ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : รู้สึกผิด.. ( Sorry.. )
โตเกียวดิสนีย์แลนด์
(Yuri's talk)
"เฮ้ยย! นี่นายพามาเที่ยวที่สวนสนุกหรอเนี่ย?" ทันทีที่รถมาถึงเขตสวนสนุกผมก็หันไปถามยูโตะที่นั่งอยู่กับยามะจังที่เบาะหลัง
"อื้ม ก็ใช่น่ะสิ= = นายไม่ดีใจหรอ?? ได้มาที่สวนสนุกทั้งที~" ยูโตะว่าพร้อมกับท่าทีตื่นเต้น
"เอ่อ...รุ่นพี่ครับ.." ผมหันไปเรียกรุ่นพี่ยูยะที่กำลังเอารถเข้าไปจอด
"หืม ว่าไง? ^^"
"ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ให้พวกเรานั่งรถมาด้วย"
"ไม่เป็นไรๆ ไหนๆเราก็จะมาเที่ยวด้วยกันอยู่แล้วนี่"
"อ้าวว..พวกนาย! ขอบคุณรุ่นพี่ดิ - -" ผมหันไปดุยูโตะกับยามะจังที่นั่งอยู่ที่เบาะหลัง
"ขอบคุณฮะ.." ยูโตะมองออกไปนอกหน้าต่างรถพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ
"เอ่อ..ขอบคุณนะ.." ยามะจังมองรุ่นพี่ยูยะแวปหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
'ไอ้เจ้าพวกนี้...เป็นอะไรกันเนี่ย?= =' ผมหันกลับมาพร้อมกับคิดในใจ
"ไปซื้อตั๋วกันเถอะ" รุ่นพี่ยูยะพูดพร้อมกับลงไป
ตุบ~ ทุกคนลงมาจากรถ
"ป่ะ~ ที่รัก..ไปซื้อตั๋วกัน~" ยูโตะว่าพร้อมกับโอบเอวยามะจังแล้วเดินไปซื้อตั๋วด้วยกัน
"(' ')" ผมได้แต่มองพวกเขาที่เดินออกไปก่อนจะก้มหน้าลง เจ็บปวดหัวใจอีกแล้วสินะ...
"เราก็ไปซื้อตั๋วกันบ้างเถอะชี่ ^^"
"ครับ.." ผมเดินตามรุ่นพี่ไป ก่อนจะไปยืนต่อยามะจังและยูโตะที่กำลังรอต่อคิวซื้อตั๋ว
"วันนี้ที่รักสวยจังเลย~" ผมมองยูโตะที่เอื้อมมือไปลูบหัวยามะจัง
"0.0!" แล้วภาพที่ยูโตะลูบหัวผมก็ลอยเข้ามาในหัวผม
'ใช่สิ..เขาก็คงทำแบบนั้นกับทุกคน..ไม่ใช่เราคนเดียว..' ผมคิดในใจก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
หมับ! ตอนนั้นเองที่รุ่นพี่จับไหล่ผมเบาๆ
"( ' ') ??" ผมหันไปมองเขาด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็มีเพียงรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขา
กึก! ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกว่าพื้นที่กำลังยืนอยู่มันสั่นๆ
"กรี๊ด!!"
ตุบ!! ก่อนจะตามมาด้วยเสียงผู้คนที่ร้องขึ้นและวิ่งชนกันไปมา ซึ่งผมเองก็ถูกชนจนหลงออกมาอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จัก
"นี่มัน..แผ่นดินไหว!" ผมพยายามมองหารุ่นพี่ ยูโตะ และยามะจัง แต่ก็หาไม่เจอ เพราะคนมันเยอะมาก
หมับ! ตอนที่กำลังตกใจอยู่นั้นเองก็มีใครบางคนเข้ามาจับข้อมือผมไว้
"ยูโตะ!!"
"ชี่!!...ยามะจังล่ะ?! นายเห็นยามะจังไหม?!"
"มะ...ไม่เห็น...ฉันไม่เห็นใครเลย.." ผมรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็เจอยูโตะ
กึก! ผมรู้สึกว่าพื้นเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
"ฮึก.." ผมได้แต่ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่จะเริ่มร้องไห้ออกมา
ตุบๆๆ! กว่าจะรู้สึกตัว ยูโตะก็พาผมเข้ามาอยู่ในที่ๆเจ้าหน้าที่จัดไว้ให้แล้ว
"ไม่เป็นไรนะชี่.."
"ฮึก..." ด้วยความตกใจและความกลัวทำให้ผมเผลอกอดเขาไว้แน่น
"ไม่ร้องนะ เด็กดี~" เขาว่าพร้อมกับกอดผมไว้ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
(Yamada's talk)
ตุบ! วินาทีที่แผ่นดินไหวนั้น ผมก็โดนคนเบียดจนพลัดหลงกับยูโตะที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ยูโตะ!" ผมพยายามตะโกนเรียกหาเขา และพยายามมองหาเขา แต่ก็ไม่เจอ..
"ชี่! ...รุ่นพี่!" ผมเรียกหาชี่และยูยะ แต่ก็ไม่เจอพวกเขา
ตุบ! ตอนนั้นเองที่รู้สึกว่าหลังของผมชนกับหลังของใครบางคน
"ขอโทษนะครับ...0.0!! ยูยะ!!"
"ยามะจัง!!"
หมับ! เขารีบเข้ามาจับมือผมไว้แน่น "นายไม่เป็นไรนะ?!"
"ไม่เป็นไร...แล้วนายล่ะ?!"
"ไม่เป็นไร ฉันว่ารีบเข้าไปในที่ที่ปลอดภัยดีกว่านะ!"
"อืม!" แล้วผมกับเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในที่ที่เจ้าหน้าที่จัดไว้ให้
หมับ! ผมหลับตาปี๋พร้อมกับกอดเขาไว้แน่นเพราะความกลัว
"ฉะ..ฉันกลัว.." ตอนนั้นเองที่ผมร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรแล้วนะ" ยูยะว่าพร้อมกับกอดผมไว้แน่น
ตึก~ ตัก~ ตึก~ ตัก~ วินาทีนั้นเองที่หัวใจผมเต้นแรงราวกับเมื่อก่อน เมื่อตอนที่ยังคบกับยูยะ... คิดได้อย่างนั้นผมก็ร้องไห้ออกมาอีกก่อนจะกอดเขาไว้แน่นมาก
"ฮึก.."
"อย่าร้องสิ.." เขามองหน้าผมก่อนจะค่อยๆเช็ดน้ำตาที่แก้มผม
ตึก~ ตัก~ ใจผมแทบจะระเบิดออกมาเมื่อมองหน้าเขาใกล้ๆ
"ยูยะ..." ผมเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา
"หืม? มีอะไรหรอ?" ไม่รู้สิแต่ผมว่าน้ำเสียงเขาอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เราคุยกันเลยนะ
หมับ! ผมไม่พูดอะไรออกมา แต่กลับได้แต่กอดเขาอีกรอบ
'ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ...ยูยะ...' ผมได้แต่บอกเขาไปในใจ
(Yuri's talk)
ตอนนี้สถานการณ์กลับมาเป็นปกติแล้ว โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร และตึกต่างๆหรือเครื่องเล่นต่างๆก็ไม่ได้รับความเสียหายเลย
"(. .)" ผมได้แต่มองมือของยูโตะที่กำลังจูงมือผมเดินออกมา
"ยามะจัง!!" ผมสะดุ้งกับเสียงตะโกนของยูโตะ ก่อนที่เขาจะรีบปล่อยมือผมและวิ่งไปหายามะจังที่อยู่ไกลออกไป
"ชี่!..นายไม่เป็นไรนะ" ผมได้แต่งยิ้มแห้งๆไปให้รุ่นพี่ที่รีบวิ่งมาหาผม ก่อนที่ผมจะมองไปที่ยูโตะและยามะจังอีกครั้ง
"( ' ')" ผมได้แต่มองไปที่คนสองคนที่กำลังยืนกอดกัน ก่อนที่ยูโตะจะค่อยๆโน้มหน้าไปหายามะจัง
'ให้ตายสิ..นี่พวกเขากำลังจะจูบกัน..งั้นหรอ?' ผมได้แต่คิดในใจขณะที่กำลังมองไปที่พวกเขา ก่อนที่จะรู้สึกถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอีกครั้ง
"ชี่.."
หมับ! ผมได้ยินเสียงรุ่นพี่เรียกก่อนจะคว้าผมเข้าไปกอด ก่อนที่ปากของยูโตะและยามะจังจะสัมผัสกัน
"ฮึก...ฮือๆ" ผมได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายรุ่นพี่ ผมปวดใจจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ...
"ยามะจัง!!" ยามะจังหันไปมองยูโตะที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา
"ยูโตะ! นายไม่เป็นไรใช่ไหม?!"
"ใช่! ฉันไม่เป็นไร"
"ดีแล้วล่ะที่นายไม่เป็นไร" ร่างเล็กมองยูยะที่เดินออกมาจากเขาและยูโตะ เขากำลังเดินไปหาชี่ที่อยู่ทางโน้น
"ดีใจแทบแย่ที่นายไม่เป็นอะไร ทนไม่ไหวและ~" ยูโตะว่าก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงมาหวังจะจูบร่างเล็ก แต่ขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังจะโดนริมฝีปากร่างเล็กนั้น...
หมับ! ยามะจังก็เอาดันเขาออกไปซะก่อน
"ทำไมอ่ะ?" คิ้วของยูโตะขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
"ก็ที่นี่น่ะ..มันสวนสนุกนะ..อย่าเลย.." ยามะจังได้แต่ก้มหน้าลงพร้อมกับความรู้สึกผิด
'ไม่ใช่อะไรหรอก..เราจะจูบกับยูโตะได้ยังไง... ในเมื่อตอนนี้เราน่ะ..คิดถึงแต่ยูยะ..' เขาได้แต่คิดในใจพร้อมกับความรู้สึกผิดที่มีต่อยูโตะ
'ขอโทษนะ..ยูโตะ..'
(To be continue)
---------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วจ้าาา พยายามจะแต่งให้เยอะ แต่มันก็ไม่เยอะอ่ะ ขอโทษนะ TT
(Yuri's talk)
"เฮ้ยย! นี่นายพามาเที่ยวที่สวนสนุกหรอเนี่ย?" ทันทีที่รถมาถึงเขตสวนสนุกผมก็หันไปถามยูโตะที่นั่งอยู่กับยามะจังที่เบาะหลัง
"อื้ม ก็ใช่น่ะสิ= = นายไม่ดีใจหรอ?? ได้มาที่สวนสนุกทั้งที~" ยูโตะว่าพร้อมกับท่าทีตื่นเต้น
"เอ่อ...รุ่นพี่ครับ.." ผมหันไปเรียกรุ่นพี่ยูยะที่กำลังเอารถเข้าไปจอด
"หืม ว่าไง? ^^"
"ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ให้พวกเรานั่งรถมาด้วย"
"ไม่เป็นไรๆ ไหนๆเราก็จะมาเที่ยวด้วยกันอยู่แล้วนี่"
"อ้าวว..พวกนาย! ขอบคุณรุ่นพี่ดิ - -" ผมหันไปดุยูโตะกับยามะจังที่นั่งอยู่ที่เบาะหลัง
"ขอบคุณฮะ.." ยูโตะมองออกไปนอกหน้าต่างรถพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ
"เอ่อ..ขอบคุณนะ.." ยามะจังมองรุ่นพี่ยูยะแวปหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
'ไอ้เจ้าพวกนี้...เป็นอะไรกันเนี่ย?= =' ผมหันกลับมาพร้อมกับคิดในใจ
"ไปซื้อตั๋วกันเถอะ" รุ่นพี่ยูยะพูดพร้อมกับลงไป
ตุบ~ ทุกคนลงมาจากรถ
"ป่ะ~ ที่รัก..ไปซื้อตั๋วกัน~" ยูโตะว่าพร้อมกับโอบเอวยามะจังแล้วเดินไปซื้อตั๋วด้วยกัน
"(' ')" ผมได้แต่มองพวกเขาที่เดินออกไปก่อนจะก้มหน้าลง เจ็บปวดหัวใจอีกแล้วสินะ...
"เราก็ไปซื้อตั๋วกันบ้างเถอะชี่ ^^"
"ครับ.." ผมเดินตามรุ่นพี่ไป ก่อนจะไปยืนต่อยามะจังและยูโตะที่กำลังรอต่อคิวซื้อตั๋ว
"วันนี้ที่รักสวยจังเลย~" ผมมองยูโตะที่เอื้อมมือไปลูบหัวยามะจัง
"0.0!" แล้วภาพที่ยูโตะลูบหัวผมก็ลอยเข้ามาในหัวผม
'ใช่สิ..เขาก็คงทำแบบนั้นกับทุกคน..ไม่ใช่เราคนเดียว..' ผมคิดในใจก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
หมับ! ตอนนั้นเองที่รุ่นพี่จับไหล่ผมเบาๆ
"( ' ') ??" ผมหันไปมองเขาด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็มีเพียงรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขา
กึก! ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกว่าพื้นที่กำลังยืนอยู่มันสั่นๆ
"กรี๊ด!!"
ตุบ!! ก่อนจะตามมาด้วยเสียงผู้คนที่ร้องขึ้นและวิ่งชนกันไปมา ซึ่งผมเองก็ถูกชนจนหลงออกมาอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จัก
"นี่มัน..แผ่นดินไหว!" ผมพยายามมองหารุ่นพี่ ยูโตะ และยามะจัง แต่ก็หาไม่เจอ เพราะคนมันเยอะมาก
หมับ! ตอนที่กำลังตกใจอยู่นั้นเองก็มีใครบางคนเข้ามาจับข้อมือผมไว้
"ยูโตะ!!"
"ชี่!!...ยามะจังล่ะ?! นายเห็นยามะจังไหม?!"
"มะ...ไม่เห็น...ฉันไม่เห็นใครเลย.." ผมรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็เจอยูโตะ
กึก! ผมรู้สึกว่าพื้นเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
"ฮึก.." ผมได้แต่ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่จะเริ่มร้องไห้ออกมา
ตุบๆๆ! กว่าจะรู้สึกตัว ยูโตะก็พาผมเข้ามาอยู่ในที่ๆเจ้าหน้าที่จัดไว้ให้แล้ว
"ไม่เป็นไรนะชี่.."
"ฮึก..." ด้วยความตกใจและความกลัวทำให้ผมเผลอกอดเขาไว้แน่น
"ไม่ร้องนะ เด็กดี~" เขาว่าพร้อมกับกอดผมไว้ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
(Yamada's talk)
ตุบ! วินาทีที่แผ่นดินไหวนั้น ผมก็โดนคนเบียดจนพลัดหลงกับยูโตะที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ยูโตะ!" ผมพยายามตะโกนเรียกหาเขา และพยายามมองหาเขา แต่ก็ไม่เจอ..
"ชี่! ...รุ่นพี่!" ผมเรียกหาชี่และยูยะ แต่ก็ไม่เจอพวกเขา
ตุบ! ตอนนั้นเองที่รู้สึกว่าหลังของผมชนกับหลังของใครบางคน
"ขอโทษนะครับ...0.0!! ยูยะ!!"
"ยามะจัง!!"
หมับ! เขารีบเข้ามาจับมือผมไว้แน่น "นายไม่เป็นไรนะ?!"
"ไม่เป็นไร...แล้วนายล่ะ?!"
"ไม่เป็นไร ฉันว่ารีบเข้าไปในที่ที่ปลอดภัยดีกว่านะ!"
"อืม!" แล้วผมกับเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในที่ที่เจ้าหน้าที่จัดไว้ให้
หมับ! ผมหลับตาปี๋พร้อมกับกอดเขาไว้แน่นเพราะความกลัว
"ฉะ..ฉันกลัว.." ตอนนั้นเองที่ผมร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรแล้วนะ" ยูยะว่าพร้อมกับกอดผมไว้แน่น
ตึก~ ตัก~ ตึก~ ตัก~ วินาทีนั้นเองที่หัวใจผมเต้นแรงราวกับเมื่อก่อน เมื่อตอนที่ยังคบกับยูยะ... คิดได้อย่างนั้นผมก็ร้องไห้ออกมาอีกก่อนจะกอดเขาไว้แน่นมาก
"ฮึก.."
"อย่าร้องสิ.." เขามองหน้าผมก่อนจะค่อยๆเช็ดน้ำตาที่แก้มผม
ตึก~ ตัก~ ใจผมแทบจะระเบิดออกมาเมื่อมองหน้าเขาใกล้ๆ
"ยูยะ..." ผมเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา
"หืม? มีอะไรหรอ?" ไม่รู้สิแต่ผมว่าน้ำเสียงเขาอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เราคุยกันเลยนะ
หมับ! ผมไม่พูดอะไรออกมา แต่กลับได้แต่กอดเขาอีกรอบ
'ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ...ยูยะ...' ผมได้แต่บอกเขาไปในใจ
(Yuri's talk)
ตอนนี้สถานการณ์กลับมาเป็นปกติแล้ว โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร และตึกต่างๆหรือเครื่องเล่นต่างๆก็ไม่ได้รับความเสียหายเลย
"(. .)" ผมได้แต่มองมือของยูโตะที่กำลังจูงมือผมเดินออกมา
"ยามะจัง!!" ผมสะดุ้งกับเสียงตะโกนของยูโตะ ก่อนที่เขาจะรีบปล่อยมือผมและวิ่งไปหายามะจังที่อยู่ไกลออกไป
"ชี่!..นายไม่เป็นไรนะ" ผมได้แต่งยิ้มแห้งๆไปให้รุ่นพี่ที่รีบวิ่งมาหาผม ก่อนที่ผมจะมองไปที่ยูโตะและยามะจังอีกครั้ง
"( ' ')" ผมได้แต่มองไปที่คนสองคนที่กำลังยืนกอดกัน ก่อนที่ยูโตะจะค่อยๆโน้มหน้าไปหายามะจัง
'ให้ตายสิ..นี่พวกเขากำลังจะจูบกัน..งั้นหรอ?' ผมได้แต่คิดในใจขณะที่กำลังมองไปที่พวกเขา ก่อนที่จะรู้สึกถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอีกครั้ง
"ชี่.."
หมับ! ผมได้ยินเสียงรุ่นพี่เรียกก่อนจะคว้าผมเข้าไปกอด ก่อนที่ปากของยูโตะและยามะจังจะสัมผัสกัน
"ฮึก...ฮือๆ" ผมได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายรุ่นพี่ ผมปวดใจจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ...
"ยามะจัง!!" ยามะจังหันไปมองยูโตะที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา
"ยูโตะ! นายไม่เป็นไรใช่ไหม?!"
"ใช่! ฉันไม่เป็นไร"
"ดีแล้วล่ะที่นายไม่เป็นไร" ร่างเล็กมองยูยะที่เดินออกมาจากเขาและยูโตะ เขากำลังเดินไปหาชี่ที่อยู่ทางโน้น
"ดีใจแทบแย่ที่นายไม่เป็นอะไร ทนไม่ไหวและ~" ยูโตะว่าก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงมาหวังจะจูบร่างเล็ก แต่ขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังจะโดนริมฝีปากร่างเล็กนั้น...
หมับ! ยามะจังก็เอาดันเขาออกไปซะก่อน
"ทำไมอ่ะ?" คิ้วของยูโตะขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
"ก็ที่นี่น่ะ..มันสวนสนุกนะ..อย่าเลย.." ยามะจังได้แต่ก้มหน้าลงพร้อมกับความรู้สึกผิด
'ไม่ใช่อะไรหรอก..เราจะจูบกับยูโตะได้ยังไง... ในเมื่อตอนนี้เราน่ะ..คิดถึงแต่ยูยะ..' เขาได้แต่คิดในใจพร้อมกับความรู้สึกผิดที่มีต่อยูโตะ
'ขอโทษนะ..ยูโตะ..'
(To be continue)
---------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วจ้าาา พยายามจะแต่งให้เยอะ แต่มันก็ไม่เยอะอ่ะ ขอโทษนะ TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น