ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เศร้าแปลกๆ ? ( Sad? )
หลายวันต่อมา
โรงเรียนโทโมเอดะ
ตุบๆๆ! เสียงลูกบาสที่กระทบกับพื้นบ่งบอกให้รู้ว่าคาบนี้เป็นวิชาบาสเก็ตบอล ซึ่งผมก็ไม่น่าลงเล่นเลยยย= = ดูความสูงซะก่อน แต่ก็อ่ะนะ ไอ้บ้ายูโตะมันยุ ผมก็เลยต้องลงมาเล่น
"เฮ้ยย! ขอพักแปปนึงว่ะ" ผมมองยูโตะที่เดินออกไปข้างสนามก่อนที่ยามะจังจะเดินมาหาเขาพร้อมกับถือน้ำมาให้
"เล่นต่อๆ" ถึงแม้ว่าการเล่นยังคงดำเนินต่อไป แต่ผมก็ไม่อาจละสายตาไปจากทั้งสองคนนั้นได้เลย ภาพที่ยามะจังกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อบนใบหน้าของยูโตะที่กำลังกินน้ำอยู่นั้นทำให้ใจผมเต้นแปลกๆ
'ทั้งๆที่ไม่อยากเห็น แต่ทำไมต้องมองนะ?' ผมยืนมองพวกเขาแล้วคิดในใจ
"จิเน็น!! ระวังงง!" ไม่ทันที่ผมจะรู้ว่าต้องระวังอะไร ผมก็โดนลูกบาสที่ลอยมาจากทางไหนไม่รู้อัดเข้าหน้าเต็มๆ
"อัก!! X__X"
ตุบ! ผมล้มลงไปนอนกับพื้นทันที ก่อนที่จะรู้สึกว่าใบหน้าเจ็บจนชาไปหมด ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่ไหลออกมาจากจมูกแต่ก็ไม่มีแรงที่จะดูว่ามันคืออะไร ภาพที่ผมกำลังเห็นอยู่ตอนนี้ก็ค่อยๆมืดสนิทไป..
"ชี่! เป็นอะไรหรือเปล่า?!" ไม่ทันที่ผมจะหมดสติ ผมก็รู้สึกว่ามีใครบางคนเข้ามาเขย่าตัวผมอย่างแรง
"(' ')" ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนๆนั้น
"มัวแต่ยืนเหม่ออะไรของนาย?!= = ทำไมไม่ระวังเลยล่ะ?!" ถึงแม้ยูโตะจะว่าผมก็เถอะ แต่วินาทีนั้นผมเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของเขาด้วยซ้ำ แม้ว่าจะมีเพื่อนๆในห้องมามุงดูผม แต่ก็เหมือนกับว่าผมมองเห็นแต่ยูโตะแค่ึคนเดียว
'นาย...' ผมนึกในใจแล้วมองไปที่ใบหน้าของเขาที่กำลังดูตกใจ แล้วอยู่ๆหัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น
"ยะ..ยูโตะ.."
"ไอ้ตัวเล็กเอ้ยย!= =" เขาค่อยๆประคองผมให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"เป็นยังไงบ้างอ่ะ ชี่?!" ผมได้ยินเสียงยามะจังถามขึ้น
"ฉันเห็นมันไม่พูดอะไรเลยล่ะ= = เอ๋อไปแล้วมั้งเนี่ย"
"แกก็ด่าชี่อยู่นั่นแหละ! พามันไปห้องพยาบาลๆ" จุนพูดขึ้นก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าเขากำลังพยายามเข้ามาอุ้มผม
หมับ! แต่ยูโตะก็ดันอุ้มผมขึ้นมาก่อน "ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันพาไปเอง" วินาทีนั้นผมไม่มีแรงที่จะทะเลาะอะไรกับใครแล้วล่ะ ก็จริงอยู่ที่หน้าผมจะรู้สึกเจ็บจนชา แต่ผิดกับหัวใจน่ะสิ...เต้นแรงจนมันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
ห้องพยาบาล
"อะ..โอ๊ย.." ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บมากๆที่ตรงจมูก "นี่มันห้องพยาบาลนี่?" ผมนึกถึงเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมาที่ผมโดนลูกบาสอัดหน้าจนสลบ ก่อนที่ใบหน้าของยูโตะตอนนั้นจะค่อยๆลอยเข้ามาในความคิดของผม
"('////')" ผมค่อยๆยกมือขึ้นมากุมไว้ที่อกข้างซ้าย
'หัวใจเต้นแรงเป็นบ้าเลยแฮะ...'
แอ๊ด~ เสียงประตูที่ถูกเปิดออก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก
"เป็นยังไงบ้าง? แล้วนั่น...ยิ้มอะไรอยู่น่ะ?"
"0.0!" ผมรีบหันไปมองทางต้นเสียง ทันทีที่ผมเห็นหน้าเขา ใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาทันที
"กะ..ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ"
"หน้านายแดงน่ะ?"
"เอ๊ะ?!" ผมรีบจับแก้มตัวเองทันที
"55555 ฉันว่านะ จมูกนายต้องหักเข้าสักวันจริงๆนั่นแหละ"
"= = พูดแบบนี้เหมือนแช่งกันเลยนะ!"
"เปล่านะ 5555555" ผมมองเขาที่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ก่อนที่ผมจะยิ้มออกมาบางๆ
"ยิ้มอะไรของนาย? (' ')"
"อ๊ะ! เปล่าๆ (. .)" ผมรีบก้มหน้าลงทันที
"แต่เมื่อกี้นายยิ้มอยู่นะ -3-"
"เปล่า - -" ผมรีบปั้นหน้างอนๆใส่เขา
"เฮ้ยย อย่างอนสิ- -"
"ไม่ได้งอนสักหน่อย 55555" ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้าตกใจนิดๆของเขา
"= = จะกลับบ้านไหม หืมม? วันนี้ฉันอุตส่าห์ไม่ไปซ้อมเพราะเห็นว่านายเจ็บอยู่ จะได้รีบไปส่งที่บ้าน"
"อ่า..ได้กลับบ้านเร็วแล้ว! >< แต่...เห็นนายบ้าซ้อมขนาดนั้นนี่..ทำไมกันล่ะ?"
"อ้าวว ก็บอกเหตุผลไปแล้ว- -* ก็เพราะนายไม่สบายยังไงล่ะ ก็อยากจะพากลับบ้าน นายจะได้ไม่ต้องนั่งรอ"
หมับ! แล้วเขาก็จับหัวผมพร้อมกับลูบเบาๆ
"(0///0)" ตอนนั้นเองใจผมที่เต้นแรงอยู่แล้วก็กลับเต้นแรงขึ้นอีก พร้อมกับแก้มทั้งสองข้างที่ผมรู้สึกว่ามันเริ่มร้อนๆขึ้นมา
"เฮ้ย! หน้าแดงอีกแล้วนะ? เป็นไข้หรือเปล่า?" เขาโน้มตัวลงมามองผมใกล้ๆ
"!!" ผมรีบก้มหน้าลงทันที ไม่กล้าเลยล่ะ...สบตาไม่ได้เลย..
"เป็นอะไรของนาย? โดนลูกบาสอัดหน้าจนเอ๋อไปเลยรึไง? -3-"
"ไอ้บ้า! ออกไปเลยป่ะ!" ผมผลักเขาออกไป
"ชี่~ เป็นไงบ้าง?" ผมเอนตัวไปมองทางต้นเสียงที่กำลังเดินเข้ามาที่เตียงที่ผมนอนอยู่
"ดีขึ้นแล้วล่ะ ^^"
"ยูโตะคงไม่ได้แกล้งอะไรนายใช่ไหม? ^^" ยามะจังว่าพร้อมกับแกล้งชนยูโตะเบาๆ
"เอ๊ะ?? นายเนี่ยน้าา ชอบเห็นว่าฉันชอบแกล้งชี่ตลอดเลย" เขายิ้มให้ยามะจัง
'เราคิดไปเองรึเปล่านะ?...รอยยิ้มที่หมอนั่นยิ้มให้ยามะจังน่ะมันอ่อนโยนมากๆเลยล่ะ ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนั้นเลย' ผมมองยูโตะแล้วคิดในใจ
"ก็นายน่ะชอบแกล้งชี่จริงๆนี่ ^^" ยามะจังว่าพร้อมกับยิ้มให้ยูโตะ
'รอยยิ้มที่ยามะจังมอบให้ยูโตะก็เหมือนกัน พวกเขาคงรักกันมากเลย...' ผมคิดในใจพร้อมกับหันไปมองนอกหน้าต่าง
"อ้าว แล้วจุนอ่ะ?" ยูโตะพูดขึ้น
"กลับไปแล้วล่ะ เห็นบอกว่าติดธุระน่ะ เอ๊ะ...?" ยามะจังพูด "ชี่ๆ เป็นอะไรไปน่ะ?"
"เอ๊ะ?!" ผมรีบหันกลับมามองพวกเขา
"เห็นนายเหม่อๆนะ ช่วงนี้"
"อ่า..ฉัน..ไม่เป็นอะไรหรอก" ผมพูดขึ้นแล้วยิ้มให้ยามะจังไป ซึ่งผมก็ได้รับรอยยิ้มตอบกลับมาจากเขาเช่นกัน
"เอาล่ะๆ กลับบ้านกันเหอะ" ยูโตะพูดขึ้น
"ไปสิๆ กลับบ้านกันๆ นายลุกไหวไหมเนี่ย?" ยามะจังถามพร้อมกับช่วยประคองผมให้ลุกขึ้น ทันทีที่เขาสัมผัสตัวผม ความรู้สึกนึงก็แล่นเข้ามาหัวใจผม ณ ตอนนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ถูก...ยังไม่เข้าใจมันสักนิดเลยด้วยซ้ำ
"..."
"ชี่? เป็นอะไรอ่ะ? ทำไมไม่เดิน?" ยามะจังถามขณะที่ยังคงช่วยประคองผมอยู่
"อ๊ะ..เปล่าๆ..ไม่เป็นไรๆ ฉันเดินเองได้ ^^" ผมผละตัวออกมาจากเขาก่อนจะเดินนำหน้าพวกเขาออกมา
'ให้ตายสิ...อยากกลับบ้านเร็วๆจัง..' ผมคิดในใจพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ก่อนจะหันไปมองข้างหลัง มองไปที่คนสองคนที่กำลังกอดคอกันเดินตามผมมา ผมมองไปที่พวกเขาแวปหนึ่งก่อนจะหันกลับมาแล้วเดินต่อไป
'เราควรจะยินดี..ไม่ใช่หรอ?' ผมคิดพร้อมกับรู้สึกเจ็บนิดๆที่หัวใจ 'ใช่..เราควรจะยินดี แต่ทำไมเราถึง...รู้สึกเศร้าแปลกๆนะ?'
(To be continue)
-------------------------------------------------------------------
ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะ ขอโทษด้วยTT'' ( มันก็สั้นทุกตอนนั่นแหละ! 55555//โดนโบก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น