ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : วาเลนไทน์ ( Valentine's day )
� �เทศกาลวันวาเลนไทน์�
� � โรงเรียนโทโมเอดะ�
� � � � (Yuri's talk)
"เฮ้ยย!! ดูดิ!" ยูโตะที่หอบเอากล่องช็อกโกแลตเป็นโหลๆ รีบวิ่งเข้ามาหาพวกผม
"อะไรของนาย?= =" จุนถาม
"สาวๆให้ฉันมาโว้ยย~" เขาว่าพร้อมกับวางกองช็อกโกแลตที่โต๊ะเรียน "แต่ก็คงไม่ดีใจเท่ากับอันนี้ ><" ว่าแล้วเขาก็หยิบกิ๊ฟติดผมน่ารักๆออกมาจากกะเป๋าเสื้อ
"กิ๊ฟติดผม? = =" ผมมองอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง�
"ยามะจังให้ฉันล่ะ ^^" ยูโตะรีบเสยผมหน้าม้าของเขาขึ้นแล้วใช้กิ๊ฟอันนั้นเหน็บหน้าม้าไว้�
"น่ารักใช่ไหมล้าา? ><" ยามะจังว่าพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวยูโตะ
"นะ..น่ารัก = =" ผมรีบบอกยามะจังไป
"เห็นไหมล่าา ขนาดคนน่ารักๆอย่างชี่ยังบอกว่าน่ารักเลย งั้นก็แสดงว่าฉันเลือกกิ๊ฟสีชมพูอันนี้มาได้ถูกแล้วล่ะ~" ยามะจังพูดออกมาอย่างภูมิใจ
"น่ากลัวล่ะสิไม่ว่า.." จุนเข้ามากระซิบผมเบาๆ�
"= ="
"แล้ว...ของขวัญที่นายจะให้ยูโตะล่ะ?"�
"0.0!" ผมรีบหันไปมองจุนที่กระซิบประโยคนั้นกับผม ใช่สิ...จุนเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้..เรื่องที่ผมชอบยูโตะ และเรื่อง.."(. �.)" ผมมองลงไปที่กล่องใส่ช็อกโกแลตรูปหัวใจที่อยู่ในกระเป๋าผม
"ว่าไง? ให้ไปเลยสิ"
"! นายจะบ้าหรอ..." ผมมองไปที่ยูโตะที่กำลังดึงแก้มยามะจัง "แม้จะรวบรวมความกล้ามาแล้วก็เถอะ แต่พอจะให้จริงๆ...ฉัน.." ผมมองพวกเขาสองคนที่กำลังยิ้มและหัวเราะให้กัน "ฉันทำไม่ได้หรอก..."
"เฮ้อ...ชี่เอ้ยย.." จุนว่าพร้อมกับตบไหล่ผมเบาๆ
(Yuya's talk)
"เฮ้ย...วันนี้วันวาเลนไทน์นะโว้ย มัวแต่ทำงานอยู่นั่นแหละ จะไม่ออกไปรับของขวัญหรือให้ของขวัญใครมั้งหรอวะ?"�
"ที่ว่าออกไปรับของขวัญน่ะ...ฉันไม่เอาอ่ะ" ผมละสายตาจากงานที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนที่ถามผม�
"โหวว - -"
"แต่ว่า 'ให้ของขวัญ' น่ะ..." ผมพูดขึ้นแล้วยิ้มออกมานิดๆก่อนจะมองไปที่ตุ๊กตาหมีเทดดี้สีขาวตัวกลางๆที่ตั้งไว้ข้างๆผมตอนนี้
"ฮั่นแน่!! จะให้ใครวะ?"
"ความลับโว้ย" ผมหันไปตอบเพื่อนผมแล้วยิ้มออกมาพลางคิดในใจว่า
'ชี่จะชอบเจ้าตัวนี้ไหมนะ?'
แอ๊ด~ ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับสมาชิกในสภาคนหนึ่งเดินเข้ามา "รุ่นพี่ฮะ มีคนมาขอพบครับ!"
"ใครหรอ?" ผมถามน้องคนนั้น
"ชื่อ ยามาดะ เรียว...เรียวอะไรสักอย่างเนี่ยล่ะครับ -3-"
"ยามะจัง? 0.0"
"แกรู้จักหรอวะ?" เพื่อนผมถามขึ้น
"ให้เค้าเข้ามา ส่วนแก..." ผมมองไปที่เพื่อนคนนั้น "ออกไปก่อน"
"โด่วว...เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเพื่อน= =" มันว่าพร้อมกับเดินออกไป ซึ่งก็สวนกับยามะจังที่เดินเข้ามา
"มาที่นี่ทำไม?"
"คือ..."
"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญก็ไม่ควรจะมาที่นี่นะ" ผมทำเป็นใจร้ายไปอย่างนั้นแหละ ก็เพื่อห้ามใจตัวเอง...ไม่ให้กลับไปชอบยามะจังอีก..
"ฉันขอโทษที่มารบกวน..."
"..." ผมทำเป็นก้มลงอ่านแฟ้มงานอีกครั้ง
"ที่ฉันมาก็เพราะ.."
"..."
"ฉันมีของขวัญอยากจะให้นายน่ะ"�
ตุบ! เขาวางกล่องสีน้ำเงินเล็กๆไว้ตรงหน้าผม
"นี่มัน..ของขวัญอะไร?" ผมหยิบกล่องสีน้ำเงินนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะเปิดมันออก สิ่งที่อยู่ในนั้นทำให้ผมตกใจแทบบ้า ถึงแม้จะอยู่ในอาการตกใจแต่สายตายังคงไม่ละไปจากสร้อยคอที่มีจี้เป็นรูปไม้กางเขนนั่น�ในหัวก็นึกไปถึงอดีตสมัยที่ยังคบกับยามะจัง ผมเคยบอกว่าอยากจะได้สร้อยเส้นนี้ในวันวาเลนไทน์สุดท้ายก่อนที่เขาย้ายไป แต่สุดท้าย..ทั้งผมและเขาก็ไม่ได้ให้ของขวัญอะไรกันเลย เพราะเกิดเรื่องเข้าใจผิดนั่นซะก่อน...
ตึก ตัก~ หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกรักและเจ็บปวดถูกใส่เข้ามาในหัวใจอย่างมากมาย�
"เห็นว่านายอยากได้ ฉันน่ะซื้อให้นายแล้วนะ แต่ว่าวันวาเลนไทน์ครั้งนั้นก็ไม่ได้ให้..แต่ตอนนี้ได้เจอนายแล้ว แถมวันนี้ก็ยังเป็นวันวาเลนไทน์ ฉันก็เลยเอามาให้ ^^"
"นายทำแบบนี้...ทำไม?.." ผมเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด "นายไม่รักฉันแล้ว...แล้วนายเอามาให้ฉันทำไม.."
"0.0!" ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของผม "ยูยะ...นะ..นายกำลัง..ร้องไห้งั้นหรอ?" เขาตอบผมไม่ตรงคำถาม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไปแม้จะรู้สึกถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมาก็ตาม...
(Yuri's talk)
"ยามะจังหายไปไหนหว้าา?" ยูโตะเดินไปเดินมารอบๆผมที่กำลังฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ�
"เอ๊ะ?! ชี่...นายมีของขวัญวันวาเลนไทน์ด้วยอ่อ?"�
"0.0!!" ผมรีบเงยหน้าขึ้นมามองยูโตะทันที �ซึ่งสายตาของยูโตะตอนนี้ก็กำลังมองลงไปที่กระเป๋านักเรียนของผมที่เปิดอ้าไว้
"ใครตาถั่วให้นายวะ? ขอดูหน่อยนะ" ว่าแล้วเขาก็ก้มลงจะหยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋า�
'ซวยแล้ว ก็หน้ากล่องน่ะ มันมีเขียนว่า ให้ยูโตะ น่ะสิ = =!!' ผมคิดในใจก่อนจะหันไปมองจุนที่กำลังมีท่าทีตกใจเช่นกัน
"มะ...ไม่ได้นะ!!"�
หมับ!! ผมรีบเข้าไปกอดกระเป๋าตัวเองไว้
"แกเป็นอะไรของแก ฮะ?! = = รึว่ามีความลับ?!"
"เปล่าสักหน่อย! =///="
"เอามาให้ดูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ตัวเล็ก!!" ยูโตะว่าพลางเข้ามาแย่งกระเป๋าผม
"ไม่ให้!!= �="
หมับ! ตอนนี้เขาจะแย่งกล่องช็อกโกแลตไปได้แล้ว�
'ไม่นะ...ฉันให้นายรู้ไม่ได้!!' ผมคิดในใจพลางก้มลงไปฉีกชื่อที่ แปะว่า�ให้ยูโตะ�ออกไป�
แควก! ผมพยายามฉีกป้ายชื่อออกจนในที่สุดมันก็ขาดออกจนได้
หมับ! พอดีกับที่ยูโตะแย่งช็อกโกแลตไปจากผมได้
"มันจะมีความลับอะไรกันหนักกันหนา?" เขาว่าพลางสำรวจกล่องช็อกโกแลต "เอ๊ะ? ป้ายชื่อนี่.."
"0.0!" ผมแทบจะมุดหน้าลงดินเมื่อรู้ว่าป้ายที่ผมฉีกออกไปนั้น มันฉีกออกไม่หมด !
"ให้ยู..?? ยูอะไรอ่ะ?= =" เขาหันมามองหน้าผม
"ไหนๆ ?= =" ผมรีบมองป้ายชื่อนั้น ที่โดนผมฉีกคำว่า 'โตะ' ออกไป "=0=!!"
"อ๋อ...เข้าใจล่ะ"
"0.0! เข้าใจอะไร?!"
"ทำไมนายถึงไม่บอกฉันล่ะ จะปิดกันทำไม.." เขาหันมามองผมพร้อมกับท่าทีที่นิ่งไป
'ไม่นะ...นายรู้ความจริงแล้วงั้นหรอ..' ผมคิดในใจ
"นายจะปิดกันทำไมว่านายจะให้ ยูยะ?"
"หา?! = ="
"ก็รุ่นพี่ชื่อ ทาคาคิ ยูยะ ไม่ใช่หรอไง?"
"ก็ใช่"
"แล้วนายจะฉีกคำว่า 'ยะ' ออกไปทำไม?"
"เปล่านะ! ฉันไม่ได้จะให้รุ่นพี่!"
"แล้วจะให้ใครล่ะ? ไหนขอดูกระดาษที่นายฉีกออกไปหน่อย" เขาว่าพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งผมก็รีบโยนกระดาษเล็กๆนั่นออกไปนอกหน้าต่างทันที�
"เฮ้ยย!! ไอ้เตี้ย! แกโยนทิ้งไปทำไม?!= ="
"ฉันไม่ได้จะให้รุ่นพี่นะ!"
"อ๋อหรอ...งั้นก็กินได้สินะ"
"เอ๊ะ?"
"^^" เขายิ้มให้ผมพร้อมกับแกะกล่องช็อกโกแลตออกแล้วหยิบช็อกโกแลตเข้าปาก�"อร่อย~"
"เฮ้ยย..." ผมมองเขาที่ยืนกินช็อกโกแลตแบบไม่สนผมเลยสักนิดว่าที่กินอยู่น่ะ ผมจะเอาไปให้ใคร?
"งั้มๆ ( ' w ' )" ไอ้บ้ายูโตะยืนกินจนแทบหมดกล่อง!
"..." ผมมองเขาแล้วยิ้มออกมา�
'ถึงนายจะไม่รู้ว่านั่นน่ะ ฉันให้นาย..แต่ฉันก็ดีใจนะที่อย่างน้อยนายกินมันไป แม้จะไม่รู้ว่าชื่อที่ป้ายนั้นน่ะ มันจะเขียนว่า�ให้ยูโตะ ก็ตาม..�'
(To be continue)
� � โรงเรียนโทโมเอดะ�
� � � � (Yuri's talk)
"เฮ้ยย!! ดูดิ!" ยูโตะที่หอบเอากล่องช็อกโกแลตเป็นโหลๆ รีบวิ่งเข้ามาหาพวกผม
"อะไรของนาย?= =" จุนถาม
"สาวๆให้ฉันมาโว้ยย~" เขาว่าพร้อมกับวางกองช็อกโกแลตที่โต๊ะเรียน "แต่ก็คงไม่ดีใจเท่ากับอันนี้ ><" ว่าแล้วเขาก็หยิบกิ๊ฟติดผมน่ารักๆออกมาจากกะเป๋าเสื้อ
"กิ๊ฟติดผม? = =" ผมมองอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง�
"ยามะจังให้ฉันล่ะ ^^" ยูโตะรีบเสยผมหน้าม้าของเขาขึ้นแล้วใช้กิ๊ฟอันนั้นเหน็บหน้าม้าไว้�
"น่ารักใช่ไหมล้าา? ><" ยามะจังว่าพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวยูโตะ
"นะ..น่ารัก = =" ผมรีบบอกยามะจังไป
"เห็นไหมล่าา ขนาดคนน่ารักๆอย่างชี่ยังบอกว่าน่ารักเลย งั้นก็แสดงว่าฉันเลือกกิ๊ฟสีชมพูอันนี้มาได้ถูกแล้วล่ะ~" ยามะจังพูดออกมาอย่างภูมิใจ
"น่ากลัวล่ะสิไม่ว่า.." จุนเข้ามากระซิบผมเบาๆ�
"= ="
"แล้ว...ของขวัญที่นายจะให้ยูโตะล่ะ?"�
"0.0!" ผมรีบหันไปมองจุนที่กระซิบประโยคนั้นกับผม ใช่สิ...จุนเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้..เรื่องที่ผมชอบยูโตะ และเรื่อง.."(. �.)" ผมมองลงไปที่กล่องใส่ช็อกโกแลตรูปหัวใจที่อยู่ในกระเป๋าผม
"ว่าไง? ให้ไปเลยสิ"
"! นายจะบ้าหรอ..." ผมมองไปที่ยูโตะที่กำลังดึงแก้มยามะจัง "แม้จะรวบรวมความกล้ามาแล้วก็เถอะ แต่พอจะให้จริงๆ...ฉัน.." ผมมองพวกเขาสองคนที่กำลังยิ้มและหัวเราะให้กัน "ฉันทำไม่ได้หรอก..."
"เฮ้อ...ชี่เอ้ยย.." จุนว่าพร้อมกับตบไหล่ผมเบาๆ
(Yuya's talk)
"เฮ้ย...วันนี้วันวาเลนไทน์นะโว้ย มัวแต่ทำงานอยู่นั่นแหละ จะไม่ออกไปรับของขวัญหรือให้ของขวัญใครมั้งหรอวะ?"�
"ที่ว่าออกไปรับของขวัญน่ะ...ฉันไม่เอาอ่ะ" ผมละสายตาจากงานที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนที่ถามผม�
"โหวว - -"
"แต่ว่า 'ให้ของขวัญ' น่ะ..." ผมพูดขึ้นแล้วยิ้มออกมานิดๆก่อนจะมองไปที่ตุ๊กตาหมีเทดดี้สีขาวตัวกลางๆที่ตั้งไว้ข้างๆผมตอนนี้
"ฮั่นแน่!! จะให้ใครวะ?"
"ความลับโว้ย" ผมหันไปตอบเพื่อนผมแล้วยิ้มออกมาพลางคิดในใจว่า
'ชี่จะชอบเจ้าตัวนี้ไหมนะ?'
แอ๊ด~ ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับสมาชิกในสภาคนหนึ่งเดินเข้ามา "รุ่นพี่ฮะ มีคนมาขอพบครับ!"
"ใครหรอ?" ผมถามน้องคนนั้น
"ชื่อ ยามาดะ เรียว...เรียวอะไรสักอย่างเนี่ยล่ะครับ -3-"
"ยามะจัง? 0.0"
"แกรู้จักหรอวะ?" เพื่อนผมถามขึ้น
"ให้เค้าเข้ามา ส่วนแก..." ผมมองไปที่เพื่อนคนนั้น "ออกไปก่อน"
"โด่วว...เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเพื่อน= =" มันว่าพร้อมกับเดินออกไป ซึ่งก็สวนกับยามะจังที่เดินเข้ามา
"มาที่นี่ทำไม?"
"คือ..."
"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญก็ไม่ควรจะมาที่นี่นะ" ผมทำเป็นใจร้ายไปอย่างนั้นแหละ ก็เพื่อห้ามใจตัวเอง...ไม่ให้กลับไปชอบยามะจังอีก..
"ฉันขอโทษที่มารบกวน..."
"..." ผมทำเป็นก้มลงอ่านแฟ้มงานอีกครั้ง
"ที่ฉันมาก็เพราะ.."
"..."
"ฉันมีของขวัญอยากจะให้นายน่ะ"�
ตุบ! เขาวางกล่องสีน้ำเงินเล็กๆไว้ตรงหน้าผม
"นี่มัน..ของขวัญอะไร?" ผมหยิบกล่องสีน้ำเงินนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะเปิดมันออก สิ่งที่อยู่ในนั้นทำให้ผมตกใจแทบบ้า ถึงแม้จะอยู่ในอาการตกใจแต่สายตายังคงไม่ละไปจากสร้อยคอที่มีจี้เป็นรูปไม้กางเขนนั่น�ในหัวก็นึกไปถึงอดีตสมัยที่ยังคบกับยามะจัง ผมเคยบอกว่าอยากจะได้สร้อยเส้นนี้ในวันวาเลนไทน์สุดท้ายก่อนที่เขาย้ายไป แต่สุดท้าย..ทั้งผมและเขาก็ไม่ได้ให้ของขวัญอะไรกันเลย เพราะเกิดเรื่องเข้าใจผิดนั่นซะก่อน...
ตึก ตัก~ หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกรักและเจ็บปวดถูกใส่เข้ามาในหัวใจอย่างมากมาย�
"เห็นว่านายอยากได้ ฉันน่ะซื้อให้นายแล้วนะ แต่ว่าวันวาเลนไทน์ครั้งนั้นก็ไม่ได้ให้..แต่ตอนนี้ได้เจอนายแล้ว แถมวันนี้ก็ยังเป็นวันวาเลนไทน์ ฉันก็เลยเอามาให้ ^^"
"นายทำแบบนี้...ทำไม?.." ผมเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด "นายไม่รักฉันแล้ว...แล้วนายเอามาให้ฉันทำไม.."
"0.0!" ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของผม "ยูยะ...นะ..นายกำลัง..ร้องไห้งั้นหรอ?" เขาตอบผมไม่ตรงคำถาม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไปแม้จะรู้สึกถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมาก็ตาม...
(Yuri's talk)
"ยามะจังหายไปไหนหว้าา?" ยูโตะเดินไปเดินมารอบๆผมที่กำลังฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ�
"เอ๊ะ?! ชี่...นายมีของขวัญวันวาเลนไทน์ด้วยอ่อ?"�
"0.0!!" ผมรีบเงยหน้าขึ้นมามองยูโตะทันที �ซึ่งสายตาของยูโตะตอนนี้ก็กำลังมองลงไปที่กระเป๋านักเรียนของผมที่เปิดอ้าไว้
"ใครตาถั่วให้นายวะ? ขอดูหน่อยนะ" ว่าแล้วเขาก็ก้มลงจะหยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋า�
'ซวยแล้ว ก็หน้ากล่องน่ะ มันมีเขียนว่า ให้ยูโตะ น่ะสิ = =!!' ผมคิดในใจก่อนจะหันไปมองจุนที่กำลังมีท่าทีตกใจเช่นกัน
"มะ...ไม่ได้นะ!!"�
หมับ!! ผมรีบเข้าไปกอดกระเป๋าตัวเองไว้
"แกเป็นอะไรของแก ฮะ?! = = รึว่ามีความลับ?!"
"เปล่าสักหน่อย! =///="
"เอามาให้ดูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ตัวเล็ก!!" ยูโตะว่าพลางเข้ามาแย่งกระเป๋าผม
"ไม่ให้!!= �="
หมับ! ตอนนี้เขาจะแย่งกล่องช็อกโกแลตไปได้แล้ว�
'ไม่นะ...ฉันให้นายรู้ไม่ได้!!' ผมคิดในใจพลางก้มลงไปฉีกชื่อที่ แปะว่า�ให้ยูโตะ�ออกไป�
แควก! ผมพยายามฉีกป้ายชื่อออกจนในที่สุดมันก็ขาดออกจนได้
หมับ! พอดีกับที่ยูโตะแย่งช็อกโกแลตไปจากผมได้
"มันจะมีความลับอะไรกันหนักกันหนา?" เขาว่าพลางสำรวจกล่องช็อกโกแลต "เอ๊ะ? ป้ายชื่อนี่.."
"0.0!" ผมแทบจะมุดหน้าลงดินเมื่อรู้ว่าป้ายที่ผมฉีกออกไปนั้น มันฉีกออกไม่หมด !
"ให้ยู..?? ยูอะไรอ่ะ?= =" เขาหันมามองหน้าผม
"ไหนๆ ?= =" ผมรีบมองป้ายชื่อนั้น ที่โดนผมฉีกคำว่า 'โตะ' ออกไป "=0=!!"
"อ๋อ...เข้าใจล่ะ"
"0.0! เข้าใจอะไร?!"
"ทำไมนายถึงไม่บอกฉันล่ะ จะปิดกันทำไม.." เขาหันมามองผมพร้อมกับท่าทีที่นิ่งไป
'ไม่นะ...นายรู้ความจริงแล้วงั้นหรอ..' ผมคิดในใจ
"นายจะปิดกันทำไมว่านายจะให้ ยูยะ?"
"หา?! = ="
"ก็รุ่นพี่ชื่อ ทาคาคิ ยูยะ ไม่ใช่หรอไง?"
"ก็ใช่"
"แล้วนายจะฉีกคำว่า 'ยะ' ออกไปทำไม?"
"เปล่านะ! ฉันไม่ได้จะให้รุ่นพี่!"
"แล้วจะให้ใครล่ะ? ไหนขอดูกระดาษที่นายฉีกออกไปหน่อย" เขาว่าพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งผมก็รีบโยนกระดาษเล็กๆนั่นออกไปนอกหน้าต่างทันที�
"เฮ้ยย!! ไอ้เตี้ย! แกโยนทิ้งไปทำไม?!= ="
"ฉันไม่ได้จะให้รุ่นพี่นะ!"
"อ๋อหรอ...งั้นก็กินได้สินะ"
"เอ๊ะ?"
"^^" เขายิ้มให้ผมพร้อมกับแกะกล่องช็อกโกแลตออกแล้วหยิบช็อกโกแลตเข้าปาก�"อร่อย~"
"เฮ้ยย..." ผมมองเขาที่ยืนกินช็อกโกแลตแบบไม่สนผมเลยสักนิดว่าที่กินอยู่น่ะ ผมจะเอาไปให้ใคร?
"งั้มๆ ( ' w ' )" ไอ้บ้ายูโตะยืนกินจนแทบหมดกล่อง!
"..." ผมมองเขาแล้วยิ้มออกมา�
'ถึงนายจะไม่รู้ว่านั่นน่ะ ฉันให้นาย..แต่ฉันก็ดีใจนะที่อย่างน้อยนายกินมันไป แม้จะไม่รู้ว่าชื่อที่ป้ายนั้นน่ะ มันจะเขียนว่า�ให้ยูโตะ ก็ตาม..�'
(To be continue)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น