ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อย่าโกหกเลย... ( Don't lie to me )
หลายวันต่อมา...
"นี่ เรย์ นายสังเกตไหมว่า หมู่นี้เรียวเป็นอะไรไปก็ไม่รู้ แลดูซึมๆไปนะ..."ไดกิว่าพลางมองเพื่อนของเขาที่กำลังทำหน้าเศร้าๆ
"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ...แต่ว่าฉันสังเกตเห็นว่า หมู่นี้น่ะ..ชี่เปลี่ยนไปนะ..."
"เอ๊ะ? เปลี่ยนไปหรอ? เปลี่ยนไปยังไง?"
"ไม่ค่อยสนใจเรียวไง..." เรย์ว่าพลางหันไปมองเรียว "นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หมอนั่นดูซึมๆไปก็ได้นะ..."
(Ryo's Talk)
'ทำไมไม่โทรมาเลย...ส่งเมล์ไปก็ไม่ตอบ...โทรกลับก็ไม่โทรกลับ...'
'ฮึ่ย!!'
ปัง! ผมลุกขึ้นแล้วเอามือทุบโต๊ะอย่างแรง
ขวับ! ทุกๆคนในห้องหันมามองผม
"เฮ้ย! เรียว ใจเย็นๆ" ไดกิรีบวิ่งเข้ามาหาผม
"ใจเย็นดิ อย่าระบายกับโต๊ะเลย ฉันกลัวมันเจ็บ><" เรย์ยังคงพูดล้อเล่น
"อย่าเพิ่งมาพูดล้อเล่นอะำไรตอนนี้สิ!!" ผมตะคอกใส่เรย์
"อย่าตะคอกใส่มันเลย...ว่าแต่นายโมโหเรื่องอะไรวะเรียว? - -*" ไดกิถาม
"ก็ชี่น่ะสิ!! เป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะโว้ย! เห็นชัดๆว่าหลบหน้ากัน!"
"อย่าไปคิดมากสิ...อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ..." ไดกิพูด
"แต่ว่ามันชักแปลกๆแล้วนะโว้ย!!" ผมหันไปตะคอกใส่ไดกิ
"เลิกโมโห แล้วรีบๆก็ไปหาเธอซะสิ!!" อยู่ๆเรย์ก็ตะโกนขึ้นมา
"0.0! / 0.0!" ผมกับไดกิรวมถึงเพื่อนๆทุกคนในห้องต่างหันไปมองเรย์เป็นตาเดียว
"ถ้ามัวแต่โวยวายแบบนี้แล้วคิดว่าทุกอย่างมันจะไขข้อสงสัยของนายได้เรอะ?!! "
"นั่นสินะ...." ผมเริ่มตื่น - -*
"เร็วๆเข้า-3- ฉันจะไปบอกอาจารย์ให้ว่านายปวดท้อง^^" แล้วอยู่ๆหมอนั่นก็ยิ้มให้ผม
'นายเปลี่ยนโหมดได้เร็วมากๆเลยว่ะ - -*' ผมคิดในใจ
"อะ..อืม ^^ ฝากด้วยนะ^^;;"
"เฮ้อ...แล้วจะรู้ไหมเนี่ย...ว่าชี่อยู่ไหน??" ผมเดินมาเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะไปหาชี่ที่ไหน
"โทรไปสายก็ไม่ว่าง ไม่รู้ว่ากำลังคุยกับใคร....เมล์ก็ไม่ตอบอีก....โทรกลับก็ไม่โทรกลับ-3-" และผมก็บ่นไปเรื่อยๆเช่นกัน
"เปล่าหรอก...ชี่รัก 'โซล' คนเดียวนะ " และระหว่างที่ผมกำลังเดินไปเรื่อยๆนั้น ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง
'ใครกัน?..แต่ทำไมเสียงคุ้นๆแฮะ...' ผมพยายามเดินหาต้นเสียง แล้วก็มาสะดุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง...และเธอกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ และเพราะเห็นเธอ ผมถึงกลับต้องหลบไปซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ไม่ไกลจากเธอเท่าไร
"ก็คาบนี้อาจารย์ไม่เข้าน่ะ เราเลยมาคุยกับโซลไง~" รอยยิ้มหวานๆของเธอที่ยิ้มออกมาในตอนนี้ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอมีความสุขแค่ไหนเมื่อได้คุยกับคนที่อยู่ปลายสายคนนั้น
"ทำใจไม่คิดถึงโซล~ 555+ โซลล่ะ ทำไรอยู่เอ่ย?"
''....'' คำพูดหวานๆที่เธอพูดกับคนที่อยู่ปลายสายนั้น ทำให้หัวใจของผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... ผมมองรอยยิ้มของเธอที่กำลังยิ้มออกมาในตอนนี้ด้วยสายตาที่เริ่มพล่ามัว ผมไม่รับรู้ถึงเสียงของนักเรียนคนอื่นๆที่คุยกัน ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร ผมก็ไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาเลย เสียงที่ผมได้ยินในตอนนี้ก็คงจะมีแต่เสียงของชี่ที่กำลังคุยอยู่กับใครคนนั้น...และภาพที่ผมเห็นก็มีแต่ภาพของชี่ที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์แล้วยิ้มออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว....
'ไม่จริง....'
"หืม? ถามว่ารักโซลมากไหมหรอ? ไม่รักเลย~ 555+ล้อเล่นๆ ชี่รักโซลมากๆเลย~"
'ไม่จริงใช่ไหม....' ผมอยากจะพุ่งออกไปถามเธอตอนนี้ว่า เธอกำลังคุยกับใคร? แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมถึงได้แอบฟังเธอคุยกับเขาอยู่อย่างนั้น... ยิ่งฟังก็เหมือนยิ่งเจ็บ...
"อ้าว จะไปเรียนแล้วหรอ? โธ่...ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนเจอกันนะ^^ รักนะคะ><" เธอกดวางสายก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ ราวกับระแวงอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็ก้มมองโทรศัพท์ของเธออีกครั้ง
"เรียว..." เธอเรียกชื่อผมขณะก้มมองโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นเธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือของเธอแล้วเดินขึ้นตึกไป
"เฮ้ยๆ เรียวมันไปไหนวะ? -3- ฉันนึกว่ามันจะหายไปแค่คาบเดียวนะเนี่ย นี่เล่นหายไปทั้งคาบเช้าเลยอ่ะ" เีรย์รีบวิ่งเข้ามาถามไดกิหลังจากออดคาบพักดังขึ้น
"นั่นสิ ลองโทรหาดีกว่า" ไดกิว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรหาเรียว
ตื๊ด...ตื๊ด...
"ไม่รับอ่ะ 0.0" ไดกิมองหน้าเรย์
"งั้นก็โทรใหม่สิ- -*"
"ได้ๆ" ไดกิกดโทรหาเรียวอีกรอบ
ตื๊ด... ตื๊ด...
"ก็ยังไม่รับอ่ะ..."
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าเนี่ย?"
"รุ่นพี่เรย์! รุ่นพี่ไดกิ!" อยู่ๆเด็กสาวรุ่นน้องคนหนึ่งที่เป็นแฟนคลับของพวกเขาก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องเรียน
"มีอะไรหรอคับ น้อง? ^__^" เรย์ยิ้มและหันไปมองเด็กสาวคนนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ
ฟิ้ว~ ( ' w') (0.0 ) <<< (^__^;; ) แต่เด็กสาวคนนั้นกลับวิ่งผ่านเรย์แล้วเข้าไปหาไดกิแทน
"คือฉันเห็นรุ่นพี่เรียวนั่งอยู่หลังสนามหลังโรงเรียนคนเดียวน่ะค่ะ แล้วพี่เค้าก็มีท่าทีเหม่อๆ ลอยๆ แล้วก็เศร้าๆน่ะค่ะ เข้าไปทักเค้าก็ไม่พูดด้วย... "
"เอ๊ะ? 0.0" ไดกิรีบลุกขึ้น
"รุ่นพี่เรียวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?? ฉันกังวลมากๆเลย"
"เดี๋ยวพวกผมจะรีบไปดูให้นะคับ! เฮ้ เรย์! ได้ยินแล้วใช่ไหม? ไปเร็วๆ!" ไดกิและเรย์จึงรีบวิ่งไปสนามหลังโรงเรียนทันที
"เรียว! เรียว! เรียวโว้ย!" เรย์เรียกเรียวด้วยเสียงดังๆ แต่เรียวก็ยังคงมีอาการเหม่อลอย....
"ไม่พูดเลยว่ะ" เรย์หันมาไดกิ
"เรียว!!" ป๊าป!! ไดกิตบหัวเรียว
"โอ้ยๆ!" ผมรีบเอามือกุมหัวตัวเองทันที
"นายทำอะไรของนายวะเนี่ย?!" ผมหันไปหาไดกิแล้วตะคอกใส่
'เจ็บเป็นบ้าเลย- - ตบเข้ามาได้ไง'
"ได้สติแล้วหรอ? เห็นนายนั่งเหม่ออยู่คนเดียว ก็คิดว่าเป็นอะไร เนี่ย..เรย์มันเรียกนายเสียงดังไปถึงหน้าโรงเรียนแล้วมั้ง...นายยังนั่งเหม่ออยู่เลย นี่ถ้าฉันไม่ตบก็คงไม่เลิกเหม่อสินะ- -*"
"งะ..งั้นหรอ..."
"แล้วสรุปนี่นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?" เรย์บอกด้วยน้ำเสียงแหบๆนิดๆ
"นี่นายเรียกฉันจนเสียงแหบเลยหรอ?=0="
"ก็ใช่น่ะสิ-,- นี่ถ้าเสียงของฉันไม่หวานเหมือนเดิมล่ะก็ ฉัันฆ่านายแน่ๆ- -*"
"เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?- 3 - "
"นี่ๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันได้ไหม?" ไดกิรีบห้าม
"ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย- -*" เรย์รีบเถียง
"ช่างเถอะๆ เรื่องของนายก่อนเลยเรียว นายหายไปตลอดคาบเช้าของวันนี้ แล้วยังมานั่งเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวอีก นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?- -*"
"ฉัน..." จู่ๆความรู้สึกเจ็บปวดมันก็เข้ามาหาผมอีกครั้ง
"เป็นอะไร?" เรย์ถาม
"เหมือนชี่จะไม่รักฉัน....อีกแล้วล่ะ...."
"อะไรนะ?!/อะไรนะ?!" ไดกิกับเรย์พูดพร้อมกับขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ
"อืม...อย่างที่บอก..."
เลิกเรียน...
"ชี่..."
"โอ๊ะ! ระ...เรียว...ตกใจหมดเลย^^;;"
"จะกลับบ้านหรอ?"
"ชะ...ใช่ๆ จะกลับบ้านน่ะ^^"
"กลับกับเราได้ไหม? เราไม่ได้กลับด้วยกันมานานแล้วนะ..."
"อะ..เอ่อ...ก็ได้"
"..." ผมยิ้มเล็กๆให้เธอ
"...."
"...." ระหว่างทางที่เรากลับบ้านด้วยกัน ผมและเธอต่างไม่พูดอะไรกันเลย...
'จริงๆสินะ...'
"นี่ๆเรียว= =" ผมหยุดเดินด้วยเสียงเรียกของเธอ
"หืม?"
"เรียวเดินเลยบ้านเราน่ะ^^;; "
"อ้าว- -* " ผมเดินกลับไปหาเธอ
"งั้น...เดี๋ยวเราเข้าบ้านก่อนนะ ขอบคุณที่มาส่ง^^"เธอหันหลังและกำลังจะเดินเข้าบ้านไป
ขวับ! ผมคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"เอ๊ะ?0.0" เธอมองผมด้วยความสงสัย
"เราขอถามอะไรชี่หน่อยได้ไหม?...."
"อะไรหรอ?...."
"...." ผมยังคงไม่พูดอะไร ยังคงมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น...เธอเองก็เช่นกัน....
"ชี่....ยังรักเราอยู่หรือเปล่า?..." ผมตัดสินใจพูดประโยคนั้นออกไป
"...." แล้วอยู่ๆเธอก็หันไปมองทางอื่น
"อืม..." เธอหันมายิ้มให้ผม "รักสิ.. ชี่รักเรียวคนเดียวนี่หน่า^^ รักมากๆด้วย^^"
"งั้นหรอ..เข้าใจล่ะ...^^" ผมฝืนยิ้มให้เธอ แล้วค่อยๆปล่อยข้อมือของเธอ
"เราจะเข้าบ้านแล้วล่ะ...งั้นกลับบ้านดีๆนะ^^"
"อืมๆ^^" ผมยิ้มให้เธอแล้วหันหลังเดินกลับออกมา
"เรียว! ฝันดีน้า~ " ผมหยุดเดินและหันไปมองเธอที่ตะโกนเรียกผม ผมยิ้มให้เธอแล้วก็โบกมือ แล้วจึงหันกลับมาเดินต่อ...เมื่อหันหลังกลับมาแล้วรอยยิ้มที่ผมยิ้มให้เธอเมื่อกี้นี้ก็ค่อยๆหุบลง...
"รักงั้นหรอ...." คำพูดของเธอจะดีมากถ้าไม่ติดว่าผมได้ยินที่เธอพูดกับคนปลายสายเมื่อตอนเช้า...
'ชี่รักโซลคนเดียวนะ...'
'ชี่รักโซลคนเดียวนะ...'
'ชี่รักโซลคนเดียวนะ...'
คำพูดนั้นมันยังคงติดอยู่ในสมองของผม... เธอรักเค้าคนนั้น...แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกกันดีๆ...ทำไมยังจะต้องมาโกหกอีก...ว่ายังรักกัน....
"นี่ เรย์ นายสังเกตไหมว่า หมู่นี้เรียวเป็นอะไรไปก็ไม่รู้ แลดูซึมๆไปนะ..."ไดกิว่าพลางมองเพื่อนของเขาที่กำลังทำหน้าเศร้าๆ
"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ...แต่ว่าฉันสังเกตเห็นว่า หมู่นี้น่ะ..ชี่เปลี่ยนไปนะ..."
"เอ๊ะ? เปลี่ยนไปหรอ? เปลี่ยนไปยังไง?"
"ไม่ค่อยสนใจเรียวไง..." เรย์ว่าพลางหันไปมองเรียว "นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หมอนั่นดูซึมๆไปก็ได้นะ..."
(Ryo's Talk)
'ทำไมไม่โทรมาเลย...ส่งเมล์ไปก็ไม่ตอบ...โทรกลับก็ไม่โทรกลับ...'
'ฮึ่ย!!'
ปัง! ผมลุกขึ้นแล้วเอามือทุบโต๊ะอย่างแรง
ขวับ! ทุกๆคนในห้องหันมามองผม
"เฮ้ย! เรียว ใจเย็นๆ" ไดกิรีบวิ่งเข้ามาหาผม
"ใจเย็นดิ อย่าระบายกับโต๊ะเลย ฉันกลัวมันเจ็บ><" เรย์ยังคงพูดล้อเล่น
"อย่าเพิ่งมาพูดล้อเล่นอะำไรตอนนี้สิ!!" ผมตะคอกใส่เรย์
"อย่าตะคอกใส่มันเลย...ว่าแต่นายโมโหเรื่องอะไรวะเรียว? - -*" ไดกิถาม
"ก็ชี่น่ะสิ!! เป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะโว้ย! เห็นชัดๆว่าหลบหน้ากัน!"
"อย่าไปคิดมากสิ...อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ..." ไดกิพูด
"แต่ว่ามันชักแปลกๆแล้วนะโว้ย!!" ผมหันไปตะคอกใส่ไดกิ
"เลิกโมโห แล้วรีบๆก็ไปหาเธอซะสิ!!" อยู่ๆเรย์ก็ตะโกนขึ้นมา
"0.0! / 0.0!" ผมกับไดกิรวมถึงเพื่อนๆทุกคนในห้องต่างหันไปมองเรย์เป็นตาเดียว
"ถ้ามัวแต่โวยวายแบบนี้แล้วคิดว่าทุกอย่างมันจะไขข้อสงสัยของนายได้เรอะ?!! "
"นั่นสินะ...." ผมเริ่มตื่น - -*
"เร็วๆเข้า-3- ฉันจะไปบอกอาจารย์ให้ว่านายปวดท้อง^^" แล้วอยู่ๆหมอนั่นก็ยิ้มให้ผม
'นายเปลี่ยนโหมดได้เร็วมากๆเลยว่ะ - -*' ผมคิดในใจ
"อะ..อืม ^^ ฝากด้วยนะ^^;;"
"เฮ้อ...แล้วจะรู้ไหมเนี่ย...ว่าชี่อยู่ไหน??" ผมเดินมาเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะไปหาชี่ที่ไหน
"โทรไปสายก็ไม่ว่าง ไม่รู้ว่ากำลังคุยกับใคร....เมล์ก็ไม่ตอบอีก....โทรกลับก็ไม่โทรกลับ-3-" และผมก็บ่นไปเรื่อยๆเช่นกัน
"เปล่าหรอก...ชี่รัก 'โซล' คนเดียวนะ " และระหว่างที่ผมกำลังเดินไปเรื่อยๆนั้น ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง
'ใครกัน?..แต่ทำไมเสียงคุ้นๆแฮะ...' ผมพยายามเดินหาต้นเสียง แล้วก็มาสะดุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง...และเธอกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ และเพราะเห็นเธอ ผมถึงกลับต้องหลบไปซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ไม่ไกลจากเธอเท่าไร
"ก็คาบนี้อาจารย์ไม่เข้าน่ะ เราเลยมาคุยกับโซลไง~" รอยยิ้มหวานๆของเธอที่ยิ้มออกมาในตอนนี้ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอมีความสุขแค่ไหนเมื่อได้คุยกับคนที่อยู่ปลายสายคนนั้น
"ทำใจไม่คิดถึงโซล~ 555+ โซลล่ะ ทำไรอยู่เอ่ย?"
''....'' คำพูดหวานๆที่เธอพูดกับคนที่อยู่ปลายสายนั้น ทำให้หัวใจของผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... ผมมองรอยยิ้มของเธอที่กำลังยิ้มออกมาในตอนนี้ด้วยสายตาที่เริ่มพล่ามัว ผมไม่รับรู้ถึงเสียงของนักเรียนคนอื่นๆที่คุยกัน ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร ผมก็ไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาเลย เสียงที่ผมได้ยินในตอนนี้ก็คงจะมีแต่เสียงของชี่ที่กำลังคุยอยู่กับใครคนนั้น...และภาพที่ผมเห็นก็มีแต่ภาพของชี่ที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์แล้วยิ้มออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว....
'ไม่จริง....'
"หืม? ถามว่ารักโซลมากไหมหรอ? ไม่รักเลย~ 555+ล้อเล่นๆ ชี่รักโซลมากๆเลย~"
'ไม่จริงใช่ไหม....' ผมอยากจะพุ่งออกไปถามเธอตอนนี้ว่า เธอกำลังคุยกับใคร? แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมถึงได้แอบฟังเธอคุยกับเขาอยู่อย่างนั้น... ยิ่งฟังก็เหมือนยิ่งเจ็บ...
"อ้าว จะไปเรียนแล้วหรอ? โธ่...ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนเจอกันนะ^^ รักนะคะ><" เธอกดวางสายก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ ราวกับระแวงอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็ก้มมองโทรศัพท์ของเธออีกครั้ง
"เรียว..." เธอเรียกชื่อผมขณะก้มมองโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นเธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือของเธอแล้วเดินขึ้นตึกไป
"เฮ้ยๆ เรียวมันไปไหนวะ? -3- ฉันนึกว่ามันจะหายไปแค่คาบเดียวนะเนี่ย นี่เล่นหายไปทั้งคาบเช้าเลยอ่ะ" เีรย์รีบวิ่งเข้ามาถามไดกิหลังจากออดคาบพักดังขึ้น
"นั่นสิ ลองโทรหาดีกว่า" ไดกิว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรหาเรียว
ตื๊ด...ตื๊ด...
"ไม่รับอ่ะ 0.0" ไดกิมองหน้าเรย์
"งั้นก็โทรใหม่สิ- -*"
"ได้ๆ" ไดกิกดโทรหาเรียวอีกรอบ
ตื๊ด... ตื๊ด...
"ก็ยังไม่รับอ่ะ..."
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าเนี่ย?"
"รุ่นพี่เรย์! รุ่นพี่ไดกิ!" อยู่ๆเด็กสาวรุ่นน้องคนหนึ่งที่เป็นแฟนคลับของพวกเขาก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องเรียน
"มีอะไรหรอคับ น้อง? ^__^" เรย์ยิ้มและหันไปมองเด็กสาวคนนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ
ฟิ้ว~ ( ' w') (0.0 ) <<< (^__^;; ) แต่เด็กสาวคนนั้นกลับวิ่งผ่านเรย์แล้วเข้าไปหาไดกิแทน
"คือฉันเห็นรุ่นพี่เรียวนั่งอยู่หลังสนามหลังโรงเรียนคนเดียวน่ะค่ะ แล้วพี่เค้าก็มีท่าทีเหม่อๆ ลอยๆ แล้วก็เศร้าๆน่ะค่ะ เข้าไปทักเค้าก็ไม่พูดด้วย... "
"เอ๊ะ? 0.0" ไดกิรีบลุกขึ้น
"รุ่นพี่เรียวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?? ฉันกังวลมากๆเลย"
"เดี๋ยวพวกผมจะรีบไปดูให้นะคับ! เฮ้ เรย์! ได้ยินแล้วใช่ไหม? ไปเร็วๆ!" ไดกิและเรย์จึงรีบวิ่งไปสนามหลังโรงเรียนทันที
"เรียว! เรียว! เรียวโว้ย!" เรย์เรียกเรียวด้วยเสียงดังๆ แต่เรียวก็ยังคงมีอาการเหม่อลอย....
"ไม่พูดเลยว่ะ" เรย์หันมาไดกิ
"เรียว!!" ป๊าป!! ไดกิตบหัวเรียว
"โอ้ยๆ!" ผมรีบเอามือกุมหัวตัวเองทันที
"นายทำอะไรของนายวะเนี่ย?!" ผมหันไปหาไดกิแล้วตะคอกใส่
'เจ็บเป็นบ้าเลย- - ตบเข้ามาได้ไง'
"ได้สติแล้วหรอ? เห็นนายนั่งเหม่ออยู่คนเดียว ก็คิดว่าเป็นอะไร เนี่ย..เรย์มันเรียกนายเสียงดังไปถึงหน้าโรงเรียนแล้วมั้ง...นายยังนั่งเหม่ออยู่เลย นี่ถ้าฉันไม่ตบก็คงไม่เลิกเหม่อสินะ- -*"
"งะ..งั้นหรอ..."
"แล้วสรุปนี่นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?" เรย์บอกด้วยน้ำเสียงแหบๆนิดๆ
"นี่นายเรียกฉันจนเสียงแหบเลยหรอ?=0="
"ก็ใช่น่ะสิ-,- นี่ถ้าเสียงของฉันไม่หวานเหมือนเดิมล่ะก็ ฉัันฆ่านายแน่ๆ- -*"
"เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?- 3 - "
"นี่ๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันได้ไหม?" ไดกิรีบห้าม
"ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย- -*" เรย์รีบเถียง
"ช่างเถอะๆ เรื่องของนายก่อนเลยเรียว นายหายไปตลอดคาบเช้าของวันนี้ แล้วยังมานั่งเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวอีก นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?- -*"
"ฉัน..." จู่ๆความรู้สึกเจ็บปวดมันก็เข้ามาหาผมอีกครั้ง
"เป็นอะไร?" เรย์ถาม
"เหมือนชี่จะไม่รักฉัน....อีกแล้วล่ะ...."
"อะไรนะ?!/อะไรนะ?!" ไดกิกับเรย์พูดพร้อมกับขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ
"อืม...อย่างที่บอก..."
เลิกเรียน...
"ชี่..."
"โอ๊ะ! ระ...เรียว...ตกใจหมดเลย^^;;"
"จะกลับบ้านหรอ?"
"ชะ...ใช่ๆ จะกลับบ้านน่ะ^^"
"กลับกับเราได้ไหม? เราไม่ได้กลับด้วยกันมานานแล้วนะ..."
"อะ..เอ่อ...ก็ได้"
"..." ผมยิ้มเล็กๆให้เธอ
"...."
"...." ระหว่างทางที่เรากลับบ้านด้วยกัน ผมและเธอต่างไม่พูดอะไรกันเลย...
'จริงๆสินะ...'
"นี่ๆเรียว= =" ผมหยุดเดินด้วยเสียงเรียกของเธอ
"หืม?"
"เรียวเดินเลยบ้านเราน่ะ^^;; "
"อ้าว- -* " ผมเดินกลับไปหาเธอ
"งั้น...เดี๋ยวเราเข้าบ้านก่อนนะ ขอบคุณที่มาส่ง^^"เธอหันหลังและกำลังจะเดินเข้าบ้านไป
ขวับ! ผมคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"เอ๊ะ?0.0" เธอมองผมด้วยความสงสัย
"เราขอถามอะไรชี่หน่อยได้ไหม?...."
"อะไรหรอ?...."
"...." ผมยังคงไม่พูดอะไร ยังคงมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น...เธอเองก็เช่นกัน....
"ชี่....ยังรักเราอยู่หรือเปล่า?..." ผมตัดสินใจพูดประโยคนั้นออกไป
"...." แล้วอยู่ๆเธอก็หันไปมองทางอื่น
"อืม..." เธอหันมายิ้มให้ผม "รักสิ.. ชี่รักเรียวคนเดียวนี่หน่า^^ รักมากๆด้วย^^"
"งั้นหรอ..เข้าใจล่ะ...^^" ผมฝืนยิ้มให้เธอ แล้วค่อยๆปล่อยข้อมือของเธอ
"เราจะเข้าบ้านแล้วล่ะ...งั้นกลับบ้านดีๆนะ^^"
"อืมๆ^^" ผมยิ้มให้เธอแล้วหันหลังเดินกลับออกมา
"เรียว! ฝันดีน้า~ " ผมหยุดเดินและหันไปมองเธอที่ตะโกนเรียกผม ผมยิ้มให้เธอแล้วก็โบกมือ แล้วจึงหันกลับมาเดินต่อ...เมื่อหันหลังกลับมาแล้วรอยยิ้มที่ผมยิ้มให้เธอเมื่อกี้นี้ก็ค่อยๆหุบลง...
"รักงั้นหรอ...." คำพูดของเธอจะดีมากถ้าไม่ติดว่าผมได้ยินที่เธอพูดกับคนปลายสายเมื่อตอนเช้า...
'ชี่รักโซลคนเดียวนะ...'
'ชี่รักโซลคนเดียวนะ...'
'ชี่รักโซลคนเดียวนะ...'
คำพูดนั้นมันยังคงติดอยู่ในสมองของผม... เธอรักเค้าคนนั้น...แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกกันดีๆ...ทำไมยังจะต้องมาโกหกอีก...ว่ายังรักกัน....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น