ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : หายโกรธฉันเถอะ~ ( Don't angry~ )
โรงเรียนเมโตรุ
(Ryo's talk)
"กิ้วๆ>< ทำไมทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะ ><" ทันทีที่ผมเดินเข้ามา เรย์ก็เอ่ยปากแซวผมทันที
"อะไร= = หน้าบึ้งอะไร??"
"ก็เห็นๆอยู่ว่านายหน้าบึ้งน่ะ-3- ใครทำนายงอนหรออออ??" เขาลากเสียงยาว
"= =!! ใครทำให้งอน? นายพูดดีๆเลยนะเรย์= ="
"อ้าวๆ ถ้าไม่มีใครทำก็พูดดีๆสิ ไม่เห็นต้องออกอาการร้อนตัวขนาดนั้นเลยนี่หน่า...."
"เปล่า....เปล๊า เปล่าๆๆๆๆ"
"ทำไมนายต้องพูดซ้ำๆอย่างนั้นอ่ะ มีพิรุธนะเนี่ยO_<"
"ไม่ต้องมายุ่งเลย ฉันจะอารมณ์ไหนมันก็เรื่องของฉัน= ="
"หรอออออออ" เขาลากเสียงยาว "ว่าแต่ไดกิอยู่ไหนเนี่ย?? ทำไมป่านนี้ยังไม่มา?"
"หึ ถามถึงกันเชียวนะ= ="
"อ้าว ก็แค่ถามเฉยๆ-///-"
"เอ๊ะ? เหมือนนายกำลังหน้าแดง?"
"เปล่าซะหน่อย!-3-"
"อ่าๆ ไม่แดงก็ไม่แดง"
"กำลังพูดถึงฉันอยู่หรอ?" ผมกับเรย์หันไปมองทางต้นเสียงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน
"ก็ใช่น่ะสิ พอดีมีคนบางคนเป็นห่วงนายน่ะ" ผมตอบไดกิพลางหันไปมองเรย์
"O.O! อะ...อะไร?" เรย์หันมามองผมด้วยท่าทีที่ดูเหมือนกำลังตกใจ
"นายตกใจอะไรหรอ?^^" ผมยักคิ้วให้เรย์ก่อนที่จะยิ้มกับท่าทีตกใจแบบน่ารักๆของเขา
"เปล่า! เปล่าตกใจ (. .)" แล้วเขาก็ก้มหน้าลง
"อ้าว แล้วสรุปใครกันล่ะที่เป็นห่วงฉัน?" ไดกิว่าพลางวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะเรียนของเขา
"อ้าว ไดกิ นี่นายไม่รู้หรอ?^^" ผมหันไปยิ้มให้ไดกิ
"จะไปรู้ได้ไงเล่า= ="
"ถ้างั้น ฉันบอกให้ก็ได้..." ผมหันไปมองเรย์ที่ตอนนี้กำลังเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับท่าทีกระวนกระวาย
"อ่า ก็ดี" ไดกิมองผมอย่างกำลังรอฟังคำตอบ
"คนที่เป็นห่วงนายก็คือ..."
"O///O!!" ผมยิ้มให้กับท่าทีกระวนกระวายบวกกับใบหน้าที่กำลังแดงอย่างเห็นได้ชัดของเรย์
"คือ...?" ไดกิเอียงคอมองผม
ขวับ! ผมเข้าไปกอดคอไดกิแล้วชี้ไปที่เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนของเธออยู่ที่หน้าห้องเรียนของผม "คือสาวน่ารักๆที่อยู่ตรงนั้นไง~^^ 5555"
"งั้นหรอ?^^" ไดกิมองเธอแล้วยิ้มออกมา
"555 เป็นไงล่ะ? นายนี่เสน่ห์แรงนะเพื่อน" ผมว่าพลางขยี้หัวไดกิ
"แน่นอน^^ 5555"
"555 ไม่ค่อยหลงเลยนะ= = 555" ผมแอบหันไปมองเรย์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
'ทำไม...หมอนั่นดูเศร้าๆไปเนี่ย? เมื่อกี้ยังเขินๆอยู่เลย.. หรือว่าจะน้อยใจที่เราไม่ได้บอกว่าเขาคือคนที่เป็นห่วงไดกิ ไม่ใช่สาวคนนั้น?' ผมคิดในใจพลางมองเรย์ที่ตอนนี้กำลังมองไดกิ
'คิดไปเองรึเปล่า? ว่าหมอนั่นมองไดกิด้วยสายตาที่ดูเศร้าๆ?...'
"มีอะไรหรอ เรียว?" ไดกิละสายตาจากสาวคนนั้นแล้วหันมามองผม
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"
"แต่..." ไดกิหันไปมองเรย์
ครืด~ ครืด~
"โอ๊ะ! ข้อความเข้า.." ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
'ข้อความจาก..ยูโตะ'
"ส่งอะไรมาเนี่ย?" ผมก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วเดินออกไปนอกห้องเรียน
"อ้าว? เรียวจะไปไหนน่ะ?" ไดกิตะโกนถามเรียวที่เดินออกไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากเรียว
"ไปไหนของเขา...?" ไดกิหันไปมองเรย์ที่ยืนอยู่ที่เดิม
"นี่ๆ นายสังเกตไหม? เมื่อกี้เรียวยิ้มกับหัวเราะล่ะ^^" ไดกิเดินเข้าไปหาเรย์
"อืม.." แต่เรย์ก็ยังคงยืนก้มหน้า
"นี่นายจะยืนก้มหน้าแบบนั้นอีกนานไหมเนี่ย?"
"แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วย?" เรย์เงยหน้าขึ้นมองไดกิด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"เอ่อ... ก็ฉันเห็นนายยืนก้มหน้ามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไง เลยถามดูน่ะ"
"ไม่ต้องมาสนใจอะไรฉันหรอก" ร่างเล็กผลักร่างสูงออกไปเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้องเรียน
"อ้าว? โกรธอะไรเนี่ย?0.0" ร่างสูงมองร่างเล็กที่เดินออกไปอย่างงงๆ
'หายโกรธฉันยังอ่า?... :P'
"= = นายยูโตะ นี่ส่งมาแค่นี้หรอเนี่ย ก็คิดว่าจะส่งมายาวกกว่านี้ซะอีก- -" ผมเดินออกมาที่สวนหลังโรงเรียน ก่อนที่อ่านข้อความที่ยูโตะส่งมา
'...' ผมตัดสินใจส่ง จุด จุด จุด กลับไป
"คนบ้า...ฉันไม่ได้โกรธนายซะหน่อย-3- เอ๊ะ? ว่าแต่ทำไมเราถึงต้องเดินมาถึงนี่เพื่อที่จะอ่านข้อความของหมอนั่นด้วยล่ะ?"
ครืด~ ครืด~ ผมเปิดดูข้อความอีกครั้ง
'หายโกรธฉันเถอะนะ>< นะๆๆๆๆ >3<' ทันทีที่เห็นข้อความนั้น ผมก็ยิ้มออกมาอย่างบอกไม่ถูก
'อะไรของหมอนั่น?...' ผมคิดในใจพลางพิมพ์ข้อความแล้วส่งกลับไป
โรงเรียนฮิบิกะ
(Yuto's talk)
ครืด~ ครืด~
"หืม? ส่งกลับมาแล้วหรอ?" ผมเปิดดูข้อความที่ส่งมา
'ข้อความจาก...เรียว'
"จริงๆด้วยสินะ >< ส่งกลับมาแล้วจริงๆ"
'นายมันบ้า...'
"5555" ทันทีที่ผมก้มลงอ่านข้อความนั้นผมก็หัวเราะออกมาทันที
"ให้ตายสิ...นายหายโกรธฉันแล้วสินะ เรียว^^" ผมยิ้มออกมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าเรียวหายโกรธผมแล้ว
โรงเรียนเมโตรุ
คาบบ่าย
(Ryo's talk)
"นี่เรียว ว่าแต่เมื่อเช้านายเดินออกไปไหนมาน่ะ?" ไดกิหันมาถามผมขณะที่ผมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเรียน
"ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ^^"
"งั้นหรอ..-3- ว่าแต่..เรย์..."
ตึกๆ~ ผมและไดกิหันไปมองเรย์ที่เดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง ก่อนที่เขาจะนั่งลงที่โต๊ะของเขา
"เพิ่งกลับมาเข้าเรียนคาบบ่าย...แล้วคาบเช้าที่อยู่ๆก็เดินออกไป นายไปไหนมาอ่ะ เรย์?" ไำดกิหันไปถามเรย์
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก"
"เฮ้ๆ เป็นอะไรไปน่ะ?" ผมหันไปถามเรย์
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก" เรย์ก้มลงไปหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาแล้วเปิดอ่าน
"นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า?" ผมหันไปมองไดกิที่เอ่ยปากถามเรย์ และตอนนี้สายตาของไดกินั้นได้ละจากหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่เป็นเวลานานแล้ว ก็สายตานั้นน่ะมีแต่จะจ้องอยู่ที่เรย์น่ะสิ
"เปล่านี่" เรย์ยังคงอ่านหนังสือ โดยที่ไม่หันมามองไดกิ
'ถ้าให้เราเดา...หมอนั่นต้องโกรธเรื่องเมื่อเช้าแน่ๆ' ผมคิดในใจ
"แต่ว่า...ฉันรู้สึก..เหมือนนายกำลังโกรธฉัน" ไดกิพูด
"ฉันไม่ได้โกรธนายหรอก.. ฉันว่านายเอาเวลาที่จะมาสนใจฉันในเรื่องนี้ไปสนใจแม่สาวคนที่เป็นห่วงนายเถอะ" เรย์พูด
"เอ๊ะ?" ไดกิทำหน้างงๆ
"โอ๊ะ O.O !" หมับ! ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปกอดคอไดกิก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบข้างๆหูเขา "ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วนะ...ว่าหมอนั่นโกรธนายเรื่องอะไร..."
"หืม? เรื่องอะไรหรอ?" เขาหันมามองผม
"ก็อันที่จริงแล้ว ฉันหลอกนายน่ะ...คนที่เป็นห่วงนายจริงๆก็คือหมอนั่นอ่ะแหละ... เมื่อเช้าเรย์ก็ถามถึงนายอ่ะ ไม่ใช่สาวคนนั้นที่ฉันชี้ให้ดูหรอกนะ" ผมกระซิบบอกเขา
"อ้าว0.0!!" ไดกิเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อได้ยินที่ผมพูด และก็ดูเหมือนว่าเขาจะนึกอะไรบางอย่างออกก่อนที่เขาจะหันไปมองเรย์ที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ
ร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง
"นายนึกยังไงถึงชวนฉันมากินไอติมเนี่ย?" ผมถามยูโตะที่นั่งอยู่ตรงข้ามขณะที่ผมก็มองไปรอบๆร้านไอติมร้านนึงที่เขาพาผมเข้ามา
"ก็อยากจะฉลองที่นายหายโกรธฉัน^^" เขาตอบกลับมาพร้อมกับยิ้มให้ผม
"เรื่องแค่นี้..เขาไม่ฉลองกันหรอกนะ-3-" ผมละสายตาจากเขาแล้วมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกใสข้างๆ
"แต่ฉันอยากฉลอง เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงนายเอง^^"
"ไม่ต้องเลี้ยงหรอก"
"ได้ไงเล่า ฉันจะเลี้ยง-3- " เขาว่าพลางเบ้ปาก
"ดูทำเข้าสิ= = เออๆ เลี้ยงก็เลี้ยง"
"เย้ๆ>0< " เขาปรบมือเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง
"O.O!! นี่ยูโตะ! "
"อะไรหรอ? 0.0"
"นายมองรอบๆสิ= =" เขามองผมก่อนที่จะหันไปมองรอบๆร้าน
(= = ) ___ ( ' w ') <<< (O. O ) (O. O ) (O. O )
"เห็นไหมล่ะ?"
"เขามองอะไรกันหรอ?'w'"
"นี่นาย= = ยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ?"
"ฉันทำอะไรผิดอ่า -3-" เขาเบ้ปาก
"ก็นาย..." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ใครคนหนึ่งก็พูดขึ้นมา "เอ่อคือ...รุ่นพี่คับ?" ผมหันไปมองทางต้นเสียง
"อ้าว? 'เคนตะ'^^;;" ผมหันไปพูดกับรุ่นน้องคนหนึ่งที่ผมรู้จักกับเขา ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของผมกับยูโตะ
'เคนตะ...หมอนี่ตามเรามาตลอดเลย...คล้ายๆพวกสโต๊กเกอร์... อย่าบอกนะว่าตามมาถึงที่นี่...?' ผมพูดในใจ
"ดีใจจังคับ ที่ได้เจอรุ่นพี่^///^ รุ่นพี่ก็มากินไอติมที่นี่บ่อยหรอคับ?"
"อ๋อ...ไม่บ่อยหรอกคับ^^ พอดีเพื่อนพาผมมาน่ะ" ผมหันไปมองยูโตะ
"ใช่คับ^^ เรียวคงมาครั้งแรกน่ะ^^" ยูโตะพูดขึ้น
"คุณเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่หรอคับ?" น้ำเสียงของเคนตะเปลี่ยนไปจากที่พูดกับผมอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดกับยูโตะ มันดูแข็งๆขึ้นยังไงชอบกล...
"ใช่คับ^^ ผม นากาจิม่า ยูโตะ"
"ผม นาสุมิ เคนตะ เป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่เรียวคับ"
"โอ้ว^^ ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^"
"เช่นกันคับ"
"รุ่นพี่คับ...นอกจากร้านหนังสือแล้วรุ่นพี่เพิ่งออกมาที่อื่นๆกับพี่ยูโตะเขาครั้งแรกใช่ไหมคับ?"
"= = ?? เอ่อ...นายรู้ได้ไงหรอ...ว่าฉันอยู่ที่ร้านหนังสือ?"
"หึ..ทำไมผมจะไม่รู้..." เขาโน้มหน้าลงมาหาผม
'เหวอ...= = งั้นก็เเสดงว่าหมอนี่ตามเราไปสินะ...'
"นายตามฉันหรอเนี่ย?"
"เป็นไปอย่างที่ผมคิด ว่ารุ่นพี่ต้องรู้ตัวอยู่แล้วว่าผมตามอยู่" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก
"นี่..นายจะทำอะไรเนี่ย? นี่มันร้านไอติมนะ= = " ผมเตรียมเอามือขึ้นมาเพื่อจะดันหน้าเขาออกไป แต่..
ผลัก! อยู่ๆเขาก็ถูกใครบางคนผลักให้ออกไปจากผม
"ยูโตะ..." ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ
"ขอโทษนะคับ..เรียวเขาเป็นรุ่นพี่ของนาย เพราะฉะนั้นนายก็ควรเคารพเขา ไม่ใช่มาทำอะไรแบบนี้" ยูโตะพูด
"แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วย?"
"งานนี้ก็ต้องยุ่งเป็นเรื่องธรรมดาอ่ะคับ^^"
'นั่นไงล่ะ...ไอ้อาการร่าเริงของนายมันก็เปลี่ยนเป็นกวนได้เหมือนกันนะเนี่ย....' ผมนึกในใจพลางมองพวกเขาทั้งสองคน
"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก...นายก็เป็นแค่เพื่อนของรุ่นพี่ เเถมอยู่คนละโรงเรียนกันด้วย เพราะฉะนั้นก็อย่ามายุ่ง!" ทุกคนในร้านหันมามองเคนตะกับยูโตะ บางคนถึงกับสะดุ้งกับเสียงตะคอกของเคนตะ "จำไว้!" แล้วเคนตะก็เดินออกจากร้านไป
"เด็กนั่น...คงชอบนายมากๆเลยสินะ.." ยูโตะนั่งลงที่เดิม
"แต่ฉันไม่ได้ชอบนี่= = เคนตะน่ะเขาตามฉันมาตลอดอ่ะ แต่ว่า...ขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องโดนตะคอกแบบนั้น"
"ไม่เป็นไรหรอกๆ ว่าแต่เขาตามนาย?"
"ใช่... ฉันน่ะรำคาญมากๆเลยล่ะ = ="
"มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ไหม?"
"ขนาดฉันเคยบอกว่าไม่ชอบเขา เขายังจะตามฉันอยู่เลย แล้วนี่นาย...ยังโดนตะคอกใส่แบบนี้...แล้วเขาจะฟังนายไหมเนี่ย??"
"ไอศกรีมมาแล้วค่ะ^^;;" พนักงานยกไอติมมาเสริฟ์ให้ผมกับยูโตะก่อนที่จะเดินกลับไป
"อ่าๆ อย่าเครียดเลยๆ กินๆ"
"แต่ว่า...นายโดนตะคอกใส่แบบนั้น..."
"ฉันบอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร เพราะฉะนั้นถ้านายไม่กินฉันจะป้อนนายเองนะ^^" เขายิ้มให้ผม
"เอ่อ...= = ไม่ต้องๆ ฉันกินเองๆ" ผมถอนหายใจก่อนจะหยิบช้อนแล้วตักไอติมกินพลางมองไปที่ยูโตะที่กำลังกินไอติมอยู่
"อร่อยจัง~><" เขาอุทานออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้มให้
"อร่อยเนอะ^^"
"อะ..เอ่อ...ใช่ๆ^^" ผมรีบก้มลงแล้วกินไอติมต่อ
'อะไรกัน ทั้งๆที่โดนตะคอกกลับมาแบบนั้นแท้ๆ...แต่กลับร่าเริงเหมือนเดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...' ผมเงยหน้าขึ้นมาแอบมองเขาทั้งๆที่ผมยังคาบช้อนไอติมอยู่
'หมอนี่...ไม่สะทกสะท้านเลยหรือไง?'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น