ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ไม่เคยลืม ( Can't forget )
� � �หลายวันต่อมา
� �โรงเรียนโทโมเอดะ
� � � �17.52 PM
� � � (Yuri's talk)
� � � � � �ผมก้มลงมองรูปภาพใบหนึ่งที่ผมกำลังถืออยู่ขณะนี้ �รูปที่มีผม ยูโตะ ยามะจัง แล้วก็จุนถ่ายด้วยกันเมื่อปีที่แล้ว แต่อยู่ๆรอยยิ้มของยูโตะและยามะจังที่กำลังยิ้มให้กันก็ลอยเข้ามาอยู่ในหัวผม�
"รอยยิ้มนั่น..." ผมมองออกไปที่สนามเล็กๆหลังโรงเรียนที่ผมชอบมาคนเดียวบ่อยๆ แต่ในหัวตอนนี้กำลังคิดถึงรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของยูโตะที่ยิ้มให้ยามะจัง รอยยิ้มที่ผมไม่มีวันได้...
"ยามะจัง...ฉันขอโทษนายด้วย..ที่เผลอไปชอบไอ้บ้านั่น.." ในเมื่อผมชอบยูโตะมากขนาดนี้ ผมคงทำผิดกับยามะจังมากๆเลยสินะ ขอโทษนะยามะจัง...
"จินะ..เฮ้..นายเป็นอะไร?" เสียงที่คุ้นเคยของรุ่นพี่ยูยะดังมาจากข้างหลัง แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรแล้ว�
"นายร้องไห้นี่.." เขานั่งลงข้างๆผม
"ปะ...เปล่า.." ผมรีบหันไปทางอื่น
"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายถึงร้องไห้?"
"..." ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่มันก็สุดจะทนแล้วจริงๆ ก็หัวใจผมน่ะ..มันเจ็บจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
"รูปเพื่อนนายนี่?" รุ่นพี่คว้ารูปที่ผมถืออยู่ไป "มีปัญหากับเพื่อนงั้นหรอ?"
"เปล่าหรอกครับ" ผมส่ายหน้า
"งั้นเรื่องอะไรล่ะ?"
"..."
"คงเป็นเรื่องที่บอกฉันไม่ได้สินะ แต่ว่าคงจะเกี่ยวกับพวกเพื่อนในกลุ่มนายแน่ๆเลย" รุ่นพี่ว่าพลางก้มมองรูป
"..." ผมมองไปที่รูปนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองรุ่นพี่ที่กำลังมองผมอยู่
"อย่าร้องเลยนะ.." รุ่นพี่ค่อยๆใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่แก้มผมออกไปเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ยิ่งมีคนมาปลอบ ผมก็ยิ่งร้องหนักขึ้น
"ฮึก.."
"เด็กบ้าเอ้ยย! จะร้องอีกทำไม? ฉันไม่ชอบตอนนายร้องไห้เลย"
"..." ผมเลยหันหลังให้รุ่นพี่ "งั้นก็ไม่ต้องมานั่งมองสิครับ แต่ผมขอนั่งอยู่ตรงนี้สักพักเถอะ"�
หมับ! อยู่ๆรุ่นพี่ก็เข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง แถมยังเอาคางเกยไหล่ผมอีก�
"0.0! ทะ..ทำอะไรน่ะครับ?!"
"ก็..ปลอบนายไง" รุ่นพี่พูดเบาๆข้างหูผม
"0.0!" ผมพยายามแกะมือรุ่นพี่ออกไป แต่เขาก็กอดแน่นยิ่งกว่าทากาวตราช้างไว้ซะอีก= =
"ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่ทำให้นายร้องไห้ ฉันเชื่อนะว่าพรุ่งนี้น่ะ มันต้องดีขึ้นกว่าวันนี้ ^^"
"ดีขึ้นกว่าวันนี้..งั้นหรอ?" ผมทวนคำพูดของรุ่นพี่ก่อนจะนิ่งไปอีกครั้ง
� � �(Yamada's talk)
"ยังไงวันนี้ก็ต้องรู้ให้ได้! ว่าชี่ไปไหน?" ผมว่าพลางแอบย่องไปที่สวนเล็กๆหลังโรงเรียน ก็ชี่น่ะชอบไปที่นั่นคนเดียวบ่อยๆน่ะสิ ไปทำอะไร วันนี้แหละจะได้รู้!
"ชะ... �!!" ไม่ทันที่ผมจะเรียกชื่อชี่ออกไป ผมก็ต้องตกใจกับภาพที่กำลังเห็นตรงหน้า ภาพของยูยะที่กำลังกอดชี่จากทางด้านหลัง...
"...." ผมอยากจะเข้าไปถามซะจริงๆว่ากำลังทำอะไรกัน? แต่ขาก็ก้าวไม่ออก ปากก็พูดไม่ออก หัวใจแต้นแรงราวกับกำลังจะระเบิดออกมา�
'ทำไมกันนะ? ทำไมเราถึงได้รู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นยูยะกำลังกอดคนอื่น...ที่ไม่ใช่เรา...'�
ตึกๆๆ ผมที่กำลังแอบอยู่ที่มุมตึกมองชี่ที่เดินผ่านผมออกไป เขาไม่เห็นผม
"เฮ้ออ..โล่งอกไปที..."
ตึกๆๆ ผมแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนอีกคนที่เดินตามชี่ออกมา เขาเดินผ่านผมไปแล้ว วินาทีนั้นเองที่ผมคิดว่ายูยะคงไม่สังเกตเห็นผมหรอก�
กึก! แต่อยู่ๆเขาก็หยุดเดินแล้วหันมามองผม
"0..0!"
"ยามะจัง? นายมาทำอะไรตรงนี้?" เขารีบเดินเข้ามาหาผมที่ตอนนี้อยากจะหนีเข้ากำแพงไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด
"ฉะ...ฉัน.."
"นี่อย่าบอกนะ..." เขามองไปทางสวนหลังโรงเรียนนั่นแล้วหันมามองผม�
"..." ผมก้มหน้าลงและเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป "ไหนบอกนายกับชี่ไม่ได้เป็นอะไรกันไง?! แล้วที่กอดกันเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง?!"
"ชี่?..จิเน็นงั้นหรอ?...0.0! นี่แสดงว่านายแอบดูจริงๆด้วยสินะ!"
"นายไม่ได้ตอบคำถามฉันนะ!" ผมโวยวายใส่เขาก่อนจะรู้สึกถึงน้ำใสๆที่กำลังเอ่อล้นออกมาจากดวงตา
"นายจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร? เรื่องของฉันกับจิเน็น.."
"0.0!" คำพูดของเขาเหมือนมีดที่เสียบลงกลางหัวใจผม�
'นั่นสินะ...เราจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร? เรื่องของยูยะกับชี่...' แม้ผมจะจะถามตัวเองในใจ แต่ผมก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลออกมาได้�
"นายร้องไห้ทำไม?"
"ฉันขอโทษ...ฉันน่าจะรู้ว่าเรื่องระหว่างฉันกับนายมันจบไปแล้ว..ฉันก็ไม่ควรจะมาซักนายว่านายเป็นอะไรกับชี่.."
ตุบ! อยู่ๆเขาก็ทุบมือข้างหนึ่งไปที่กำแพง
"ใช่...เรื่องระหว่างฉันกับนายมันจบไปตั้งแต่นายเริ่มคบกับยูโตะ...ที่รักของนายแล้วล่ะ!"
"0.0!" ผมเงยหน้ามองเขาที่กำลังโกรธจัด
"ฉันก็แอบดีใจที่ได้เจอกับนายอีก...ยังหวังว่าจะได้คบกับนายอีก...แต่นายก็มีแฟนไปแล้ว..แค่นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วไม่ใช่หรอ ว่านายลืมฉันไปแล้ว!! แล้วทำไมล่ะ? ถ้าฉันจะไปคบคนอื่นเหมือนที่นายทำบ้าง?!" เขาตวาดใส่ผมเสียงดัง ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมร้องไห้หนักเข้าไปอีก�
ตึกๆๆ! แล้วเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันมามองผมเลย
ตุบ! ผมทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง
"ในสายตาของนาย ฉันคงดูเป็นคนใจร้ายมากเลยสินะ�ฮือ...แต่มีเรื่องนึงที่นายเข้าใจผิด.." ผมมองแผ่นหลังของเขาที่ไกลออกไปเรื่อยๆ
"ฉันไม่เคยลืมนายได้เลย..."
(Yuri's talk)
"นายหายไปไหนมา?! จะกลับไหม บ้านน่ะ?!= =" ทันทีที่ผมเดินมาหายูโตะที่ห้องซ้อม เขาก็โวยวายใส่ผมทันที�
"ขอโทษ"
"เฮ้ย..ไม่เถียงเลยหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ?"�
"(. �.)" ผมได้แต่ก้มหน้าลงไม่ยอมมองหน้าเขา
หมับ! เขาช้อนคางผมให้เงยขึ้นสบตากับเขา�
"('///')" ผมมองหน้าเขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง ให้ตายสิ...ตั้งแต่รู้ตัวว่าชอบมัน ก็ไม่เคยมองหน้ามันชัดๆแบบนี้เลย!
"ตาบวมๆแบบนี้...จมูกแดงๆแบบนี้...ร้องไห้มาแน่ๆ!"
"0.0! เปล่าสักหน่อย!!"
พรึ่บ! ผมรีบปัดมือเขาออกไป
"แต่หน้านายมันฟ้องนะ!"
"เรื่องของฉัน!"
"อ้าว! ไอ้บ้านี่= = เฮ้อ..จะถามว่าเป็นอะไร แต่พอเจอคำนี้เข้าไป ไม่ถามและ= ="
"..."
"เออใช่ๆ จะชวนไปเที่ยวน่ะ ช่วงวันหยุดที่จะถึงเนี่ย"
"ไปไหนอ่ะ?"
"ไม่รู้อ่ะ ต้องดูอีกที"
"ใครไปมั้งอ่ะ?"
"ก็มีฉัน มียามะจัง"
"0.0! แล้วจุนล่ะ?"
"จุนมันไม่ยอมไป= = นายก็รู้ว่ามันไม่ชอบเที่ยว ชวนไปไหนไม่เคยไปด้วยอยู่แล้ว แล้วสรุปนายจะไปไหม?"
"ไม่ไปอ่ะ"
"อ้าวว ไมอ่ะ?"
"ไปก็เป็นก้างขวางคอพวกนายเปล่าๆ �^^" ผมมองยูโตะแล้วฝืนยิ้มไปให้เขา
"เฮ้ยย! ไม่เป็นหรอกหน่า = = ไปเหอะ"
"เอ่อ..." ผมกับยูโตะเดินลงมาที่ชั้นล่างซึ่งเป็นชั้นของพวกสภานักเรียนของโรงเรียน และก่อนที่ผมจะตอบยูโตะไป ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาก่อน
"ฉันไปด้วยสิ!"
"0.0! // 0.0!" ผมกับยูโตะก็อึ้งไปพร้อมๆกัน เมื่อรุ่นพี่ยูยะยืนรออยู่ข้างล่างพร้อมกับพูดประโยคนั้นออกมา
"ขอไปด้วยได้ไหม? ^^" รุ่นพี่ยิ้มพร้อมกับมองไปที่ยูโตะ
"(' �' �)" ผมหันไปมองยูโตะที่ดูนิ่งๆไป �ผมคิดไปเองรึเปล่านะ? ว่ายูโตะนิ่งไปมากจริงๆโดยเฉพาะเวลาที่เขามองรุ่นพี่น่ะ
�"..." ยูโตะไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"ได้สิฮะ รุ่นพี่! ^^" ผมเลยพูดประโยคนั้นออกมาเอง
"จริงๆหรอ จิเน็น? ^^" รุ่นพี่หันมามองผมแล้วยิ้มกว้าง
"ฮะ! ถ้ารุ่นพี่ไป ผมก็ไปด้วย! หวังว่านายคงไม่มีปัญหานะ ยูโตะ?"�
"..." ยูโตะหรี่ตามองผม "ก็เอาสิ ถ้านายอยากให้รุ่นพี่ไปด้วย" ว่าแล้วเขาก็เดินลงจากบันไดพร้อมกับเดินผ่านรุ่นพี่ออกไป
"อ๊ะ! รอด้วยสิ!" ผมรีบวิ่งลงบันไดไปก่อนจะหยุดตรงหน้ารุ่นพี่ "รุ่นพี่ได้ยินที่ผมคุยกับยูโตะได้ไง?"
"ก็พวกนายเสียงดังกันซะขนาดนั้น ฉันอยู่ข้างล่างตรงนี้ ยังไงเสียงก็เลี้ยวเบนมาเข้าหูฉันอยู่แล้วล่ะ ^^"
"พูดถูกสักทีสินะ -0- แล้วจะไปจริงๆหรอ? ที่ไหนก็ไม่รู้นะ?"
"ก็ไปจริงๆสิ^^"
"ไอ้เตี้ย! จะกลับบ้านไหม?! = =" ผมหันไปมองยูโตะที่เดินกลับมาโวยวายใส่ผม
"กลับสิๆ = = ผมกลับก่อนนะครับ รุ่นพี่ ^^" ผมว่าพร้อมกับโค้งให้รุ่นพี่
"บ๊าย บายนะ ชี่~"
"เอ๊ะ? ชี่งั้นหรอ? ทำไมเรียกงั้นอ่ะ?"
"ก็ได้ยินเพื่อนนายชอบเรียก งั้นฉันจะเรียกมั้งล่ะ ^^"
"ก็ได้ -3-"
หมับ! อยู่ๆยูโตะก็เข้ามาจับข้อมือผม�
"= = ดูเวลามั้งว่ามันกี่โมงแล้ว! กลับบ้าน!" แล้วเขาก็ลากผมออกไป
(Yuya's talk)
"บ๊าย บายนะ ชี่~" ผมทำเสียงหวานๆแล้วเรียกชี่ไป
"เอ๊ะ? ชี่งั้นหรอ? ทำไมเรียกงั้นอ่ะ?" เขาเอียงคอถามผม
"ก็ได้ยินเพื่อนนายชอบเรียก งั้นฉันจะเรียกมั้งล่ะ ^^"
"ก็ได้ -3-"
หมับ! อยู่ๆยูโตะก็เดินเข้ามาคว้าข้อมือชี่ไว้
"= = ดูเวลามั้งว่ามันกี่โมงแล้ว! กลับบ้าน!" แล้วเขาก็ลากชี่ออกไป
"อ้าว..." ผมมองทั้งสองคนที่เดินออกไป พร้อมกับรู้สึกใจเต้นแปลกๆ�
"ถ้าจำไม่ผิดในสวนหลังโรงเรียน ที่ชี่พูดประมาณว่า...ขอโทษนะยามะจัง ที่ไปชอบไอ้บ้านั่น.." ผมพูดเบาๆกับตัวเอง จะมีใครล่ะที่ถ้าชี่ไปชอบแล้วจะต้องขอโทษยามะจัง...�
"ยูโตะ...ไอ้ตัวเล็กนั่นชอบยูโตะสินะ.. แล้วทำไมหัวใจเราต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยวะ! คงไม่ใช่ว่า.." แล้วภาพของชี่ก็ลอยเข้ามาในหัวของผม..�
'ชอบชี่ซะแล้ว...?' ผมคิดในใจ
(To be continue)
� �โรงเรียนโทโมเอดะ
� � � �17.52 PM
� � � (Yuri's talk)
� � � � � �ผมก้มลงมองรูปภาพใบหนึ่งที่ผมกำลังถืออยู่ขณะนี้ �รูปที่มีผม ยูโตะ ยามะจัง แล้วก็จุนถ่ายด้วยกันเมื่อปีที่แล้ว แต่อยู่ๆรอยยิ้มของยูโตะและยามะจังที่กำลังยิ้มให้กันก็ลอยเข้ามาอยู่ในหัวผม�
"รอยยิ้มนั่น..." ผมมองออกไปที่สนามเล็กๆหลังโรงเรียนที่ผมชอบมาคนเดียวบ่อยๆ แต่ในหัวตอนนี้กำลังคิดถึงรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของยูโตะที่ยิ้มให้ยามะจัง รอยยิ้มที่ผมไม่มีวันได้...
"ยามะจัง...ฉันขอโทษนายด้วย..ที่เผลอไปชอบไอ้บ้านั่น.." ในเมื่อผมชอบยูโตะมากขนาดนี้ ผมคงทำผิดกับยามะจังมากๆเลยสินะ ขอโทษนะยามะจัง...
"จินะ..เฮ้..นายเป็นอะไร?" เสียงที่คุ้นเคยของรุ่นพี่ยูยะดังมาจากข้างหลัง แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรแล้ว�
"นายร้องไห้นี่.." เขานั่งลงข้างๆผม
"ปะ...เปล่า.." ผมรีบหันไปทางอื่น
"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายถึงร้องไห้?"
"..." ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่มันก็สุดจะทนแล้วจริงๆ ก็หัวใจผมน่ะ..มันเจ็บจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
"รูปเพื่อนนายนี่?" รุ่นพี่คว้ารูปที่ผมถืออยู่ไป "มีปัญหากับเพื่อนงั้นหรอ?"
"เปล่าหรอกครับ" ผมส่ายหน้า
"งั้นเรื่องอะไรล่ะ?"
"..."
"คงเป็นเรื่องที่บอกฉันไม่ได้สินะ แต่ว่าคงจะเกี่ยวกับพวกเพื่อนในกลุ่มนายแน่ๆเลย" รุ่นพี่ว่าพลางก้มมองรูป
"..." ผมมองไปที่รูปนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองรุ่นพี่ที่กำลังมองผมอยู่
"อย่าร้องเลยนะ.." รุ่นพี่ค่อยๆใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่แก้มผมออกไปเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ยิ่งมีคนมาปลอบ ผมก็ยิ่งร้องหนักขึ้น
"ฮึก.."
"เด็กบ้าเอ้ยย! จะร้องอีกทำไม? ฉันไม่ชอบตอนนายร้องไห้เลย"
"..." ผมเลยหันหลังให้รุ่นพี่ "งั้นก็ไม่ต้องมานั่งมองสิครับ แต่ผมขอนั่งอยู่ตรงนี้สักพักเถอะ"�
หมับ! อยู่ๆรุ่นพี่ก็เข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง แถมยังเอาคางเกยไหล่ผมอีก�
"0.0! ทะ..ทำอะไรน่ะครับ?!"
"ก็..ปลอบนายไง" รุ่นพี่พูดเบาๆข้างหูผม
"0.0!" ผมพยายามแกะมือรุ่นพี่ออกไป แต่เขาก็กอดแน่นยิ่งกว่าทากาวตราช้างไว้ซะอีก= =
"ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่ทำให้นายร้องไห้ ฉันเชื่อนะว่าพรุ่งนี้น่ะ มันต้องดีขึ้นกว่าวันนี้ ^^"
"ดีขึ้นกว่าวันนี้..งั้นหรอ?" ผมทวนคำพูดของรุ่นพี่ก่อนจะนิ่งไปอีกครั้ง
� � �(Yamada's talk)
"ยังไงวันนี้ก็ต้องรู้ให้ได้! ว่าชี่ไปไหน?" ผมว่าพลางแอบย่องไปที่สวนเล็กๆหลังโรงเรียน ก็ชี่น่ะชอบไปที่นั่นคนเดียวบ่อยๆน่ะสิ ไปทำอะไร วันนี้แหละจะได้รู้!
"ชะ... �!!" ไม่ทันที่ผมจะเรียกชื่อชี่ออกไป ผมก็ต้องตกใจกับภาพที่กำลังเห็นตรงหน้า ภาพของยูยะที่กำลังกอดชี่จากทางด้านหลัง...
"...." ผมอยากจะเข้าไปถามซะจริงๆว่ากำลังทำอะไรกัน? แต่ขาก็ก้าวไม่ออก ปากก็พูดไม่ออก หัวใจแต้นแรงราวกับกำลังจะระเบิดออกมา�
'ทำไมกันนะ? ทำไมเราถึงได้รู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นยูยะกำลังกอดคนอื่น...ที่ไม่ใช่เรา...'�
ตึกๆๆ ผมที่กำลังแอบอยู่ที่มุมตึกมองชี่ที่เดินผ่านผมออกไป เขาไม่เห็นผม
"เฮ้ออ..โล่งอกไปที..."
ตึกๆๆ ผมแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนอีกคนที่เดินตามชี่ออกมา เขาเดินผ่านผมไปแล้ว วินาทีนั้นเองที่ผมคิดว่ายูยะคงไม่สังเกตเห็นผมหรอก�
กึก! แต่อยู่ๆเขาก็หยุดเดินแล้วหันมามองผม
"0..0!"
"ยามะจัง? นายมาทำอะไรตรงนี้?" เขารีบเดินเข้ามาหาผมที่ตอนนี้อยากจะหนีเข้ากำแพงไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด
"ฉะ...ฉัน.."
"นี่อย่าบอกนะ..." เขามองไปทางสวนหลังโรงเรียนนั่นแล้วหันมามองผม�
"..." ผมก้มหน้าลงและเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป "ไหนบอกนายกับชี่ไม่ได้เป็นอะไรกันไง?! แล้วที่กอดกันเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง?!"
"ชี่?..จิเน็นงั้นหรอ?...0.0! นี่แสดงว่านายแอบดูจริงๆด้วยสินะ!"
"นายไม่ได้ตอบคำถามฉันนะ!" ผมโวยวายใส่เขาก่อนจะรู้สึกถึงน้ำใสๆที่กำลังเอ่อล้นออกมาจากดวงตา
"นายจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร? เรื่องของฉันกับจิเน็น.."
"0.0!" คำพูดของเขาเหมือนมีดที่เสียบลงกลางหัวใจผม�
'นั่นสินะ...เราจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร? เรื่องของยูยะกับชี่...' แม้ผมจะจะถามตัวเองในใจ แต่ผมก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลออกมาได้�
"นายร้องไห้ทำไม?"
"ฉันขอโทษ...ฉันน่าจะรู้ว่าเรื่องระหว่างฉันกับนายมันจบไปแล้ว..ฉันก็ไม่ควรจะมาซักนายว่านายเป็นอะไรกับชี่.."
ตุบ! อยู่ๆเขาก็ทุบมือข้างหนึ่งไปที่กำแพง
"ใช่...เรื่องระหว่างฉันกับนายมันจบไปตั้งแต่นายเริ่มคบกับยูโตะ...ที่รักของนายแล้วล่ะ!"
"0.0!" ผมเงยหน้ามองเขาที่กำลังโกรธจัด
"ฉันก็แอบดีใจที่ได้เจอกับนายอีก...ยังหวังว่าจะได้คบกับนายอีก...แต่นายก็มีแฟนไปแล้ว..แค่นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วไม่ใช่หรอ ว่านายลืมฉันไปแล้ว!! แล้วทำไมล่ะ? ถ้าฉันจะไปคบคนอื่นเหมือนที่นายทำบ้าง?!" เขาตวาดใส่ผมเสียงดัง ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมร้องไห้หนักเข้าไปอีก�
ตึกๆๆ! แล้วเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันมามองผมเลย
ตุบ! ผมทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง
"ในสายตาของนาย ฉันคงดูเป็นคนใจร้ายมากเลยสินะ�ฮือ...แต่มีเรื่องนึงที่นายเข้าใจผิด.." ผมมองแผ่นหลังของเขาที่ไกลออกไปเรื่อยๆ
"ฉันไม่เคยลืมนายได้เลย..."
(Yuri's talk)
"นายหายไปไหนมา?! จะกลับไหม บ้านน่ะ?!= =" ทันทีที่ผมเดินมาหายูโตะที่ห้องซ้อม เขาก็โวยวายใส่ผมทันที�
"ขอโทษ"
"เฮ้ย..ไม่เถียงเลยหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ?"�
"(. �.)" ผมได้แต่ก้มหน้าลงไม่ยอมมองหน้าเขา
หมับ! เขาช้อนคางผมให้เงยขึ้นสบตากับเขา�
"('///')" ผมมองหน้าเขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง ให้ตายสิ...ตั้งแต่รู้ตัวว่าชอบมัน ก็ไม่เคยมองหน้ามันชัดๆแบบนี้เลย!
"ตาบวมๆแบบนี้...จมูกแดงๆแบบนี้...ร้องไห้มาแน่ๆ!"
"0.0! เปล่าสักหน่อย!!"
พรึ่บ! ผมรีบปัดมือเขาออกไป
"แต่หน้านายมันฟ้องนะ!"
"เรื่องของฉัน!"
"อ้าว! ไอ้บ้านี่= = เฮ้อ..จะถามว่าเป็นอะไร แต่พอเจอคำนี้เข้าไป ไม่ถามและ= ="
"..."
"เออใช่ๆ จะชวนไปเที่ยวน่ะ ช่วงวันหยุดที่จะถึงเนี่ย"
"ไปไหนอ่ะ?"
"ไม่รู้อ่ะ ต้องดูอีกที"
"ใครไปมั้งอ่ะ?"
"ก็มีฉัน มียามะจัง"
"0.0! แล้วจุนล่ะ?"
"จุนมันไม่ยอมไป= = นายก็รู้ว่ามันไม่ชอบเที่ยว ชวนไปไหนไม่เคยไปด้วยอยู่แล้ว แล้วสรุปนายจะไปไหม?"
"ไม่ไปอ่ะ"
"อ้าวว ไมอ่ะ?"
"ไปก็เป็นก้างขวางคอพวกนายเปล่าๆ �^^" ผมมองยูโตะแล้วฝืนยิ้มไปให้เขา
"เฮ้ยย! ไม่เป็นหรอกหน่า = = ไปเหอะ"
"เอ่อ..." ผมกับยูโตะเดินลงมาที่ชั้นล่างซึ่งเป็นชั้นของพวกสภานักเรียนของโรงเรียน และก่อนที่ผมจะตอบยูโตะไป ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาก่อน
"ฉันไปด้วยสิ!"
"0.0! // 0.0!" ผมกับยูโตะก็อึ้งไปพร้อมๆกัน เมื่อรุ่นพี่ยูยะยืนรออยู่ข้างล่างพร้อมกับพูดประโยคนั้นออกมา
"ขอไปด้วยได้ไหม? ^^" รุ่นพี่ยิ้มพร้อมกับมองไปที่ยูโตะ
"(' �' �)" ผมหันไปมองยูโตะที่ดูนิ่งๆไป �ผมคิดไปเองรึเปล่านะ? ว่ายูโตะนิ่งไปมากจริงๆโดยเฉพาะเวลาที่เขามองรุ่นพี่น่ะ
�"..." ยูโตะไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"ได้สิฮะ รุ่นพี่! ^^" ผมเลยพูดประโยคนั้นออกมาเอง
"จริงๆหรอ จิเน็น? ^^" รุ่นพี่หันมามองผมแล้วยิ้มกว้าง
"ฮะ! ถ้ารุ่นพี่ไป ผมก็ไปด้วย! หวังว่านายคงไม่มีปัญหานะ ยูโตะ?"�
"..." ยูโตะหรี่ตามองผม "ก็เอาสิ ถ้านายอยากให้รุ่นพี่ไปด้วย" ว่าแล้วเขาก็เดินลงจากบันไดพร้อมกับเดินผ่านรุ่นพี่ออกไป
"อ๊ะ! รอด้วยสิ!" ผมรีบวิ่งลงบันไดไปก่อนจะหยุดตรงหน้ารุ่นพี่ "รุ่นพี่ได้ยินที่ผมคุยกับยูโตะได้ไง?"
"ก็พวกนายเสียงดังกันซะขนาดนั้น ฉันอยู่ข้างล่างตรงนี้ ยังไงเสียงก็เลี้ยวเบนมาเข้าหูฉันอยู่แล้วล่ะ ^^"
"พูดถูกสักทีสินะ -0- แล้วจะไปจริงๆหรอ? ที่ไหนก็ไม่รู้นะ?"
"ก็ไปจริงๆสิ^^"
"ไอ้เตี้ย! จะกลับบ้านไหม?! = =" ผมหันไปมองยูโตะที่เดินกลับมาโวยวายใส่ผม
"กลับสิๆ = = ผมกลับก่อนนะครับ รุ่นพี่ ^^" ผมว่าพร้อมกับโค้งให้รุ่นพี่
"บ๊าย บายนะ ชี่~"
"เอ๊ะ? ชี่งั้นหรอ? ทำไมเรียกงั้นอ่ะ?"
"ก็ได้ยินเพื่อนนายชอบเรียก งั้นฉันจะเรียกมั้งล่ะ ^^"
"ก็ได้ -3-"
หมับ! อยู่ๆยูโตะก็เข้ามาจับข้อมือผม�
"= = ดูเวลามั้งว่ามันกี่โมงแล้ว! กลับบ้าน!" แล้วเขาก็ลากผมออกไป
(Yuya's talk)
"บ๊าย บายนะ ชี่~" ผมทำเสียงหวานๆแล้วเรียกชี่ไป
"เอ๊ะ? ชี่งั้นหรอ? ทำไมเรียกงั้นอ่ะ?" เขาเอียงคอถามผม
"ก็ได้ยินเพื่อนนายชอบเรียก งั้นฉันจะเรียกมั้งล่ะ ^^"
"ก็ได้ -3-"
หมับ! อยู่ๆยูโตะก็เดินเข้ามาคว้าข้อมือชี่ไว้
"= = ดูเวลามั้งว่ามันกี่โมงแล้ว! กลับบ้าน!" แล้วเขาก็ลากชี่ออกไป
"อ้าว..." ผมมองทั้งสองคนที่เดินออกไป พร้อมกับรู้สึกใจเต้นแปลกๆ�
"ถ้าจำไม่ผิดในสวนหลังโรงเรียน ที่ชี่พูดประมาณว่า...ขอโทษนะยามะจัง ที่ไปชอบไอ้บ้านั่น.." ผมพูดเบาๆกับตัวเอง จะมีใครล่ะที่ถ้าชี่ไปชอบแล้วจะต้องขอโทษยามะจัง...�
"ยูโตะ...ไอ้ตัวเล็กนั่นชอบยูโตะสินะ.. แล้วทำไมหัวใจเราต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยวะ! คงไม่ใช่ว่า.." แล้วภาพของชี่ก็ลอยเข้ามาในหัวของผม..�
'ชอบชี่ซะแล้ว...?' ผมคิดในใจ
(To be continue)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น