไปมองเขาที่ไกลออกไปเรื่อยๆ คงจะเหมือนกับเรื่องของผมกับเขา ที่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อเขามีคนที่เขารักมากที่สุดอยู่แล้ว ส่วนผมก็เป็นได้แค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น ต่อให้อยู่ใกล้แค่ไหน ในเมื่อเขาให้เป็นได้แค่เพื่อน ผมก็เป็นได้แค่เพื่อนอยู่อย่างนั้น...
ไม่มีทางที่จะเป็นได้มากกว่านั้น...
� �17.55 PM
�(Yamada's talk)
"ให้ตายสิ กลับไปแล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้เรารออยู่ตั้งนาน" ผมบ่นเพื่อนผมที่กลับไปโดยไม่บอกผม มันทิ้งให้ผมรอจนเกือบ 6 โมง= = นี่ถ้าไม่โทรไปถามมัน ผมคงได้นอนเฝ้าโรงเรียนไปแล้ว = =
"รถไฟเที่ยวต่อไป จะออกกี่โมงนะ? ต้องรีบล่ะ!" ผมจับสายเป้ที่สะพายไว้ให้มั่นก่อนจะรีบวิ่งไปที่ประตูโรงเรียน แต่ใจก็แทบจะวายเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินสวนกับผม
กึก! �ผมหยุดชะงักทันทีที่เขาเดินสวนไป
"0.0! ยูยะ.." ผมเอ่ยชื่อเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะรีบหันกลับไปมองเขา�
"0.0!!" ผมยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพราะเขาเองก็หยุดและหันมามองผมเช่นกัน ซึ่งเขาก็ดูจะตกใจไม่น้อยไปกว่าผมสักนิดเลย
"ยามะจัง ?..." เขาเรียกชื่อผม
"ยูยะ! นี่ใช่นายจริงๆใช่ไหม?!" ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขาพร้อมกับยิ้มไม่หุบ�
"ยามะจัง? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?"�
"ก็ตั้งแต่วันนั้น... ครอบครัวของฉันก็ย้ายมาอยู่แถวย่านนี้ แล้วฉันก็ได้มาเรียนโรงเรียนนี้ ทำไมกันนะ? ฉันอยู่มาตั้ง 3 ปี ทำไมฉันไม่เคยเห็นนาย? ทั้งๆที่นายก็เป็นประธานนักเรียน?"
"ฉันเพิ่งเป็นน่ะ ไม่แปลกหรอกที่ยังไม่ค่อยมีใครรู้จัก"
"นายก็ย้ายมาอยู่ที่นี่หรอ? มาเรียนที่นี่งั้นหรอ?"
"อืม"
"บังเอิญจังเลยนะ! ><"
"..."
"ยูยะ?" ผมสังเกตว่าเขาดูเย็นชาๆยังไงชอบกลแฮะ
"ฉันขอตัวก่อนนะ งานยังไม่เสร็จเลย" ว่าแล้วเขาหันหลังพร้อมกับเดินออกไป
"เดี๋ยวสิ!!"
กึก! ทันทีที่ผมตะโกนห้าม เขาก็หยุดเดิน แต่ไม่หันมามองผม
"มีอะไร?" เขาพูดทั้งๆที่ยังคงหันหลังให้
"ทำไม...วันนั้นนายไม่มา?..." ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าลงเมื่อนึกถึงวันนั้น วันที่ผมจะย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้...ผมนัดยูยะมาเพื่อที่จะบอกลา แต่ก็ไม่คิดที่จะบอกเลิกหรอกนะ! ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันก็ตาม แต่ยังไงก็ยังคบกันได้นี่! แต่ปรากฏว่าวันนั้น..เขาก็ไม่มาตามนัด...
"นายนั่นแหละ ที่ไม่มา!" เขาหันมาตวาดใส่ผม
"ฉันไปนะ!"
"ทำไมฉันไม่เห็นนาย?! พอโทรไปนายก็ไม่รับ แถมยังกดตัดสายฉันอีกต่างหาก!"
"ฉันไป! พอฉันโทรไปนายก็ไม่รับเหมือนกันแหละ กดตัดสายด้วย!"
"ฉันโกรธที่นายไม่ไปต่างหาก! เลยกดตัดสายอย่างนั้น"
"ฉันก็โมโหที่นายไม่ไป ก็เลยทำแบบนั้นเหมือนกัน!" ผมโวยวายใส่เขา พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
"อะไรของนาย?! นายรู้ไหมว่าฉันไปรอนายที่ร้านเดิม.. ร้านที่เราไปด้วยกันประจำตั้งนานแหละ!"
"ร้านเดิม? 0.0" ผมชะงักทันทีกับคำพูดของเขา ผมไม่ได้นัดที่นั่นนี่! ผมนัดที่สวนต่างหาก!
"ก็ใช่น่ะสิ!"
"ฉันนัดนายที่สวน.. สวนที่เราไปด้วยกันประจำต่างหาก!"
"หา่์?!"
"ยูยะ? นี่อย่าบอกนะ ว่าฉัน...เข้าใจผิด นึกว่านายไม่อยากมาเจอหน้าฉัน.. เข้าใจผิดมาตั้ัง 3 ปี?"
"เพราะเรื่องที่ฉันจำที่นัดผิด..."
"555555555" อยู่ๆผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา นี่ผมเข้าใจผิดมานานขนาดนี้ เพราะเรื่องที่เราไปผิดที่กันอย่างนั้นน่ะหรอ? น่าขำสิ้นดี!
"= ="
"นายเนี่ยนะ 55555 ต่อให้จะเก๊กแค่ไหน แต่ก็ทำเรื่องเบิ่นๆอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยล่ะ 55555"
"อย่ามาว่าฉันนะ! -3-"
"555555 เฮ้ออ.." แล้วอยู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องที่เขาไปกินข้าวกับชี่เมื่อกลางวันที่ผ่านมา�"นายรู้จักกับชี่สินะ?"
"อื้ม.. 0.0! นายใช่ไหม...คือคนที่ชื่อ ยามะจัง ที่ชี่เรียกน่ะ?"
"ใช่แล้วล่ะ ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับชี่ล่ะ"
"งั้นหรอ บังเอิญจริงๆเลยนะ ที่ได้มาเจอกับนายอีกครั้ง แถมยังได้มารู้เรื่องที่ฉันเข้าใจผิดและทำให้ฉันเจ็บปวด...มาตั้งนาน.."
"เจ็บปวด?"
"ฉันคิดว่านายอยากจะหนีฉันไป...ถึงไม่มาตามนัด"
"จะบ้าหรอไง?!"
"ก็จริงๆนี่.."
"บ้า.."
"(' �')" ผมมองเขาที่มองหน้าผมนิ่งๆ
"เอ่อ...นายกับชี่ดูสนิทกันมากเลยนะ?"
"อ๋อ.. เป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ ^^"
"เป็นแฟนกันงั้นหรอ?"
"เปล่า ไม่ได้เป็น" รู้สึกโล่งใจแปลกๆแฮะ ที่ได้ยินประโยคนั้นจากเขา�
"แล้ว...อ๊ะ! ตายแล้ว! ถ้าไปมืดต้องไม่ทันรถไฟแน่! ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ บ๊าย บาย ^^" ผมบอกลาแล้วรีบวิ่งออกมาทันที อยากจะคุยให้มันมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ว่าไอ้เรื่องเข้าใจผิดแบบนั้น มันเกิดขึ้นได้ยังไงนะ? ทั้งๆที่เข้าใจผิดมาตั้งนาน...แต่ทั้งๆที่รู้สึกโกรธที่เขาไม่มาตามนัด แต่ผมก็ยังคิดถึงเขา...
ไม่สิต้องเรียกว่าคิดถึงตลอดมาเลยล่ะ...
(To be continue )
----------------------------------------------------------------------
ขอโทษด้วยที่มาอัพช้า และมันก็สั้นมากจริงๆ อันที่จริงก็สั้นทุกตอนแหละ 55555//โดนรุมกระทืบ
โดนเพื่อนแย่งเล่นคอมล่ะ...
เดี๋ยวหยุดยาวนี้จะพยายามมาอัพต่อนะจ๊ะ ^^
� �(Yuri's talk)
เอี๊ยดดด!!
"ขอบคุณนะที่มาส่ง" ผมเอ่ยปากขอบคุณยูโตะที่มาส่งผมที่บ้านหลังเลิกเรียนอย่างที่เขาทำเป็นประจำ ก่อนที่ผมจะลงจากรถจักรยานและกำลังจะเดินเ้ข้าบ้าน
หมับ! แต่อยู่ๆยูโตะก็คว้าข้อมือของผมไว้ก่อน "เดี๋ยวสิ"
"หืม? มีอะไรหรอ?"�
"นายกับรุ่นพี่ประธานนักเรียนคนนั้น..ดูสนิทกันจังนะ -3-" เขาว่าพลางทำปากจู๋ แถมยังทำเป็นมองไปทางอื่นอีกต่างหาก
"แล้วนายจะถามทำไม?" ผมหรี่ตามองเขา
"ก็...ก็หมู่นี้น่ะ ที่นายชอบแยกตัวไปจากพวกเราบ่อยๆ ก็เพราะรุ่นพี่คนนั้นใช่ไหมล่า?"
"รุ่นพี่ทาคาคิน่ะหรอ?"�
"เค้าชื่อ ทาคาคิหรอ?"
"อื้ม ใช่"
"ใช่ไหมล่า? นายกับเค้า..เป็นแฟนกันอ่อ?"
"0.0! ฮะ?!"
"ใช่ป่ะล่ะ?" ยูโตะหันมามองผมด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง ต่างจากที่เค้าเป็นโดยสิ้นเชิง
"อะไรของนายเนี่ย? แล้วนายจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร?"�
"ก็ฉันเป็นเพื่อนนายไง เรื่องอย่างนี้น่ะ นายต้องบอกฉันไม่ใช่หรอ?"
"ทำไมฉันต้องบอก?"
"อ้าว? - -*"
"ก็ในเมื่อฉันกับรุ่นพี่น่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"เอ๊ะ?!"
"นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ- -"
"ก็วันนี้ฉันเห็นนายไปกินข้าวกับเค้านี่"
"แค่ไปกินข้าวด้วยกัน มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นแฟนกันสักหน่อยนี่"
"เออ ก็ใช่"
"เอ้อ เข้าใจแล้วก็ปล่อยฉันสักที - -"�
"อื้ม" ว่าแล้วเขาก็ยอมปล่อยมือผมไป "งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ^^" เขาบอกลาก่อนที่จะปั่นจักรยานออกไป�
"อื้ม แล้วเจอกัน" ผมพูดตามหลังเขาออกไป ก่อนที่จะหันไปมองเขาที่ไกลออกไปเรื่อยๆ คงจะเหมือนกับเรื่องของผมกับเขา ที่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อเขามีคนที่เขารักมากที่สุดอยู่แล้ว ส่วนผมก็เป็นได้แค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น ต่อให้อยู่ใกล้แค่ไหน ในเมื่อเขาให้เป็นได้แค่เพื่อน ผมก็เป็นได้แค่เพื่อนอยู่อย่างนั้น...
ไม่มีทางที่จะเป็นได้มากกว่านั้น...
� �17.55 PM
�(Yamada's talk)
"ให้ตายสิ กลับไปแล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้เรารออยู่ตั้งนาน" ผมบ่นเพื่อนผมที่กลับไปโดยไม่บอกผม มันทิ้งให้ผมรอจนเกือบ 6 โมง= = นี่ถ้าไม่โทรไปถามมัน ผมคงได้นอนเฝ้าโรงเรียนไปแล้ว = =
"รถไฟเที่ยวต่อไป จะออกกี่โมงนะ? ต้องรีบล่ะ!" ผมจับสายเป้ที่สะพายไว้ให้มั่นก่อนจะรีบวิ่งไปที่ประตูโรงเรียน แต่ใจก็แทบจะวายเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินสวนกับผม
กึก! �ผมหยุดชะงักทันทีที่เขาเดินสวนไป
"0.0! ยูยะ.." ผมเอ่ยชื่อเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะรีบหันกลับไปมองเขา�
"0.0!!" ผมยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เพราะเขาเองก็หยุดและหันมามองผมเช่นกัน ซึ่งเขาก็ดูจะตกใจไม่น้อยไปกว่าผมสักนิดเลย
"ยามะจัง ?..." เขาเรียกชื่อผม
"ยูยะ! นี่ใช่นายจริงๆใช่ไหม?!" ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขาพร้อมกับยิ้มไม่หุบ�
"ยามะจัง? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?"�
"ก็ตั้งแต่วันนั้น... ครอบครัวของฉันก็ย้ายมาอยู่แถวย่านนี้ แล้วฉันก็ได้มาเรียนโรงเรียนนี้ ทำไมกันนะ? ฉันอยู่มาตั้ง 3 ปี ทำไมฉันไม่เคยเห็นนาย? ทั้งๆที่นายก็เป็นประธานนักเรียน?"
"ฉันเพิ่งเป็นน่ะ ไม่แปลกหรอกที่ยังไม่ค่อยมีใครรู้จัก"
"นายก็ย้ายมาอยู่ที่นี่หรอ? มาเรียนที่นี่งั้นหรอ?"
"อืม"
"บังเอิญจังเลยนะ! ><"
"..."
"ยูยะ?" ผมสังเกตว่าเขาดูเย็นชาๆยังไงชอบกลแฮะ
"ฉันขอตัวก่อนนะ งานยังไม่เสร็จเลย" ว่าแล้วเขาหันหลังพร้อมกับเดินออกไป
"เดี๋ยวสิ!!"
กึก! ทันทีที่ผมตะโกนห้าม เขาก็หยุดเดิน แต่ไม่หันมามองผม
"มีอะไร?" เขาพูดทั้งๆที่ยังคงหันหลังให้
"ทำไม...วันนั้นนายไม่มา?..." ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าลงเมื่อนึกถึงวันนั้น วันที่ผมจะย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้...ผมนัดยูยะมาเพื่อที่จะบอกลา แต่ก็ไม่คิดที่จะบอกเลิกหรอกนะ! ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันก็ตาม แต่ยังไงก็ยังคบกันได้นี่! แต่ปรากฏว่าวันนั้น..เขาก็ไม่มาตามนัด...
"นายนั่นแหละ ที่ไม่มา!" เขาหันมาตวาดใส่ผม
"ฉันไปนะ!"
"ทำไมฉันไม่เห็นนาย?! พอโทรไปนายก็ไม่รับ แถมยังกดตัดสายฉันอีกต่างหาก!"
"ฉันไป! พอฉันโทรไปนายก็ไม่รับเหมือนกันแหละ กดตัดสายด้วย!"
"ฉันโกรธที่นายไม่ไปต่างหาก! เลยกดตัดสายอย่างนั้น"
"ฉันก็โมโหที่นายไม่ไป ก็เลยทำแบบนั้นเหมือนกัน!" ผมโวยวายใส่เขา พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
"อะไรของนาย?! นายรู้ไหมว่าฉันไปรอนายที่ร้านเดิม.. ร้านที่เราไปด้วยกันประจำตั้งนานแหละ!"
"ร้านเดิม? 0.0" ผมชะงักทันทีกับคำพูดของเขา ผมไม่ได้นัดที่นั่นนี่! ผมนัดที่สวนต่างหาก!
"ก็ใช่น่ะสิ!"
"ฉันนัดนายที่สวน.. สวนที่เราไปด้วยกันประจำต่างหาก!"
"หา่์?!"
"ยูยะ? นี่อย่าบอกนะ ว่าฉัน...เข้าใจผิด นึกว่านายไม่อยากมาเจอหน้าฉัน.. เข้าใจผิดมาตั้ัง 3 ปี?"
"เพราะเรื่องที่ฉันจำที่นัดผิด..."
"555555555" อยู่ๆผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา นี่ผมเข้าใจผิดมานานขนาดนี้ เพราะเรื่องที่เราไปผิดที่กันอย่างนั้นน่ะหรอ? น่าขำสิ้นดี!
"= ="
"นายเนี่ยนะ 55555 ต่อให้จะเก๊กแค่ไหน แต่ก็ทำเรื่องเบิ่นๆอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยล่ะ 55555"
"อย่ามาว่าฉันนะ! -3-"
"555555 เฮ้ออ.." แล้วอยู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องที่เขาไปกินข้าวกับชี่เมื่อกลางวันที่ผ่านมา�"นายรู้จักกับชี่สินะ?"
"อื้ม.. 0.0! นายใช่ไหม...คือคนที่ชื่อ ยามะจัง ที่ชี่เรียกน่ะ?"
"ใช่แล้วล่ะ ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับชี่ล่ะ"
"งั้นหรอ บังเอิญจริงๆเลยนะ ที่ได้มาเจอกับนายอีกครั้ง แถมยังได้มารู้เรื่องที่ฉันเข้าใจผิดและทำให้ฉันเจ็บปวด...มาตั้งนาน.."
"เจ็บปวด?"
"ฉันคิดว่านายอยากจะหนีฉันไป...ถึงไม่มาตามนัด"
"จะบ้าหรอไง?!"
"ก็จริงๆนี่.."
"บ้า.."
"(' �')" ผมมองเขาที่มองหน้าผมนิ่งๆ
"เอ่อ...นายกับชี่ดูสนิทกันมากเลยนะ?"
"อ๋อ.. เป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ ^^"
"เป็นแฟนกันงั้นหรอ?"
"เปล่า ไม่ได้เป็น" รู้สึกโล่งใจแปลกๆแฮะ ที่ได้ยินประโยคนั้นจากเขา�
"แล้ว...อ๊ะ! ตายแล้ว! ถ้าไปมืดต้องไม่ทันรถไฟแน่! ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ บ๊าย บาย ^^" ผมบอกลาแล้วรีบวิ่งออกมาทันที อยากจะคุยให้มันมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ว่าไอ้เรื่องเข้าใจผิดแบบนั้น มันเกิดขึ้นได้ยังไงนะ? ทั้งๆที่เข้าใจผิดมาตั้งนาน...แต่ทั้งๆที่รู้สึกโกรธที่เขาไม่มาตามนัด แต่ผมก็ยังคิดถึงเขา...
ไม่สิต้องเรียกว่าคิดถึงตลอดมาเลยล่ะ...
(To be continue )
----------------------------------------------------------------------
ขอโทษด้วยที่มาอัพช้า และมันก็สั้นมากจริงๆ อันที่จริงก็สั้นทุกตอนแหละ 55555//โดนรุมกระทืบ
โดนเพื่อนแย่งเล่นคอมล่ะ...
เดี๋ยวหยุดยาวนี้จะพยายามมาอัพต่อนะจ๊ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น