Fic NakaYama (Hey Say Jump) รักครั้งนี้...มีพลิกล็อค!

ลำดับตอนที่ #7 : ความรู้สึกแปลกๆ? ( Feel weird? )

2 อาทิตย์ผ่านไป~



"ยินดีต้อนรับกลับนะคะ^^  เรียว~~~"

"พวกเราคิดถึงเรียวมากๆเลยน้า~"

"ใครกันที่ทำเรียว ฉันจะทำให้มันเจ็บมากกว่าเรียวเป็น 100 เท่า 1000 เท่า!!"  ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในรั้วโรงเรียน สาวๆก็เข้ามารุมล้อมผมทันที

"เอ่อ...ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะคับ..." ผมพูดตอบพลางพยายามฝ่าพวกเธอออกมาให้ได้

"ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยอ่า~"

"เรียวต้องร่าเริงแบบแต่ก่อนสิ"

"แต่นี่ก็เท่ดีนะ><"

"กรี๊ด!!!!~"  

"=0=!!"  ผมรีบเอามือปิดหูทันทีที่อยู่ๆพวกเธอก็กรี๊ดขึ้นมา 'ให้ตายสิ ฝ่าออกไปไม่ได้เลย...' ผมพูดในใจ 

"จุ๊ๆ! ไม่เอาหน่า..สาวๆ เดี๋ยวเรียวก็เป็นลมไปหรอก..." ผมมองเรย์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆของเขาที่ส่งไปรอบๆราวกับกำลัง...หว่านข้า
เอ้ย! ไม่ใช่ หว่านเสน่ห์-,-

"อ่า...เรียว ยินดีต้อนรับกลับโรงเรียนน้า><" เขาว่าพร้อมเอื้อมมือมาตบไหล่ผม

"อืม"

"นี่ๆ ระวังหน่อยสิ อยู่ในที่คนเยอะๆแบบนี้ เดี๋ยวจะหมดแรงเป็นลมเอาได้นะ..." เขาเขย่งขึ้นมากระซิบผม

"อะไร?= = ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ ไม่เป็นอย่างนั้นหรอก"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...แต่ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นขึ้นมาจริงๆ คงไม่มี...เอ๊ะ? ใครน้่้าๆ...อ๋อ...พ่อหนุ่มสุดเท่คนนั้น..ฉันหมายถึงยูโตะน่ะ เขาคงไม่มาช่วยประคองนายแบบวันนั้นหรอกนะ..." หลังจากกระซิบเสร็จเขาก็ยิ้มให้ผมอย่างกวนๆ

"= =!! เรย์!"

"อารายยยย ^^" เขาลากเสียงยาวๆ

"โธ่โว้ย!= =" ผมรีบเดินออกมาจากเขาและสาวๆพวกนั้นโดยด่วน

"โย่ว~ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ? ได้กลับมาโรงเรียนวันแรกก็ควรจะยิ้มหน่อยสิ" ผมหันไปมองไดกิที่เดินเข้ามาหาผม

"ช่างเถอะ"

"เฮ้อ...เอ่อ...แล้วเรย์ล่ะ?"

"อยู่ข้างหลังน่ะ" ผมชี้ไปที่กลุ่มสาวๆที่ผมเดินหนีออกมาเมื่อกี้นี้

"หมอนั่นกวนนายใช่ไหมเนี่ย?" ไดกิหัวเราะออกมานิดๆ

"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย= = ตั้งแต่วันที่พวกนายไปเจอฉันที่ร้านหนังสือ หมอนั่นก็เอาแต่แซวฉันถึงเรื่องนายยูโตะตลอดเลย= ="

"ก็มันน่าแซวไม่ใช่หรอไง?"

"ไดกิ!= = "

"ถ้าไม่มีอะไร แล้วนายจะโมโหไปเพื่ออะไรเนี่ย?" 

"ก็..ก็..." ผมนึกคำที่จะเถียงไดกิไม่ออก 'นั่นสินะ จะโมโหไปเพื่ออะไร? แต่พอได้ยินที่ีเรย์แซวเรื่องนี้ทีไรมันก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก'

"นั่นไง เถียงไม่ออกล่ะสิ"

"นายไม่ต้องทำมาเป็นรู้ดีเลย= = เออใช่..ว่าแต่วันนั้นนายหาตัวฉันเจอได้ไงเนี่ย?"

"วันไหนอ่ะ?"

"ก็...ที่ร้านหนังสือนั่นไงล่ะ-///-"

"อ๋อ ก็ฉันไปถามแม่นาย แล้วท่านก็บอกว่านายไปที่ร้านหนังสือ Shiawase แล้วร้านนั้นฉันก็เคยไปแต่ก็นานแล้วล่ะ ซึ่งการที่จะตามหาร้านนั้นน่ะ มันก็ไม่เกินความสามารถของฉันหรอกนะ"

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง" ผมพยักหน้า

"ว่าแต่ ทำไมนายถึงยอมให้ยูโตะเขาจับตัวเอาง่ายๆอ่ะ?"

"= =!เฮ้อ...ฉันไม่น่าให้พวกนายทำความรู้จักกับหมอนั่นเลยยยย...."

"ตอบมาสิ"

"เอ่อก็..."

"ถ้าไม่ตอบ ฉันจะเข้าใจว่านายชอบเขาก็เลยยอมให้เขาจับตัวนะ^^"

'เฮือก!!=0='

"ไม่ใช่นะโว้ย!= ="  ผมตะโกนลั่น จนทุกคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองทันที

"ไม่เห็นจะต้องปฎิเสธเสียงดังขนาดนั้นเลยนี่หน่า^^" เขายังคงยิ้มให้ผม

"ก็วันนั้นฉันไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช่าน่ะ ก็เลยไม่ค่อยมีแรง ถ้าตอนนั้นฉันมีแรงนะ ฉันอัดหมอนั่นไปแล้ว= ="

"โอ้ว งั้นหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิ= = นายจะถามทำไมเนี่ย?"

"ก็เพราะสงสัยน่ะสิ ปกติแล้วก็ไม่ีมีผู้ชายคนไหนมาจับตัวนายได้ถึงขนาดประคองอย่างนั้นเลยนี่หน่า..." ไดกิว่าพลางทำท่าคิด

"หยุด! พอ! Stop! หยุดคิดเรื่องนั้นซะัที ฉันขอร้องล่ะ"

"อ่าๆ ก็ได้ๆ ^^"

"ไม่ต้องมายิ้มเลย เฮ้อ....อะไรก็ไม่รู้เจ้าพวกนี้.." ผมเดินหนีเขาออกมา ก่อนที่สมองเจ้ากรรมมันดันนึกประมวลคำพูดของไดกิที่เขาพูดกับผมเมื่อกี้นี้ออกมาอีกครั้ง

'ว่าแต่ ทำไมนายถึงยอมให้ยูโตะเขาจับตัวเอาง่ายๆอ่ะ?'

'ปกติแล้วก็ไม่ีมีผู้ชายคนไหนมาจับตัวนายได้ถึงขนาดประคองอย่างนั้นเลยนี่หน่า...'  ทันทีที่สมองของผมกำลังนึกถึงคำพูดของไดกิ ภาพที่ยูโตะเข้ามาประคองตัวผมวันนั้นก็ผุดขึ้นมาเช่นกัน

"ฮึ่ย!!=////=" ผมส่ายหัวหลายๆครั้ง เพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป 

ผมเดินไปที่ห้องเรียนพลางพูดแต่ "หงุดหงิดๆๆๆ=////="   ใช่แล้วล่ะ ความคิดแบบนี้...มันมักเกิดขึ้นหลังจากวันนั้น ทุกครั้งที่มีคนแซวผมเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันทำให้ผมนึกถึงภาพของยูโตะที่กำลังประคองผมวันนั้น นึกแล้วมัน.... รู้สึกแปลกๆ...จะส่ายหัวกี่ทีก็ไม่ยอมหายไป.... มันรู้สึก...





"แปลก...-///-"  

"หืม?  อะไรหรอที่แปลก?"  ยูโตะละสายตาจากหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความสงสัย

"เอ่อ...เปล่าหรอก"

"เหมือนนายกำลังหน้าแดงเลยนะ0.0" เขาขยับแว่นทีนึงแล้วพยายามเพ่งมองผม

"เอ๊ะ? ไม่...ไม่แดงหรอกๆ"

"อ่า งั้นหรอ? แต่เมื้อกี้เหมือนนายหน้าแดงจริงๆนะ" แล้วเขาก็ทำแก้มป่อง

"คิดว่าน่ารักหรือไงนั่น-///- เอ่อใช่...นาย..ใส่แว่นด้วยหรอ?"

"อ่า..ก็ใส่เฉพาะเวลาอ่านหนังสือน่ะ^^"

"อ๋อ งั้นหรอ"

"อืม^^" เขาก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ ผมแกล้งทำเป็นก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือบ้าง แต่ก็แอบมองเขา

'หมอนี่...ตอนใส่แว่นก็...หล่อเหมือนกันนะเนี่ย...'

"เรียว..."

"..."

"เรียว"

"..."

"เรียว!"

"ฮะ?! อะ..อ้าว? นายจะตะโกนทำไมเนี่ย?= ="

"ก็นายเอาแต่จ้องหน้าฉันอ่ะ 0.0 มีอะไรหรอ?"

"อะ..เอ่อ...เปล่าๆ (.  .)" ผมรีบก้มหน้าอ่านหนังสือทันที

"ฮ่าๆ>< งั้นหรอ นี่ๆ ว่าแต่นายต้องกินข้าวให้ตรงเวลานะ ห้ามลืมกิน= = เพราะเดี๋ยวจะหมดแรงไปอย่างวันนั้นอีกน่ะ"

"0///0"

'ทะ...ทำไม...พอหมอนี่พูดเรื่องนั้นแล้วทำไม...เราถึงรู้สึก....'

"นายหน้าแดงน่ะ^^" เขาเอามือเท้าคางแล้วมองมาที่ผมพลางยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

"(.///.)"

"นี่ว่าแต่...นายมีแฟนยังหรอ?"

"0.0" ผมเงยหน้ามองเขา "อะไรกัน..จู่ๆก็ถาม..."

"ก็แค่อยากรู้น่ะ แต่ถ้าให้เดาคงมีแล้วชัวร์เลย^^"

"ไม่มีหรอก..."

"จริงเด่ะ!!"

"นายจะเสียงดังทำไมเนี่ย??= ="

"เปล่าๆ แค่ตกใจน่ะ อย่างนายเนี่ยนะไม่มีแฟน"

"เมื่อไำม่นานมานี้ เขาบอกเลิกฉันน่ะ"

"0.0! อ่า...ขอโทษนะ...ที่ถามน่ะ" 

"ไม่เป็นไรหรอก..."

"ฮึ่ย!! ฉันนี่มันปากไม่ดีเลยๆ" เขาว่าพลางตบปากตัวเอง

"เฮ้ย นีี่!! จะตบปากตัวเองทำไมอ่ะ?= ="

"ก็ฉันทำให้นายเศร้าน่ะ...ฉันไม่อยากให้นายทำหน้าเศร้าๆแบบนั้นเลยนะ..."

"ฉันไม่เป็นไรหรอก"

"ขอโทษนะ..." ผมมองหน้าเขาที่ตอนนี้คงกำลังรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรจริงๆ ยูโตะ^^ ดูทำหน้าเข้าสิ 555+"

"0.0~"

"หืม? มีอะไรหรอ?"

"ก็...นายหัวเราะ...นายยิ้มด้วย!"

"มันแปลกนักหรือไง?= ="

"ไม่ๆ ไม่แปลกเลย...แค่ตอนที่นายยิ้มน่ะ...น่ารักกว่าตอนที่ทำหน้าบึ้งๆเยอะมากๆเลยนะ^^" เขาว่าพลางส่งยิ้มมาให้ผม

"0.0..." อีกแล้วไอ้ความรู้สึกแปลกๆนี่...มาอีกแล้ว....

"เป็นไรไปหรอ?"

"เปล่าๆ (.  .)" ผมทำเป็นก้มลงอ่านหนังสืออีกครั้ง แต่ที่จริงกำลังพยายามทำให้ความรู้สึกนี้ออกไป...ใช่แล้วล่ะ ก็ไอ้ความรู้สึก...

"('  ')" ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาที่กำลังอ่านหนังสืออยู่

'ความรู้สึกแปลกๆนั่นไงล่ะ...'