ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : นี่ผม...กำลังถูกขัง?! ( Cage?! )
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร้านหนังสือ �Shiawase
"เฮ้ย!!!" �ร่างสูงร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นใครบางคนนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมมืดๆในล็อกหนังสือล็อกนึง
"จะร้องทำไมเนี่ย?" ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ดูเหมือนตกใจเอามากๆ
"อ้าว= = ตกใจหมดเลย-3- �นายมานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย เรียว?"
"ก็...มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ...ว่าแต่นายมาที่ร้านหนังสือนี่ทุกวันเลยงั้นหรอ ยูโตะ?"�
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อย?...อ๋อๆ ใช่แล้วๆ^^" �ร่างสูงตอบคำถามของร่างเล็กพลางนั่งลงข้างๆเขา
"งั้นหรอ..."
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ :( นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าน่ะ? บอกฉันได้นะ"
"เปล่าหรอก..."
"ฉันว่านายต้องมีแน่ๆเลย"
"ไม่มีหรอก"
"อ่า...." เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือของเขา "0.0! �โอ้ว ฉันคงต้องรีบไปโรงเรียนแล้วล่ะ...เอ่อ...นายอยู่ได้ใช่ไหม?"
"ได้สิ ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"�
"อ่า งั้นก็ไว้เจอกันนะ^^" ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไป ��
"...." �ร่างเล็กจึงฟุบหน้าลงไปอีกครั้งแต่เหมือนว่าครั้งนี้....เขาจะหลับไปเลยด้วยซ้ำ...
"อ้าว? ไม่มีใครอยู่แล้วนี่" �คุณคาโต้เดินออกมาจากห้องพลางมองไปรอบๆร้าน �
"วันนี้มีนัดเดทตอนเที่ยงตรงซะด้วยสิ>< ต้องรีบไปแต่งสวยก่อนๆ" �เธอเดินออกจากร้านไปพร้อมล็อกประตูไว้จากด้านนอก โดยไม่รู้เลยว่ายังมีคนอยู่ข้างในนั้น...
ปัง!! "ป่านนี้เรียวจะเป็นไงบ้างเนี่ย?-3-" �เรย์ว่าพลางทุบโต๊ะของไดกิ
"นายจะทุบโต๊ะทำไมเนี่ย?- - �ฉันสงสารโต๊ะอ่ะ"
"อ้าว= = นึกว่าจะสงสารมือฉัน"
"จะสงสารทำไมก็นายทุบเองนี่ �มีใครสั่งให้นายทุบหรอ?"
"ไดกิ= = ชิ! โทรหาเรียวดีกว่า"
"โทรไปเถอะ...รายนั้นน่ะปิดเครื่องตั้งแต่เช้าแล้ว.."
"จริงหรอ0.0" เขาว่าพลางกดโทรหาเรียว
'ขอโทษะค่ะ...ไม่สามรถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้...'
"จริงๆด้วยแฮะ-3-"
"ก็บอกแล้ว.." ไดกิละสายตาจากเรย์แล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ
"ทำไมถึงไม่ยอมเปิดเครื่องนะ? �รู้ไหมเนี่ยว่ากำลังทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่..." เรย์ว่าพลางมองออกไปที่หน้าต่าง
"ถ้าเป็นห่วงมากงั้น... เย็นนี้ลองไปหาเรียวกันดูไหม?" หลังจากที่ไดกิพูดประโยคนั้นออกมา �รอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าหวานของเรย์ทันที
ขวับ! เรย์เข้าไปจับมือของไดกิทั้งสองข้าง
"0.0? �เรย์นี่นายจะจับมือฉันทำไมเนี่ย- -*"
"ก็ดีใจ>< �นานแล้วที่ไม่ได้ไปไหนกับนายน่ะ><"
"0.0" ร่างสูงมองหน้าของร่างเล็กราวกับกำลังตกอยู่ในความอึ้ง
"เอ่อ...0.0! คือ... ก็..." เขารีบปล่อยมือของร่างสูงออกไปทันที "กะ...ก็ดีใจที่จะได้ไปดูไง ว่าเรียวเป็นไงบ้างน่ะ^^;;"
"อ้าว...งั้นหรอ.."
"กะ...ก็ใช่น่ะสิ-//-" ร่างเล็กรีบเดินออกไปจากห้องเรียนทันที �เสียดาย...ที่เขาไม่ทันเห็นว่า ร่างสูงที่สายตากำลังจ้องมองไปที่หนังสือตอนนี้นั้นกำลังยิ้มขึ้นมาน้อยๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป...แต่ก็เสียดายเช่นกัน...ที่ร่างสูงก็ไม่ได้เห็นแก้มแดงๆของร่างเล็กที่รีบเดินออกมาจากห้อง
"บะ...บ้าเอ้ย...นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย..." �ร่างเล็กรีบเอามือปิดแก้มตัวเองทันทีที่รู้สึกว่ามันเริ่มร้อนผ่าว �ก็แน่ล่ะสิ....เขาคงกำลังปฎิเสธความจริงโดยที่เขาไม่รู้ตัว...ว่าเขากำลัง...เขิน...�
"หาว~" �ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ
"เอ๊ะ?0.0" ผมมองไปรอบๆ "นี่มันร้านหนังสือนี่! �แล้วเราหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?" ผมรีบลุกขึ้นพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ
"บ่าย �1! โอ้ว...นี่เราหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?= =" ผมรีบเดินไปที่ประตู
'แต่เอ๊ะ....? �ทำไมร้านมันดูเงียบมากๆ...ไฟก็ไม่เปิด แอร์ก็ปิด...' �ผมรีบเปิดประตูบานเลื่อนแต่....
"!! ทำไมเปิดไม่ออกอ่ะ?!" �ผมพยายามเปิดมันอีกครั้ง �
''ไม่จริงน่ะ..." แต่มันก็ยังคงเปิดไม่ออก
''โทรศัพท์ �โทรศัพท์ไงๆ '' ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหวังที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่...
"ไม่ได้เอามาหรอเนี่ย?!= =" �ผมมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกบานเลื่อนใสๆนี้...
"นี่เรา...โดนขังหรอเนี่ย?...0.0"
"เรียวน่ะหรอ? ยังไม่กลับมาเลยจ่ะ" �
"เอ๊ะ?? �เรียวออกไปไหนหรอคับ?!!0.0" �เรย์ขึ้นเสียงสูงใส่แม่ของเรียว
"เฮ้ย นี่= =" �ไดกิรีบคว้าหูเรย์ไว้ แล้วดึงแรงๆ
"โอ้ยยยยยยยย!!!=0= �นี่นายมาดึงหูฉันทำมายยยยยย!! �เจ็บนะโว้ยยยย!!" �
"ก็นายไปขึ้นเสียงสูงใส่คุณแม่เค้าทำไม?= =" �ไดกิว่าพลางดึงแรงขึ้นอีก
"ขะ...ขอโทษคับคุณแม่ �T^T �โอ้ยยยยยยยย! �พอได้แล้วคับบบ ไดจังงงงงง !!! "
"ไดจงไดจังอะไรไม่ต้องมาพูดดีเลย= =" �ไดกิยังคงดึงหูเรย์
"อ๊ากกกกกก!!! �ไดจังที่รักกกกก �พอเถอะคับบบบ! T^T"
"0.0!!" �มือเรียวที่กำลังดึงหูของร่างเล็กนั้นค่อยๆคลายลง ก่อนที่จะปล่อยหูของร่างเล็กออก
"0.o!! �เ่อ่อ....55555555+ �หลงกลฉันจนได้! �พูดแค่เนี่ยทำเป็นตกใจ 55555+" �เรย์ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
"งั้นหรอ..." ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของร่างเล็กใบหน้าที่แสดงถึงอาการตกใจเมื่อครู่ของร่างสูงนั้นค่อยๆกลับไปเป็นใบหน้าที่เรียบเฉยตามเดิม
"เอ่อ...กะ...ก็ใช่น่ะสิ" เรย์ทำเป็นหันไปมองอีกทางหนึ่ง
"แล้วคุณแม่คับ ที่ว่าเรียวยังไม่กลับมาน่ะ คุณแม่รู้ไหมคับว่าเรียวเค้าไปไหน?"
"เห็นบอกว่าร้านหนังสือน่ะ....ชื่ออะไรน้า....อ๋อๆ ใช่ �Shiawase �Shiawase น่ะ แม่จำได้และ^^"
"งั้นเดี๋ยวผมจะไปดูให้นะคับว่า เรียวอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?" �ไดกิโค้งให้แม่ของเรียวก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป
"อ้าว! �ไดกิ! �ฮึ่ย! �ไม่รอกันเล้ย= = เ่อ่อ...คุณแม่ฮะ ขอบคุณฮะ^^" �เรย์ว่าพร้อมโค้งให้แม่ของเรียวก่อนที่เขาจะรีบวิ่งตามไดกิไป
� �ร่างสูงเดินมาที่ร้านหนังสืออย่างดูรีบเร่งกว่าปกติ
"จะอยู่ไหมเนี่ย?" �
"อ้าว! �ยูโตะๆ" �เขาหันไปมองทางต้นเสียง
"อ้าว คุณคาโต้^^ �ไปไหนมาหรอคับ?" �เขาถามคุณคาโต้ที่รีบวิ่งมาหาเขา
"เ่อ่อ...ฉันก็ไปเดทมาน่ะสิ><"
"อ๋อๆ เข้าใจแล้วคับ^^"
"แล้วนี่จะไปที่ร้านหรือเปล่าจ๊ะ??"
"ไปสิคับๆ"
"งั้นพอดีเลย เราไปพร้อมกันเลยดีกว่า"
"ก็ดีคับ^^" �ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าร้าน แต่ร่างสูงกลับสังเกตเห็นรองเท้าคู่นึงอยู่ที่หน้าร้าน
"เอ๊ะ? �ตอนเช้าเหมือนจะเห็นรองเท้าคู่นี้นะ? ไม่ใช่ของคุณคาโต้แน่นอนอ่ะ เพราะเหมือนจะเป็นรองเท้าของผู้ชาย"
"หืม? �อ่า...ไม่ใช่ของฉันหรอก" �คุณคาโต้ไขกุญแจพลางเปิดประตูบานเลื่อนแล้วเดินเข้าไปในร้าน
"เอ๊ะ?! �รองเท้าผู้ชาย?" ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าอยู่ในร้านเมื่อเช้านี้
"เรียว?!....คุณคาโต้!" เขารีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวเจ้าของร้าน
"มีอะไรหรอ?0.0"
"คุณคาโต้ออกจากร้านไปตอนกี่โมงหรอคับ?"
"เอ่อ....น่าจะประมาณซักเกือบๆเที่ยงล่ะ"
"หา!!0.0" �เขารีบวิ่งไปล็อกหนังสือล็อกที่เขาเจอเด็กหนุ่มเมื่อเช้านี้
"0.0!!" �และก็เป็นไปอย่างที่เขาคิด....เด็กหนุ่มยังคงอยู่ตรงนั้น �เขานั่งพิงกำแพง ในมือมีหนังสืออยู่เล่มนึงแต่มือข้างที่ถือหนังสือนั้นกลับตกอยู่ที่พื้น �เด็กหนุ่มหลับตาสนิท
"เรียว!!" �เขารีบเข้าไปเขย่าๆร่างเล็ก
"เรียวๆๆๆ!!" �เขาเขย่าแรงขึ้นอีก
"หะ..หืม?@-@" เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น �
"นายมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย?" เสียงของร่างสูงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด �ก็ใบหน้าของร่างเล็กน่ะสิ....ถึงแม้จะเป็นตอนตื่นนอนก็เถอะ ผมที่ยุ่งนิดๆบวกกับคิ้วที่ขมวดเบาๆ พร้อมกับท่าทางที่ดูงัวเงียนั่น
'น่ารักชะมัด....' ร่างสูงพูดในใจ
"นายถามคำถามนี้อีกแล้วนะ...." �ร่างเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจ
"อย่าบอกนะว่านายนั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าน่ะ?0.0"
"ว๊าย! �ตายแล้ว �ยามะจัง= = �ทำไมหนูมาอยู่ตรงนี้ล่ะลูก?= =" คุณคาโต้ว่าพลางทำท่าตกใจ
"เอ่อ...ผมเผลอหลับไปน่ะ..พอรู้ตัวอีกที ประตูก็เปิดไม่ได้แล้ว...."
"อ่า �ขอโทษนะ TT �ฉันไม่ยอกมาเดินดูให้รอบๆซะก่อนว่ามีคนอยู่รึเปล่า ขอโทษจริงๆนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกคับ^^" �ร่างเล็กได้แต่ยิ้มเจื่อนๆกลับไป
ครืด~ �แล้วประตูบานเลื่อนหน้าร้านก็เปิดออก
"อ้าว? ใครมานะ? �สงสัยจะเป็นลูกค้าคนอื่น...เดี๋ยวฉันไปดูก่อนนะ^^" คุณคาโต้ว่าแล้วเดินออกไปที่หน้าร้าน
"ให้ตายสิ นายเนี่ยน้า...." ร่างสูงหันกลับมามองร่างเล็ก
"ฉันทำไำมหรอ?"�
"นายได้กินข้าวเช้ามาหรือเปล่าเ้นี่ย?"
"ไม่ได้กิน (. �.)"
"แล้วทนอยู่ได้ทั้งวันเลยเนี่ยนะ!= = ไม่ได้ๆ �นายต้องกลับบ้านแล้วล่ะ �ยืนไหวไหมเนี่ย?"
"ไหวสิๆ" ทันทีที่ร่างเล็กยืนขึ้น เขาก็เซแล้วทำท่าจะล้มลงไปทันที
หมับ! �แต่ร่างสูงคว้าร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเอาไว้ทัน
"เนี่ยนะ ไหวของนาย? แรงจะไม่มีอยู่แล้วนี่..."
"ปล่อยหน่า= = บอกว่าไหวก็ไหวซิ"
"ก็เห็นอยู่ว่าไม่ไหว= ="
"นี่นาย= =" ร่างเล็กหันไปมองค้อนร่างสูง�
"อารายยยย :P" ด้วยใบหน้าที่กำลังโกรธแต่ก็แฝงไปด้วยความน่ารักนั้น ทำให้ร่างสูงถึงกับอมยิ้ม
"ความร่าเริงของนายมันเริ่มจะกวนฉันแล้วนะเนี่ย= =" �ร่างเล็กเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะโมโห
"0.0!! �อย่าเพิ่งโมโหหน่าๆ= =" ร่างสูงว่าพลางค่อยๆพยุงร่างเล็กเดินออกจากล็อกหนังสือ
"นี่! �ฉันเดินเองได้หน่า= =" ร่างเล็กพยายามสะบัดมือของร่างสูงที่จับแขนของเขาไว้ออกไป
"ก็นายไม่มีแรงนี่= = ถ้าฉันปล่อยนายก็ล้มล่ะ"
"อะไรเล่า= = �แรงน่ะมีสิ= = ไม่ล้มหรอกหน่าๆ �เพราะฉะนั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ไม่ปล่อย= = เดี๋ยวนายก็ล้มไปอีก" ร่างสูงว่าพลางทำแก้มป่อง
"คิดว่าน่ารักหรือไงนั่น-///-" �ร่างเล็กละสายตาจากร่างสูงก่อนที่จะหันไปมองข้างหน้า �"0.0!!!" คนสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาทำให้เขาถึงกลับอึ้งไปทันที
"0.0!!//0.0!!" คนสองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็อึ้งเช่นกันเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
"เอ่อ...นะ...นายบอกนายไม่ได้ชอบผู้ชายไม่ใช่หรอ?..." เรย์เอ่ยปากด้วยท่าทีตะกุกตะกัก
"เรียว...คือว่าพวกฉันมาตามนายเพราะว่าเป็นห่วงน่ะ คิดว่านายจะอยู่บ้าน แต่..." �แล้วสายตาของไดกิและเรย์ก็จ้องไปที่มือของยูโตะที่คอยพยุงเรียวไว้ ก่อนที่พวกเขาจะมองหน้ายูโตะด้วยสีหน้าที่ดูอึ้งๆ
"นี่ เรย์นายอย่าเข้าใจผิดเซ่!! เ่อ่อ...คือฉันกับหมอนี่เป็นเพื่อนกันน่ะ" เรียวรีบพูดแก้
"ใช่ๆ เราสองคนเป็นเพื่อนกันน่ะคับ^^ �อย่าเพิ่งเข้าใจผิด^^" ยูโตะก็พูดแก้ด้วยอีกคน
"5555+ �นาย!" เรย์ชี้ไปที่ยูโตะ
"ผม?0.0"
"สุดยอดไปเลยที่ได้จับเนื้อต้องตัวเรียวขนาดนั้นน่ะ 555555+>< ปกตินี่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนี่ โดนต่อยไปนานแล้วนะนั่น 555555+" �
"0.0!! นี่!! �อย่าพูดอะไรที่ชวนหน้าขนลุกอย่างนั้นจะได้ไหม?= =" �เรียวว่าพลางมองเรย์ที่กำลังหัวเราะลั่น
ร้านหนังสือ �Shiawase
"เฮ้ย!!!" �ร่างสูงร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นใครบางคนนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมมืดๆในล็อกหนังสือล็อกนึง
"จะร้องทำไมเนี่ย?" ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ดูเหมือนตกใจเอามากๆ
"อ้าว= = ตกใจหมดเลย-3- �นายมานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย เรียว?"
"ก็...มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ...ว่าแต่นายมาที่ร้านหนังสือนี่ทุกวันเลยงั้นหรอ ยูโตะ?"�
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อย?...อ๋อๆ ใช่แล้วๆ^^" �ร่างสูงตอบคำถามของร่างเล็กพลางนั่งลงข้างๆเขา
"งั้นหรอ..."
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ :( นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าน่ะ? บอกฉันได้นะ"
"เปล่าหรอก..."
"ฉันว่านายต้องมีแน่ๆเลย"
"ไม่มีหรอก"
"อ่า...." เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือของเขา "0.0! �โอ้ว ฉันคงต้องรีบไปโรงเรียนแล้วล่ะ...เอ่อ...นายอยู่ได้ใช่ไหม?"
"ได้สิ ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"�
"อ่า งั้นก็ไว้เจอกันนะ^^" ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไป ��
"...." �ร่างเล็กจึงฟุบหน้าลงไปอีกครั้งแต่เหมือนว่าครั้งนี้....เขาจะหลับไปเลยด้วยซ้ำ...
"อ้าว? ไม่มีใครอยู่แล้วนี่" �คุณคาโต้เดินออกมาจากห้องพลางมองไปรอบๆร้าน �
"วันนี้มีนัดเดทตอนเที่ยงตรงซะด้วยสิ>< ต้องรีบไปแต่งสวยก่อนๆ" �เธอเดินออกจากร้านไปพร้อมล็อกประตูไว้จากด้านนอก โดยไม่รู้เลยว่ายังมีคนอยู่ข้างในนั้น...
ปัง!! "ป่านนี้เรียวจะเป็นไงบ้างเนี่ย?-3-" �เรย์ว่าพลางทุบโต๊ะของไดกิ
"นายจะทุบโต๊ะทำไมเนี่ย?- - �ฉันสงสารโต๊ะอ่ะ"
"อ้าว= = นึกว่าจะสงสารมือฉัน"
"จะสงสารทำไมก็นายทุบเองนี่ �มีใครสั่งให้นายทุบหรอ?"
"ไดกิ= = ชิ! โทรหาเรียวดีกว่า"
"โทรไปเถอะ...รายนั้นน่ะปิดเครื่องตั้งแต่เช้าแล้ว.."
"จริงหรอ0.0" เขาว่าพลางกดโทรหาเรียว
'ขอโทษะค่ะ...ไม่สามรถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้...'
"จริงๆด้วยแฮะ-3-"
"ก็บอกแล้ว.." ไดกิละสายตาจากเรย์แล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ
"ทำไมถึงไม่ยอมเปิดเครื่องนะ? �รู้ไหมเนี่ยว่ากำลังทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่..." เรย์ว่าพลางมองออกไปที่หน้าต่าง
"ถ้าเป็นห่วงมากงั้น... เย็นนี้ลองไปหาเรียวกันดูไหม?" หลังจากที่ไดกิพูดประโยคนั้นออกมา �รอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าหวานของเรย์ทันที
ขวับ! เรย์เข้าไปจับมือของไดกิทั้งสองข้าง
"0.0? �เรย์นี่นายจะจับมือฉันทำไมเนี่ย- -*"
"ก็ดีใจ>< �นานแล้วที่ไม่ได้ไปไหนกับนายน่ะ><"
"0.0" ร่างสูงมองหน้าของร่างเล็กราวกับกำลังตกอยู่ในความอึ้ง
"เอ่อ...0.0! คือ... ก็..." เขารีบปล่อยมือของร่างสูงออกไปทันที "กะ...ก็ดีใจที่จะได้ไปดูไง ว่าเรียวเป็นไงบ้างน่ะ^^;;"
"อ้าว...งั้นหรอ.."
"กะ...ก็ใช่น่ะสิ-//-" ร่างเล็กรีบเดินออกไปจากห้องเรียนทันที �เสียดาย...ที่เขาไม่ทันเห็นว่า ร่างสูงที่สายตากำลังจ้องมองไปที่หนังสือตอนนี้นั้นกำลังยิ้มขึ้นมาน้อยๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป...แต่ก็เสียดายเช่นกัน...ที่ร่างสูงก็ไม่ได้เห็นแก้มแดงๆของร่างเล็กที่รีบเดินออกมาจากห้อง
"บะ...บ้าเอ้ย...นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย..." �ร่างเล็กรีบเอามือปิดแก้มตัวเองทันทีที่รู้สึกว่ามันเริ่มร้อนผ่าว �ก็แน่ล่ะสิ....เขาคงกำลังปฎิเสธความจริงโดยที่เขาไม่รู้ตัว...ว่าเขากำลัง...เขิน...�
"หาว~" �ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ
"เอ๊ะ?0.0" ผมมองไปรอบๆ "นี่มันร้านหนังสือนี่! �แล้วเราหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?" ผมรีบลุกขึ้นพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ
"บ่าย �1! โอ้ว...นี่เราหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?= =" ผมรีบเดินไปที่ประตู
'แต่เอ๊ะ....? �ทำไมร้านมันดูเงียบมากๆ...ไฟก็ไม่เปิด แอร์ก็ปิด...' �ผมรีบเปิดประตูบานเลื่อนแต่....
"!! ทำไมเปิดไม่ออกอ่ะ?!" �ผมพยายามเปิดมันอีกครั้ง �
''ไม่จริงน่ะ..." แต่มันก็ยังคงเปิดไม่ออก
''โทรศัพท์ �โทรศัพท์ไงๆ '' ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหวังที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่...
"ไม่ได้เอามาหรอเนี่ย?!= =" �ผมมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกบานเลื่อนใสๆนี้...
"นี่เรา...โดนขังหรอเนี่ย?...0.0"
"เรียวน่ะหรอ? ยังไม่กลับมาเลยจ่ะ" �
"เอ๊ะ?? �เรียวออกไปไหนหรอคับ?!!0.0" �เรย์ขึ้นเสียงสูงใส่แม่ของเรียว
"เฮ้ย นี่= =" �ไดกิรีบคว้าหูเรย์ไว้ แล้วดึงแรงๆ
"โอ้ยยยยยยยย!!!=0= �นี่นายมาดึงหูฉันทำมายยยยยย!! �เจ็บนะโว้ยยยย!!" �
"ก็นายไปขึ้นเสียงสูงใส่คุณแม่เค้าทำไม?= =" �ไดกิว่าพลางดึงแรงขึ้นอีก
"ขะ...ขอโทษคับคุณแม่ �T^T �โอ้ยยยยยยยย! �พอได้แล้วคับบบ ไดจังงงงงง !!! "
"ไดจงไดจังอะไรไม่ต้องมาพูดดีเลย= =" �ไดกิยังคงดึงหูเรย์
"อ๊ากกกกกก!!! �ไดจังที่รักกกกก �พอเถอะคับบบบ! T^T"
"0.0!!" �มือเรียวที่กำลังดึงหูของร่างเล็กนั้นค่อยๆคลายลง ก่อนที่จะปล่อยหูของร่างเล็กออก
"0.o!! �เ่อ่อ....55555555+ �หลงกลฉันจนได้! �พูดแค่เนี่ยทำเป็นตกใจ 55555+" �เรย์ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
"งั้นหรอ..." ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของร่างเล็กใบหน้าที่แสดงถึงอาการตกใจเมื่อครู่ของร่างสูงนั้นค่อยๆกลับไปเป็นใบหน้าที่เรียบเฉยตามเดิม
"เอ่อ...กะ...ก็ใช่น่ะสิ" เรย์ทำเป็นหันไปมองอีกทางหนึ่ง
"แล้วคุณแม่คับ ที่ว่าเรียวยังไม่กลับมาน่ะ คุณแม่รู้ไหมคับว่าเรียวเค้าไปไหน?"
"เห็นบอกว่าร้านหนังสือน่ะ....ชื่ออะไรน้า....อ๋อๆ ใช่ �Shiawase �Shiawase น่ะ แม่จำได้และ^^"
"งั้นเดี๋ยวผมจะไปดูให้นะคับว่า เรียวอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?" �ไดกิโค้งให้แม่ของเรียวก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป
"อ้าว! �ไดกิ! �ฮึ่ย! �ไม่รอกันเล้ย= = เ่อ่อ...คุณแม่ฮะ ขอบคุณฮะ^^" �เรย์ว่าพร้อมโค้งให้แม่ของเรียวก่อนที่เขาจะรีบวิ่งตามไดกิไป
� �ร่างสูงเดินมาที่ร้านหนังสืออย่างดูรีบเร่งกว่าปกติ
"จะอยู่ไหมเนี่ย?" �
"อ้าว! �ยูโตะๆ" �เขาหันไปมองทางต้นเสียง
"อ้าว คุณคาโต้^^ �ไปไหนมาหรอคับ?" �เขาถามคุณคาโต้ที่รีบวิ่งมาหาเขา
"เ่อ่อ...ฉันก็ไปเดทมาน่ะสิ><"
"อ๋อๆ เข้าใจแล้วคับ^^"
"แล้วนี่จะไปที่ร้านหรือเปล่าจ๊ะ??"
"ไปสิคับๆ"
"งั้นพอดีเลย เราไปพร้อมกันเลยดีกว่า"
"ก็ดีคับ^^" �ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าร้าน แต่ร่างสูงกลับสังเกตเห็นรองเท้าคู่นึงอยู่ที่หน้าร้าน
"เอ๊ะ? �ตอนเช้าเหมือนจะเห็นรองเท้าคู่นี้นะ? ไม่ใช่ของคุณคาโต้แน่นอนอ่ะ เพราะเหมือนจะเป็นรองเท้าของผู้ชาย"
"หืม? �อ่า...ไม่ใช่ของฉันหรอก" �คุณคาโต้ไขกุญแจพลางเปิดประตูบานเลื่อนแล้วเดินเข้าไปในร้าน
"เอ๊ะ?! �รองเท้าผู้ชาย?" ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าอยู่ในร้านเมื่อเช้านี้
"เรียว?!....คุณคาโต้!" เขารีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวเจ้าของร้าน
"มีอะไรหรอ?0.0"
"คุณคาโต้ออกจากร้านไปตอนกี่โมงหรอคับ?"
"เอ่อ....น่าจะประมาณซักเกือบๆเที่ยงล่ะ"
"หา!!0.0" �เขารีบวิ่งไปล็อกหนังสือล็อกที่เขาเจอเด็กหนุ่มเมื่อเช้านี้
"0.0!!" �และก็เป็นไปอย่างที่เขาคิด....เด็กหนุ่มยังคงอยู่ตรงนั้น �เขานั่งพิงกำแพง ในมือมีหนังสืออยู่เล่มนึงแต่มือข้างที่ถือหนังสือนั้นกลับตกอยู่ที่พื้น �เด็กหนุ่มหลับตาสนิท
"เรียว!!" �เขารีบเข้าไปเขย่าๆร่างเล็ก
"เรียวๆๆๆ!!" �เขาเขย่าแรงขึ้นอีก
"หะ..หืม?@-@" เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น �
"นายมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย?" เสียงของร่างสูงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด �ก็ใบหน้าของร่างเล็กน่ะสิ....ถึงแม้จะเป็นตอนตื่นนอนก็เถอะ ผมที่ยุ่งนิดๆบวกกับคิ้วที่ขมวดเบาๆ พร้อมกับท่าทางที่ดูงัวเงียนั่น
'น่ารักชะมัด....' ร่างสูงพูดในใจ
"นายถามคำถามนี้อีกแล้วนะ...." �ร่างเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจ
"อย่าบอกนะว่านายนั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าน่ะ?0.0"
"ว๊าย! �ตายแล้ว �ยามะจัง= = �ทำไมหนูมาอยู่ตรงนี้ล่ะลูก?= =" คุณคาโต้ว่าพลางทำท่าตกใจ
"เอ่อ...ผมเผลอหลับไปน่ะ..พอรู้ตัวอีกที ประตูก็เปิดไม่ได้แล้ว...."
"อ่า �ขอโทษนะ TT �ฉันไม่ยอกมาเดินดูให้รอบๆซะก่อนว่ามีคนอยู่รึเปล่า ขอโทษจริงๆนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกคับ^^" �ร่างเล็กได้แต่ยิ้มเจื่อนๆกลับไป
ครืด~ �แล้วประตูบานเลื่อนหน้าร้านก็เปิดออก
"อ้าว? ใครมานะ? �สงสัยจะเป็นลูกค้าคนอื่น...เดี๋ยวฉันไปดูก่อนนะ^^" คุณคาโต้ว่าแล้วเดินออกไปที่หน้าร้าน
"ให้ตายสิ นายเนี่ยน้า...." ร่างสูงหันกลับมามองร่างเล็ก
"ฉันทำไำมหรอ?"�
"นายได้กินข้าวเช้ามาหรือเปล่าเ้นี่ย?"
"ไม่ได้กิน (. �.)"
"แล้วทนอยู่ได้ทั้งวันเลยเนี่ยนะ!= = ไม่ได้ๆ �นายต้องกลับบ้านแล้วล่ะ �ยืนไหวไหมเนี่ย?"
"ไหวสิๆ" ทันทีที่ร่างเล็กยืนขึ้น เขาก็เซแล้วทำท่าจะล้มลงไปทันที
หมับ! �แต่ร่างสูงคว้าร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเอาไว้ทัน
"เนี่ยนะ ไหวของนาย? แรงจะไม่มีอยู่แล้วนี่..."
"ปล่อยหน่า= = บอกว่าไหวก็ไหวซิ"
"ก็เห็นอยู่ว่าไม่ไหว= ="
"นี่นาย= =" ร่างเล็กหันไปมองค้อนร่างสูง�
"อารายยยย :P" ด้วยใบหน้าที่กำลังโกรธแต่ก็แฝงไปด้วยความน่ารักนั้น ทำให้ร่างสูงถึงกับอมยิ้ม
"ความร่าเริงของนายมันเริ่มจะกวนฉันแล้วนะเนี่ย= =" �ร่างเล็กเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะโมโห
"0.0!! �อย่าเพิ่งโมโหหน่าๆ= =" ร่างสูงว่าพลางค่อยๆพยุงร่างเล็กเดินออกจากล็อกหนังสือ
"นี่! �ฉันเดินเองได้หน่า= =" ร่างเล็กพยายามสะบัดมือของร่างสูงที่จับแขนของเขาไว้ออกไป
"ก็นายไม่มีแรงนี่= = ถ้าฉันปล่อยนายก็ล้มล่ะ"
"อะไรเล่า= = �แรงน่ะมีสิ= = ไม่ล้มหรอกหน่าๆ �เพราะฉะนั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ไม่ปล่อย= = เดี๋ยวนายก็ล้มไปอีก" ร่างสูงว่าพลางทำแก้มป่อง
"คิดว่าน่ารักหรือไงนั่น-///-" �ร่างเล็กละสายตาจากร่างสูงก่อนที่จะหันไปมองข้างหน้า �"0.0!!!" คนสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาทำให้เขาถึงกลับอึ้งไปทันที
"0.0!!//0.0!!" คนสองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็อึ้งเช่นกันเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
"เอ่อ...นะ...นายบอกนายไม่ได้ชอบผู้ชายไม่ใช่หรอ?..." เรย์เอ่ยปากด้วยท่าทีตะกุกตะกัก
"เรียว...คือว่าพวกฉันมาตามนายเพราะว่าเป็นห่วงน่ะ คิดว่านายจะอยู่บ้าน แต่..." �แล้วสายตาของไดกิและเรย์ก็จ้องไปที่มือของยูโตะที่คอยพยุงเรียวไว้ ก่อนที่พวกเขาจะมองหน้ายูโตะด้วยสีหน้าที่ดูอึ้งๆ
"นี่ เรย์นายอย่าเข้าใจผิดเซ่!! เ่อ่อ...คือฉันกับหมอนี่เป็นเพื่อนกันน่ะ" เรียวรีบพูดแก้
"ใช่ๆ เราสองคนเป็นเพื่อนกันน่ะคับ^^ �อย่าเพิ่งเข้าใจผิด^^" ยูโตะก็พูดแก้ด้วยอีกคน
"5555+ �นาย!" เรย์ชี้ไปที่ยูโตะ
"ผม?0.0"
"สุดยอดไปเลยที่ได้จับเนื้อต้องตัวเรียวขนาดนั้นน่ะ 555555+>< ปกตินี่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนี่ โดนต่อยไปนานแล้วนะนั่น 555555+" �
"0.0!! นี่!! �อย่าพูดอะไรที่ชวนหน้าขนลุกอย่างนั้นจะได้ไหม?= =" �เรียวว่าพลางมองเรย์ที่กำลังหัวเราะลั่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น