ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฉันขอโทษ ( I'm sorry )
หลายวันต่อมา
(Yuri's talk)
"เออนี่ ชี่ เดี๋ยวเย็นนี้รีบไปเลยนะ"
"อื้ม ได้ๆ" ผมหันไปมองยูโตะที่กำลังเอาจักรยานจอดเข้าที่
"ขอโทษจริงๆน้าา ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยมีตังค์ -3- ก็เลยต้องหุ้นซื้อของขวัญกับนายน่ะ"
"นายก็เป็นอย่างนี้ทุกปีนี่= = วันเกิดแม่นายทั้งทีนะ แต่นายก็หุ้นตังค์กับฉันซื้อของขวัญให้ท่านตลอด"
"เถอะหน่าา 5555"
"ไม่ต้องเลย= = วันนี้ก็รีบๆไปล่ะ ดีนะเนี่ย ที่วันอาทิตย์ที่แล้ว เราไปดูของขวัญให้คุณป้ากันแล้วน่ะ วันนี้จะได้ไม่ต้องไปเลือกอีก พอไปปุ๊ปก็จะได้ซื้อปั๊ปเล้ย!><"
"จร้าๆ = ="
"โย่วว // ยูโตะ~ ชี่~" ผมหันไปมองจุนและยามะจังที่เดินเข้ามาหาพวกเรา
"หวัดดีตอนเช้า ^^" ผมเอ่ยปากบอกพวกเขา
"โย่ว จุน // หวัดดีจ้าา ที่รัก ^^" ยูโตะพูดทักทาย
"กำลังคุยอะไรกันอยู่หรอ?" ยามะจังถามขึ้น
"หาวว~" อยู่ๆจุนก็หาวขั้นขึ้นมาก่อนที่ผมจะตอบยามะจัง
"= ="
"อ๋อ กำลังคุยกันเรื่องจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่ฉันวันนี้น่ะ ^^" ยูโตะตอบ
"เอ๊ะ?? วันนี้วันเกิดแม่นายหรอ? (' ')"
"ใช่แล้วล่ะ"
"อยากไปด้วยจังน้าา ไม่ได้ไปเจอคุณแม่นานแล้วสิ นายเคยพาฉันไปบ้านนายแค่ครั้งเดียวเองน้าา" ยามะจังว่าพลางทำแก้มป่อง
"หาวว~" ไอ้จุึนก็หาวขึ้นมาอีก
"เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่า - -*" ว่าแล้วยูโตะก็โอบไหล่ยามะจังแล้วเดินออกไปกันสองคน
"(' ') ??" ผมได้แต่ชะเง้อมองพวกเขาที่เดินออกไปก่อนจะก้มหน้าลง
"ทำหน้าเศร้าอีกแล้วนะ นายน่ะ"
"ใครทำ? ฉันเปล่าสักหน่อย..." ผมว่าพร้อมกับเดินเตะฝุ่น
"ก็นายนั่นแหละที่ทำ" จุนเดินตามมาข้างหลัง
"ฉันเปล่าา -3-" ผมพยายามเดินหนีเขาเร็วๆ
หมับ! จุนเข้ามาจับไหล่ผมทั้งสองข้างให้หันไปมองหน้าเขา
"0.0?!"
"นายฟังคำถามของฉันดีๆนะ" ผมมองจุนที่ดูจริงจังเอามากๆ
"คำถามอะไร?"
"นาย..ชอบยูโตะใช่ไหม?"
"0.0!!"
"ชี่.."
"หืม? 0.<" ผมมองยูโตะกับยามะจังที่เดินเข้ามาในห้องเรียน "ไปคุยกันนานจังนะ -w-"
"โทษทีๆ" เขาลากโต๊ะเข้ามานั่ง ยามะจังก็ด้วย "คือ..เรื่องที่จะไปซื้อของเย็นนี้น่ะ"
"หืม? ทำไมหรอ?"
"คือฉันคงไปไม่ได้แล้วล่ะ"
"อ้าว?!"
"คือว่าวันนี้ฉันมีซ้อมน่ะ กลับเย็นโน่น"
"เดี๋ยวฉันรอนายก็ได้นี่ ก็รอทุกวันอยู่แล้ว"
"0.0" ผมเห็นยูโตะหันไปมองยามะจังล่ะ "คะ..คือว่าจะไปซ้อมนอกสถานที่น่ะ"
"ฉันไปรอด้วยไม่ได้รึไง? ถ้านายไม่อยู่ ฉันจะกลับยังไงล่ะ? -3-"
"ขอโทษจริงๆนะ"
"แล้วเรื่องของขวัญที่จะไปซื้อด้วยกันล่ะ?"
"เอาอย่างนี้ๆ เดี๋ยวตอนกลับบ้านฉันแวะซื้อให้นายด้วยเลยล่ะกัน"
"ให้ฉัน? เราจะหุ้นกันซื้อนี่?"
"อ๋อ ไม่เป็นไรๆ ฉันเปลี่ยนใจและั เดี๋ยวจะซื้อเอง เอาเป็นว่าฉันจะซื้อเผื่อนายด้วย ^^"
"เอ่อ..เอางั้นก็ได้.."
"อื้ม ^^ ขอโทษนะที่ต้องปล่อยให้นายกลับเอง"
"ไม่เป็นไรๆ ก็นายจะต้องไปซ้อมนี่^^"
16.01 PM
"เฮ้อ..วันนี้ต้องเดินกลับเองสินะ (. .)" ผมเดินอย่างช้าๆไปที่ประตูโรงเรียน แต่ก่อนที่จะไปถึงประตูนั้น ผมก็ต้องเดินผ่านที่จอดรถจักรยานก่อน แต่...ผมผ่านไปไม่ได้น่ะสิ ก็ผมน่ะ เห็นยูโตะกำลังเอาจักรยานออกมา และยามะจังก็กำลังยืนดูเขาอยู่
"ยามะจังไปทำอะไรตรงนั้น?" ผมหยุดเดินและยืนมองพวกเขา ยูโตะขึ้นไปคร่อมจักรยาน ยามะจังขึ้นไปซ้อนท้าย และพวกเขาก็ปั่นออกไป
"0.0!!" ผมรีบวิ่งตามไป แต่ก็ไม่ทันหรอก เพราะเขาปั่นไวมากๆเลย "ยูโตะ...ต้องไปซ้อมนี่? แล้วเขาพายามะจังไปไหนน่ะ?!"
"จิเน็น!!"
"??" ผมหันไปมองรุ่นพี่ยูยะที่วิ่งตามผมมา
"เกิดอะไรขึ้นหรอ?"
"รุ่นพี่?"
"ฉันเห็นนายวิ่งตามจักรยานของเพื่อนนาย"
"คือ..ผมสงสัยน่ะ..."
"สงสัยอะไรหรอ? อ๋อ! ใช่สิ...วันนี้นายไม่ได้กลับกับเพื่อนของนายหรอ?"
"หมายถึงยูโตะน่ะหรอ?"
"คนที่ปั่นจักรยานน่ะ"
"ยูโตะอ่ะแหละ - -"
"อ่าๆ ชื่อยูโตะสินะ"
"อื้ม เค้าชื่อ นากาจิม่า ยูโตะ...เอ๊ะ? แล้วรุ่นพี่รู้ได้ไงว่าผมกลับกับเขา?"
"อ๋อๆ..ก็ฉันน่ะกลับบ้านเย็นแทบทุกวันไง เห็นนายกลับกับเขาทุกวันเลย"
"อ๋อ"
"แล้วทำไมวันนี้ไม่ได้กลับล่ะ?"
"ไม่รู้สิฮะ ผมก็งงไปหมดแล้ว เขาบอกผมว่าจะพาไปซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่เขาด้วยกัน แต่อยู่ๆเขาก็บอกว่าวันนี้ต้องออกไปซ้อมนอกสถานที่ แต่ผมก็เห็นเขาปั่นจักรยานออกไปพร้อมกับแฟนเขาล่ะ..."
"อ้าว? งั้นนายก็ต้องกลับบ้านเองสิ?"
"ครับ คงต้องเดินกลับ"
"แล้ว เรื่องของขวัญวันเกิด?"
"อ๋อ..เรื่องนั้น...ปีนี้ผมคงให้ของขวัญร่วมกับครอบครัวผมไปเลยล่ะกัน.. ผมไปก่อนนะครับ รุ่นพี่" ผมโค้งให้รุ่นพี่ก่อนจะเดินต่อไป
"เดี๋ยวก่อนสิ!"
กึก! ผมหยุดแล้วหันไปมองรุ่นพี่
"บ้านนายไกลไหม?"
"ก็...ไกลอยู่นะครับ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเอง"
"เอ๊ะ?! 0.0!"
"เถอะหน่าๆ ให้ฉันไปส่งนายซื้อของขวัญแล้วก็ไปส่งนายที่บ้านนะ ^^"
"แต่ว่า...รุ่นพี่ไม่มีงานหรอครับ?"
"ไม่มีๆ ไม่ต้องห่วงหน่าา"
หมับ! แล้วเขาก็เดินเข้ามากอดคอผมไว้
"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้ๆ"
"ฉันบอกจะไปส่ง นายก็ต้องให้ฉันไปส่ง -3- ไม่งั้นฉันจักจี้นายแน่ !"
"เฮ้ยย! อย่านะ"
"จะให้ไปส่งไหมล่ะ?"
"ไปก็ได้ครับ -3-"
ร้านขายของขวัญแห่งหนึ่ง
"ร้านนี้น่ะหรอ?" รุ่นพี่ถามผม
ตุบ! ผมปิดประตูรถเก๋งของรุ่นพี่ "ใช่แล้วล่ะฮะ"
"อื้ม เข้าไปข้างในกันเถอะ ^^"
"-3-" ผมไม่ได้ตามเขาเข้าไป ได้แต่หยุดยืนมองเขา
"อ้าว? ไมไม่เข้าไปล่ะ?"
"ก็..ผมยังอึ้งๆอยู่เลย..ที่รุ่นพี่น่ะขับรถยนต์้เป็น แถมยังขับไปโรงเรียนอีก -0-"
"นายจะดูถูกฉันมากไปแล้ว - -*"
"5555 ขอโทษครับ" ผมรีบโค้งให้เขา
"ป่ะๆ เข้าไปข้างในๆ"
"ครับๆ" ผมรีบวิ่งตามรุ่นพี่เข้าไปในร้าน
"ของขวัญอยู่ตรงไหนล่ะ? ที่นายบอกว่ามาเลือกเอาไว้แล้วน่ะ?"
"อ๋อๆ ตรงโน่นครับ" ผมรีบเดินนำรุ่นพี่เข้าไป
"นี่เลย!! อ๊ะ! 0.0!" ผมแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นผู้ชาย 2 คนที่ยืนอยู่หน้าของขวัญที่ผมกำลังจะวิ่งเข้าไปหา "ยูโตะ? ยามะจัง?.."
"ชี่! // ชี่!" พวกเขาเรียกชื่อผมออกมาพร้อมกันราวกับนัดกันไว้
"มีอะไรหรอ?" รุ่นพี่เดินมายืนอยู่ข้างๆผม
"ชี่ นายมากับยู..เอ่อ..รุ่นพี่หรอ?!" ยามะจังถามขึ้นอย่างตกใจ
"อื้ม ใช่..แล้วพวกนายมาด้วยกันหรอ?"
"เอ่อ..." ผมก้มลงไปเห็นมือของพวกเขาที่กำลังจับกัน วินาทีนั้นเองที่ผมนึกอะไรบางอย่างออก
'ที่อยู่ๆนายก็มายกเลิกเรื่องที่จะมาซื้อของขวัญกับฉัน ที่นายโกหกฉันว่าจะไปซ้อมที่อื่น แต่ความจริงนายก็แค่จะมาซื้อของกับแฟนนาย ไม่ต้องการให้ฉันมา...' ผมคิดในใจทั้งที่รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาเลยล่ะ
"ระ..รุ่นพี่ฮะ..ผมจะเอาอันนี้.." ผมรีบคว้ากระปุกอะไรไม่รู้ที่อยู่ใกล้ๆก่อนจะเดินไปคิดเงินทันที
ตึกๆๆ! ผมและรุ่นพี่รีบเดินไปขึ้นรถ
"จิเน็น...นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" รุ่นพี่รีบถามผมขณะที่ขับรถออกมาจากร้านนั้น
"ผะ...ผมเปล่า.." ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
"แต่เสียงนายสั่นๆนะ?"
"...."
"2 คนนั้น..เป็นแฟนกันงั้นหรอ?"
"( ' ')" ผมรีบหันไปมองรุ่นพี่ที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆไป "ครับ.." แล้วผมก็ก้มหน้าลงอีก
'ให้ตายสิ...อยากจะร้องไห้เป็นบ้าเลย...'
"อ๊ะ..รุ่นพี่ครับ ถึงแล้วๆ.."
"นี่น่ะหรอ?"
"ครับ"
"(' ')" แต่อยู่ๆรุ่นพี่ก็เปิดประตูรถแล้วเดินออกไป
"??" ผมเองก็รีบเปิดประตูรถและเดินตามเขาออกไปเช่นกัน
"อ่า จำได้และ"
"เอ๊ะ? จำได้?"
"ก็ทางมาบ้านนายไง ^^"
"รุ่นพี่จะจำทำไม? -0-"
"ก็เผื่อวันอื่นจะต้องมาส่งนายอีก ^^"
"อ่า...ยังไงก็ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ^^" ผมโค้งขอบคุณรุ่นพี่
"ไม่เป็นไร ^^ ฝากทักทายครอบครัวนายด้วย"
"เอ๊ะ?"
"ก็แอบมองอยู่นั่นไง -3-'
"เอ๊ะ??!! = =" ผมหันไปมองในบ้าน ทันทีที่ผมหันไปมอง คุณแม่ คุณพ่อ และพี่สาวผมก็หลบทันที "=0=!!"
"5555 ฉันไปล่ะนะ เอ้านี่.." รุ่นพี่ยื่นกระดาษที่มีเบอร์โทรให้ผม
"อะไรหรอครับ?"
"เบอร์ฉันน่ะ"
"นี่ให้เบอร์ผมหรออ -0-"
"ก็คิดว่านายควรจะมีเบอร์ฉันไว้ และฉันก็ควรจะมีเบอร์นายไว้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นวันนี้ก็ส่งข้อความมาล่ะ ฉันจะได้รู้เบอร์นาย"
"โหวว 5555 ก็ได้ครับ^^ บ๊ายบาย" ผมโบกมือให้รุ่นพี่ก่อนที่เขาจะขึ้นรถและขับออกไป
"กลับมาแล้วครับบ~"
"ชี่!! ไอ้หนุ่มที่ไหนมาส่งลูกน่ะ?! -0-" คุณพ่อรีบถามผมทันที
"อ๋อ..เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะครับ ^^;;"
"แล้วทำไมกลับบ้านช้าจัง? ทำไมยูโตะคุงไม่มาส่ง? "คุณแม่รีบถามผม
"แล้วคนนี้ชื่ออะไร? รู้จักกันนานรึยัง?" คุณพ่อก็ถาม
"แฟนหรอ? ทำไมฉันไม่เคยรู้?" พี่ก็ด้วย
"= ="
บ้านนากาจิม่า
"มากันแล้วหรอ?? รอตั้งนานแน่ะ"เมื่อครอบครัวของผมมาถึงบ้านของยูโตะ คุณพ่อของยูโตะก็รีบเดินมาหาครอบครัวผมทันที
"ขอโทษนะจ๊ะที่มาช้า พอดียูริกลับบ้านช้าน่ะ -0-" คุณแม่รีบกล่าวขอโทษ
"ไม่เป็นไรๆ"
"เอ้านี่! เอาของขวัญไปให้คุณป้าสิ" พี่ซายะรีบกระซิบบอกผม
"อื้ม!" ผมรีบเอาของขวัญของครอบครัวผม และของผมไปให้แม่ของยูโตะที่อยู่ข้างในบ้าน
"คุณป้าครับ!"
"อ้าวว หนูชี่~><"
"สวัสดีครับ!" ผมโค้งให้คุณป้าก่อนจะยื่นของขวัญให้ท่าน "สุขสันต์วันเกิดนะครับ^^"
"ขอบคุณมากๆเลยนะจ๊ะ"
"คุณแม่!!" ผมหันไปมองยูโตะที่จับมือยามะจังวิ่งเข้ามาหาคุณป้า "นี่ครับ ของขวัญ^^" เขายื่นของขวัญให้คุณป้า
"0.0!" ซึ่งผมก็อึ้งไปทันทีกับของขวัญของเขา ก็นั่นน่ะ..มันเป็นโคมไฟน่ารักๆที่ผมกับเขาไปเลือกด้วยกันนี่
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ คุณป้า^^" ยามะจังพูด
"ชี่?" ยูโตะที่หันมาเห็นผมพอดีก็เรียกชื่อผมออกมา
'ให้ตายสิ...ทำไมถึงรู้สึกอยากร้องไห้อย่างนี้นะ?' ผมมองไปที่ยูโตะก่อนจะหันไปมองโคมไฟอันนั้น
"ชี่...เดี๋ยวนะ ฟังฉันก่อน..เรื่องที่ยูโตะโกหกนายน่ะ..." ยามะจังรีบเดินเข้ามาหาผม แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบผมก็รีบวิ่งออกไปจากบ้านของยูโตะทันที
"ชี่!! กลับมาก่อน!" ไม่ว่ายูโตะจะตะโกนเรียกผมดังแค่ไหน แต่ผมก็ไม่หยุด
ร่างเล็กวิ่งออกมาไกลแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆเขากำลังร้องไห้อย่างหนักพร้อมกับทรุดลงไปกับพื้น
"ฮือๆ.."
"ชี่!!" ยูโตะที่วิ่งตามมาก็รีบเข้ามาประคองร่างเล็กไว้
"เพียงแค่นายบอกฉัน ว่านายจะไปกับยามะจัง...แค่นั้นฉันก็ไม่ห้ามนายหรอก แต่ทำไมนายต้องโกหกฉันด้วย ฮึก...ทำแบบนี้ทำไม.."
"ฉัน..ขอโทษ.."
"ฮึก..ฮือ.." ร่างเล็กทุบแผ่นอกกว้างของร่างสูงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไรร่างเล็กเลย เพราะในใจเขาตอนนี้ยิ่งรู้สึกผิดและรู้สึกเจ็บปวดมากๆที่ทำร่างเล็กร้องไห้แบบนี้...
หมับ! เขารีบกอดร่างเล็กไว้แน่น
"ฉันขอโทษ ชี่..ฉันขอโทษ.."
"ฮือ..."
"ขอโทษ..." เขากอดร่างเล็กไว้แน่นและกล่าวขอโทษไปด้วยความรู้สึกผิดมากๆ โดยไม่รู้เลยว่ายามะจังที่วิ่งตามมาอีกคนก็กำลังยืนมองพวกเขาอยู่..
"ชี่ ฉันก็ขอโทษนายด้วยนะ..." ยามะจังทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆและพูดออกมาเบาๆ เพราะเหมือนมีอะไรบางอย่างบอกเขาว่า..อย่าเข้าไป..
(To be continue)
------------------------------------------------------------
มาแล้วจร้าา ตอนใหม่ยาวกว่าเดิมมม กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น