ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทะเลาะ ( Polemical )
โรงเรียนโทโมเอดะ
5.55 PM
(Chii's Talk)
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองพร้อมกับมองประตูห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียนอย่างหัวเสีย แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่อยู่หน้าห้องแล้วเขย่งปลายเท้า ชะเง้อมองผ่านกระจกบนประตูห้องซ้อม สายตาก็กวาดหาเพื่อนสนิทของผมที่นัดกันไว้ว่าจะกลับบ้านด้วยกัน
"ไอ้บ้ายูโตะ! แกอยู่ไหนเนี่ย?!= =" ผมพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ "นัดกันไว้ว่าจะกลับบ้าน 5 โมง แต่นี่อะไร? จะ 6 โมงแล้วเนี่ยยยย" ผมชะเง้อมองหาเขาไปแล้วก็บ่นไป
ผลัก! อยู่ๆประตูห้องซ้อมดนตรีก็ถูกเปิดออกทำให้ประตูกระแทกเข้ากับหน้าผมอย่างจัง
"โอ๊ยยยยยยยยย!!"
"เฮ้ย! เป็นไรรึเปล่า??" คนที่เปิดประตูออกมารีบเข้ามาประคองผม
"ถามได้...ก็เจ็บน่ะสิวะ- -*" ผมรีบหันไปหาคนๆนั้นกะว่าจะด่าเต็มที่ "ไอ้....0.0! ...ยูโตะ..."
"ก็ใช่น่ะสิคับบ ผม 'นากาจิม่า ยูโตะ' เองคับบบ"
"แกจะลากเสียงยาวทำไม?= = แล้วทำไมต้องพูดเต็มยศขนาดนั้น"
"กลัวคุณจำไม่ได้ไงคับบ คุณ 'จิเน็น ยูริ' ^ ^" เขาลากเสียงยาวพร้อมกับยิ้มแบบกวนๆ
"ไอ้บ้านี่ แกจะกวนฉันอีกนานไหม?!"
"โอ๋ๆ ไม่กวนแล้วก็ได้"
"ชิ.." ผมผลักเขาออกไปก่อนที่จะเดินไปหยิบเป้ของผมขึ้นมาสะพาย "ยูโตะ นายนัดฉันไว้ว่าจะกลับ 5 โมง นี่มันจะ 6 โมงแล้ว รู้งี้ฉันกลับเองดีกว่า" ผมบ่นเขาไปเรื่อยๆในขณะที่เรากำลังเดินออกไปที่ที่จอดรถจักรยานของนักเรียนด้วยกัน
"เฮ้ยยย ฉันขอโทษ นายอย่ากลับเองเลยนะ"
"ทำไมล่ะ?" ผมเอียงคอถามเขาขณะที่เขากำลังปลดโซ่ที่ล็อคล้อรถจักรยานอยู่
"ก็มันจะได้ช่วยลดโลกร้อนไงล่ะ"
"หา! ลดโลกร้อนยังไงของนาย?! = ="
"ก็ไม่เคยได้ยินที่เขาพูดกันรึไง? ว่าไปกลับทางเดียวกันก็นั่งรถคันเดียวกันไปเลย มันจะได้ประหยัดน้ำมัน ก็ตรงกับความจริงที่ว่าบ้านของเราน่ะ กลับทางเดียวกัน นายก็ซ้อนรถจักรยานฉันไป-กลับโีรงเรียน มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?" เขาว่าพลางขึ้นไปคร่อมรถจักรยาน
"แต่นี่มันรถจักรยานนะพ่อคุณ มันไม่ได้ใช้น้ำมัน- - "
"ก็คือๆกันแหละ=3=" เขาทำปากจู๋
"ไอ้บ้า!= = พรุ่งนี้ฉันจะกลับเอง"
"เฮ้ยยย อุตส่าห์อธิบาย... นายน่ะก็ไป-กลับโรงเรียนกับฉันแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเราอยู่ ม.4 นี่ก็ม.6แล้วนะ แล้วอยู่ๆเกิดอยากกลับเอง ทำไมเป็นงั้นล่ะ?"
"ก็เดี๋ยวเนี่ย นายน่ะกลับบ้านช้าทุกวันเลย ฉันขี้เกียจรอ"
"ทำไงได้ล่ะ ก็ตีกลองแล้วมันมันส์น่ะ!" เขาว่าพร้อมกับทำท่าตีกลอง
"- -*"
"อ่า...ขอโทษนะ ที่จริงน่ะฉันต้องซ้อมหนักหน่อยเพื่อเตรียมแสดงในงานโรงเรียนประจำปีนี้น่ะ ไหนๆปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้ว เอาไว้งานโรงเรียนจบเมื่อไหร่ นายก็จะได้กลับบ้านเร็วๆแล้วล่ะนะ^ ^"
หมับ! อยู่ๆเขาก็จับหัวผมแล้วลูบเบาๆ
"(' ')" วินาทีนั้นเองที่ผมรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
"เข้าใจแล้วนะ? ^ ^"
"อืม" ผมมองเขาที่กำลังยิ้มให้ผม ทำให้ความรู้สึกแปลกๆนั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก
"อ้าวนี่! จะยืนอึ้งอยู่อีกนานไหม?= ="
"ฮะ?!"
"จะกลับบ้านไหม หืม?"
"กลับสิๆ กลับๆ" ผมรีบขึ้นไปซ้อนท้ายรถจักรยานของเขาก่อนที่เขาจะปั่นออกไป
'สำหรับเราที่เป็นสนิทกับยูโตะ ซึ่งเราก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ การที่มีผู้ชาย 2 คนพ่วงรถจักรยานกันไป-กลับโรงเรียนทุกวันเนี่ย...ในสายตาของคนอื่นมันจะแปลกไหมนะ? แต่สำหรับผมและยูโตะ มันก็ไม่แปลกหรอก ก็เราน่ะเป็นเพื่อนสนิทกันนี่' ผมที่กอดกระเป๋าเป้ของยูโตะอยู่ก็มองวิวข้างทางไป พลางคิดในใจไปเรื่อยๆ
เอี๊ยดดดดดดดดด!! อยู่ๆยูโตะก็เบรคขึ้นมากระทันหันทำให้หน้าผมกระแทกเข้ากับหลังเขาอย่างจัง
"โอ๊ยยยยย!! สรุปวันนี้นายจะให้จมูกฉันหักให้ได้เลยใช่ไหม?!"
"ขอโทษ ก็มันถึงบ้านนายแล้วนี่-3-"
"แล้วยังไง? นายจะเบรคให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง?!" ผมลงมาจากจักรยานแล้วโยนกระเป๋าเป้คืนให้เจ้าตัว
"ฮึ่บ! ไม่อ่ะ ฉันอยากเบรคแบบเนี่ย -3-" เขาเบ้ปากอย่างกวน
"นายจะไม่กวนฉันสักวันไม่ได้เลยใช่ไหม?!= ="
"ไม่ได้กวนนะ ก็ฉันพูดเรื่องจริง"
"แต่จมูกฉันนะโว้ยย!"
"แล้วไงล่ะ? ก็จมูกนายน่ะสิ -3-"
"ตายซะเถอะ!= =" ผมง้างหมัดขึ้น "55555 สองคนนี้ ทะเลาะกันได้ทุกวันเลยนะ" แต่พี่สาวของผมที่เดินออกมาจากบ้านก็หยุดหมัดของผมเอาไว้ได้ซะก่อน
"ชิ -3-" ผมเบ้ปากอย่างเสียดาย
"สวัสดีฮะ พี่ซายะ^^" ยูโตะหันไปหาพี่ผมก่อนจะโค้งให้เบาๆ
"สวัสดีจ่ะ^^ นี่พวกนายน่ะ จะไม่ทะเลาะกันสักวันไม่ได้เลยใช่ไหม?"
"สำหรับผมน่ะคงได้ แต่สำหรับคนบางคน..." ยูโตะหันมามองผม "ผมว่าคงทำไม่ได้"
"แกหมายถึงใครฮะ?!" ผมตวาดใส่เขาก่อนจะเข้าไปตบหัวเขา แต่ก็พลาด...ก็เขาดันปั่นจักรยานหนีไปซะก่อน
"5555555555" แล้วก็ทิ้งท้ายด้วยการระเบิดเสียงหัวเราะไว้กวนประสาทผมเล่น
"ไอ้บ้ายูโตะ!!!" ผมชี้เขาแล้วตะโกนเสียงดัง
"555555 นายเนี่ยนะ" พี่ซายะเข้ามากอดคอผมไว้ "ใจเย็นๆบ้างสิ"
"ก็ดูมันทำสิ กวนโอ๊ยผมได้ตลอด-3-"
"ก็ดูนายสิ ยิ่งกวนก็ยิ่งงอน"
"ผมไม่ได้งอนนะ!"
"55555 ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าทำไมยูโตะถึงชอบกวนนายนัก"
"ทำไม?"
"ก็พอเวลากวนแล้ว ยิ่งนายวีน มันก็ยิ่งน่ารักน่ะสิ 0.<" เธอว่าพร้อมกับขยิบตาให้ผม
"นะ...น่ารัก = =!! "
"ก็ใช่ไง 55555"
"โด่ววว พี่อ่าา -3-"
"55555 ฉันล้อเล่นน นายน่ะเท่ห์ที่สุดแล้วๆๆ"
"อย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย ><"
"โธ่ -3-"
"แล้วนี่พี่จะไปไหน?"
"ฉันจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์น่ะ? นายจะไปด้วยไหม?"
"ไม่ล่ะ -0- ผมเหนื่อยน่ะ" ผมว่าพร้อมกับเดินเข้าบ้าน
"ทะเลาะกับนายยูโตะจนเหนื่อยล่ะสิ 55555" เธอตะโกนตามหลังมา
"เปล่าสักหน่อย!! = =" ผมตะโกนกลับไป ไม่ใช่เลย เหนื่อยเพราะต้องรอยูโตะเป็นชั่วโมง กว่าที่หมอนั่นจะซ้อมเสร็จต่างหากล่ะ แต่ที่ทะเลาะก็อาจจะมีส่วนนะ
(To be continue)
5.55 PM
(Chii's Talk)
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองพร้อมกับมองประตูห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียนอย่างหัวเสีย แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่อยู่หน้าห้องแล้วเขย่งปลายเท้า ชะเง้อมองผ่านกระจกบนประตูห้องซ้อม สายตาก็กวาดหาเพื่อนสนิทของผมที่นัดกันไว้ว่าจะกลับบ้านด้วยกัน
"ไอ้บ้ายูโตะ! แกอยู่ไหนเนี่ย?!= =" ผมพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ "นัดกันไว้ว่าจะกลับบ้าน 5 โมง แต่นี่อะไร? จะ 6 โมงแล้วเนี่ยยยย" ผมชะเง้อมองหาเขาไปแล้วก็บ่นไป
ผลัก! อยู่ๆประตูห้องซ้อมดนตรีก็ถูกเปิดออกทำให้ประตูกระแทกเข้ากับหน้าผมอย่างจัง
"โอ๊ยยยยยยยยย!!"
"เฮ้ย! เป็นไรรึเปล่า??" คนที่เปิดประตูออกมารีบเข้ามาประคองผม
"ถามได้...ก็เจ็บน่ะสิวะ- -*" ผมรีบหันไปหาคนๆนั้นกะว่าจะด่าเต็มที่ "ไอ้....0.0! ...ยูโตะ..."
"ก็ใช่น่ะสิคับบ ผม 'นากาจิม่า ยูโตะ' เองคับบบ"
"แกจะลากเสียงยาวทำไม?= = แล้วทำไมต้องพูดเต็มยศขนาดนั้น"
"กลัวคุณจำไม่ได้ไงคับบ คุณ 'จิเน็น ยูริ' ^ ^" เขาลากเสียงยาวพร้อมกับยิ้มแบบกวนๆ
"ไอ้บ้านี่ แกจะกวนฉันอีกนานไหม?!"
"โอ๋ๆ ไม่กวนแล้วก็ได้"
"ชิ.." ผมผลักเขาออกไปก่อนที่จะเดินไปหยิบเป้ของผมขึ้นมาสะพาย "ยูโตะ นายนัดฉันไว้ว่าจะกลับ 5 โมง นี่มันจะ 6 โมงแล้ว รู้งี้ฉันกลับเองดีกว่า" ผมบ่นเขาไปเรื่อยๆในขณะที่เรากำลังเดินออกไปที่ที่จอดรถจักรยานของนักเรียนด้วยกัน
"เฮ้ยยย ฉันขอโทษ นายอย่ากลับเองเลยนะ"
"ทำไมล่ะ?" ผมเอียงคอถามเขาขณะที่เขากำลังปลดโซ่ที่ล็อคล้อรถจักรยานอยู่
"ก็มันจะได้ช่วยลดโลกร้อนไงล่ะ"
"หา! ลดโลกร้อนยังไงของนาย?! = ="
"ก็ไม่เคยได้ยินที่เขาพูดกันรึไง? ว่าไปกลับทางเดียวกันก็นั่งรถคันเดียวกันไปเลย มันจะได้ประหยัดน้ำมัน ก็ตรงกับความจริงที่ว่าบ้านของเราน่ะ กลับทางเดียวกัน นายก็ซ้อนรถจักรยานฉันไป-กลับโีรงเรียน มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?" เขาว่าพลางขึ้นไปคร่อมรถจักรยาน
"แต่นี่มันรถจักรยานนะพ่อคุณ มันไม่ได้ใช้น้ำมัน- - "
"ก็คือๆกันแหละ=3=" เขาทำปากจู๋
"ไอ้บ้า!= = พรุ่งนี้ฉันจะกลับเอง"
"เฮ้ยยย อุตส่าห์อธิบาย... นายน่ะก็ไป-กลับโรงเรียนกับฉันแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเราอยู่ ม.4 นี่ก็ม.6แล้วนะ แล้วอยู่ๆเกิดอยากกลับเอง ทำไมเป็นงั้นล่ะ?"
"ก็เดี๋ยวเนี่ย นายน่ะกลับบ้านช้าทุกวันเลย ฉันขี้เกียจรอ"
"ทำไงได้ล่ะ ก็ตีกลองแล้วมันมันส์น่ะ!" เขาว่าพร้อมกับทำท่าตีกลอง
"- -*"
"อ่า...ขอโทษนะ ที่จริงน่ะฉันต้องซ้อมหนักหน่อยเพื่อเตรียมแสดงในงานโรงเรียนประจำปีนี้น่ะ ไหนๆปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้ว เอาไว้งานโรงเรียนจบเมื่อไหร่ นายก็จะได้กลับบ้านเร็วๆแล้วล่ะนะ^ ^"
หมับ! อยู่ๆเขาก็จับหัวผมแล้วลูบเบาๆ
"(' ')" วินาทีนั้นเองที่ผมรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
"เข้าใจแล้วนะ? ^ ^"
"อืม" ผมมองเขาที่กำลังยิ้มให้ผม ทำให้ความรู้สึกแปลกๆนั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก
"อ้าวนี่! จะยืนอึ้งอยู่อีกนานไหม?= ="
"ฮะ?!"
"จะกลับบ้านไหม หืม?"
"กลับสิๆ กลับๆ" ผมรีบขึ้นไปซ้อนท้ายรถจักรยานของเขาก่อนที่เขาจะปั่นออกไป
'สำหรับเราที่เป็นสนิทกับยูโตะ ซึ่งเราก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ การที่มีผู้ชาย 2 คนพ่วงรถจักรยานกันไป-กลับโรงเรียนทุกวันเนี่ย...ในสายตาของคนอื่นมันจะแปลกไหมนะ? แต่สำหรับผมและยูโตะ มันก็ไม่แปลกหรอก ก็เราน่ะเป็นเพื่อนสนิทกันนี่' ผมที่กอดกระเป๋าเป้ของยูโตะอยู่ก็มองวิวข้างทางไป พลางคิดในใจไปเรื่อยๆ
เอี๊ยดดดดดดดดด!! อยู่ๆยูโตะก็เบรคขึ้นมากระทันหันทำให้หน้าผมกระแทกเข้ากับหลังเขาอย่างจัง
"โอ๊ยยยยย!! สรุปวันนี้นายจะให้จมูกฉันหักให้ได้เลยใช่ไหม?!"
"ขอโทษ ก็มันถึงบ้านนายแล้วนี่-3-"
"แล้วยังไง? นายจะเบรคให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง?!" ผมลงมาจากจักรยานแล้วโยนกระเป๋าเป้คืนให้เจ้าตัว
"ฮึ่บ! ไม่อ่ะ ฉันอยากเบรคแบบเนี่ย -3-" เขาเบ้ปากอย่างกวน
"นายจะไม่กวนฉันสักวันไม่ได้เลยใช่ไหม?!= ="
"ไม่ได้กวนนะ ก็ฉันพูดเรื่องจริง"
"แต่จมูกฉันนะโว้ยย!"
"แล้วไงล่ะ? ก็จมูกนายน่ะสิ -3-"
"ตายซะเถอะ!= =" ผมง้างหมัดขึ้น "55555 สองคนนี้ ทะเลาะกันได้ทุกวันเลยนะ" แต่พี่สาวของผมที่เดินออกมาจากบ้านก็หยุดหมัดของผมเอาไว้ได้ซะก่อน
"ชิ -3-" ผมเบ้ปากอย่างเสียดาย
"สวัสดีฮะ พี่ซายะ^^" ยูโตะหันไปหาพี่ผมก่อนจะโค้งให้เบาๆ
"สวัสดีจ่ะ^^ นี่พวกนายน่ะ จะไม่ทะเลาะกันสักวันไม่ได้เลยใช่ไหม?"
"สำหรับผมน่ะคงได้ แต่สำหรับคนบางคน..." ยูโตะหันมามองผม "ผมว่าคงทำไม่ได้"
"แกหมายถึงใครฮะ?!" ผมตวาดใส่เขาก่อนจะเข้าไปตบหัวเขา แต่ก็พลาด...ก็เขาดันปั่นจักรยานหนีไปซะก่อน
"5555555555" แล้วก็ทิ้งท้ายด้วยการระเบิดเสียงหัวเราะไว้กวนประสาทผมเล่น
"ไอ้บ้ายูโตะ!!!" ผมชี้เขาแล้วตะโกนเสียงดัง
"555555 นายเนี่ยนะ" พี่ซายะเข้ามากอดคอผมไว้ "ใจเย็นๆบ้างสิ"
"ก็ดูมันทำสิ กวนโอ๊ยผมได้ตลอด-3-"
"ก็ดูนายสิ ยิ่งกวนก็ยิ่งงอน"
"ผมไม่ได้งอนนะ!"
"55555 ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าทำไมยูโตะถึงชอบกวนนายนัก"
"ทำไม?"
"ก็พอเวลากวนแล้ว ยิ่งนายวีน มันก็ยิ่งน่ารักน่ะสิ 0.<" เธอว่าพร้อมกับขยิบตาให้ผม
"นะ...น่ารัก = =!! "
"ก็ใช่ไง 55555"
"โด่ววว พี่อ่าา -3-"
"55555 ฉันล้อเล่นน นายน่ะเท่ห์ที่สุดแล้วๆๆ"
"อย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย ><"
"โธ่ -3-"
"แล้วนี่พี่จะไปไหน?"
"ฉันจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์น่ะ? นายจะไปด้วยไหม?"
"ไม่ล่ะ -0- ผมเหนื่อยน่ะ" ผมว่าพร้อมกับเดินเข้าบ้าน
"ทะเลาะกับนายยูโตะจนเหนื่อยล่ะสิ 55555" เธอตะโกนตามหลังมา
"เปล่าสักหน่อย!! = =" ผมตะโกนกลับไป ไม่ใช่เลย เหนื่อยเพราะต้องรอยูโตะเป็นชั่วโมง กว่าที่หมอนั่นจะซ้อมเสร็จต่างหากล่ะ แต่ที่ทะเลาะก็อาจจะมีส่วนนะ
(To be continue)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น