Fic NakaChii (Hey! Say! Jump) ผิดไหม? ถ้าจะบอกว่าฉันชอบนาย?

ลำดับตอนที่ #8 : อึ้ง ! ( Shock! )

    เช้าวันต่อมา

    (Yuri's talk)



"ยูริ? เป็นอะไรไปลูก? ทำไมตาบวมอย่างนั้นล่ะ?" คุณแม่ถามผมขณะที่ผมเดินลงมานั่งที่โต๊ะกินข้าว

"ร้องไห้มางั้นหรอ?" พี่ซายะถามขึ้น

"ร้องไห้!!" คุณพ่อแทบจะโยนหนังสือพิมพ์เมื่อได้ยินที่พี่พูด "ยูริ? ใครทำอะไรลูก?!"

"0.0! ปะ..เปล่านะครับ คุณพ่อ คุณแม่" ผมรีบทำมือกากบาท "พี่ก็พูดไป!" ผมหันไปดุพี่

"ก็จริงๆนะ ตาบวมขนาดนั้น ร้องไห้มาแน่ๆ!"

"เปล่าๆ มันบวมของมันเอง" ผมรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวเช้าทันที หลังจากกินเสร็จผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าเป้แล้วเดินไปที่จักรยานของผม

"ไปแล้วนะครับ~" ผมตะโกนบอกทุกคนในบ้านก่อนจะเข็นจักรยานออกมา

"อ้าว! วันนี้ไม่ไปกับยูโตะคุงเค้าหรอ?"  ผมหันไปมองคุณแม่ที่เดินตามผมออกมา

"เอ่อ...ไม่ล่ะครับ วันนี้เค้าไม่มารับผมหรอก" ผมก้มหน้าลงเมื่อนึกถึงยูโตะ นึกถึงแล้วใจก็เจ็บขึ้นมา...อันที่จริงก็ไม่อยากไปโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ

"ไม่มารับ? ทำไมล่ะ? ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า?"

"..." ผมส่ายหน้าและกำลังจะพูดว่าไม่ได้ทะเลาะ แต่ก็มีใครบางคนแย่งคำพูดของผมไปซะก่อน

"ไม่ได้ทะเลาะหรอกครับ^^"

"อ๊ะ! ยูโตะคุง? มาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ? ^^" คุณแม่ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นยูโตะ

"0.0!" ผมรีบหันไปทางอื่นทันทีที่เขาหันมามองผม

"สวัสดีครับคุณป้า!" เขาว่าพร้อมกับโค้งให้คุณแม่ "ผมมาตั้งแต่เช้าาาาาาาาาาแล้วล่ะครับ^^ จะมารับชี่น่ะ"

"เอ๊ะ? ไหนลูกบอกว่าวันนี้ยูโตะไม่มารับไง?" คุณแม่หันมาถามผม

"เอ่อ..." ผมพูดไม่ออกเลยล่ะ ก็ไอ้บ้ายูโตะมายืนตรงนี้แถมพูดว่าจะมารับ ผมก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงแล้ว

"สรุปนี่มันยังไงกัน?"

"ผมไปเองก็ได้นะครับ นี่นายน่ะ!" ผมเรียกยูโตะ "ไม่ต้องมารับฉันแล้วนะ ต่อไปนี้ฉันจะไป-กลับของฉันเอง"

"นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้... " เขาว่าพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ "รีบๆไปเหอะ เดี๋ยวจะสายนะ" 

"ฉันไปเองได้" ผมว่าพลางเข็นจักรยานออกมา 

หมับ! แต่ยูโตะก็เข้ามาแย่งจักรยานผมไปแล้วเข็นเข้าไปเก็บที่เดิม

"นี่นาย!- -*" ผมเริ่มโมโห ไอ้บ้านี่มันกวนจริงๆ บอกว่าจะไปเองยังไงล่ะโว้ยย!

หมับ! เขาเดินเข้ามาจับข้อมือผมไว้ "ไปกับฉัน" 

"0.0! ทะ..ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย? ฉันจะไปเอง!" ผมว่าพลางพยายามแกะมือเขาออกไป

"อย่าดื้อหน่า บอกแล้วว่าช่วยลดโลกร้อน -3-"

"ไม่ได้ใช้น้ำมันโว้ยย! ปล่อยยย!"

"แน่ใจนะ ว่ายูริของแม่นะ ไม่ได้งอนยูโตะคุงจริงๆน่ะ?" ผมหันไปมองคุณแม่ที่พูดขึ้นอย่างยิ้มๆ

"เอ๊ะ?? ผมไม่ได้งอนสักหน่อยนะครับ!"

"ไม่รู้สิครับ ถ้าไม่ยอมไปกับผมก็คงจะงอนจริงๆล่ะน้าา~"

"0.0!" ผมหันไปมองยูโตะสลับกับมองแม่

'ขืนถ้าเราไม่ยอมไปด้วย คุณแม่ก็ต้องซักเราแน่ๆว่าทำไมถึงไม่ยอมไปกับยูโตะ สุดท้ายคุณแม่ก็ต้องรู้แน่ๆ ว่าเราชอบ...ไอ้บ้านี่..' ผมคิดในใจแล้วส่ายหน้าไปมา

"โธ่โว้ย! จะไปก็รีบไปดิ! - -*" ทันทีที่ผมพูดอย่างนั้นยูโตะก็ยิ้มออกมาทันที

"ป่ะ!~" เขาว่าพร้อมกับจูงมือผมไปที่รถจักรยาน

'ทำไมต้องจูงมือด้วยเนี่ยยย -////-' ผมขึ้นไปซ้อนท้ายรถจักรยานก่อนที่เขาจะปั่นออกไป

"เมื่อวานนี้ทำไมนายถึงไม่ยอมเอาโซบะเข้าไปให้ฉัน แขวนไว้ตรงนั้นทำไม?" อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นขณะที่เขากำลังปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ

'ไอ้บ้าเอ๋ยย ถ้าฉันตอบออกไป แกต้องตะลึงแน่ๆ...' นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ผมคิดในใจ

"...."

"มีเพื่อนฉันบอก เห็นนายร้องไห้? นายร้องไห้จริงๆหรอ?" 

"...."

"ถ้าร้องไห้จริงๆ นายเป็นอะไรล่ะ ทำไมถึงต้องร้อง? ใครทำอะไรนาย? มีปัญหาอะไรรึเปล่า?"

"...." ผมได้แต่เหม่อมองไปที่วิวข้างทาง ได้ยินคำถามของเขานะ แต่เลือกที่จะไม่ตอบ 

'นายจะรู้บ้างไหม..ว่าทุกครั้งที่นายถามถึงเรื่องเมื่อวาน หัวใจของฉันมันเจ็บปวดแค่ไหน?...' ผมหันมามองแผ่นหลังของเขาแล้วพูดในใจ

พรึ่บ!! แล้วอยู่ๆเขาก็ปั่นจักรยานแบบเร็วสุดขีด แถมยังปาดหน้าคนที่เดินผ่านไปผ่านมา 

"ไอ้เด็กบ้าาๅ!" ลุงแก่ๆคนที่โดนปาดหน้ายกไม่เท้าขึ้นแล้วชี้มาที่พวกเรา

"ขอโทษครับบบบบ!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!! ไอ้บ้าาา! แกทำอะไรของแกกกกกกก?!! =0=?!!!!!!" 

"...." เขาไม่ตอบแต่ยังคงปั่นแบบน่าหวาดเสียวต่อไป ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยสักนิด

"ยูโตะ!! ไอ้บ้าเอ้ย!" 

หมับ! ผมเผลอกอดเอวเขาแน่นพรhอมกับหลับตาปี๋ก่อนจะรู้สึกว่าจักรยานค่อยๆปั่นช้าลงจนกลายเป็นหยุึดนิ่ง

"กอดซะแน่นเลยนะ ^^"

"??" ผมค่อยๆลืมตาแล้วเงยหน้ามองเขาที่หันมายิ้มให้ผม "เฮ้ยย!" ผมรีบคลายกอดทันที

"ไม่ต้องเขินหรอกก ฉันยินดีให้กอด ^^"

"ถ้านายยังปั่นแบบเมื่อกี้อีก ฉันจะลงไปเดิน!"

"โอ๋ๆ~ ไม่ปั่นแล้วครับๆ 5555 ในที่สุดก็ยอมพูดออกมาสักทีนะ นั่งนิ่งอยู่ตั้งนาน"

"นี่นายแกล้งฉันหรอ?! - -*"

"ก็ถ้าไม่ทำอย่างนี้นายก็คงไม่พูด..เอ่อ..โวยใส่ฉันอย่างนี้หรอก จริงมะ? แต่ก็ยังดี อย่างน้อยก็จัดว่าพูดด้วยล่ะนะ ^^"  เขายิ้มกว้างพร้อมกับหันไปปั่นจักรยานต่อ

"ไอ้...บ้า...เอ้ยยย!!" ผมว่าแล้วต่อยหลังเขาไปอย่างแรง

อักกกกกก!! 







   11. 43 AM


"กรี๊ดดดดดดดดดดด!! ยูโตะคุงงงง เท่หห์จังเลยยย!"

"อ๊ายยยย! หล่อมากค่าาา"

"ใจจะละลายยย~"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!~~~"

"อะไรกันเนี่ยย?= =" ผมมองกลุ่มแฟนคลับของวงที่ยูโตะอยู่ พวกเธอกำลังกรี๊ดแล้วก็แห่กันมายืนดูวงของยูโตะที่อพยพกันมาซ้อมข้างล่างไม่ใช่บนห้องซ้อมของพวกเขา

"ฮึ่บ!" ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วมองยูโตะที่กำลังตีกลองอย่างมันส์ ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ทันใดนั้นผมก็นึกบางอย่างออก ก่อนที่ผมจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเขา 

ตุบ!! "อ๊ะ...ขอโทษนะคะ" ผมมองผู้หญิง 2-3 คนที่เบียดผมจนต้องเดินออกมาจากวงล้อมของแฟนคลับ

"-3- เพิ่งถ่ายได้แค่รูปเดียวเอง..." ผมก้มมองโทรศัพท์ที่มีรูปของเขาก่อนจะยิ้มออกมา นี่ผม...ชอบหมอนั่นมากจนถึงต้องทำขนาดนี้เลยหรอเนี่ย? 

"เพิ่งรู้ว่านายก็เป็นแฟนของวงนี้ด้วย?" 

"เอ๊ะ?! 0.0" ผมหันไปมองรุ่นพี่ยูยะที่มายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขากำลังก้มมองโทรศัพท์ของผมอยู่ "เฮ้ยยย!"

รุ่นพี่เงยหน้ามองวงของยูโตะก่อนจะพูดขึ้น "ชอบมือกลองหรอ?"

"0/////////0!! อะ...เอ่อ...เค้าเป็นเพื่อนสนิทของผมเองฮะ!! ไม่ได้ชอบสักหน่อย! ก็แค่ถ่ายรูปเพื่อนเล่นๆหน่า!"

"ดูนายร้อนตัวจังนะ" เขาหรี่ตามองผม

"-///- ดูรุ่นพี่ก็ชอบจับผิดผมนะ!"

"ฉันเปล่า ก็เห็นนายถ่ายรูปมือกลองคนนั้นน่ะ แถมบ่นว่าเพิ่งถ่ายได้แค่รูปเดียว?"

"นี่รุ่นพี่แอบดูผมหรอ?!"

"ฉันเปล่านะ ก็แค่ภาพมันเลี้ยวเบน"

"เลี้ยวเบน มันใช้กับเสียงนี่? - -*"

"เอ่อ.. -3- นั่นแหละๆ คือๆกัน"

"แก้ตัวไม่เนียนเลยน้าา 5555"

"ไอ้เด็กบ้านี่ - -*"

"555555" หลังจากหัวเราะเสร็จผมก็อมยิ้มกับท่าทีงอนๆของรุ่นพี่ "อย่างอนเลยนะ 0.<"

"เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจไม่ชวนไปหาไรกินซะดีไหมเนี่ย!"

"เอ๊ะ? ชวน? 0.0"

"ฉันไม่มีเพื่อนไปกินข้าวน่ะ เห็นนายพอดี ก็เลยกะว่าจะมาชวนไปด้วยกัน แต่นาย...คงไม่ว่างหรอกใช่ไหม?" รุ่นพี่ว่าพร้อมกับมองไปที่ยูโตะบนเวที

"0.0! ว่างสิ!" เรื่องอะไรผมจะให้ใครรู้ว่าผม...ชอบล่ะ..

"จริงนะ! ^^ ป่ะ! งั้นก็ไปกัน!" 

"อื้อ!" ผมเดินตามรุ่นพี่ไปที่โรงอาหาร 

'ไม่รู้เหมือนกันว่าไปสนิทกับรุ่นพี่จนถึงขั้นไปกินข้าวด้วยกันแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน?' ผมยิ้มแล้วมองไปที่รุ่นพี่






"โหวว แฟนคลับมาดูเพียบเลยน้าา" ยามะจังและจุนเดินไปหายูโตะที่กำลังเก็บของเข้าที่

"เป็นธรรมดา 5555" ยูโตะตอบกลับมา

"ไม่ค่อยหลงเลยนะเพื่อน 5555" จุนว่าพร้อมกับหัวเราะขึ้น

"อ้าว? ชี่ล่ะ?" ยูโตะมองหาไอ้ตัวเล็กของเขาไปรอบๆพร้อมกับถามขึ้น

"หายไปตั้งแต่ก่อนนายจะเริ่มซ้อมแล้วล่ะ -3- หมอนั่นชอบหายไปตลอดเลย!"ยามะจังว่าแล้วทำแก้มป่อง "หรือว่าที่หายไปแบบนี้บ่อยๆ เพราะว่า..มีแฟน?? 0.0"

"เอ๊ะ??! ถ้ามีพวกเราก็ต้องรู้สิ!" จุนพูด

"นั่นสิ! ถ้ามีฉัน...เอ่อ..พวกเราก็ต้องรู้!" ยูโตะที่เริ่มใจเต้นนิดๆเมื่อได้ยินคำพูดของยามะจังก็เริ่มคิดมากขึ้นมา

"เฮ้ยย! บางทีอาจจะอยู่ที่โรงอาหาร? งั้นพวกเราก็ไปที่นั่นกันเถอะ จะได้ไปกินข้าวด้วย" จุนเสนอ

"เออๆ ป่ะๆ" พวกเขาเดินไปที่โรงอาหาร ก่อนที่สายตาของพวกเขาจะไปหยุดอยู่ที่ผู้ชาย 2 คนที่กำลังนั่งกินข้าวด้วยกันที่โต๊ะตัวนึง

"แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหมวะ?! ชี่ไปกินข้าวกับรุ่นพี่ยูยะ?! -0-?!" จุนรีบโวยวายออกมาทันที แต่ผิดกับยูโตะและยามะจังที่ได้แต่อึ้งไป

        ใช่แล้วล่ะ..พวกเขาตกใจ แต่ตกใจคนละเรื่องกันเลย..
 
'หรือว่าที่หายไปแบบนี้บ่อยๆ เพราะว่า..มีแฟน??'  คำพูดของยามะจังแล่นเข้ามาในหัวของยูโตะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันทำให้ใจเขาเต้นแรงผิดปกติไปเลย  


"ยูยะ.." ยามะจังมองไปที่ร่างสูงเจ้าของชื่อที่เขาพูดออกมา ก่อนที่เขาจะนึกภาพอดีตสมัยที่เขาอยู่ม.ต้น

'ไม่จริงน่ะ...นั่นใช่นายจริงๆใช่ไหม?' เขาได้แต่คิดในใจพร้อมกับหัวใจที่กลับมาเต้นแรงเหมือนแต่ก่อนอีกครั้ง


( To be continue )



-----------------------------------------------------------------------

ขอโทษนะที่มาอัพช้าา พอดีเค้าขี้เกียจ 5555555 //ไม่ใช่ละ

มีเรียนซัมเมอร์น่ะ พอกลับบ้านมันก็เลยเหนื่อยๆ เลยไม่ได้อัพ แต่ก็จะพยายามมาอัพนะ!

ขอโทษจริงๆ Y__Y