ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แค่ทุ่มเทมาก ก็แค่นั้น ?? ( Just dedicated )
หลายวันต่อมา
บ้านจิเน็น
"มาแล้วจ้าๆๆ" ผมช่วยคุณแม่ถืออาหารแล้วยกไปวางที่โต๊ะ ที่ซึ่งครอบครัวนากาจิม่าและพ่อของผมนั่งอยู่
"ดีจังเลยนะ ที่วันนี้ครอบครัวนากาจิม่ามาทานข้าวด้วยกันกับเราด้วย ^^" คุณแม่ว่าพลางจัดโต๊ะอาหาร
"ว้าวว กับข้าวน่าทานมากเลยคับบ คุณป้า^^" 'ไรยะ' น้องชายของยูโตะพูดขึ้น
"น่าทานงั้นก็ทานเยอะๆนะจ๊ะ^^ มาเถอะๆ เรามากินข้าวกัน" แล้วทุกคนก็นั่งที่โต๊ะตามคำของแม่อย่างว่าง่าย เว้นก็แต่...
"อ้าว ยูริ ทำไมไม่มานั่งล่ะลูก?" คุณแม่ของยูโตะเอ่ยถามผมที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่
"อะ..เอ่อ.."
'จะให้นั่งตรงไหนล่ะครับ คุณป้า? ก็ที่ว่างเหลืออยู่ที่เดียว ก็คือตรงข้ามกับไอ้ยูโตะบ้านั่นยังไงล่ะ แล้วจะให้กินยังไง? ถ้าจะต้องนั่งมองหน้ากันอย่างนั้น??= =' ผมได้แต่ตอบคุณป้าไปในใจ
"มาๆ เดี๋ยวก็หิวตายกันพอดี" คุณพ่อผมรีบเรียก
"ครับๆ V_V" ผมค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับหมอนั่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อๆของยูโตะที่กำลังมองผมอย่างกวนๆ
"0.0" ผมตัวแข็งทื่อไปหมดเลยล่ะ ทันทีที่ได้สบตากับเขาน่ะ
"เป็นอะไรไป หืมม?" เขาถามแล้วยักคิ้วอย่างกวนๆ
"เปล่าๆ...(. .)" ทันทีที่รู้สึกว่าสบตากับเขานานเกินไปแล้ว ผมก็รีบก้มหน้าหลบตาเขาทันที
"อ้าวว -____- ไอ้ตัวเล็กเอ้ยย แกโกรธอะไรฉันอีกล่ะ?"
"เปล่าสักหน่อย"
"อ้าวๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย กินข้าวๆ" คุณพ่อของยูโตะพูดขึ้น
"ทานแล้วนะครับบ~ // ทานแล้วนะคะ~" ทุกคนพูดพร้อมกันโดยอัตโนมัติ ผมรีบหยิบตะเกียบแล้วคีบข้าวเข้าปาก ก่อนที่จะแอบมองยูโตะที่กำลังสวาปามอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร
"งั้มๆๆ หืม?" แล้วอยู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังมองเขาอยู่
"0.0!" ผมรีบก้มหน้าลงทันทีที่เขามอง
'นี่เราเป็นอะไรไปนะ? ทำไม...มองเขาไม่ได้เหมือนก่อน สบตา...ก็ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน..ทำไมล่ะ?' ผมก้มหน้าแล้วนึกในใจ แล้วอยู่ๆหัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อรู้สึกว่ายูโตะกำลังมองมาที่ผม
"หลายวันมานี้นายเป็นอะไรไป? คอยแต่จะหลบหน้าฉัน พูดก็น้อยลง?"
"ฉันบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรยังไงล่ะ" ผมทำเป็นคีบเท็มปุระเข้าปากอย่างเร็วโดยที่ไม่มองหน้าเขา
"นายงอนฉันงั้นหรอ?"
"แล้วฉันจะงอนนายเรื่องอะไรไม่ทราบ?" ผมเหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนที่จะใช้ช้อนตักข้าวกิน
"ก็เรื่องที่ฉันบอกว่าคนอย่างนายไม่มีทางหาแฟนได้ยังไงล่ะ"
"ฮะ?" ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
"ใช่ไหมล่าาา? พูดแทงใจดำเข้าหน่อยก็งอนซะแล้ว ไม่เท่ห์เอาซะเลยนะ" เขาว่าพลางเอาตะเกียบชี้หน้าผมอย่างกวนๆ
"ฉันเปล่านะ นายจะมารู้เรื่องอะไร? ความสูงของฉันน่ะมันไม่ได้เป็นอุปสรรคในเรื่องของการมีแฟนซะหน่อย!"
"อ๋อหรออออ-___- ฉันไม่เชื่อ"
"นี่แก! จะดูถูกฉันเกินไปแล้ว!" ผมว่าพลางเอาช้อนชี้หน้าเขา
"ฉันไม่ได้ดูถูก! ก็พูดเรื่องจริงนี่! - -" เขาก็เอาตะเกียบชี้หน้าผม
"แล้วแกจะได้รู้กัน ว่าคำพูดของแกน่ะ มันผิด!" ผมกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วมองเขาอย่างกวนโอ๊ย
"เหอะ แล้วจะคอยดู"
"นี่! พอเลย! ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ทั้งสองคน!" ผมกับยูโตะรีบหยุดการทะเลาะลงทันทีที่คุณพ่อของผมดุพวกเรา ผมหรี่ตามองไปที่ยูโตะที่กำลังยิ้มแล้วยักคิ้วให้ผม
'แล้วแกจะได้รู้กัน!'
วันต่อมา
10.22 AM
ผมยืนจับสายเป้ที่สะพายไว้ข้างหลังผม สายตาก็มองไปที่ร้านคาราโอเกะที่อยู่ตรงหน้า
"ที่นี่หรอวะ?" ผมหันไปถามจุน
"อ้าว ก็ที่นี่ดิ ทำไมหน้านายซีดอย่างนั้นล่ะ?"
"เปล่าๆ"
"เฮ้ยย แกเป็นคนเริ่มเลยนะโว้ยย ที่อยู่ๆก็มาบอกให้ฉันนัดกับสาวสวยๆน่ารักๆไว้น่ะ เพื่อที่จะมานัดบอดกันวันนี้น่ะ แถมยังชวนโดนเรียนมาอีกต่างหาก นี่ถ้าไอ้พวกสภานักเรียนจับได้นะโว้ยย โดนมันด่าเละแน่"
"เถอะน่า แกไม่ต้องอธิบายยาวขนาดนี้หรอก" ผมว่าพลางเดินเข้าไปในร้านคาราโอเกะร้านนั้น "ห้องไหนที่นัดกันไว้น่ะ?"
"ห้องนี้ๆ" จุนว่าพลางเปิดประตูเข้าไปในห้องคาราโอเกะห้องนึง "อ้าว ยังไม่มากันเลยนี่ งั้นก็แสดงว่าพวกเรามาก่อนอ่ะดิ" จุนว่าแล้วหันมามองผมที่กำลังนั่งลงที่โซฟา
"คงงั้น"
"เฮ้ยยยยย แกควรจะร่าเริงเข้าไว้นะ จะหาแฟนทั้งทีเนี่ยย=="
"เอ้อ" ผมมองไปรอบๆห้องอย่างหนักใจ ก็อ่ะนะ ครั้งแรกเลยที่โดดเรียนมาทำอะไรอย่างนี้ กว่าจะแอบออกมาจากโรงเรียนได้เนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ถ้าพวกสภานักเรียนจับได้ก็คงโดนด่าเละเหมือนที่จุนมันว่านั่นแหละ
"เฮ้อออ แกอย่าหน้าซีดอย่างนั้นดิ ฉันก็เริ่มจะกลัวแล้วนะโว้ย" จุนว่าพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
"ถ้าสภานักเรียนจับได้ล่ะ = =?" ผมรีบถามขึ้นมา
โบ๊ะ!! แล้วจุนก็ตบหัวผมอย่างแรง
"โอ๊ยยยย!! ไอ้บ้า! แกจะโบกฉันทำไม?!"
"ก็แกอ่ะดิ ทำอะไรไม่คิด ชวนฉันมาแล้ว แล้วยังเป็นคนมากังวลเองอีก แบบนี้น่ะฉันก็กลัวเลยนะโว้ย ไอ้เจ้าพวกสภานักเรียนโรงเรียนเราน่ะยิ่งทุ่มเทกับการจับพวกเด็กโดดเรียนอยู่ด้วย= = แถมฉันกับแกยังใส่ชุดนักเรียนมาอีก"
"โธ่วว" ผมเริ่มเครียดขึ้นมาทันที
"ถ้าแกไม่จริงจังกับคำดูถูกของไอ้ยูโตะขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ"
"ก็ไอ้บ้านั่นมันดูถูกฉันนี่! ฉันก็จะทำให้มันหะ.." ไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยค ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ก่อนที่จะมีเด็กนักเรียนหญิงโรงเรียนไหนก็ไม่รู้สองคนเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"อ้าววว สาวๆ มากันแล้วหรอจ๊ะ? ^^" จุนที่จอมเครียดเมื่อกี้หายไปทันตา กลายเป็นไอ้จุนจอมเจ้าชู้ทันที
"โทษทีนะค่ะ ที่มาสาย พอดีพวกเราน่ะติดธุระอยู่น่ะ"
"ไม่เป็นไรครับบบ" จุนรีบพูดขึ้นทันที ซึ่งผมก็ทำได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป
"อ้าว แล้วทำไมไม่มานั่งกันล่ะครับ? ยืนอยู่ตรงนั้นกันทำไม?"
"ก็พวกเราน่ะ ไม่ใช่คนที่พวกนายจะมานัดบอดกันวันนี้น่ะสิ"
"เอ๊ะ???"
"อื้ม อ๋อ! มากันแแล้วล่ะ"
แอ๊ด~ แล้วประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับนักเรียนหญิง (?) สองคนที่เดินเข้ามา ซึ่งเครื่องแบบที่พวกนั้นใส่ก็เหมือนเครื่องแบบโรงเรียนผมเป๊ะ
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!! // อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!" ด้วยความตกใจผมรีบถอยไปชิดโซฟาทันทีพร้อมกับจุนที่เข้ามาเบียดผม ผมว่ามันก็คงตกใจไม่แพ้กันล่ะ ก็ดูนักเรียนหญิงสองคนนั้นสิ ไม่เหมือนผู้หญิงเอาซะเลย
"0.0!!" ผมรีบกอดกระเป๋าตัวเองอย่างแน่นพร้อมกับชิดเข้าโซฟาไปอีกทันทีที่พวกเธอมานั่งตรงฝั่งตรงข้าม
"คริๆ พวกเราไปก่อนนะ" ผมหันไปมองผู้หญิงสองคนตรงประตู พวกเธอกำลังโบกมือให้ผมก่อนจะเดินออกไป
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ! นี่พวกเธอ!" ผมรีบตะโกนเรียกพวกเธอ แต่พวกเธอก็ไม่สนใจรีบเดินออกไปทันที "ไอ้จุน! แกนัดใครมาวะ?! = =" ผมรีบกระซิบจุนทันที
"ฉันก็ไม่รู้แล้วก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้นี่วะ= ="
"นั่งให้ดีๆดิ!"
เฮือกก!! ผมกับจุนสะดุ้งโหยงกับคำพูดของนักเรียนหญิง(?) คนที่นั่งตรงข้ามจุน ซึ่งเสียงไม่เหมือนผู้หญิงเลย ผู้ชายชัดๆ= =
"เร็วๆ!"
อึก!! ผมกับจุนรีบขยับไปนั่งให้ดีๆทันที
"นี่~ อย่าไปดุพวกเค้าสิ ดูสิตกใจกันหมดแล้ว" แล้วอยู่ๆผู้หญิง (?) คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมก็พูดขึ้น ผมเงยหน้ามองเธอชัดๆ ก่อนที่จะแทบกลั้นขำไม่อยู่กับริมฝีปากแดงสดและหน้าขาวๆของเธอ
"= = นี่ หัวเราะอะไรชั้นหรอฮ้าาา~"
"0.0 ปะ..เปล่าๆ" ผมกับจุนหันไปมองหน้าแล้วอมยิ้มให้กันอย่างอดไม่ได้่
"เอาล่ะ มาทำความรู้จักกันเถอะ" ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามจุนพูดขึ้น
"ฮ่า~ ดิชั้นชื่อ 'ทาคากิ ยูยะ' จากโรงเรียนเดียวกับพวกเธอน่ะ" ผมมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม ก่อนที่จะหรี่ตามองเธออย่างจับผิด
'ทั้งหน้า ทั้งชื่อ ทำไมรู้สึุกคุ้นๆนะ?' ผมคิดในใจ
"ส่วนฉันชื่อนิชาซาว่า.."
"อ๊ะ! นึกออกแล้ว...ไอ้จุน!" ผมรีบตะโกนขึ้นมาก่อนที่ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามจุนจะแนะนำตัวเสร็จ
"อะ..อะไรของแก?!= =" จุนรีบหันมามองผมก่อนที่จะเข้ามากระซิบผม "ถ้าเราไม่นั่งเงียบๆอาจโดนฆ่าได้เลยนะโว้ย!"
"ถ้าเราไม่รีบเผ่นก็โดนฆ่าเหมือนกันแหละ! นี่มันพวกสภานักเรียนโรงเรียนเรา!" ผมพูดออกมาอย่างดัง
"เฮ้ย!! จริงดิ!"
"ก็ใช่น่ะสิวะ!!"
"ซวยแล้วมึง!" จุนรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งหนีออกจากห้องก่อนที่ผู้หญิง..ไม่ใช่สิ ผู้ชายที่แต่งหญิงที่นั่งตรงข้ามจุนจะรีบวิ่งตามจุนออกไป
"ไอ้จุนนนนน! รอด้วยย!" ผมกำลังจะเผ่นออกจากห้องแต่...
หมับ! ชายที่แต่งหญิงที่บอกว่าชื่อ 'ทาคากิ' ก็จับแขนผมเอาไว้ซะก่อน
"จะรีบไปไหนล่ะฮ้าา~"
"อ๊ากกกก= = ปล่อยฉันนนนนน!!" ผมพยายามสะบัดแขนออกแต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหว
"ฉันยังไม่ได้รู้จักชื่อนายเลย!" เขาตะคอกใส่ผมก่อนจะถอดวิกที่หัวเขาออก "ฮึ่ย! ใส่ไอ้นี่แล้วร้อนชะมัด"
"โหวว นี่นายเพิ่งค้นพบตัวเองรึไง?!= =" ผมพยายามแกะมือเขาออก
"ถ้าไม่ทำอย่างนี้ แล้วจะจับเด็กที่โดดเรียนอย่างพวกนายได้เรอะ?!" เขาบีบแขนผมแน่นจนผมรู้สึกเจ็บ
"โอ๊ยย! ทุ่มเทไปรึเปล่าวะ?= ="
"สภานักเรียนคนอื่นก็ทำโว้ย ไม่ได้มีแต่ฉัน!"
"ฉันไม่เชื่อออ! ปล่อยยยย!"
"ไม่ปล่อย! กลับไปให้ด่าที่โรงเรียนซะดีๆ" แล้วเขาก็ลากผมออกมาจากห้องคาราโอเกะห้องนั้น ก่อนที่จะพูดกับผู้จัดการร้าน "ขอบคุณนะครับ ที่ให้ความร่วมมือ ^^"
"ไม่เป็นไรครับ^^"
ตุบ! ผมกระทืบไปที่เท้าของคนๆนั้นอย่างแรงจนเขาร้องออกมาดังลั่นร้าน
"อ๊ากกกกกก!" ก็เป็นไปอย่างที่ผมคิด มือที่บีบแขนผมไว้แน่นก็คลายออกทันที ผมจีงรีบวิ่งออกมา
"ให้ตายสิ! แล้วจะรู้ชื่อไอ้เด็กบ้านั่นไหมเนี่ย?!" ชายหนุ่มที่โดนเด็กหน้าหวานกระทืบไปที่เท้าพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก็เขาน่ะ ยอมทุ่มเทขนาดนี้แล้ว แต่ไอ้เด็กหน้าหวานคนนั้นก็รอดไปจนได้น่ะสิ
"หึ มาว่าฉันว่าเพิ่งค้นพบตัวเองงั้นหรอ?! แค่ทุ่มเทมากก็แค่นั้นล่ะโว้ย!!"
(To be continue)
บ้านจิเน็น
"มาแล้วจ้าๆๆ" ผมช่วยคุณแม่ถืออาหารแล้วยกไปวางที่โต๊ะ ที่ซึ่งครอบครัวนากาจิม่าและพ่อของผมนั่งอยู่
"ดีจังเลยนะ ที่วันนี้ครอบครัวนากาจิม่ามาทานข้าวด้วยกันกับเราด้วย ^^" คุณแม่ว่าพลางจัดโต๊ะอาหาร
"ว้าวว กับข้าวน่าทานมากเลยคับบ คุณป้า^^" 'ไรยะ' น้องชายของยูโตะพูดขึ้น
"น่าทานงั้นก็ทานเยอะๆนะจ๊ะ^^ มาเถอะๆ เรามากินข้าวกัน" แล้วทุกคนก็นั่งที่โต๊ะตามคำของแม่อย่างว่าง่าย เว้นก็แต่...
"อ้าว ยูริ ทำไมไม่มานั่งล่ะลูก?" คุณแม่ของยูโตะเอ่ยถามผมที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่
"อะ..เอ่อ.."
'จะให้นั่งตรงไหนล่ะครับ คุณป้า? ก็ที่ว่างเหลืออยู่ที่เดียว ก็คือตรงข้ามกับไอ้ยูโตะบ้านั่นยังไงล่ะ แล้วจะให้กินยังไง? ถ้าจะต้องนั่งมองหน้ากันอย่างนั้น??= =' ผมได้แต่ตอบคุณป้าไปในใจ
"มาๆ เดี๋ยวก็หิวตายกันพอดี" คุณพ่อผมรีบเรียก
"ครับๆ V_V" ผมค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับหมอนั่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อๆของยูโตะที่กำลังมองผมอย่างกวนๆ
"0.0" ผมตัวแข็งทื่อไปหมดเลยล่ะ ทันทีที่ได้สบตากับเขาน่ะ
"เป็นอะไรไป หืมม?" เขาถามแล้วยักคิ้วอย่างกวนๆ
"เปล่าๆ...(. .)" ทันทีที่รู้สึกว่าสบตากับเขานานเกินไปแล้ว ผมก็รีบก้มหน้าหลบตาเขาทันที
"อ้าวว -____- ไอ้ตัวเล็กเอ้ยย แกโกรธอะไรฉันอีกล่ะ?"
"เปล่าสักหน่อย"
"อ้าวๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย กินข้าวๆ" คุณพ่อของยูโตะพูดขึ้น
"ทานแล้วนะครับบ~ // ทานแล้วนะคะ~" ทุกคนพูดพร้อมกันโดยอัตโนมัติ ผมรีบหยิบตะเกียบแล้วคีบข้าวเข้าปาก ก่อนที่จะแอบมองยูโตะที่กำลังสวาปามอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร
"งั้มๆๆ หืม?" แล้วอยู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังมองเขาอยู่
"0.0!" ผมรีบก้มหน้าลงทันทีที่เขามอง
'นี่เราเป็นอะไรไปนะ? ทำไม...มองเขาไม่ได้เหมือนก่อน สบตา...ก็ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน..ทำไมล่ะ?' ผมก้มหน้าแล้วนึกในใจ แล้วอยู่ๆหัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อรู้สึกว่ายูโตะกำลังมองมาที่ผม
"หลายวันมานี้นายเป็นอะไรไป? คอยแต่จะหลบหน้าฉัน พูดก็น้อยลง?"
"ฉันบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรยังไงล่ะ" ผมทำเป็นคีบเท็มปุระเข้าปากอย่างเร็วโดยที่ไม่มองหน้าเขา
"นายงอนฉันงั้นหรอ?"
"แล้วฉันจะงอนนายเรื่องอะไรไม่ทราบ?" ผมเหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนที่จะใช้ช้อนตักข้าวกิน
"ก็เรื่องที่ฉันบอกว่าคนอย่างนายไม่มีทางหาแฟนได้ยังไงล่ะ"
"ฮะ?" ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
"ใช่ไหมล่าาา? พูดแทงใจดำเข้าหน่อยก็งอนซะแล้ว ไม่เท่ห์เอาซะเลยนะ" เขาว่าพลางเอาตะเกียบชี้หน้าผมอย่างกวนๆ
"ฉันเปล่านะ นายจะมารู้เรื่องอะไร? ความสูงของฉันน่ะมันไม่ได้เป็นอุปสรรคในเรื่องของการมีแฟนซะหน่อย!"
"อ๋อหรออออ-___- ฉันไม่เชื่อ"
"นี่แก! จะดูถูกฉันเกินไปแล้ว!" ผมว่าพลางเอาช้อนชี้หน้าเขา
"ฉันไม่ได้ดูถูก! ก็พูดเรื่องจริงนี่! - -" เขาก็เอาตะเกียบชี้หน้าผม
"แล้วแกจะได้รู้กัน ว่าคำพูดของแกน่ะ มันผิด!" ผมกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วมองเขาอย่างกวนโอ๊ย
"เหอะ แล้วจะคอยดู"
"นี่! พอเลย! ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ทั้งสองคน!" ผมกับยูโตะรีบหยุดการทะเลาะลงทันทีที่คุณพ่อของผมดุพวกเรา ผมหรี่ตามองไปที่ยูโตะที่กำลังยิ้มแล้วยักคิ้วให้ผม
'แล้วแกจะได้รู้กัน!'
วันต่อมา
10.22 AM
ผมยืนจับสายเป้ที่สะพายไว้ข้างหลังผม สายตาก็มองไปที่ร้านคาราโอเกะที่อยู่ตรงหน้า
"ที่นี่หรอวะ?" ผมหันไปถามจุน
"อ้าว ก็ที่นี่ดิ ทำไมหน้านายซีดอย่างนั้นล่ะ?"
"เปล่าๆ"
"เฮ้ยย แกเป็นคนเริ่มเลยนะโว้ยย ที่อยู่ๆก็มาบอกให้ฉันนัดกับสาวสวยๆน่ารักๆไว้น่ะ เพื่อที่จะมานัดบอดกันวันนี้น่ะ แถมยังชวนโดนเรียนมาอีกต่างหาก นี่ถ้าไอ้พวกสภานักเรียนจับได้นะโว้ยย โดนมันด่าเละแน่"
"เถอะน่า แกไม่ต้องอธิบายยาวขนาดนี้หรอก" ผมว่าพลางเดินเข้าไปในร้านคาราโอเกะร้านนั้น "ห้องไหนที่นัดกันไว้น่ะ?"
"ห้องนี้ๆ" จุนว่าพลางเปิดประตูเข้าไปในห้องคาราโอเกะห้องนึง "อ้าว ยังไม่มากันเลยนี่ งั้นก็แสดงว่าพวกเรามาก่อนอ่ะดิ" จุนว่าแล้วหันมามองผมที่กำลังนั่งลงที่โซฟา
"คงงั้น"
"เฮ้ยยยยย แกควรจะร่าเริงเข้าไว้นะ จะหาแฟนทั้งทีเนี่ยย=="
"เอ้อ" ผมมองไปรอบๆห้องอย่างหนักใจ ก็อ่ะนะ ครั้งแรกเลยที่โดดเรียนมาทำอะไรอย่างนี้ กว่าจะแอบออกมาจากโรงเรียนได้เนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ถ้าพวกสภานักเรียนจับได้ก็คงโดนด่าเละเหมือนที่จุนมันว่านั่นแหละ
"เฮ้อออ แกอย่าหน้าซีดอย่างนั้นดิ ฉันก็เริ่มจะกลัวแล้วนะโว้ย" จุนว่าพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
"ถ้าสภานักเรียนจับได้ล่ะ = =?" ผมรีบถามขึ้นมา
โบ๊ะ!! แล้วจุนก็ตบหัวผมอย่างแรง
"โอ๊ยยยย!! ไอ้บ้า! แกจะโบกฉันทำไม?!"
"ก็แกอ่ะดิ ทำอะไรไม่คิด ชวนฉันมาแล้ว แล้วยังเป็นคนมากังวลเองอีก แบบนี้น่ะฉันก็กลัวเลยนะโว้ย ไอ้เจ้าพวกสภานักเรียนโรงเรียนเราน่ะยิ่งทุ่มเทกับการจับพวกเด็กโดดเรียนอยู่ด้วย= = แถมฉันกับแกยังใส่ชุดนักเรียนมาอีก"
"โธ่วว" ผมเริ่มเครียดขึ้นมาทันที
"ถ้าแกไม่จริงจังกับคำดูถูกของไอ้ยูโตะขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ"
"ก็ไอ้บ้านั่นมันดูถูกฉันนี่! ฉันก็จะทำให้มันหะ.." ไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยค ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ก่อนที่จะมีเด็กนักเรียนหญิงโรงเรียนไหนก็ไม่รู้สองคนเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"อ้าววว สาวๆ มากันแล้วหรอจ๊ะ? ^^" จุนที่จอมเครียดเมื่อกี้หายไปทันตา กลายเป็นไอ้จุนจอมเจ้าชู้ทันที
"โทษทีนะค่ะ ที่มาสาย พอดีพวกเราน่ะติดธุระอยู่น่ะ"
"ไม่เป็นไรครับบบ" จุนรีบพูดขึ้นทันที ซึ่งผมก็ทำได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป
"อ้าว แล้วทำไมไม่มานั่งกันล่ะครับ? ยืนอยู่ตรงนั้นกันทำไม?"
"ก็พวกเราน่ะ ไม่ใช่คนที่พวกนายจะมานัดบอดกันวันนี้น่ะสิ"
"เอ๊ะ???"
"อื้ม อ๋อ! มากันแแล้วล่ะ"
แอ๊ด~ แล้วประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับนักเรียนหญิง (?) สองคนที่เดินเข้ามา ซึ่งเครื่องแบบที่พวกนั้นใส่ก็เหมือนเครื่องแบบโรงเรียนผมเป๊ะ
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!! // อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!" ด้วยความตกใจผมรีบถอยไปชิดโซฟาทันทีพร้อมกับจุนที่เข้ามาเบียดผม ผมว่ามันก็คงตกใจไม่แพ้กันล่ะ ก็ดูนักเรียนหญิงสองคนนั้นสิ ไม่เหมือนผู้หญิงเอาซะเลย
"0.0!!" ผมรีบกอดกระเป๋าตัวเองอย่างแน่นพร้อมกับชิดเข้าโซฟาไปอีกทันทีที่พวกเธอมานั่งตรงฝั่งตรงข้าม
"คริๆ พวกเราไปก่อนนะ" ผมหันไปมองผู้หญิงสองคนตรงประตู พวกเธอกำลังโบกมือให้ผมก่อนจะเดินออกไป
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ! นี่พวกเธอ!" ผมรีบตะโกนเรียกพวกเธอ แต่พวกเธอก็ไม่สนใจรีบเดินออกไปทันที "ไอ้จุน! แกนัดใครมาวะ?! = =" ผมรีบกระซิบจุนทันที
"ฉันก็ไม่รู้แล้วก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้นี่วะ= ="
"นั่งให้ดีๆดิ!"
เฮือกก!! ผมกับจุนสะดุ้งโหยงกับคำพูดของนักเรียนหญิง(?) คนที่นั่งตรงข้ามจุน ซึ่งเสียงไม่เหมือนผู้หญิงเลย ผู้ชายชัดๆ= =
"เร็วๆ!"
อึก!! ผมกับจุนรีบขยับไปนั่งให้ดีๆทันที
"นี่~ อย่าไปดุพวกเค้าสิ ดูสิตกใจกันหมดแล้ว" แล้วอยู่ๆผู้หญิง (?) คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมก็พูดขึ้น ผมเงยหน้ามองเธอชัดๆ ก่อนที่จะแทบกลั้นขำไม่อยู่กับริมฝีปากแดงสดและหน้าขาวๆของเธอ
"= = นี่ หัวเราะอะไรชั้นหรอฮ้าาา~"
"0.0 ปะ..เปล่าๆ" ผมกับจุนหันไปมองหน้าแล้วอมยิ้มให้กันอย่างอดไม่ได้่
"เอาล่ะ มาทำความรู้จักกันเถอะ" ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามจุนพูดขึ้น
"ฮ่า~ ดิชั้นชื่อ 'ทาคากิ ยูยะ' จากโรงเรียนเดียวกับพวกเธอน่ะ" ผมมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม ก่อนที่จะหรี่ตามองเธออย่างจับผิด
'ทั้งหน้า ทั้งชื่อ ทำไมรู้สึุกคุ้นๆนะ?' ผมคิดในใจ
"ส่วนฉันชื่อนิชาซาว่า.."
"อ๊ะ! นึกออกแล้ว...ไอ้จุน!" ผมรีบตะโกนขึ้นมาก่อนที่ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามจุนจะแนะนำตัวเสร็จ
"อะ..อะไรของแก?!= =" จุนรีบหันมามองผมก่อนที่จะเข้ามากระซิบผม "ถ้าเราไม่นั่งเงียบๆอาจโดนฆ่าได้เลยนะโว้ย!"
"ถ้าเราไม่รีบเผ่นก็โดนฆ่าเหมือนกันแหละ! นี่มันพวกสภานักเรียนโรงเรียนเรา!" ผมพูดออกมาอย่างดัง
"เฮ้ย!! จริงดิ!"
"ก็ใช่น่ะสิวะ!!"
"ซวยแล้วมึง!" จุนรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งหนีออกจากห้องก่อนที่ผู้หญิง..ไม่ใช่สิ ผู้ชายที่แต่งหญิงที่นั่งตรงข้ามจุนจะรีบวิ่งตามจุนออกไป
"ไอ้จุนนนนน! รอด้วยย!" ผมกำลังจะเผ่นออกจากห้องแต่...
หมับ! ชายที่แต่งหญิงที่บอกว่าชื่อ 'ทาคากิ' ก็จับแขนผมเอาไว้ซะก่อน
"จะรีบไปไหนล่ะฮ้าา~"
"อ๊ากกกก= = ปล่อยฉันนนนนน!!" ผมพยายามสะบัดแขนออกแต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหว
"ฉันยังไม่ได้รู้จักชื่อนายเลย!" เขาตะคอกใส่ผมก่อนจะถอดวิกที่หัวเขาออก "ฮึ่ย! ใส่ไอ้นี่แล้วร้อนชะมัด"
"โหวว นี่นายเพิ่งค้นพบตัวเองรึไง?!= =" ผมพยายามแกะมือเขาออก
"ถ้าไม่ทำอย่างนี้ แล้วจะจับเด็กที่โดดเรียนอย่างพวกนายได้เรอะ?!" เขาบีบแขนผมแน่นจนผมรู้สึกเจ็บ
"โอ๊ยย! ทุ่มเทไปรึเปล่าวะ?= ="
"สภานักเรียนคนอื่นก็ทำโว้ย ไม่ได้มีแต่ฉัน!"
"ฉันไม่เชื่อออ! ปล่อยยยย!"
"ไม่ปล่อย! กลับไปให้ด่าที่โรงเรียนซะดีๆ" แล้วเขาก็ลากผมออกมาจากห้องคาราโอเกะห้องนั้น ก่อนที่จะพูดกับผู้จัดการร้าน "ขอบคุณนะครับ ที่ให้ความร่วมมือ ^^"
"ไม่เป็นไรครับ^^"
ตุบ! ผมกระทืบไปที่เท้าของคนๆนั้นอย่างแรงจนเขาร้องออกมาดังลั่นร้าน
"อ๊ากกกกกก!" ก็เป็นไปอย่างที่ผมคิด มือที่บีบแขนผมไว้แน่นก็คลายออกทันที ผมจีงรีบวิ่งออกมา
"ให้ตายสิ! แล้วจะรู้ชื่อไอ้เด็กบ้านั่นไหมเนี่ย?!" ชายหนุ่มที่โดนเด็กหน้าหวานกระทืบไปที่เท้าพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก็เขาน่ะ ยอมทุ่มเทขนาดนี้แล้ว แต่ไอ้เด็กหน้าหวานคนนั้นก็รอดไปจนได้น่ะสิ
"หึ มาว่าฉันว่าเพิ่งค้นพบตัวเองงั้นหรอ?! แค่ทุ่มเทมากก็แค่นั้นล่ะโว้ย!!"
(To be continue)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น