ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จูบแรกของผมมมมม!! ( First kiss!! )
ร้านหนังสือ Shiawase
"นี่...ยูโตะ.." ผมละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่แล้วเอ่ยปากเรียกยูโตะที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม
"หืม? มีอะไรหรอ เรียว?" เขาละสายตาจากหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม
"นายไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"เอ๊ะ?? 0.0 ฉันก็สบายดีนี่^^"
"ฉันหมายถึง...เรื่องเคนตะน่ะ...ที่เขาตะคอกใส่นาย..."
"เรียว 555 นายนี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ กลัวฉันคิดมาก ขนาดนั้นเลยหรอ?" เขาวางหนังสือลงแล้วยิ้มให้ผม
"ก็...เปล่านี่(' ' )" ผมทำเป็นหันไปมองทางอื่น
"งั้นหรอ? ดูเหมือนนายกังวลเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวานเแล้วนะ"
"ฉันไม่ได้กังวล!" ผมหันไปมองเขา
"Ok Ok ไม่กังวลก็ไม่กังวล^^;; "
ครืด~ ผมกับยูโตะหันไปมองที่ประตูที่กำลังถูกใครบางคนเปิดเข้ามา
"O.O! / O.O! " ผมกับยูโตะตกใจพร้อมกันโดยอัตโนมัติ
"ผมนึกแล้วว่าเลิกเรียนวันนี้รุ่นพี่จะต้องมาที่นี่.."
"แล้วไงล่ะ?" ผมถามเคนตะ
"ที่มาที่นี่ทุกวัน เพราะหมอนี่ใช่ไหมคับ?" เขาหันไปมองยูโตะ
"เฮ้อ..อะไรของนายเนี่ย? ฉันขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ" ผมขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเคนตะ
"ผมจะไม่เลิกยุ่งกับรุ่นพี่! รุ่นพี่ก็บอกผมมาสิว่ากำลังคบกับหมอนี่อยู่ใช่ไหมล่ะ?!"
"เฮ้ยๆ นี่ร้านหนังสือนะ อย่ามาทำเสียงดังสิ" ยูโตะลุกขึ้นยืน
"แกหุบปากไปเลย!...รุ่นพี่พูดมาให้ชัดเลยสิคับ ว่าคบอยู่หรือไม่ได้คบ?!! "
ปัง! ผมทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน
"ถ้าบอกว่าคบอยู่..นายก็คงจะจบสินะ.." ผมมองเคนตะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"O.O!! มะ..ไม่จริงหน่า.." เขามีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด
"เออ อย่างที่ได้ยินแหละ เพราะฉะนั้นก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะอ่านหนังสือ"
"เรียว...O.O.." ผมหันไปมองยูโตะที่มีท่าทีตกใจไม่แพ้เคนตะ
'ฮึ่ย! นี่แกจะตามน้ำหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย? นายยูโตะ?!= = ' ผมพูดในใจแต่ก็ไม่สามารถบอกยูโตะไปได้ในตอนนี้ ถ้าบอกไปล่ะก็นายเคนตะได้รู้แน่ๆว่าผมโกหก แล้วเขาก็จะต้องตามผมไปอย่างนี้เรื่อยๆ
"ไหนๆก็ไหนๆแล้วหน่า ยูโตะ...บอกเขาไปเถอะ" ผมว่าพลางแอบขยิบตาให้ยูโตะ
"อะ...อ๋อ ^^" พอเขาเห็นผมขยิบตาให้ เขาก็พยักหน้าเหมือนรู้ว่าผมต้องการสื่ออะไร
"ไม่จริง! ก็ถ้าคบกันอยู่ งั้นก็พิสูจน์สิ! " เคนตะพูด
"นายจะให้พิสูจน์อะไรอีกเล่า?! แค่บอกไปแล้วก็น่าจะพอนี่!" ผมเริ่มโมโห
"ไม่! รุ่นพี่ต้องพิสูจน์ให้ผมเห็น ผมถึงจะยอมเลิกยุ่งกับรุ่นพี่!!"
"นายมันบ้า! เออ จะยุ่งก็ยุ่งไปเถอะ! แต่ถ้านายทำให้ฉันเดือดร้อนล่ะก็...นายตายแน่!" ผมพูดขึ้นด้วยความโมโห
"พิสูจน์อะไรของนาย?" อยู่ๆยูโตะก็ถามเคนตะขึ้นมา
"ก็พิสูจน์อะไรก็ได้ให้ฉันเชื่อว่านายกับรุ่นพี่คบกันอยู่ไงล่ะ! ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ ฉันก็ไม่มีวันเชื่อหรอก!" เคนตะพูด
"ถ้าพิสูจน์ได้ แล้วนายจะยอมเลิกยุ่งกับเรียวใช่ไหม?" ยูโตะถามอีก
"ก็ใช่ แต่ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ ฉันก็ไม่มีทางตัดใจจากรุ่นพี่หรอก!"
"ยูโตะ นายไม่ต้องไปสนใจหรอก" ผมหันไปมองยูโตะ "ฉันกลับแล้วนะ ขืนอยู่ต่อเดี๋ยวอาจจะทำให้ใครบางคนเจ็บตัว" ผมมองหน้าเคนตะก่อนที่จะเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวก่อนเรียว..." หมับ! ยูโตะคว้าข้อมือของผมไว้ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงประตู
"??" ผมมองยูโตะ
"ทำให้เคนตะเห็นไปเลยสิ เขาจะได้เลิกยุ่งกับนายซะทีไง ^^" เขายิ้มให้ผม
"นายจะทำอะ...อุ๊ปOxO!! " ยังไม่ทันที่ผมจะถามเขาจบ เขาก็ดึงผมเข้าไปใกล้แล้วโน้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากของเขาลงที่ริมฝีของปากผมทันที
"OoO!!" เคนตะอึ้งกับภาพที่เห็น
"O///O!" ตาของผมเบิกกว้างด้วยความตกใจ และตอนนี้หัวใจของผมก็เต้นแทบไม่เป็นจังหวะแล้ว
แอ๊ด~ คุณคาโต้เปิดประตูห้องออกมา
"มีอะไรกันหรอจ๊ะ?^^ ว๊าย!! 0.0!!" เธอร้องออกมาทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
"มะ...ไม่จริง..." เคนตะรีบวิ่งออกไปจากร้านทันที
ยูโตะค่อยๆถอนริมฝีปากของเขาออก ก่อนที่จะมองตามเคนตะที่วิ่งออกไป
"คงไม่มายุ่งกับนายอีกแล้วล่ะนะ^^" เขาหันกลับมามองผมที่ตอนนี้...
ตุบ! ลงไปนั่งกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
"O///O!!" ตาที่ยังคงเบิกกว้างด้วยความตกใจบวกกับลมหายใจที่ถี่รัวของผมทำให้ยูโตะรีบเข้ามาหาผม
"เรียว? เป็นอะไรหรือเปล่า? 0.0" เขาทำท่าจะเข้ามาช่วยประคองผม
"ไม่ต้องมาจับ!!"
"O.O!" เขาหยุดนิ่งมองผมด้วยใบหน้าและสายตาที่เบิกกว้าง ซึ่งนั่นก็บ่งบอกว่าเขาตกใจกับที่ผมตวาดเขามากแค่ไหน...
"นายจะตามฉันอีกนานไหม?= =" ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองไดกิที่เดินตามผมมาจากทางด้านหลัง
"ใครว่าฉันตามนาย? หลงตัวเองเกินไปและ" เขาเดินขึ้นมาอยู่ข้างๆผม
"ก็ถ้าไม่ได้ตาม แล้วนายกลับบ้านทางนี้หรือไง?" ผมถามเขา
"อะ...เอ่อ...จริงด้วยสินะ-,-"
'นั่นไงล่ะ...หาข้อแก้ตัวไม่ถูกเลยน่ะสิ' ผมคิดในใจพลางมองเขาที่พูดตะกุกตะกัก
"เออๆ ยอมรับ ฉันตามนายมาอ่ะแหละๆ ก็นายอ่ะ งอนฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ..."
"ฉันเปล่างอน..." ผมหันหน้าหนีเขาแล้วรีบเดินหนี
หมับ! เขาคว้าข้อมือของผมไว้
"เฮ้ยนี่= = ปล่อยฉันนะ ไดกิ"
"คนที่เป็นห่วงฉันก็คือนายใช่ไหม เรย์?"
"O.O..." ผมเงยหน้ามองเขา
'ทำไม...หมอนี่ถึง...'
"ชะ..ใช่ซะที่ไหนเล่า (. .)"
"ไม่ใช่สาวคนนั้นใช่ไหม?"
"อาจจะเป็นเธอก็ได้นะ..." ผมแกล้งทำเป็นมองไปทางอื่น ''ก็เห็นนายยิ้มให้เธออยู่นี่ พอได้รู้ว่าเธอเป็นห่วงนายน่ะ''
"งั้นหรอ..." เขาค่อยๆดึงผมเข้าไปใกล้เขา
"นะ..นี่! ('//') "
"ฟังนะ..." เขาโน้มหน้าลงมากระซิบข้างๆหูผม
"อะ..อะไร?( '///' )"
"ถ้านายบอกตั้งแต่ตอนนั้น ว่าคนที่เป็นห่วงฉันคือนาย ฉันคงยิ้มให้นายหวานกว่ายิ้มให้สาวคนนั้นหลายต่อหลายเท่าเลยล่ะ..."
"O////O"
"เข้าใจแล้วใช่ไหม? ^^" เขายิ้มให้ผม
"อะไรของนายเนี่ย?>///<" ผลัก! ผมผลักเขาออกไปอย่างสุดแรงก่อนที่จะรีบวิ่งหนีเขา
"อ้าว? เรย์! จะไปไหนอ่า? ^0^" ยิ่งได้ยินเสียงที่เขาตะโกนมา ผมยิ่งรู้สึกเขินเข้าไปใหญ่
''ไดกิ...นายพูดบ้าอะไรของนายเนี่ย?>///<'' ผมพูดออกมาทั้งๆที่ยังวิ่งหนีเขาอยู่
เช้าวันรุ่งขึ้น
โรงเรียนเมโตรุ
"จูบ!! // จูบ!!" ไดกิกับเรย์ตะโกนออกมาพร้อมกัน
"เฮ้ยนี่!! พวกนายจะเสียงดังทำไมเนี่ย?!= = "
"หมอนั่นจะ..จูบนายหรอ?" เรย์ถามผมด้วยเสียงเบาๆ
"อะ...อืม= ="
"ให้ตายสิ..แล้วนายยอมให้ยูโตะมันจูบเอาได้ไงนั่น?" ไดกิก็ถามผมด้วยเสียงเบาๆเช่นกัน
"ฉันไม่ได้ยอมสักหน่อย! ก็มีนายเคนตะนั่นแหละตามฉันไปที่ร้านหนังสือ ฉันก็เลยหลอกไปว่าฉันกำลังคบกับยูโตะ เพื่อที่จะไม่ให้มันตามฉันอีก แต่มันดันไม่เชื่อบอกให้พิสูจน์อะไรก็ไม่รู้ แต่นายยูโตะก็ดันบ้าจี้..."
"บ้าจี้พิสูจน์ด้วยการจูบนายสินะ- -" ไดกิพูดต่อ
"เอออ่ะสิ= = "
"ว้าว*0* จูบแรกของนาย ..ขนาดยัยชี่นายยังไม่เคยแม้แต่จูบอ่ะ...แล้วนี่จูบแรก...แล้วก็เป็นผู้ชายด้วยกันซะด้วย..." เรย์พูด
"อย่าย้ำจะได้ไหม?= ="
"แล้วหมอนั่นเป็นไงบ้างอ่ะ? คงโดนนายอัดเละเลยสินะ" ไดกิถาม
"อันที่จริง ก็..." ผมพูดพลางทำหน้าคิด..
"เรียว? เป็นอะไรหรือเปล่า? 0.0"
"ไม่ต้องมาจับ!!"
"O.O!"
"นายมัน..."
ตึกๆ ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่โต๊ะ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากร้านไป
"เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละV_V" ผมบอกเรย์กับไำดกิ
"ฮะ?!! นี่นายไม่ได้ทำอะไรหมอนั่นเลยหรอ?! " เรย์ตะโกนออกมา
"เรย์!= = นายจะตะโกนเพื่อ?" ผมดุเรย์
"เหลือเชื่อแฮะ ฉันคิดว่านายจะอัดหมอนั่นซะอีก..." ไดกิพูดพลางหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
"อะไรเล่า?!= = ก็ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้นี่= = พอเจอเข้าจริงๆ มันก็..."
"ทำอะไรไม่ถูกสินะ^^ หึ หึ" เรย์หัวเราะขึ้นมาอย่างน่ากลัวๆ
"ไม่รู้โว้ย! แต่ที่รู้ๆ..."
"จูบแรกของนายเสียไปแล้วสินะ~>0
"O.O!! เรย์! นายตะโกนไปเพื่อ?!! เอาแล้วไง..." ไดกิหันไปมองเพื่อนๆในห้องที่กำลังซุบซิบกันทันทีที่เรย์พูดจบ ผู้หญิงบางคนถึงกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกเพื่อนของเธอที่อยู่ห้องอื่น
"งานเข้าแล้วไง..." ผมพูดขึ้น
"อ่า...เรียว ฉันขอโทษTT มันตื่นเต้นน่ะ ที่รู้ว่านายเสียจูบแรกให้กับผู้ชาย.."
หมับ! ไดกิรีบเอามือปิดปากเรย์
"อื้อ! ไออิ! (อื้อ! ไดกิ!)"
"ฉันขอตัวพาเรย์ไปเก็บก่อนนะ= = ขืนยังอยู่นี่ความลับจะรั่วไปมากกว่านี้"
"ดีเลยๆ เอาไปเก็บไกลๆเลยนะ= =" แล้วไดกิก็ลากเรย์ออกจากห้องไปทั้งๆที่เขายังปิดปากเรย์อยู่
"ให้ตายสิ..." ผมมองไปรอบๆห้องเรียน ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา "เฮ้อ...ฉันต้องถูกหาว่าเป็นเกย์แน่นอนเลยงานนี้..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น