คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การบอกเลิก... ( Leave )
"ฉันทนไม่ไหวแล้ว!!" แล้วเขาก็ตะโกนใส่หน้าเจ้าของโต๊ะเรียนที่่เขาทุบ ซึ่งกำลังนั่งอยู่อย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร ผิดกับไดกิที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆนั้นถึงกับต้องผละจากหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่ชั่วขณะแล้วเงยหน้ามองร่างเล็กที่อารมณ์กำลังเริ่มเดือด
"นี่เรียว นายได้ยินฉันไหม?! ว่าฉันทนไม่ไหวกับท่าทีเย็นชาอะไรของนายแล้วเนี่ย!"
"แล้วไง..." เรียวเงยหน้ามองเรย์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"กะ..ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ลืมๆไปซะเถอะ" คำพูดนั้นถึงกับทำให้เรียวโมโห
"แค่ผู้หญิงคนเดียวงั้นหรอ" หมับ! เรียวลุกขึ้นแล้วกระชากคอเสื้อเรย์
"0.0!" เรย์มองด้วยความอึ้งในท่าทางโมโหของเพื่อน
"เฮ้ย! นี่เรียว ใจเย็นหน่าๆ เรย์มันก็พูดไปงั้นแหละ นายก็รู้ว่ามันกวนโอ๊ย" ไดกิรีบลุกขึ้นมาห้าม
"คนที่ไม่เคยมีความรักอย่างนาย คงไม่รู้เลยสินะ ว่าการที่โดนคนที่รักหักหลังมันเจ็บปวดแค่ไหน?!!" เรียวตะคอกใส่เรย์
"เอ๊ะ??!! คนรักหักหลัง?" "ไม่จริงหน่า0.0" "ทำไมเธอทำแบบนั้นกับเรียว?" "ไม่จริงใช่ไหม?" หลังจากเสียงตะคอกของเรียวดังขึ้น เสียงซุบซิบของนักเรียนในห้องก็ตามมา
"ฉัน...ฉัน... ขอโทษ (. .)* เรย์ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
"นั่นสินะ....การที่โดนคนที่เรารักหักหลัง มันคงจะเจ็บปวดมากๆเลย...." อยู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา นักเรียนทั้งห้องจึงหันไปมองที่ต้นเสียงที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน ซึ่งหลังจากที่เรียวเห็นเธอ มือที่กำลังถือคอเสื้อของเรย์๋ก็ค่อยๆคลายลง
"ชี่..." เรียวพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พลางมองหน้าชี่ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าเช่นเดียวกับเขา
"ระ...เราขอคุยกับเรียวตามลำพังจะได้ไหม?" ชี่พูดด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ
"ดะ...ได้ ได้สิ" พูดจบเรียวก็เดินตามชี่ออกไปข้างนอกห้องเรียน
"ยัยนั่น...จะทำร้ายอะไรเรียวอีกล่ะ?" เรย์มองตามสองคนนั้นที่กำลังเดินออกไป
"เป็นไปได้ว่า...." คำพูดทิ้งท้ายที่ชวนน่าฟังต่อของไดกิชวนให้เรย์หันไปมองเขา
"ว่า?" เรย์ถามต่อด้วยความสงสัย
(Ryo's talk)
"เอ่อคือ.... เราคิดว่า..." ประโยคแรกที่เธอพูึดหลังจากเราเดินหาที่เงียบๆคุยกันก็ชวนให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
"คิดว่าอะไรหรอ?" ผมถามไปอย่างนั้น ในใจลุ้นแทบตาย
'อย่าพูดคำนั้นเลย...อย่าพูดคำนั้นเลย....' ผมได้แต่ขออยู่ในใจ
"เราคิดว่าเรากลับไปเป็นเพื่อนกันจะดีกว่านะ" คำขอของผมไม่เป็นผล... ประโยคนั้นของเธอสามารถทำให้ผมไม่รับรู้ถึงเสียงอะไรอีกต่อไป รู้สึกเหมือนเจ็บที่หัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ผมมองหน้าเธอด้วยความเจ็บปวด
"ขอโทษนะเรียว...เราขอโทษจริงๆ แต่...ขืนเราไม่ทำแบบนี้เรียวก็จะต้องเจ็บไปเรื่อยๆ แล้วเรา เราเองก็เสียใจไม่แพ้เรียวหรอกนะ "
"...." ผมมองหน้าเธอด้วยสายตาที่พล่ามัว ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นเพราะพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา
"เราทำร้ายคนที่รักเรา" เธอเดินเข้ามาจับมือผม "เราขอโทษจริงๆนะ เราไม่อยากทำร้ายเรียวเลย แต่...."
"...."
"ขอโทษนะ..."
"...."
"แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม?"
"..."
ติ๊ด~ ติ๊ด~ เธอปล่อยมือจากมือของผมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"เอ่อ...." เธอมองผม
"...."
"เราขอโทษจริงๆนะเรียว..." พูดจบเธอก็หันหลังแล้วรับโทรศัพท์ก่อนที่จะเดินจากไป
"...." ผมได้แต่มองเธอที่กำลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองผมเลย จากนั้นผมก็รู้สึกถึงน้ำใสๆที่กำลังไหลออกมาจากตา ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ชายแต่ก็...กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ
หญิงสาวหน้าหวานที่กำลังเดินคุยโทรศัำพท์อยู่นั้น...ถ้าเธอหันกลับไปมองคนที่เธอเพิ่งบอกเลิกมาเมื่อกี้สักหน่อย เธอก็คงจะได้รับรู้ว่า เขารู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน เพราะน้ำใสๆที่กำลังไหลอาบแก้มจากแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขาตอนนี้นั้นบ่งบอกความรู้สึกในใจของเขาให้รู้เป็นอย่างดี ว่าตอนนี้มันยับเยินไปแค่ไหนแล้ว....
"เรียว เรียว" เรย์เขย่าเพื่อนของเขาที่ตอนนี้ใบหน้าหวานๆนั้นมีแต่ความเศร้า แววตาแสดงถึงความเจ็บปวด คราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสๆทั้งสองข้างนั้น บ่งบอกให้รู้ว่า ความรู้สึกของเขาตอนนี้...เป็นอย่างไร และถึงแม้จะถูกเรย์เขย่าแค่ไหน เขาก็แทบจะไม่ตอบสนองอะไรเลย
"จะตบหัวอีกก็ไม่กล้าว่ะ - -*" ไดกิพูดอออกมาขณะมองเรียวด้วยความเป็นห่วง
"นี่ นายลองตบเรียวดูสิ- -* " เรย์หันไปขู่ไดกิ
"ฉันล้อเล่นหน่า สภาพแบบนี้ใครจะไปกล้าตบล่ะ"
"นี่เรียว นายนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งวันแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย?" เรย์หันไปถามเรียว และก็แน่นอน ไำม่มีคำตอบใดๆจากเขา
"นั่นสิ มากับชี่ตั้งแต่เช้าและ..ตอนนี้โรงเรียนก็ใกล้จะเลิกแล้วเนี่ย นั่งอยู่ได้ยังไงกัน" ไดกิว่าพลางนั่งลงข้างๆเรียว
"เรียว นายไม่หิวหรอ? ข้าวเช้านายก็ไม่ได้กินนะ- -* ไหนจะข้าวกลางวันอีก- -* " เรย์ยืนขึ้นแล้วมองเรียวด้วยความเป็นห่วง
"เรียว..." ไดกิเรียกชื่อเรียวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา หลังจากเห็นน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของเรียวแล้วมันก็ค่อยไหลๆอาบแก้มใสๆนั่นอีกครั้ง
"0.0!! ยัยชี่นะยัยชี่!! กล้าหักอกเพื่อนฉันเรอะ?!" เรย์เริ่มโวยวาย
"ไม่เอาหน่า เรียว..." ไดกิก็ค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสๆนั่นออกไป
"ดะ..ไดกิ..." เรียวเรียกชื่อไดกิปนเสียงสะอื้น น้ำตาก็ไหลออกมาอีก
"นี่นายจะไม่มีแรงร้องไห้อยู่แล้วนะ ดูซิ...ข้าวก็ไม่ได้กินเลย ยังจะมาร้องไห้อะไรอีกเล่า ตาก็แดงไปหมดแล้วเนี่ย ทำไมถึงชอบทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ" แม้ที่ไดกิพูดจะดูเหมือนดุเรียว แต่น้ำเสียงของเขาตอนนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ไดกิค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกรอบนั้นออกไปอีกครั้ง
"ไดกิ....ขะ..ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง..."
"นีๆ หยุดร้องซะนะ " ไดกิค่อยๆลูบหัวเรียวเบาๆ
"นี่พวกนาย= = (รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก) ฮึ่ย!! ยัยชี่! จะรู้ไหมเนี่ย ว่าเรียวเป็นยังไงบ้างเนี่ย?!" เรย์ยังคงโวยวายต่อไป
"นี่หยุดร้องนะ นายจะทำให้ฉันเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะเนี่ย-///- แล้วนี่ยังจะเอาแรงที่ไหนมาร้องอีกเนี่ย? ร้องได้ร้องดีจริงๆ" ไำดกิว่าพลางลูบหัวเรียวต่อไป
"ขะ...เขาไม่รักฉัน...อีกต่อไปแล้ว..." ทันทีที่พูดประโยคนั้นจบไป เรียวก็หลับไปเฉยๆ เหมือนคนหมดแรงไปซะอย่างนั้น
"เฮ้ย! เรียว " โชคดีที่ไดกิกอดเรียวไว้ทัน
"เรีัยว!!" เรย์รีบเข้ามาดูเรียว
"เรียว..เีรียว..." ไดกิเรียกเรียวพลางเขย่าเขาเบาๆ
"ยัยชี่!!" เรย์รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
"ไปไหนของเขาน่ะ?" ไดกิพูดขณะมองร่างบางที่เดินออกไปอย่างรีบเร่ง เขาก้มมองร่างเล็กที่กำลังฟุบหน้าหลับอยู่กับหน้าอกของเขา
"นายนี่จริงๆเลยนะ...ชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อย" รอยยิ้มค่อยๆเกิดบนใบหน้าของไดกิที่กำลังมองร่างเล็กนั้น
"เอ่อ..ถ้านายไม่ตื่นอย่้างนี้...คงต้องอุ้มแล้วสินะ- -*" จากนั้นเขาก็ค่อยๆช้อนร่างเล็กขึ้นไปไว้บนอ้อนแขน
"หนักใช่ย่อยเลยนะเนี่ย...-,-"
"นี่ชี่ เลิกเรียนนี้เธอจะไปไหนอ่ะ?" หญิงสาวกำลังคุยกันตามประสานักเรียนหญิงม.ปลายหลังโรงเรียนเลิก
"ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก...ก็วันนี้น่ะ โซลจะมารับน่ะสิ><"
"ฮิ้ว~ หวานกันจริงนะคู่นี้"
"แน่นอนอยู่แล้ว><"
"เธอกับหมอนั่นคงจะหวานกันมากเลยสินะ" กลุ่มของหญิงสาวหยุดประโยคสนทนาลงทันที พร้อมกับหยุดมองเด็กหนุ่มที่ยืนพิงกำแพงอยู่ตรงหน้า
"เรย์~><" หญิงสาวคนอื่นๆต่างกรี๊ดกร๊าดกันยกเว้นก็แค่...ชี่ ที่ตอนนี้หน้าเธอเริ่มซีดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"แต่เธอรู้ไหม..ขณะที่พวกเธอกำลังหวานกัน ใครคนหนึ่งถึงกับต้องจมอยู่ในบ่อน้ำตา" เรย์ค่อยๆเดินมาหาชี่อย่างช้าๆ
"เอ๊ะ?? ใครกันหรอคะ?" หญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความสงสัย
"ก็จะใครอีกล่ะ?" เรย์ยิ้มอย่างเย็นชาให้ชี่ แต่ถึงกับทำให้เพื่อนๆของเธอถึงกับขนลุกเลยทีัเดียว
"จริงไหมชี่? เธอเองก็คงจะรู้ดีว่าคนๆนั้นเป็นใคร"
"เอ่อคือ..."
"กล้ามากนะ ที่ทิ้งเรียวแล้วยังจะมายิ้มอยู่ได้ ทั้งๆที่หมอนั่นตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้วก็ไม่รู้! " เรย์ตวาดใส่
"...." ชี่ได้เเต่ก้มหน้าลง
"เอ๊ะ? ไหนเธอบอก เรียวบอกเลิกเธอไงชี่?" เพื่อนคนหนึ่งของชี่ถามเธอ
"นี่เธอ...." และเมื่อเรย์ได้ยินคำถามนั้นก็ถึงกับโมโหเข้าำไปอีก
"คือ..คือว่า ...." หญิงสาวที่พูดอ้ำๆอึ้ง ตอนนี้เธอเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า
"ไม่ต้องมาทำเป็นแกล้งบีบน้ำตาเลย!" เรย์ตวาดใส่เธออีกครั้งซึ่งนั่นทำให้เธอถึงกับร้องไห้ทันที
"ฉะ...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."
"หึ! ฉันไม่มีวันอภัยให้กับคนที่ทำให้เพื่อนฉันเป็นแบบนั้น....จำไว้!" แล้วเรย์ก็เดินออกไป ท่ามกลางเสียงซุบซิบของนักเรียนมากมายที่กำลังมองชี่
"เรียว...เราขอโทษ..." หญิงสาวพูดขึ้นมาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
เช้าวันรุ่งขึ้น~
"หาว~ " ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย
"หืม? รู้สึกเหมือนตามันบวมๆแฮะ..." ผมลุกจากเตียง แล้วไปส่องกระจก
"ให้ตายสิ..บวมจริงๆด้วย" ผมมองกระจกอยู่ดีๆแล้วดันหันไปมองรูปภาพที่ถ่ายคู่ระหว่างผมกับเธอคนนั้น และความเจ็บปวดก็ค่อยๆเข้ามาหาผมอีกครั้ง
"นั่นสินะ...เลิกกันแล้วนี่..." ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้ง...
"ไม่อยากไปโรงเรียนเลย...."
ผมเดินไปโรงเรียนด้วยอาการแบบคนไร้วิณญาณ 'ให้ตายเถอะ...ใกล้ถึงโรงเรียนแล้วด้วย.....ไม่อยากจะเจอหน้าชี่เลย...'
เอี๊ยด!!
ตุบ! อยู่ๆก็มีรถจักรยานคันหนึ่งเข้ามาชนผมอย่าจัง จนผมต้องลงไปกองกับพื้น
"ขอโทษที....พอดีเบรคมันก็มีนะ แต่อยากชนว่ะ"
"เอ๊ะ?" ผมยืนขึ้นพลางมองหน้าผู้ชายคนที่ขี่จักรยานชนผม
"นายมัน ไอ้ขี้แพ้..."
"อะไรของนาย?" ผมถามเขาไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เรียบเฉย
"ฉันบอกว่า นายน่ะมันไอ้ขี้แพ้..." เขาผละจากจักรยานแล้วเดินมาหาผม
"ขี้แพ้อะไรกัน?"
"ชี่ไงล่ะ"
"นี่นาย..."
"ใช่ ฉัน 'โซล' แฟนชี่ยังไงล่ะ"
"หึ! นายเองหรอวะ? ไอ้พวกแย่งแฟนชาวบ้าน"
"ฉันไม่ได้แย่ง แค่นายมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อจนผู้หญิงเค้าหมดรักไงวะ"
"แต่ถึงยังไงนายก็ยังคงเป็นไอ้พวกชอบแอบกินของคนอื่นอยู่ดีว่ะ"
"อย่างน้อยก็ยังดีกว่า ไอ้คนขี้แพ้อย่างนาย! นายมันไร้น้ำยา แค่ผู้หญิงคนเดียว นายยังรักษาเค้าไว้ไม่ได้...ไอ้หน้าหวานเอ้ย!"
ผลัก! เขาผลักผมอย่างแรงจนผมถึงกับเซ
"แก....ควรจะจบไปได้แล้วนะ...แต่นี่ยังจะมาเยาะเย้ยฉันอีก กล้ามากนะ..." ผมพูดด้วยความโมโห
ตุบ! ผมชกมันอย่างจัง
"หึ!" อยู่ๆหมอนั่นก็ยิ้มขึ้นมา
"นายเสียเปรียบซะแล้ว ไอ้หน้าหวาน..."
"เสียเปรียบอะไรของแกวะ?!"
ตุบ! ตับ! ตุบ! ตับ!
"เรียว เป็นไงบ้าง?" ไดกิถามขณะที่ผมเดินออกมาจากห้องปกครอง
"ไอ้โซล... โธ่โว้ย! ทำไมฉันไม่ไปรับนายอ่ะ? จะอัดมันให้เละเลย!" เรย์พูดขึ้น
"เก่งๆ - -*" ไดกิพูด
"อยู่แล้วล่ะ^^" เรย์ยักคิ้วให้ไดกิ
"แล้วนายล่ะ เรียว?"
"ฉันโดนพักการเรียน 2 อาทิตย์น่ะ"
"หา! / หา!" ไดกิกับเรย์พูดพร้อมกันโดยอัตโนมัติ
"ได้ไงอ่ะ?" เรย์รีบถาม
"เพราะฉันชกมันก่อนยังไงล่ะ..."
"เฮ้อ..ไม่ยุติธรรมเลย ทั้งๆที่หมอนั่นมันกวนนายก่อนไม่ใช่หรอ?" ไดกิถาม
"ก็ใช่ แต่ฉันดันเป็นฝ่ายเริ่มก่อนยังไงล่ะ" ทั้งไดกิและเรย์ต่างมองเรียวด้วยความเป็นห่วง
"แต่ก็ดี..2 อาทิตย์อาจจะทำให้ฉันเจ็บน้อยลงบ้าง.... ไม่มากก็น้อยล่ะนะ...."
ความคิดเห็น