ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไม่ได้ตั้งใจ ( I don't intended )
3 เดือนผ่านไป (ไวเกิน)
(Ryo's talk)
"เรียวววววว~" ผมหันไปมองทางต้นเสียงที่ดังมาจากข้างหลังของผม
"นายจะตะโกนทำไม ยูโตะ?= ="
"ก็กลัวนายไม่ได้ยินนี่><~" เขาวิ่งมาหาผม
"ได้ยินสิ-3-"
"ก็อยากเจอนี่><~"
'= = อยากเจอ?'
"อยากเจอใคร?"
"ก็นายไงล่ะ...ฉันน่ะวันนี้อยากให้เลิกเรียนเร็วๆเพราะว่าจะได้มาเจอนายแบบนี้ไงล่ะ><"
"= = ทำไมนายชอบพูดอะไรแบบนี้เนี่ย??"
"ก็คนมันคิดถึงไง~" เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูผม
"O.O"
'คิดถึง'
'คิดถึง'
'คิดถึง' ผมส่ายหัวหลายๆทีเพื่อที่จะไล่คำพูดซ้ำๆของยูโตะที่ดังอยู่ในสมองของผมออกไป
"อ่า..เรียว?"
"หืม? นายนี่มัน= = " ผมดึงจมูกเขาแรงๆ
"โอ๊ะๆๆ=x=" เขาโน้มตัวลงมาตามแรงดึงของผม
"ชอบพูดอะไรเลี่ยนๆอยู่เรื่อย= = น่ารำคาญจริงๆ= ="
"โอ้ย เรียว ปล่อยจมูกฉันเถอะTT"
"ก็ได้ๆ= =" ผมปล่อยจมูกเขา
"อ่า...นายดึงจมูกฉันกี่ครั้งแล้วเนี่ย?-3-" เขาเบ้ปากแล้วลูบจมูกตัวเอง
"ก็มันน่าดึงไหมเล่า? ก็เล่นพูดอะไรแบบนั้น..."
"ก็พูดจริง"
"นายอยากจะโดนดึงอีกทีใช่ไหม?= ="
"ไม่ๆๆ TT"
ฟิ้ว~ ผมมองตามรถจักรยานคันนึงที่ขี่ผ่านผมกับยูโตะไป
"0.0!" และสิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือคนที่ปั่นรถจักรยานนั้นคือโซล ส่วนคนที่ซ้อนท้ายคือ...ชี่
"นั่นมันไอ้โซลนี่... กับแฟนมันด้วย" ยูโตะพูดขึ้นมา
"งั้นหรอ...พวกนายอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่..."
"ก็ใช่สิ! นี่ๆ พูดถึงนะ โซลมันก็ได้แฟนน่ารักเป็นบ้าเลยนะ^^ เเต่ว่านะ แฟนโซลน่ะอยู่โรงเรียนเดียวกับนายด้วยใช่ไหมล่ะ? คงต้อง hot เหมือนกันนะเนี่ย เพราะเหมือนฉันจะได้ยินข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าที่เป็นหนึ่งในหนุ่ม hot ของโรงเรียนนายด้วยล่ะ..."
"งั้นหรอ..."
"ก็ใช่น่ะสิ เอ่อ...นายรู้จักไหมอ่า? เห็นว่ามีกัน 3 คนนะ...เอ่อ...มีใครบ้างนะ? " เขาว่าพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
"..."
"อ๋อๆ จำได้แล้วๆ...มี...เรย์...อืม...ไดกิ...แล้วก็..."
"เรียว...ใช่ไหม?" ผมค่อยๆหันไปมองหน้าเขา
"0.0!!"
"ใช่แล้วล่ะ...นั่นชี่...แฟนเก่าฉันเอง"
"ระ...เรียว ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่อง..."
"แล้วเจอกันนะ..." ผมรีบเดินออกมาจากเขา
"เรียว! เดี๋ยวก่อน!" ผมไม่ฟังเสียงของเขา ได้แต่เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้สิ...มันยังคงมีความรู้สึกเจ็บปวดอยู่...กับอดีตของความรักครั้งนั้น...
"เรียว!..." ร่างสูงมองร่างเล็กที่เดินหนีเขาไปด้วยความรู้สึกผิด... เขารู้ว่าเวลานี้ไม่ควรที่จะตามเรียวไป เพราะอาจจะเกิดการทะเลาะกันขึ้นมาได้... ตอนนี้ในใจของเขามีแต่อาการที่เต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลและความรู้สึกผิดปะปนกันอยู่
"เฮ้ย!! ยูโตะมันทำอะไรให้เรียวเดินหนีไปแบบนั้นวะนั่น?!" เรย์รีบพุ่งออกมาจากที่ซ่อนที่เขากำลังแอบซุ่มดูยูโตะกับเรียวอยู่ห่างๆ
"เรย์! นายจะออกไปทำไมเนี่ย?!" ไดกิรีบคว้าเรย์ให้เข้า้มาอยู่ที่เดิม
"ก็ดูสิ! ทำให้เรียวงอนขนาดนั้นน่ะ..."
"นายรู้ได้ไงว่าเรียวงอน? อาจจะไม่ได้งอนก็ได้" ไดกิหันมาถามเรย์ที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"ก็ดูจากอาการของเรียวไง!..." เรย์หันไปหาไดกิที่หันมาหาเรย์อยู่พอดี ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"เอ่อ.." ใบหน้าและแววตาที่ดูเรียบเฉยของไดกิที่กำลังมองเรย์อยู่นั้น ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันกลับทำให้เรย์ถึงกลับพูดไม่ออก
"..."
"0///0 นะ...นานเกินไปแล้ว.." ผลัก! ร่างเล็กผลักร่างสูงออกไปด้วยอาการเขินที่เข้าครอบงำแบบไม่รู้ตัว
"นายจะผลักฉันทำไมเเนี่ย?"
"ก็...ก็...ก็..."
"ก็อะไร?"
"ก็..ก็ฉันต้องรีบกลับบ้านไง!>///<" ร่างเล็กรีบลุกพรวดขึ้นแล้วเดินหนีร่างสูงออกไปทันที
"อ้าว?...อาการแบบนั้นมันเขินชัดๆเลย" ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วมองตามร่างเล็กที่เดินหนีเขาไปพลางยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
(Ryo's talk)
ครืด~ ครืด~
เสียงและแรงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ผมที่กำลังนอนอยู่บนเตียงต้องพลิกตัวกลับมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"ยูโตะ.... หมอนั่นจะโทรมาทำไม?" ผมตัดสินใจวางโทรศัพท์ลงแล้วปล่อยให้มันสั่นไปอย่างนั้น
ครืด~ ครืด~
"รีบๆวางไปซะที" ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้ แต่ก็ยังคงรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์
ครืด~ ครืด~
"ไม่ต้องโทรมาอีกแล้ว วางไปซะสิ"
ครืด~ ครืด~
"โธ่โว้ย!"
...
"เอ๊ะ?" ผมรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"ทำไม?...วางไปจริงๆซะแล้วหรอเนี่ย..." ผมก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์
"ชิ...จะง้อไม่จริงล่ะสิ..." ผมวางโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
ครืด~
"หืม? ข้อความ?" ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง
'ฉันขอโทษนะ เรียว...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่องนั้นเลยนะ่ เพราะฉันไม่รู้จริงๆว่าเป็นนาย แต่ว่าฉันก็เข้าใจความรู้สึกของนายนะว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน...อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันขอโทษจริงๆ
ยูโตะ '
"อันที่จริงก็....ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นหรอก..." ผมวางโทรศัพท์ลงก่อนที่ยิ้มขึ้นมานิดๆ
"หมอนั่น...คิดจะง้อเราจริงๆด้วยสินะ.." ร่างเล็กหลับตาแล้วนึกย้อนถึงข้อความในโทรศัพท์ที่เขาได้อ่านเมื่อกี้ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมานิดๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว
"ส่งข้อความไปแล้ว...จะได้อ่านหรือยังนะ?" ยูโตะที่กำลังนั่งมองโทรศัพท์ด้วยความกังวลอยู่ที่เตียงของเขานั้นพูดขึ้น แล้วเขาก็หันไปมองดวงจันทร์ผ่านหน้าต่างห้องนอน
"ขอให้นายยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้นายเศร้าหรือโกรธเลยนะ...เรียว..." ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความรู้สึกกังวลมากๆว่าคนบางคนที่ป่านนี้คงหลับไปแล้วนั้น...จะยังโกรธเขาอยู่...หรือเปล่านะ?
(Ryo's talk)
"เรียวววววว~" ผมหันไปมองทางต้นเสียงที่ดังมาจากข้างหลังของผม
"นายจะตะโกนทำไม ยูโตะ?= ="
"ก็กลัวนายไม่ได้ยินนี่><~" เขาวิ่งมาหาผม
"ได้ยินสิ-3-"
"ก็อยากเจอนี่><~"
'= = อยากเจอ?'
"อยากเจอใคร?"
"ก็นายไงล่ะ...ฉันน่ะวันนี้อยากให้เลิกเรียนเร็วๆเพราะว่าจะได้มาเจอนายแบบนี้ไงล่ะ><"
"= = ทำไมนายชอบพูดอะไรแบบนี้เนี่ย??"
"ก็คนมันคิดถึงไง~" เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูผม
"O.O"
'คิดถึง'
'คิดถึง'
'คิดถึง' ผมส่ายหัวหลายๆทีเพื่อที่จะไล่คำพูดซ้ำๆของยูโตะที่ดังอยู่ในสมองของผมออกไป
"อ่า..เรียว?"
"หืม? นายนี่มัน= = " ผมดึงจมูกเขาแรงๆ
"โอ๊ะๆๆ=x=" เขาโน้มตัวลงมาตามแรงดึงของผม
"ชอบพูดอะไรเลี่ยนๆอยู่เรื่อย= = น่ารำคาญจริงๆ= ="
"โอ้ย เรียว ปล่อยจมูกฉันเถอะTT"
"ก็ได้ๆ= =" ผมปล่อยจมูกเขา
"อ่า...นายดึงจมูกฉันกี่ครั้งแล้วเนี่ย?-3-" เขาเบ้ปากแล้วลูบจมูกตัวเอง
"ก็มันน่าดึงไหมเล่า? ก็เล่นพูดอะไรแบบนั้น..."
"ก็พูดจริง"
"นายอยากจะโดนดึงอีกทีใช่ไหม?= ="
"ไม่ๆๆ TT"
ฟิ้ว~ ผมมองตามรถจักรยานคันนึงที่ขี่ผ่านผมกับยูโตะไป
"0.0!" และสิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือคนที่ปั่นรถจักรยานนั้นคือโซล ส่วนคนที่ซ้อนท้ายคือ...ชี่
"นั่นมันไอ้โซลนี่... กับแฟนมันด้วย" ยูโตะพูดขึ้นมา
"งั้นหรอ...พวกนายอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่..."
"ก็ใช่สิ! นี่ๆ พูดถึงนะ โซลมันก็ได้แฟนน่ารักเป็นบ้าเลยนะ^^ เเต่ว่านะ แฟนโซลน่ะอยู่โรงเรียนเดียวกับนายด้วยใช่ไหมล่ะ? คงต้อง hot เหมือนกันนะเนี่ย เพราะเหมือนฉันจะได้ยินข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าที่เป็นหนึ่งในหนุ่ม hot ของโรงเรียนนายด้วยล่ะ..."
"งั้นหรอ..."
"ก็ใช่น่ะสิ เอ่อ...นายรู้จักไหมอ่า? เห็นว่ามีกัน 3 คนนะ...เอ่อ...มีใครบ้างนะ? " เขาว่าพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
"..."
"อ๋อๆ จำได้แล้วๆ...มี...เรย์...อืม...ไดกิ...แล้วก็..."
"เรียว...ใช่ไหม?" ผมค่อยๆหันไปมองหน้าเขา
"0.0!!"
"ใช่แล้วล่ะ...นั่นชี่...แฟนเก่าฉันเอง"
"ระ...เรียว ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่อง..."
"แล้วเจอกันนะ..." ผมรีบเดินออกมาจากเขา
"เรียว! เดี๋ยวก่อน!" ผมไม่ฟังเสียงของเขา ได้แต่เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้สิ...มันยังคงมีความรู้สึกเจ็บปวดอยู่...กับอดีตของความรักครั้งนั้น...
"เรียว!..." ร่างสูงมองร่างเล็กที่เดินหนีเขาไปด้วยความรู้สึกผิด... เขารู้ว่าเวลานี้ไม่ควรที่จะตามเรียวไป เพราะอาจจะเกิดการทะเลาะกันขึ้นมาได้... ตอนนี้ในใจของเขามีแต่อาการที่เต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลและความรู้สึกผิดปะปนกันอยู่
"เฮ้ย!! ยูโตะมันทำอะไรให้เรียวเดินหนีไปแบบนั้นวะนั่น?!" เรย์รีบพุ่งออกมาจากที่ซ่อนที่เขากำลังแอบซุ่มดูยูโตะกับเรียวอยู่ห่างๆ
"เรย์! นายจะออกไปทำไมเนี่ย?!" ไดกิรีบคว้าเรย์ให้เข้า้มาอยู่ที่เดิม
"ก็ดูสิ! ทำให้เรียวงอนขนาดนั้นน่ะ..."
"นายรู้ได้ไงว่าเรียวงอน? อาจจะไม่ได้งอนก็ได้" ไดกิหันมาถามเรย์ที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"ก็ดูจากอาการของเรียวไง!..." เรย์หันไปหาไดกิที่หันมาหาเรย์อยู่พอดี ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"เอ่อ.." ใบหน้าและแววตาที่ดูเรียบเฉยของไดกิที่กำลังมองเรย์อยู่นั้น ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันกลับทำให้เรย์ถึงกลับพูดไม่ออก
"..."
"0///0 นะ...นานเกินไปแล้ว.." ผลัก! ร่างเล็กผลักร่างสูงออกไปด้วยอาการเขินที่เข้าครอบงำแบบไม่รู้ตัว
"นายจะผลักฉันทำไมเเนี่ย?"
"ก็...ก็...ก็..."
"ก็อะไร?"
"ก็..ก็ฉันต้องรีบกลับบ้านไง!>///<" ร่างเล็กรีบลุกพรวดขึ้นแล้วเดินหนีร่างสูงออกไปทันที
"อ้าว?...อาการแบบนั้นมันเขินชัดๆเลย" ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วมองตามร่างเล็กที่เดินหนีเขาไปพลางยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
(Ryo's talk)
ครืด~ ครืด~
เสียงและแรงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ผมที่กำลังนอนอยู่บนเตียงต้องพลิกตัวกลับมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"ยูโตะ.... หมอนั่นจะโทรมาทำไม?" ผมตัดสินใจวางโทรศัพท์ลงแล้วปล่อยให้มันสั่นไปอย่างนั้น
ครืด~ ครืด~
"รีบๆวางไปซะที" ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้ แต่ก็ยังคงรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์
ครืด~ ครืด~
"ไม่ต้องโทรมาอีกแล้ว วางไปซะสิ"
ครืด~ ครืด~
"โธ่โว้ย!"
...
"เอ๊ะ?" ผมรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"ทำไม?...วางไปจริงๆซะแล้วหรอเนี่ย..." ผมก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์
"ชิ...จะง้อไม่จริงล่ะสิ..." ผมวางโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
ครืด~
"หืม? ข้อความ?" ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง
'ฉันขอโทษนะ เรียว...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่องนั้นเลยนะ่ เพราะฉันไม่รู้จริงๆว่าเป็นนาย แต่ว่าฉันก็เข้าใจความรู้สึกของนายนะว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน...อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันขอโทษจริงๆ
ยูโตะ '
"อันที่จริงก็....ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นหรอก..." ผมวางโทรศัพท์ลงก่อนที่ยิ้มขึ้นมานิดๆ
"หมอนั่น...คิดจะง้อเราจริงๆด้วยสินะ.." ร่างเล็กหลับตาแล้วนึกย้อนถึงข้อความในโทรศัพท์ที่เขาได้อ่านเมื่อกี้ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมานิดๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว
"ส่งข้อความไปแล้ว...จะได้อ่านหรือยังนะ?" ยูโตะที่กำลังนั่งมองโทรศัพท์ด้วยความกังวลอยู่ที่เตียงของเขานั้นพูดขึ้น แล้วเขาก็หันไปมองดวงจันทร์ผ่านหน้าต่างห้องนอน
"ขอให้นายยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้นายเศร้าหรือโกรธเลยนะ...เรียว..." ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความรู้สึกกังวลมากๆว่าคนบางคนที่ป่านนี้คงหลับไปแล้วนั้น...จะยังโกรธเขาอยู่...หรือเปล่านะ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น