ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ชอบนาย.. ( Like you )
บ้านจิเน็น
"โหวววว นายรู้ไหม? โซบะแห้งๆที่นายทำเนี่ยอร่อยสุดไปๆเลยล่ะ" ยูโตะที่กำลังโซ้ยโซบะแห้งที่ผมเป็นคนทำอยู่นั้นรีบพูดขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่หมด
"= = จะมายอกันใช่ไหม? ฉันรู้หน่าว่านายมาบ้านฉันเพื่อที่จะให้ฉันติวหนังสือให้น่ะ" ผมนั่งเท้าคางมองเขา
"อ้าวว ก็ใช่น่ะสิ ซูดๆๆ" เขารีบเขมือบเส้นโซบะอย่างคนอดข้าวมา 7 วัน
"สรุปนายจะมากินหรือมาติว ฮะ?= ="
"ทั้งสองอย่างอ่ะแหละ นายก็อ่านๆคร่าวๆไปก่อนสิ"
"ให้ตายสิ นี่มันวันเสาร์นะเฟ้ยยย ทำไมฉันจะต้องมาติวให้นายยย? = ="
"อ่านๆไปเหอะ เดี๋ยวฉันกินเสร็จจะให้นายติว"
"เออๆ" ผมว่าพร้อมกับก้มลงอ่านหนังสือตามที่เขาบอก
"เฮ้ยย มันอร่อยจริงๆนะ!"
"= = อร่อยก็อร่อยสิ ฉันจะอ่านหนังสือ!"
"ก็แค่อยากกินอีก..." ผมเงยหน้ามองเขาที่มองผมอย่างอ้ิอนๆ
'อะไรของมัน?= ='
"พรุ่งนี้..เห็นนายบอกว่าต้องไปซ้อมดนตรีทั้งวันเลยนี่? วันอาทิตย์ซะด้วย"
"อ๊ะ ใช่ๆ ทำไมหรอ?"
"ฉันทำโซบะไปให้เป็นข้าวกลางวันไหมล่ะ?"
"จริงอ่ะ!! 0.0"
"ก็จริงอ่ะดิ -3-"
"เย้~~ นายใจดีจังเลยยยยย" ว่าแล้วเขาก็เข้ามากอดผม
"0///0!" อยู่ๆใจผมก็เต้นแรงขึ้นอีก ก่อนที่ผมจะแอบมองหน้าเขาที่กำลังดีใจอยู่
'ไม่นะ...ความรู้สึกแบบนี้...' ผมมองเขาแล้วนึกในใจ
"แล้วพรุ่งนี้นายจะไปกับฉันเลยหรอ? ฉันไปแต่เช้านะ?"
"อ๋อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเอาไปให้นายที่โรงเรียนเองก็ได้ อยากปั่นจักรยานมานานแล้ว ><"
"เอางั้นก็ได้ ฉันไม่เกรงใจล่ะ"
หมับ! เขาว่าพร้อมกับจับหัวผมแล้วยีแรงๆ
"อ๊ากกก= = ไอ้บ้า!!" ผมรีบลุกขึ้นยืนแล้วเอาสมุดฟาดเขา
"เฮ้ยย!! ใจเย็นนน 55555"
วันต่อมา
โรงเรียนโทโมเอดะ
(Yuto's talk)
ผมมาโรงเีรียนแต่เช้าเพราะต้องรีบมาซ้อมดนตรี แต่ก็ดีใจนะ ที่วันนี้ไอ้ตัวเล็กมันจะทำโซบะมาให้ โซบะที่ชี่ทำน่ะ อร่อยจริงๆล่ะ ไม่รู้ว่าชี่คิดยังไงถึงเอ่ยปากจะเอามาส่งให้ผม แต่ก็อ่ะนะ จะได้กินของอร่อยทั้งทีก็ดีใจเป็นธรรมดา
แอ๊ด~ ผมที่ตอนนี้เป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องซ้อมหันไปมองประตูที่ถูกเปิดออก
'มากันแล้วหรอ? มาช้ากันจังนะ= =' ผมคิดในใจแล้วหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ คิดว่าจะเป็นเพื่อนในวงที่ต้องมาซ้อมดนตรีด้วยกัน แต่กลับไม่ใช่ ก็คนที่ยืนอยู่ตอนนี้น่ะ คือที่รักผมยังไงล่ะ><~
"ยามะจัง~" ผมเอ่ยปากเรียกชื่อเขาแบบน่ารักๆ เพราะเวลาอยู่กันแค่สองคนผมก็จะเรียกเขาอย่างนั้นล่ะนะ "นายมาทำอะไรเนี่ย? ^^"
"ก็มาหายูโตะน่ะสิ ได้ข่าวว่าวันนี้มาซ้อม^^" เขาเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่
"อ้าว 555 ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก" ผมยื่นมือขึ้นไปหยิกแก้มเขาเบาๆ
"0.< ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็ได้เจอกันแล้วนี่" ผมมองยามะจังที่กำลังส่งยิ้มที่น่ารักมากๆมาให้ผม ให้ตายสิ...ยิ้มนั้นน่ะมันทำให้ผมแทบคลั่งตาย คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย
หมับ! ผมดึงเขาให้ลงมานั่งตักผม
"เหวอ! นายทำอะไรเนี่ย?" เขาตีที่อกผมเบาๆแล้วอมยิ้มแบบเขินๆ
"จะให้ทำไรล่ะครับ ที่รัก?~" ผมยิ้มแล้วแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา
"เฮ้ยยย อย่าา!" แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด มือเรียวเล็กของเขาก็ทำหน้าที่ดันหน้าผมไม่ให้เข้าไปใกล้ทันที
"อะไรกันอ่าา อย่าเล่นตัวสิ 5555" ผมว่าพลางกอดเอวเขาไว้
'ให้ตายสิ ยิ่งเวลาโดนแกล้งก็ยิ่งน่ารัก' ผมยิ้มแล้วคิดในใจ
"มะ..มองอะไรเล่า? -////-" เขามองผมแล้วถามแบบงอนๆ
"มองคนสวย~"
"บ้า! -///-" เขาทุบอกผม
"อัก! -3- อย่างนี้ต้องลงโทษ" ผมจับแก้มนุ่มของเขาไว้ก่อนจะมองเขายิ้มๆ
"จะ..จะทำอะไร? 0////0"
"เดี๋ยวก็รู้~" ผมยิ้มให้เขาก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากของผมเข้ากับริมฝีปากของเขาช้าๆ ขณะนั้นเองมือเล็กของเขาที่ดันอกผมไว้ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปกอดคอผมแทน
(Yuri's talk)
"จะอร่อยเหมือนเดิมไหมเนี่ย?" ผมมองถุงที่ใส่กล่องข้าวเอาไว้ข้างในขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียน "ถ้าไม่อร่อยล่ะ..หมอนั่นก็คงไม่ให้เราทำให้อีกแน่ๆ.. ไม่สิๆ ต้องอร่อย! -3-" ผมเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้องซ้อม
"มารึยังนะ?" ผมจึงเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วชะเง้อมองหายูโตะผ่านกระจกบนประตูห้องซ้อมเหมือนที่เคยทำประจำเวลามารอเขา
"0.0!" และภาพที่ผมเห็นก็เกือบจะทำให้ผมทำกล่องข้าวที่อยู่ในมือหล่น
ภาพยูโตะที่กำลังจูบกับยามะจัง...
"มะ..ไม่จริง.." ผมรีบเลิกเขย่งก่อนจะถอยออกไปข้างหลัง มือไม้สั่นไปหมด หัวใจก็เต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา
'ทะ..ทำไมนะ? ทำไมถึงได้เจ็บปวดหัวใจมากขนาดนี้...' ผมส่ายหน้าไปมาพร้อมกับรู้สึกร้อนๆที่ดวงตาทั้งสองข้าง
"เขาคงไม่อยากกินแล้วมั้ง.." ผมทำท่าจะเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงัก ก่อนที่สมองมันจะสั่งการให้ผมเอาถุงที่ใส่กล่องข้าวไปแขวนไว้ที่ลูกบิดประตูห้องซ้อม ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น
ตุบ!! ทันทีที่ผมวิ่งออกมานอกตึกเรียนตึกนั้น ผมก็ชนเข้ากับใครบางคน
"อ้าว? จิเน็น? นายมาทำอะไรที่...0.0! นายร้องไห้นี่! เป็นอะไรหรอ?!"
"มะ..ไม่เป็นไร..." ผมบอกเพื่อนของยูโตะที่อยู่วงเดียวกันกับเขา "ขอโทษนะที่ชน ฉันขอตัวก่อนนะ..." ผมรีบก้มหน้าแล้ววิ่งไปที่รถจักรยานก่อนจะปั่นมันออกไปทันที
(Yuto's talk)
"เฮ้ยย! ใครทำคนน่ารักๆอย่างนั้นร้องไห้ได้วะ?!" ผมที่กำลังนั่งคุยกับยามะจังรีบหันไปมองเพื่อนในวงของผมคนนึงที่เดินเข้ามาพร้อมกับบ่นเสียงดัง
"อะไรของแกวะ? -3- มาก็สาย" ผมถามเขา
"ก็จิเน็นเพื่อนนายไง เมื่อกี้นี้วิ่งมาชนฉันอ่ะ"
"เอ๊ะ?! ชี่มาแล้วหรอ?! ทำไมฉันไม่เห็น?!"
"เพิ่งกลับไปเมือกี้นี่เอง ยิ่งไปกว่านั้นเห็นจิเน็นร้องไห้ด้วยนะ แล้วก็รีบปั่นจักรยานออกไปเลย"
"ร้องไห้?!" ผมรู้สึกในเต้นไม่เป็นจังหวะเลยเมื่อได้ยินว่าไอ้ตัวเล็กมันร้องไห้เนี่ย
"ชี่เป็นอะไร?!" ยามะจังที่นั่งอยู่ข้างๆผมรีบถามขึ้น
"ไม่รู้อ่ะ ฉันถามก็บอกว่าไม่เป็นไร แล้วนี่...กล่องข้าวใครเนี่ย เห็นแขวนไว้หน้าประตู" ผมรับกล่องข้าวที่เพื่อนยื่นก่อนจะเปิดดู
"โซบะ! 0.0"
"ของใครกัน?" ยามะจังถาม
"ชี่บอกจะเอามาให้ฉันน่ะ"
'ไอ้ตัวเล็ก..ทำไมไ่ม่เอาเข้ามาให้เราล่ะ? แล้วทำไมถึงร้องไห้?' ผมได้แต่คิดคำถามเหล่านี้วนไปวนมาเรื่อยๆ รู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
"จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ?" ผมมองโซบะแล้วพูดออกมา รู้สึกใจยังคงเต้นแรงอยู่อย่างนั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องคิดมากเรื่องหมอนั่นขนาดนี้
ร่างเล็กกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่เขาชอบมากับเพื่อนสนิทของเขาเป็นประจำ นัยน์ตาทีดูหมองเศร้ารวมกับน้ำใสๆที่ไหลจากดวงตาทั้งสองข้างที่ไหลลงมาอาบแก้มใสๆบ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังเสียใจมากแค่ไหน
"มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ยูริ มันต้องไม่ใช่.." เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับบอกตัวเอง ก่อนจะเขาจะร้องไห้ออกมาอีก เพื่อกำลังพยายามปฎิเสธควาามจริงแต่หัวใจที่กำลังเจ็บปวดกับภาพที่เพิ่งเห็นมาก็ยิ่งตอกย้ำว่า... เขาน่ะชอบยูโตะจริงๆ
(To be continue)
"โหวววว นายรู้ไหม? โซบะแห้งๆที่นายทำเนี่ยอร่อยสุดไปๆเลยล่ะ" ยูโตะที่กำลังโซ้ยโซบะแห้งที่ผมเป็นคนทำอยู่นั้นรีบพูดขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่หมด
"= = จะมายอกันใช่ไหม? ฉันรู้หน่าว่านายมาบ้านฉันเพื่อที่จะให้ฉันติวหนังสือให้น่ะ" ผมนั่งเท้าคางมองเขา
"อ้าวว ก็ใช่น่ะสิ ซูดๆๆ" เขารีบเขมือบเส้นโซบะอย่างคนอดข้าวมา 7 วัน
"สรุปนายจะมากินหรือมาติว ฮะ?= ="
"ทั้งสองอย่างอ่ะแหละ นายก็อ่านๆคร่าวๆไปก่อนสิ"
"ให้ตายสิ นี่มันวันเสาร์นะเฟ้ยยย ทำไมฉันจะต้องมาติวให้นายยย? = ="
"อ่านๆไปเหอะ เดี๋ยวฉันกินเสร็จจะให้นายติว"
"เออๆ" ผมว่าพร้อมกับก้มลงอ่านหนังสือตามที่เขาบอก
"เฮ้ยย มันอร่อยจริงๆนะ!"
"= = อร่อยก็อร่อยสิ ฉันจะอ่านหนังสือ!"
"ก็แค่อยากกินอีก..." ผมเงยหน้ามองเขาที่มองผมอย่างอ้ิอนๆ
'อะไรของมัน?= ='
"พรุ่งนี้..เห็นนายบอกว่าต้องไปซ้อมดนตรีทั้งวันเลยนี่? วันอาทิตย์ซะด้วย"
"อ๊ะ ใช่ๆ ทำไมหรอ?"
"ฉันทำโซบะไปให้เป็นข้าวกลางวันไหมล่ะ?"
"จริงอ่ะ!! 0.0"
"ก็จริงอ่ะดิ -3-"
"เย้~~ นายใจดีจังเลยยยยย" ว่าแล้วเขาก็เข้ามากอดผม
"0///0!" อยู่ๆใจผมก็เต้นแรงขึ้นอีก ก่อนที่ผมจะแอบมองหน้าเขาที่กำลังดีใจอยู่
'ไม่นะ...ความรู้สึกแบบนี้...' ผมมองเขาแล้วนึกในใจ
"แล้วพรุ่งนี้นายจะไปกับฉันเลยหรอ? ฉันไปแต่เช้านะ?"
"อ๋อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเอาไปให้นายที่โรงเรียนเองก็ได้ อยากปั่นจักรยานมานานแล้ว ><"
"เอางั้นก็ได้ ฉันไม่เกรงใจล่ะ"
หมับ! เขาว่าพร้อมกับจับหัวผมแล้วยีแรงๆ
"อ๊ากกก= = ไอ้บ้า!!" ผมรีบลุกขึ้นยืนแล้วเอาสมุดฟาดเขา
"เฮ้ยย!! ใจเย็นนน 55555"
วันต่อมา
โรงเรียนโทโมเอดะ
(Yuto's talk)
ผมมาโรงเีรียนแต่เช้าเพราะต้องรีบมาซ้อมดนตรี แต่ก็ดีใจนะ ที่วันนี้ไอ้ตัวเล็กมันจะทำโซบะมาให้ โซบะที่ชี่ทำน่ะ อร่อยจริงๆล่ะ ไม่รู้ว่าชี่คิดยังไงถึงเอ่ยปากจะเอามาส่งให้ผม แต่ก็อ่ะนะ จะได้กินของอร่อยทั้งทีก็ดีใจเป็นธรรมดา
แอ๊ด~ ผมที่ตอนนี้เป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องซ้อมหันไปมองประตูที่ถูกเปิดออก
'มากันแล้วหรอ? มาช้ากันจังนะ= =' ผมคิดในใจแล้วหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ คิดว่าจะเป็นเพื่อนในวงที่ต้องมาซ้อมดนตรีด้วยกัน แต่กลับไม่ใช่ ก็คนที่ยืนอยู่ตอนนี้น่ะ คือที่รักผมยังไงล่ะ><~
"ยามะจัง~" ผมเอ่ยปากเรียกชื่อเขาแบบน่ารักๆ เพราะเวลาอยู่กันแค่สองคนผมก็จะเรียกเขาอย่างนั้นล่ะนะ "นายมาทำอะไรเนี่ย? ^^"
"ก็มาหายูโตะน่ะสิ ได้ข่าวว่าวันนี้มาซ้อม^^" เขาเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่
"อ้าว 555 ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก" ผมยื่นมือขึ้นไปหยิกแก้มเขาเบาๆ
"0.< ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็ได้เจอกันแล้วนี่" ผมมองยามะจังที่กำลังส่งยิ้มที่น่ารักมากๆมาให้ผม ให้ตายสิ...ยิ้มนั้นน่ะมันทำให้ผมแทบคลั่งตาย คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย
หมับ! ผมดึงเขาให้ลงมานั่งตักผม
"เหวอ! นายทำอะไรเนี่ย?" เขาตีที่อกผมเบาๆแล้วอมยิ้มแบบเขินๆ
"จะให้ทำไรล่ะครับ ที่รัก?~" ผมยิ้มแล้วแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา
"เฮ้ยยย อย่าา!" แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด มือเรียวเล็กของเขาก็ทำหน้าที่ดันหน้าผมไม่ให้เข้าไปใกล้ทันที
"อะไรกันอ่าา อย่าเล่นตัวสิ 5555" ผมว่าพลางกอดเอวเขาไว้
'ให้ตายสิ ยิ่งเวลาโดนแกล้งก็ยิ่งน่ารัก' ผมยิ้มแล้วคิดในใจ
"มะ..มองอะไรเล่า? -////-" เขามองผมแล้วถามแบบงอนๆ
"มองคนสวย~"
"บ้า! -///-" เขาทุบอกผม
"อัก! -3- อย่างนี้ต้องลงโทษ" ผมจับแก้มนุ่มของเขาไว้ก่อนจะมองเขายิ้มๆ
"จะ..จะทำอะไร? 0////0"
"เดี๋ยวก็รู้~" ผมยิ้มให้เขาก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากของผมเข้ากับริมฝีปากของเขาช้าๆ ขณะนั้นเองมือเล็กของเขาที่ดันอกผมไว้ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปกอดคอผมแทน
(Yuri's talk)
"จะอร่อยเหมือนเดิมไหมเนี่ย?" ผมมองถุงที่ใส่กล่องข้าวเอาไว้ข้างในขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียน "ถ้าไม่อร่อยล่ะ..หมอนั่นก็คงไม่ให้เราทำให้อีกแน่ๆ.. ไม่สิๆ ต้องอร่อย! -3-" ผมเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้องซ้อม
"มารึยังนะ?" ผมจึงเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วชะเง้อมองหายูโตะผ่านกระจกบนประตูห้องซ้อมเหมือนที่เคยทำประจำเวลามารอเขา
"0.0!" และภาพที่ผมเห็นก็เกือบจะทำให้ผมทำกล่องข้าวที่อยู่ในมือหล่น
ภาพยูโตะที่กำลังจูบกับยามะจัง...
"มะ..ไม่จริง.." ผมรีบเลิกเขย่งก่อนจะถอยออกไปข้างหลัง มือไม้สั่นไปหมด หัวใจก็เต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา
'ทะ..ทำไมนะ? ทำไมถึงได้เจ็บปวดหัวใจมากขนาดนี้...' ผมส่ายหน้าไปมาพร้อมกับรู้สึกร้อนๆที่ดวงตาทั้งสองข้าง
"เขาคงไม่อยากกินแล้วมั้ง.." ผมทำท่าจะเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงัก ก่อนที่สมองมันจะสั่งการให้ผมเอาถุงที่ใส่กล่องข้าวไปแขวนไว้ที่ลูกบิดประตูห้องซ้อม ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น
ตุบ!! ทันทีที่ผมวิ่งออกมานอกตึกเรียนตึกนั้น ผมก็ชนเข้ากับใครบางคน
"อ้าว? จิเน็น? นายมาทำอะไรที่...0.0! นายร้องไห้นี่! เป็นอะไรหรอ?!"
"มะ..ไม่เป็นไร..." ผมบอกเพื่อนของยูโตะที่อยู่วงเดียวกันกับเขา "ขอโทษนะที่ชน ฉันขอตัวก่อนนะ..." ผมรีบก้มหน้าแล้ววิ่งไปที่รถจักรยานก่อนจะปั่นมันออกไปทันที
(Yuto's talk)
"เฮ้ยย! ใครทำคนน่ารักๆอย่างนั้นร้องไห้ได้วะ?!" ผมที่กำลังนั่งคุยกับยามะจังรีบหันไปมองเพื่อนในวงของผมคนนึงที่เดินเข้ามาพร้อมกับบ่นเสียงดัง
"อะไรของแกวะ? -3- มาก็สาย" ผมถามเขา
"ก็จิเน็นเพื่อนนายไง เมื่อกี้นี้วิ่งมาชนฉันอ่ะ"
"เอ๊ะ?! ชี่มาแล้วหรอ?! ทำไมฉันไม่เห็น?!"
"เพิ่งกลับไปเมือกี้นี่เอง ยิ่งไปกว่านั้นเห็นจิเน็นร้องไห้ด้วยนะ แล้วก็รีบปั่นจักรยานออกไปเลย"
"ร้องไห้?!" ผมรู้สึกในเต้นไม่เป็นจังหวะเลยเมื่อได้ยินว่าไอ้ตัวเล็กมันร้องไห้เนี่ย
"ชี่เป็นอะไร?!" ยามะจังที่นั่งอยู่ข้างๆผมรีบถามขึ้น
"ไม่รู้อ่ะ ฉันถามก็บอกว่าไม่เป็นไร แล้วนี่...กล่องข้าวใครเนี่ย เห็นแขวนไว้หน้าประตู" ผมรับกล่องข้าวที่เพื่อนยื่นก่อนจะเปิดดู
"โซบะ! 0.0"
"ของใครกัน?" ยามะจังถาม
"ชี่บอกจะเอามาให้ฉันน่ะ"
'ไอ้ตัวเล็ก..ทำไมไ่ม่เอาเข้ามาให้เราล่ะ? แล้วทำไมถึงร้องไห้?' ผมได้แต่คิดคำถามเหล่านี้วนไปวนมาเรื่อยๆ รู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
"จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ?" ผมมองโซบะแล้วพูดออกมา รู้สึกใจยังคงเต้นแรงอยู่อย่างนั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องคิดมากเรื่องหมอนั่นขนาดนี้
ร่างเล็กกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่เขาชอบมากับเพื่อนสนิทของเขาเป็นประจำ นัยน์ตาทีดูหมองเศร้ารวมกับน้ำใสๆที่ไหลจากดวงตาทั้งสองข้างที่ไหลลงมาอาบแก้มใสๆบ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังเสียใจมากแค่ไหน
"มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ยูริ มันต้องไม่ใช่.." เขาส่ายหน้าไปมาพร้อมกับบอกตัวเอง ก่อนจะเขาจะร้องไห้ออกมาอีก เพื่อกำลังพยายามปฎิเสธควาามจริงแต่หัวใจที่กำลังเจ็บปวดกับภาพที่เพิ่งเห็นมาก็ยิ่งตอกย้ำว่า... เขาน่ะชอบยูโตะจริงๆ
(To be continue)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น